Tάκης Ψαρίδης
Αυτό που τρομάζει πιο πολύ απ’ όλα στο ενδεχόμενο παλινόρθωσης του παλιού συστήματος, είναι η απουσία κάθε ελέγχου της εξουσίας και η απόλυτη ομερτά από... τα μίντια του ίδιου του συστήματος που κυριαρχούν στη χώρα.
Μέχρι τώρα συνέβαινε ακριβώς το αντίθετο. Ποτέ άλλοτε μια κυβέρνηση της χώρας δεν δέχτηκε τέτοιον έλεγχο. Εντεταλμένα κομματικά και μιντιακά επιτελεία έψαχναν μέρα νύχτα, σπιθαμή προς σπιθαμή, τρίχα την τρίχα, μπας και βρουν κάτι για να το κάνουν τριχιά. Λυσσομανούσαν ξετινάζοντας κυριολεκτικά τα μέσα και τα έξω της κυβέρνησης προκειμένου να βρουν ένα επιπλέον «και», ένα λάθος στα αγγλικά, για να το κάνουν πρώτο θέμα. Και όταν δεν έβρισκαν το κατασκεύαζαν αδίστακτα. Το πανελλήνιο ήξερε ανά πάσα στιγμή ακόμα και τα εσώρουχα της κυβέρνησης και πολύ περισσότερο των στοχοποιημένων μελών της όπως του Πολάκη.
Και ενώ από την μια πλευρά ξετίναζαν και ήλεγχαν τα πάντα, από την άλλη επέβαλαν την απόλυτη σιωπή στα σκάνδαλα, στη λαμογιά, στις Οφσόρ της φοροδιαφυγής, στα κρυφά προγράμματα που καραδοκούν την επόμενη μέρα, ακόμα και στην παιδεραστία.
Διαστρέβλωσαν τα πάντα και έκαναν στην κυριολεξία το άσπρο μαύρο. Τα έχουμε ζήσει άλλωστε αυτά. Αυτό που έκαναν πριν το ’15 δεν ήταν βεβαίως έλεγχος της εξουσίας, αλλά «αντιπολίτευση» στην αντιπολίτευση. Έχει κανείς καμιά αμφιβολία ότι και την επόμενη μέρα θα συνεχίσουν να κάνουν «αντιπολίτευση» στην αντιπολίτευση; Αμφιβάλλει κανείς ότι στο ενδεχόμενο της παλινόρθωσης θα κάνουν το μαύρο άσπρο και θα επιβάλουν έναν ιδιότυπο ολοκληρωτισμό στην ενημέρωση;;
Ο έλεγχος της κάθε εξουσίας είναι η πεμπτουσία της Δημοκρατίας. Φανταστείτε όμως μια δημοκρατία χωρίς κανέναν έλεγχο της εξουσίας. Αυτό και μόνο με κάνει και τρέμω και αυτό και μόνο αρκεί και περισσεύει για να οδηγήσει το χέρι κάθε δημοκράτη και προοδευτικού πολίτη στην κάλπη.
Αυτό που τρομάζει πιο πολύ απ’ όλα στο ενδεχόμενο παλινόρθωσης του παλιού συστήματος, είναι η απουσία κάθε ελέγχου της εξουσίας και η απόλυτη ομερτά από... τα μίντια του ίδιου του συστήματος που κυριαρχούν στη χώρα.
Μέχρι τώρα συνέβαινε ακριβώς το αντίθετο. Ποτέ άλλοτε μια κυβέρνηση της χώρας δεν δέχτηκε τέτοιον έλεγχο. Εντεταλμένα κομματικά και μιντιακά επιτελεία έψαχναν μέρα νύχτα, σπιθαμή προς σπιθαμή, τρίχα την τρίχα, μπας και βρουν κάτι για να το κάνουν τριχιά. Λυσσομανούσαν ξετινάζοντας κυριολεκτικά τα μέσα και τα έξω της κυβέρνησης προκειμένου να βρουν ένα επιπλέον «και», ένα λάθος στα αγγλικά, για να το κάνουν πρώτο θέμα. Και όταν δεν έβρισκαν το κατασκεύαζαν αδίστακτα. Το πανελλήνιο ήξερε ανά πάσα στιγμή ακόμα και τα εσώρουχα της κυβέρνησης και πολύ περισσότερο των στοχοποιημένων μελών της όπως του Πολάκη.
Και ενώ από την μια πλευρά ξετίναζαν και ήλεγχαν τα πάντα, από την άλλη επέβαλαν την απόλυτη σιωπή στα σκάνδαλα, στη λαμογιά, στις Οφσόρ της φοροδιαφυγής, στα κρυφά προγράμματα που καραδοκούν την επόμενη μέρα, ακόμα και στην παιδεραστία.
Διαστρέβλωσαν τα πάντα και έκαναν στην κυριολεξία το άσπρο μαύρο. Τα έχουμε ζήσει άλλωστε αυτά. Αυτό που έκαναν πριν το ’15 δεν ήταν βεβαίως έλεγχος της εξουσίας, αλλά «αντιπολίτευση» στην αντιπολίτευση. Έχει κανείς καμιά αμφιβολία ότι και την επόμενη μέρα θα συνεχίσουν να κάνουν «αντιπολίτευση» στην αντιπολίτευση; Αμφιβάλλει κανείς ότι στο ενδεχόμενο της παλινόρθωσης θα κάνουν το μαύρο άσπρο και θα επιβάλουν έναν ιδιότυπο ολοκληρωτισμό στην ενημέρωση;;
Ο έλεγχος της κάθε εξουσίας είναι η πεμπτουσία της Δημοκρατίας. Φανταστείτε όμως μια δημοκρατία χωρίς κανέναν έλεγχο της εξουσίας. Αυτό και μόνο με κάνει και τρέμω και αυτό και μόνο αρκεί και περισσεύει για να οδηγήσει το χέρι κάθε δημοκράτη και προοδευτικού πολίτη στην κάλπη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου