Λακόπουλος Νίκος
Λίγες ώρες πριν τις εκλογές ο Κυριάκος Μητσοτάκης μετρά τις έδρες που πιθανόν θα πάρει κι ενώ η αυτοδυναμία βγαίνει απειλεί πως αν αυτό δεν συμβεί θα πάει σε νέες εκλογές τον Δεκαπενταύγουστο -παρότι έχει δηλώσει πως θα επιδιώξει κυβέρνηση ευρείας συνεργασίας ακόμη κι αν έχει αυτοδυναμία. Δηλαδή θέλει συνεργασία -με το Κινάλ βασικά, αλλά θέλει να έχει το πάνω χέρι.
Αντίθετα με τον ΣΥΡΙΖΑ το 2015 η Νέα Δημοκρατία δεν παίρνει την κυβέρνηση, αλλά την εξουσία. Τα πρώτα μέτρα που ανακοίνωσε ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι λιγότερο κράτος με περισσότερη καταστολή με νόμους που δεν αφορούν την οικονομία, αλλά την τάξη: άσυλο, κάπνισμα, φυλακές, νόμος Παρασκευόπουλου, Εξάρχεια, συν εξεταστικές επιτροπές για το σκάνδαλο Novartis που δεν είναι τελικά σκάνδαλο, αλλά «σκευωρία» σε βάρος των θεσμών.
Προφανώς η μάχη δεν μπορεί να δοθεί με συνθήματα όπως «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά» και νεκρά σύμβολα μιας άλλης εποχής και μόνο μια νέα φιλελεύθερη και δημοκρατική Αριστερά μπορεί να αντιμετωπίσει μια νέα δεξιά που κρύβει το σκληρό και αποτρόπαιο πρόσωπό της σε ένα μοντέρνο προσωπείο.
Υπάρχει όμως και κάτι χειρότερο από το να έχει ένα «σχέδιο» για την κοινωνία στο οποίο η κοινωνία θα μπορέσει να αμυνθεί ζωντανεύοντας κινήματα και ισχυροποιώντας την αντιπολίτευση. Να μην έχει κανένα σχέδιο. Οι ιδέες όπως αυτή για τις επιχειρήσεις που θα δουλεύουν επτά ημέρες -χωρίς να δουλεύουν και οι εργαζόμενοι επτά ημέρες, είναι παιδαριώδεις. Οι εργαζόμενοι δεν θα δουλεύουν -όπως διόρθωσε- επτά ημέρες, αλλά θα αμείβονται καλύτερα, όπως είπε σε μια τέτοια περίπτωση -άγνωστο γιατί.
Λίγες ώρες πριν τις εκλογές ο Κυριάκος Μητσοτάκης μετρά τις έδρες που πιθανόν θα πάρει κι ενώ η αυτοδυναμία βγαίνει απειλεί πως αν αυτό δεν συμβεί θα πάει σε νέες εκλογές τον Δεκαπενταύγουστο -παρότι έχει δηλώσει πως θα επιδιώξει κυβέρνηση ευρείας συνεργασίας ακόμη κι αν έχει αυτοδυναμία. Δηλαδή θέλει συνεργασία -με το Κινάλ βασικά, αλλά θέλει να έχει το πάνω χέρι.
Την ίδια ώρα έχει ανακοινώσει πως έχει έτοιμη κυβέρνηση, αλλά έχει αποφασίσει και κάτι παραπάνω: τον επόμενο πρόεδρο Δημοκρατίας, τον νέο επίτροπο και τον νέο διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, που μόλις αρνήθηκε να συμφωνήσει με την κυβέρνηση την νέα δικαστική εξουσία που θέλει να διορίσει μόνος του, δεν θέλει απλώς να κάνει κυβέρνηση, αλλά τα θέλει όλα.
Πιθανόν το μεγαλύτερο έγκλημα του Αλέξη Τσίπρα σε βάρος του εαυτού του είναι η αλαζονική και κομματική στάση του στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές, όπου αντί να χτίσει μια δημοκρατική συμμαχία προτείνοντας υποψήφιους ευρύτερης αποδοχής ακόμα και από άλλα κόμματα οδήγησε στην σφαγή το κόμμα του. Χάρισε στη Νέα Δημοκρατία όλες -πλην μιας- τις περιφέρειες, και δεν έχασε απλώς τον Δήμο Αθήνας, αλλά τον έχασε με πρωτοφανή, απίστευτα μεγάλα ποσοστά.
Αν αθροίσουμε όλα αυτά -συν το αποτέλεσμα των εθνικών εκλογών στις οποίες πάει με κομματικές επιλογές συχνά αγνώστων υποψηφίων- θα οδηγηθούμε σε ένα συμπέρασμα που είναι πιο δυσάρεστο από μια εκλογική ήττα στις ευρωεκλογές με 9,5 μονάδες διαφορά: ο ΣΥΡΙΖΑ τα χάνει όλα μη έχοντας ποτέ μεγάλη δύναμη στα πανεπιστήμια, τα συνδικάτα, τους δήμους, όπου πολλές φορές το παλιό ΠΑΣΟΚ, αν έχει ηττηθεί στις βουλευτικές εκλογές, υπάρχει ακόμα.
Υπάρχει μια πικρή διαπίστωση από τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών που θα επιβεβαιωθεί όπως φαίνεται στις εθνικές εκλογές, όπου απουσιάζουν ή θα ηττηθούν τρία- τέσσερα μικρότερα κόμματα που άλλοτε συγκέντρωναν ένα μεγάλο ποσοστό όλα μαζί. Η εξαφάνισή τους -μαζί με την αποχή ευνοεί τη Νέα Δημοκρατία: η δημοκρατική παράταξη δεν αποτελεί πλέον πλειοψηφία και η Δεξιά εμφανίζει με τη ΝΔ και δύο ακροδεξιά κόμματα, μαζί με άλλα μικρότερα, όχι μόνο στη Βουλή απόλυτη κυριαρχία.
Πρακτικά αυτό σημαίνει πως αν τον Δεκαπενταύγουστο γίνουν εκλογές, όπως απειλεί ο Μητσοτάκης ή στις επόμενες εκλογές ισχύσει η απλή αναλογική- όπως είναι το πιο πιθανό- δεν θα μπορεί να σχηματίσει κυβέρνηση η δημοκρατική παράταξη ακόμα κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ συνεργαστεί με άλλα κόμματα -που εν προκειμένω- πλην του Κινάλ και ίσως το κόμμα Βαρουφάκη- δεν θα υπάρχουν. Αν ως τώρα η απλή αναλογική ήταν ένας τρόπος να μην μπορεί να σχηματίσει κυβέρνηση η ΝΔ στον αιώνα τον άπαντα, τώρα πια ο νόμος που έφερε ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένας τρόπος να μην μπορεί ο ίδιος.
Οι εκλογές αυτές είναι ιδιαίτερα κρίσιμες όχι γιατί θα υπάρξει «παλινόρθωση» δύο παλιών κομμάτων που κυβέρνησαν την Ελλάδα για πολλά χρόνια, αλλά γιατί για το ένα από αυτά κρίνεται η ύπαρκή του σ΄αυτές τις εκλογές με διλήμματα που θα το συνθλίψουν. Αυτό θα ευνοήσει ακόμα περισσότερο τη Νέα Δημοκρατία -που εν προκειμένω δεν παίρνει την κυβέρνηση ως ένα κεντροδεξιό κόμμα με έμφαση στο «κέντρο», αλλά ένα σκληρό δεξιό κόμμα με ακροδεξιά στοιχεία και «μεταρρυθμιστικό» νεοφιλελεύθερο χαρακτήρα.
Αντίθετα με τον ΣΥΡΙΖΑ το 2015 η Νέα Δημοκρατία δεν παίρνει την κυβέρνηση, αλλά την εξουσία. Τα πρώτα μέτρα που ανακοίνωσε ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι λιγότερο κράτος με περισσότερη καταστολή με νόμους που δεν αφορούν την οικονομία, αλλά την τάξη: άσυλο, κάπνισμα, φυλακές, νόμος Παρασκευόπουλου, Εξάρχεια, συν εξεταστικές επιτροπές για το σκάνδαλο Novartis που δεν είναι τελικά σκάνδαλο, αλλά «σκευωρία» σε βάρος των θεσμών.
Η τιμωρία δηλαδή όσων είχαν το θράσος να πάρουν την κυβέρνηση το 2015 και να απειλήσουν το καθεστώς που επανέρχεται στην κυβέρνηση με ρεβανσιστική διάθεση θεωρώντας πως το κοινωνικό κράτος εμποδίζει την «ανάπτυξη» και την ελεύθερη οικονομία. Η κυριαρχία της διαπλοκής, ένα νέο κράτος Δεξιάς -που θα φροντίσει, όπως είπε ο ακτιβιστής που έγινε διανοούμενος της Δεξιάς- να μην ξαναπάρει η Αριστερά την κυβέρνηση.
Σε όλα αυτά θα πρέπει να συνυπολογίσουμε ένα πανίσχυρο κράτος μέσων ενημέρωσης που συχνά επιλέγει βουλευτές κι έχει θέσει στόχο όχι την απλή ήττα του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά την προσωπική εξόντωση του Αλέξη Τσίπρα. Αν δεν συντριβεί είναι ο μόνος που μπορεί με ένα νέο και σύγχρονο κόμμα, όπως ήδη ανακοίνωσε, να αντιστρέψει αυτή την πορεία, αν βγει από τις εκλογές στην αντιπολίτευση μεν, αλλά με ισχυρό κόμμα.
Παρατηρώντας τα εκλογικά αποτελέσματα των ευρωεκλογών, όπου ο ΣΥΡΙΖΑ δέχτηκε μια ιδεολογική ήττα, βλέπουμε πέρα από την κυριαρχία της Δεξιάς, ότι τα δύο αλληλοσπαρασσόμενα κόμματα της δημοκρατικής παράταξης δεν συγκεντρώνουν μαζί τα ποσοστά που έπαιρνε το κόμμα του Ανδρέα Παπανδρέου- με δύο κόμματα της Αριστεράς υπαρκτά δίπλα το. Ο συσχετισμός δυνάμεων στον άξονα Δημοκρατική Παράταξη – Δεξιά ήταν 65%-35%, το 2015 διεκδικούσαν το 45% κόμματα της Αριστεράς -χωρίς το Κινάλ- και τώρα πλέον ο λογαριασμός δείχνει μια δεξιά πλειοψηφία σε μια πιο συντηρητική κοινωνία.
Όλα αυτά συμβαίνουν σε μια Ευρώπη που γνωρίζει άνοδο της Ακροδεξιάς, μια συντηρητική Ευρώπη. Στην Ελλάδα ηττάται διαρκώς η Αριστερά και έχει από καιρό χάσει την ιδεολογική της ηγεμονία. Οι 17άρηδες ψήφισαν, πιο συντηρητικά στις ευρωεκλογές από την προηγούμενη γενιά νέων. Η ατζέντα του Μητσοτάκη για το άσυλο, το λιγότερο κράτος με περισσότερη καταστολή, τα ιδιωτικά πανεπιστήμια ή την ιδιωτική υγεία είναι πιο δημοφιλής από ένα παρωχημένο μοντέλο του περασμένου αιώνα που εξέφρασε ο ΣΥΡΙΖΑ με ιδεολογικές αγκυλώσεις και «αριστερή» αυταρέσκεια.
Προφανώς η μάχη δεν μπορεί να δοθεί με συνθήματα όπως «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά» και νεκρά σύμβολα μιας άλλης εποχής και μόνο μια νέα φιλελεύθερη και δημοκρατική Αριστερά μπορεί να αντιμετωπίσει μια νέα δεξιά που κρύβει το σκληρό και αποτρόπαιο πρόσωπό της σε ένα μοντέρνο προσωπείο.
Ψηφίζει φιλελεύθερα μέτρα κι αντιμετωπίζει το κράτος πρόνοιας και τους εργαζόμενους, πολύ περισσότερο τους άνεργους που δημιούργησε, ως ένα βαρίδι στην «ανάπτυξη» για λίγους, αφού όπως άλλωστε είπε ο Μητσοτάκης «δεν είμαστε όλοι ίσοι». Η ανισότητα είναι στη φύση, όσο και η κοινωνία των αρίστων που απαιτεί πρωθυπουργούς με …πτυχία κι όχι καταληψίες, αριστερούς που αποτελούν μια ιδεοληψία, δηλαδή μια ασθένεια της κοινωνίας την οποία θα εξυγιάνει – όπως την ΕΡΤ.
Ο Μητσοτάκης θέλει την δύναμη, όσο ο Βενιζέλος ήθελε να ξεδοντιάσει τον ΣΥΡΙΖΑ, γιατί αλλιώς δεν θα μπορέσει να εφαρμόσει το «σχέδιο». Δεν θα κάνει απολύσεις, αν και έχει κάνει ήδη ως υπουργός. Δεν θα καταργήσει τα επιδόματα, αν και τα θεωρεί πρόβλημα και έχει ανακοινώσει ήδη πως λιγότεροι φόροι σημαίνει μείωση δαπανών. Δεν είναι σωτήρας της κοινωνίας. Είναι ο γιατρός της.
Δεν διεκδίκησε την ηγεσία της ΝΔ, όσο την ηγεσία της Δεξιάς με ένα καθαρό ιδεολογικό πλαίσιο όπου η ανάπτυξη περνά μέσα από την φτώχεια των πολλών. Οι επιχειρήσεις μπορεί να ευημερούν, αλλά οι εργαζόμενοι -άχρηστοι στον δημόσιο τομέα, σε μια ψηφιακή διοίκηση- θα πρέπει να κοστίζουν λιγότερο. Να δουλεύουν περισσότερο και πάνω από όλα να μην καπνίζουν: θα εφαρμόσει άμεσα τον νόμο περί καπνίσματος για μια πιο υγιή κοινωνία και θα πουν όλοι μπράβο, όπως και θα «καθαρίσει» τα Εξάρχεια όπου μπερδεύει το έγκλημα με τα «γκρουπούσκουλα».
Ο Μητσοτάκης υποθέτει ότι θα πετύχει επαναδιαπραγμάτευση επειδή είναι αξιόπιστος. Ότι η μείωση της φορολογίας θα φέρει ανάπτυξη που θα του επιτρέψει να μειώσει την ….φορολογία. Ότι το έγκλημα θα εξαλειφθεί αν υπάρχει νομοθεσία γι΄αυτό -που υπάρχει. Λέει ψηφίστε με για να μην μπούμε σε νέες περιπέτειες, αλλά αυτός είναι οι νέες περιπέτειες.
Υπάρχει όμως και κάτι χειρότερο από το να έχει ένα «σχέδιο» για την κοινωνία στο οποίο η κοινωνία θα μπορέσει να αμυνθεί ζωντανεύοντας κινήματα και ισχυροποιώντας την αντιπολίτευση. Να μην έχει κανένα σχέδιο. Οι ιδέες όπως αυτή για τις επιχειρήσεις που θα δουλεύουν επτά ημέρες -χωρίς να δουλεύουν και οι εργαζόμενοι επτά ημέρες, είναι παιδαριώδεις. Οι εργαζόμενοι δεν θα δουλεύουν -όπως διόρθωσε- επτά ημέρες, αλλά θα αμείβονται καλύτερα, όπως είπε σε μια τέτοια περίπτωση -άγνωστο γιατί.
Το να γίνει πρωθυπουργός ένας άνθρωπος που κατηγορεί τον αντίπαλό του ως απατεώνα, που θα χτυπήσει την οικογενειοκρατία, την οποία εκπροσωπεί και πήγε στο Μάτι με εμφανή χαρά για να πει πως «δεν θα καιγόσασταν αν η κυβέρνηση σας έδινε βρεγμένες μπλούζες», φαίνεται αναπόφευκτο από τα ολέθρια λάθη της «πρώτης φοράς Αριστεράς στην κυβέρνηση».
Το να περάσουμε σε ένα ολοκληρωτικό σύστημα δεξιάς ιδεοληψίας με την ψήφο του λαού, όπου ένας άνθρωπος ελέγχει πέρα από την Βουλή, τους θεσμούς, την τοπική αυτοδιοίκηση μαζί με τα μέσα ενημέρωσης δεν είναι αναπόφευκτο. Οι εκλογές την Κυριακή θα κρίνουν όχι την πρωτιά, αλλά την κυριαρχία της Νέας Δημοκρατίας, την ύπαρξη όχι του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά της δημοκρατικής παράταξης που υποτίμησε τον αντίπαλό της ή θεώρησε πως ο εχθρός ήταν ένα άλλο δημοκρατικό κόμμα.
Η κυριαρχία της Νέας Δημοκρατίας με έναν αδύναμο ΣΥΡΙΖΑ με την προσθήκη της ανύπαρκτης Προοδευτικής Συμμαχίας και ένα αναιμικό και διχασμένο Κινάλ -Σοσιαλιστικό Κόμμα που νομίζει ακόμα πως είναι «παράταξη» θα ανοίξει το δρόμο απίστευτες καταστάσεις. Οι εκλογές δεν είναι το τέλος, αλλά η αρχή εξελίξεων που δεν είναι η «κανονικότητα». Πάμε πάλι από την αρχή.
Ο Θεός να βάλει το χέρι του, δεν είναι κακό πράγμα η εναλλαγή κομμάτων στην εξουσία, αλλά οι Έλληνες είχαν πάντα μια τάση προς την αυτοκαταστροφή, ψηφίζοντας με θυμό κι όχι με την λογική, πάντα «αντί», κοιτάζοντας το παρελθόν κι όχι το μέλλον, υποσχόμενοι να διορθώσουν το παρελθόν, να τιμωρήσουν τους Άλλους που ήταν κλέφτες και ψεύτες- από την εποχή του Λαϊκού Κόμματος -υποσχόμενοι -από τότε- ‘Αλλαγή».
Πιθανόν ο λαός να φέρει ένα εκλογικό αποτέλεσμα σοφό και διφορούμενο, να μην είναι ήττα, αλλά μια λυτρωτική ισοπαλία. Αλλά όπως λέει ο ποιητής: «Πάρτε μαζί σας νερό. Το μέλλον έχει πολλή ξηρασία»….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου