Γιώργος Σταματόπουλος
Απορούν αρκετοί με την τοποθέτηση του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη στο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη και έχουν δίκιο -πώς ένας πολιτικός που ήταν υπουργός επί χρόνια σε αντίπαλο κόμμα (ΠΑΣΟΚ), σε πολιτική μάλιστα αφάνεια τα... τελευταία χρόνια, επιλέγεται από τον νέο πρωθυπουργό να ηγηθεί ενός «κρίσιμου» υπουργείου; Αυτό είναι το ένα, γιατί υπάρχει και το δεύτερο, το εξής: πώς ένας σοσιαλιστής (τρομάρα μας), που υπηρέτησε την ιδεολογία του επί πολλά χρόνια, εξευτελίζεται και αποδέχεται υπουργική θέση από τον ιδεολογικό αντίπαλο; Πώς, με τόση ευκολία, αρνείται τους ψηφοφόρους του που τον ετίμησαν στα σοσιαλιστικά του(ς) ιδεώδη; Πόσο λίγος μπορεί να είναι ένας άνθρωπος, ένας πολιτικός εννοείται;
Ο άνθρωπος αυτός, που ομολόγησε ότι ψήφισε το Μνημόνιο χωρίς καν να μπει στον κόπο να το διαβάσει (όχι που θα καθόταν να σκοτιστεί ο αλλούτερος), που ήθελε να γεμίσει την Αθήνα με δίκυκλες αστυνομεύσεις (ΔΙ.ΑΣ.) και πάσχισε τόσο ώστε να ξεμπερδέψει το ελληνικό κράτος μια κι έξω με την τρομοκρατία στην Ελλάδα, φαίνεται να μην έχει τσίπα -και μάλλον δεν έχει, αφού δεν ντρέπεται να αποδέχεται θέση κυβερνητική από εντελώς αντίπαλο στρατόπεδο, χωρίς να συμμετάσχει καν στην προεκλογική βάσανο, έτσι, ξεκούδουνα! Εκτός αν υπάρχει άλλος λόγος, τον οποίο αδυνατούμε να κατανοήσουμε οι κοινοί θνητοί. Τι δουλειά έχει ένας σοσιαλιστής να πάει και να κυβερνήσει σε μια φιλελεύθερη κυβέρνηση; (Ελα θεέ στον τόπο σου).
Αυτό είναι προσβολή για τους χιλιάδες ψηφοφόρους του, αλλά ο απερίγραπτος αυτός άνθρωπος μοιάζει αδίστακτος και αχάριστος απέναντι στους αθώους και αφελείς ψηφοφόρους του «πανελλήνιου σοσιαλιστικού κινήματος». Φαίνεται απίστευτο πόσες ανοησίες έχει καταπιεί ο ελληνικός λαός, αλλά, βεβαίως, δεν είναι (απίστευτο). Λέει ο νέος πρωθυπουργός ότι ο άνθρωπος αυτός θεωρείται επιτυχημένος, διότι εξάρθρωσε την οργάνωση «17 Νοέμβρη» (αλλά ποια είναι τα ξεχωριστά προσόντα του γι’ αυτό το «επίτευγμα» ποτέ δεν μάθαμε και ούτε θα μάθουμε ποτέ -αλλά στην πολιτική «επιτυγχάνει» όποιος ξέρει να «συνομιλεί» με τους ισχυρούς του πλανήτη· να υπακούει τυφλά εννοείται και δεν είναι ανάγκη να αραδιάσουμε παραδείγματα από την ιστορία).
Θα έχει θέμα η ελληνική κοινωνία με αυτόν τον υπουργό -και όχι μόνο με αυτόν, αλλά δεν είναι της στιγμής. Ο κύριος αυτός, ξεχασμένος από θεούς και ανθρώπους, από πολίτες θνητούς εννοείται, επανεμφανίζεται στο προσκήνιο χωρίς ερυθρές παρειές, χωρίς πέτσα στο σώμα του, και μάλιστα σε περίοπτη κυβερνητική θέση. Βρε, τι έπαθαν οι «σύντροφοι» του πάλαι ένδοξου ΠΑΣΟΚ, αρκετοί από τους οποίους ήσαν και ειλικρινείς, πίστευαν οι δόλιοι ότι μπορεί να επέλθει επαναστατική, πραγματική αλλαγή στην τάλαινα πατρίδα.
Σε μια άλλη χώρα της Δύσης, αυτό ίσως να μην προκαλούσε αντιδράσεις, πιθανόν να ήταν και μια ριζική επιλογή ενός μεταρρυθμιστή πρωθυπουργού με βάση το συμφέρον της χώρας του. Εδώ έχουμε άλλα μαντάτα -κάτι «ύποπτο» συμβαίνει στην παράβυστο της πρωθυπουργικής επιλογής και στην αποδοχή της θέσης από τον εν λόγω πολιτικό άντρα -τέλος πάντων δεν είναι συνηθισμένη η ελληνική κοινωνία σε τέτοιες επιλογές. Ποτέ δεν ξέρει κανείς -ίσως να ανοίγονται άλλοι δρόμοι για τους τρόπους διακυβέρνησης. Μπορεί να είναι και ο προστάτης μας (ο σωτήρας μας)…
Απορούν αρκετοί με την τοποθέτηση του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη στο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη και έχουν δίκιο -πώς ένας πολιτικός που ήταν υπουργός επί χρόνια σε αντίπαλο κόμμα (ΠΑΣΟΚ), σε πολιτική μάλιστα αφάνεια τα... τελευταία χρόνια, επιλέγεται από τον νέο πρωθυπουργό να ηγηθεί ενός «κρίσιμου» υπουργείου; Αυτό είναι το ένα, γιατί υπάρχει και το δεύτερο, το εξής: πώς ένας σοσιαλιστής (τρομάρα μας), που υπηρέτησε την ιδεολογία του επί πολλά χρόνια, εξευτελίζεται και αποδέχεται υπουργική θέση από τον ιδεολογικό αντίπαλο; Πώς, με τόση ευκολία, αρνείται τους ψηφοφόρους του που τον ετίμησαν στα σοσιαλιστικά του(ς) ιδεώδη; Πόσο λίγος μπορεί να είναι ένας άνθρωπος, ένας πολιτικός εννοείται;
Ο άνθρωπος αυτός, που ομολόγησε ότι ψήφισε το Μνημόνιο χωρίς καν να μπει στον κόπο να το διαβάσει (όχι που θα καθόταν να σκοτιστεί ο αλλούτερος), που ήθελε να γεμίσει την Αθήνα με δίκυκλες αστυνομεύσεις (ΔΙ.ΑΣ.) και πάσχισε τόσο ώστε να ξεμπερδέψει το ελληνικό κράτος μια κι έξω με την τρομοκρατία στην Ελλάδα, φαίνεται να μην έχει τσίπα -και μάλλον δεν έχει, αφού δεν ντρέπεται να αποδέχεται θέση κυβερνητική από εντελώς αντίπαλο στρατόπεδο, χωρίς να συμμετάσχει καν στην προεκλογική βάσανο, έτσι, ξεκούδουνα! Εκτός αν υπάρχει άλλος λόγος, τον οποίο αδυνατούμε να κατανοήσουμε οι κοινοί θνητοί. Τι δουλειά έχει ένας σοσιαλιστής να πάει και να κυβερνήσει σε μια φιλελεύθερη κυβέρνηση; (Ελα θεέ στον τόπο σου).
Αυτό είναι προσβολή για τους χιλιάδες ψηφοφόρους του, αλλά ο απερίγραπτος αυτός άνθρωπος μοιάζει αδίστακτος και αχάριστος απέναντι στους αθώους και αφελείς ψηφοφόρους του «πανελλήνιου σοσιαλιστικού κινήματος». Φαίνεται απίστευτο πόσες ανοησίες έχει καταπιεί ο ελληνικός λαός, αλλά, βεβαίως, δεν είναι (απίστευτο). Λέει ο νέος πρωθυπουργός ότι ο άνθρωπος αυτός θεωρείται επιτυχημένος, διότι εξάρθρωσε την οργάνωση «17 Νοέμβρη» (αλλά ποια είναι τα ξεχωριστά προσόντα του γι’ αυτό το «επίτευγμα» ποτέ δεν μάθαμε και ούτε θα μάθουμε ποτέ -αλλά στην πολιτική «επιτυγχάνει» όποιος ξέρει να «συνομιλεί» με τους ισχυρούς του πλανήτη· να υπακούει τυφλά εννοείται και δεν είναι ανάγκη να αραδιάσουμε παραδείγματα από την ιστορία).
Θα έχει θέμα η ελληνική κοινωνία με αυτόν τον υπουργό -και όχι μόνο με αυτόν, αλλά δεν είναι της στιγμής. Ο κύριος αυτός, ξεχασμένος από θεούς και ανθρώπους, από πολίτες θνητούς εννοείται, επανεμφανίζεται στο προσκήνιο χωρίς ερυθρές παρειές, χωρίς πέτσα στο σώμα του, και μάλιστα σε περίοπτη κυβερνητική θέση. Βρε, τι έπαθαν οι «σύντροφοι» του πάλαι ένδοξου ΠΑΣΟΚ, αρκετοί από τους οποίους ήσαν και ειλικρινείς, πίστευαν οι δόλιοι ότι μπορεί να επέλθει επαναστατική, πραγματική αλλαγή στην τάλαινα πατρίδα.
Σε μια άλλη χώρα της Δύσης, αυτό ίσως να μην προκαλούσε αντιδράσεις, πιθανόν να ήταν και μια ριζική επιλογή ενός μεταρρυθμιστή πρωθυπουργού με βάση το συμφέρον της χώρας του. Εδώ έχουμε άλλα μαντάτα -κάτι «ύποπτο» συμβαίνει στην παράβυστο της πρωθυπουργικής επιλογής και στην αποδοχή της θέσης από τον εν λόγω πολιτικό άντρα -τέλος πάντων δεν είναι συνηθισμένη η ελληνική κοινωνία σε τέτοιες επιλογές. Ποτέ δεν ξέρει κανείς -ίσως να ανοίγονται άλλοι δρόμοι για τους τρόπους διακυβέρνησης. Μπορεί να είναι και ο προστάτης μας (ο σωτήρας μας)…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου