Ώστε έτσι. Έφτασε η μέρα των εκλογών. Σχεδόν τεσσεράμισι χρόνια από την ημέρα που ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις πρώτες εκλογές του 2015. Τεσσεράμισι χρόνια μιας επικίνδυνης εποχής για τον ελληνικό λαό και μιας οδυνηρής διαδικασίας περί την κατάληψη της εξουσίας. Μιας διαδικασίας με «Κύκλωπες και Λαιστρυγόνες», όπου ο ΣΥΡΙΖΑ χρειάστηκε να αναμετρηθεί με τη συνείδησή του και να εφαρμόσει στην πράξη τη βεμπεριανή ιδέα για το «δίκιο της πεποίθησης» εν σχέσει με το «δίκιο της ευθύνης». Βρίσκω το γεγονός συγκλονιστικό.
Και πιστεύω ακράδαντα ότι αφορά την Αριστερά, τις δημοκρατικές και προοδευτικές δυνάμεις στο σύνολό τους, είτε μετέχουν είτε αντιτίθενται στο εγχείρημα. Είτε συμφωνούν, είτε διαφωνούν. Ακόμα και η πιο ακραία στον συναισθηματισμό της αντίδραση της Αριστεράς δεν γίνεται να αποφύγει το γεγονός: από τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε κυβέρνηση, η σύνολη Αριστερά (και όχι οι οικτρές απομιμήσεις της) βρέθηκε επί ποδός πολέμου, ταξικού πολέμου, σε κατάσταση όξυνσης.
Θέλω να πω ότι η Αριστερά βρέθηκε σε μια κατάσταση όπου η ταξική μεροληψία έγινε πολιτικό διακύβευμα και κοινωνικό επίδικο πρώτης γραμμής. Απελευθερωμένο από την περιοριστική λογική που τελειώνεται στο αίτημα και αρκείται στη συνδικαλιστική περιδίνηση. Πρόκειται για μεγάλο κέρδος στην ασίγαστη πάλη των τάξεων και όχι μόνο εντός του ασφυκτικού πλαισίου της ενδοχώριας ταξικής πραγματικότητας. Η οποία άλλωστε βρίσκεται και σε καθεστώς τραγικής ιστορικής καθυστέρησης σε σχέση με το διεθνές περιβάλλον. Είναι λοιπόν συγκλονιστικό το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε όχι μόνο να σταθεί όρθιος, ανταποκρινόμενος στο πολύπλοκο και καθολικό ερώτημα του καιρού, όχι μόνο για να νεύσει προς την κοινωνία με χειρονομία ελπίδας, αλλά κυρίως για να υπάρξει ως νέος παράγοντας άσκησης κοινωνικού επιχειρήματος μέσα σε μια κοινωνία εθισμένη σε εμβαλωματικές προχειρότητες πολιτικής, οικονομίας και πολιτισμού, εθισμένη σε πλιάτσικο υπερκέρασης της πραγματικότητας δια του εφιαλτικού στρουθοκαμηλισμού.
Μα, θα μου πεις, όλα τούτα θεραπεύτηκαν μέσα στα χρόνια που πέρασαν; Κάθε άλλο. Γι’ αυτό ακριβώς, κατά την ταπεινή μου άποψη, είναι συγκλονιστικό το γεγονός ότι μια κυβέρνηση που τον βασικό της κορμό αποτέλεσε ένα τμήμα της Αριστεράς στάθηκε όρθια, συνέχισε, έπαθε και έμαθε και μοιάζει να είναι έτοιμη, με μεγαλύτερη σοφία, να συνεχίσει πιο δυναμικά τη νικηφόρα πορεία της. Δεν ήταν, δεν είναι και δεν θα είναι εύκολη αυτή η πορεία. Υπήρξαν, υπάρχουν και θα υπάρξουν νίκες και ήττες με θετικές ή αρνητικές επιπτώσεις στη ζωή των ανθρώπων. Αλλά -πιστεύω- το τέλος της μέρας φέρνει το τέλος μιας κερδισμένης μέρας. Μιας μέρας που αύριο θα μπορεί να αντικριστεί στον καθρέφτη και να μην ντρέπεται απέναντι στον εαυτό της. Όχι να μην ντρέπεται, αλλά να είναι υπερήφανη. Και είναι γεγονός αυτό. Για όλη την Αριστερά.
Αν ο πόλεμος κερδηθεί θα τον έχει κερδίσει όλη η Αριστερά. Η κάθε μέρα που κερδίζεται (και εν προκειμένω η μέρα των εκλογών) είναι κερδισμένη για όλη την Αριστερά. Ακόμα και για την Αριστερά που εναντιώνεται και κραυγάζει. Το σύστημα γνωρίζει πολύ καλά ότι η ταξική διαπάλη είναι καθολική, είναι ασίγαστη και ότι τα χαμένα και κερδισμένα σημεία εναλλάσσονται με ταχύτητα και σκληρότητα. Ας μη μας διαφεύγει επίσης το γεγονός πως η αρτηριοσκλήρωση και η φαιά παρέλκυση της Νέας Δημοκρατίας (υπό την εξαιρετικά ανέμπνευστη ηγεσία του Κυριάκου Μητσοτάκη), με πυώδεις και χυδαίες επιλογές τακτικής, καθώς και η επί τόσα χρόνια αδυναμία χάραξης ευδιάκριτης στρατηγικής του βασικού συστημικού κόμματος είναι αποτέλεσμα μιας λαϊκής νίκης εναντίον του βαθέος κράτους.
Καιρός να το συνειδητοποιήσει η Αριστερά. Όλη η Αριστερά: σ' αυτές τις εκλογές η νίκη της είναι αδήριτη ανάγκη. Με όλη την πολυδαίδαλη αξία που περικλείει μια τέτοια λαϊκή νίκη, ακόμα και με τις αντιφάσεις που μπορεί να ενυπάρχουν. Το κύριο είναι -και τονίστηκε με ένταση από τον Αλέξη Τσίπρα- ότι δεν γυρνάμε πίσω.
Γιατί, αν συμβεί κάτι τέτοιο, θα σημαίνει ότι η Αριστερά αναίρεσε τον εαυτό της από τον εαυτό της. Ότι κρύφτηκε μέσα σε μπούνκερ εσωστρέφειας ή μιας παράλυτης, σχεδόν «μεταφυσικής» καθαρότητας που αγνοεί το νεύμα. Το χειρονομημένο ταυτοτικό Εγώ. Που είναι ο Άλλος. Ο Άλλος που κερδίζεται τεσσεράμισι χρόνια τώρα. Δύσκολα, βραδύκαυστα, με πισωγυρίσματα κάποιες φορές. Αλλά συνεχίζοντας εκείνο το «πιο δύσκολο, πιο μακρύ και πιο ωραίο ταξίδι, που είναι το ταξίδι από τα μάτια του Ενός μέχρι τα μάτια του Άλλου» κατά πώς έλεγε ο Κωστής Μοσκώφ.
Αυτό το ταξίδι να σώσουμε.
Πηγή: Η Αυγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου