Το ότι ο Αλέξης Τσίπρας σκόπευε ν’ αλλάξει ριζικά το κόμμα, φάνηκε από την μάχη για την ψήφιση της απλής αναλογικής. Δεν θα μπορούσε να πάει σε εκλογές απλής αναλογικής με το παλιό κόμμα και τη …νοοτροπία που εκείνο κουβαλούσε, μη διαθέτον κανένα ίχνος «κουλτούρας» συνεργασίας μέχρι πρότινος, παρά κι ενάντια στο μικρό του μέγεθος. Ήταν κι αυτός ένας ακόμα λόγος που κέρδισε τον σεβασμό μου.
Ποια είναι αυτή η …νοοτροπία που το κόμμα κουβαλούσε;
Γιώργος Σαλεμής
Ιστορικός, Ερευνητής
Ας την κωδικοποιήσουμε με μια κουβέντα: Να «καπελώνει», με τη βουλησιοκρατία του, βολονταριστικά, το πλατύ μέτωπο των πολιτών που είναι διατεθειμένοι να το ακολουθήσουν.
Π.χ.: Βάζει ζητήματα, τα οποία, οι προερχόμενοι από το ΠΑΣΟΚ ή και από την Δεξιά, νεοπροσερχόμενοι ψηφοφόροι δεν είναι σε θέση καν να παρακολουθήσουν. Και όταν, μάλιστα, οι ψηφοφόροι αυτοί, δεν έχουν την δυνατότητα να εκφράσουν τις δικές τους απόψεις, σε κάποιο σώμα ή όργανο του κόμματος.
Όλα αυτά τη στιγμή που το καταστατικό του ΣΥΡΙΖΑ αποθεώνει τη μειοψηφούσα θέση, δίνοντάς της το δικαίωμα της …ακύρωσης/αναίρεσης του «συνεταιρίζεσθαι». Αναίρεση του «συνεταιρίζεσθαι» συνεπάγεται όταν λέει στο άρθρο 5 (για τα δικαιώματα του μέλους):
«6. Όσοι μειοψήφησαν, έχουν δικαίωμα να μη συμμετέχουν στην εφαρμογή της απόφασης με την οποία διαφώνησαν, με δεδομένο ότι δεν υλοποιούν στην πράξη την άποψη που μειοψήφησε».
Με άλλα λόγια, είναι σαν να λέει ότι, άπαξ και διαφωνήσαμε, το κόμμα διαλύεται, δεν κάνει αυτό για το οποίο συγκροτήθηκε, για το οποίο συνεταιρισθήκαμε: δεν δρα! Κάνει η πλειοψηφία αυτό που θέλει και η μειοψηφία δεν κάνει τίποτα. Αράζει και κοιτάζει, καθώς «τροχίζει εκείνα τα σπαθιά του λόγου» που θα τις χρειαστούν για να κάνει την αμέσως επόμενη κριτική. Το κόμμα ξανασυγκροτείται μόνο στη βάση της …ομοφωνίας(!) Όταν δηλαδή συμφωνούν όλοι και γουστάρουν να δράσουν!
(Είναι κι αυτό: μπορεί να συμφωνούν σε κάποια θέση χωρίς να έχουν όρεξη να την παλέψουν ενώ έχουν όρεξη να πάνε για καφέ).
Πράγμα που σημαίνει ότι, το κόμμα, για να συγκροτηθεί και να δράσει, προϋποθέτει ένα ελάχιστο πρόγραμμα, έναν κοινό παρονομαστή, φτιαγμένο από τις διάφορες απόψεις που διακινούν οι τάσεις και οι φράξιες.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα, που το αναφέρω τακτικά, ήταν τα διάφορα αθεϊστικά του ΣΥΡΙΖΑ, των στελεχών του και των μελών του. Κανένας από όλον εκείνο το λαό που ήρθε κοντά του δεν το έκανε γιατί εκτίμησε αυτή την αθεϊστική φιλολογία. Ακόμη κι αν ήταν ο ίδιος άθεος. Η ανάγκη του να κάνει τόσες υπερβάσεις, στη μέχρι τότε πολιτική του ζωή, ήταν άλλη και είχε σχέση με πολύ πιο …τρέχοντα ζητήματα. Είχε σχέση για ένα ελάχιστο πρόγραμμα που μπορούσε να αναχαιτίσει την επίθεση της διεθνούς των χρηματοσυμμοριτών και να ανασυγκροτήσει παραγωγικά τη χώρα.
Όλοι θέλουν, λοιπόν, ένα ελάχιστο πρόγραμμα. Όλοι, εν τοις πράγμασι, αυτό αναζητούν. Το κόμμα, όμως, άλλοτε το προτάσσει και άλλοτε το αποσύρει. Ποιο κόμμα δηλαδή; Το «αόρατο χέρι» κάποιας από τις φράξιες που μέσα στον ορυμαγδό κάνει ο,τι ξέρει να κάνει. Και σιγά μετά μην έχει ο Τσίπρας, που μπαινοβγαίνει στα στόματα των θηρίων, την πολυτέλεια να ζητήσει ευθύνες από την καθοδήγηση του κόμματος για το ένα, για το άλλο και ειδικά για κείνο το «με δεδομένο ότι δεν υλοποιούν στην πράξη την άποψη που μειοψήφησε».
[Το λέω γιατί δεν έχω δει πουθενά στο καταστατικό την αθεΐα ούτε ως προϋπόθεση εγγραφής μέλους, ούτε ως προϋπόθεση ριζοσπαστικής δράσης για τους υπόλοιπους στόχους του κόμματος. Το λέω, επίσης, και με την πείρα που έχω από το πάλαι ποτέ τιμημένο ΚουΚουΕ. Σε ένα τόσο σκληρό στη γραμμή κόμμα, άλλο λέγαμε στην Αχτιδική Επιτροπή του 5ου-6ου Διαμερίσματος της ΚΟΑ και το ακριβώς αντίθετο κατέβαζε στις ΚΟΒ ο «ενδιάμεσος» καθοδηγητής. Δεν πιστεύω ότι εν τω μεταξύ άλλαξε τίποτα προς το καλύτερο.]
***
Στα χωριά, τα παλιά τα χρόνια, όταν η γεωργοκτηνοτροφική παραγωγή ήταν πράγματι «πράσινη» και βιολογική εκ της φύσεώς της, για να βγάλουν πολλά κοτόπουλα, μέσα στους λίγους ευνοϊκούς για την αναπαραγωγή μήνες, αντί για κότα έβαζαν να κλωσήσει γαλοπούλα. Η …παρένθετη κλώσα μπορούσε να εκκολάψει τριπλάσια (καμιά τριανταριά και περισσότερα) κλωσόπουλα απ’ ο,τι η φυσική μητέρα. Έτσι, δυο-τρεις γαλοπούλες αρκούσαν για να γεμίσει η αυλή νεοσσούς, οι οποίοι δίναμε με τη σειρά τους κάμποσα κιλά κρέας (επί δύο περίπου κιλά έκαστος).
Κάτι τέτοιο πάει να κάνει και ο Α. Τσίπρας με όσα προχθές εξήγγειλε στην ΚΕ. Βάζει πολλά αυγά προς εκκόλαψιν, ζητάει από τον ΣΥΡΙΖΑ να πάψει να αυτοκατανοείται ως κότα αλλά να αποκτήσει, έστω και προσωρινά, συνείδηση ….παρένθετης γαλοπούλας, να εκκολάψει τα κλωσόπουλα εκτελώντας χρέη κότας και μετά, τα κλωσόπουλα, να κάνουν συνέδριο για να αποφασίσουν για την ταυτότητα τη δική τους, την ταυτότητα των κλωσών και, μάλλον, και για την ταυτότητα του …κοτετσιού!
Δύσκολο εγχείρημα, αλλά γίνεται! Δεν είναι αδύνατο. Αρκεί να έχουν όλοι πνεύμα αυθυπέρβασης. Και φτερά, αν όχι για να πετάνε, τουλάχιστον να κλωσάνε.
Θα του πότεινα κάτι άλλο, όμως: Γιατί δεν ξεκινάει να κάνει το ίδιο πράγμα στη Νεολαία και ανεξάρτητα από την πορεία και την έκβαση του ήδη δρομολογηθέντος σχεδίου για το κόμμα.
Ξεκινάω από την άποψη ότι η ίδρυση των κομματικών νεολαιών ήταν λάθος. Γεννήματα μιας άλλης εποχής, αντιδικτατορικής, με μονολιθικά και συνωμοτικά κόμματα, που είχαν περιόδους σκληρής δοκιμασίας για τα υποψήφια μέλη τους, και φημίζονταν ως μαρξιστικά-λενινιστικά. Τότε κυριαρχούσε το «να ξεχωρήσουμε αδελφέ μου από τον κόσμο», να εδραιώσουμε την ιδιοπροσωπία μας, την ετερότητά μας, και να αναδείξουμε το νέο που υποτίθεται ότι κομίζαμε. Η κοινωνία έρεπε προς αυτή την κατεύθυνση, γοητεύονταν, για να μην πω διψούσε για τέτοιες συσσωματώσεις και συλλογικότητες. Η νεολαία, στην καλύτερη περίπτωση, προορίζονταν για «μαχητική εφεδρεία και σχολειό μαχητών», ή έστω «φυτώριο» του κόμματος. Αυτά, στην καλύτερη περίπτωση. Γιατί στην χειρότερη, ήταν «φυτώριο» προβλημάτων, αντιθέσεων, διασπάσεων και πάει λέγοντας.
Σήμερα, τι ανάγκη υπάρχει για μια τέτοια τακτική που συσσωρεύει κομματικές εντάσεις, κατακερματισμούς, αντιπαλότητες, συγκρούσεις, στο κατεξοχήν κομμάτι του ελληνικού λαού που πρέπει να είναι ενωμένο και διαθέτει εγγενή τη δυναμική της αμφισβήτησης, της αυθυπέρβασης και της αυτοπροσφοράς; Μικροί μεγάλοι φτιάχνουν και τη νεολαία τους. Μέχρι και ο Καραμπελιάς ή το «Πράττω» έχουν τις νεολαίες τους!
Με δεδομένο ότι μέλος του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να γίνει κανείς από τα 16 χρόνια του, τι ανάγκη υπάρχει να είναι και μέλος της νεολαίας, να ανήκει δηλαδή σε δύο οργανωτικούς σχηματισμούς, με ο,τι αυτό συνεπάγεται σε μια εποχή που απεχθάνεται και αντιστρατεύεται τις εντάξεις, τις οργανώσεις και τις διαδικασίες, την εποχή που ο ατομικισμός κυριαρχεί σε βάρος κάθε μορφής συλλογικού; Στην άλλη περίπτωση, όπου προτιμάει να είναι μόνο μέλος της Νεολαίας, τι είναι εκείνο το οποίο την κάνει να διαφέρει ουσιαστικά από το κόμμα; Δεν θα ήταν καλύτερο να πλέει σε έναν υδροβιότοπο πολιτικών και ιδεολογικών πολυποικιλοτήτων και ετεροτήτων ώστε να εκπαιδεύεται να αρμενίζει ανάλογα με τον καιρό προς την αναζητούμενη Κολχίδα; Δεν νομίζετε ότι από καιρό πια ισχύει αυτό το «εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε, αδελφέ μου, από τον κόσμο, εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο»;
Διαλύστε, λοιπόν, τη Νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ και φτιάξτε μια νέα ΕΠΟΝ!
Κι αρχίστε τις εγγραφές μελών «με τις καμπάνες»! Μια πλατιά, και στην οργάνωση, και κυρίως, στους στόχους, χαλαρή οργάνωση ΟΛΗΣ της ελληνικής νεολαίας που θα παλεύει την οικολογική παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, όπως και την πολιτιστική και καλλιτεχνική αναβάθμιση της υπαίθρου, με το τραγούδι, το θέατρο και το βιβλίο!
Αυτό το «Π» της παλιάς ΕΠΟΝ, θα σημαίνει σήμερα, όχι «Πανελλαδική» αλλά «Προοδευτική». Θα αγκαλιάζει πάντες τους νεολαίους που αναζητούν μια άλλη ζωή. Δεν θα αποκλείει δε ούτε τους νεοφιλελέδες, αν αυτοί δρουν και συμμερίζονται αυτή την νέα οικολογική και παραγωγική αντίληψη για τη σωτηρία του πλανήτη και των ανθρώπων του.
Και ας πάνε εκεί μέσα τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ να ζυμώσουν, με ευπρέπεια, πρωτοτυπία και ευφυΐα, τις απόψεις τους και ας αντλήσουν από εκεί τη νέα γενιά των μελών του κόμματος. Σας προτείνω, αντί για φυτώριο, την …τροπική βλάστηση του Αμαζονίου ή, αν προτιμάτε, των Άνδεων, με ο,τι κινδύνους, αλλά και γόνιμες προκλήσεις, αυτή συνεπάγεται. Αν έχετε δε παράδειγμα τον Τσε, τόσο το καλύτερο, μολονότι η μάχη στη “ζούγκλα” που καλείσθε εσείς να δώσετε είναι αναίμακτη, ευτυχώς. Η πείρα από την ΕΠΟΝ και από τους Λαμπράκηδες υπάρχει… και περιμένει τους τολμηρούς…
Μη ξεχνάτε τι είπε ο Χαρίλαος στο Καρπενήσι, την ώρα που γέμιζε το μοναδικό πυροβόλο με την τελευταία του οβίδα… «η τύχη βοηθάει τους τολμηρούς». Και τους καλά προετοιμασμένους, θα προσθέταμε σήμερα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου