Νίκος Τσαγκρής
Ήρθε η ώρα της κάλπης, κατά το βιβλικό… «ήρθε η ώρα της κρίσεως». Υπό την έννοια ότι το πλέον καθοριστικό στοιχείο όσον αφορά την έκβαση της κομβικής –για το παρόν και το... μέλλον της χώρας– αναμέτρησης, που ολοκληρώνεται στις κάλπες της 7ης Ιουλίου, επαφίεται στην κρίση του εκλογικού σώματος: με ποιά κριτήρια επιλέγει ο ψηφοφόρος –κάθε ψηφοφόρος ξεχωριστά– το ψηφοδέλτιο που θα ρίξει στην κάλπη
«Με συμφεροντολογικά κριτήρια», απαντά χωρίς ίχνος δισταγμού ο φίλος μου ο εκλογολόγος… «Ένας πλειστηριασμός είναι οι εκλογές στην ουσία, μια διαδικασία πλειοδοσίας: βγάζουν οι υποψήφιοι κυβερνήτες τα αγαθά τους (τα προγράμματά τους, τις υποσχέσεις τους, τα «θα» τους, εάν θέλεις) στο εκλογικό παζάρι, και ο πελάτης – πολίτης κρίνει, συγκρίνει και, με κριτήριο το ατομικό –άντε το οικογενειακό του συμφέρον– αγοράζει τα «θα» της αρεσκείας του»…
– Ναι, ξέρω, με αντίτιμο την ψήφο του αγοράζει τις αυταπάτες της… αρεσκείας του, παρεμβαίνω σαρκάζοντας τον πολιτικό κυνισμό του εκλογολόγου…
– Ακριβώς, συνεχίζει ακάθεκτος: και αυτό συμβαίνει διότι η ψήφος του πολίτη είναι υλικό αγαθό (εξασφαλίζει χρήμα και δόξα στον αποδέκτη της), ενώ το «θα» του πολιτικού (του υποψηφίου κυβερνήτη, στην περίπτωσή μας) είναι άυλο∙ η υπόστασή του συναρτάται με την αξιοπιστία του υποσχόμενου – εξαρτάται δε, απολύτως απ’ αυτήν…
Απ’ αυτήν, άλλωστε, εξαρτάται και η αποχή. Το ποσοστό της οποίας κυμαίνεται, συνήθως, στο μέγεθος της αξιοπιστίας των πολιτικών…
*******
Μάλιστα!.. Υπ’ αυτές τις συνθήκες (αν, δηλαδή, η αξιοπιστία έβγαζε κυβέρνηση), ο Αλέξης Τσίπρας θα ήταν αδιαμφισβήτητος νικητής των εκλογών, δεδομένου ότι η αξιοπιστία του είναι αντικειμενική. Δοκιμασμένη στην ελληνική και την ευρωπαϊκή κυβερνητική πραγματικότητα.
Σε αντίθεση με τον βασικό του αντίπαλο Κυριάκο Μητσοτάκη, ο οποίος φέρει στο DNA του την αναξιοπιστία του σάπιου μεταπολιτευτικού πολιτικού συστήματος.
Και, καθώς φαίνεται, το γνωρίζει: «Πρέπει να πείσουμε τα παιδιά μας ότι μπορούμε να τους υποσχεθούμε ένα καλύτερο αύριο για τη χώρα μας», είπε σε μια απ’ τις πρώτες ομιλίες του σε ακροατήριο, αμέσως όταν κληρονόμησε την προεδρία της Νέας Δημοκρατίας.
Προσέξτε… Δεν είπε «πρέπει να πείσουμε τα παιδιά μας ότι μπορούμε να τους εξασφαλίσουμε ένα καλύτερο αύριο», είπε «πρέπει να πείσουμε τα παιδιά μας ότι μπορούμε να τους υποσχεθούμε ένα καλύτερο αύριο»∙ και αυτό συνιστά μια δραματική ομολογία πολιτικής αναξιοπιστίας: είμαι τόσο αναξιόπιστος που δεν μπορώ ούτε καν να πείσω ότι μπορώ (ότι διαθέτω την αξιοπιστία) να υποσχεθώ…
Αυτή ακριβώς η ομολογία –αυτή η επίγνωση αναξιοπιστίας του «αρχηγού»– είναι που γέννησε τη στρατηγική αποδόμησης του Αλέξη Τσίπρα. Αυτή την πρωτοφανή, στα παγκόσμια πολιτικά χρονικά, επιχείρηση «δολοφονίας χαρακτήρων», που σχεδιάστηκε από τους γκεμπελικούς μηχανισμούς του μητσοτακικού πολιτικού και μιντιακού συστήματος και εκτυλίχθηκε κλιμακούμενη καθ’ όλη τη διάρκεια της κυβερνητικής θητείας ΣΥΡΙΖΑ, με τον κωδικό «Για όλα φταίει ο Τσίπρας». Για να φτάσουμε στην προδοσία του δημοκρατικού λόγου στη σύγχυση των φωνών, στο εγκατεστημένο, σήμερα, εικονικό χάος.
– Ναι, ξέρω, με αντίτιμο την ψήφο του αγοράζει τις αυταπάτες της… αρεσκείας του, παρεμβαίνω σαρκάζοντας τον πολιτικό κυνισμό του εκλογολόγου…
– Ακριβώς, συνεχίζει ακάθεκτος: και αυτό συμβαίνει διότι η ψήφος του πολίτη είναι υλικό αγαθό (εξασφαλίζει χρήμα και δόξα στον αποδέκτη της), ενώ το «θα» του πολιτικού (του υποψηφίου κυβερνήτη, στην περίπτωσή μας) είναι άυλο∙ η υπόστασή του συναρτάται με την αξιοπιστία του υποσχόμενου – εξαρτάται δε, απολύτως απ’ αυτήν…
Απ’ αυτήν, άλλωστε, εξαρτάται και η αποχή. Το ποσοστό της οποίας κυμαίνεται, συνήθως, στο μέγεθος της αξιοπιστίας των πολιτικών…
*******
Μάλιστα!.. Υπ’ αυτές τις συνθήκες (αν, δηλαδή, η αξιοπιστία έβγαζε κυβέρνηση), ο Αλέξης Τσίπρας θα ήταν αδιαμφισβήτητος νικητής των εκλογών, δεδομένου ότι η αξιοπιστία του είναι αντικειμενική. Δοκιμασμένη στην ελληνική και την ευρωπαϊκή κυβερνητική πραγματικότητα.
Σε αντίθεση με τον βασικό του αντίπαλο Κυριάκο Μητσοτάκη, ο οποίος φέρει στο DNA του την αναξιοπιστία του σάπιου μεταπολιτευτικού πολιτικού συστήματος.
Και, καθώς φαίνεται, το γνωρίζει: «Πρέπει να πείσουμε τα παιδιά μας ότι μπορούμε να τους υποσχεθούμε ένα καλύτερο αύριο για τη χώρα μας», είπε σε μια απ’ τις πρώτες ομιλίες του σε ακροατήριο, αμέσως όταν κληρονόμησε την προεδρία της Νέας Δημοκρατίας.
Προσέξτε… Δεν είπε «πρέπει να πείσουμε τα παιδιά μας ότι μπορούμε να τους εξασφαλίσουμε ένα καλύτερο αύριο», είπε «πρέπει να πείσουμε τα παιδιά μας ότι μπορούμε να τους υποσχεθούμε ένα καλύτερο αύριο»∙ και αυτό συνιστά μια δραματική ομολογία πολιτικής αναξιοπιστίας: είμαι τόσο αναξιόπιστος που δεν μπορώ ούτε καν να πείσω ότι μπορώ (ότι διαθέτω την αξιοπιστία) να υποσχεθώ…
Αυτή ακριβώς η ομολογία –αυτή η επίγνωση αναξιοπιστίας του «αρχηγού»– είναι που γέννησε τη στρατηγική αποδόμησης του Αλέξη Τσίπρα. Αυτή την πρωτοφανή, στα παγκόσμια πολιτικά χρονικά, επιχείρηση «δολοφονίας χαρακτήρων», που σχεδιάστηκε από τους γκεμπελικούς μηχανισμούς του μητσοτακικού πολιτικού και μιντιακού συστήματος και εκτυλίχθηκε κλιμακούμενη καθ’ όλη τη διάρκεια της κυβερνητικής θητείας ΣΥΡΙΖΑ, με τον κωδικό «Για όλα φταίει ο Τσίπρας». Για να φτάσουμε στην προδοσία του δημοκρατικού λόγου στη σύγχυση των φωνών, στο εγκατεστημένο, σήμερα, εικονικό χάος.
*******
Στην πραγματικότητα, στις 20 Σεπτέμβρη του 2015, ένας νεαρός πολιτικός ηγέτης ονόματι Αλέξης Τσίπρας, με βασικό όπλο το ηθικό πλεονέκτημα της Ελληνικής Αριστεράς άρχισε να γράφει ιστορία ως πρωθυπουργός όλων των Ελλήνων που είχαν εκφράσει μια γενναία διάθεση υπέρβασης του σάπιου ελληνικού και ευρωπαϊκού περιβάλλοντος των μνημονίων και της λιτότητας: «Στις επιλογές μου βάρυνε περισσότερο η ιστορική ευθύνη απέναντι στον Ελληνικό λαό και στις κοινωνικές τάξεις που η Αριστερά εκπροσωπεί. Όχι ο φόβος απέναντι στην ευθύνη», επαναλαμβάνει έκτοτε ο Έλληνας πρωθυπουργός. Και είναι αυτή μια εξήγηση που προσθέτει πόντους αξιοπιστίας στην ηγετικό προφίλ του…
Ακριβώς εδώ ήθελα να καταλήξω: στο δρόμο προς τις κάλπες της 7ης Ιουλίου οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε ότι ο Αλέξης Τσίπρας (παρά τον αναγκαστικό συμβιβασμό του, ή και χάρις σ’ αυτόν) παραμένει ο πλέον αξιόπιστος πολιτικός ηγέτης της χώρας και ένας απ τους πλέον αξιόπιστους στην Ευρώπη και στον κόσμο. Διότι την όποια αξιοπιστία του την έχει θεμελιώσει όχι στα «Θα», αλλά στα «Δεν»:
Στην πραγματικότητα, στις 20 Σεπτέμβρη του 2015, ένας νεαρός πολιτικός ηγέτης ονόματι Αλέξης Τσίπρας, με βασικό όπλο το ηθικό πλεονέκτημα της Ελληνικής Αριστεράς άρχισε να γράφει ιστορία ως πρωθυπουργός όλων των Ελλήνων που είχαν εκφράσει μια γενναία διάθεση υπέρβασης του σάπιου ελληνικού και ευρωπαϊκού περιβάλλοντος των μνημονίων και της λιτότητας: «Στις επιλογές μου βάρυνε περισσότερο η ιστορική ευθύνη απέναντι στον Ελληνικό λαό και στις κοινωνικές τάξεις που η Αριστερά εκπροσωπεί. Όχι ο φόβος απέναντι στην ευθύνη», επαναλαμβάνει έκτοτε ο Έλληνας πρωθυπουργός. Και είναι αυτή μια εξήγηση που προσθέτει πόντους αξιοπιστίας στην ηγετικό προφίλ του…
Ακριβώς εδώ ήθελα να καταλήξω: στο δρόμο προς τις κάλπες της 7ης Ιουλίου οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε ότι ο Αλέξης Τσίπρας (παρά τον αναγκαστικό συμβιβασμό του, ή και χάρις σ’ αυτόν) παραμένει ο πλέον αξιόπιστος πολιτικός ηγέτης της χώρας και ένας απ τους πλέον αξιόπιστους στην Ευρώπη και στον κόσμο. Διότι την όποια αξιοπιστία του την έχει θεμελιώσει όχι στα «Θα», αλλά στα «Δεν»:
● Δεν θα νομοθετήσω ούτε ένα ευρώ επιπλέον μέτρα από όσα προβλέπει η συμφωνία…
● Δεν θα επιτρέψω τη μείωση των συντάξεων και του αφορολόγητου…
● Δεν θα χάσω την ευκαιρία για την επίλυση του «Μακεδονικού»…
● Δεν θα δεχτώ πιστοληπτική γραμμή στήριξης, η έξοδος θα είναι καθαρή…
● Δεν πάω για να χάσω στις εκλογές, αλλά για να νικήσω…
Από την Αυγή της Κυριακής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου