Mpelalis Reviews
Παρασκευή 31 Δεκεμβρίου 2021
Το Πρωτοχρονιάτικο Παραμύθι στον 98.4!!
Το φετινό Πρωτοχρονιάτικο Παραμύθι του 98,4 είναι του συγγραφέα Κώστα Μακρή.
Ακούγονται οι φωνές: Αφηγητής : Γιώργος Σαχίνης, Άγιος Βασίλης :Αντώνης Ρενιέρης, Ισμαήλ :Μιχάλης Παραβολιάσης Μάνα :Αγγέλα Δουλγεράκη .
Επιμέλεια ,μοντάζ, μουσική επένδυση :Παντελής Μπότσης
Καλή Χρονιά!!
Τα εμβόλια από μόνα τους δεν έδωσαν ποτέ τη λύση
Ακριβά τεστ, ελάχιστα μέτρα στήριξης, εργαλειοποίηση της επιστήμης, πολιτική αμοραλισμού με πρωτοβάθμια εξαθλιωμένη. Η Ελλάδα προχωρά στο '22 αγνοώντας βασικά ζητήματα κοινωνικής υφής.
Να το αποσαφηνίσω εξ αρχής γιατί οι καιροί είναι περίεργοι. Είμαι από εκείνους που νόσησαν από τη covid-19, έκαναν και τις τρεις δόσεις (οι δύο πρώτες μάλιστα AstraZeneca παρά την αρχική ανασφάλεια λόγω των κυβερνητικών παλινωδιών σχετικά με το σκεύασμα) και αναμένω στωικά να έρθει η ώρα για τη τέταρτη δόση.
Στο μεσοδιάστημα έχω διαβάσει ουκ ολίγα επιστημονικά papers για τον κορονοϊό, και παρά το γεγονός πως λογίζομαι ως πλήρως εμβολιασμένος, αφενός συνεχίζω να πιστεύω στην επιστήμη, αφετέρου αγχώνομαι μην κολλήσω ξανά, όχι τόσο για τις συνέπειες που θα είχε αυτό πάνω μου, όσο για να μην μεταδώσω τον ιό στα οικεία μου πρόσωπα.
Παράλληλα λοιπόν, συνεχίζω να τηρώ τα μέτρα προστασίας, με χρήση μάσκας, με τη δέουσα αποστασιοποίηση, με επιλογή “κοινωνικών κύκλων”, με μίνι καραντίνα εντός των εορτών πριν τα οικογενειακά τραπέζια και πάει λέγοντας.
Στην ίδια κατηγορία με εμένα είναι πολλοί εκεί έξω. Οι περισσότεροι για την ακρίβεια. Στον αντίποδα όμως, υπάρχουν και εκείνοι που σοκαρίστηκαν από την υψηλή μεταδοτικότητα της Όμικρον, παρότι τη βλέπαμε να φτάνει. Άνθρωποι που παρότι έκαναν τις τρεις δόσεις νόσησαν, ήπια στη συντριπτικότατη πλειοψηφία τους, ωστόσο απόρησαν γιατί δε “δουλεύει” το περιβόητο τείχος ανοσίας.
Εν προκειμένω όμως, το κύριο πρόβλημα είναι πως ανάμεσα σε όσους εξεπλάγησαν για το νέο κύμα πανδημίας, είναι και η ίδια η κυβέρνηση. Δεν είναι τυχαίο πως λίγες ημέρες πριν, ο ίδιος ο πρωθυπουργός της χώρας, μιλώντας σε τηλεοπτική συνέντευξή του, διατύπωνε δημοσίως πως αμφέβαλλε πως θα έχουμε ξανά ραγδαία ημερήσια αύξηση των κρουσμάτων, ενώ ειρωνευόταν την αντιπολίτευση εντός της Βουλής για το ίδιο θέμα.
Δεν είναι τυχαίο πως παρότι τα νέα για την Όμικρον κυκλοφορούν διεθνώς εδώ και ένα μήνα, οι αρχές του τόπου καθησύχαζαν τη κοινή γνώμη πως είναι (για ακόμη μια φορά) απόλυτα προετοιμασμένες, και προχώρησαν σε νέα μέτρα- ημίμετρα, με χαρακτηριστική καθυστέρηση, την ώρα που άλλα ευρωπαϊκά κράτη φρόντιζαν να λάβουν γενναίες αποφάσεις πριν την περίοδο των γιορτών.
Φυσικά, μιλάμε για μια χρεοκοπημένη χώρα με χρεοκοπημένη πολιτική.
Μια χώρα που πλήττεται ακόμη από την οικονομική κρίση και διοικείται από μια ακραία καπιταλιστική διακυβέρνηση, που βασικό της μέλημα είναι η στήριξη του μεγάλου κεφαλαίου με κάθε τρόπο, και η διατήρηση της βαριάς βιομηχανίας (βλέπε τουρισμός) σε ζωντανούς ρυθμούς με όποιο κόστος. Άλλωστε, παρότι τα ημίμετρα θίγουν εκ νέου τους ελεύθερους επαγγελματίες, την εστίαση και τους καταστηματάρχες, δυστυχώς συνοδεύονται από ελάχιστα μέτρα στήριξης, τα οποία συζητήθηκαν -για άλλη μια φορά- κατόπιν τεράστιας κοινωνικής πίεσης. Επιπρόσθετα, δεν υπήρξε περαιτέρω παροχή δωρεάν PCR τεστ, ιδίως για όσους παρουσιάζουν συμπτώματα.
Το κόστος στον πολίτη
Η παρούσα κυβέρνηση όχι μόνο δείχνει να χάνεται μέσα στη νεοφιλελεύθερη ιδεοληψία της, αλλά παράλληλα αγνοεί άλλα διεθνή παραδείγματα, αλλά και την ιστορία καθεαυτή. Είναι πλέον σαφές πως το σύνθημα περί “επιχείρηση Ελευθερίας” αποσκοπούσε στο λιγότερο οικονομικό κόστος. Αν δεν ίσχυε αυτό, η υποχρεωτικότητα θα συνοδευόταν με δωρεάν παροχές, όπως τεστ προς όλους στη λογική που κινούνται τα περισσότερα κράτη της ΕΕ, για να περιοριστεί η διασπορά στο μέγιστο βαθμό.
Τα εμβόλια έγιναν πανάκεια, οι πολίτες χωρίστηκαν σε εμβολιασμένους και μη, με μέτρα σταδιακής αποστέρησης ελευθεριών βάσει διεθνών προτύπων, χωρίς όμως να υπάρξει καμία παράλληλη στήριξη (με τα δύσκολα της νέας κρίσης να είναι μπροστά μας), καμία κοινωνική πρόνοια με ουσιαστική ενίσχυση του ΕΣΥ και της πρωτοβάθμιας υγείας, και κυρίως, χωρίς να γίνει σωστή ενημέρωση για το τι σημαίνει να εμβολιαστεί κανείς.
Εξ αρχής έχει δοθεί λάθος μήνυμα σχετικά με τα εμβόλια. Στο επίκεντρο θα έπρεπε να είναι η αποφυγή της βαριάς νόσησης και της long covid (όπως και επιβεβαιώνεται στη πράξη) και όχι η περιβόητη "ελευθερία" που μπάζει από παντού και θα μπάζει, μέχρι να ελεγχθεί η πανδημία σε παγκόσμιο επίπεδο. Είναι ιδιαίτερα σημαντικό να γίνει κάτι τέτοιο έστω και τώρα, μιας και συζητάμε για διεύρυνση της υποχρεωτικότητας σε νεότερες ηλικίες. Δεν είναι μόνο ζήτημα πειθούς, είναι πρωτίστως ζήτημα ορθολογισμού για να μην έχουμε πάλι εκτοξεύσεις κρουσμάτων με μεγάλο μέρος του πληθυσμού να παραμένει έκθετο στις βαριές νοσηλείες, όντας δηλαδή ανεμβολίαστοι. Εκτός αν παραδεχθούμε κυνικά, πως δεν ενδιαφερόμαστε για αυτούς.
Ιστορικά, το περιβόητο εμβόλιο για τη γρίπη ήρθε το 1940, ωστόσο οι τότε χειρισμοί θα έπρεπε να ήταν μάθημα για το σήμερα, για την εγχώρια πολιτική, αλλά και εκείνη που ακολουθεί η ΕΕ συνολικά.
Πριν από έναν αιώνα, κατά τη διάρκεια της επιδημίας γρίπης του 1918, οι προσπάθειες ιατρικών ερευνητών να ανακαλύψουν, να δοκιμάσουν και να αναπτύξουν ένα εμβόλιο γρίπης δεν απέφεραν αποτελεσματική θεραπεία και πρόληψη. Το 1918 λοιπόν, οι αρχές έκαναν συστάσεις για τη χρήση του εμβολίου ως επιπρόσθετο όπλο ενάντια στη πανδημία, αλλά όχι ως το μοναδικό.
Σήμερα φυσικά, η πρόοδος της επιστήμης επέτρεψε την κυκλοφορία σκευασμάτων που βγήκαν από το πειραματικό χρονικό τους στάδιο πολύ γρήγορα, ενώ η mRNA τεχνολογία περιόρισε τις παρενέργειες στο ελάχιστο. Οι αρνητές υπήρχαν και υπάρχουν, και εν πολλοίς στους μη εμβολιασμένους ανά τον πλανήτη οφείλονται οι μεταλλάξεις, ωστόσο το πρόβλημα εστιάζεται, όπως είπαμε και παραπάνω, αλλού:
Η πίεση από το κοινό για παράδοση ενός εμβολίου πρέπει να αντιμετωπίζεται με μια προσπάθεια εκπαίδευσής του σχετικά με τα βήματα που απαιτούνται για την ασφαλή και αποτελεσματική διανομή του, και φυσικά με τη δίκαιη διανομή του προς όλα τα κράτη της υφηλίου. Το 1918 υπήρξε μια τέτοια καμπάνια ευαισθητοποίησης, καθώς το εμβόλιο εξ αρχής δεν θεωρήθηκε "μαγική λύση". Εν έτει 2021, και δε σε κράτη που εργαλειοποιούν την επιστήμη για να γλιτώσουν χρήμα όπως η Ελλάδα, μια τέτοια καμπάνια φάνταζε και φαντάζει περιττή.
Αντί επιλόγου
Στην έκθεση "Plagues and the Paradox of Progress", ο Thomas J. Bollyky του Georgetown University, υποστηρίζει άλλωστε πως τα εμβόλια δεν αποτελούν τη μόνη λύση και έτσι, δεν πρέπει να αποτελούν και τη μόνη κληρονομιά.
Πανδημίες όπως η χολέρα και ο κίτρινος πυρετός που έπλητταν πόλεις στις ΗΠΑ κάθε 10 ή 15 χρόνια εξαφανίστηκαν αργά, όχι λόγω εμβολιασμού, αλλά μέσω επενδύσεων στις υποδομές και την υγεία.
Όταν ξέσπασε η πανδημία του Covid-19, μερικές χώρες υπέφεραν άσχημα κατά τους πρώτους μήνες εν μέρει επειδή τα συστήματα δημόσιας υγείας τους ήταν πιεσμένα, όπως αναφέρει ο ίδιος στο κείμενό του. Ανάμεσα σε αυτές τις χώρες, και η δική μας.
Ο ΠΟΥ από την άλλη βρισκόταν επίσης σε δύσκολη θέση, γιατί εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από φιλανθρωπικούς οργανισμούς και τον ιδιωτικό τομέα για να καλύψει ένα έλλειμμα χρηματοδότησης που θα έπρεπε να καλύπτεται από τα κράτη - μέλη.
Οι πανδημίες καταφέρνουν να εκθέτουν τα κενά των επενδύσεων σε υποδομές υγείας απαιτώντας από τις κυβερνήσεις να κάνουν σαρωτικές αλλαγές ώστε να διασφαλίσουν ότι δεν θα επιστρέψουν εκεί από όπου ξεκίνησαν όλα, αναφέρει ο Bollyky, που αποτελεί και ανώτερο συνεργάτη του Συμβουλίου Εξωτερικών Σχέσεων της Ουάσιγκτον.
"Το ερώτημα είναι, θα δούμε τις κοινωνικές μεταρρυθμίσεις που έφεραν το τέλος των προηγούμενων πανδημιών;", αναρωτιέται.
Και στη περίπτωση κρατών όπως η Ελλάδα, η απάντηση είναι ιδιαιτέρως δυσοίωνη.
Όταν ξέσπασε η πανδημία του Covid-19, μερικές χώρες υπέφεραν άσχημα κατά τους πρώτους μήνες εν μέρει επειδή τα συστήματα δημόσιας υγείας τους ήταν πιεσμένα, όπως αναφέρει ο ίδιος στο κείμενό του. Ανάμεσα σε αυτές τις χώρες, και η δική μας.
Ο ΠΟΥ από την άλλη βρισκόταν επίσης σε δύσκολη θέση, γιατί εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από φιλανθρωπικούς οργανισμούς και τον ιδιωτικό τομέα για να καλύψει ένα έλλειμμα χρηματοδότησης που θα έπρεπε να καλύπτεται από τα κράτη - μέλη.
Οι πανδημίες καταφέρνουν να εκθέτουν τα κενά των επενδύσεων σε υποδομές υγείας απαιτώντας από τις κυβερνήσεις να κάνουν σαρωτικές αλλαγές ώστε να διασφαλίσουν ότι δεν θα επιστρέψουν εκεί από όπου ξεκίνησαν όλα, αναφέρει ο Bollyky, που αποτελεί και ανώτερο συνεργάτη του Συμβουλίου Εξωτερικών Σχέσεων της Ουάσιγκτον.
"Το ερώτημα είναι, θα δούμε τις κοινωνικές μεταρρυθμίσεις που έφεραν το τέλος των προηγούμενων πανδημιών;", αναρωτιέται.
Και στη περίπτωση κρατών όπως η Ελλάδα, η απάντηση είναι ιδιαιτέρως δυσοίωνη.
Το πραγματικό πρόβλημα δεν είναι η πανδημία…
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη απέτυχε οικτρά να διαχειριστεί την πανδημία. Τα δεκάδες χιλιάδες καθημερινά κρούσματα και οι εκατόμβες των νεκρών είναι η απόδειξη της παταγώδους αποτυχίας της να προστατέψει τη δημόσια υγεία και τη ζωή των πολιτών.
Η σύγκριση, άλλωστε, με τις επιδόσεις των κρατών της υπόλοιπης Ευρώπης, σε ό,τι αφορά στους σκληρούς δείκτες της πανδημίας, στις απώλειες δηλαδή από τον θανατηφόρο ιό, είναι αποκαλυπτική της ανεπάρκειας, της ανικανότητας αν όχι και της σκοπιμότητας της ελληνικής κυβέρνησης να μην παίρνει εγκαίρως μέτρα κοινωνικής αποστασιοποίησης και να μη στηρίζει το σύστημα υγείας.
Δεν τους ενδιαφέρει να περιορίσουν την εξάπλωση της αρρώστιας και να προστατέψουν τη δημόσια υγεία και τις ζωές μας. Το μόνο που τους νοιάζει είναι να δημιουργήσουν ψευδείς εντυπώσεις ότι όλα είναι υπό έλεγχο και ότι η πανδημία τελειώνει.
Την έχουν τελειώσει, άλλωστε 5 ή 6 φορές μέχρι τώρα… Κι ας πηγαίνουμε από το κακό στο χειρότερο.
Κι ας έχουμε διπλάσιους θανάτους καθημερινά από τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά κράτη που ανταποκρίθηκαν στην ανάγκη ενίσχυσης των συστημάτων υγείας τους.
Κι ας εκτοξεύονται τα κρούσματα καθημερινά σε δυσθεώρητα ύψη, επειδή δεν πήραν εγκαίρως τα ενδεδειγμένα μέτρα κοινωνικής αποστασιοποίησης.
Από το καλοκαίρι ακόμη επιστήμονες και αντιπολίτευση επιμένουν τόσο στην ενίσχυση του ΕΣΥ, όσο και στη λήψη μέτρων στους τόπους υπερμετάδοσης της νόσου, όπως στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, στις εκκλησίες, στα σχολεία, στα πανεπιστήμια, στην αγορά, στα μαγαζιά, στην εστίαση και στους χώρους ψυχαγωγίας.
Αντί αύξησης των ΜΕΘ και του νοσηλευτικού προσωπικού στα νοσοκομεία, εισπράξαμε ψέματα για την προοπτική επιβίωσης των διασωληνωμένων εκτός ΜΕΘ. Σε μια ενορχηστρωμένη επικοινωνιακή προσπάθεια παραπλάνησης της κοινής γνώμης ως προς τον ρόλο της επιστήμης και των σύγχρονων τεχνολογιών στη φροντίδα και τη θεραπεία όσων νοσούν.
Κι όταν φτάσαμε να ψηφιστεί ο προϋπολογισμός του 2022, διαπιστώσαμε ότι είμαστε η μόνη ευρωπαϊκή χώρα που περιμένοντας το 5ο κύμα της πανδημίας, μειώσαμε τις δαπάνες για την υγεία.
Και δεν είναι μόνον αυτά. Αντί να λάβουν εγκαίρως μέτρα αποστασιοποίησης στους χώρους υπερμετάδοσης της πανδημίας, ώστε σήμερα να μην έχουμε τα δεκάδες χιλιάδες νέα κρούσματα καθημερινά, εισπράξαμε μια εκστρατεία παραπληροφόρησης ότι δήθεν η πανδημία τελειώνει και ότι το επερχόμενο 5ο κύμα είναι αποκύημα της νοσηρής φαντασίας του Αλέξη Τσίπρα.
Κι ακόμη, ότι η νόσος δεν μεταδίδεται στα ΜΜΜ κι ότι οι συνωστισμοί στις σχολικές αίθουσες, στα πανεπιστημιακά αμφιθέατρα και στις εκκλησίες δεν υπάρχουν μελέτες που να αποδεικνύουν ότι δεν… ωφελούν τον αγώνα ενάντια στην πανδημία.
Δεν τους νοιάζει η εξάπλωση της αρρώστιας. Δεν τους νοιάζουν ούτε οι ανθρώπινες ζωές.
Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να εξαπατήσουν τον κόσμο και να παραπλανήσουν την κοινή γνώμη για δικό τους πολιτικό όφελος.
Ακόμη και χτες, με περισσότερα από 28.000 νέα κρούσματα στη χώρα, ο υπουργός υγείας χαμογελαστός, δήλωσε αισιόδοξος.
Και μόλις προχτές ο υπουργός Ανάπτυξης παραδέχονταν κυνικά από τον ΣΚΑΙ ότι ναι, ο πρωθυπουργός λέει ψέματα, που όμως είναι για το… καλό μας. Υπενθυμίζοντας εκνευρισμένος στη δημοσιογράφο που τόλμησε να του υποβάλει την απαγορευμένη ερώτηση ότι τόσο το κανάλι της όσο και εκείνη είναι συνένοχοι, μια και επιχορηγούνται με το δημόσιο χρήμα που προέρχεται από τα ψέματα του πρωθυπουργού.
Είναι βέβαιο ότι αν η πανδημία ήταν τηλεθεατής θα την είχαν ξεγελάσει. Θα είχαν καταφέρει από καιρό να την πείσουν ότι βρισκόμαστε στο τελευταίο μίλι της.
Αν η πανδημία ήταν τηλεθεατής θα την είχαν πείσει ότι νικήθηκε. Θα επιστράτευαν δημοσκοπήσεις που θα έδειχναν ότι οι πολίτες, με συντριπτική πλειοψηφία, πιστεύουν ότι η κυβέρνηση νίκησε την πανδημία. Δημιουργώντας κλίμα νίκης υπέρ της κυβέρνησης και σε βάρος της… πανδημίας.
Αν η πανδημία ήταν τηλεθεατής θα επιστράτευαν δημοσιογράφους να λένε από το πρωί μέχρι το βράδυ ότι η εκτόξευση των θανάτων είναι προπαγάνδα του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος επενδύει στην αρρώστια για κομματική εκμετάλλευση.
Εξ ιδίων τα αλλότρια…
Αν η πανδημία ήταν τηλεθεατής θα επιστράτευαν τα κανάλια να παίρνουν συνεντεύξεις από τον νικητή και τροπαιούχο πρωθυπουργό, ο οποίος με καρφωμένο στα χείλη το σαρδόνιο χαμόγελο της υποκρισίας, θα απαντούσε σε σκληρές ερωτήσεις, όπως ποιο φαγητό του αρέσει και αν τα ντολμαδάκια με σάλτσα είναι προτιμότερα από ό,τι με λαδολέμονο.
Μόνο που η αρρώστια δεν είναι τηλεθεατής να την ξεγελάσουν.
Η πανδημία είναι το πραγματικό και σκληρό πεδίο της πολιτικής αντιπαράθεσης. Ο μόνος τρόπος για να νικηθεί είναι να ληφθούν σοβαρά μέτρα πρόληψης της μετάδοσης του ιού στους τόπους συνωστισμού και να ενισχυθεί σημαντικά η ιατρική και νοσηλευτική φροντίδα για τους νοσούντες.
Αν δεν ληφθούν αυτά τα μέτρα, η πανδημία επιμένει και διογκώνεται.
Τους τηλεθεατές μπορούν να τους ξεγελάσουν, εξαγοράζοντας δημοσιογράφους και ΜΜΕ. Τους πολίτες μπορούν να τους παραπλανήσουν ότι παρά το Βατερλώ της κυβέρνησης στα πεδία της υγειονομικής και της οικονομικής κρίσης οι δημοσκοπήσεις τη δείχνουν πρώτη και με απόσταση, με δεύτερο το ΚΙΝΑΛ μετά την εκλογή Ανδρουλάκη.
Εκείνο που δεν μπόρεσαν και δεν θα μπορέσουν να παραπλανήσουν ποτέ είναι τα πραγματικά προβλήματα της ζωής. Και η πανδημία είναι ένα από αυτά. Ίσως το σκληρότερο και το δυσκολότερα αντιμετωπίσιμο.
Γι’ αυτό και όσο περισσότερο προσπαθούν να την διαχειριστούν με επικοινωνιακά μέσα διαστρεβλώνοντας την αλήθεια, δημιουργώντας πλαστό κλίμα ευφορίας και υποβαθμίζοντας τα πραγματικά προβλήματα, τόσο περισσότερο η πανδημία θα ανθίσταται και θα επιμένει.
Και όσο η πανδημία τους διαψεύδει, τόσο όλοι εμείς, είτε είμαστε τηλεθεατές, είτε πολίτες, είτε θύματα της νόσου είτε συγγενείς και φίλοι των κοντά 21.000 συνανθρώπων μας που χάθηκαν από αυτήν, έχουμε πια αντιληφθεί ότι το πραγματικό πρόβλημα της χώρας δεν είναι η πανδημία.
Το πραγματικό πρόβλημα είναι η επικίνδυνη κυβέρνηση την οποία εμπιστευθήκαμε να την αντιμετωπίσει…
Πηγή: tvxs.gr
Ο χρόνος, ως «δράμα της ποιότητας»
Κώστας Καναβούρης
«Ώρα να πηγαίνω, δεν έχω άλλο στήθος», έγραφε έξοχα ο Νίκος Καρούζος. Και ήρθε βέβαια η στιγμή (Σεπτέμβριος 1990) που το στήθος του έσβησε για πάντα και ο Νίκος Καρούζος πήγε να κατοικήσει εκεί όπου ανήκει: στο αίεν των στίχων του. από κει μας χαιρετά και μας υπενθυμίζει: «Θέλει δύστυχο χώμα η ελιά˙ το δράμα της ποιότητας». Αυτό ακριβώς συμβαίνει και με τα χρόνια που φεύγουν, επειδή δεν έχουν άλλο στήθος. Και μας αφήνουν να παλέψουμε με «δράμα της ποιότητας» στα καλλιεργήσιμα εδάφη της ανθρώπινης περιπέτειας. Μ’ αυτό τον ιδρώτα της προσπάθειας από εκατομμύρια επί εκατομμυρίων ανθρώπων να στάζει και να γίνεται ποτάμι που θα αρδεύσει και θα κάνει έφορο το «δυστυχισμένο χώμα». Έτσι που να μην καταστραφούν οι καρποί της μνήμης και τα φυλλώματα της ελπίδας. Αλλιώς δεν έχει νόημα ο χρόνος που πάντοτε περνάει και πάντοτε είναι εδώ. Ο χρόνος που πάντοτε έρχεται, αλλά είναι καμωμένος από παρελθόν. Αυτό το αντιστύλι του άγνωστου, αυτό το κατακτημένο δάκρυ της απαραίτητης απώλειας, καθώς τα χρόνια περνούν, ολοένα περνούν και χάνονται μέσα στον χρόνο που είναι πανταχού παρών και χάνεται αλλιώς μέσα στο χάος: το τεράστιο στήθος όπου συμβαίνει το σχεσιακό άπειρο.
Εδώ είμαστε και τώρα. Στον παρηγορητικό επιμερισμό της αρίθμησης, στο ζωτικό ψεύδος (αφού ο άνθρωπος είναι παρηγορητικό όν) ώστε να μπορέσουμε να ζήσουμε. Δηλαδή να ζήσουμε την μία και μοναδική αθανασία μας με το απαραίτητο θάρρος: το θάρρος που σε κάνει να μην φεύγεις, να μην «εγκαταλείπεις τη χαρά στους ανίδεους» όπως έγραφε ο Γιώργος Σαραντάρης. Γιατί τότε θα σήμαινε πως δεν είσαι ποιητής. Δηλαδή δεν ποιείς, δεν πλάθεις τον χρόνο, δεν συμμετέχεις στο «δυστυχισμένο χώμα» της ύπαρξης.
Ώστε απώλεια δεν είναι να λιγοστεύει διαρκώς το στήθος, αλλά να μην αντιλαμβάνεσαι τον χρόνο ως κοινή πατρίδα πάντων και πασών. Και να καταντάς μια αυτιστική περίπτωση, ένα «άχθος αρούρης». Ένας «νεκρός» που περιφέρεται ανερμάτιστος και αδαής. Ένας ανόητος και αχάριστος που δεν υπήρξε ποτέ, γιατί ποτέ δεν απέκτησε στήθος. Δηλαδή σθένος ώστε να γεωργήσει το «δυστυχισμένο χώμα» και να φυτρώσουν οι ελιές. Και στο μεταξύ τα χρόνια να περνάνε. Και να περνάνε και να περνάνε…
Άχρηστα χρόνια για τους απατεώνες της ζωής (αλλά και του θανάτου). Έρχονται και φεύγουν χωρίς να συμμετάσχουν στη γέννηση ακόμα και του τελευταίου φύλου μια ελιάς. Άρα επιβλαβείς και επιζήμιοι, τοξικοί φορείς μια φονικής αδιαφορίας που σκοτώνει το ίδιο, αλλά με άλλα μαχαίρια, τους απροστάτευτους όσο σκοτώνει και η συνειδητή γενοκτονία του ανθρώπινου γένους που την βλέπουμε (;) να ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια μας. Είναι όλοι τους φονικά επιζήμιοι γιατί αποξηραίνουν το έδαφος και τον ουρανό των ανθρώπων. Ξεραίνουν τα δάκρυα και εξαχνώνουν το γέλιο. Δηλαδή στερούν το σθένος από το στήθος. Και φεύγουν για πάντα οι αθώοι που θα μπορούσαν να είναι απίστευτα χρήσιμοι, για να μην γίνει ο χρόνος εφιάλτης. Έτσι που να έχει νόημα λυγρής συνεννοήσεως το «χρόνια πολλά».
Μόνο έτσι έχουν αξία τα «χρόνια πολλά»: όταν ο χρόνος του ενός είναι προϋπόθεση για τον χρόνο όλων και όχι αιτία καταστροφής του χρόνου των άλλων. Όταν ο χρόνος του ενός γίνεται εκατόμβη για τους άλλους, τότε πράγματι, δεν «υπάρχει άλλο στήθος». Και η απώλεια είναι καθολική.
Αλλιώς, λοιπόν, να πούμε «χρόνια πολλά». Να μην αφήσουμε την σκοτεινή χαρά του χρόνου στους ανίδεους. Στους φονιάδες.
Χρόνια πολλά.
Πηγή: artinews.gr
«Η γιγαντιαία επιχείρηση γεωπολιτικής άλωσης ολόκληρων περιφερειών»
Για τα κέντρα γεωπολιτικής ισχύος, η περίοδος της πανδημίας που καθηλώνει τον πλανήτη, φαίνεται ότι αξιοποιήθηκε – μεταξύ όλων των άλλων – και για τον δραστικό αναπροσανατολισμό των κυρίαρχων στρατηγικών με επίκεντρο την Γεωοικονομία…
του Κυριάκου Κυριακόπουλου
Πρόκειται στην ουσία για μια προσπάθεια κατεπείγουσας στρατηγικής προσαρμογής στα δεδομένα ενός νέου κόσμου των χαμένων ευκαιριών, των σύνθετων ανταγωνιστικών προκλήσεων αλλά και μιας πλειάδας νέων δυνατοτήτων.
Μιας προσαρμογής κατά την διάρκεια της οποίας, τα παραδοσιακά κέντρα δυτικής ισχύος (ΗΠΑ και ΕΕ) επιδιώκουν να αναπληρώσουν το χαμένο έδαφος και να παραμείνουν στην αναβαθμισμένη γεωπολιτική εξίσωση και σε ρόλο πρωταγωνιστικό, ενώ την ίδια στιγμή, οι πάντες προσβλέπουν σε μια περαιτέρω ισχυροποίηση της διεθνούς τους θέσης μέσα από…
- Μια καλά σχεδιασμένη και περιφερειακά οργανωμένη διεύρυνση του κύκλου των εξαρτημένων χωρών, με όρους που προσιδιάζουν σε καθεστώς απροκάλυπτης νεοαποικιοκρατίας. Αλλά και…
- Με μια σειρά περιφερειακών παρεμβάσεων που μπορούν να τους εξασφαλίσουν τον στρατηγικό έλεγχο των πρώτων υλών, των υποδομών και των δικτύων μεταφοράς, «κλειδώνοντας» έτσι συγκεκριμένα στρατηγικά συγκριτικά πλεονεκτήματα, σε μια διεθνή οικονομία που τροποποιεί ταχύτατα τα φυσιογνωμικά, τα γεωπολιτικά και τα παραγωγικά της χαρακτηριστικά.
Πάνω στο οποίο προσαρμόζονται οι απαιτήσεις αυτού του στρατηγικού ανασχεδιασμού, είναι πριν από όλα το σημαντικό προβάδισμα που φαίνεται να αποκτά η Κινεζική πρωτοβουλία για τον Νέο δρόμο του Μεταξιού (BRI) στην οποία έχουν ενταχθεί περισσότερες από 70 χώρες μεταξύ των οποίων και χώρες της ΕΕ καθώς και χώρες των Βαλκανίων. Πρόκειται για μια εξέλιξη η οποία έχει θορυβήσει πραγματικά ορισμένα από τα ισχυρά οικονομικά κέντρα της Δύσης, που αναζητούν εναγωνίως την εφαρμογή μιας ολοκληρωμένης και αποτελεσματικής απάντησης ικανής να ανακόψει την Κινεζική επέλαση.
Σημαντικό ειδικό βάρος επίσης στην διαμόρφωση αυτού του ανασχεδιασμού, έχουν και οι ασύμμετρες επιπτώσεις της σχεδόν βίαιης μεταστροφής στην λογική της «πράσινης ανάπτυξης» οι οποίες – προϊόντος του χρόνου – θα προσλαμβάνουν χαρακτήρα σαρωτικό και πιθανότατα ανεξέλεγκτο. Πρόκειται για μια προδιαγεγραμμένη και εν πολλοίς μη αναστρέψιμη εξέλιξη, αφού πέρα από τις κενές περιεχομένου «πράσινες» μεγαλοστομίες των πολιτικών διαχειριστών, η στροφή στην «πράσινη ανάπτυξη» δεν είναι προϊόν περιβαλλοντικής ανησυχίας αλλά ένα συστημικό εργαλείο που επιστρατεύεται προκειμένου να αναθερμάνει μια υπερκορεσμένη και ιδιαίτερα ευάλωτη σε συστημικές κρίσεις παραγωγική δραστηριότητα που οδηγεί κεφάλαιο σε καταστροφή.
Και φυσικά, σε ότι αφορά τουλάχιστον στον ενεργειακό τομέα, ο συγκεκριμένος ανασχεδιασμός συνυπολογίζει και ΔΕΝ εγκαταλείπει την παραδοσιακή ενεργειακή ατζέντα και την αυξημένη γεωπολιτική της βαρύτητα. Αυτό άλλωστε επιβεβαιώνεται και από την σχετική μελέτη την οποία παρουσίασε τον Οκτώβριο του 2017 ο κ. Sechin οποίος είναι Διευθύνων Σύμβουλος της Rosneft. Στην σχετική παρουσίαση που έκανε για τα «Ιδανικά της Ευρασιατικής Ολοκλήρωσης», αποτύπωσε και διαβάθμισε την γεωπολιτική σκακιέρα της Μείζονος Ευρασίας, όχι με βάση το παραδοσιακό γεωγραφικό κριτήριο αλλά με την διάκριση ανάμεσα σε περιοχές καταναλωτών και παραγωγών Ενέργειας. Όταν λοιπόν η Ρωσία σχεδιάζει το γεωπολιτικό της πάτημα με βάση αυτήν την συλλογιστική, είναι φανερό ότι το σύνολο των ανταγωνιστών, είναι εκ των πραγμάτων υποχρεωμένο να ακολουθήσει ή τουλάχιστον να συνυπολογίσει αυτήν την ρότα.
Απ’ όλα τα παραπάνω γίνεται φανερό πως βρισκόμαστε μπροστά σε μια περαιτέρω κλιμάκωση του στρατηγικού ανταγωνισμού στον οποίο όμως ενσωματώνονται – όπως θα δούμε και παρακάτω – ορισμένα νέα και άκρως επικαιροποιημένα εργαλεία που διαφοροποιούν τον χαρακτήρα της αντιπαράθεσης. Παρ’ όλα αυτά, ποτέ δεν εξέλειπε ο κίνδυνος των παραδοσιακών αναφλέξεων, των αιματηρών περιφερειακών συγκρούσεων κοκ.
Βασικό εργαλείο… Στην υλοποίηση αυτού του στρατηγικού ανασχεδιασμού, είναι τα λιμνάζοντα κεφάλαια, τα οποία ως αυτοτελές μέγεθος αναζητούν διέξοδο προκειμένου να επενδυθούν προσβλέποντας στο μέγιστο δυνατό κέρδος. Στην παρούσα συγκυρία ωστόσο, αυτά τα «λιμνάζοντα κεφάλαια» αναβαθμίζονται σε κρισιμότατο συστημικό γεωπολιτικό εργαλείο και «σπρώχνονται» στοχευμένα και με πλείστα όσα κίνητρα να επενδυθούν σε τρείς σημαντικούς τομείς:
- Στις νέες τεχνολογίες…
- Στις στρατηγικές υποδομές προκειμένου να στηρίξουν πολιτικές περιφερειακού ελέγχου. Και βεβαίως…
- Στην ενεργειακή μετάβαση.
Με απλά λόγια, πρόκειται για μια γιγαντιαία επιχείρηση γεωπολιτικής άλωσης ολόκληρων περιφερειών, οι οποίες σχεδιάζεται να υποθηκεύσουν την κυριαρχία τους ως αναλώσιμο στο πλαίσιο ενός ιδιότυπου ρεβανσισμού για τις απαιτήσεις ενός μάλλον οριστικά χαμένου γεωπολιτικού στοιχήματος.
Επικαιροποίηση στόχων, τομέων δράσης, μηχανισμών και περιφερειακών επεμβάσεων…
Στο περιβάλλον αυτής της προσπάθειας, οι ΗΠΑ φαίνεται πως κινούνται στην λογική της θωράκισης παλιών και νέων συμμαχιών, προσδοκώντας πως κάτι τέτοιο θα τους εξασφαλίσει την δυνατότητα ανάκτησης δικαιωμάτων πλήρους περιφερειακού ελέγχου εκεί που το παιχνίδι τείνει να χαθεί οριστικά. Είναι άλλωστε ενδεικτικές οι δηλώσεις του Αμερικανού ΥΠΕΞ του κ. Μπλίνκεν, ο οποίος αποτιμώντας τον ένα χρόνο του κ. Μπάιντεν στην Προεδρεία, ανέφερε ότι «Σήμερα βρισκόμαστε σε ισχυρότερη γεωπολιτική θέση για να αντιμετωπίσουμε χώρες όπως η Κίνα και η Ρωσία, καθώς επιδιώκουν να υπονομεύσουν το διεθνές σύστημα που εμείς έχουμε οικοδομήσει και του οποίου εμείς έχουμε ηγηθεί».
Είναι λοιπόν φανερό ότι σχήματα όπως η AUCUS, η QUAD αλλά και οι λοιπές περιφερειακές συνευρέσεις πχ ASEAN με τις οποίες οι ΗΠΑ επιδιώκουν να αναβαθμίσουν την σχέση τους, εργαλειοποιούνται απροκάλυπτα για την οργάνωση μιας αμφιλεγόμενης γεωπολιτικής αντεπίθεσης με στόχο την ανάκτηση «του συστήματός τους».
Την ίδια στιγμή η Ε.Ε επιχειρεί να μπει στο παιχνίδι, αντιπαρατάσσοντας στην Κινεζική BRI, την δική της «ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΠΥΛΗ» (Global Gateway). Πρόκειται ουσιαστικά για έναν σχεδιασμό ο οποίος προβλέπει την δημιουργία ενός κρίσιμου δικτύου έργων υποδομής σε ολόκληρο τον κόσμο, με σκοπό την αφαίμαξη κυριαρχίας, πλουτοπαραγωγικών πηγών και δικαιωμάτων ελέγχου και με εργαλείο την μόχλευση «λιμναζόντων κεφαλαίων» και την γεωπολιτική εργαλειοποίηση ιδιωτών.
Φυσικά στο στόχαστρο αυτών των σχεδιασμών μπαίνουν σταδιακά και οι φτωχότερες συμμαχικές χώρες απέναντι στις οποίες χορογραφείται ένα απροκάλυπτο πλιάτσικο των πλουτοπαραγωγικών τους πηγών. Νωπές είναι άλλωστε οι κινητοποιήσεις στην Σερβία από πολίτες που αντιδρούν στην παράδοση των ορυχείων Λιθίου και απαιτούν να στείλει στον αγύριστο την Rio Rinto και να δώσει στην δημοσιότητα όλα τα στοιχεία για τις «διαπραγματεύσεις» που έχουν προηγηθεί.
Βεβαίως, όλα τα παραπάνω επενδύονται με μια «εκλεπτισμένη και καθαρή» ρητορική στο πλαίσιο μιας άλλης κουλτούρας, διαφορετικής από εκείνη των απροκάλυπτων επεμβάσεων. Πρόκειται για την κουλτούρα των πρόθυμων στην υποταγή και η διαδικασία αναζήτησης θυμάτων έχει ήδη ξεκινήσει…
Πηγή: militaire.gr
Πέμπτη 30 Δεκεμβρίου 2021
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΑΡΒΑΝΙΤΗΣ: Πρόκειται για μια παγκόσμια σκηνοθεσία! Φοβάμαι πως έρχονται χειρότερα...
Ολόκληρη η συνέντευξη την Πέμπτη 30 Δεκεμβρίου 2021
Περίτρανη παραδοχή του μεγάλου ψέματος της "πανδημίας"... Με ποιον τρόπο θα μετράνε την "Ομικρον" οι "σωτήρες" και οι Σωτήρηδες;
Τελευταία ημέρα η αυριανή, για την χρησιμοποίηση των ράπιντ τεστ.
"Το Αμερικανικό CDC αποσύρει το... αίτημα της FDA, για άδεια έκτακτης χρήσης του RT-PCR τεστ (δηλ. τεστ σε πραγματικό χρόνο) για την ανίχνευση του Sars-cov-2, ΜΟΝΟ, που είχε συστηθεί, από τον Φεβρουάριο του 2020"
Ετσι, λοιπόν, αυτά τα τεστ δεν είναι πλέον εγκεκριμένα, ως "αναξιόπιστα".
Μια περίτρανη παραδοχή του μεγάλου ψέματος της "πανδημίας" και της αποδοχής της επιστημονικότητας όλων των διεθνούς φήμης λοιμωξιολόγων, που από την αρχή φώναζαν ότι αυτά τα τεστ είναι για τα σκουπίδια, καθώς, το 85% των διαγνώσεων ήταν "ψευδώς θετικά".
Ωστόσο, τα τρομολαγνικά νούμερα των θετικών "διαγνώσεων" χρησιμοποιήθηκαν ευρέως, για την λήψη μέτρων, κατά της ανθρωπότητας με μάσκες, αποστάσεις, λοκντάουν, οικονομικές καταστροφές και πειραματικούς γενετικούς εμβολιασμούς, που αποδείχθηκαν αναποτελεσματικοί, γι΄αυτό και ατέρμονοι.
Μετά την αυριανή ημέρα περιμένω να δω με ποιον τρόπο θα μετράνε την "Ομικρον" οι "σωτήρες" και οι Σωτήρηδες!
Περιμένω να δω τι δικαιολογία θα βρεθεί, για να συνεχιστεί η χρήση των τεστ, θα βρούν οι... πιστήμονες της τηλεοπτικής επιστήμης, που έκαναν πάρτυ με τα "κρούσματα" και τους "θανάτους", για να επιβάλλουν λοκντάουν και υποχρεωτικότητες, για την... "δημόσια υγεία".
Περιμένω και τους ντήλερ της Φάιζερ, στα ΜΜΕ να συνεχίζουν να μας τρομάζουν, με την "Ομικρον" επειδή κρυολογήσαμε. Γιατί αυτά ακριβώς είναι τα συμπτώματα της νέας μετάλλαξης.
Τέλος, περιμένω και τα πληρωμένα τρολλάκια να μας χαρακτηρίσουν πάλι "ψεκασμένους" και "φασίστες", όπως τότε, τον Φεβρουάριο του 2020, που αναφέραμε, τόσο την αναξιοπιστία των τεστ, όσο και την σκοπίμως, λάθος μέτρηση των αποτελεσμάτων του τεστ.
Από εμάς όλους, περιμένω να ενωθούμε, για να καταστραφούν όλα τα ηλεκτρονικά δεδομένα καταγραφής της υγείας και των δεδομένων που αφορούν στις ατομικές μας ελευθερίες.
Διώξτε τον φόβο!
Don't Look Up
Don't Look Up ("Μην Κοιτάτε Πάνω"): Δύο επιστήμονες ανακαλύπτουν έναν κομήτη σε τροχιά πρόσκρουσης προς τη Γη. Η πρόσκρουση και ο αφανισμός του πλανήτη είναι βέβαιος. Όμως οι προειδοποιήσεις τους πέφτουν στο κενό. Οι πολιτικοί (Λευκός Οίκος) τους αγνοούν επειδή ασχολούνται με τις επικείμενες εκλογές. Το τηλεοπτικό κοινό τους ακούει, αλλά θεωρεί ότι είναι ένα ακόμα ανώδυνο θέμα της πρωινής ζώνης. Και ο κομήτης, η καταστροφή πλησιάζει!
Don't Look Up- Μη κοιτάτε πάνω! Κανείς δεν κοιτάει πάνω, αλλά ούτε έξω μήτε μέσα. Κανείς δεν μπορεί να κοιτάξει πουθενά γιατί η πνευματική τύφλωση είναι ολοκληρωτική.
Η απειλή (στην ταινία) έρχεται απ' έξω, αλλά είναι ήδη εντός των πυλών, είναι η σκόπιμη καταστροφή των τροπικών δασών, είναι η υπερθέρμανση, είναι οι πάγοι που λιώνουν, είναι τα χιλιάδες είδη ζωντανών οργανισμών που χάνονται και μαζί ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι που λιμοκτονούν, είναι οι άνθρωποι που πεθαίνουν γιατί τα εμβόλια είναι ακριβά, είναι οι μεταλλάξεις που θα συνεχίσουν να αναπτύσσονται στην φτωχή κι ανεμβολίαστη Αφρική, είναι οι νέες πανδημίες που έρχονται!
Κανείς δεν μπορεί να δει την απειλή είτε προέρχεται απ' έξω είτε εκ των έσω, κανείς δεν αντιλαμβάνεται τον κίνδυνο της χωρίς όρια εκμετάλλευσης της φύσης, τον κίνδυνο από ένα σύστημα που έχει χάσει τα φρένα του, κυριολεκτικά και μεταφορικά, αποδεικνύοντας ότι το πιο επικίνδυνο και παράλογο ον αυτού του πλανήτη είναι ο άνθρωπος της απληστίας και της ταπείνωσης της φύσης, της απροσδιοριστίας του υποκειμένου και του χάους, της εξουδετέρωσης όλων των αξιών και του θανάτου του πολιτισμού, του τέλους του πλανήτη.
Πλέον πρέπει να σκεφτόμαστε από κοινού πολέμους και συγκρούσεις, και να συμπεριλάβουμε σε αυτές, με την έννοια της δομικής βίας, και τη βία που εμφιλοχωρεί στην ανισότητα και στη φτώχεια, στην περιβαλλοντική καταστροφή και στην πείνα, στην έλλειψη εμβολίων στις φτωχές χώρες, αλλά και στη συστηματική παραπλάνηση μέσω των "πετσωμένων" μίντια.
Χρειάζεται να αποκαλύπτουμε κάθε φορά τα ψέματα που είναι κρυμμένα στις γενικεύσεις και στις συνδηλώσεις των λέξεων, όπου το ρήμαγμα των ανθρώπινων ζωών παρουσιάζεται σαν σωτηρία. Πρέπει να αποκαλύπτεται πως πίσω από τον μετα-νεοφιλελευθερισμό, πίσω από την τυφλή ψευτο-ορθολογική αυτό-αναθέσμιση με την άνευ ορίων χρήση ψευτο-ορθολογικών μέσων («μεταρρυθμίσεις»!), κρύβεται η επίτευξη ενός μόνο σκοπού, η συνεχής αύξηση του πλούτου με όλο και λιγότερο κόστος για την κοινωνία, για την φύση, για τον άνθρωπο, για τον πολιτισμό και τη ζωή στον πλανήτη. Γι’ αυτό ο καπιταλισμός σε οποιαδήποτε μορφή του δεν συνιστά λύση ούτε για τον άνθρωπο ούτε για την κοινωνία ούτε για τη φύση και τη ζωή. Γιατί η λύση ή θα είναι συνολική και θα αφορά τη δημιουργία μιας νέας ορθολογικότητας και ευαισθησίας, μιας νέας, ισότιμης σχέσης μεταξύ των ανθρώπων και του ανθρώπου με τη φύση ή η καταστροφή θα είναι ολική.
....και μια άλλη οπτκή για την ίδια ταινία
Don’t look up – Σκότωσε τον σνομπ φιλελεύθερο που κρύβεις μέσα σου
Με διθυράμβους υποδέχθηκε τη νέα ταινία του Adam McKay, Don’t look up, ο φιλελεύθερος και αριστερός χώρος, σε Ευρώπη και Αμερική. Διόλου παράξενο βέβαια, αφού η ταινία κολακεύει όλες τις ευαισθησίες του εν λόγω χώρου και σκηνοθετεί ένα σύμπαν καθ’ εικόνα και ομοίωση των πιο αυτάρεσκων φαντασιώσεών του.
Το στόρι έχει ως εξής: δύο επιστήμονες (Λεονάρντο Ντι Κάπριο, Τζένιφερ Λόρενς) ανακαλύπτουν έναν τεράστιο κομήτη σε τροχιά σύγκρουσης με τη γη η οποία θα είναι καταστροφική για κάθε ζωή στον πλανήτη. Το τέλος του κόσμου δηλαδή. Όπως είναι φυσικό, σπεύδουν να μεταφέρουν τα δραματικά νέα στην πρόεδρο των ΗΠΑ (Μέριλ Στριπ) – μια θηλυκή καρικατούρα του Τραμπ, η οποία όμως τους αγνοεί γιατί έχει άλλα πιο «επείγοντα» ζητήματα να διαχειριστεί, όπως οι ενδιάμεσες εκλογές.
Απογοητευμένοι στρέφονται στα ΜΜΕ για να ενημερώσουν απευθείας το κοινό, αλλά και αυτά, όπως και οι τηλεθεατές τους, επιδεικνύουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον για τον χωρισμό δύο σελέμπριτις, παρά για τον επικείμενη, βέβαιη καταστροφή του πλανήτη.
Αργότερα, όταν η πρόεδρος (για δικές της πάλι μικροπολιτικές σκοπιμότητες) αλλάζει άποψη και αποφασίζει να κινητοποιήσει το κράτος για να αποτρέψει τη σύγκρουση εκτροχιάζοντας τον κομήτη, τη σταματά, ο χορηγός της, ένας μεγιστάνας των νέων τεχνολογιών, που θυμίζει κάτι ανάμεσα σε Ίλον Μασκ, Τζεφ Μπέζος και Στιβ Τζομπς. Αυτός θέλει να εκμεταλλευτεί οικονομικά τα πολύτιμα μέταλλα του αστεροειδούς, οπότε προωθεί ένα σχέδιο κατακερματισμού του, ώστε να πέσει στη Γη χωρίς να την καταστρέψει, το οποίο φυσικά αποτυγχάνει.
Η ταινία προγραμματιζόταν να κυκλοφορήσει στο τέλος του 2019, ως μια αλληγορία για την κλιματική κρίση και την άρνηση των κρατών να πάρουν μέτρα που θα την αποτρέψουν – ήταν άλλωστε πρόσφατη η αποχώρηση των ΗΠΑ από τη Συμφωνία του Παρισιού, κατόπιν απόφασης του Τραμπ, στην οποία επανήλθαν μετά την εκλογή του Μπάιντεν.
Με την εμφάνιση ωστόσο του κόβιντ, ξαναδουλεύτηκε υπό το φως της διαχείρισης της πανδημίας από την κυβέρνηση του Τραμπ. Εκτός από τον Mckay, σεναριογράφος είναι και ο David Sirota, εκδότης του αριστερού περιοδικού Jacobin και λογογράφος του Μπέρνι Σάντερς στις προκριματικές εκλογές των Δημοκρατικών το 2020.
Το βασικό μήνυμα του Don’t look up είναι απλό: ο πλανήτης αντιμετωπίζει δύο θανάσιμες απειλές (την πανδημία και την κλιματική κρίση), για τις οποίες οι επιστήμονες έχουν προειδοποιήσει έγκαιρα. Εξίσου απλή είναι και η λύση: να ακολουθήσουμε τις υποδείξεις της επιστήμης η οποία μπορεί να μας βγάλει με ασφάλεια από το αδιέξοδο.
Φευ όμως, οι εγωκεντρικοί και κοινωνιοπαθείς κυβερνώντες ασχολούνται με τα μικροπολιτικά τους συμφέροντα αδιαφορώντας για την επικείμενη καταστροφή, ενώ οι δισεκατομμυριούχοι βλέπουν σε αυτή μια ακόμη ευκαιρία κερδοσκοπίας. Οι δε πολίτες είτε παρασύρονται από τους λαϊκιστές πολιτικούς και αρνούνται τον κίνδυνο ή απλώς βολοδέρνουν βυθισμένοι στην αυταρέσκεια των social media και της κουλτούρας των σελέμπριτι. How dare you? Που λέει και η Γκρέτα…
Αρνητές της επιστήμης ή της φιλελεύθερης ιδεολογίας;
Αντί λοιπόν η κοινωνία μας να εμπιστευτεί τους επιστήμονες που είναι και οι μόνοι ικανοί να λύσουν τα προβλήματα μας, καταφεύγουμε στην άρνηση της επιστήμης και της πραγματικότητας, στον καταστροφικό ανορθολογισμό. Στην ταινία έχουμε τους αρνητές του κομήτη, όπως στην πραγματική ζωή έχουμε τους αρνητές του ιού, της κλιματικής αλλαγής, του εμβολιασμού.
Μα πόσο ωμή αλλά απολύτως ρεαλιστική απεικόνιση της πραγματικότητάς μας! Θα αναφωνήσει κανείς! Αμ δε, το μόνο που αποτυπώνει ρεαλιστικά η ταινία είναι το φιλελεύθερο, προοδευτικό φαντασιακό σε όλη του την αυταρέσκεια.
Ξεκινώντας από την αναλογία που οι δημιουργοί της επιλέγουν για να περάσουν τα μηνύματά τους. Η κλιματική κρίση και η πανδημία παρομοιάζονται με ένα κομήτη ο οποίος πρόκειται να καταστρέψει την πλανήτη – ένας κίνδυνος τόσο άμεσος όσο και θανάσιμος, που δεν επιδέχεται την παραμικρή αμφισβήτηση. Εξίσου απλή είναι και η λύση: η εκτροπή του κομήτη με πυραύλους. Η επιστήμη είναι ξεκάθαρη, τελεία και παύλα!
Εκεί όμως που τελειώνει η συζήτηση, ξεκινά η ιδεολογία, η οποία κρύβεται ακριβώς μέσα σε αυτή την προφάνεια. Διότι ούτε η κλιματική κρίση, ούτε η πανδημία είναι τόσο απλές και ξεκάθαρες υποθέσεις και ακόμα περισσότερο, δεν είναι απλή και ξεκάθαρη η αντιμετώπισή τους. Κυρίως όμως δεν είναι επιστημονικά προβλήματα για να επιδέχονται μια και αδιαφιλονίκητη επιστημονική λύση. Έχουν σαφώς πολλές επιστημονικές πτυχές, αλλά είναι πρωτίστως και κυρίως περίπλοκα κοινωνικά προβλήματα με μυριάδες και αντιφατικές πολιτικές, οικονομικές και πολλές άλλες διαστάσεις.
Μα, θα αντιτείνει κανείς, η τέχνη μπορεί να υπερβάλλει ή να απλοποιεί τα πράγματα στην προσπάθεια της να αναδείξει αυτό που έχει σημασία, πόσο μάλλον όταν ο σκοπός της είναι να ξυπνήσει ο κόσμος απέναντι σε μια θανάσιμη απειλή. Η ταινία όμως δεν κάνει αυτό αλλά το ακριβώς αντίθετο, αντί να φωτίζει το πρόβλημα, το συσκοτίζει, χαϊδεύοντας τα αυτιά του προοδευτικού κοινού της με κοινό όλα όσα θέλει να ακούσει. Είναι, με δυο λόγια, παραδειγματικά ιδεολογική.
Κατ’ αρχάς, δεν είναι αλήθεια ότι ο κόσμος αδιαφορεί για την κλιματική κρίση, τουναντίον τα κράτη λαμβάνουν μέτρα για τον περιορισμό και τον μηδενισμό αργότερα των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου, οι εταιρείες εμφανίζονται ως πρωταθλήτριες της ενεργειακής μετάβασης και η δημόσια συζήτηση έχει κατακλειστεί από λόγους περί πράσινης ανάπτυξης και αειφορίας.
Ασφαλώς μπορεί κάποια να ισχυριστεί ότι όλα αυτά δεν είναι αρκετά για να αποτραπεί μια μεγάλη (άνω των 2 βαθμών Κελσίου) αύξηση της θερμοκρασίας που θα έχει εξαιρετικά αρνητικές συνέπειες για τη ζωή στον πλανήτη. Αυτές όμως οι συνέπειες εκτείνονται σε βάθος δεκαετιών, δεν είναι δηλαδή άμεσες και συντριπτικές, όπως η πρόσκρουση ενός κομήτη του μεγέθους του Έβερεστ στη Γη.
Παράλληλα, το πώς θα την αποτρέψουμε δεν είναι καθόλου δεδομένο. Το σύνολο σχεδόν των ενεργειακών συστημάτων του πλανήτη βασίζεται στα ορυκτά καύσιμα και δεν υπάρχουν ακόμα οι τεχνολογίες που θα μας επιτρέψουν να περάσουμε γρήγορα στην καθαρή ενέργεια (κυρίως λόγω του ότι οι ΑΠΕ δεν είναι πάντα διαθέσιμες, πχ όταν δεν φυσάει αέρας ή δεν έχει ήλιο και δεν έχει αναπτυχθεί ακόμα η δυνατότητα μαζικής και οικονομικής αποθήκευσης).
Επιπλέον, δεν επηρεάζονται όλοι το ίδιο από την κλιματική αλλαγή – οι πλούσιες χώρες για παράδειγμα, είναι πολύ πιο ανθεκτικές στις συνέπειές της, από ότι οι φτωχές, ακόμα περισσότερο οι πλούσιοι άνθρωποι σε Βορρά και Νότο, άρα δεν έχουν όλοι τα ίδια κίνητρα να πάρουν μέτρα για τον περιορισμό της.
Πώς λοιπόν θα επιτύχουμε την πολυπόθητη ενεργειακή μετάβαση χωρίς να την πληρώσουν οι φτωχοί, όπως γίνεται σήμερα που οι τιμές της ενέργειας έχουν εκτοξευθεί στα ύψη; Ακόμη, πώς θα συνδυάσουμε την ανάγκη για άμεση αύξηση της κατανάλωσης ενέργειας, ιδίως στις αναπτυσσόμενες χώρες, ώστε να περιοριστεί η φτώχεια, με την ανάγκη για ταχεία μείωση της «βρώμικης» ενέργειας ώστε να συγκρατηθεί η κλιματική αλλαγή; Και πώς συμβιβάζεται η θεμελιώδης τάση του καπιταλισμού για γρήγορα και υψηλά κέρδη, με τον μακροχρόνιο σχεδιασμό και τις τεράστιες επενδύσεις, πολλές από τις οποίες δεν είναι άμεσα κερδοφόρες, που απαιτεί ο ενεργειακός μετασχηματισμός; Πού ξεκινούν οι πραγματικές δράσεις για το περιβάλλον και που τελειώνει το πράσινο ξέπλυμα (green washing) εταιρειών και κρατών;
Αυτά είναι ελάχιστα μόνο από τα διλήμματα και τις αντιφάσεις που σημαίνει στην πράξη μια πολιτική βιώσιμης ανάπτυξης σε πλανητικό επίπεδο, τα οποία όμως ούτε καν υπονοούνται στην ταινία με τα απλοϊκά της δίπολα: επιστήμη εναντίον πολιτικής (και οικονομίας), ηθικοί και άδολοι επιστήμονες εναντίον διεφθαρμένων πολιτικών και κερδοσκόπων δισεκατομμυριούχων.
Τα τελευταία επιδέχονται μόνο απαντήσεις τύπου Τσιτσιπά: η λύση για την κλιματική αλλαγή είναι να αγοράσουμε όλοι ένα Tesla. Ή ακτιβισμό εκ του ασφαλούς των αστέρων του Χόλυγουντ, όπως ο Ντι Κάπριο που πρωτοστατεί σε δράσεις για το περιβάλλον την ίδια στιγμή που ο τρόπος ζωής του επιβαρύνει το περιβάλλον όσο χίλιοι κοινοί θνητοί.
Όχι άλλοι επιστήμονες!
Αν η αναλογία του κομήτη είναι κακή για την κλιματική κρίση, είναι ακόμα χειρότερη για την πανδημία. Εδώ όχι μόνο δεν είχαμε άρνηση της επιστήμης, αλλά κυριολεκτικά την αναδόμηση της κοινωνικής ζωής με βάση τις υποδείξεις της επιστήμης. Όχι μόνο δεν έχουμε αγνόηση των επιστημόνων αλλά είδαμε τη μετατροπή τους σε σελέμπριτις, σε ιερά τοτέμ, όπως ο Τσιόδρας ή ο Φαούτσι.
Και αν οι αιτιάσεις της ταινίας περί άρνησης της επιστήμης έχουν κάποια βάση για τις ΗΠΑ, όταν ο Τραμπ υποτίμησε την πανδημία και δεν πήρε έγκαιρα μέτρα (αν και ήταν ο πρώτος που χρηματοδότησε αδρά τη φαρμακοβιομηχανία για την παραγωγή εμβολίων), προτρέποντας αντιθέτως, τους οπαδούς του να πίνουν χλωρίνη για να προστατευτούν από τον ιό, ποια βάση έχουν στην Ελλάδα ή τη Δυτική Ευρώπη;
Στην Ελλάδα είδαμε εξ αρχής τη συγχώνευση της κυβερνητικής διαχείρισης με το επιστημονικό κατεστημένο. Η επιστημονική επιτροπή εισηγείται και η κυβέρνηση υλοποιεί, μας λένε εδώ και δύο χρόνια, ενώ ο Μητσοτάκης απευθύνεται στους πολίτες έχοντας συχνά δίπλα του τον Τσιόδρα. Οι δε λοιμωξιολόγοι έχουν γίνει καθημερινοί θαμώνες των καναλιών από όπου να μιλούν επί παντός επιστητού με το κύρος μιας αδιαφιλονίκητης επιστημονικής αυθεντίας και κουνούν το δάχτυλο στους πολίτες με ύφος στρατονόμου. Δηλαδή ο θαρραλέος επιστήμονας Ντι Κάπριο, είναι ο «πες και συ Σωτήρη» και η ηρωίδα επιστημόνισσα, Τζένιφερ Λώρενς, είναι η Ματίνα Παγώνη;
Στην Ελλάδα όλα τα μέτρα φέρουν τη σφραγίδα, υποτίθεται, των ειδικών: τα ατελείωτα και πιο σκληρά λοκντάουν στην Ευρώπη, η απαγόρευση κυκλοφορίας από τις 6 το απόγευμα, το κλείσιμο των πάρκων και των πλατειών, η υποχρεωτική μάσκα στον δρόμο, όλα τα κωμικοτραγικά που ζήσαμε αυτά τα δύο χρόνια, υποστηρίχθηκαν δημόσια από επιστήμονες.
Όπως επίσης τα υγειονομικά διαβατήρια και οι πάσης φύσεως υποχρεωτικότητες, και αυτές κάποιοι επιστήμονες τις εισηγήθηκαν. Αν πάλι όχι, δεν ακούσαμε τη διαφωνία παρά ελάχιστων εξ αυτών. Μήπως όμως όλα αυτά δείχνουν απλώς την εργαλειοποίηση της επιστήμης από την κυβέρνηση για να νομιμοποιήσει τις δικές τις καθαρά πολιτικές επιλογές; Την εργαλειοποίηση της επιστήμης κατήγγειλε και ο Τσιόδρας, αλλά από την αντιπολίτευση, όταν αυτή τόλμησε να επικαλεσθεί μια μελέτη που δημοσιοποίησε συνεργάτης του και έδειχνε ότι η κυβέρνηση δεν ενίσχυσε το ΕΣΥ, με αποτέλεσμα τον θάνατο χιλιάδων ανθρώπων που θα μπορούσαν να είχαν σωθεί. Ακόμη πιο σημαντικό όμως και από τις παλινωδίες των εγχώριων επιστημόνων είναι ότι η διαχείριση της πανδημίας δεν αποτελεί ένα ουδέτερο τεχνοκρατικό ζήτημα, με προφανείς και οριζόντιες επιστημονικές λύσεις.
Τουναντίον, η διαχείριση αυτή αποδείχτηκε δύσκολη και εξαιρετικά αντιφατική υπόθεση, οι συνταγές που δοκιμάστηκαν, όπως τα λοκντάουν, είτε απέτυχαν παταγωδώς, είτε είχαν πενιχρά αποτελέσματα, ενώ το κόστος τους ακόμα συσσωρεύεται.
Οι υποσχέσεις που δόθηκαν για εξαφάνιση του ιού με τα εμβόλια αποδείχθηκαν φρούδες, αυτό όμως δεν εμπόδισε τον εμβολιασμό, να μετατραπεί από «επιχείρηση ελευθερίας» όπως τον βάφτισαν, σε ασφυκτική επιτήρηση και διαρκή ομηρεία, μέσα από τα υγειονομικά πιστοποιητικά εξάμηνης ή τρίμηνης διάρκειας, χωρίς τα οποία δεν μπορείς να έχεις στοιχειώδη κοινωνική ζωή.
Ούτε φυσικά η επιστήμη είναι ουδέτερη, όπως υπονοεί το Don’t look up, όχι απλώς επειδή κάποιοι επιστήμονες μπορεί να συναγελάζονται με την πολιτική και οικονομική εξουσία – αυτό φαίνεται και στην ταινία, αν και όχι αρκετά καθαρά. Η επιστήμη δεν είναι ουδέτερη ούτε στον ίδιο τον πυρήνα της, διαπερνάται από τις κοινωνικές αντιθέσεις all the way down, στα αντικείμενα έρευνας που επιλέγει και στον τρόπο που οργανώνει αυτή την έρευνα.
Ακόμα και η περιβόητη επιστημονική μεθοδολογία δεν είναι απρόσβλητη στις διάφορες ιδεολογίες, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι μια ακόμη ιδεολογία ανάμεσα στις άλλες. Οτιδήποτε άλλο είναι επιστημονισμός, δηλαδή ιδεολογία. Και το χειρότερο είναι ότι τις περισσότερες φορές οι ίδιοι οι επιστήμονες δεν είναι σε θέση να αναγνωρίσουν αυτές τις επιρροές και κυρίως, δεν έχουν συνείδηση των ορίων της επιστήμης. Γιατί μια σειρά από κρίσιμα ζητήματα για τη διαχείριση της πανδημίας, όπως το λοκντάουν και ο υποχρεωτικός εμβολιασμός, δεν είναι επιστημονικά αλλά πολιτικά, δεν επιδέχονται τεχνοκρατικής λύσης, αλλά δημοκρατικής και συλλογικής διαβούλευσης. Για αυτό και κανένας λοιμωξιολόγος ή επιδημιολόγος δεν νομιμοποιείται να τα επιβάλλει. Φυσικά μπορεί να εκφέρει άποψη, αλλά αυτή δεν έχει μεγαλύτερη αξία από την άποψη ενός μάγειρα ή ενός ταξιτζή για το ίδιο θέμα.
Αυτή όμως η ιδεαλιστική αντίληψη για την επιστήμη ως ουδέτερη και αμόλυντη από τις κοινωνικές αντιθέσεις γνώση, και του επιστήμονα ως σύγχρονου Προμηθέα που θα την κομίσει στις αδαείς μάζες, έχει οδηγήσει σε τεράστιες στρεβλώσεις στη διαχείριση της πανδημίας.
Αντί οι επιστήμονες να στρέψουν το βλέμμα προς τα κάτω και να μελετήσουν τις πραγματικές συνθήκες ζωής των πραγματικών ανθρώπων (που ασφαλώς δεν είναι κοινές για όλους), μεταχειρίζονται την κοινωνία ως μια τεράστια κλινική στην οποία μπορούν να εφαρμόσουν οριζόντια τα ίδια μέτρα για την ανάσχεση της πανδημίας.
Αντί να διδαχθούν (όσο και να διδάξουν) από τους πραγματικούς ανθρώπους για να προτείνουν εφαρμόσιμα μέτρα που θα ανταποκρίνονται στις συνθήκες ζωής τους και τα οποία θα τη διαταράσσουν όσο το δυνατόν λιγότερο, έχουν βαλθεί να τους επαναπρογραμματίσουν συμπεριφορικά για να ακολουθήσουν πιστά τις προειλημμένες συνταγές τους, όπως τα σκυλιά του Παβλόφ.
Κάπως έτσι η περιβόητη επιστημονική αυθεντία κατέληξε παροιμιώδης ανοησία, με τεράστιο όμως κόστος για τους κοινούς θνητούς. Όταν για παράδειγμα φτάσαμε να έχουμε το πιο σκληρό και μακροχρόνιο λοκντάουν στην Ευρώπη, αλλά και 80-100 νεκρούς την ημέρα τον προηγούμενο Χειμώνα.
Όταν οι φωστήρες της επιτροπής των λοιμωξιολόγων αποδείχθηκαν ανίκανοι να αντιληφθούν το στοιχειώδες, ότι αν κλείσουν τα πάρκα, τις πλατείες και τους εξωτερικούς χώρους των μαγαζιών ο κόσμος θα μαζεύεται στα σπίτια όπου ο κίνδυνος μετάδοσης του ιού είναι πολύ μεγαλύτερος ή αν επιβάλλουν απαγόρευση κυκλοφορίας από τις 6, οι άνθρωποι θα συνωστίζονται περισσότερο στα μαγαζιά για να προλάβουν να προμηθευτούν τα απαραίτητα.
Αυτές τις απλές σκέψεις κοινής λογικής δεν μπορούσαν να τις κάνουν οι ειδικοί, μπόρεσαν ωστόσο να εισηγηθούν την υποχρεωτική μάσκα σε εξωτερικούς χώρους και το sms στο 13033 για να βγεις έξω. Για «συμπεριφορικους» λόγους, όπως ομολόγησε ο Γεραπετρίτης (επιστήμονας και αυτός), καψώνια δηλαδή για να εκπαιδευτεί ο κόσμος να πειθαρχεί στις εντολές της εξουσίας, όσο παράλογες και αν είναι αυτές.
Ξανά λοιπόν, καμία από αυτές τις αντιφάσεις και τις αποχρώσεις δεν βλέπουμε στο Don’t look up, εδώ τα στρατόπεδα είναι καθαρά: από τη μια η καλή επιστήμη, από την άλλη η κακή πολιτική και οικονομία. Από τη μια οι θαρραλέοι και ηρωικοί επιστήμονες που λένε την αλήθεια, από την άλλη οι διεφθαρμένοι πολιτικοί και οι αδηφάγοι μεγιστάνες που θυσιάζουν το κοινό καλό για ίδιον συμφέρον.
Και βέβαια, οι αδαείς μάζες που παρασύρονται από τους πολιτικάντηδες και τους μηχανισμούς προπαγάνδας και δεν βλέπουν το συμφέρον τους που δεν είναι άλλο από το να εμπιστευτούν τους πεφωτισμένους επιστήμονες και τους προοδευτικούς συμμάχους τους. Και όταν «αποτυγχάνουν» να τους ακολουθήσουν οφείλεται στο ότι είναι άξεστοι, αμόρφωτοι σεξιστές και ρατσιστές ή απλώς deplorables (αχρείοι), που έλεγε η Χίλαρι (Κλίντον). Όχι γιατί δεν συμμερίζονται τις αξίες και την ιδεολογία τους ή τους χωρίζει ένα τεράστιο ταξικό χάσμα. Η ελιτίστικη τεχνοκρατική ιδεολογία των μορφωμένων μεσοστρωμάτων, του δημοκρατικού κατεστημένου των ΗΠΑ και του προοδευτικού Χόλυγουντ σε όλο της το μεγαλείο!
Η ταινία δεν έχει χάπι εντ, αλλά εμμέσως πλην σαφώς, μας υποδεικνύει ότι αν υπάρχει σωτηρία αυτή θα έρθει μέσα από τη συντονισμένη κινητοποίηση των επιστημόνων, της προοδευτικής ελίτ και των καλλιτεχνών, όπως στη μεγάλη συναυλία λίγο πριν το τέλος. Μέσα από τη συμμαχία δηλαδή του Φαούτσι με τη Μέριλ Στριπ, του Τσιόδρα με τον Σπύρο Παπαδόπουλο, της Ματίνας Παγώνη με τον Σάκη Ρουβά…
Αξίζει κανείς να δει το Don’t look up, αν μη τι άλλο, για να ξυπνήσει ο σνομπ φιλελεύθερος που ενδεχομένως κρύβει μέσα του… και να τον πνίξει αμέσως.
Τετάρτη 29 Δεκεμβρίου 2021
Μέτρα Περιοριστικά και το νέο αφήγημα για τα κρούσματα
Στην σημερινή ανάλυση του 98.4 στην εκπομπή του Γ.Σαχίνη , για την έξαρση της πανδημίας εκ νέου, τονίστηκε αρχικά σήμερα εκτός από το θέμα των στοιχείων και της αναξιοπιστίας τους, τη σύγχυση που προκαλούν, το γεγονός ότι έτσι όπως παρατίθενται όχι μόνο δεν δίνουν εικόνα, αλλά επιπλέον αποκλείουν – κι αυτό είναι το πιο βασικό – κάθε είδους επεξεργασία, προστίθενται πλέον και το θέμα της ανεπίκαιρης και καθυστερημένης λήψης μέτρων.Ωστόσο δεν φτάνει όμως μόνο αυτό.Είναι ανεπαρκή δεδομένου ότι:- δεν κλείνουν τα νυκτερινά, δεν περιορίζουν καν τη μεταδοτικότητα και δεν επιχειρούν να κλείσουν το δρόμο στις μεγάλες συρροές - δεν περιλαμβάνουν ούτε περιλάμβαναν το τεστιγκ, την ιχνηλάτηση επαφών, απομόνωση κρουσμάτων και επαφών, επιδημιολογική και γον/κη επιτήρηση κλπ κλπ. Αυτά όλα έπρεπε να αποτελούν μόνιμα μέτρα. Για άλλη μια φορά λαμβάνονται καθυστερημένα ΜΟΝΟ ΠΕΡΙΟΡΙΣΤΙΚΑ . Οι διαχειριστές της πανδημίας και σε επιστημονικό επίπεδο , άφησαν να εξελιχθεί η κατάσταση και να φτάσει σε σημείο ανεξέλεγκτο, στην ουσία κατάργησαν από μόνοι τους το τεστιγκ και όλα τα άλλα , με ανοιχτό και διαρκές το ερώτημα, αφού πλέον έχουμε να κάνουμε με πλημμυρίδα κρουσμάτων τόσα που δεν τα προλαβαίνουμε καν πως είναι δυνατόν να σπάσουν οι αλυσίδες και να γίνει επιδημιολογική και γονιδιωματική επιτήρηση; Έτσι όμως , επί της ουσίας βάζουν τα μέτρα που έπρεπε να πάρουν και δεν πήρανε σε ΑΧΡΗΣΤΙΑ.
Στο δεύτερο μέρος της ίδιας ανάλυσης, ότι η αλλαγή με την μείωση χρόνου σε 5 ημέρες της καραντίνας σε ασυμπτωματικούς με «Όμικρον» με βάση και τις νέες οδηγίες του CDC, θα έχει τεράστιες συνέπειες στην εξέλιξη της πανδημίας.
Πρόκειται για μια αλλαγή στη τακτική αντιμετώπισης, που δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητη. Η νέα κατάσταση που παρουσιάζεται ως δήθεν μείωση του χρόνου απομόνωσης, δεν έχει καμία σχέση με την καλόπιστη εξήγηση που δίνεις, ότι δηλαδή πρόκειται για μια προσαρμογή επειδή η μεταδοτικότητα της Όμικρον είναι εξαιρετικά μεγάλη, η διασπορά τεράστια, άρα έχουμε να κάνουμε με μια πλημμυρίδα κρουσμάτων, επομένως το τεστ, ακόμη και η ιχνηλάτηση, δεν έχει την ίδια χρησιμότητα, όπως προηγούμενα. Αυτό είναι ένα καλό σενάριο και μια εξήγηση που τους δίνει συγχωροχάρτι.Ο τρόπος με τον οποίο μπαίνει το ζήτημα δεν είναι ο χρόνος απομόνωσης, αλλά το ότι αμφισβητεί στην ουσία το βασικό κριτήριο καθορισμού του πιθανού κρούσματος.Συγκεκριμένα παύει να είναι η ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ ή ΣΥΝΙΣΤΩΜΕΝΗ αναζήτηση ή η ανίχνευση για το εάν κάποιος έχει προσβληθεί από τον ιό, μέσω του εργαστηριακού ελέγχου, μέσω μιας ΟΠΟΙΑΣΔΗΠΟΤΕ εξέτασης, έστω και σελφ τεστ και το κριτήριο γίνεται αυτομάτως η εκδήλωση των συμπτωμάτων, δηλαδή η ίδια η νόσος από μόνη της. Παύει να ισχύει έστω και στο ελάχιστο η λογική της πρόληψης αλλά και της αποφυγής της μετάδοσης, το σπάσιμο των αλυσίδων μετάδοσης κλπ. Περνάμε σε μια άλλη τακτική: το τεστιγκ το ξεχνάμε, γιατί ποιος θα μιλάει σε λίγο γι αυτό, μιας και εντέχνως επικεντρωνόμαστε στη νέα κατάσταση, δηλαδή ΕΠΑΦΗ ΜΕ ΚΡΟΥΣΜΑ.
Astrid Stuckelberge: Πρώην συνεργάτης του ΠΟΥ καταγγέλλει σημεία και τέρατα για τον ρόλο του Οργανισμού στην Πανδημία
Έχει 30 χρόνια εμπειρίας ως ερευνήτρια. Κατά τα έτη 2009-13, συνεργάστηκε με τον ΠΟΥ, με ειδικότητα τις πανδημίες. Έχει δημοσιεύσει 180 δημοσιεύσεις και 12 βιβλία
Πρώην συνεργάτης του ΠΟΥ καταγγέλλει σημεία και τέρατα για τον ρόλο του Οργανισμού στην Πανδημία. Φαίνεται σοβαρή επιστήμων-ουδεμία σχέση με τον Peter Daszak
Astrid Stuckelberge: Πρώην στέλεχος του ΠΟΥ μιλάει για σκηνοθεσία της πανδημίας από τον παγκόσμιο οργανισμό που έχει μετατραπεί σε εταιρία που ελέγχεται από την GAVI- Παγκόσμια Συμμαχία για την Εμβολιαστική Ανοσοποίηση
«Δεν είμαι κινδυνολόγος, απλά θέλω να εξηγήσω με την επιστήμη, τα ψέμματα, τη διαφθορά, την προπαγάνδα… Και για τη βλάβη από τα εμβόλια. Επειδή είμαι ειδικός στη δημόσια υγεία και την επιστήμη».
Η Astrid Stuckelberger έχει 30 χρόνια εμπειρίας ως ερευνήτρια. Κατά τα έτη 2009-13, συνεργάστηκε με τον ΠΟΥ, με ειδικότητα τις πανδημίες. Έχει δημοσιεύσει 180 δημοσιεύσεις και 12 βιβλία.
Σε συνέντευξή της σε νορβηγικό πρακτορείο ειδήσεων, η Stuckelberger δήλωσε ότι ανησυχεί περισσότερο επειδή τα εμβόλια δεν είναι εμβόλια, «αλλά ένα βιοτεχνολογικό, συνθετικό πείραμα».
Επειδή περιέχει γενετικές τροποποιήσεις, όπως οι Γενετικά Τροποποιημένοι Οργανισμοί (GMO), οι άνθρωποι θα έπρεπε να έχουν ενημερωθεί για το περιεχόμενο του εμβολίου. «Το επικίνδυνο με το εμβόλιο είναι ότι προκαλεί μόλυνση. Δεν νομίζω ότι η πρωτεΐνη spike είναι το πρόβλημα, αλλά ότι το εμβόλιο περιέχει γραφένιο. Είναι θανατηφόρο και τώρα έχουμε στατιστικά στοιχεία. Το ξέρουμε».
Η Stuckelberger υπογράμμισε επίσης ότι: «ο ΠΟΥ δεν είναι ο ίδιος οργανισμός όπως πριν». Υπήρξε μια αλλαγή το 2016, όπως διευκρίνισε.
«Ήταν ξεχωριστό: Οργανισμοί όπως η GAVI – η Παγκόσμια Συμμαχία για την Εμβολιαστική Ανοσοποίηση με επικεφαλής τον Bill Gates – ήρθαν στον ΠΟΥ το 2006 με χρηματοδότηση. Από τότε, ο ΠΟΥ έχει εξελιχθεί σε έναν νέο τύπο διεθνούς οργανισμού. Η GAVI απέκτησε όλο και μεγαλύτερη επιρροή και πλήρη ασυλία, περισσότερο από τους διπλωμάτες στον ΟΗΕ. Η GAVI μπορεί να κάνει ακριβώς ό,τι θέλει, η αστυνομία δεν μπορεί να κάνει τίποτα».
Ο ΠΟΥ υποβλήθηκε σε λογιστικό έλεγχο το 2014 και μετά από αυτό, έγινε περισσότερο σαν εταιρεία με τις χώρες ως θυγατρικές της.
«Όταν εργάστηκα με τις διεθνείς σχέσεις στον ΠΟΥ το 2013, είδα ότι η GAVI έμπαινε όλο και περισσότερο. Η GAVI παρουσίασε ένα παγκόσμιο σχέδιο δράσης για τον εμβολιασμό 2012-2020. Δηλαδή, οκτώ χρόνια όπου η GAVI είχε τα πάντα στα χέρια της. Ο Μπιλ Γκέιτς χειρίστηκε τον εμβολιασμό, ανέλαβε τα ηνία».
Ο ΠΟΥ ασκεί τεράστια δύναμη πάνω στις χώρες, είπε. «Πριν, όλες οι χώρες ήταν ελεύθερες. Αλλά τώρα, όταν κάνω συνεντεύξεις σε όλο τον κόσμο, βλέπω ότι κάθε χώρα είναι μέρος μιας «εταιρείας του ΠΟΥ». Ο ΠΟΥ δεν είναι πλέον ένας δημοκρατικός οργανισμός-μέλος, όπως ο ΟΗΕ. Οι διάφορες κυβερνήσεις αποτελούν τη βάση της ‘επιχείρησης’. Λογικά συμφωνεί με αυτό που συμβαίνει τώρα, αφού οι ‘εταιρείες’ θέλουν χρήματα, επιχειρήσεις και να ελέγχουν τους ανθρώπους. Είναι σαν τη δουλεία. Οι φόροι που πληρώνουμε, πηγαίνουν σε κυβερνήσεις που υπόκεινται στην ‘επιχείρηση’. Στο πλαίσιο των πολυεθνικών οργανισμών, όπως η GAVI».
Σύμβαση μεταξύ της GAVI, της Παγκόσμιας Τράπεζας και του ΠΟΥ
«Η GAVI, η Παγκόσμια Τράπεζα και ο ΠΟΥ σύναψαν σύμβαση με την ονομασία IFFM: International Facility Finance for Immunization. Οι χώρες μας, ο λαός μας, πληρώνουν στον ΠΟΥ, την Παγκόσμια Τράπεζα και τη GAVI για να πραγματοποιήσουν τα προγράμματα εμβολιασμού τους. Που σημαίνει τον εμβολιασμό ολόκληρου του πληθυσμού. Όταν βλέπετε το σχέδιο της GAVI, βλέπετε ότι από το 2012 έως το 2020 είχαν αυτό ως στόχο. Αλλά τότε δεν λειτούργησε, έπρεπε να δημιουργήσουν μια πανδημία».
Είπε ότι η πανδημία ήταν σίγουρα προγραμματισμένη. «Μπορείτε να το δείτε αυτό από όλα τα έγγραφα. Ο καθένας μπορεί να τα αναλύσει, είναι ανοιχτά, μπροστά στα μάτια μας«.
Επισήμανε την έρευνα του καθηγητή Ιωάννη Ιωαννίδη στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ που δείχνει ότι η θνησιμότητα το 2020 δεν ήταν υψηλότερη σε σύγκριση με άλλα έτη. «Είναι ένα ψέμα και δεν υπάρχει πανδημία. Ο ΠΟΥ δέχεται ότι η θνησιμότητα δεν είναι υψηλότερη, ωστόσο δεν έχει κηρύξει ότι η «πανδημία» έχει τελειώσει», πρόσθεσε.
Η Stuckelberger δήλωσε ότι δεν θεωρεί τον εαυτό της πληροφοριοδότη, αλλά εμπειρογνώμονα στη δημόσια υγεία, την ιατρική και την επιστήμη. Όμως τα τσιράκια του Γκέιτς της έχουν κηρύξει τον πόλεμο. «Τα πανεπιστήμια της Γενεύης και της Λωζάνης έχουν σταματήσει όλα τα μαθήματά μου. Βρίσκομαι σε δίκη, μου επιτίθενται. Θέλουν να ανακαλέσουν την ιατρική μου άδεια, προσπαθούν να πουν ότι δεν είμαι ικανή, ότι λέω ψέματα. Αυτό ισχύει για όλους τους ερευνητές που το λένε αυτό, είμαστε τώρα αρκετοί γιατροί που προειδοποιούν για θάνατο μετά τον εμβολιασμό. Είναι επικίνδυνο για τους επαγγελματίες να μιλούν γι’ αυτό«.
Η πρώην υπάλληλος του ΠΟΥ γέλασε ειρωνικά για το ρόλο των μέσων ενημέρωσης στη διάδοση των ψεμάτων. «Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης πληρώνονται από τις πολυεθνικές «εταιρείες». Τους αποκαλώ διεθνείς πειρατές. Και τα μέσα ενημέρωσης ελέγχουν τις κυβερνήσεις. Τα μέσα ενημέρωσης πρέπει να γίνουν ανεξάρτητα, πρέπει να βοηθήσουν τον πληθυσμό να αποκτήσει ελεύθερη πληροφόρηση«.
Πολλές μελέτες και γιατροί έχουν τονίσει ότι υπάρχει θεραπεία για το Covid-19.
Η Stuckelberger, ο οποίος ζει στη Γενεύη, πιστεύει ότι η λύση είναι η επιστροφή στην αρχαία κοινοτική ζωή: «Πρέπει να οργανώσουμε ένα παράλληλο κοινωνικό σύστημα. Πρέπει να επιστρέψουμε στην «εποχή των Βίκινγκς». Έχει έρθει στην Ελβετία, πολλά πράγματα εδώ τώρα έχουν τις ρίζες τους στην εποχή των Βίκινγκς. Το σκέφτομαι πολύ – στη Νορβηγία μπορεί κανείς να επιστρέψει στη γεωργία«.
Οι άνθρωποι έχουν εξαπατηθεί. Σταματήστε άμεσα τους εμβολιασμούς
Πιστεύει ότι ο εμβολιασμός πρέπει να σταματήσει αμέσως.
«Με βάση το περιεχόμενο των εμβολίων. Μετά από 30 χρόνια έρευνας, γνωρίζω ότι όταν έχεις μία, δύο ή τρεις μελέτες περιπτώσεων και παρατηρείς στο μικροσκόπιο, για εννοιολογικές αποδείξεις, τότε δεν χρειάζεται να κάνεις περισσότερη έρευνα. Αυτό που βλέπετε κάτω από το μικροσκόπιο είναι αρκετή απόδειξη. Όταν μέχρι και δέκα ειδικοί σε όλο τον κόσμο βλέπουν το ίδιο πράγμα κάτω από το μικροσκόπιο, αυτό είναι αρκετό.
«Στα εμβόλια βλέπουν γραφένιο, παράσιτα, μέταλλα… Επομένως, θα πρέπει να σταματήσουμε τον εμβολιασμό και να απαγορεύσουμε όλες τις ενέσεις. Όσοι συνεχίζουν θα πρέπει να διώκονται ποινικά».
Σύμφωνα με την Stuckelberger, τα ποσοστά θανάτου και οι παρενέργειες που αναφέρονται αποτελούν μόνο το 1-10% της πραγματικότητας. Στα τέλη Οκτωβρίου, το ευρωπαϊκό EudraVigilance έδειξε 29.000 νεκρούς, αλλά με εκτιμώμενους σκοτεινούς αριθμούς θα μπορούσαν να είναι 290.000.
«Αυτό δεν είναι εύκολο να το μάθουμε, επειδή δεν γίνονται αυτοψίες. Υπάρχουν πολλά ψέματα και απάτες στην επιστήμη και στα συστήματα. Το τεστ PCR είναι ένα παράδειγμα, ο γιατρός δεν μπορεί να το χρησιμοποιήσει διαγνωστικά. Οι γιατροί πληρώνονται για να ισχυριστούν ότι οι θάνατοι οφείλονται στο Covid, με βάση την PCR που δεν λειτουργεί. Πολύ συχνά αυτό συμβαίνει χωρίς αυτοψία. Λένε ότι ο θάνατος οφείλεται στο Covid, ακόμη και όταν δεν οφείλεται».
Οι γιατροί πληρώνονται για να ισχυρίζονται ότι οι θάνατοι οφείλονται στο Covid, με βάση την PCR που δεν λειτουργεί.
«Είναι τρομερό το γεγονός ότι κανείς δεν κάνει κλινική έρευνα, παίρνει πληροφορίες μόνο από τα νοσοκομεία. Είναι μοναδικό στην ιστορία της πανδημίας το γεγονός ότι τα δεδομένα δεν είναι διαθέσιμα. Στις Ηνωμένες Πολιτείες αναφέρονται 17.000 θάνατοι από εμβολιασμούς, συμπεριλαμβανομένων των παιδιών και των βρεφών. Δεν είναι ηθικό να συνεχίσουμε. Μέχρι στιγμής στις Ηνωμένες Πολιτείες, ο αριθμός των θανάτων είναι τρεις φορές υψηλότερος από το σύνολο όλων των εμβολίων τα τελευταία 35 χρόνια. Αυτά είναι επίσημα στοιχεία, χωρίς κλινική έρευνα ή επικύρωση. Η έρευνα δεν έχει τελειώσει, αλλά ο εμβολιασμός συνεχίζεται. Είναι απαίσιο, πραγματικά εγκληματικό».
Η Stuckelberger επιβεβαίωσε ότι οκτώ δόσεις κυκλοφορούν. «Αλλά δεν υπήρξε πανδημία. Ήταν μια πανδημία PCR, προπαγάνδας, προπαγάνδας φόβου… Υπάρχει μαζική διαφθορά και σύγκρουση συμφερόντων. Η επιστήμη και τα μέσα ενημέρωσης είναι επίσης διεφθαρμένα, όλο το σύστημα είναι διεφθαρμένο. Οι επαγγελματίες εξαγοράζονται με ιδιοκτησιακά συμφέροντα σε εταιρείες εμβολίων. Το σκέφτονται τα τελευταία 20 χρόνια. Η βιομηχανία ελέγχει τα ΜΜΕ, τους γιατρούς… Τα ψέματα έρχονται από τα πανεπιστήμια που λένε ότι «εμείς ξέρουμε την επιστήμη». Είναι μοναδικό. Τα πανεπιστήμια της Ελβετίας πουλάνε την Pfizer και τη Moderna.
«Οι άνθρωποι έχουν εξαπατηθεί. Δεν έχουν δει ότι πρόκειται για προπαγάνδα. Και ότι οι πολιτικές και οι ορισμοί έχουν αλλάξει».
Πώς η κυβέρνηση (νομίζει ότι) τρέφεται από τις αποτυχίες της
Αφού συνδύασε τα χειρότερα στοιχεία από δύο μοντέλα αντιμετώπισης της πανδημίας, τώρα στρέφεται στα πλέον αυτοκαταστροφικά μέτρα για το σύνολο της κοινωνίας
Υπάρχει ένα διδακτικό ανέκδοτο, από αυτά που κυκλοφορούν για τον Χότζα: για να εκδικηθεί την γυναίκα του που τον απατούσε, αποφάσισε να κόψει το πέος του.
Κάπως έτσι κινείται η κυβέρνησή μας – και όχι μόνο η δική μας. Αφού συνδύασε τα χειρότερα στοιχεία από δύο μοντέλα αντιμετώπισης της πανδημίας (το κλειστό των απαγορευτικών με το ανοιχτό), τώρα στρέφεται στα πλέον αυτοκαταστροφικά μέτρα για το σύνολο της κοινωνίας.
Μάλιστα, όπως ουκ ολίγα κράτη έπραξαν, αφού η κυβέρνηση σχεδόν έδωσε (ή έπεισε ότι έδωσε) τα κλειδιά της διακυβέρνησης σε λογής ειδικούς ή ανειδίκευτους «ειδικούς», που μιλούσαν επί παντός επιστητού δημοσίως, και αφού έπεισε ότι όποιος τους αμφισβητεί είναι λίγο-πολύ ψεκασμένος, τώρα βρίσκεται η ίδια στην θέση να «παρακούει» τα κελεύσματά τους, προκειμένου να μην διαλύσει ολοκληρωτικά την οικονομία, ενσπείροντας έτσι, ακόμα περαιτέρω την σύγχυση μεταξύ των πολιτών. Κάπως έτσι είναι ο πρωθυπουργός μόνος του (ή έτσι διαρρέει από τους «γνωστούς κύκλους») εκείνος που αποφαίνεται τι τεστ θα κάνουμε και πότε, τι μάσκα θα φοράμε και λοιπά άλλα χαριτωμένα καθιστάμενος έτσι, ο «πρώτος υγειονομικός», ο «πρώτος λοιμωξιολόγος» της πατρίδας μας κλπ.
Τα πράγματα γίνονται ωστόσο ακόμα πιο κωμικοτραγικά, με εμβληματικά πρόσωπα εκείνα του πρωθυπουργού και του υπουργού Υγείας. Είναι μάλλον πρωτοφανές να εξαγγέλλονται μέτρα από τώρα για μετά τις γιορτές. Η κυβέρνηση ουσιαστικά μας λέει ότι ξέρει πως θα νοσήσουμε μέσα στις εορτές εξαιτίας των μέτρων τα οποία δεν παίρνει άμεσα, αλλά ελπίζει να κάνουμε λίγο τζίρο, οπότε προς το παρόν παίρνει μέτρα ανεπαρκή και μας αφήνει τα «καλά» για μετά. Δεν ανήκουμε σε εκείνους που έλεγαν τις γνωστές ανοησίες ότι δήθεν η υγεία μπαίνει πάνω από όλα. Η υγεία σταθμίζεται και με την οικονομία, όπως και με άλλα αγαθά και δικαιώματα.
Εδώ όμως δεν πρόκειται καν περί αυτού: ανακοινώνοντας εκ των προτέρων ότι θα λάβεις μέτρα εκ των υστέρων, αφενός πλήττεις την οικονομική κίνηση διότι ένα μεγάλο μέρος αντιλαμβάνεται τον κίνδυνο από την μετακίνησή του τις ημέρες των εορτών και αφετέρου αφήνεις περισσότερο απροστάτευτη την δημόσια υγεία. Συνδυάζεις, αυτοκαταστροφικώ τω τρόπω, τις αρνητικές εκδοχές δύο πολιτικών.
Ακόμα χειρότερα, όσο σύρονται οι κυβερνητικοί προς περιοριστικά μέτρα, τόσο το φάντασμα ενός γενικευμένου απαγορευτικού εξαπλώνεται, παραλύοντας την εθνική οικονομία. Αντί να έχουν υιοθετήσει από την αρχή και σταθερά, μέτρα στοχευμένα, αντί γενικών απαγορευτικών, τα οποία κουράζουν και όπως ήταν αναμενόμενο δεν εφαρμόζονται, επέλεξαν μια πολιτική ακορντεόν, μεταξύ πλήρους απαγορευτικού και ουσιαστικώς πλήρους ανοίγματος, διανθισμένων με απίθανα διοικητικά πρόστιμα προς κάθε κατεύθυνση.
Ακόμα και τα τεστ, τα κατέστησαν μέσο τιμωρίας επιβάλλοντας να τα πληρώνουν οι μη εμβολιασμένοι και μην προβλέποντας τίποτα για τους εμβολιασμένους.
Δεν σταματούν όμως εδώ: το νέο κύμα πίεσης προς την κατεύθυνση του εμβολιασμού συμπεριλαμβάνει τις συγκεκαλυμμένες απειλές περί απολύσεων των ανεμβολίαστων. Με άλλα λόγια, ένα σύστημα υγείας το οποίο υπολειτουργεί με αποτέλεσμα χιλιάδες θανάτους, ένα σύστημα το οποίο δύο χρόνια μέσα στην πανδημία μένει ακόμα χωρίς πρωτοβάθμια υγεία και με ΜΕΘ χωρίς το εξειδικευμένο προσωπικό, θα χάσει οριστικά χιλιάδες μέλη του προσωπικού του παρότι μάλιστα αυτά δεν αποτελούν κανένα κίνδυνο για την λειτουργία των νοσοκομείων, δεδομένου ότι έτσι και αλλιώς έχουν τεθεί σε αναστολή εργασίας. Πρόκειται για μέτρα όχι απλώς εκβιαστικά, αλλά για μέτρα εκδικητικά, τα οποία θα διαλύσουν όχι μόνο το σύστημα υγείας όχι μόνο σήμερα αλλά και στο μέλλον.
Σε μια μάλιστα πλήρη στρέβλωση της συνταγματικής τάξης, τα μέτρα πλέον δεν αξιολογούνται στην βάση της αναγκαιότητας και της αναλογικότητας αλλά της αποτελεσματικότητας μεταφραζόμενης αποκλειστικά και μόνο σε αριθμούς εμβολιασμένων – όχι ανακούφιση από την πανδημία συνολικά.
Κάπως έτσι, η Ελλάδα έχει διπλάσια θνητότητα από τον μέσο όρο της Ε.Ε. με βάση τα τελευταία στοιχεία του Ευρωπαϊκού Κέντρου Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων (ECDC), ενώ ακόμα και σε απόλυτο αριθμό θυμάτων είναι δραματική η διαφορά από κράτη όπως η Σουηδία, με αντίστοιχο πληθυσμό: 20.126 θάνατοι στην Ελλάδα, ενώ στην Σουηδία 15.259 θάνατοι και ενώ μάλιστα η τελευταία έχει 260.000 μολύνσεις παραπάνω. Φυσικά ούτε λόγος μπορεί να γίνει για σύγκριση με υγειονομικές υπερδυνάμεις τύπου Κούβας, η οποία καταγράφει μόλις 8.317 θανάτους.
Απέναντι σε όλα αυτά έχουμε πρόστιμα, απολύσεις, κρυμμένες εκθέσεις και εξαγγελίες εξαγγελιών μέτρων. Κάπως έτσι, όσο αποτυγχάνει η κυβερνητική πολιτική τόσο εντείνεται. Είναι αμφίβολο αν στο Μέγαρο Μαξίμου αντιλαμβάνονται πού οδηγεί η αυτοκαταστροφικότητα αυτή. Πάντως ο Χότζας της ιστορίας μας, δεν είχε καλό τέλος.
Πηγή: kosmodromio.gr
Η Ελλάδα της μιζέριας επιβάλλει τα εμβόλια και η Ιαπωνία του πλούτου… απαγορεύει ρητά τον υποχρεωτικό εμβολιασμό
Όμως μετά από μια πραγματικά γενναία απόφαση που πήρε η Ιαπωνία, απόφαση υψηλού πολιτικού ήθους η σύγκριση Ελλάδος και Ιαπωνίας είναι μοιραία
Δύο κράτη με εκ διαμέτρου αντίθετες πολιτικές στην διαχείριση της πανδημικής κρίσης.
Όχι η σύγκριση δεν θα αφορά την Σουηδία αλλά την Ελλάδα με την Ιαπωνία.
Έχει λογική αυτή η σύγκριση;
Εκ πρώτης όψεως καμία.
Η Ιαπωνία με 125,8 εκατ πληθυσμό και ΑΕΠ 5,59 τρισεκ. δολάρια και ποσοστά πλήρως εμβολιασμένων 78% και νεκρούς από τον covid 19 περίπου 18.350… έναντι της Ελλάδος που έχει 10,8 εκατ πληθυσμό περίπου 200 δισεκ. δολάρια ΑΕΠ, περίπου 63,1% ποσοστό πλήρως εμβολιασμένων και σχεδόν 19.500 νεκρούς από covid 19.
H μοιραία σύγκριση
Όμως μετά από μια πραγματικά γενναία απόφαση που πήρε η Ιαπωνία, απόφαση υψηλού πολιτικού ήθους η σύγκριση Ελλάδος και Ιαπωνίας είναι μοιραία.
Η Ιαπωνία αποφάσισε ότι οποιαδήποτε υποχρέωση εμβολιασμού είναι απαράδεκτη, ανεπίτρεπτη και δίνει έμφαση στην εξής στρατηγική κανένας εμβολιασμός δεν θα πραγματοποιηθεί χωρίς την συγκατάθεση των πολιτών και κανένας εμβολιασμός δεν θα πραγματοποιηθεί κάτω από οποιοδήποτε καθεστώς πίεσης.
Η Ελλάδα αντιθέτως πήρε μια απόφαση πρωτοφανή, που προσβάλλει την ανθρώπινη αυτοτέλεια και αξιοπρέπεια, μια απόφαση πολιτικής ανευθυνότητας και ανηθικότητας, τιμωρώντας τους ανεμβολίαστους πολίτες και επιβάλλοντας πρόστιμα και περιοριστικά μέτρα…
Το παράδειγμα προς μίμηση της Ιαπωνίας και οι προειδοποιήσεις για παρενέργειες
Η Ιαπωνία όχι μόνο απορρίπτει οποιαδήποτε υποχρεωτικότητα στα εμβόλια αλλά προβαίνει και σε μια απόφαση ιστορική.
Προειδοποιεί τους πολίτες, πριν εμβολιαστούν, να ενημερωθούν, να αξιολογήσουν τα δεδομένα και να σταθμίσουν τα οφέλη έναντι των δυνητικών παρενεργειών.
Η Ιαπωνία λοιπόν προειδοποιεί ότι τα εμβόλια μπορεί να προκαλούν επικίνδυνες παρενέργειες όπως η μυοκαρδίτιδα.
Προσέξτε αυτό το αναφέρει επίσημα η Ιαπωνία και οι επίσημες υγειονομικές αρχές.
Ωστόσο, αυτού του είδους οι προειδοποιήσεις, έχουν κοστίσει σε ορισμένους γιατρούς ακόμη και την άδεια άσκησης επαγγέλματος, καθώς ορισμένες κυβερνήσεις τους κατηγορούν ότι διαδίδουν «τον δισταγμό έναντι των εμβολίων ή ότι παρουσιάζουν σενάρια συνωμοσίας ή fake news».
H Ιαπωνία επίσης επιβεβαίωσε την δέσμευσή της να αναφέρονται όλες οι ανεπιθύμητες παρενέργειες των εμβολίων.
Αυτές οι προσπάθειες της ιαπωνικής υγειονομικής αρχής έρχονται σε πλήρη αντίθεση με τα μέτρα που έλαβαν άλλες χώρες για να εξαναγκάσουν ή να πείσουν τους πολίτες να εμβολιαστούν, υποβαθμίζοντας ή και συγκαλύπτοντας τις παρενέργειες.
Η Ιαπωνία εκφράζει ιδιαίτερα ανησυχίες σχετικά με τους κινδύνους μυοκαρδίτιδας σε νέους που εμβολιάστηκαν με τα εμβόλια Pfizer ή Moderna.
Μάλιστα επέβαλλε μια αυστηρή νομική απαίτηση αναφοράς ανεπιθύμητων παρενεργειών που πρέπει να καταγράφονται εντός 28 ημερών από τον εμβολιασμό.
Όχι στον υποχρεωτικό εμβολιασμό από το Υπουργείο Υγείας της Ιαπωνίας
Το Υπουργείο υγείας της Ιαπωνίας αναφέρει ότι ο εμβολιασμός δεν είναι υποχρεωτικός.
«Παρόλο που ενθαρρύνουμε όλους τους πολίτες να κάνουν το εμβόλιο κατά του Covid-19, δεν είναι υποχρεωτικό.
Ο εμβολιασμός θα γίνεται μόνο με τη συγκατάθεση του ατόμου που θα εμβολιαστεί μετά από τις πληροφορίες που πρέπει να του παρασχεθούν».
Επιπλέον, η κυβέρνηση συνιστά σε όσους σκέφτονται να κάνουν το εμβόλιο να εξετάσουν προσεκτικά τόσο την αποτελεσματικότητά του όσο και τις παρενέργειές του.
«Εμβολιαστείτε με δική σας απόφαση, κατανοώντας τόσο την αποτελεσματικότητα στην πρόληψη μολυσματικών ασθενειών όσο και τον κίνδυνο παρενεργειών.
Κανένας εμβολιασμός δεν θα γίνει χωρίς συγκατάθεση».
Επιπλέον, οι δημόσιες αρχές τονίζουν ότι οι επιχειρήσεις δεν πρέπει να αναγκάζουν τους εργαζόμενους να εμβολιάζονται.
Ούτε οι εργαζόμενοι και οι επιχειρήσεις πρέπει να κάνουν διακρίσεις εις βάρος εκείνων που αρνούνται να εμβολιαστούν.
«Μην αναγκάζετε κανέναν στον χώρο εργασίας σας ή όσους βρίσκονται γύρω σας να εμβολιαστούν και μην κάνετε διακρίσεις σε βάρος όσων δεν έχουν εμβολιαστεί».
«Συμβουλή για τα ανθρώπινα δικαιώματα»
Η Ιαπωνία εφαρμόζει πιλοτικά ένα πρόγραμμα κατά των διακρίσεων συμπεριλαμβανομένων οδηγιών για τη διαχείριση τυχόν καταγγελιών εάν τα άτομα αντιμετωπίζουν «διακρίσεις περί των εμβολίων» στην εργασία τους.
Η Ιαπωνία επιτρέπει στους πολίτες της να επιλέξουν εάν θα εμβολιαστούν ή όχι και αναφέρει ότι οποιαδήποτε απόφαση είναι ελεύθερη και σεβαστή.
Στην δύση, χώρες όπως η Ελλάδα προβαίνουν σε απαράδεκτα μέτρα διαχωρισμού, επιβάλλονται πρόστιμα και χωρίζονται οι πολίτες άδικα και προσβλητικά σε εμβολιασμένους και ανεμβολίαστους.
Η ηθική προσέγγιση της Ιαπωνίας
Το υπουργείο Υγείας της Ιαπωνίας ακολουθεί μια λογική, ηθική προσέγγιση για τα εμβόλια κατά του Covid.
Αυτή η στρατηγική της Ιαπωνίας μεταφέρει την ευθύνη εμβολιασμού ή μη εμβολιασμού στο άτομο ή την οικογένεια.
Η Ελλάδα είναι το αντίθετο παράδειγμα, όπου η αποτυχία στην διαχείριση της πανδημίας φέρνει μέτρα που τιμωρούν τους πολίτες.
Παραδόξως παρόμοια μέτρα προσπαθούν να επιβάλλουν και στις ΗΠΑ αν και εκεί η αντίσταση των Ρεπουμπλικάνων στα απαράδεκτα μέτρα των δημοκρατικών είναι σθεναρή.
Τα CDC τα Κέντρα Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων των ΗΠΑ συστήνουν τα εμβόλια.
Αλλά η ηθικά κρίσιμη διάκριση μεταξύ σύστασης και εντολής καταρρέει αμέσως όταν π.χ. κυβέρνηση, επιχειρήσεις, εργοδότες, πανεπιστήμια ή σχολεία απαιτούν να εμβολιαστούν οι πολίτες με βάση τη σύσταση των CDC.
Προσπαθήστε να αμφισβητήσετε τον ορθολογισμό αυτών των εντολών, π.χ. στο ομοσπονδιακό δικαστήριο, και η άλλη πλευρά θα επικαλεστεί την σύσταση των CDC ως λογική βάση για τις εντολές εμβολιασμού.
Τελικά είναι σύσταση ή απαίτηση;
Τα CDC από την πλευρά τους αποποιούνται την ευθύνη:
«Δεν κάνουμε πολιτική κάνουμε απλώς συστάσεις».
Η ασυλία των φαρμακευτικών εταιριών
Εν τω μεταξύ, οι φαρμακευτικές εταιρίες εμβολίων, έχουν νομική ασυλία και δεν υποχρεώνονται να αποζημιώσουν για οποιαδήποτε παρενέργεια.
Όλος αυτός ο σχεδιασμός στις ΗΠΑ και αλλού έχει ένα στόχο… είναι αδύνατο να εντοπίσει ο πολίτης την αρμόδια αρχή που έδωσε μετέτρεψε την σύσταση σε εντολή εμβολιασμού.
Η πολιτική της Ιαπωνίας αποφεύγει τα περισσότερα από αυτά τα προβλήματα τοποθετώντας απλώς την ευθύνη για την απόφαση στο άτομο ή στον γονέα στην περίπτωση ενός παιδιού που δεν είναι αρκετά μεγάλο για να συναινέσει.
Παρεμπιπτόντως, αυτή η εστίαση στην επιλογή και την ελευθερία αντικατοπτρίστηκε στις πολιτικές της Ιαπωνίας καθ’ όλη τη διάρκεια της πανδημίας και το εντυπωσιακό όλων…η Ιαπωνία θεωρείται μια χώρα πρότυπο στην διαχείριση της υγειονομικής κρίσης και στην πορεία των υγειονομικών δεικτών.
Εάν στο παράδειγμα συμπεριλάβουμε και την Σουηδία που δεν επέβαλλε lockdowns, δεν επέβαλλε χρήση μάσκας, δεν επέβαλλε πιστοποιητικά εμβολιασμού και δεν επέβαλλε πρόστιμα σε όσους δεν εμβολιάζονται… το συμπέρασμα είναι ένα…
Μόνο οι αποτυχημένες χώρες, όσες τα έκαναν μαντάρα όπως η Ελλάδα εξαντλούν την αυστηρότητα στους πολίτες, ενοχοποιούν τους ανεμβολίαστους επειδή είναι ανίκανες οι αρχές να φέρουν ένα αποτέλεσμα.
Αυτή δυστυχώς είναι η πικρή αλήθεια.
Η Ελλάδα και η κυβέρνηση Μητσοτάκη ας δει… τι συμβαίνει στην Ιαπωνία.
Πηγή: www.bankingnews.gr
Τρίτη 28 Δεκεμβρίου 2021
Και τι φταίμε εμείς που βάζουν τα μωρά τους στις βάρκες;...
Θα σας πω. Θα σας πω για εμάς τους Ευρωπαίους. Εμείς οι Ευρωπαίοι έχουμε μια ένωση, την Ευρωπαϊκή Ένωση. Την Ευρώπη των λαών. Η Ευρώπη των λαών εκπροσωπείται στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Το Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο βρίσκεται στις Βρυξέλλες και οι Βρυξέλλες βρίσκονται στο Βέλγιο.
Ξέρετε πώς... χτίστηκε το Βέλγιο; Θα σας πω. Όλοι γνωρίζουμε τον Χιτλερ, αλλά λίγοι γνωρίζουν τον Λεοπόλδο Β’.
Αυτή η ιστορία βλέπετε δεν βολεύει το αφήγημα της πολιτισμένης Ευρωπης.
Ακούστε λοιπόν για τον πολιτισμό μας.
Ο Λεοπολδος ήταν βασιλιάς του Βελγίου και προσωπικός ιδιοκτήτης του σημερινού Κογκό. Καλά διαβάσατε, ιδιοκτήτης.
Το 1885 έγινε η περίφημη διάσκεψη του Βερολίνου οπου οι Ευρωπαίοι ηγεμόνες έκαναν τη μοιρασιά της αφρικανικής ηπείρου. Στον Λεοπόλδο έλαχε το Κογκο ως ανταμοιβή για τις ιεραποστολικές - φιλανθρωπικές αποστολές που μεθοδικά οργάνωσε για τον "εκπολιτισμό" των βαρβάρων.
Ο πραγματικός σκοπός των αποστολών φυσικά ήταν η καθολική εκμετάλλευση των φυσικών πόρων της "μαύρης γης".
Για κακή τύχη των δύστυχων Αφρικανών η βασιλεία του Λεοπόλδου συνέπεσε με την ανακάλυψη του σύγχρονου ελαστικού με σαμπρέλα και την ραγδαία άνοδο της αυτοκινητοβιομηχανίας παγκοσμίως.
Και πού ήταν η μεγαλύτερη συστοιχία καουτσουκόδενδρων στον κόσμο; Στον Κογκό, διάολε, στο Κογκό!
Ο Λεοπόλδος επινοικιάζει τις εκτάσεις του σε βελγικές εταιρείες, οι οποίες προσλαμβάνουν ιδιωτικούς στρατούς για να κάνουν τους "πρωτόγονους" να δουλεύουν περισσότερο.
Ο βασιλιάς επιβάλει καταναγκαστική εργασία στο τσιφλίκι του και το σκηνικό της φρίκης έχει για τα καλά στηθεί.
Η τιμωρία για όσους δεν αποδίδουν στην εξοντωτική εργασία είναι ο ακρωτηριασμός.
Τους έκοβαν τα χέρια τα πόδια και τα γεννητικά τους όργανα. Έπαιρναν τις μανάδες και τις σταύρωναν με τα παιδιά τους. Καλά διαβάσατε τις σταύρωναν με τα παιδιά τους.
Υπάρχουν φωτογραφίες. Αναζητήστε τις. Τα κομμένα μέλη ήταν τόσα πολλά που τα χρησιμοποιούσαν ως μετρική μονάδα.
Να μη τα πολυλογώ, στα είκοσι χρόνια της διακυβέρνησης του Λεοπόλδου σφαγιάστηκαν και πέθαναν από την πείνα και τις κακουχίες πάνω από 10 εκατομμύρια Αφρικανοί.
Τα κέρδη είναι πραγματικά τεράστια, καθώς το καουτσούκ μετατράπηκε στα τέλη του 19ου αιώνα στο ακριβότερο αγαθό του πλανήτη και ο Λεοπόλδος τα καρπώνεται φτιάχνοντας στη χώρα του αψίδες (όπως η εντυπωσιακή Αψίδα της Πεντηκονταετίας), μουσεία και παλάτια. Όλα τους χτίστηκαν με το αίμα και τις ζωές των αυτοχθόνων του Ελεύθερου Κράτους του Κονγκό.
Αυτό είναι το όμορφο Βέλγιο, οι όμορφες Βρυξέλλες και το ακόμα πιο όμορφο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Αίμα και κόκαλα των δύστυχων Κογκολέζων.
Και τώρα που ξέρεις. Βγάλε το σκασμό.
Εμείς φταίμε για το δύστυχο μωρό που πνίγηκε στη θάλασσα της γαμημένης Ευρώπης.
Εμείς, οι Ευρωπαίοι...
Η κυβερνητική ανικανότητα φλερτάρει πάλι με το lockdown - Μονόδρομος πλέον οι κάλπες
Και μετά από την ανακοίνωση και των σημερινών μη μέτρων (Από 3 Ιανουαρίου η εφαρμογή νέων μέτρων – Ωράριο σε εστίαση και διασκέδαση) όλα δείχνουν ότι οδηγούμαστε σε νέο lockdown.
Ενδεχομένως δεν θα είναι σαν τα προηγούμενα.
Ουδείς ωστόσο δύναται να το αποκλείσει, καθώς η «Ο» έχει δείξει ότι δεν αστειεύεται. Δεν ξέρουμε ακόμη αν είναι τόσο θανατηφόρα όσο η «Δ», αλλά όσον αφορά τη μεταδοτικότητα έχει αφήσει ήδη πίσω τη φονική φίλη της.
Ο... παραλίγο Μωυσής είχε την ευκαιρία να πράξει τα αυτονόητα (ενίσχυση ΕΣΥ, ΜΜΜ, σχολείων, αυστηροί έλεγχοι σε χώρους εργασίας) προς οχύρωση της χώρας σε όποια μετάλλαξη προέκυπτε.
Δεν το έκανε όμως, προτιμώντας να επαναπαυθεί βασιζόμενος στη... σίγουρη επιτυχία της επιχείρησης... Ελευθερία.
Προφανώς, όπως πιάστηκε αδιάβαστος περί της αναγκαιότητας αυξήσεως των ΜΕΘ για μείωση της θνητότητας αρνούμενος να ρίξει μια ματιά στη μελέτη του... Σωτήρη μπας και διαφωτιστεί και μειωθούν τα φέρετρα, έτσι πιθανότατα την πάτησε και με τη fake πανάκεια των εμβολίων.
Όταν μέχρι κι ο συστημικός ΠΟΥ κραύγαζε ότι το εμβόλιο αποτελεί όπλο κι όχι λύση, προτρέποντας τις κυβερνήσεις να μην καταργήσουν τα απαραίτητα μέτρα ανάσχεσης (μάσκες, αποστάσεις κλπ.) του αόρατου εχθρού.
Τα αποτελέσματα γνωστά. Οι εμβολιασμένοι μεταδίδαν τον κορονοϊό όπως οι ανεμβολίαστοι, τα νοσοκομεία τίγκαραν, τα φέρετρα εκτοξεύθηκαν και ο... παραλίγο Μωυσής έμεινε με τον κοινωνικό αυτοματισμό στο χέρι.
Κι επειδή δεν έχει την παρρησία (ούτε τα λεφτά για να μοιράζει επιστρεπτέες) να παραδεχθεί το λάθος του, προτιμάει να πετάει και πάλι το μπαλάκι στους πολίτες, με την αμέριστη στήριξη των... πετσωμένων κονδυλοφόρων βεβαίως βεβαίως, για να δικαιολογήσει το αδικαιολόγητο νέο lockdown που έρχεται παρέα με την «Ο».
Οι τελευταίες εξελίξεις αποδεικνύουν περίτρανα ότι ο... παραλίγο Μωυσής απέτυχε παταγωδώς.
Κι όσο παραμένει στο τιμόνι της χώρας, τόσο θα πολλαπλασιάζονται άδικα τα φέρετρα.
Ο μόνος τρόπος για να μπει τέλος στο θανατηφόρο αδιέξοδο, είναι να συναινέσει στο αίτημα Τσίπρα (ασχέτως αν δεν δικαιούται κι αυτός να ομιλεί ένεκα του χάους που προκάλεσε επί των ημερών του) για πρόωρες εκλογές.
Άλλωστε, από την πρώτη κιόλας επέλαση του κορονοϊού, ο... παραλίγο Μωυσής διατράνωνε ότι πρώτιστο μέλημά του είναι η προστασία της ανθρώπινης ζωής.
Συνεπώς, από τη στιγμή που δεν το κατάφερε, οι κάλπες είναι πλέον μονόδρομος...
Ενδεχομένως δεν θα είναι σαν τα προηγούμενα.
Ουδείς ωστόσο δύναται να το αποκλείσει, καθώς η «Ο» έχει δείξει ότι δεν αστειεύεται. Δεν ξέρουμε ακόμη αν είναι τόσο θανατηφόρα όσο η «Δ», αλλά όσον αφορά τη μεταδοτικότητα έχει αφήσει ήδη πίσω τη φονική φίλη της.
Ο... παραλίγο Μωυσής είχε την ευκαιρία να πράξει τα αυτονόητα (ενίσχυση ΕΣΥ, ΜΜΜ, σχολείων, αυστηροί έλεγχοι σε χώρους εργασίας) προς οχύρωση της χώρας σε όποια μετάλλαξη προέκυπτε.
Δεν το έκανε όμως, προτιμώντας να επαναπαυθεί βασιζόμενος στη... σίγουρη επιτυχία της επιχείρησης... Ελευθερία.
Προφανώς, όπως πιάστηκε αδιάβαστος περί της αναγκαιότητας αυξήσεως των ΜΕΘ για μείωση της θνητότητας αρνούμενος να ρίξει μια ματιά στη μελέτη του... Σωτήρη μπας και διαφωτιστεί και μειωθούν τα φέρετρα, έτσι πιθανότατα την πάτησε και με τη fake πανάκεια των εμβολίων.
Όταν μέχρι κι ο συστημικός ΠΟΥ κραύγαζε ότι το εμβόλιο αποτελεί όπλο κι όχι λύση, προτρέποντας τις κυβερνήσεις να μην καταργήσουν τα απαραίτητα μέτρα ανάσχεσης (μάσκες, αποστάσεις κλπ.) του αόρατου εχθρού.
Τα αποτελέσματα γνωστά. Οι εμβολιασμένοι μεταδίδαν τον κορονοϊό όπως οι ανεμβολίαστοι, τα νοσοκομεία τίγκαραν, τα φέρετρα εκτοξεύθηκαν και ο... παραλίγο Μωυσής έμεινε με τον κοινωνικό αυτοματισμό στο χέρι.
Κι επειδή δεν έχει την παρρησία (ούτε τα λεφτά για να μοιράζει επιστρεπτέες) να παραδεχθεί το λάθος του, προτιμάει να πετάει και πάλι το μπαλάκι στους πολίτες, με την αμέριστη στήριξη των... πετσωμένων κονδυλοφόρων βεβαίως βεβαίως, για να δικαιολογήσει το αδικαιολόγητο νέο lockdown που έρχεται παρέα με την «Ο».
Οι τελευταίες εξελίξεις αποδεικνύουν περίτρανα ότι ο... παραλίγο Μωυσής απέτυχε παταγωδώς.
Κι όσο παραμένει στο τιμόνι της χώρας, τόσο θα πολλαπλασιάζονται άδικα τα φέρετρα.
Ο μόνος τρόπος για να μπει τέλος στο θανατηφόρο αδιέξοδο, είναι να συναινέσει στο αίτημα Τσίπρα (ασχέτως αν δεν δικαιούται κι αυτός να ομιλεί ένεκα του χάους που προκάλεσε επί των ημερών του) για πρόωρες εκλογές.
Άλλωστε, από την πρώτη κιόλας επέλαση του κορονοϊού, ο... παραλίγο Μωυσής διατράνωνε ότι πρώτιστο μέλημά του είναι η προστασία της ανθρώπινης ζωής.
Συνεπώς, από τη στιγμή που δεν το κατάφερε, οι κάλπες είναι πλέον μονόδρομος...
Δευτέρα 27 Δεκεμβρίου 2021
Πανδημία: Έσπρωξε στη φτώχεια εκατομμύρια ανθρώπους …αλλά στην αντίπερα όχθη ο πλούτος γιγαντώθηκε
H Ντίπαλι Ρόι δεν είχε να φάει. Η ίδια και ο σύζυγός της, Πράντιπ Ρόι, εργάζονταν σε μία βιοτεχνία ρούχων στο Μπαγκλαντές, που προέβη σε μαζικές απολύσεις όταν ξέσπασε η πανδημία της Covid-19. Αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την πρωτεύουσα Ντάκα και να επιστρέψουν στην επαρχία για να περιορίσουν τα έξοδά τους.
Η Παγκόσμια Τράπεζα, σύμφωνα με δημοσίευμα της «Ναυτεμπορικής» υπολογίζει ότι 97 εκατομμύρια άνθρωποι ανά την υφήλιο διολίσθησαν στη φτώχεια το 2020 εξαιτίας της πανδημίας, ζώντας με λιγότερα από 2 δολάρια την ημέρα. Για πρώτη φορά σε περίοδο 20 ετών το ποσοστό της φτώχειας αυξήθηκε, αντί να μειωθεί. Ελάχιστη πρόοδο είχαμε έκτοτε. Η προκληθείσα από την Covid-19 φτώχεια εξακολουθεί να πλήττει 97 εκατομμύρια ανθρώπους και το 2021, σημειώνουν οι οικονομολόγοι της Πακόσμιας Τράπεζας. Εκτιμούν ωστόσο ότι το 2022 ο αριθμός θα μειωθεί.
«Μετα βίας βρήκαμε χρήματα να επιστρέψουμε στο σπίτι μας, στην επαρχία» λέει στο CNN η Ντίπαλι Ρόι. Εκεί προσπάθησαν να πάρουν ένα μικρό δάνειο για να ανοίξουν τη δική τους μικρή επιχείρηση. Αλλά στην αρχή κανείς δεν μπορούσε να βοηθήσει. Οι τοπικοί μη κερδοσκοπικοί οργανισμοί ζητούσαν ενέχυρο- και εκείνοι δεν είχαν τίποτα να υποθηκεύσουν. Στη συνέχεια ο Πράντιπ Ρόι προσπάθησε να βρει δουλειά στον αγροτικό τομέα. Αλλά τον απέρριψαν ως «άνθρωπο της Ντάκα», που δεν θα μπορούσε να αντέξει τις σκληρές καιρικές συνθήκες.
«Το φαγητό ήταν το μεγαλύτερο πρόβλημα» λέει η 20χρονη Ντίπαλι Ρόι, η οποία ήταν έγγυος τότε και μπορούσε να βρει μόλις ένα γεύμα την ημέρα σε δημόσια προγράμματα δωρεάν σίτισης. «Δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα. Περιμέναμε απλώς να μας δώσει κάποιος λίγο φαγητό» εξηγεί.
Η Καρολίνα Σάντσεζ Παράμο, διευθύντρια φτώχειας και ισότητας στην Παγκόσμια Τράπεζα, παρομοιάζει την πανδημία με μία φυσική καταστροφή, που εξαπλώθηκε ταχύτατα με επίκεντρο την Ανατολική Ασία. «Γνωρίζαμε ότι το τσουνάμι έρχεται» λέει στο CNN. «Το ερώτημα δεν ήταν εάν το οικονομικό σοκ θα φτάσει σε όλες τις αναπτυσσόμενες οικονομίες, αλλά το πότε» σημειώνει.
Οι πλούσιοι έγιναν πλουσιότεροι
Την ίδια ώρα οι δισεκατομμυριούχοι έζησαν πέρυσι την μεγαλύτερη αύξηση στον πλούτο, που έχει καταγραφεί ποτέ, σύμφωνα με το World Inequality Lab. Και ενώ οι 1.000 πλουσιότεροι άνθρωποι χρειάστηκα μόνο 9 μήνες για να καλύψουν τις όποιες απώλειες είχαν στην έναρξη της πανδημίας, θα χρειαστεί να περάσουν περισσότερα από 10 χρόνια για να ανακτήσουν το χαμένο έδαφος οι φτωχότεροι του πλανήτη, όπως έδειξε έρευνα της Oxfam.
Οι οικονομικές ανισότητες είναι άμεσα συνδεδεμένες και με τις ανισότητες στην πρόσβαση σε εμβόλια κατά της Covis-19. Tην ώρα που στις ανεπτυγμένες οικονομίες οι κυβερνήσεις «τρέχουν» για να προωθήσουν την τρίτη, ενισχυτική δόση, σε κάποιες χώρες δεν έχει ακόμη εμβολιαστεί με την πρώτη δόση ούτε το 10% του πληθυσμού.
Επίσης σύμφωνα με Έκθεση για την Παγκόσμια Ανισότητα που αποτελεί προϊόν ενός δικτύου κοινωνικών επιστημόνων που δόθηκε πρόσφατα στη δημοσιότητα εκτιμά ότι οι δισεκατομμυριούχοι κατέχουν φέτος συνολικά το 3,5% του παγκόσμιου πλούτου των νοικοκυριών, καταγράφοντας άνοδο από το 2% που κατείχαν όταν άρχισε η πανδημία στις αρχές του 2020…
Τα ευρήματα της έκθεσης επιβεβαιώνουν ένα φάσμα από υπάρχουσες μελέτες, καθώς οι «λίστες των πλουσίων» και άλλα στοιχεία καταδεικνύουν αύξηση των ανισοτήτων αναφορικά με την υγεία, την κοινωνία, το φύλο και τη φυλή στη διάρκεια της πανδημίας.
Για παράδειγμα, ο ετήσιος παγκόσμιος κατάλογος του «Forbes» με τους δισεκατομμυριούχους περιλαμβάνει έναν κατάλογο με 2.755 άτομα που έχουν συνολικό πλούτο 13,1 τρισεκατομμύρια δολάρια, αυξημένο από τα 8 τρισεκατομμύρια δολάρια που ήταν πέρυσι.
Η νέα έκθεση δείχνει πως μια ευρύτερη ομάδα 520.000 ενηλίκων, που αποτελούν το κορυφαίο πλουσιότερο 0,0073% του παγκόσμιου πληθυσμού είδαν το συνολικό μερίδιό τους στον παγκόσμιο πλούτο να φθάνει το 11% φέτος, από 10% που ήταν πέρυσι…
Οι οικονομικές ανισότητες είναι άμεσα συνδεδεμένες και με τις ανισότητες στην πρόσβαση σε εμβόλια κατά της Covis-19. Tην ώρα που στις ανεπτυγμένες οικονομίες οι κυβερνήσεις «τρέχουν» για να προωθήσουν την τρίτη, ενισχυτική δόση, σε κάποιες χώρες δεν έχει ακόμη εμβολιαστεί με την πρώτη δόση ούτε το 10% του πληθυσμού…
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)