Τα πρώτα μεταπολιτευτικά χρόνια το σύνθημα που κυριαρχούσε ήταν «το Πολυτεχνείο ζει». Σύνθημα που εξέφραζε την έγνοια να μην ξεχαστεί μέσα στο πέρασμα του χρόνου η ηρωική εξέγερση και η μεγάλη θυσία του Νοέμβρη, Μισό αιώνα μετά, μπορούμε να πούμε με απόλυτη σιγουριά ότι το στοίχημα της μνήμης κερδήθηκε. Το Πολυτεχνείο ούτε ξεχάστηκε ούτε μουμιοποιήθηκε. Μισό αιώνα μετά, το Πολυτεχνείο ζει και θα συνεχίσει ζει.
Ενδεχομένως, ο... κίνδυνος της λήθης να μην ήταν τόσο μεγάλος όσο ορισμένοι φοβούνταν. Το Πολυτεχνείο αποτελεί μια συγκλονιστική στιγμή όχι μόνο της νεότερης ελληνικής Ιστορίας, αλλά των αγώνων για την ελευθερία σε όλον τον κόσμο. Είναι μετρημένες στα δάχτυλα οι λαϊκές εξεγέρσεις όπου χιλιάδες άοπλοι αντιπαρατίθενται με τα τανκς. Κατά συνέπεια, δύσκολα θα μπορούσε να ξεχαστεί ένα τόσο ξεχωριστό γεγονός.
Ενδεχομένως, ο... κίνδυνος της λήθης να μην ήταν τόσο μεγάλος όσο ορισμένοι φοβούνταν. Το Πολυτεχνείο αποτελεί μια συγκλονιστική στιγμή όχι μόνο της νεότερης ελληνικής Ιστορίας, αλλά των αγώνων για την ελευθερία σε όλον τον κόσμο. Είναι μετρημένες στα δάχτυλα οι λαϊκές εξεγέρσεις όπου χιλιάδες άοπλοι αντιπαρατίθενται με τα τανκς. Κατά συνέπεια, δύσκολα θα μπορούσε να ξεχαστεί ένα τόσο ξεχωριστό γεγονός.
Η μεγάλη επιτυχία
Νομίζω όμως ότι η πιο μεγάλη επιτυχία του Πολυτεχνείου δεν είναι ότι ζει (μάλλον θα ζούσε έτσι κι αλλιώς), αλλά ότι εξακολουθεί να ενοχλεί. Ναι, το Πολυτεχνείο ενοχλεί πολλούς και πολύ.
∎ Ενοχλεί τους κάθε λογής φασίστες, χουντικούς, βασιλόφρονες και εν γένει μισάνθρωπους -που είναι έτοιμοι να βάλουν τον Κασιδιάρη στη Βουλή. Τους ενοχλεί γιατί εις τους αιώνες το Πολυτεχνείο θα είναι το μέγα άγος των χουντικών και η το άφθιτο κλέος των εξεγερμένων.
∎ Ενοχλεί τους «ντροπαλούς» ακροδεξιούς, γιατί θυμίζει ότι στην εφταετία δεν κοιμόμασταν με ξεκλείδωτες πόρτες, αλλά η χώρα είχε μετατραπεί σε θάλαμο βασανιστηρίων.
∎ Ενοχλεί τον Συρίγο και τους λοιπούς εθνικόφρονες της κυβέρνησης, γιατί θυμίζει ότι τους μεγάλους αγώνες και τις μεγάλες θυσίες για την ελευθερία δεν τους έκαναν οι μεγαλοσχήμονες του αστικού πολιτικού κόσμου, αλλά οι απλοί άνθρωποι που αποκτούν φωνή μόνο στο πεζοδρόμιο.
∎ Ενοχλεί τους κάθε λογής παράγοντες που «κινούν τα νήματα από το παρασκήνιο», γιατί το Πολυτεχνείο είναι η στιγμή που οι «πολλοί» άλλαξαν τον ρου της ιστορίας, ακυρώνοντας την ελεγχόμενη μετάβαση σε μια στρεβλή δημοκρατία υπό τον έλεγχο του στρατού.
∎ Ενοχλεί του λάτρεις του αυταρχισμού και του αστυνομικού ροπάλου, γιατί παραμένει άφθαρτο σύμβολο της δύναμης της εξέγερσης και του μεγαλείου της ελευθερίας.
∎ Μα, πάνω απ’ όλα, ενοχλεί όσους απαξιώνουν και φοβούνται τους νέους, γιατί η νεανική ανυπακοή τους θυμίζει τους δικούς τους συμβιβασμούς, τις αξίες που άφησαν στην άκρη, τη ζωή τους που μαράθηκε. Ο Αριστοτέλης αναφέρει πως οι νέοι ζουν κυρίως με την ελπίδα και προτιμούν να κάνουν ό,τι τους φαίνεται ωραίο παρά ό,τι τους συμφέρει, επειδή οι πράξεις τους υπαγορεύονται πιο πολύ από την καρδιά παρά από τον ψυχρό υπολογισμό. Γι’ αυτό σε όλες τις δύσκολες στιγμές της Ιστορίας είναι οι νέες και οι νέοι εκείνοι που κάνουν αυτό που είναι πολύ δύσκολο, αλλά απολύτως αναγκαίο, αυτό που υπαγορεύει η καρδιά και όχι το συμφέρον.
Μισό αιώνα μετά, το Πολυτεχνείο είναι πάντοτε η μεγάλη γιορτή της ανυπότακτης νιότης. Γι’ αυτό κι εξακολουθεί να ενοχλεί ένα πρόωρα γερασμένο κόσμο. Ευτυχώς...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου