Ηταν αριστερή εξέγερση. Ενα θαύμα. Που τους πόνεσε πολύ. Τους μη δημοκράτες δεξιούς, ακροδεξιούς, χουντικούς, τους σημερινούς ακροκεντρώους, τους «alt-right». Νέος όρος αυτός: Alt-right. Εναλλακτική Δεξιά δηλαδή. Νέο φρούτο, ξενόφερτο και πολύ, μα πολύ δημοφιλές. Το Πολυτεχνείο τούς πόνεσε πολύ όλους αυτούς, και τότε και τώρα, γιατί τους πήρε... χώρο. Μέσα στη σκοτεινιά τους, τη θρασύτητα και την απανθρωπιά τους, μέσα στα συνειδησιακά και κυριολεκτικά συρματοπλέγματά τους, τα «πονάς εσύ, πονάω εγώ, μα ποιος πονάει πιο πολύ», μέσα στην απίστευτη ανάπτυξή τους, τη διογκωμένη απαυτωσύνη τους. Τίποτα μα τίποτα δεν πίστευαν ότι θα μπορούσε να διαρρήξει το συστηματάκι τους. Το τόσο καλά καθορισμένο, συμμαζεμένο και αποκλεισμένο από κάθε αντίδραση από τους «βαράνε δυο, βαράνε τρεις, βαράνε χίλιοι δεκατρείς». Ακόμα δεν το πιστεύουν. Εγινε όμως. Εγινε ρε! Και ξέρεις ε; Είναι να μη γίνει. Ετσι και γίνει, ουαί κι αλίμονο σ' όποιον πιστέψει πως δεν θα ξαναγίνει. Το «είναι θέμα χρόνου» δεν στέκει μετέωρο. Ολόρθο στέκει. Τα 49 χρόνια πριν ένα τίποτα είναι. Μόλις χθες - αυτό είναι. Εσύ θα κάμεις ζάφτι τους κοινωνικούς αυτοματισμούς, κακομοίρη μου δεξιάρχη; Τι κι αν δεν αλλάζουν τον κόσμο; Χέστηκα. Αλλάζουν ζωές. Αλλάζουν βλέμματα. Ο κόσμος ας γίνει στάχτη και burberry. Εχει αργήσει κιόλα. Πεθαίνει για να ζήσει και γι' αυτό ζει. Αλλο όμως το «πεθαίνω για να ζήσω» και άλλο το «κράτησα τη ζωή μου».
Ηταν αριστερή εξέγερση. Δεν ήταν μια ηρωική πράξη κόντρα στους κομματικούς μηχανισμούς της εποχής, όπως είχε δηλώσει το υπερ-κόμμα των υπερ-αγωνιστών υπερ-διανοούμενων Ποτάμι (πολύ μου λείπει μωρέ...). Ούτε «μία διανυκτέρευση φοιτητών» όπως είπε η Ομάδα Αλήθειας της Ν.Δ. Ατιμα πλάσματα είν' οι λεξούλες, κι αν δεν τις προσέξουμε, «γεννούν» άλλα άτιμα πλάσματα. «Οσα διεκδίκησαν το 1973 λαός και φοιτητές γίνονται τώρα βήματα προόδου» είπε ο Μητσοτάρχας. Καταρχάς, ποιος λαός; Ποιος λαός αντιστάθηκε στη χούντα; Το 5%; Το 6%; Το 3%; Πάντοτε οι πρωτοπορίες είναι που αντιδρούν. Οι άλλοι ή θα ακολουθήσουν ή θα μείνουν σιωπηλοί. Για το 1973 μου το 'πε η Μέλπω Λεκατσά, για σήμερα ισχύει κάργα. Τις τότε διεκδικήσεις τις πήρε τώρα ο Μητσοτάρχας και τις έκανε «βήματα προόδου». Ποιος προόδευσε; Ο λαός πάλι; Ποιος λαός; Το 5%; Το 6% ή το 3%; Ερχεται η ανάκαμψη για να φέρει νέα κάμψη. Κλειδώνονται τα βρεφικά γάλατα στα ράφια αγαπημένης αλυσίδας σούπερ μάρκετ του Σπυρέτου (Αδωνη) Γεωργιάδη. Για να μην τα κλέψουν ποιοι; Οι γονείς που δεν έχουν να ταΐσουν τα παιδιά τους; «Να θηλάσουν» είπε ο άλλος (που τον βλέπω και μου κόβεται το γάλα που δεν έχω). «Είναι φυσιολογικό κάποιες αλυσίδες να θέλουν να προστατεύσουν την περιουσία τους» είπε ο Σπυρέτος (που τον βλέπω και κλείνουν απευθείας οι ωοθήκες μου από μοναχές τους!).
Αυτό είναι το «Ψωμί». Ενα αίτημα βαθιά αριστερό, γιατί αντανακλά στην κοινωνική δικαιοσύνη, στο κοινωνικό κράτος, στο «μη φυσιολογικό», κύριε αποτέτοιε μου. «Παιδεία» δεν είναι να κρύβεται ο πρύτανης του ΑΠΘ, που είδε τον Μητσοτάρχα προψές, για να του κάνει «πατ πατ» στην πλατούλα, επειδή είναι δικός τους, σφράγισε μάλιστα και το πανεπιστήμιο τις μέρες αυτές της επετείου. Παιδεία είναι η μόρφωση για όλους, αλλά και ο πολιτισμός (που δεν αρχίζει στη Βανούλα και σίγουρα δεν τελειώνει στον Παπακαλιάτη). Οσο για το «Ελευθερία», το νόημά της το έδωσε η βραχνή, τρελαμένη φωνή του Παπαχρήστου λίγο πριν μπει το τανκς.
Η χούντα από τα σπλάχνα της Δεξιάς βγήκε. Απ' τη σπλήνα, τ' άντερα και τα σκώτια της. Ο Γκέμπελς το 1929 είπε πως «είναι καιρός να δημιουργήσουμε έναν κόσμο όπου το 1789 δεν συνέβη ποτέ!». Ετσι και τώρα; Ετσι ε;
Ελα όμως που πάμε καβάλα στον καιρό. Μωρέ, όπως σ' τα λέω. Μόνο που δεν έχουμε πια χρόνο ούτε για μια ανάσα. Είναι πολλοί κι εμείς μονάχα δυο, τρεις, χίλιοι δεκατρείς. Φτάνουμε όμως. Ακριβώς γιατί «χωράμε» εκεί, που το αίμα πήζει στην πληγή, εκεί, που ο πόνος γίνεται καρφί.
Ηταν αριστερή εξέγερση. Δεν ήταν μια ηρωική πράξη κόντρα στους κομματικούς μηχανισμούς της εποχής, όπως είχε δηλώσει το υπερ-κόμμα των υπερ-αγωνιστών υπερ-διανοούμενων Ποτάμι (πολύ μου λείπει μωρέ...). Ούτε «μία διανυκτέρευση φοιτητών» όπως είπε η Ομάδα Αλήθειας της Ν.Δ. Ατιμα πλάσματα είν' οι λεξούλες, κι αν δεν τις προσέξουμε, «γεννούν» άλλα άτιμα πλάσματα. «Οσα διεκδίκησαν το 1973 λαός και φοιτητές γίνονται τώρα βήματα προόδου» είπε ο Μητσοτάρχας. Καταρχάς, ποιος λαός; Ποιος λαός αντιστάθηκε στη χούντα; Το 5%; Το 6%; Το 3%; Πάντοτε οι πρωτοπορίες είναι που αντιδρούν. Οι άλλοι ή θα ακολουθήσουν ή θα μείνουν σιωπηλοί. Για το 1973 μου το 'πε η Μέλπω Λεκατσά, για σήμερα ισχύει κάργα. Τις τότε διεκδικήσεις τις πήρε τώρα ο Μητσοτάρχας και τις έκανε «βήματα προόδου». Ποιος προόδευσε; Ο λαός πάλι; Ποιος λαός; Το 5%; Το 6% ή το 3%; Ερχεται η ανάκαμψη για να φέρει νέα κάμψη. Κλειδώνονται τα βρεφικά γάλατα στα ράφια αγαπημένης αλυσίδας σούπερ μάρκετ του Σπυρέτου (Αδωνη) Γεωργιάδη. Για να μην τα κλέψουν ποιοι; Οι γονείς που δεν έχουν να ταΐσουν τα παιδιά τους; «Να θηλάσουν» είπε ο άλλος (που τον βλέπω και μου κόβεται το γάλα που δεν έχω). «Είναι φυσιολογικό κάποιες αλυσίδες να θέλουν να προστατεύσουν την περιουσία τους» είπε ο Σπυρέτος (που τον βλέπω και κλείνουν απευθείας οι ωοθήκες μου από μοναχές τους!).
Αυτό είναι το «Ψωμί». Ενα αίτημα βαθιά αριστερό, γιατί αντανακλά στην κοινωνική δικαιοσύνη, στο κοινωνικό κράτος, στο «μη φυσιολογικό», κύριε αποτέτοιε μου. «Παιδεία» δεν είναι να κρύβεται ο πρύτανης του ΑΠΘ, που είδε τον Μητσοτάρχα προψές, για να του κάνει «πατ πατ» στην πλατούλα, επειδή είναι δικός τους, σφράγισε μάλιστα και το πανεπιστήμιο τις μέρες αυτές της επετείου. Παιδεία είναι η μόρφωση για όλους, αλλά και ο πολιτισμός (που δεν αρχίζει στη Βανούλα και σίγουρα δεν τελειώνει στον Παπακαλιάτη). Οσο για το «Ελευθερία», το νόημά της το έδωσε η βραχνή, τρελαμένη φωνή του Παπαχρήστου λίγο πριν μπει το τανκς.
Η χούντα από τα σπλάχνα της Δεξιάς βγήκε. Απ' τη σπλήνα, τ' άντερα και τα σκώτια της. Ο Γκέμπελς το 1929 είπε πως «είναι καιρός να δημιουργήσουμε έναν κόσμο όπου το 1789 δεν συνέβη ποτέ!». Ετσι και τώρα; Ετσι ε;
Ελα όμως που πάμε καβάλα στον καιρό. Μωρέ, όπως σ' τα λέω. Μόνο που δεν έχουμε πια χρόνο ούτε για μια ανάσα. Είναι πολλοί κι εμείς μονάχα δυο, τρεις, χίλιοι δεκατρείς. Φτάνουμε όμως. Ακριβώς γιατί «χωράμε» εκεί, που το αίμα πήζει στην πληγή, εκεί, που ο πόνος γίνεται καρφί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου