Τα γκραφίτι είναι η φωνή της πόλης και όσο η πόλη είναι ζωντανή θα φωνάζει.
Όπως επανειλημμένα σας έχω δηλώσει, αγοράζω τέσσερις εφημερίδες την ημέρα. Την “ΕφΣυν” γιατί είναι η πιο πλούσια σε ύλη, την “Αυγή” για τις αναλύσεις της, την “Live Sport” γιατί μ’ αρέσουν τα αθλητικά και την “δημοκρατία” γιατί είναι η πιο ευκολοδιάβαστη απ’ όλες. Άσε που έχει και κάποια καυτά ρεπορτάζ από χώρους που δεν τους πιάνει εύκολα το μάτι σου.
Την Εκκλησία της Ελλάδος, ας πούμε, η ίντριγκα της οποίας κάνει τις δολοπλοκίες των Μεδίκων να μοιάζουν με απλή φρουτόκρεμα!
Οπότε τη διαφημίζω κιόλας τη “δημοκρατία”, λέω τα καλά μου τα λογάκια, με τις ευχές μου για κυκλοφοριακές επιτυχίες και σουξέ στην ειδησεογραφία. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι μου αρέσουν και όλα όσα γράφει, ιδίως όταν κάποιες εμμονές προβιβάζονται από απόψεις αρθρογράφων σε “γραμμή” του φύλλου. Βλέπε και την κόντρα (για να μην πω σιχαμάρα) με τα γκραφίτι και τους γκραφιτάδες, που απασχόλησε το εντιτόριαλ της εφημερίδας το περασμένο Σάββατο. Και προέκυψε ένα βαρύ, βαρύτατο “κατηγορώ” για την “μάστιγα”, λες και έχουμε να κάνουμε με πρωτογενή απειλή για το έθνος και την ύπαρξή του.
Πώς αλλιώς, δηλαδή, μπορώ να τις εισπράξω εγώ προτάσεις του τύπου:
«Το ζήτημα μπορεί να λυθεί μόνο με πολιτική πρωτοβουλία. Όχι μόνο πρέπει να αυστηροποιηθεί η νομοθεσία για το γκραφίτι και γενικότερα τη ρύπανση σε βάρος της ιδιωτικής και της δημόσιας περιουσίας, αλλά να υπάρξει μέριμνα ο νόμος να εφαρμοστεί (κάτι που είναι ιδιαίτερα εύκολο, μια και οι βάνδαλοι είναι γνωστοί στις Αρχές) και όσοι ρυπαίνουν να πληρώνουν για τις ζημιές που προκαλούν.
Επιπλέον, πρέπει να μπει οπωσδήποτε φρένο στην ασύδοτη αγορά των σπρέι. Δεν είναι δυνατόν ανήλικα παιδιά να αγοράζουν σπρέι για… επαγγελματικούς λόγους.
Πιθανότατα κάνουν την αγορά για να κάνουν γκράφιτι –κι αυτό μπορεί να περιοριστεί με διάφορους τρόπους.
Αυτή η αθλιότητα πρέπει να σταματήσει».
Και πάλι να λέμε που δεν έγραψε η εφημερίδα ότι οι γκραφιτάδες δραστηριοποιούνται με βάση το νόμο Παρασκευόπουλου, αλλά εντάξει τα νεύρα τους έχουν οι άνθρωποι δεν είναι σαχλαμαράκηδες. Το άλλο, όμως, με την αυστηροποίηση των ποινών; Πως διάολο γίνεται μόλις προκύψει ένα πρόβλημα, από το να φύγει μια πορδή στο μπαρμπούνι ως το να στραβοκαταπιεί η κατσίκα τον ταραμά, η μοναδική λύση να είναι η αυστηροποίηση των ποινών;
Κι αν πιάσεις ρε φίλε έναν δεκατοκτάχρονο να “βάφει”, σηκώνει να του ρίξεις και ένα και δύο και πέντε χρόνια φυλακή; Και να του κάνεις τη ζωή μαντάρα, να σέρνει μια καταδίκη για πάντα και να μην μπορεί να την ξεφορτωθεί απ’ την καμπούρα του; Την ίδια ώρα που κάτι άλλα καϊνάρια κάνουν κακουργήματα και κυκλοφορούν ανάμεσά μας, λες και δεν συνέβη τίποτα;
Όσο για τα σπρέι, ας γελάσω. Υπάρχουν και μπογιές ξέρετε, υπάρχουν και μαρκαδόροι. Να τα απαγορεύσουμε και αυτά μήπως, στον τίμιο αγώνα μας επάνω για καθαρούς τοίχους; Μήπως και τα στυλό να μπουν στον κατάλογο του φερμπότεν, γιατί έχω δει και τέτοια γκραφίτι, σχεδόν αόρατα στο γυμνό μάτι, να εκφράζουν την αγωνία του δημιουργού τους. Και σε κάποιες περιπτώσεις, ελάχιστες το ομολογώ, τα είχαν χαράξει τα λόγια με κατσαβίδι. Πάει κι αυτό, κλάφτε το!
Εν κατακλείδι; Εν κατακλείδι, το έχω γράψει χίλιες φορές, ας το γράψω χίλιες μία:
Τα γκραφίτι είναι η φωνή της πόλης και όσο η πόλη είναι ζωντανή θα φωνάζει. Αν ψοφήσει, αν κλατάρει, αν την καταπιούν εξολοκλήρου το τζεντριφικέσιο και οι παραφυάδες τους, μόνο τότε θα επικρατήσει σιωπή. Άκρα του τάφου σιωπή, που λέει και η θρησκεία μας εν τη απεράντω σοφία της, εξισώνοντας τη σιγή με το μνήμα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου