Mpelalis Reviews
Τρίτη 28 Φεβρουαρίου 2023
ΗΠΑ: Ο κορονοϊός πιθανόν να προήλθε από διαρροή σε εργαστήριο, σύμφωνα με έκθεση του υπουργείου Ενέργειας
Τα επικαιροποιημένα ευρήματα του υπουργείου Ενέργειας των ΗΠΑ έρχονται σε αντίθεση με τις εκθέσεις τεσσάρων άλλων αμερικανικών υπηρεσιών πληροφοριών.
Σύνταξη Εύη Τσιριγωτάκη
Ο ιός που προκάλεσε την πανδημία Covid-19 πιθανότατα προήλθε από διαρροή σε εργαστήριο, σύμφωνα με επικαιροποιημένη και απόρρητη μελέτη του υπουργείου Ενέργειας των ΗΠΑ που παραδόθηκε στον Λευκό Οίκο και σε μέλη του Κογκρέσου, όπως αναφέρει σε δημοσίευμά της η Wall Street Journal (WSJ).
Η διαπίστωση του αμερικανικού υπουργείου – η οποία αποκλίνει από προηγούμενες μελέτες για την προέλευση του ιού – σημειώνεται σε μια ενημέρωση σε έγγραφο του γραφείου της διευθύντριας της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών Αβρίλ Χέινς, σύμφωνα με την WSJ. Η συγκεκριμένη σημείωση έρχεται μετά από ένα πόρισμα του FBI που φέρεται να έχει «χαμηλά ποσοστά εμπιστοσύνης» και το οποίο αναφέρει ότι ο ιός εξαπλώθηκε μετά από διαρροή σε κινεζικό εργαστήριο.
Οι αντικρουόμενες θεωρίες σχετικά με την προέλευση του Covid-19 επικεντρώνονται είτε σε ένα άγνωστο ζώο που μετέδωσε τον ιό στον άνθρωπο είτε στην τυχαία διαρροή του από ένα κινεζικό ερευνητικό εργαστήριο στη Γουχάν.
Τα επικαιροποιημένα ευρήματα του υπουργείου Ενέργειας έρχονται σε αντίθεση με τις εκθέσεις τεσσάρων άλλων αμερικανικών υπηρεσιών πληροφοριών που κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η επιδημία ξεκίνησε ως αποτέλεσμα φυσικής μετάδοσης από ένα μολυσμένο ζώο. Δύο αμερικανικές υπηρεσίες παραμένουν αναποφάσιστες.
Αμερικανοί αξιωματούχοι ανέφεραν στην εφημερίδα ότι το υπουργείο Ενέργειας και το FBI κατέληξαν στο ίδιο συμπέρασμα για διαφορετικούς λόγους. Η CIA παραμένει αναποφάσιστη μεταξύ της θεωρίας της διαρροής και της φυσικής μετάδοσης, σύμφωνα με τη μελέτη του Εθνικού Συμβουλίου Πληροφοριών. Αλλά ενώ η αρχική έκθεση του 2021 δεν κατέληξε σε κάποιο συμπέρασμα, προσέφερε μια ομόφωνη άποψη ότι ο Covid-19 δεν αποτελούσε μέρος ενός κινεζικού προγράμματος βιολογικών όπλων.
Ο σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας, Τζέικ Σάλιβαν, αναγνώρισε την Κυριακή (26/2) ότι υπάρχει μια «ποικιλία απόψεων» εντός των αμερικανικών υπηρεσιών πληροφοριών για το θέμα.
«Ορισμένα στοιχεία της κοινότητας των μυστικών υπηρεσιών στηρίζουν τα συμπεράσματα της μίας πλευράς, κάποια της άλλης, ενώ αρκετοί έχουν πει ότι δεν έχουν αρκετές πληροφορίες για να είναι σίγουροι», δήλωσε ο Σάλιβαν στο CNN.
Ο Σάλιβαν πρόσθεσε ότι ο Αμερικανός πρόεδρος Τζο Μπάιντεν είχε ζητήσει από τα Εθνικά Εργαστήρια που υπάγονται στο υπουργείο Ενέργειας, να συμμετάσχουν στην έρευνα.
«Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει μια οριστική απάντηση που να προκύπτει από την κοινότητα των μυστικών υπηρεσιών σε αυτό το ερώτημα», πρόσθεσε, αναφερόμενος σε οκτώ από τις 18 υπηρεσίες – μαζί με το Εθνικό Συμβούλιο Πληροφοριών – που έχουν εξετάσει την προέλευση του Covid-19.
Μια προηγούμενη έκθεση του Εθνικού Εργαστηρίου Lawrence Livermore του υπουργείου Ενέργειας τον Μάιο του 2020 κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η θεωρία της διαρροής από το εργαστήριο ήταν εύλογη.
Η επικαιροποιημένη, πεντασέλιδη έκθεση, ανέφερε η εφημερίδα, «επικαιροποιήθηκε υπό το πρίσμα νέων πληροφοριών, περαιτέρω μελέτης της ακαδημαϊκής βιβλιογραφίας και διαβούλευσης με εμπειρογνώμονες εκτός κυβέρνησης» και έρχεται καθώς οι Ρεπουμπλικάνοι στο Κογκρέσο πιέζουν για περισσότερες πληροφορίες.
Εκπρόσωπος του υπουργείου Ενέργειας έγραψε σε ανακοίνωσή του ότι η υπηρεσία «συνεχίζει να υποστηρίζει το ενδελεχές, προσεκτικό και αντικειμενικό έργο των επαγγελματιών των μυστικών υπηρεσιών μας στη διερεύνηση της προέλευσης του Covid-19, όπως διέταξε ο πρόεδρος».
Κινέζοι αξιωματούχοι έχουν αμφισβητήσει τη θεωρία διαρροής του ιού από κάποιο εργαστήριο, όπως το Ινστιτούτο Ιολογίας Γουχάν, το Κινεζικό Κέντρο Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων, (CDC) και το Ινστιτούτο Βιολογικών Προϊόντων Γουχάν.
ΠΗΓΗ: The Guardian
Περίπτωση Πολάκη...
Έχεις ένα παιδί που σπάει κάθε τρεις και λίγο ένα ποτήρι. Δεν το μαλώνεις την πρώτη φορά, τη δεύτερη, τη δέκατη και κάποια στιγμή, μία μέρα πριν δώσει Πανελλήνιες, σπάει μία εξάδα ποτήρια μαζί, το σπας στο ξύλο και το στέλνεις στο νοσοκομείο.
Αυτή είναι η περίπτωση Πολάκη. Εδώ και χρόνια οι αναρτήσεις του ξεκινούν με... «Άκου, πατσαβούρα της Βέρμαχτ», «Άκου ντροπή της Θεσσαλίας», «Άκου αρχιλαμόγιο» κλπ. Και αν κάποιον τον αφήνεις να εκφράζεται έτσι, είναι βέβαιο ότι συνεχώς θα εκφράζεται όλο και χειρότερα.
Ο Πολάκης προσέφερε χθες κάκιστη υπηρεσία στο κόμμα του. Με απίστευτη εγωπάθεια – διότι αυτό δείχνεις όταν δεν μπορείς να βουτήξεις τη γλώσσα σου στην ανάγκη που πρέπει να γίνει Ιστορία.
Η φρασεολογία και η προσωποποίηση, αχαρακτήριστη. Η ουσία των λόγων του, όμως, είναι αυτή που απηχεί τη σκέψη κάθε ψηφοφόρου του ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί για ποια «Δικαιοσύνη παντού» μου λες, όταν δικαστές αδικούν, τραπεζίτες απειλούν, δημοσιογράφοι είναι σε διατεταγμένη υπηρεσία;
Πήρα χθες μηνύματα από φίλους και γνωστούς που μου έγραφαν: «Συγχαρητήρια στον Τσίπρα, έχει κότσια που διώχνει τον Πολάκη». Ξέρετε τι ήταν όλοι τους; Μετριοπαθείς δεξιοί που ψήφισαν και θα ψηφίσουν Μητσοτάκη.
Για να το κάνω νιανιά: Αν αύριο ο Μητσοτάκης διέγραφε τον Άδωνι Γεωργιάδη -που έχει κατηγορήσει τον Τσίπρα μέχρι και ότι «τα παίρνει» αλλά δε διεγράφη- θα εισέπραττε συγχαρητήρια από χιλιάδες δημοκρατικούς και προοδευτικούς ανθρώπους, οι οποίοι όμως δεν πρόκειται να τον ψηφίσουν ποτέ. Για την ίδια τη ΝΔ θα ήταν μία τραγική επιλογή. Θα της στερούσε το στέλεχος που μιλάει πιο πολύ από κάθε άλλο στον λαϊκό πυρήνα των οπαδών της. Ακριβώς αυτό είναι ο Πολάκης για τον ΣΥΡΙΖΑ.
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ είναι Όμιλος Σκέψης που ενδιαφέρεται για τον Πολιτικό Πολιτισμό, συγχαρητήρια και από εμένα. Αν όμως ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μεγάλο πολυσυλλεκτικό κόμμα που ενδιαφέρεται για τη νίκη, η χθεσινή ήταν μαύρη μέρα.
Έχω λάβει δεκάδες μηνύματα ανθρώπων που αποχωρούν. Ανθρώπων που στήριζαν τον ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο στην κάλπη αλλά κάθε μέρα. Στη δουλειά, στον δρόμο, στα social. Με πάθος και με πείσμα. Αν κάποιος νομίζει ότι υπάρχουν κάποιοι «αόρατοι κεντρώοι» που θα τους αναπληρώσουν, ζει σε άλλο πλανήτη.
Όποιος δεν έχει αντιληφθεί την τεράστια δημοφιλία του Πολάκη, ας μπει στα social media, ας αφήσει κατά μέρος την προσωπική του γνώμη γι’ αυτόν και ας ανοίξει τα μάτια. Ας υπάρξει ΈΝΑΣ ψύχραιμος. Ας γίνει μία κίνηση να συναντηθούν οι δύο πλευρές και να τα βρουν.
Σε διαφορετική περίπτωση, ένα θέλω να πω σε αυτούς που δηλώνουν ότι αποχωρούν: Η πτώση ενός παρακράτους που αποθέωσε τη διαφθορά και κατέλυσε τους θεσμούς της Δημοκρατίας προηγείται. Θέλετε να ψηφίσετε με μισή καρδιά; Έστω κι έτσι, ψηφίστε. Μήπως εγώ νομίζετε θα ψηφίσω με ολόκληρη;...
Αυτά θα κρίνουν τις εκλογές...
Οι -- κατά την άποψη μου περαστικοί -- τριγμοί εντός Σύριζα δεν αλλάζουν την ωμη πραγματικότητα.
Η ΝΔημοκρατία κάνει πάρτυ με αναθέσεις σε συμβούλους, με αγορές ακινήτων από στελέχη της σε τιμές δυσανάλογες με τα εισοδήματα τους, με... την καταπάτηση βασικών ελευθεριών και θεσμών. Αυτά θα κρίνουν τις εκλογές. Με κυρίαρχο θέμα την ασύλληπτη ακρίβεια που γονατίζει ανθρώπους και νοικοκυριά.
Δεν ακούν, δεν βλέπουν, δεν μιλούν, εκτός αν πρόκειται για τον Πολάκη...
Παύλος Πολάκης. Βαρίδι ή κέντρο πόλωσης των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ; Ή μήπως και τα δύο, ανάλογα την περίσταση; Σήμερα, πάντως, κρίνεται το πολιτικό του μέλλον στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, μετά την ανάρτησή του για δημοσιογράφους και δικαστές που ξεσήκωσε νέα θύελλα μετά τη δημόσια ένστασή του για το... ψηφοδέλτιο στο νομό Χανίων.
Τα είδα για πρώτη φορά; Όχι, τα βλέπω καθημερινά στο Twitter.
Τον χρειάζεται ο ΣΥΡΙΖΑ; Έχει αποδείξει πως ναι.
Μπορεί να μπει σε «καλούπια» και να αποφύγει αντίστοιχα «παρατράγουδα» στο μέλλον; Μάλλον όχι.
Θα υποστεί ζημιά ο ΣΥΡΙΖΑ ή θα κερδίσει από μια ενδεχόμενη απομάκρυνσή του; Θα το δούμε στα αποτελέσματα των εκλογών.
*** Πολλά από τα όσα έγραψε ο Πολάκης είναι αντίθετα με τις προγραμματικές εξαγγελίες του ΣΥΡΙΖΑ κι αυτό είναι πρόβλημα. Δεν μπορεί να χαράζει τη δική του πολιτική γραμμή, ως στέλεχος ενός κόμματος, το οποίο είναι αντίθετο με αυτά που λέει. Ή που τάσσεται με τις εξαγγελίες του κόμματος που ανήκει ή που λέει «παιδιά, δεν συμφωνώ με αυτά που λέτε κι άντε γεια». Κι αυτό δεν έχει να κάνει με τον Πολάκη, έχει να κάνει με όλους.
*** Πάμε παρακάτω. Για τη ΝΔ και τα στελέχη της δεν χρειάζεται να πω τίποτα. Ούτε για τους δημοσιογράφους που εργάζονται σε συστημικά ΜΜΕ και κάνουν «ρεπορτάζ» μόνο όταν λάβουν στα κινητά τους τηλέφωνα non paper από το Μαξίμου. Τόσα χρόνια έκαναν είδηση ότι καπνίζει, ότι τρώει μπριζόλες μαζί με ψάρια και ότι πήρε δάνειο, δεν θα του πέσουν τώρα;
Τα είδα για πρώτη φορά; Όχι, τα βλέπω καθημερινά στο Twitter.
Τον χρειάζεται ο ΣΥΡΙΖΑ; Έχει αποδείξει πως ναι.
Μπορεί να μπει σε «καλούπια» και να αποφύγει αντίστοιχα «παρατράγουδα» στο μέλλον; Μάλλον όχι.
Θα υποστεί ζημιά ο ΣΥΡΙΖΑ ή θα κερδίσει από μια ενδεχόμενη απομάκρυνσή του; Θα το δούμε στα αποτελέσματα των εκλογών.
*** Πολλά από τα όσα έγραψε ο Πολάκης είναι αντίθετα με τις προγραμματικές εξαγγελίες του ΣΥΡΙΖΑ κι αυτό είναι πρόβλημα. Δεν μπορεί να χαράζει τη δική του πολιτική γραμμή, ως στέλεχος ενός κόμματος, το οποίο είναι αντίθετο με αυτά που λέει. Ή που τάσσεται με τις εξαγγελίες του κόμματος που ανήκει ή που λέει «παιδιά, δεν συμφωνώ με αυτά που λέτε κι άντε γεια». Κι αυτό δεν έχει να κάνει με τον Πολάκη, έχει να κάνει με όλους.
*** Πάμε παρακάτω. Για τη ΝΔ και τα στελέχη της δεν χρειάζεται να πω τίποτα. Ούτε για τους δημοσιογράφους που εργάζονται σε συστημικά ΜΜΕ και κάνουν «ρεπορτάζ» μόνο όταν λάβουν στα κινητά τους τηλέφωνα non paper από το Μαξίμου. Τόσα χρόνια έκαναν είδηση ότι καπνίζει, ότι τρώει μπριζόλες μαζί με ψάρια και ότι πήρε δάνειο, δεν θα του πέσουν τώρα;
*** Θα σταθώ, όμως, στην επιλεκτική αυτεπάγγελτη παρέμβαση της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Αθηνών. Επιλεκτική διότι «άκουσαν ή διάβασαν για την ανάρτηση του Παύλου Πολάκη, αλλά έκλεισαν τα μάτια τους και τα αυτιά τους όταν ο Άδωνις έλεγε «η Τουλουπάκη πρέπει να πάει φυλακή» ή «θα τους γδάρω και πρώτον τον Τσίπρα»
*** Ή όταν ο Βορίδης έλεγε «θα πρέπει να κάνουμε παρέμβαση στο Κράτος για να μην ξανάρθει η Αριστερά σε καμιά της μορφή στην εξουσία», ή όταν ο Παύλος Μαρινάκης έγραφε στο Twitter «Τσίπρα αν ζούσαμε στον εμφύλιο από μένα θα πήγαινες».
Και πολλά άλλα που τώρα δεν θυμάμαι.
*** Η πρόεδρος της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων μίλησε για συνταγματική εκτροπή. Όταν όμως ο Μητσοτάκης άκουγε υπουργούς και επικεφαλής των Ενόπλων Δυνάμεων ήταν απλά Δευτέρα.
*** Και για να τελειώνουμε με αυτό, είναι όλο λάθος. Κι αυτό ξεκινά από τον ΣΥΡΙΖΑ, αν θέλετε τη γνώμη μου, διότι ο Πολάκης αυτός ήταν πάντα. Αν στην τελική δεν συμφωνείς μαζί του, τον διώχνει εξ αρχής ή τέλος πάντων μετά τις εκλογές του 2019. Δεν του δίνεις τον τομέα Διαφάνειας του κόμματος, ο οποίος αποδεδειγμένα κάνει δουλειά και ψήφους…
*** Θα κινηθεί κάποιος εισαγγελέας για την αγορά και την ανακαίνιση πολυτελούς κατοικίας από τη Σοφία Νικολάου λίγους μήνες μετά τις απευθείας αναθέσεις; Α! Την αποκάλυψη έκανε ο Παύλος Πολάκης...
documentonews.gr
μέσω www.nonews-news.com
Στον βάλτο με τους ψηφοφόρους
Ζωή Χαλιδιά
Έχουμε καταπιεί ένα καραβάνι γκαμήλες, κι ένα 14% του εκλογικού σώματος διυλίζει τον κώνωπα κι αναρωτιέται τι θα ψηφίσει. Αυτό το 14% εμπεριέχει δείγμα από μεσαία τάξη, το 25% παίζει μισθολογικά μεταξύ 700-1000 ευρώ, το 15% ταβανώνει στα 700 ευρώ και το υπόλοιπο δεν ξέρει-δεν απαντά τι έσοδα έχει.
Τι είναι άραγε αυτό που δεν έχουν δει να συμβαίνει, δεν το έχουν ζήσει, δεν το ‘χουν πάρει χαμπάρι και θα το ανακαλύψει λίγο πριν τις εκλογές;Ε λοιπόν τίποτα δεν θα ανακαλύψει. Το αναποφάσιστο δεν είναι στην πραγματικότητα τίποτε άλλο παρά η έκφραση της λύπης τους για τον χαμένο παράδεισο.
Λέγεται ότι η μεγάλη μάζα των αναποφάσιστων συντάσσεται στο τέλος με τον νικητή. Αν πιστέψουν ότι θα νικήσει η Νέα Δημοκρατία, θα την ψηφίσουν πιστεύοντας ότι κι αυτοί, εκ παραλλήλου, θα κερδίσουν ένα κομμάτι του παραδείσου.
Δηλαδή αν ιδιωτικοποιηθεί η δημόσια υγεία, πιστεύουν ότι κι αυτοί θα πεθάνουν σε βαθιά γεράματα; Αν πετά ο ΟΠΕΚΑ συγγενείς, φίλους ή γείτονες έξω από τα σπίτια τους, θα αυξηθεί το εισόδημά τους; Αν απωλέσουν εντελώς τα εργασιακά τους δικαιώματα θα στήσουν start up επιχείρηση μαζεύοντας ελιές από τα λιόδεντρα του παππού στο χωριό; Ή μήπως προβληματίζονται αν θα ψηφίσουν Ανδρουλάκη για να τιμωρήσουν τον ΣΥΡΙΖΑ που «πούλησε» τις συντάξεις για τη συμφωνία των Πρεσπών;
Η πραγματικότητα δεν είναι για όλους προϋπόθεση. Σε αυτές τις ψευδείς συνειδήσεις ελπίζει η κυβέρνηση Μητσοτάκη. Από τα Σούρμενα για Αθηναϊκή Ριβιέρα, μία κάλπη δρόμος.
Η μεγάλη αλλοτρίωση του κοινωνικού γίγνεσθαι
Εκατοντάδες χιλιάδες πορεύονται με εξαθλιωμένες αξίες στην τοποθεσία Ελλάδα. Αξίες που δίνουν μορφή και κατεύθυνση στα συναισθήματα και τη θέλησή μας. Το καθεστώς Μητσοτάκη κήρυξε ανακοπή σε κάθε είδους αρετή: ιδεολογική, πολιτιστική, ηθική, κοινωνική. Η άνεση πλέον έχει πάρει τη θέση της ντροπής κι η αναξιοπρέπεια τη θέση της παρρησίας. Τα λαμόγια αντί να κρύβονται βγαίνουν στη βιτρίνα, και το κοινό τους αποδέχεται ως μεγαλοπαράγοντες. Η δε κυβερνητική πρακτική διαχέει σε όλη την κοινωνία την καταστροφική επιθετικότητα. «Είμαστε όλοι Greek mafia». Το χειρότερο όλων είναι ότι την τελευταία τερταετία αμφισβητήθηκαν όλοι οι εσωτερικοί νόμοι. Με αποτέλεσμα να γεννηθούν έφηβοι με ζωώδη ένστικτα κι ενήλικες των σπηλαίων. Ανήλικοι μαχαιρώνουν ανήλικους, βιάζουν ανήλικους. Κι η τελευταία πανευρωπαϊκή πρωτιά που σημειώσαμε ως χώρα είναι η υψηλότερη αύξηση γυναικοκτονιών στην Ευρώπη. 187,5% άνοδο μες το 2021.
Αυτό το ηθικό, κοινωνικό και πολιτικό κραχ της κυβέρνησης Μητσοτάκη, είναι σήμερα κι η σανίδα σωτηρία της. Σε αυτά τα βρώμικα νερά ψαρεύει ψηφοφόρους.
Κανένα στέλεχος δεν περισσεύει. Εκτός αν μας θεωρεί περιττούς...
Ας πάμε πίσω στα βασικά.
Οι λέξεις «σύντροφος» και «συντρόφισσα» στο αλφαβητάρι της Αριστεράς έχουν κεντρική θέση. Στις σχέσεις μεταξύ των κομματικών μελών σφυρηλατείται η ενότητα, η κοινή πορεία, η αλληλεγγύη προς τον στρατηγικό στόχο. Όταν αποκαλείς κάποιον/κάποια... «σύντροφο»/«συντρόφισσα», κάνεις μια σοβαρή δήλωση ειλικρίνειας: Μαζί θα βαδίσουμε, θα σε στηρίξω με όλες μου τις δυνάμεις όπως ακριβώς θα με στηρίξεις και εσύ το ίδιο αποφασιστικά.
Απαραίτητη προϋπόθεση αυτής της συντροφικής σχέσης είναι να μην εκμεταλλεύεται κανένα από τα δύο μέρη την ειλικρίνεια και την καλή προαίρεση του άλλου. Εάν το πράξει, τότε σπάει η αλυσίδα της αλληλεγγύης και αφήνεις εκτεθειμένο το άτομο και το σύνολο, το κάνεις ευεπίφορο στις κάθε λογής επιθέσεις των αντιπάλων.
Στην Αριστερά αποστρεφόμαστε -ή τουλάχιστον θα έπρεπε να αποστρεφόμαστε- την έννοια της ανάθεσης. Δεν περιμένουμε κάποιον ηγέτη ή στέλεχος να κάνει πράξη όσα εμείς επιθυμούμε. Δεν ανάγουμε κανένα πρόσωπο σε φωτεινό παντογνώστη ή απόλυτο τιμωρό. Εάν διολισθαίνουμε σε τέτοιες λογικές και πρακτικές, τότε διαπράττουμε διπλό ατόπημα: Αφενός ενθαρρύνουμε την κυρίαρχη αντίληψη πως η πολιτική είναι ένα «σπορ ειδικών», που με τον τσαμπουκά που προσδίδει το ταμπεραμέντο, η πληροφόρηση ή οι γνώσεις, θα δώσει τις μάχες μόνος του. Αφετέρου, όμως, καθιστούμε τον εκάστοτε «παντογνώστη» έρμαιο επιθέσεων των αντιπάλων. «Τράβα εσύ μπροστά, εμείς εδώ πίσω θα σε στηρίζουμε».
Ο πολιτικός ναρκισσισμός, άλλωστε, στον κόσμο της Αριστεράς δεν είναι απλά μια συμπαθητική παρέκκλιση, αλλά υπονομεύει την ενότητα και τις κοινές μάχες. Το άτομο θεωρεί πως όλα περιστρέφονται γύρω του, πως κατέχει την μοναδική αλήθεια και την τέλεια μέθοδο. Πόσο βοηθούμε το εκάστοτε ναρκισσιστικό άτομο όταν του φουσκώνουμε παραπάνω το «εγώ»; Και πόσο υπηρετούμε το κοινό μας πολιτικό σχέδιο όταν το σπρώχνουμε να ανέβει κι άλλα σκαλιά ναρκισσισμού ενόσω δεν καταλαβαίνει ότι βυθίζεται στην ανυποληψία;
Ακριβώς, λοιπόν, επειδή η Αριστερά δεν είναι συνονθύλευμα προσώπων φωτισμένων, που τους ακολουθούν ανόητοι βαστάζοι, ισχύει ακριβώς και το σχήμα «ουδείς αναντικατάστατος». Οι πολιτικές μάχες δεν είναι απλά φιλονικίες, διαπληκτισμοί και καυγάδες. Υπάρχουν συλλογικές αποφάσεις, επεξεργασίες, πρόγραμμα και συναινέσεις.
Βρισκόμαστε στο παρά πέντε της έναρξης της προεκλογικής καμπάνιας, μιας εκστρατείας που απ’ ό,τι φαίνεται, θα κρατήσει λίγες εβδομάδες. Επιδίωξη του καθεστώτος Μητσοτάκη είναι η συμμετοχή να μείνει χαμηλά, ώστε -εάν επικρατήσει στις εκλογές της απλής αναλογικής- να έχει κάθε νομιμοποίηση να πετάξει το εκλογικό αποτέλεσμα στα σκουπίδια και να σύρει την χώρα σε δεύτερες εκλογές.
Το καθεστώς Μητσοτάκη, προκειμένου να διώξει κόσμο από την κάλπη, θα χρησιμοποιήσει κάθε μέσο, θα σπείρει ψεύδος και τοξικότητα, μοιρολατρεία και απογοήτευση. Και έχει όλα επιπρόσθετα επικοινωνιακή υπεροπλία για να το πετύχει.
Σε αυτή την μάχη δεν χωράνε ούτε αποκλίνουσες στρατηγικές, ούτε προσωπικοί μικροπολιτικοί τακτικισμοί. Όποιος και όποια δεν επιθυμεί να βάλει το «εγώ» του/της κάτω από το «εμείς», τότε καλύτερα να αποσυρθεί από την μάχη. Και αν δεν καταλαβαίνει την ζημιά που προκαλεί στον κοινό οργανισμό, τότε όλοι οι υπόλοιποι πρέπει να προστατεύσουν τον κοινό αγώνα.
Με άλλα λόγια, ναι, κανείς δεν περισσεύει από ένα κόμμα της Αριστεράς. Αρκεί να μην θεωρεί ότι οι υπόλοιποι είναι περιττοί...
Ο Καραμανλής Μπάτμαν...
Μετά από βαθύ συλλογισμό και πολλή, πολλή σκέψη (που μπορεί να είναι όμως και «πολύ» ή και «πολλοί», σύμφωνα με τα «σκόιλ ελικίκου» επιμορφωτικά σεμινάρια στους νεοδιόριστους εκπαιδευτικούς που έχει υπό την απολύτως απόλυτη επίβλεψή της η Κεραμέως, που όμως λέμε Καμερέως γιατί ήθελε να βάλει κάμερες στα σχολεία ώστε να... επιβλέπει απολύτως απόλυτα τι κάνουν τα παιδάκια στις τάξεις, κάτι μούλικα που θέλουν να μάθουν γράμματα σπουδάγματα, του θεού τα πράματα, αλλά η Καμερέως θέλει να μάθουν μόνο του θεού τα πράματα και κανένα ξένο πράμα, γιατί δεν πρέπει να παίρνουνε πράματα από ξένους, ούτε καραμέλες ούτε τσοκοφρέτες, μόνο τα διδάγματα της Υπουργού της ελληνικής Θρησκείας πρέπει να μαθαίνουν και απολύτως απόλυτα τίποτε άλλο, γιατί μόνο έτσι θα πάνε μπροστά, ντουγρού στα ιδιωτικά κολέγια, που στηρίζει απολύτως απόλυτα η Υπουργός, η οποία δεν θα ήταν στη νευραλγική αυτή θέση για το μέλλον των μούλικων, αν δεν είχε τον άντρα της στο σπίτι «βράχο!», όπως είπε προχθές σε μία εκ βαθέων συνέντευξη από καρδιάς, δίχως να ξέρει απολύτως απόλυτα τι θα τη ρωτήσει η τιτανοτεράστια δημοσιογράφος της κυβερνητικής πολιτικής, αρκεί να μην είναι κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ, Σταματίνα Τσιμτσιλή)... μετά από αυτήν τη σκέψη, τελοσπάντων, αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σας κάτι πολύ (πολλή; πολλοί;) προσωπικό: στην επόμενη επίσκεψη στον ψυχολόγο μου θα ντυθώ Μπάτμαν!
Λόγω φύλου ίσως θα 'πρεπε να ντυθώ Κατγούμαν. Αλλά το είδα διαφορετικότητα, από κοντά θα βάλω και τη συμπληρωματικότητα της ενσυναίσθησής μου και θα κάνω την ανατροπή: μάσκα, κάσκα και ξερό ψωμί! Ετσι θα πάω στον ψυχολόγο (κι άστον να ψάχνεται...), έτσι στη δουλειά (αν και εκεί είναι όλοι ντυμένοι μπάτμαν - τι σωτήρες είμαστε αλλιώς για;), έτσι και στο σούπερ μάρκετ!
Εχω, μιλάμε, ένα σούπερ μάρκετ στη γειτονιά μου, που άμα πας ντυμένος υπερήρωας, ψωνίζεις τσάμπα δίχως pass! (εξάλλου με pass δεν ψωνίζεις, ψωνίζεσαι). Τρελός θαυμαστής του Κώστα Χατζηδάκη είν' ο ιδιοκτήτης κι επειδή ο υπουργός των ιδιωτικοποιήσεων είχε ντυθεί σούπερμαν πάνω σε μια τούρτα που έσβησε για τα γενέθλιά του εκεί στα υπουργεία που τον βάζουν αντίστοιχοι ιδιοκτήτες και πολλοί, μα πάρα πολλοί εργαζόμενοι, που πολύ, μα πάρα πολύ (πολλή; πολλοί;) τον πιστεύουν, γιατί έχει σκύψει πάνω από τις ανάγκες τους και τις έχει διευρύνει (είναι large ο τύπος λέμε!), ε γι' αυτό, άμα δει υπερήρωα τα δίνει όλα τσάμπα! Με μια μικρή διαφορά: δίνει όσα χρειάζεσαι για να μαγειρέψεις μόνο τις δικές του συνταγές.
Συνταγή ιδιοκτήτη σούπερ μάρκετ-θαυμαστή Χατζηδάκη: Αστακομακαρονάδα!
Εκτέλεση: παίρνετε ένα φασόλι.
Βάζετε μια μεγάλη κατσαρόλα νερό της βρύσης (απ' το φτηνό, το βρόμικο) έξω στο μπαλκόνι μιαν ηλιόλουστη ημέραν. Σαν κάνει και βράσει από τον ήλιο (τσάμπα ρεύμα θα καίμε; Δεν κάνει κρύο στην Ελλάδα αφού), ρίχνεις μέσα το φασόλι (όχι φακή - αυτή έχει ακριβύνει!). Ανακατεύεις με πάθος και η θερμότητα που εκλύεις αντανακλά στην κατσαρόλα και βράζει γρήγορα το φαΐ. Σαν μαλακώσει το φασόλι, το σερβίρεις στην καλή σουπιέρα της γιαγιάς, που πέθανε από κόβιντ γιατί δεν βρήκε ΜΕΘ να γιάνει και στην άφησε κληρονομιά, και λες «να μια αστακομακαρονάδα»!
Η ιδέα δεν είναι δική μου. Ο Γιώργος Γαλίτης την έλεγε, αλλά χρόοονια πριν - όταν δεν είχαμε Μηστοτάκη. Ούτε να τις θυμάμαι αυτές τις εποχές δεν θέλω, αλλά ήταν τότε που είχαμε έναν Τσίπρα, που δεν ήταν ούτε μπάτμαν ούτε κατγούμαν και είχε μία Φωτίου που ήθελε να τρώμε μόνο γεμιστά και έναν Φίλη που ήθελε να τρέχουν τα παιδιά στο χιόνι και να μην κάνουν σχολείο με κάμερες και πολύ/-λή/-λοί σκέψη, αλλά ευτυχώς ο κόσμος ξύπνησε κι έκαμε το πρέπον: γίναν όλοι Μπάτμαν, ακολουθώντας το παράδειγμα του Κώστα του Καραμανλή, που ζήλεψε τον Κώστα τον Χατζηδάκη και έγινε κι αυτός υπερήρωας, πήρε την κάπα του και το έσκασε από το Ν.Δ. Και τώρα μείναμε μόνο εμείς -ο λαός- να τρώμε αστακομακαρονάδες.
Καλή χώνεψη!
«Αδικία παντού» το σύνθημα της κυβέρνησης Μητσοτάκη
Στη χώρα της «Αδικίας παντού» οι υπεύθυνοι για τις αδικίες πιστεύουν ότι θα κερδίσουν τις εκλογές, επειδή χρησιμοποιούν τις δημοσκοπήσεις σαν όπλο χειραγώγησης και επηρεασμού της
Αν το προεκλογικό σύνθημα του ΣΥΡΙΖΑ Προοδευτική Συμμαχία είναι το «Δικαιοσύνη παντού», το αντίστοιχο σύνθημα της Νέας Δημοκρατίας του Μητσοτάκη θα έπρεπε να είναι: «Αδικία παντού».
Αδικία πρώτα από όλα στην Οικονομία και στη διαχείριση της ενεργειακής κρίσης. Όπου οι μεγάλες ολιγοπωλιακές επιχειρήσεις έγιναν πλουσιότερες, αποκομίζοντας δισεκατομμύρια ευρώ σαν υπερκέρδη από την αισχροκέρδεια που επέτρεψε η κυβέρνηση να κυριαρχήσει στην αγορά. Ενώ τα εκατομμύρια των καταναλωτών έγιναν φτωχότεροι, καθώς η κυβέρνηση όχι μόνο δεν πήρε μέτρα για να περιορίσει την ακρίβεια και να τους προστατεύσει, αλλά άφησε την αγορά αρρύθμιστη, στο έλεος των κερδοσκόπων. Που είναι αυτοί που ρυθμίζουν τις ανατιμήσεις με μόνο γνώμονα τη δική τους κερδοφορία.
Και επιπλέον ιδιωτικοποίησε τη ΔΕΗ, προκειμένου να κερδοσκοπεί κι αυτή με τη σειρά της σε βάρος των καταναλωτών. Και τέλος δεν φορολόγησε τα υπερκέρδη των ολιγοπωλίων και δεν μείωσε την έμμεση φορολόγηση στα καύσιμα και στα είδη πρώτης ανάγκης, όπως έκαναν οι ευρωπαίοι εταίροι μας και ελάφρυναν τους πολίτες.
Κι ακόμη αδικία και στα διάφορα pass, στην κοροϊδία των επιδοτήσεων που η κυβέρνηση υπόσχεται σε όσους πλήττονται και τις οποίες τελικά δικαιούνται ελάχιστοι. Και οι οποίες καταλήγουν και πάλι στα ταμεία των μεγάλων επιχειρήσεων είτε αυτά είναι σούπερ μάρκετ, είτε επιχειρήσεις παραγωγής και διανομής ρεύματος.
Η κυβέρνηση επαίρεται για τις χιλιάδες αιτήσεις, κάθε φορά που υπόσχεται επιδοτήσεις. Εκείνο που κρύβει όμως είναι η αδικία της δικής της πολιτικής, που εξαθλίωσε τους πολίτες, οδηγώντας τους στην ανάγκη των κυβερνητικών… φιλόπτωχων αισθημάτων.
Όπως και εκείνο που κάθε φορά αποκρύπτει είναι η αδικία ότι τα επιδόματα τελικά τα δικαιούνται ελάχιστοι. Οι οποίοι, και αυτοί ακόμη, δεν σώζονται από τα ψίχουλα του μεγάλου φαγοποτιού που απομένουν γι’ αυτούς.
Η μεγάλη αδικία της κυβερνητικής πολιτικής τεκμηριώνεται κατά τρόπο αδιαμφισβήτητο από τα διεθνή στοιχεία. Σύμφωνα με τη Eurostat η Ελλάδα είναι ουραγός στη φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό στην Ευρώπη. Και συγχρόνως η Ελλάδα αναγορεύεται ουραγός και στις αμοιβές, αφού μαζί με τις πρώην ανατολικές Βουλγαρία, Ρουμανία, Ουγγαρία και Πολωνία, έχουμε τις μικρότερες αμοιβές και τους χαμηλότερους μισθούς στην Ευρώπη.
Η αδικία όμως χτυπάει κόκκινο, όταν τα διεθνή στοιχεία αναγορεύουν την Ελλάδα της φτώχειας και των χαμηλότερων αμοιβών, σε μια από τις ακριβότερες χώρες της Ευρώπης. Με το ακριβότερο ρεύμα, τα ακριβότερα καύσιμα και τα ακριβότερα προϊόντα πρώτης ανάγκης. Αφού ούτε μέτρα για τις ανατιμήσεις έχουν ληφθεί, ούτε μείωση της φορολογίας έχει υπάρξει.
Μια από τις ακόμη μεγαλύτερες αδικίες της κυβέρνησης Μητσοτάκη συμβαίνει όταν αδικεί τους πολίτες, θεωρώντας ότι μπορεί να τους επιβληθεί και να τους πείσει με την προπαγάνδα των χρηματοδοτημένων αδρά από την ίδια ΜΜΕ.
Μας αδικούν, λοιπόν, όταν προσπαθούν να μας πείσουν ότι ύστερα από όλα όσα συμβαίνουν και με δεδομένη την διάχυτη αδικία παντού, είμαστε η χώρα όπου όλα βαδίζουν καλώς. Όπου δεν υπάρχει ακρίβεια και όπου υπάρχει, αυτή είναι εισαγόμενη. Εδώ αδικούν και τη νοημοσύνη μας. Γιατί αν πράγματι η ακρίβεια ήταν εισαγόμενη, δεν θα είμαστε ούτε η ακριβότερη, ούτε η φτωχότερη χώρα της Ευρώπης.
Στη χώρα της γενικευμένης αδικίας όμως, δεν θα μπορούσε η Δικαιοσύνη να ήταν εξαίρεση.
Στη χώρα δηλαδή που το σκάνδαλο Novartis αντιστράφηκε και έγινε… σκευωρία, η Δικαιοσύνη είναι προφανές ότι παράγει αδικίες.
Στη χώρα όπου τα αδικαιολόγητα ποσά που βρέθηκαν στους λογαριασμούς στελεχών της ΝΔ και υπουργών που είχαν εμπλοκή στο σκάνδαλο βαφτίστηκαν «αδιευκρίνιστα» προκειμένου αυτοί να απαλλαγούν των κατηγοριών, το μόνο αδιευκρίνιστο είναι η απονομή της Δικαιοσύνης.
Κι ακόμη, στη χώρα όπου η ηγεσία της Δικαιοσύνης απειλεί με διώξεις και φυλακίσεις όχι όσους συμμετέχουν σε σκάνδαλα διαφθοράς, αλλά εκείνους που τα διερευνούν, η Δικαιοσύνη είναι μαγική εικόνα.
Αλλά και όταν αποφυλακίζονται καταδικασμένοι παιδοβιαστές, στελέχη της κυβέρνησης Μητσοτάκη, πάλι η Δικαιοσύνη απουσιάζει.
Όπως η Δικαιοσύνη απουσιάζει παντελώς και όταν ο πρωθυπουργός και πολιτικά υπεύθυνος για την ΕΥΠ, η οποία υπό την δική του ευθύνη αποδεδειγμένα παρακολουθεί τους πάντες χωρίς να τηρούνται οι εγγυήσεις της νομοθεσίας και του Συντάγματος, δεν ερευνάται και δεν διώκεται. Έστω και για να του δοθεί η δυνατότητα να αποδείξει την αθωότητά του.
Στη χώρα όπου επικρατεί «Αδικία παντού», η κυβέρνηση διώκει για πολιτικούς λόγους, μέσω της Δικαιοσύνης όμως, στελέχη της προηγούμενης κυβέρνησης. Τρίζουν τα κόκκαλα του Κωνσταντίνου Καραμανλή, ο οποίος έλεγε ότι τους πολιτικούς δεν τους διώκεις ποινικά και δεν τους δικάζεις για τις πολιτικές που εφάρμοσαν. Τους στέλνεις στο σπίτι τους.
Όπως τρίζουν και τα κόκκαλα του Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος αν και κυνηγήθηκε ο ίδιος ανηλεώς από τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, του τη χάρισε το 1994, όταν επρόκειτο να παραπεμφθεί στο Ειδικό Δικαστήριο κατηγορούμενος για την ίδια αιτία για την οποία κατηγορείται σήμερα και ο γιος του. Για καταχρηστικές, δηλαδή, παρακολουθήσεις.
Στα Ειδικά Δικαστήρια που έστησε με σκοπό την πολιτική δίωξη των αντιπάλων του ο Κυριάκος Μητσοτάκης, δικάστηκε ο μόνος υπουργός στην ιστορία που σταμάτησε την ασυδοσία στον χώρο των ΜΜΕ. Και ο οποίος υποχρέωσε, για πρώτη φορά, τους ιδιοκτήτες των καναλιών να πληρώσουν για τη χρήση του κοινού αγαθού των τηλεοπτικών συχνοτήτων.
Στη χώρα της αδικίας ο Νίκος Παππάς, αντί να επιβραβευτεί για την πολιτική του πρωτοβουλία να ενισχύσει τα δημόσια ταμεία με 250 εκατομμύρια ευρώ, έγινε ένας εκ των δύο Ελλήνων πολιτικών που καταδικάστηκαν από το Ειδικό Δικαστήριο, μαζί με τον Δημήτρη Τσοβόλα.
Καταδικάστηκε για το αδίκημα της παράβασης καθήκοντος, επειδή έφερε το νόμο που έβαλε τους καναλάρχες να πληρώσουν. Και καταδικάστηκε από το Ειδικό Δικαστήριο, παρά το γεγονός ότι για την ίδια υπόθεση τα ποινικά δικαστήρια έκριναν αθώο τον Λευτέρη Κρέτσο, υφυπουργό με το Νίκο Παππά.
Κι ακόμη, στη χώρα της «Αδικίας παντού», ο Νίκος Παππάς καταδικάστηκε σε δύο χρόνια φυλακή με αναστολή, παρά την αθωωτική πρόταση της εισαγγελέως. Η οποία απουσίαζε την ημέρα της απονομής της Δικαιοσύνης λόγω ασθενείας και αντικαταστάθηκε από άλλον εισαγγελική λειτουργό.
Στη χώρα της «Αδικίας παντού» οι υπεύθυνοι για τις αδικίες πιστεύουν ότι θα κερδίσουν τις εκλογές, επειδή χρησιμοποιούν τις δημοσκοπήσεις όχι σαν μέσο χαρτογράφησης της κοινής γνώμης, αλλά σαν όπλο χειραγώγησης και επηρεασμού της.
Αδικούν όμως, με τις πολλαπλές… αδικίες τους τον ελληνικό λαό. Τον οποίο θεωρούν εύπιστο, αφελή και… σανοφάγο.
Επειδή δεν ζούμε στη χώρα των λωτοφάγων, αλλά στη χώρα όπου η ιστορική μνήμη δικαιώνει τους ενάρετους και καταδικάζει τους φαύλους, Κυριακή κοντή γιορτή για την τιμωρία τους.
Η οποία πρέπει να είναι τέτοια, ώστε να αποδώσει το χαμένο αίσθημα δικαίου στη χώρα όπου ανατέλλει ο ήλιος της δικαιοσύνης, ο νοητός…
Πηγή: tvxs.gr
Δευτέρα 27 Φεβρουαρίου 2023
Καλά Κούλουμα
«Πέστε πως ονειρεύομαι την επανάσταση των χαρταετών»
Ένα κείμενο του αξέχαστου καθηγητή αρχαιολογίας Γιώργου Χουρμουζιάδη
«Και μόνο τότε αρχίσαμε να αναγνωρίζουμε το συμβολισμό των χαρταετών μας. Τότε που καταλάβαμε πως το όνειρο μια άλλης ζωής, όμοιας για όλους, χωρίς ανταύγειες πολέμων και αριθμούς άδικων θανάτων, δε θα γινόταν ποτέ μάθημα στις αίθουσες των σχολείων μας. Δε θα γινόταν ποτέ «κεντρικό δίδαγμα» στο στόμα των φοβισμένων δασκάλων. Αρχίσαμε να αναγνωρίζουμε το συμβολισμό των πεθαμένων χαρταετών μας, τότε που καταλάβαμε πως οι καλοί έφυγαν και πως όσοι ήτανε καλοί και έτυχε να μείνουν μας ψιθύριζαν τους τρόπους, για να ξεπεράσουμε το τυχαίο της Καθαρής Δευτέρας και να «καντηλιάσουμε» τους χαρταετούς μας. Να κοιτάξουμε τον ουρανό της μελαγχολικής μας ζωής με τα δικά μας τα μάτια, στεγνά κι ανοιχτά, απειλητικά και παμφάγα, με μάτια που να βλέπουν πίσω από τα πυρακτωμένα ηλιοβασιλέματα, πίσω από τις γαλάζιες τρύπες των στημένων ουρανών, που μόνοι τους ποτέ δε θα συντρέξουν στην απογείωση των χαρταετών μας. Να στηριχτούμε σε ό,τι πιο δυνατό μετράει.
Κι αυτό που σήμερα μετράει, βέβαια, είναι η δική μας η δύναμη, τα δικά μας τα ζύγια. Μετράει να είναι γερές οι δικές μας καλούμπες και καλοφτιαγμένοι οι σκελετοί, που μόνοι εμείς θα φτιάξουμε με καινούριες οδηγίες, δοκιμασμένες κάτω από συνθήκες αντίξοων καιρών.
Θέλω να πω με άλλα λόγια, και το έχω ξαναπεί και αλλού, πως σήμερα είναι ανάγκη, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, να κουνήσουμε και τα δικά μας τα χέρια. Η Αθηνά δε φτάνει από μόνη της. Δε φτάνουν μόνο οι καλοί αρχηγοί, όσο καλοί και να είναι. Αυτοί έχουν τη λάτρα, το καθημερινό πάνε κι έλα, μπαινοβγαίνουν σε πόρτες που είναι «δύσκολες… όταν η χρεία τες κουρταλεί…», που θα έλεγε και ο Σολωμός.
Ανεβοκατεβαίνουν σε σκάλες επίσημες, όπου καιροφυλαχτούν άλλοι κίνδυνοι και στήνονται άλλες παγίδες. Κι εμείς οι άλλοι πρέπει να πάρουμε τους χαρταετούς μας και να βγούμε στους δρόμους, αδιαφορώντας για όσα δυσμενή και θλιβερά μας απαγγέλλουν οι κομψευόμενες ξανθιές των μετεωρολογικών δελτίων. Να βγούμε στους δρόμους με τους χαρταετούς μας, αποφασισμένοι να τους «καντηλιάσουμε» αυτή τη φορά, είτε το θέλει είτε όχι η «Καθαρή Δευτέρα».
Πέστε πως ονειρεύομαι την επανάσταση των χαρταετών. Πέστε πως θέλω να πάρω εκδίκηση για τις χαμένες «Καθαρές Δευτέρες», που με κράτησαν δεμένο στη γη με το κουβάρι της κλεμμένης καλούμπας κρατημένο σφιχτά στο ιδρωμένο μου χέρι. Πέστε μου ό,τι θέλετε. Εκείνο που ονειρεύομαι πάνω απ’ όλα είναι να δω τον ουρανό γεμάτο επαναστατημένους, κόκκινους χαρταετούς. Και τη γη γεμάτη από παιδιά που δε θα κοιτάζουν τον ουρανό με δακρυσμένα τα μάτια».
Προσοχή, ο Αρειος Πάγος γλιστρά
Με την ανεξαρτησία της ∆ικαιοσύνης ισχύει ό,τι και µε την προσωπική ευτυχία.
Κώστας Βαξεβάνης
Αν ακούς κάποιον να τη διαφηµίζει πολύ, µάλλον περιγράφει το έλλειµµά της. Κανένας άνθρωπος πραγµατικά ευτυχισµένος δεν αισθάνεται την ανάγκη να δηλώνει πόσο ευτυχισµένος είναι. Ο ευτυχισµένος αισθάνεται απλώς την ανάγκη να ζήσει ευτυχισµένος αντί να κάνει δηλώσεις περί ευτυχίας.
Το ίδιο ισχύει και µε τη ∆ικαιοσύνη: αν υπάρχει και λειτουργεί ανεξάρτητα, αυτό είναι ορατό από όλους. ∆εν χρειάζονται ούτε οι ανακοινώσεις των συνδικαλιστικών οργάνων των παραγόντων της ∆ικαιοσύνης για να το διαβεβαιώσουν ούτε πονηρές πολιτικές δηλώσεις που το διαφηµίζουν.
Η συνεχής επίκληση της ανεξαρτησίας της ∆ικαιοσύνης είναι µια από τις αποδείξεις ότι δεν υπάρχει. Οπου ακούς πολλά κεράσια ρώτα να µάθεις ποιος πουλάει καλάθια. Οποιος επιµένει ότι η ∆ικαιοσύνη είναι ανεξάρτητη και αυτό δεν χρειάζεται καµία απόδειξη επειδή είναι αξίωµα, κάτι σαν θεϊκή πρόβλεψη, προσφέρει στη ∆ικαιοσύνη τις χειρότερες υπηρεσίες. Ή µάλλον στη διαφθορά που υπάρχει στη ∆ικαιοσύνη και στους διεφθαρµένους. Η ∆ικαιοσύνη οφείλει να είναι ανεξάρτητη και οφείλει να το αποδεικνύει κάθε µέρα, όχι όποτε τη συµφέρει, µέσα από τη λειτουργία κάθε παράγοντά της.
Στην Ελλάδα το πρόβληµα δεν είναι µόνο ότι η δικαστική εξουσία είναι εξαρτηµένη από οικονοµικά και πολιτικά συµφέροντα, πράγµα το οποίο αποδεικνύεται από τις στατιστικές που αφορούν την ατιµωρησία για τα εγκλήµατα του λευκού κολάρου. Υπάρχει ακόµη µια σκοτεινή πλευρά. Η διάκριση των εξουσιών καταστρατηγείται όχι µόνο επειδή η εκτελεστική εξουσία παρεµβαίνει στη δικαστική κατά τον παραδοσιακό τρόπο, αλλά επειδή έχει δηµιουργηθεί ένα επικίνδυνο πλέγµα, στο οποίο τµήµα της ∆ικαιοσύνης παίζει τον ρόλο του νοµοθέτη και του λάθρα πολιτικού. ∆ηλαδή η δικαστική εξουσία αντί να ελέγχει για την τήρηση των νόµων, αναλαµβάνει η ίδια να νοµοθετεί έµµεσα, να εµποδίζει την προώθηση πολιτικών αλλαγών ακυρώνοντας νόµους ή να µεταφράζει µε πολιτική ερµηνεία όσα έχουν ψηφιστεί στη Βουλή.
Ο τρόπος που λειτουργεί το Συµβούλιο της Επικρατείας είναι ίσως η πιο έκδηλη λειτουργία παραβίασης της διάκρισης των εξουσιών. Το ΣτΕ, επειδή στην Ελλάδα δεν υπάρχει συνταγµατικό δικαστήριο, έχει αναλάβει να αποφαίνεται έπειτα από προσφυγές για τη συνταγµατικότητα νόµων και γενικότερα πολιτικών αποφάσεων. Καθ’ όλη τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ το ΣτΕ ακύρωσε νόµους της κυβέρνησης και παρεµπόδισε πρακτικά το νοµοθετικό έργο, κρύβοντας τις πολιτικές του προτιµήσεις και ότι εργαλειοποιείται υπέρ της Ν∆ ως βαριά συνταγµατικότητα. Οπως έλεγε γλαφυρά σύµβουλος επικρατείας την εποχή που το δικαστήριο έκρινε αντισυνταγµατικό άρθρο του νόµου για τις τηλεοπτικές άδειες: «Εγώ είµαι το σύνταγµα γιατί εγώ µπορώ να το ερµηνεύω και να το παρερµηνεύω».
Φυσικά, δεν είναι µόνο το ΣτΕ σε τέτοιο ρόλο. Το έτερο ανώτατο δικαστήριο, ο Αρειος Πάγος, όλο και συχνότερα γίνεται ο έτερος νοµοθέτης διά της ερµηνείας, φροντίζοντας να εξυπηρετεί την παρούσα κυβέρνηση όταν βρίσκεται σε δύσκολη θέση.
Οταν η κυβέρνηση Μητσοτάκη φρόντισε για την ατιµωρησία των τραπεζιτών ψηφίζοντας νόµο που πρακτικά τους απάλλασσε από κάθε ευθύνη για το φαγοπότι του δηµόσιου (τραπεζικού) χρήµατος πολλά δικαστήρια έκριναν τον νόµο αντισυνταγµατικό. Τότε ανέλαβε ο Αρειος Πάγος, παρά την καταφανή αντισυνταγµατικότητα που προέβλεπε ατιµωρησία, να κρίνει τον νόµο συνταγµατικό, παίρνοντας ουσιαστικά µια πολιτική απόφαση. Αν δεν το έκανε αυτό, τότε η Βουλή θα έπρεπε να νοµοθετήσει διαφορετικά. Ετσι νοµοθέτησε αντί της Βουλής ο Αρειος Πάγος, εξυπηρετώντας τον Μητσοτάκη και τους εγκληµατίες µε τα κουστούµια.
Τον περασµένο ∆εκέµβριο ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου Ισίδωρος Ντογιάκος, αφού επιχείρησε να σταµατήσει τον έλεγχο που έκανε η Α∆ΑΕ στους παρόχους κινητής τηλεφωνίας για να διαπιστώσει αν υπήρχαν παρακολουθήσεις πολιτών, στη συνέχεια γνωµοδότησε για το παράνοµο της έρευνας. Ανέλαβε και µάλιστα παράτυπα και προκλητικά να «νοµοθετήσει» εξυπηρετώντας τον Μητσοτάκη. Η νοµοθέτηση έγινε πάλι διά της ερµηνείας και παρερµηνείας των νόµων.
Πιο προκλητική όµως περίπτωση είναι η απόφαση της ολοµέλειας του Αρειου Πάγου µε την οποία το ανώτατο δικαστήριο δίνει τη δυνατότητα να προχωρήσουν οι πλειστηριασµοί 700.000 ακινήτων. Ο Αρειος Πάγος κλήθηκε να απαντήσει αν είναι νόµιµο να προχωρήσουν σε πλειστηριασµούς τα funds µέσω των servicers, εταιρειών δηλαδή των οποίων αµφισβητούνταν η νοµική υπόσταση στους συγκεκριµένους πλειστηριασµούς. Ο Αρειος Πάγος προχώρησε στην απόφαση βγάζοντας µια καθαρά πολιτική απόφαση. Απεφάνθη δηλαδή ότι αν δεν προχωρούσαν οι πλειστηριασµοί, τότε το δηµοσιονοµικό κόστος θα ήταν µεγάλο και θα οδηγούσε σε κατάπτωση των κρατικών εγγυήσεων του προγράµµατος «Ηρακλής». Κατά τη συζήτηση µάλιστα της υπόθεσης στην ολοµέλεια ακούστηκαν επιχειρήµατα περί τζαµπατζήδων και νέων µνηµονίων.
Το ανώτατο δικαστήριο αντί να αποφασίσει τι ήταν νόµιµο και συνταγµατικό, αποφάσισε τι είναι αποδεκτό πολιτικά. Αν υπήρχε απόφαση κατά των funds, έπρεπε η Βουλή να νοµοθετήσει εκ νέου µε ευθύνη της κυβέρνησης. Ο Αρειος Πάγος ανέλαβε ρόλο και νοµοθετικής και εκτελεστικής εξουσίας, Βουλής και κυβέρνησης, για να εξυπηρετηθεί η κυβέρνηση Μητσοτάκη.
Αυτά συµβαίνουν στις ανώτατες βαθµίδες της ∆ικαιοσύνης. Στις κάτω από αυτές λειτουργούν οι κλασικές µέθοδοι εξυπηρέτησης της πολιτικής, που οδηγούν και πάλι στην καταστρατήγηση της διάκρισης των εξουσιών. Πάρτε για παράδειγµα την Εισαγγελία ∆ίωξης του Οικονοµικού Εγκλήµατος, η οποία εξ αντικειµένου χειρίζεται τις µεγάλες υποθέσεις που εφάπτονται του «κυριλέ» εγκλήµατος. Η συγκεκριµένη εισαγγελία αρχειοθέτησε τις έρευνες του Αδωνη Γεωργιάδη και του ∆ηµήτρη Αβραµόπουλου για τη Novartis παρότι βρήκε εκατοµµύρια ευρώ στους λογαριασµούς τους, χαρακτηρίζοντάς τα «αδιευκρίνιστα». ∆εν είχαµε µια βολική ερµηνεία, αλλά µια εφεύρεση όρου σε συνεργασία µε τους ελεγκτές που διενήργησαν τον έλεγχο. Αφού βάφτισαν αυτοί «αδιευκρίνιστα» τα ύποπτα, ήρθε η εισαγγελία για να αποδεχθεί τον όρο, αντί να ασκήσει διώξεις επειδή ακριβώς τα χρήµατα ήταν αδιευκρίνιστα.
Η ίδια εισαγγελία εξυπηρέτησε και την ειδική επί των εις βάρος µας αναθέσεων Σοφία Νικολάου. Η κ. Νικολάου µετά την αποκάλυψη του πορίσµατος του Σ∆ΟΕ από το Documento, το οποίο επιβεβαιώνει ότι έκανε αναθέσεις που στοίχισαν 2 εκατ. ευρώ επιπλέον στο δηµόσιο, χρησιµοποίησε την Εισαγγελία Οικονοµικού Εγκλήµατος για να δηµιουργήσει σύγχυση. Επισκέφθηκε τον επικεφαλής εισαγγελέα Χρήστο Μπαρδάκη και αφού εξήλθε της εισαγγελίας µετέφερε ότι ο εισαγγελέας είχε χαρακτηρίσει «πρώιµο» το πόρισµα του Σ∆ΟΕ και άσκησε δίωξη εναντίον των υπαλλήλων του Σ∆ΟΕ. Πώς χαρακτήρισε το πόρισµα ο εισαγγελέας δεν γνωρίζουµε, αλλά ήταν αδύνατο να ασκήσει δίωξη αµέσως µόλις κατέθεσε µήνυση η Νικολάου. Οπως και να ’χει, όµως, η Νικολάου χρησιµοποίησε την εισαγγελία για να δηµιουργήσει εντυπώσεις αθωότητας. Και τι έκανε ο εισαγγελέας Μπαρδάκης, του οποίου το όνοµα χρησιµοποιήθηκε και η εισαγγελία εκτέθηκε; Εξέδωσε ανακοίνωση; Ενηµέρωσε τα µέσα ενηµέρωσης ότι δεν είναι έτσι τα πράγµατα; Οχι, αντιθέτως άφησε να δηµιουργηθεί το εξυπηρετικό αφήγηµα από τη Νικολάου για πολιτική χρήση.
Επειδή ίσως κάποιοι πουν «µα δεν είναι δουλειά του εισαγγελέα να διαψεύδει», να διευκρινίσω ότι η Ελλάδα είναι «κατηγορούµενη» στην Ευρωπαϊκή Ενωση γιατί στις δικαστικές και αστυνοµικές αρχές δεν λειτουργούν τµήµατα επίσηµης ενηµέρωσης των δηµοσιογράφων. Οι εισαγγελίες είναι υποχρεωµένες να κάνουν επίσηµη ενηµέρωση και όχι να αφήνουν να δηµιουργούνται ψευδείς εντυπώσεις από παραπληροφόρηση. Αλλά αυτά συµβαίνουν σε χώρες που οι εξουσίες είναι διακριτές και η δηµοκρατία προστατευµένη.
Για την ταπείνωση...
Γιώργος Σταματόπουλος
Αποδίδει, δημοσκοπικά τουλάχιστον, η πολιτική των επιδομάτων, των ψιχίων δηλαδή με τα οποία η κυβέρνηση προσπαθεί να καλύψει την αγάπη της για τους λίγους φίλους της ελίτ και των λειχόντων τα υποπόδια αυτής και ταυτόχρονα την περιφρόνησή της ή την αδιαφορία της για... τους πραγματικά πάσχοντες.
Καθώς φαίνεται πολλοί άνθρωποι αρκούνται στα ψιχία αυτά -αν ήταν διαφορετικά θα έπρεπε να εκμανούν οι πάσχοντες [και αγρίως λοιδορούμενοι] και να αντιδράσουν κάπως στην τεράστια αυτή κοροϊδία της κυβέρνησης. Προφανώς η αξιοπρέπεια δεν έχει εξοριστεί από πολιτικούς μόνο αλλά και από την ίδια την κοινωνία.
Δεν καταλαβαίνει η κοινωνία την ταπείνωση που υφίσταται από τους οικονομικούς φωστήρες της αυτοαποκαλούμενης καλύτερης κυβέρνησης της χώρας από τότε που συστήθηκε το ελληνικό κράτος;
Επιδόματα σημαίνει δημόσια ταπείνωση και όποιοι δεν το αντιλαμβανόμαστε είμαστε άξιοι της μοίρας μας. Το γνωρίζουν αυτό οι κύριοι της Δεξιάς, για τούτο και δεν δίνουν σημασία σε εκείνους που αντιδρούν και απαιτούν μια πιο δίκαιη πολιτική. Η αντίδραση της αντιπολίτευσης δεν φαίνεται να τους εγγίζει ή να τους πιέζει και να τους στενοχωρεί.
Το θέμα δεν είναι η αντιπολίτευση αλλά η ίδια η κοινωνία -αυτή είναι που πρέπει να ορθώσει ανάστημα αξιοπρέπειας, να αντιληφθεί τι παίζεται σε βάρος της, έξω από κόμματα και πολιτικές. Πώς μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο όταν το σύστημα της χώρας έχει δομήσει την επικράτειά του κατά τρόπο τέτοιον ώστε η κοινωνία να απουσιάζει ως πολιτικό υποκείμενο;
Και όμως, με αυτό το σύστημα και με την ευχέρεια που δίνει το Σύνταγμα να δίνεται εντολή σχηματισμού κυβέρνησης και στο τρίτο κόμμα δεν υπάρχει ο όρος «κυβέρνηση ηττημένων» και άρα μπορεί να συγκροτηθεί κυβέρνηση πλειοψηφίας -άμα το πρώτο κόμμα είναι μικρότερο από την ένωση των δύο δεύτερων και τρίτων τότε ας πάει σπίτι του και να χαίρεται την πρωτιά του διότι η πρωτιά δεν αρκεί, είναι λίγη και μικρή, τι να της κάνουμε;
Και τι πάει να πει προγραμματική σύγκλιση; Δεν ενδιαφέρονται το ίδιο όλοι για την Ελλάδα; Τα ίδια προβλήματα δεν καλούνται να αντιμετωπίσουν και επιλύσουν, όταν κόπτονται για τα συμφέροντα του λαού; Εντάξει με τη Νέα Δημοκρατία, που ευθαρσώς μάλιστα διαλαλεί την πίστη της στην ελεύθερη αγορά και στους μεγάλους επιχειρηματίες. Με τους άλλους τι γίνεται; Με αυτούς εννοείται που όπου βρεθούν και όπου σταθούν δεν παύουν να κηρύσσουν το τεράστιο ενδιαφέρον τους για τα συμφέροντα της απλής κοινωνίας. Θέλουν να υπερασπιστούν αυτήν την κοινωνία; Ιδού η Ρόδος και λοιπά. Ολα τ' άλλα είναι κούφια λόγια και πολλές φορές και ασυνάρτητα.
Προφανώς τα μικροκομματικά συμφέροντα και η λαχτάρα [για δες!] για εξουσία δεν επιτρέπει σε αυτούς τους λάτρεις (sic) της κοινωνίας να συμπλεύσουν και να εκδιώξουν αυτό το κυβερνητικό απεχθές συνονθύλευμα. Καλώς. Η ταπείνωση που υφίσταται η ελληνική κοινωνία δεν τους κάνει να ντρέπονται; Εκτός αν είναι του ιδίου φυράματος -τρέχα γύρευε. Η ταπείνωση όμως δεν αντέχεται...
Καθώς φαίνεται πολλοί άνθρωποι αρκούνται στα ψιχία αυτά -αν ήταν διαφορετικά θα έπρεπε να εκμανούν οι πάσχοντες [και αγρίως λοιδορούμενοι] και να αντιδράσουν κάπως στην τεράστια αυτή κοροϊδία της κυβέρνησης. Προφανώς η αξιοπρέπεια δεν έχει εξοριστεί από πολιτικούς μόνο αλλά και από την ίδια την κοινωνία.
Δεν καταλαβαίνει η κοινωνία την ταπείνωση που υφίσταται από τους οικονομικούς φωστήρες της αυτοαποκαλούμενης καλύτερης κυβέρνησης της χώρας από τότε που συστήθηκε το ελληνικό κράτος;
Επιδόματα σημαίνει δημόσια ταπείνωση και όποιοι δεν το αντιλαμβανόμαστε είμαστε άξιοι της μοίρας μας. Το γνωρίζουν αυτό οι κύριοι της Δεξιάς, για τούτο και δεν δίνουν σημασία σε εκείνους που αντιδρούν και απαιτούν μια πιο δίκαιη πολιτική. Η αντίδραση της αντιπολίτευσης δεν φαίνεται να τους εγγίζει ή να τους πιέζει και να τους στενοχωρεί.
Το θέμα δεν είναι η αντιπολίτευση αλλά η ίδια η κοινωνία -αυτή είναι που πρέπει να ορθώσει ανάστημα αξιοπρέπειας, να αντιληφθεί τι παίζεται σε βάρος της, έξω από κόμματα και πολιτικές. Πώς μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο όταν το σύστημα της χώρας έχει δομήσει την επικράτειά του κατά τρόπο τέτοιον ώστε η κοινωνία να απουσιάζει ως πολιτικό υποκείμενο;
Και όμως, με αυτό το σύστημα και με την ευχέρεια που δίνει το Σύνταγμα να δίνεται εντολή σχηματισμού κυβέρνησης και στο τρίτο κόμμα δεν υπάρχει ο όρος «κυβέρνηση ηττημένων» και άρα μπορεί να συγκροτηθεί κυβέρνηση πλειοψηφίας -άμα το πρώτο κόμμα είναι μικρότερο από την ένωση των δύο δεύτερων και τρίτων τότε ας πάει σπίτι του και να χαίρεται την πρωτιά του διότι η πρωτιά δεν αρκεί, είναι λίγη και μικρή, τι να της κάνουμε;
Και τι πάει να πει προγραμματική σύγκλιση; Δεν ενδιαφέρονται το ίδιο όλοι για την Ελλάδα; Τα ίδια προβλήματα δεν καλούνται να αντιμετωπίσουν και επιλύσουν, όταν κόπτονται για τα συμφέροντα του λαού; Εντάξει με τη Νέα Δημοκρατία, που ευθαρσώς μάλιστα διαλαλεί την πίστη της στην ελεύθερη αγορά και στους μεγάλους επιχειρηματίες. Με τους άλλους τι γίνεται; Με αυτούς εννοείται που όπου βρεθούν και όπου σταθούν δεν παύουν να κηρύσσουν το τεράστιο ενδιαφέρον τους για τα συμφέροντα της απλής κοινωνίας. Θέλουν να υπερασπιστούν αυτήν την κοινωνία; Ιδού η Ρόδος και λοιπά. Ολα τ' άλλα είναι κούφια λόγια και πολλές φορές και ασυνάρτητα.
Προφανώς τα μικροκομματικά συμφέροντα και η λαχτάρα [για δες!] για εξουσία δεν επιτρέπει σε αυτούς τους λάτρεις (sic) της κοινωνίας να συμπλεύσουν και να εκδιώξουν αυτό το κυβερνητικό απεχθές συνονθύλευμα. Καλώς. Η ταπείνωση που υφίσταται η ελληνική κοινωνία δεν τους κάνει να ντρέπονται; Εκτός αν είναι του ιδίου φυράματος -τρέχα γύρευε. Η ταπείνωση όμως δεν αντέχεται...
Κυριακή 26 Φεβρουαρίου 2023
Επιτέλους Ελεύθερο, χωρίς μέτρα, τρόμο και 'ειδικούς' θηριοδαμαστές!
ΚΑΛΟ ΚΑΡΝΑΒΑΛΙ
...και Καλή Σαρακοστή για τους πιστεύοντες και τους νηστεύοντες
Αν γυρίσουμε ανάποδα τον κατάλογο, είμαστε πρώτοι παντού
Τάσος Παππάς
Η κυβέρνηση επιμένει ότι η πολιτική της και στο ενεργειακό και στον πληθωρισμό είναι η καλύτερη στην Ευρώπη. Τα στοιχεία τη διαψεύδουν με εμφατικό τρόπο, οι συγκρίσεις την αποστομώνουν, αυτή ωστόσο με τη συνδρομή των επικοινωνιακών ιμάντων της -ορισμένοι έχουν ξεσαλώσει και κάνουν ακόμη και τα στελέχη της παράταξης να κοκκινίζουν- παρουσιάζει μια ειδυλλιακή εικόνα. «Είμαστε οι καλύτεροι στην Ευρώπη», «είμαστε οι πιο αποτελεσματικοί», φωνάζουν οι υπουργοί και οι δημοσιολόγοι στα φιλοκυβερνητικά μέσα ενημέρωσης και καλούν την αντιπολίτευση να συνετιστεί, να αναγνωρίσει τις επιτυχίες της κυβέρνησης, να μη λαϊκίζει για να παρασύρει τους αφελείς, να μη ζητάει πράγματα που δεν μπορούν να γίνουν, να σταματήσει να τάζει λαγούς με πετραχήλια.
Αυτή κάνει τη δουλειά της ελπίζοντας ότι οι πολίτες θα τσιμπήσουν το δόλωμα των επιδομάτων και δεν πρόκειται να μάθουν ούτε ότι είμαστε η πιο ακριβή χώρα στην τιμή του ρεύματος στη χονδρική ούτε ότι η κυβέρνησή μας είναι η πιο γενναιόδωρη με τις εταιρείες που θησαυρίζουν στην πλάτη των φορολογουμένων ούτε ότι βρισκόμαστε στον πάτο του καταλόγου στο θέμα του κατώτατου μισθού ούτε φυσικά ότι οι κυβερνήσεις άλλων χωρών παίρνουν μέτρα για να ανακουφίσουν τις ευάλωτες ομάδες και να περιορίσουν τα φαινόμενα αισχροκέρδειας, ενώ εδώ η ακρίβεια προελαύνει χωρίς αντιστάσεις, οι μηχανισμοί ελέγχου υπολειτουργούν, οι επιτήδειοι κερδοσκοπούν με τη βοήθεια κυβερνητικών παραγόντων που έχουν κάνει τις απευθείας αναθέσεις σύστημα.
Ας δούμε όμως πώς πορεύτηκε η κυβέρνηση μιας άλλης χώρας την ίδια περίοδο. Παρά την κινδυνολογία των Ευρωπαίων κεντρικών τραπεζιτών περί πρόκλησης πληθωριστικών πιέσεων, παρά τις ισχυρές αντιρρήσεις των ντόπιων τραπεζιτών, ενέκρινε αύξηση των κατώτατου μισθού κατά 8%. Η αύξηση θα ισχύσει αναδρομικά από την 1η Ιανουαρίου και θα ωφελήσει περίπου 2,5 εκατομμύρια εργαζόμενους και ειδικά γυναίκες, νέους, εργαζόμενους με συμβάσεις ορισμένου χρόνου και όσους απασχολούνται σε υπηρεσίες και στον αγροτικό τομέα. Από τα 755 ευρώ που ήταν στις αρχές του 2019 πριν αναλάβει η συγκεκριμένη κυβέρνηση ο κατώτατος μισθός έχει αυξηθεί πέντε φορές και η δέσμευση του πρωθυπουργού της χώρας είναι ότι θα φτάσει στο 60% του μέσου μισθού ώς τα τέλη της θητείας της κυβέρνησής του. Διεκδίκησε παρέα με την κυβέρνηση διπλανής χώρας από την Ευρωπαϊκή Ενωση και πέτυχε να αποκτήσει το δικαίωμα επιβολής ανώτατου ορίου στην τιμή του φυσικού αερίου που χρησιμοποιείται για την παραγωγή ηλεκτρικού ρεύματος. Η επιβολή του πλαφόν είχε αποτέλεσμα οι τιμές να υποχωρήσουν.
Η ιστορία έχει και συνέχεια. Η κυβέρνηση εισήγαγε ανώτατο όριο και στα ενοίκια το οποίο συγκράτησε την αύξησή τους μόλις στο 2%. Τα μέτρα συνετέλεσαν στη συγκράτηση των πληθωριστικών πιέσεων και ανακούφισαν τους καταναλωτές. Αυτοί ελαφρύνθηκαν σημαντικά και από τη μείωση των έμμεσων φόρων, μεταξύ των οποίων και η κατάργηση του ΦΠΑ σε βασικά είδη διατροφής, όπως ψωμί, αλεύρι, γάλα, τυρί, φρούτα, λαχανικά. Στην ίδια κατεύθυνση λειτούργησε και η γενναία επιδότηση των εισιτηρίων στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Πώς χρηματοδότησε αυτές τις δαπάνες; Με την επιβολή έκτακτης εισφοράς αλληλεγγύης σε τράπεζες, εταιρείες ενέργειας και πολυεκατομμυριούχους. Τι είδους κυβέρνηση είναι αυτή που προσπαθεί να βοηθήσει τους αδύναμους και δεν διστάζει να βάλει το χέρι της στις τσέπες των ισχυρών για να τους πάρει λίγα απ’ αυτά που έχουν μαζέψει;
Σίγουρα δεν πρόκειται για δεξιά κυβέρνηση. Δεν κάνουν… ακρότητες οι συντηρητικές κυβερνήσεις. Υπηρετούν ευλαβικά τα συμφέροντα των δυνατών και καταγγέλλουν για λαϊκισμό όσους τις καλούν να αλλάξουν γραμμή. Ενίοτε μοιράζουν μερικά ψίχουλα στους «από κάτω» με τη μορφή των επιδομάτων για να τους πείσουν ότι νοιάζονται γι’ αυτούς. Σίγουρα δεν είναι κομμουνιστική κυβέρνηση. Δεν υπάρχουν τέτοιες στην Ευρώπη. Νομίζω και πουθενά αλλού στον κόσμο, αν και κάποιοι θα διαφωνήσουν και θα δείξουν την Κούβα. Σίγουρα δεν είναι μια σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση σαν κι αυτές που γνωρίσαμε στο παρελθόν (Μπλερ, Σρέντερ και λοιποί συγγενείς) οι οποίες είχαν παραδοθεί στον αντίπαλο χωρίς να δώσουν μάχη. Εφάρμοσαν τον νεοφιλελευθερισμό με ενθουσιασμό και αποκαλούσαν γραφικούς και ξεπερασμένους εκείνους που τους θύμιζαν τις ιδρυτικές αρχές της Σοσιαλδημοκρατίας. Εχουμε να κάνουμε με τη σημερινή κυβέρνηση της Ισπανίας. Είναι κυβέρνηση συνεργασίας με κόμμα-κορμό τους Σοσιαλιστές και βασική συνιστώσα τη ριζοσπαστική Αριστερά των Podemos. Θα έχει διάρκεια; Κανείς δεν το ξέρει. Με τα ανθρώπινα ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος, όπως λέει συχνά ο Νόαμ Τσόμσκι. Απειλεί τον καπιταλισμό; Οχι. Δεν είναι μια επαναστατική κυβέρνηση. Απλώς προσπαθεί να τον εξανθρωπίσει όσο γίνεται. Μπορεί να υπάρξει ανάλογο εγχείρημα στην Ελλάδα; Θα εξαρτηθεί από το εκλογικό αποτέλεσμα, αλλά και από τις διαθέσεις των κομμάτων που βρίσκονται στην περιοχή της Σοσιαλδημοκρατίας και της ριζοσπαστικής Αριστεράς.
■ Αντλησα τα στοιχεία από το ρεπορτάζ του Μπάμπη Μιχάλη "Το ισπανικό «θαύμα»" («Η Εφημερίδα των Συντακτών» 16/2/2023).
Ανάγωγα
Όταν είσαι πολιτικός του κυβερνώντος κόμματος και σε πιάνουν με τα δάχτυλα και των δυο χεριών στο μέλι τι κάνεις; Ζητάς συγγνώμη και παραιτείσαι;
Όχι. Σκουπίζεσαι στα γρήγορα, δηλώνεις έκπληκτος, πετάς μια μήνυση σ’ αυτόν που σε έβγαλε στη σέντρα και πουλάς μούρη.
Αυτό δα έλειπε, να επιτρέψει η παράταξη των ενάρετων στους άπλυτους να τη διασύρουν. Να μάθουν επιτέλους αυτοί οι αχρείοι ότι δεν πρέπει να τα βάζουν με τους ιδιοκτήτες της χώρας.
Μια μοιραία ασυνέπεια στο έργο του Yuval Noah Harari
H λεπτή ειρωνία του Εβραϊκού Τablet για τα ναρκισσευόμενες υπεραπλουστεύσεις του Yuval Harari. Υπάρχουν περισσότερα από ένα είδη γνώσεων Ο ιστορικός, ο φιλόσοφος και κανακάρης της Silicon Valley με τις περισσότερες πωλήσεις χάνει κάτι από την επιστημονική μας αναζήτηση για την αλήθεια, γράφει στο Tablet magazine ο Shawn Vandor
του Shawn Vandor*
Σε ένα άρθρο των New York Times τον Νοέμβριο του 2018, ο bestselling ιστορικός Yuval Noah Harari ρωτήθηκε γιατί πιστεύει ότι η Silicon Valley είναι τόσο ερωτευμένη με το έργο του, όταν μεγάλο μέρος του γραπτού του φαίνεται επικριτικό για σχεδόν όλα όσα υποστηρίζουν. Η απάντησή του; «Μια πιθανότητα είναι ότι το μήνυμά μου δεν τους είναι απειλητικό και έτσι το ενστερνίζονται; Για μένα, αυτό είναι πιο ανησυχητικό. Ίσως μου διαφεύγει κάτι;»
Εκείνο το σκεπτικό του με είχε κολλήσει. Η ανείπωτη υπόθεση εδώ είναι ότι αν ένας παγκοσμίου φήμης μελετητής όπως ο Harari δεν αναστατώνει τα φτερά της ποικιλίας Bezos, Zuckerberg, Gates, τότε οι ιδέες του μάλλον δεν είναι πολύ καλές. Τελικά, η φιλοσοφία και το κεφάλαιο δεν πρέπει να ευθυγραμμίζονται τόσο άνετα, έτσι δεν είναι; Ή μήπως είναι απλώς μια απαρχαιωμένη ιδέα, που κληρονομήθηκε από έναν απαρχαιωμένο πλέον κόσμο;
Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα οδηγεί κατευθείαν σε μια βασική υπόθεση που εμψυχώνει τη δημοφιλή τριλογία του Harari: Sapiens: A Brief History of Humankind (2015), Homo Deus: A Brief History of Tomorrow (2017) και 21 Lessons for the 21st Century (2018)— ότι τώρα ζούμε σε μια νέα εποχή, οι κανόνες της οποίας είναι άγνωστοι, εκτός από το γεγονός ότι όλοι οι παραδοσιακοί μας τρόποι απόδοσης της αλήθειας είναι νεκροί και έχουν χαθεί και επομένως δεν έχουν καμία απολύτως σχέση. Αυτό που χρειαζόμαστε τώρα, προτείνει ο Harari, είναι νέοι μύθοι, καλύτερες ιστορίες για να πούμε στον εαυτό μας για να πιστέψουμε, για άλλη μια φορά, σε μια νέα μετα-αφήγηση της επιλογής μας.
Εάν αποδεχτείτε τη θέση του Harari – ότι ζούμε σε ένα νέο παράδειγμα, η ποιότητα και η σύνθεση του οποίου δεν μοιάζει με τίποτα που έχουμε συναντήσει στο παρελθόν- τότε μπαίνει στον πειρασμό να αποδεχθεί την πιθανότητα ότι ίσως ζούμε σε μια ολοκαίνουργια στιγμή στην οποία η αγάπη της Silicon Valley για τον Harari είναι, στην πραγματικότητα, ένα σημάδι της ορθότητας του Harari και, κατ’ επέκταση, της δικής τους.
Όταν ο Harari αναρωτιέται φωναχτά, «Ίσως μου λείπει κάτι;» Έχει δίκιο πιστεύω.
Κάτι του λείπει. Και αυτό είναι εξίσου ενδιαφέρον, αν όχι περισσότερο, από οτιδήποτε έχει γράψει.
Περίπου στα μισά του δρόμου μιας εκδήλωσης Intelligence Squared του 2016 στο Λονδίνο, ο Yuval Harari και ο συνομιλητής του, ο συντάκτης του BBC Economics Kamal Ahmed, απαντούσαν σε ερωτήσεις από το κοινό. Η ομιλία ήταν μέρος μιας προωθητικής περιοδείας που έκανε ο Harari για το τότε νέο του βιβλίο Homo Deus. Οι δύο άνδρες μόλις είχαν ολοκληρώσει μια συνομιλία που κάλυπτε πολλά από τα μεθυστικά θέματα που θίγει ο Harari στο βιβλίο: το μέλλον της ανθρώπινης φύσης, τις απειλές και τις δυνατότητες που θέτει η τεχνολογία της πληροφορίας και η βιοτεχνολογία, και η επερχόμενη ενσωμάτωση των δύο, μεταξύ άλλων.
Στο 52′ του clip στο YouTube «Yuval Noah Harari on the Rise of Homo Deus», ο Ahmed λέει, «Υπάρχει μια κυρία εδώ κάτω». Το μικρόφωνο δίνεται σε μια γυναίκα 50, πιθανώς 60 ετών, με μαλλιά στο χρώμα της άμμου και στρογγυλά ροζ σκουλαρίκια.
Εκείνη έκανε την ακόλουθη ερώτηση: «Όταν λέτε ότι οι υπολογιστές θα μας γνωρίζουν καλύτερα από ό,τι γνωρίζουμε εμείς τους εαυτούς μας, μόλις σχολίασα το βιβλίο σας, το οποίο είναι εξαιρετικό, αλλά υπάρχει μια μοιραία ασυνέπεια, νομίζω. Τι είδους γνώση εννοείς; Είναι μόνο μια μεταφορική γνώση. Έχετε πει τον εαυτό σας σε αυτό το βιβλίο – ήσασταν τόσο πιο έξυπνος από τον Dennett (Ο Daniel Dennett είναι Αμερικανός φιλόσοφος, συγγραφέας και γνωσιακός επιστήμονας, η έρευνα του οποίου επικεντρώνεται στη φιλοσοφία του νου, τη φιλοσοφία της επιστήμης και τη φιλοσοφία της βιολογίας, ιδιαίτερα ως εκείνους τους τομείς συναφείς με την εξελικτική βιολογία και τη γνωσιακή επιστήμη) με τον τρόπο που είπατε ότι μπορούμε να απορρίψουμε την ψυχή αλλά δεν μπορούμε να απορρίψουμε το μυαλό. Το μυαλό δεν είναι μια συλλογή πραγμάτων, όπως η κυκλοφοριακή συμφόρηση είναι μια συλλογή από αυτοκίνητα. Υπάρχει κάτι πάνω και πάνω, όπως στο θεώρημα του Godel (Ο Kurt Gödel ήταν Αυστρο-Αμερικανός επιστήμονας της λογικής, μαθηματικός και φιλόσοφος. Ένας από τους πιο σημαντικούς επιστήμονες της λογικής όλων των εποχών, ο Godel είχε τεράστια επιρροή στην επιστημονική και φιλοσοφική σκέψη του 20ου αιώνα). Υπάρχει κάτι πάνω και πάνω από τα neural bits and pieces. Και είπατε επίσης ότι το όλο νόημα της δοκιμής σε εργαστηριακούς αρουραίους για αντικαταθλιπτικά δεν είναι να δούμε τι κάνουν, αλλά να υποθέσουμε πώς αισθάνονται και να εξάγουμε από αυτό πώς αισθάνονται τα ανθρώπινα όντα. Άρα, σε αυτήν την περίπτωση, αυτό είναι ασυμβίβαστο με το γεγονός ότι μιλάτε για υπολογιστές που γνωρίζουν, η Amazon γνωρίζει. Δεν γνωρίζει. Ξέρεις ο ίδιος ότι δεν ξέρει».
Κάθε φορά που παρακολουθώ αυτό το clip, περιμένω το πλήθος να ξεσπάσει σε ένα διεγερτικό χειροκρότημα για αυτήν τη γυναίκα και τη βαθιά, και βαθιά σχετική, ερώτησή της. Μου αρέσει να στέκομαι και να ζητωκραυγάζω ούτως ή άλλως. Έρχεται στο Harari, αυτή η γυναίκα που δεν κατονομάζεται, και μπορείτε να το δείτε στο πρόσωπό του: Ξέρει ότι έχει κάτι. Όλο το κοινό το ξέρει. Μπορείτε να νιώσετε τη μετατόπιση της ενέργειας στο αμφιθέατρο. Ακριβώς όπως ο Harari ετοιμάζεται να ξεφύγει με τις σαρωτικές, όχι απαράδεκτες, φαινομενικά έγκυρες δηλώσεις του σχετικά με το νόημα της ιστορίας, το νόημα του νοήματος και τι ακριβώς επιφυλάσσει το μέλλον για εμάς—αυτή η γυναίκα σηκώνεται και, με αληθινό δημοκρατικό τρόπο, ρίχνει ένα monkey wrench (ένα κλειδί με ρυθμιζόμενη σιαγόνα που του επιτρέπει να πιάνει παξιμάδια ή παρόμοια διαφορετικών μεγεθών) σε όλη του την οιονεί προφητεία.
Για να είμαστε σαφείς: Το μόνο πράγμα με το οποίο προσπαθεί να ξεφύγει ο Harari είναι τρία πολύ ευανάγνωστα, που προκαλούν σκέψη, συχνά χιουμοριστικά βιβλία για την ιστορία (Sapiens), το μέλλον (Homo Deus) και το παρόν του είδους μας (21 μαθήματα). Δεν θέλω να προτείνω ότι ο Harari προσπαθεί κρυφά να ξεφύγει με κάτι αθέμιτο. Αλλά, κατά κάποιο τρόπο, είναι. Και αυτή η γυναίκα έβαλε το δάχτυλό της πάνω σε αυτό: Υπάρχουν περισσότερα από ένα είδη γνώσεων.
Δεν έδινα σημασία στη δουλειά του Harari μέχρι το φθινόπωρο του 2018. Ξεκίνησα παρακολουθώντας περίπου δώδεκα συνομιλίες στο YouTube, συμπεριλαμβανομένης της προαναφερθείσας εκδήλωσης Intelligence Squared. Στις αρχικές μου προβολές, βρήκα τον Harari τόσο συναρπαστικό όσο και ενοχλητικό: συναρπαστικό επειδή δίνει σοβαρή προσοχή σε θέματα που συχνά παραβλέπονται, όπως η ηθική της βιοτεχνολογίας, που επίσης θεωρώ εξαιρετικά σημαντική, ενοχλητικό γιατί φαίνεται να ασχολείται με τα ίδια μεταμοντέρνα παιχνίδια με τα οποία κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας εδώ και μια γενιά ή περισσότερο, υποστηρίζοντας, αφενός, τίποτα δεν έχει πραγματικά σημασία, οι άνθρωποι είναι απλώς πίθηκοι, οι παραδοσιακές ιστορίες δεν είναι παρά «μύθοι», και οι μύθοι είναι απλώς μια αρχαία μορφή «ψεύτικων ειδήσεων» — ενώ ταυτόχρονα διεκδικεί τη δική του εξουσία στην αφήγηση των δικών του ολοκαίνουργιων αντι-μετααφηγηματικών μετααφηγήσεων. Είναι σαν πωλητής αυτοκινήτων που σε έπεισε ότι τα αυτοκίνητα δεν έχουν πραγματικά σημασία, είναι απλώς αποκυήματα της φαντασίας μας. Και παρεμπιπτόντως, θα ήθελε να σου πουλήσει ένα νέο αυτοκίνητο.
Για να μην το βάζω πολύ καλά, αλλά ο Harari προσφέρει μια μεγάλη μεταδιήγηση για άτομα που Α) έχουν αποστροφή για τις μετααφηγήσεις και που Β) δεν γνωρίζουν αρκετά ώστε να ξέρουν πώς ή γιατί ορισμένες μετααφηγήσεις είναι πιο σημαντικές από άλλες. Το δέλεαρ είναι ανειλικρινές: ο Harari επιβεβαιώνεται ως ένας διαχρονικός, άτοπος αντικειμενικός παρατηρητής χωρίς μεροληψία, ενώ ταυτόχρονα υποστηρίζει μια αρκετά ανεξέταστη, ιδιαιτερότητα, υποκειμενική προοπτική σχετικά με την αλήθεια, τον κόσμο και την αλήθεια του κόσμου στα οποία η τεχνογνωσία, η αντικειμενικότητα και τα δεδομένα έχουν εκ των προτέρων προνόμιο έναντι της φαντασίας, της υποκειμενικότητας και της δημιουργικότητας.
Ο Σωκράτης είχε περίφημα μια παρόμοια αντίληψη για τα όρια μεταξύ μυθοπλασίας και μη μυθοπλασίας, μεταξύ του πραγματικού και του φανταστικού, από την οποία κατασκεύασε την άποψή του, του Σωκράτη για τον κόσμο, χωρίς ποτέ να συνειδητοποιήσει ότι αρθρώνοντας την αλήθεια με τον ιδιαίτερο τρόπο που έκανε, χρησιμοποίησε τις δικές του ευφάνταστες, δημιουργικές, μυθοπλαστικές ικανότητες. Απλώς νόμιζε ότι έλεγε την αλήθεια. Πόσο γραφικό! Τι αγάπη μου! Πόσο απατηλό και αυτοκαταστροφικό! (How quaint! How darling! How illusory and self-defeating!)
Η γνώση που ισχυρίζεται τόσο επιθετικά ο Harari σε όλο το έργο του -όπως ο συχνά επαναλαμβανόμενος ισχυρισμός ότι η τεχνητή νοημοσύνη σύντομα θα μας «γνωρίσει καλύτερα από ό,τι γνωρίζουμε τον εαυτό μας» – είναι η ποικιλία γνώσης ως δύναμης που προέρχεται από την αρχαία ελληνική φιλοσοφική παράδοση. Αυτή η παράδοση είναι ένας ανεκτίμητος, συν-σπόρος του δυτικού πολιτισμού και όλων των διαρκώς εκπορευόμενων αξιών και επιτευγμάτων του (και μας). Δεν είναι όμως η μόνη παράδοση. Υπάρχει άλλου είδους γνώση, άλλος τρόπος αντίληψης και άρθρωσης της αλήθειας. Μιλάω για τη διυποκειμενική ηθική του πόνου όπως προέρχεται από τον εβραϊκό μονοθεϊσμό. Δεν υπάρχει πλήθος επιστημονικών δεδομένων, για παράδειγμα, που να μπορούν να αποδείξουν την απόλυτη, αναμφισβήτητη αναγκαιότητα, για παράδειγμα, της συμπάθειας, της ενσυναίσθησης και της αγάπης. Ωστόσο, γνωρίζουμε τη σημασία αυτών των πραγμάτων, απλώς ζώντας σε σχέση μεταξύ μας και με τον εαυτό μας. Και είμαστε κληρονόμοι μιας παράδοσης τόσο παλιάς, αν όχι παλαιότερης, της ελληνικής φιλοσοφίας, που μας έχει διαφυλάξει αυτές τις αλήθειες, είτε το ξέρουμε είτε όχι, είτε το θέλουμε είτε όχι.
Παρά την επιμονή αυτών και άλλων μη πραγματικών αληθειών, μοιάζουμε να πείσαμε τους εαυτούς μας και ο ένας τον άλλον (και όχι για πρώτη φορά) ότι επιτέλους, επιτέλους, προχωρήσαμε πέρα από την ανάγκη για πίστη και όλα τα μη αντικειμενικά προερχόμενα γεγονότα. Έχουμε πείσει τους εαυτούς μας ότι τώρα ζούμε σε ένα ολοκαίνουργιο παράδειγμα που δεν έχει ξαναδεί, όπως επαναλαμβάνει απνευστί ο Harari σε όλα του τα γραπτά του, στο οποίο η αντικειμενική γνώση που προέρχεται από τα μεγάλα δεδομένα είναι η μόνη αλήθεια που υπάρχει και τίποτα άλλο δεν έχει σημασία . Επομένως, μην μπείτε καν στον κόπο να ρίξετε μια ματιά στην Torah σας ή στον Σοφοκλή ή τον Kierkegaard, γιατί δεν έχουν ακριβώς τίποτα να μας διδάξουν.
Είναι περίεργο που η Silicon Valley αγαπάει τόσο τον Harari; Η αφήγηση του Harari ότι ζούμε τώρα στο μηδέν μιας νέας πραγματικότητας στην οποία το καταγεγραμμένο παρελθόν μας δεν είναι πλέον ουσιαστικά σχετικό πρέπει να είναι μουσική στα αυτιά τους. Η μεγάλη τεχνολογία δεν είναι ερωτευμένη με τη δυτική ουμανιστική παράδοση. Αν ήταν, οι δημιουργοί του θα έπρεπε στην πραγματικότητα να επιβραδύνουν, ή ίσως ακόμη και να σταματήσουν, και να σκεφτούν τις ηθικές-δηλαδή τις ανθρώπινες- επιπτώσεις αυτού που κάνουν.
Η Silicon Valley μπορεί περιστασιακά να μιλάει για τις κοινές, παραδοσιακές αξίες μας-αλλά η επιβράδυνση ή το να σταματήσουμε να στοχαζόμαστε ιστορικά, φιλοσοφικά ή θεολογικά είναι αντίθετη με τις βασικές αξίες της ταχύτητας, της αναστάτωσης, της καινοτομίας και του κέρδους. Έτσι, όταν ο Harari, ένας σαφώς πολύ ευφυής, εκπαιδευμένος στην Οξφόρδη διανοούμενος έρχεται (δεν βλάπτει που είναι Εβραίος) και αρθρώνει μια αφήγηση του κόσμου που υποστηρίζει και εγγυάται την σχεδόν Χαϊντεγκεριανή αυτοκατανόησή τους και την απόλυτη διεκδίκηση της αλήθειας, είναι ένα από τα καλύτερα πράγματα που θα μπορούσαν να τους συμβούν. Παρέχει τεχνολογία με «παραδοσιακό» ουμανιστικό κάλυμμα, ενεργώντας ως πνευματικός απαρχαιωμένος, νομιμοποιώντας αυτό που είναι ουσιαστικά το μεγαλύτερο, ταχύτερο, πιο καλά χρηματοδοτούμενο πείραμα για τον ανθρώπινο πολιτισμό και τις αξίες του στην ιστορία του κόσμου.
Στα ανθρώπινα όντα αρέσει να πιστεύουν ότι έχουμε τον έλεγχο. Μας αρέσει να πιστεύουμε ότι η ριζική αβεβαιότητα δεν είναι τόσο ριζική. Σε τελική ανάλυση, αν αναγνωρίσουμε τη θεμελιώδη αμφιβολία και την αβεβαιότητα μας, τότε δεν είμαστε πολύ μακριά από το να πρέπει να αναγνωρίσουμε τον ρόλο που παίζει η πίστη ακόμη και τώρα στη διαμόρφωση των επιστημονικά προερχόμενων αληθειών μας.
Ξέρω τι σκέφτεσαι: Τι έχει να πει ο Νίτσε για όλα αυτά; Στο τμήμα 344 από το The Gay Science (1882), με τίτλο «Πώς και εμείς είμαστε ακόμα ευσεβείς», γράφει ο Νίτσε: «Είναι ακόμα μια μεταφυσική πίστη πάνω στην οποία στηρίζεται η πίστη μας στην επιστήμη – ότι ακόμα κι εμείς που αναζητούμε τη γνώση σήμερα, Και εμείς οι άθεοι αντιμεταφυσικοί παίρνουμε τη φωτιά μας από τη φλόγα που ανάβει μια πίστη χιλιάδων ετών, εκείνη η χριστιανική πίστη που ήταν και η πίστη του Πλάτωνα, ότι ο Θεός είναι αλήθεια, ότι η αλήθεια είναι θεϊκή». Δεν είμαι σίγουρος ότι θα μπορούσατε να το διατυπώσετε καλύτερα σήμερα, πράγμα που σημαίνει ότι κυκλώνουμε τον εαυτό μας και τη σχέση μας με την αλήθεια, και την έννοια της αλήθειας, εδώ και αρκετό καιρό. Ίσως θα το κάνουμε πάντα. Ίσως δεν είναι ένα λύσιμο πρόβλημα. Ίσως να μην είναι καν πρόβλημα.
Αλλά το να ισχυριστείς, όπως κάνει ο Harari, ότι εμείς οι Homo sapiens (που στην πραγματικότητα είμαστε απλώς ζώα) έχουμε εισέλθει σε έναν ολοκαίνουργιο κόσμο, μεταδίδοντας ολοκαίνουργιες αλήθειες, με ολοκαίνουργιες αξίες και νοήματα, σημαίνει να κρατάμε το πέπλο μόλις ανασηκωμένο (όσο βολεύει τον Harari) ώστε να βλέπουμε μόνο ό,τι είναι ισχυρό και θριαμβευτικό πάνω μας, και ό,τι είναι ευάλωτο και αβέβαιο να προστατεύεται από τα μάτια.
Επιστρέφοντας στο ανώνυμο μέλος του ακροατηρίου που ρώτησε τον Ηarari: «Τι είδους γνώση εννοείς;» Έχει δίκιο όταν λέει ότι τα βιβλία του είναι υπέροχα. Αυτοί είναι. Και χαίρομαι που υπάρχουν. Το γεγονός ότι επαναβεβαιώνει τις ανθρωπιστικές επιστήμες-και, ειδικότερα, στην τεχνητή νοημοσύνη και τη βιοτεχνολογία-είναι απίστευτα σημαντικό. Θα έπρεπε να το κάνουν περισσότεροι άνθρωποι.
Ωστόσο, έχω εντυπωσιαστεί, βλέποντας στο YouTube τον Harari να μιλάει σε διάφορα elite global institutions-πολλά από τα οποία σχετίζονται με την τεχνολογία ή την οικονομία— από τον ευλαβικό τρόπο που τον κοιτάζουν πολλοί από τους οικοδεσπότες και τα μέλη του κοινού. Σίγουρα, ο Harari είναι έξυπνος. Αλλά είναι σαν αυτοί οι άνθρωποι να μην έχουν μιλήσει σε κανέναν εκτός του στενού πεδίου εξειδίκευσής τους εδώ και δεκαετίες. Είναι σαν να ξέχασαν ότι υπάρχουν οι ανθρωπιστικές επιστήμες.
Έτσι, οφείλονται πολλά εύσημα στον Harari για τη μετάφραση του έργου του ως ιστορικού σε άλλα γνωστικά πεδία. Δεν είναι εύκολο να γίνει. Αλλά το κόστος είναι συχνά η υπεραπλούστευση, στην οποία χάνονται ζωτικές αποχρώσεις και λεπτομέρειες. Λοιπόν, όταν ο Harari ρωτά ρητορικά: «Ίσως κάτι μου διαφεύγει;» Δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο.
* Ο Shawn Vandor είναι συγραφές και αρθογράφος κι έχει γράψει εκτενώς για την ηθική της γονιμοποίησης από δότες, τον Ιουδαϊσμό και άλλα θέματα. Ζει με τη γυναίκα του και τις δύο κόρες του στη Νότια Καλιφόρνια.
Κάθε φορά που παρακολουθώ αυτό το clip, περιμένω το πλήθος να ξεσπάσει σε ένα διεγερτικό χειροκρότημα για αυτήν τη γυναίκα και τη βαθιά, και βαθιά σχετική, ερώτησή της. Μου αρέσει να στέκομαι και να ζητωκραυγάζω ούτως ή άλλως. Έρχεται στο Harari, αυτή η γυναίκα που δεν κατονομάζεται, και μπορείτε να το δείτε στο πρόσωπό του: Ξέρει ότι έχει κάτι. Όλο το κοινό το ξέρει. Μπορείτε να νιώσετε τη μετατόπιση της ενέργειας στο αμφιθέατρο. Ακριβώς όπως ο Harari ετοιμάζεται να ξεφύγει με τις σαρωτικές, όχι απαράδεκτες, φαινομενικά έγκυρες δηλώσεις του σχετικά με το νόημα της ιστορίας, το νόημα του νοήματος και τι ακριβώς επιφυλάσσει το μέλλον για εμάς—αυτή η γυναίκα σηκώνεται και, με αληθινό δημοκρατικό τρόπο, ρίχνει ένα monkey wrench (ένα κλειδί με ρυθμιζόμενη σιαγόνα που του επιτρέπει να πιάνει παξιμάδια ή παρόμοια διαφορετικών μεγεθών) σε όλη του την οιονεί προφητεία.
Για να είμαστε σαφείς: Το μόνο πράγμα με το οποίο προσπαθεί να ξεφύγει ο Harari είναι τρία πολύ ευανάγνωστα, που προκαλούν σκέψη, συχνά χιουμοριστικά βιβλία για την ιστορία (Sapiens), το μέλλον (Homo Deus) και το παρόν του είδους μας (21 μαθήματα). Δεν θέλω να προτείνω ότι ο Harari προσπαθεί κρυφά να ξεφύγει με κάτι αθέμιτο. Αλλά, κατά κάποιο τρόπο, είναι. Και αυτή η γυναίκα έβαλε το δάχτυλό της πάνω σε αυτό: Υπάρχουν περισσότερα από ένα είδη γνώσεων.
Δεν έδινα σημασία στη δουλειά του Harari μέχρι το φθινόπωρο του 2018. Ξεκίνησα παρακολουθώντας περίπου δώδεκα συνομιλίες στο YouTube, συμπεριλαμβανομένης της προαναφερθείσας εκδήλωσης Intelligence Squared. Στις αρχικές μου προβολές, βρήκα τον Harari τόσο συναρπαστικό όσο και ενοχλητικό: συναρπαστικό επειδή δίνει σοβαρή προσοχή σε θέματα που συχνά παραβλέπονται, όπως η ηθική της βιοτεχνολογίας, που επίσης θεωρώ εξαιρετικά σημαντική, ενοχλητικό γιατί φαίνεται να ασχολείται με τα ίδια μεταμοντέρνα παιχνίδια με τα οποία κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας εδώ και μια γενιά ή περισσότερο, υποστηρίζοντας, αφενός, τίποτα δεν έχει πραγματικά σημασία, οι άνθρωποι είναι απλώς πίθηκοι, οι παραδοσιακές ιστορίες δεν είναι παρά «μύθοι», και οι μύθοι είναι απλώς μια αρχαία μορφή «ψεύτικων ειδήσεων» — ενώ ταυτόχρονα διεκδικεί τη δική του εξουσία στην αφήγηση των δικών του ολοκαίνουργιων αντι-μετααφηγηματικών μετααφηγήσεων. Είναι σαν πωλητής αυτοκινήτων που σε έπεισε ότι τα αυτοκίνητα δεν έχουν πραγματικά σημασία, είναι απλώς αποκυήματα της φαντασίας μας. Και παρεμπιπτόντως, θα ήθελε να σου πουλήσει ένα νέο αυτοκίνητο.
Για να μην το βάζω πολύ καλά, αλλά ο Harari προσφέρει μια μεγάλη μεταδιήγηση για άτομα που Α) έχουν αποστροφή για τις μετααφηγήσεις και που Β) δεν γνωρίζουν αρκετά ώστε να ξέρουν πώς ή γιατί ορισμένες μετααφηγήσεις είναι πιο σημαντικές από άλλες. Το δέλεαρ είναι ανειλικρινές: ο Harari επιβεβαιώνεται ως ένας διαχρονικός, άτοπος αντικειμενικός παρατηρητής χωρίς μεροληψία, ενώ ταυτόχρονα υποστηρίζει μια αρκετά ανεξέταστη, ιδιαιτερότητα, υποκειμενική προοπτική σχετικά με την αλήθεια, τον κόσμο και την αλήθεια του κόσμου στα οποία η τεχνογνωσία, η αντικειμενικότητα και τα δεδομένα έχουν εκ των προτέρων προνόμιο έναντι της φαντασίας, της υποκειμενικότητας και της δημιουργικότητας.
Ο Σωκράτης είχε περίφημα μια παρόμοια αντίληψη για τα όρια μεταξύ μυθοπλασίας και μη μυθοπλασίας, μεταξύ του πραγματικού και του φανταστικού, από την οποία κατασκεύασε την άποψή του, του Σωκράτη για τον κόσμο, χωρίς ποτέ να συνειδητοποιήσει ότι αρθρώνοντας την αλήθεια με τον ιδιαίτερο τρόπο που έκανε, χρησιμοποίησε τις δικές του ευφάνταστες, δημιουργικές, μυθοπλαστικές ικανότητες. Απλώς νόμιζε ότι έλεγε την αλήθεια. Πόσο γραφικό! Τι αγάπη μου! Πόσο απατηλό και αυτοκαταστροφικό! (How quaint! How darling! How illusory and self-defeating!)
Η γνώση που ισχυρίζεται τόσο επιθετικά ο Harari σε όλο το έργο του -όπως ο συχνά επαναλαμβανόμενος ισχυρισμός ότι η τεχνητή νοημοσύνη σύντομα θα μας «γνωρίσει καλύτερα από ό,τι γνωρίζουμε τον εαυτό μας» – είναι η ποικιλία γνώσης ως δύναμης που προέρχεται από την αρχαία ελληνική φιλοσοφική παράδοση. Αυτή η παράδοση είναι ένας ανεκτίμητος, συν-σπόρος του δυτικού πολιτισμού και όλων των διαρκώς εκπορευόμενων αξιών και επιτευγμάτων του (και μας). Δεν είναι όμως η μόνη παράδοση. Υπάρχει άλλου είδους γνώση, άλλος τρόπος αντίληψης και άρθρωσης της αλήθειας. Μιλάω για τη διυποκειμενική ηθική του πόνου όπως προέρχεται από τον εβραϊκό μονοθεϊσμό. Δεν υπάρχει πλήθος επιστημονικών δεδομένων, για παράδειγμα, που να μπορούν να αποδείξουν την απόλυτη, αναμφισβήτητη αναγκαιότητα, για παράδειγμα, της συμπάθειας, της ενσυναίσθησης και της αγάπης. Ωστόσο, γνωρίζουμε τη σημασία αυτών των πραγμάτων, απλώς ζώντας σε σχέση μεταξύ μας και με τον εαυτό μας. Και είμαστε κληρονόμοι μιας παράδοσης τόσο παλιάς, αν όχι παλαιότερης, της ελληνικής φιλοσοφίας, που μας έχει διαφυλάξει αυτές τις αλήθειες, είτε το ξέρουμε είτε όχι, είτε το θέλουμε είτε όχι.
Παρά την επιμονή αυτών και άλλων μη πραγματικών αληθειών, μοιάζουμε να πείσαμε τους εαυτούς μας και ο ένας τον άλλον (και όχι για πρώτη φορά) ότι επιτέλους, επιτέλους, προχωρήσαμε πέρα από την ανάγκη για πίστη και όλα τα μη αντικειμενικά προερχόμενα γεγονότα. Έχουμε πείσει τους εαυτούς μας ότι τώρα ζούμε σε ένα ολοκαίνουργιο παράδειγμα που δεν έχει ξαναδεί, όπως επαναλαμβάνει απνευστί ο Harari σε όλα του τα γραπτά του, στο οποίο η αντικειμενική γνώση που προέρχεται από τα μεγάλα δεδομένα είναι η μόνη αλήθεια που υπάρχει και τίποτα άλλο δεν έχει σημασία . Επομένως, μην μπείτε καν στον κόπο να ρίξετε μια ματιά στην Torah σας ή στον Σοφοκλή ή τον Kierkegaard, γιατί δεν έχουν ακριβώς τίποτα να μας διδάξουν.
Είναι περίεργο που η Silicon Valley αγαπάει τόσο τον Harari; Η αφήγηση του Harari ότι ζούμε τώρα στο μηδέν μιας νέας πραγματικότητας στην οποία το καταγεγραμμένο παρελθόν μας δεν είναι πλέον ουσιαστικά σχετικό πρέπει να είναι μουσική στα αυτιά τους. Η μεγάλη τεχνολογία δεν είναι ερωτευμένη με τη δυτική ουμανιστική παράδοση. Αν ήταν, οι δημιουργοί του θα έπρεπε στην πραγματικότητα να επιβραδύνουν, ή ίσως ακόμη και να σταματήσουν, και να σκεφτούν τις ηθικές-δηλαδή τις ανθρώπινες- επιπτώσεις αυτού που κάνουν.
Η Silicon Valley μπορεί περιστασιακά να μιλάει για τις κοινές, παραδοσιακές αξίες μας-αλλά η επιβράδυνση ή το να σταματήσουμε να στοχαζόμαστε ιστορικά, φιλοσοφικά ή θεολογικά είναι αντίθετη με τις βασικές αξίες της ταχύτητας, της αναστάτωσης, της καινοτομίας και του κέρδους. Έτσι, όταν ο Harari, ένας σαφώς πολύ ευφυής, εκπαιδευμένος στην Οξφόρδη διανοούμενος έρχεται (δεν βλάπτει που είναι Εβραίος) και αρθρώνει μια αφήγηση του κόσμου που υποστηρίζει και εγγυάται την σχεδόν Χαϊντεγκεριανή αυτοκατανόησή τους και την απόλυτη διεκδίκηση της αλήθειας, είναι ένα από τα καλύτερα πράγματα που θα μπορούσαν να τους συμβούν. Παρέχει τεχνολογία με «παραδοσιακό» ουμανιστικό κάλυμμα, ενεργώντας ως πνευματικός απαρχαιωμένος, νομιμοποιώντας αυτό που είναι ουσιαστικά το μεγαλύτερο, ταχύτερο, πιο καλά χρηματοδοτούμενο πείραμα για τον ανθρώπινο πολιτισμό και τις αξίες του στην ιστορία του κόσμου.
Στα ανθρώπινα όντα αρέσει να πιστεύουν ότι έχουμε τον έλεγχο. Μας αρέσει να πιστεύουμε ότι η ριζική αβεβαιότητα δεν είναι τόσο ριζική. Σε τελική ανάλυση, αν αναγνωρίσουμε τη θεμελιώδη αμφιβολία και την αβεβαιότητα μας, τότε δεν είμαστε πολύ μακριά από το να πρέπει να αναγνωρίσουμε τον ρόλο που παίζει η πίστη ακόμη και τώρα στη διαμόρφωση των επιστημονικά προερχόμενων αληθειών μας.
Ξέρω τι σκέφτεσαι: Τι έχει να πει ο Νίτσε για όλα αυτά; Στο τμήμα 344 από το The Gay Science (1882), με τίτλο «Πώς και εμείς είμαστε ακόμα ευσεβείς», γράφει ο Νίτσε: «Είναι ακόμα μια μεταφυσική πίστη πάνω στην οποία στηρίζεται η πίστη μας στην επιστήμη – ότι ακόμα κι εμείς που αναζητούμε τη γνώση σήμερα, Και εμείς οι άθεοι αντιμεταφυσικοί παίρνουμε τη φωτιά μας από τη φλόγα που ανάβει μια πίστη χιλιάδων ετών, εκείνη η χριστιανική πίστη που ήταν και η πίστη του Πλάτωνα, ότι ο Θεός είναι αλήθεια, ότι η αλήθεια είναι θεϊκή». Δεν είμαι σίγουρος ότι θα μπορούσατε να το διατυπώσετε καλύτερα σήμερα, πράγμα που σημαίνει ότι κυκλώνουμε τον εαυτό μας και τη σχέση μας με την αλήθεια, και την έννοια της αλήθειας, εδώ και αρκετό καιρό. Ίσως θα το κάνουμε πάντα. Ίσως δεν είναι ένα λύσιμο πρόβλημα. Ίσως να μην είναι καν πρόβλημα.
Αλλά το να ισχυριστείς, όπως κάνει ο Harari, ότι εμείς οι Homo sapiens (που στην πραγματικότητα είμαστε απλώς ζώα) έχουμε εισέλθει σε έναν ολοκαίνουργιο κόσμο, μεταδίδοντας ολοκαίνουργιες αλήθειες, με ολοκαίνουργιες αξίες και νοήματα, σημαίνει να κρατάμε το πέπλο μόλις ανασηκωμένο (όσο βολεύει τον Harari) ώστε να βλέπουμε μόνο ό,τι είναι ισχυρό και θριαμβευτικό πάνω μας, και ό,τι είναι ευάλωτο και αβέβαιο να προστατεύεται από τα μάτια.
Επιστρέφοντας στο ανώνυμο μέλος του ακροατηρίου που ρώτησε τον Ηarari: «Τι είδους γνώση εννοείς;» Έχει δίκιο όταν λέει ότι τα βιβλία του είναι υπέροχα. Αυτοί είναι. Και χαίρομαι που υπάρχουν. Το γεγονός ότι επαναβεβαιώνει τις ανθρωπιστικές επιστήμες-και, ειδικότερα, στην τεχνητή νοημοσύνη και τη βιοτεχνολογία-είναι απίστευτα σημαντικό. Θα έπρεπε να το κάνουν περισσότεροι άνθρωποι.
Ωστόσο, έχω εντυπωσιαστεί, βλέποντας στο YouTube τον Harari να μιλάει σε διάφορα elite global institutions-πολλά από τα οποία σχετίζονται με την τεχνολογία ή την οικονομία— από τον ευλαβικό τρόπο που τον κοιτάζουν πολλοί από τους οικοδεσπότες και τα μέλη του κοινού. Σίγουρα, ο Harari είναι έξυπνος. Αλλά είναι σαν αυτοί οι άνθρωποι να μην έχουν μιλήσει σε κανέναν εκτός του στενού πεδίου εξειδίκευσής τους εδώ και δεκαετίες. Είναι σαν να ξέχασαν ότι υπάρχουν οι ανθρωπιστικές επιστήμες.
Έτσι, οφείλονται πολλά εύσημα στον Harari για τη μετάφραση του έργου του ως ιστορικού σε άλλα γνωστικά πεδία. Δεν είναι εύκολο να γίνει. Αλλά το κόστος είναι συχνά η υπεραπλούστευση, στην οποία χάνονται ζωτικές αποχρώσεις και λεπτομέρειες. Λοιπόν, όταν ο Harari ρωτά ρητορικά: «Ίσως κάτι μου διαφεύγει;» Δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο.
* Ο Shawn Vandor είναι συγραφές και αρθογράφος κι έχει γράψει εκτενώς για την ηθική της γονιμοποίησης από δότες, τον Ιουδαϊσμό και άλλα θέματα. Ζει με τη γυναίκα του και τις δύο κόρες του στη Νότια Καλιφόρνια.
Νοείται παράβαση καθήκοντος, χωρίς βλάβη του δημοσίου συμφέροντος;
Το Ειδικό Δικαστήριο καταδίκασε ομόφωνα τον Νίκο Παππά για την υπόθεση των τηλεοπτικών αδειών- όχι όμως και τον ιδιώτη υπέρ του οποίου ενήργησε, υποτίθεται.
Το ΣΤ´ Τριμελούς Πλημμελειοδικείο απάλλαξε για την ίδια υπόθεση τηλεοπτικών αδειών, επίσης ομόφωνα τον Λευτέρη Κρέτσο και τον …γιο του ιδιώτη.
Αυτή η αντινομία αφήνει μετέωρο ποιο από τα δυο δικαστήρια να σεβαστούμε, ως έγκυρο και αμερόληπτο.
Το Πλημμελειοδικείο που δεν βρήκε ότι επηρεάσθηκε ο διαγωνισμός;
Ή το Ειδικό Δικαστήριο, στο οποίο έγιναν δεκτοί οι ισχυρισμοί ενός εργολάβου, που άλλαξε στρατόπεδο, αλλά δεν προέκυψε παραβίαση της διαγωνιστικής διαδικασίας;
Αν πράγματι ο τότε υπουργός, υπέδειξε στον Καλογρίτσα, να λάβει μέρος στο διαγωνισμό και τον συνέδραμε να βρει τα λεφτά που δεν είχε – αλλά «έστελνε με τις σακούλες τον ΣΥΡΙΖΑ»- πώς επηρεάσθηκε ο διαγωνισμός, από τον οποίο ο ίδιος αποβλήθηκε με απόφαση του υπουργού;
Ουδείς έχει ισχυρισθεί ότι νοθεύτηκαν οι δύο διαγωνισμοί. Ο πρώτος ακυρώθηκε από το ΣτΕ λόγω τυπικής αναρμοδιότητας στη διεξαγωγή του.
Αλλά και οι δυο αναγνωρίστηκαν ως αξιόπιστοι και επέφεραν στο κρατικό ταμείο έσοδα.
Ενδεχομένως ο Νίκος Παππάς πρέπει να υποστεί την πολιτική αποδοκιμασία για τις επαφές του με τον Καλογρίτσα, όπως και αν προέκυψαν.
Αλλά αυτό είναι δουλειά του κόμματός του, των ΜΜΕ και κάθε ενημερωμένου πολίτη, που παρακολουθεί τη διαδρομή του συγκεκριμένου εργολάβου.
Τα δικαστήρια δεν καταλογίζουν πολιτικές ευθύνες. Και οι ποινικές εν προκειμένω δεν είναι απλώς δυσδιάκριτες, αλλά πρακτικά ανύπαρκτες.
Από το αποτέλεσμα των δυο διαγωνισμών, δεν προκύπτει ότι ο Παππάς έβλαψε τα συμφέροντα του δημοσίου.
Η εισαγγελέας που εκπροσωπεί το δημόσιο, δεν διαπίστωσε ότι ο υπουργός αλλοίωσε το διαγωνισμό σε βάρος του δημοσίου.
Αν συγκροτούν ποινική κατηγορία οι σχέσεις του με τον Καλογρίτσα- δεν υπάρχει υπουργός που δεν διαπράττει παράβαση καθήκοντος.
Ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ – που παραστάθηκε ως νομικός στον Καλογρίτσα, σχολίασε ότι <η προσπάθεια του Παππά να μετατρέψει σε πολιτική μία αμιγώς ποινική υπόθεση, απέτυχε παταγωδώς».
Αυτό σημαίνει ότι πέτυχε η προσπάθεια να μετατραπεί μια ιδιωτική σχέση, σε ποινική υπόθεση; Προφανώς.
Αυτό που πέτυχε σίγουρα, ήταν η σύνταξη του κατηγορητηρίου, με μόνη απόδειξη την αριθμητική της Βουλής .
Προσφερόμενη για αξιοποίηση από τους πολιτικούς αντίπαλους του κόμματος του παραπεφθέντος υπουργού.
Στην υπόθεση της νομιμοποίησης του τηλεοπτικού τοπίου η Πολιτεία καταφανώς ωφελήθηκε, για πρώτη φορά, από ένα περιουσιακό στοιχείο της- όπως είναι οι τηλεοπτικές συχνότητες.
Αυτό είναι μέγεθος υπέρτερο της δικαστικής καταδίκης ενός πρώην υπουργού, που δεν έβλαψε κανέναν, εκτός από το … κόμμα του.
Νοείται παράβαση καθήκοντος, χωρίς βλάβη του δημοσίου συμφέροντος;
Αυτή η αντινομία δεν είναι άσχετη με την καταγγελλόμενη πανευρωπαϊκά αντίληψη της κυβέρνησης Μητσοτάκη για το κράτος Δικαίου
Πηγή: www.ieidiseis.gr
Σάββατο 25 Φεβρουαρίου 2023
Εκλογές Για Τα Καρναβάλια!! (Χιουμοριστική Εισαγωγή)
Τα όσα διαδραματίζονται στην Ελλάδα καταγράφει με χιουμοριστική διάθεση η ηχητική εισαγωγή του Γιώργου Σαχίνη στον 98,4. Επιμέλεια - Μοντάζ: Παντελής Μπότσης.
Τρεις μύθοι για την αποχώρηση Καραμανλή
Από κανένα αντικειμενικό στοιχείο δεν προκύπτει ότι η αποχώρηση του Κώστα Καραμανλή θα προκαλέσει εκλογική ζημιά στη Νέα Δημοκρατία.
Η ανακοίνωση της αποχώρησης του Κώστα Καραμανλή από την ενεργό πολιτική ζωή συνοδεύτηκε από ποικίλες ερμηνείες. Δεν ξέρω πώς τις βλέπει ο ίδιος-δεν θα το μάθουμε ποτέ, αφού έχει επιλέξει τη σιωπή- αλλά οι περισσότερες από αυτές περισσότερο εκφράζουν ευσεβείς πόθους, παρά απηχούν την πραγματικότητα.
Ερμηνεία πρώτη: Η αποχώρησή του σημαίνει αποδοκιμασία της ηγεσίας Μητσοτάκη. H ερμηνεία αυτή δεν προκύπτει από πουθενά. Ο ίδιος δηλώνει ότι «στηρίζει την παράταξη» και «είναι βέβαιος για τη νίκη της στις εκλογές». Ακόμα κι αν αυτά θεωρούνται «υποχρεωτικά» για έναν πρώην πρωθυπουργό, ο Καραμανλής τα λέει. Και δεν έχει εκφράσει σχεδόν καμία ένσταση για την κυβερνητική πολιτική. Η μοναδική-του περασμένου Αυγούστου για τις υποκλοπές- ούτε κάν ελήφθη υπόψη από τον πρωθυπουργό, αφού το μόνο που δεν έγινε ήταν να χυθεί «άπλετο φως».
Ερμηνεία δεύτερη: Η αποχώρηση σημαίνει ότι ο πρώην πρωθυπουργός αποδοκιμάζει την «αποκαραμανλοποίηση» της ΝΔ, την οποία επιχειρεί ο κ. Μητσοτάκης. Ούτε αυτό προκύπτει. Άλλωστε, το «ανφάν γκατέ» της ακροδεξιάς του ΛΑΟΣ (Βορίδης, Γεωργιάδης, Πλεύρης) δεν εντάχθηκε στη ΝΔ επί Κυριάκου Μητσοτάκη, αλλά το 2012 επί Αντώνη Σαμαρά και ο κ. Καραμανλής δεν είπε λέξη.
Ερμηνεία τρίτη: Η αποχώρηση Καραμανλή θα προκαλέσει εκλογική ζημιά στη ΝΔ, διότι θα «απελευθερωθούν» οι «καραμανλικοί» ψηφοφόροι. Ο ισχυρισμός αυτός είναι περισσότερο προσδοκία παρά ρεαλιστική προοπτική. Διότι δεν απαντά στο ερώτημα «και πού θα πάνε οι καραμανλικοί ψηφοφόροι»; Επιπλέον, ο ισχυρισμός ότι, λόγω της αποχώρησης Καραμανλή, θα χάσει ψήφους η ΝΔ ειδικά στη Β. Ελλάδα προς όφελος της Ελληνικής Λύσης του Κυριάκου Βελόπουλου, δεν πατάει καλά στα πόδια του. Διότι προϋποθέτει ότι «καραμανλικοί» ψηφοφόροι θα μεταπηδήσουν στο κόμμα ενός πολιτικού ο οποίος προέρχεται, επίσης, από το ΛΑΟΣ. Είναι, δηλαδή, ένα από τα «άκρα», τα οποία έχει αποδοκιμάσει στο παρελθόν ο κ. Καραμανλής. Αν η ΝΔ χάσει ψηφοφόρους («μακεδονομάχους») στη Β. Ελλάδα, αυτό θα οφείλεται στο ότι αισθάνονται «εξαπατημένοι» από το νυν πρωθυπουργό, ο οποίος άλλα έλεγε για τη Συμφωνία των Πρεσπών, όταν ήταν αρχηγός της αντιπολίτευσης.
Επιμύθιο: Από κανένα αντικειμενικό στοιχείο δεν προκύπτει ότι η αποχώρηση Καραμανλή θα προκαλέσει εκλογική ζημιά στη ΝΔ. Και είναι χαρακτηριστικό ότι ούτε ένα σημαντικό(«καραμανλικό») στέλεχος του κόμματος αισθάνθηκε την ανάγκη να κάνει κάποια δήλωση, επισημαίνοντας την «απώλεια», που αντικειμενικά συνιστά η αποχώρηση ενός πρώην πρωθυπουργού.
Η ΝΔ θα πάθει εκλογική ζημιά, αλλά δεν θα οφείλεται σ’ αυτήν την «απώλεια». Όσοι ψηφοφόροι του 2019 δεν την ξαναψηφίσουν το 2023 θα το κάνουν επειδή επλήγησαν από την πολιτική των κυβερνήσεών της. Και για την πολιτική αυτή ο αποχωρήσας τώρα πρώην πρωθυπουργός δεν εξέφρασε ουσιαστική διαφωνία τα τελευταία τέσσερα χρόνια.
Όσοι προσδοκούν ότι η αποχώρηση Καραμανλή θα πλήξει στη ΝΔ του νεότερου Μητσοτάκη θυμίζουν τη γνωστή παροιμία «ζήσε μαύρε μου να φας το Μάη τριφύλλι»…
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)