Μια τούρκικη παροιμία προειδοποιεί: Αν κάθεσαι σε γυάλινο κιόσκι, μη ρίχνεις πέτρες στον γείτονα. Που πάει να πει, αν έχεις καταδικαστεί για δύο απόπειρες βιασμού μην απειλείς ότι «θα στέλνεις άμεσα αγωγή σε όποιον σε αποκαλεί βιαστή».
Ζωή Χαλιδιά
Ενώ στα 60 του έχει ήδη διαρραγεί ο πυρήνας της ύπαρξης και του έργου του, ενώ εισέπραξε -πρωτόδικα- ποινή οκτώ ετών, παρατηρούμε ότι εκφράζεται ο καταδικασμένος με μία έπαρση, που δεν του του τη δίνει το δίκιο αλλά η συνήθεια μιας ζωής. Μάθαμε ότι ήταν σύνηθες να επιβάλλει τη θέλησή του σε άλλους. Να ασκεί τη δύναμή του σε άλλους. Να αποπειράται να βιάσει άλλες, απαιτώντας τη σιωπή ως ιεραρχικά ανώτερος. Όλα αυτά μαρτυρούν ότι τέτοιου είδους εξουσία δεν την αποκτά κάποιος ακολουθώντας τον δρόμο της αρετής. Άλλοι είναι οι δρόμοι που σε κάνουν τύραννο και καταχραστή.
Από όποιο δρομολόγιο της ζωής του κι αν συσσώρευσε έπαρση, φαίνεται πως ούτε η βροντερή πτώση του μήτε η προφυλάκιση οδήγησαν τον Π. Φιλιππίδη σε κάποιο στοχασμό. Κι είναι εντυπωσιακό πως ένας άνθρωπος-δημιουργός είναι συναισθηματικά ανίκανος να στοχαστεί πάνω στον πιο κορυφαίο ρόλο του. Διότι θέλει δεν θέλει, με αυτό το ρόλο θα καταγραφεί στα πρακτικά της σύγχρονης ελληνικής θεατρικής ιστορίας ο Φιλιππίδης: Υπόδικος τρόφιμος των φυλακών Τριπόλεως μαζί με τον Λιγνάδη και με καταδίκη 8 ετών για απόπειρα 2 βιασμών.
Ας δεχτούμε ότι ο ίδιος ξέρει τι έχει πράξει και τι όχι, ανεξαρτήτως της καταδίκης. Από τη στιγμή που συστήνεται ως «άνθρωπος καλλιτέχνης», μια τέτοια τρανταχτή ιστορία/δοκιμασία μόνο σε σοφά συμπεράσματα και λόγια ουσίας μπορεί να οδηγήσει τον πρωταγωνιστή, κι όχι σε ατάκες εκ του ασφαλούς: «Ήμουν πάντα ελεύθερος». Ναι αλλά μέχρι να βγει από το σύρμα, μας είχε μπαφιάσει ο δικηγόρος του με το «ζει δεν ζει». Όταν σε πνίγει το δίκιο το αίμα κοχλάζει, το σθένος ζωντανεύει το κορμί και τα λόγια δεν λουφάζουν στο κελί.
Και τώρα προειδοποιεί το κοινό με άμεση αγωγή σε όποιον/α εξακολουθεί να τον λέει βιαστή. Ας εννοήσει ότι αυτή η υποκριτική, ως υπερασπιστική γραμμή, δεν εξαπατά πολλούς εκ των θεατών. Ίσως επειδή γι’ αυτούς, ο Π. Φιλιππίδης ουδέποτε υπήρξε φως.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου