Παντελής Μπουκάλας
Πιθανότατα κανείς στην κυβέρνηση δεν περίμενε ότι στον αμυνόμενο καλλιτεχνικό κόσμο θα φανερωθούν γνωρίσματα που απουσιάζουν στις αντιδράσεις άλλων πληττόμενων κλάδων:
επιμονή και ανθεκτικότητα, ενότητα και μαζικότητα, άμεση αναγνώριση των παγίδων και... απόρριψη των δώρων που προσφέρουν οι κυβερνητικοί Δαναοί.
Επίσης, πιθανό είναι να υποτίμησαν εξαρχής τις αντιδράσεις οι κυβερνώντες και να τις θεώρησαν παροδικές, της μιας εβδομάδας το πολύ, επειδή υποθέτουν ότι ηθοποιοί, σκηνοθέτες, κινηματογραφιστές, χορευτές, σκηνογράφοι, τραγουδιστές, δεν είναι εργαζόμενοι αλλά απλοί χομπίστες (οι πραγματιστές θα έλεγαν «ψώνια», αλλά τέτοια ειρωνικά δεν τα επιτρέπει η περίφημη αστική ευγένεια). Οτι έχουν αποκλειστικά καλλιτεχνικές αγωνίες, όχι και αγωνίες επιβίωσης.
Ωραίο είναι να διαλαλούμε κάθε τόσο με καμάρι πως «η βαριά βιομηχανία της Ελλάδας είναι ο πολιτισμός» (εναλλακτικά με τον τουρισμό είναι η αλήθεια, για να μη μας πουν και ελαφροΐσκιωτους).
Ο πολιτισμός όμως, έστω έτσι συμβατικά όπως μάθαμε να τον εννοούμε, δεν είναι μια υπόθεση του παρελθόντος, μαρμαρωμένου και μη. Είναι και ό,τι δημιουργεί η τέχνη σήμερα. Αρα και οι όροι υπό τους οποίους δημιουργεί.
Ηδη στις μακρές πανδημικές καραντίνες, δραματικά αναποτελεσματικές, αν κρίνουμε τον λησμονημένο αριθμό των νεκρών, οι καλλιτέχνες εισέπραξαν από την πολιτεία αδιαφορία και υποτίμηση. Σαν να μην έπεσαν σε αναγκαστική ανεργία και αυτοί, όπως άλλοι κλάδοι.
Σαν να μην εξουθενώθηκαν οικονομικά. Τότε αρκετοί ισχυρίζονταν πως η κυβερνητική βαρηκοΐα απέναντι στα αιτήματα των καλλιτεχνών για ενίσχυσή τους ήταν μιας μορφής εκδίκηση για τη στάση τους στην υπόθεση Λιγνάδη. Υπερβολές προφανώς. Μνησίκακες και φιλέκδικες εξουσίες δεν υπάρχουν παρά μόνο στον χώρο του μύθου. Οχι στην πραγματική ζωή.
Στην πραγματική ζωή υπάρχουν Προεδρικά Διατάγματα. Τα οποία, παραγνωρίζοντας πολυετείς σπουδές, εξισώνουν τους αποφοίτους των καλλιτεχνικών σχολών με τους αποφοίτους λυκείου. «Μα όχι, μας παρεξηγήσατε, εμείς έχουμε αγαθές προθέσεις, είστε καχύποπτοι», ισχυρίστηκαν οι αρμόδιοι.
Μέχρι και ειδική κατευναστική ανάρτηση έκανε ο πρωθυπουργός, για να πείσει τους διαμαρτυρόμενους ότι το Π.Δ. δεν θίγει τα ακαδημαϊκά, επαγγελματικά και μισθολογικά τους δικαιώματα. Και παρότι «δεν τα θίγει», κατατέθηκε τροπολογία κατευνασμού των «μη θιγόμενων». Οι οποίοι όμως, όντως θιγόμενοι, απεργούν. «Μα απεργούν οι χομπίστες;»...
επιμονή και ανθεκτικότητα, ενότητα και μαζικότητα, άμεση αναγνώριση των παγίδων και... απόρριψη των δώρων που προσφέρουν οι κυβερνητικοί Δαναοί.
Επίσης, πιθανό είναι να υποτίμησαν εξαρχής τις αντιδράσεις οι κυβερνώντες και να τις θεώρησαν παροδικές, της μιας εβδομάδας το πολύ, επειδή υποθέτουν ότι ηθοποιοί, σκηνοθέτες, κινηματογραφιστές, χορευτές, σκηνογράφοι, τραγουδιστές, δεν είναι εργαζόμενοι αλλά απλοί χομπίστες (οι πραγματιστές θα έλεγαν «ψώνια», αλλά τέτοια ειρωνικά δεν τα επιτρέπει η περίφημη αστική ευγένεια). Οτι έχουν αποκλειστικά καλλιτεχνικές αγωνίες, όχι και αγωνίες επιβίωσης.
Ωραίο είναι να διαλαλούμε κάθε τόσο με καμάρι πως «η βαριά βιομηχανία της Ελλάδας είναι ο πολιτισμός» (εναλλακτικά με τον τουρισμό είναι η αλήθεια, για να μη μας πουν και ελαφροΐσκιωτους).
Ο πολιτισμός όμως, έστω έτσι συμβατικά όπως μάθαμε να τον εννοούμε, δεν είναι μια υπόθεση του παρελθόντος, μαρμαρωμένου και μη. Είναι και ό,τι δημιουργεί η τέχνη σήμερα. Αρα και οι όροι υπό τους οποίους δημιουργεί.
Ηδη στις μακρές πανδημικές καραντίνες, δραματικά αναποτελεσματικές, αν κρίνουμε τον λησμονημένο αριθμό των νεκρών, οι καλλιτέχνες εισέπραξαν από την πολιτεία αδιαφορία και υποτίμηση. Σαν να μην έπεσαν σε αναγκαστική ανεργία και αυτοί, όπως άλλοι κλάδοι.
Σαν να μην εξουθενώθηκαν οικονομικά. Τότε αρκετοί ισχυρίζονταν πως η κυβερνητική βαρηκοΐα απέναντι στα αιτήματα των καλλιτεχνών για ενίσχυσή τους ήταν μιας μορφής εκδίκηση για τη στάση τους στην υπόθεση Λιγνάδη. Υπερβολές προφανώς. Μνησίκακες και φιλέκδικες εξουσίες δεν υπάρχουν παρά μόνο στον χώρο του μύθου. Οχι στην πραγματική ζωή.
Στην πραγματική ζωή υπάρχουν Προεδρικά Διατάγματα. Τα οποία, παραγνωρίζοντας πολυετείς σπουδές, εξισώνουν τους αποφοίτους των καλλιτεχνικών σχολών με τους αποφοίτους λυκείου. «Μα όχι, μας παρεξηγήσατε, εμείς έχουμε αγαθές προθέσεις, είστε καχύποπτοι», ισχυρίστηκαν οι αρμόδιοι.
Μέχρι και ειδική κατευναστική ανάρτηση έκανε ο πρωθυπουργός, για να πείσει τους διαμαρτυρόμενους ότι το Π.Δ. δεν θίγει τα ακαδημαϊκά, επαγγελματικά και μισθολογικά τους δικαιώματα. Και παρότι «δεν τα θίγει», κατατέθηκε τροπολογία κατευνασμού των «μη θιγόμενων». Οι οποίοι όμως, όντως θιγόμενοι, απεργούν. «Μα απεργούν οι χομπίστες;»...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου