Αν δεν αλλάξει κάτι δραστικά θα ξαναζήσουμε τον αλησμόνητο στίχο του Άκη Πάνου: Επτά νομά, σ’ ένα δωμά!
Είμαι Παγκράτι, φίλε. Έχω πάει να δω την κολλητή μου την Πόπη, ένα από τα πιο δημιουργικά πλάσματα της Αθήνας, που έχει το κατάστημα διακοσμητικών Ηolywabbit στην Αρχελάου. Μόνη της τα φτιάχνει, παραγγελίες αναλαμβάνει, χρυσοχέρα σε λέω και υψηλή αισθητική. Μόνο της πείτε ότι είστε φιλελές, ανεβάζει στροφές η Πόπη!
Τέλος πάντων, αφού τα είπαμε, λέω δεν κάθομαι και στο Τρίγωνο να πιω έναν καφέ. Στρώνομαι, λοιπόν, παραγγέλνω, ρίχνω μια ματιά στις εφημερίδες, περνάει από μπροστά μου ένας τύπος, μου δίνει το χέρι. Ποιος είναι, ποιος είναι, α είναι ο Βαγγέλης, παλιός γνωστός από τότε που έμενα στη γειτονιά. Γεια σου Χρήστο, γεια Βαγγέλη, πως πάει η δουλειά, ευτυχώς που υπάρχει η δουλειά, πως πάει η κόρη, η κόρη καλά είναι, αλλά μας διώχνουν από το σπίτι…
Δηλαδή; Τι δηλαδή Χρηστάρα, καλά την είχαμε βγάλει ως τώρα με τέσσερα κατοστάρικα, αλλά ο ιδιοκτήτης θέλει χιλιάρικο, χιλιάρικο δεν με παίρνει, τέρμα τα δίφραγκα. Και τι θα κάνω δεν ξέρω, δεν μπορώ να δώσω περισσότερα, αν δώσω περισσότερα δεν θα έχουμε να φάμε. Να μη φάω εγώ, να μη φάει η γυναίκα μου, να μη φάει το παιδί δεν γίνεται. Και ψάχνω να βρω και βρίσκω κάτι υπόγεια σαράντα τετραγωνικά στα λεφτά που έχω…
Να μην ξέρω τι να του πω και τι να του μολογήσω.
Ήξερε όμως ο Βαγγέλης να μου τα πει και μου τα είπε χαρτί και καλαμάρι:
Είναι ταξικό ρεπόρτερ το πρόβλημα, μόνο ταξικό είναι. Άμα δεν είσαι τυχερός να έχεις ένα εισόδημα δυο τρία χιλιάρικα το μήνα, άμα δεν έχεις κληρονομήσει σπίτι από τους γονείς σου, θα φας σκατά έτσι όπως είναι σήμερα η αγορά. Κοιτάνε όλοι οι ιδιοκτήτες να βγάλουν τα σπασμένα της δεκαετίας και δεν σκέφτονται πως θα ζήσει ο άλλος, αν δεν τα βγάζει πέρα, αν έχει οικογένεια. Είσαι ματσωμένος; Θα βρεις σπίτι και καλό μάλιστα. Είσαι φτωχός; Θα σε πάρει ο διάολος και θα κοιμάσαι σε τρώγλη. Μη σου πω ότι θα κοιμάσαι στο πεζοδρόμιο και στο Άλσος Παγκρατίου…
Αυτά με το Βαγγέλη, μαύρισε η ψυχή μου που τον άκουσα. Και δεν έλεγε υπερβολές, αν σκεφτεί κανείς ότι τα ίδια πάνω κάτω υποστηρίζει και λίαν πρόσφατη μελέτη της Eurostat για το στεγαστικό ανά τα Ευρώπας. Πάμε να δούμε δυο-τρία νουμεράκια, όπως τα διάβασα σε δημοσίευμα του «Βήματος», να σας κοπεί το αίμα:
Τα υψηλότερα ποσοστά, σύμφωνα με τη μελέτη της Eurostat, κόστους στέγασης παρατηρήθηκαν στην Ελλάδα (32,4%), τη Δανία (21,9%) και την Ολλανδία (15,3%), ενώ στις αγροτικές περιοχές ήταν τα υψηλότερα στην Ελλάδα (22%), τη Βουλγαρία (13,3%) και τη Ρουμανία (10,8%). Οι καθυστερήσεις σε λογαριασμούς στεγαστικών δανείων, ενοικίων ή υπηρεσιών κοινής ωφέλειας είναι μια άλλη ένδειξη ότι το κόστος στέγασης μπορεί να είναι πολύ υψηλό.
Και τώρα που τα σημειώνω αυτά, θυμήθηκα και κάτι στοιχεία που μου είχε στείλει η πλατφόρμα myroomie.gr, ένα έξυπνο κατασκεύασμα που σύμφωνα με τα λεγόμενά του «δίνει την δυνατότητα εύρεσης συγκατοίκου μέσα από ένα ασφαλές, μοντέρνο και εύκολο στη χρήση περιβάλλον».
Αυτά λένε οι δημιουργοί της, μπορεί να είναι έτσι, μπορεί και να μην είναι, δεν το έψαξα. Εκείνο που κατέγραψα είναι ότι σε έρευνα που έκανε η πλατφόρμα, ανάμεσα σε άλλες ερωτήσεις φιγουράριζαν και οι εξής:
Θα σκεφτόσασταν πότε να συγκατοικήσετε με κάποιον άγνωστο; Αν ναι ποιος θα ήταν ο βασικός λόγος;
Θέλετε την απάντηση; Ορίστε:
Ακρίβεια 99%!
Εκεί είμαστε παιδιά, εκεί φτάσαμε. Κι αν δεν αλλάξει κάτι δραστικά (δραστικά λέω, όχι αυτά τα φύκια που πουλάει η παρούσα κυβέρνηση για μεταξωτές κορδέλες), θα ξαναζήσουμε τον αλησμόνητο στίχο του Άκη Πάνου:
Επτά νομά, σ’ ένα δωμά!
Χαριτωμένο ακούγεται, αλλά μόνο στο πλαίσιο του ελεύθερου έρωτα. Αν θες να ζήσεις σαν άνθρωπος, δεν είναι τίποτε παραπάνω από κατάρα Θεού…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου