Όταν ο ελληνικός λαός κατάλαβε τι παπάρα έκανε, έσπευσε να τον φέρει πίσω στην πρωθυπουργία τον Αντρέα. Γνωρίζοντας πολύ καλά, ότι επέστρεφε το φάντασμά του και μόνο.
Έχω έναν φίλο τον Κώστα, πολύ τον αγαπάω. Τον ξέρω δεκαετίες τώρα, έχουμε πιεί τους καφέδες μας, έχουμε απολαύσει τα ποτά μας, έχουμε πάει Λεωφόρο ένα σωρό φορές (τρία χρόνια συνδρομή στην Παναθηναϊκή Συμμαχία, γαμώ την τρέλα μου!), έχουμε αράξει στον ήλιο κουτσουμπολεύοντας τους περαστικούς και τις περαστικές. Και, φυσικά, συζητάμε και πολιτικά, δεξιός ο Κώστας, αλλά της πεφωτισμένης δεξιάς, πιο πολύ αυτός αντιπολιτεύεται την κυβέρνηση παρά εγώ. Και αναγνωρίζει τα καλά του σοσιαλισμού και είναι ανοιχτός στη διαφωνία και δεν βλέπει τον κόσμο μονόπαντα, μπερεκέτι σε λέω. Μόνο για τον Αντρέα μην του μιλήσεις, αμέσως ανάβει και κορώνει. Και πάντοτε λέει το ίδιο πράγμα:
Ο Παπανδρέου, ο ολετήρας της Ελλάδας!
Τον θυμήθηκα τον Κώστα τώρα που ο υπουργός (υπ)Ανάπτυξης ανέσυρε από τη λήθη παλαιότερη τοποθέτηση δημοφιλούς μουσικοσυνθέτου (δεν θα τον διαφημίσω) και την τουιτάρησε σημειώνοντας:
«Μεγάλες αλήθειες».
Η οποία τοποθέτηση, υποστήριζε μεταξύ άλλων τα εξής:
«Και η γενιά μου ήταν η πρώτη που ανακάλυψε τη μαγική συνταγή για να έχεις και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο. Να καταναλώνεις σαν καπιταλιστής και να μιλάς σαν μαρξιστής. Να ζεις πλουσιοπάροχα με δανεικά καταγγέλλοντας το δανειστή σου. Και τώρα τελευταία, να έχεις τα ευρώ σου στην Ευρώπη και να διαφημίζεις τη δραχμή. Πιστεύω πως εκεί, στη διγλωσσία και τον κυνισμό της δεκαετίας του ’80, βρίσκονται οι ρίζες του δηλητηριώδους φυτού που άνθισε στις μέρες μας».
Εκεί, λοιπόν, στον κυνισμό και στη διγλωσσία της δεκαετίας του ’80. Στου Αντρέα τη δεκαετία, δηλαδή, γιατί άκρες μέσες δεν κυβέρνηση και κάνας άλλος την Ελλάδα εκείνη την εποχή. Τριάντα φεύγα χρόνια αργότερα, ακόμη τους κυνηγάει, ακόμη τους τυραννάει το φάντασμά του και δεν τους αφήνει να κοιμηθούν. Γιατί για πρώτη φορά σε εκατό χρόνια ο Παπανδρέου έδωσε λίγο τράτο και πρόσφερε πέντε φράγκα στον ελληνικό λαό, που ως τότε τον αντιμετώπιζαν ως υποζύγιο οι κυβερνήτες του. Ξεφορτώθηκε τον χωροφύλακα, έκλεισε τον χαφιέ στο χρονοντούλαπο, ξεδόντιασε τα σταγονίδια, ως και τη μοιχεία άφησε στην ησυχία της, αμάν πια ρε φίλε να τους τρέχουνε τους ανθρώπους με τα σεντόνια!
Αλλά θα μείνω λιγάκι στα φράγκα, γιατί καημό το ‘χω. Αυτό το στόρι με το τρεις κι εξήντα κάποιοι και κάποιες από εμάς το έχουμε ζήσει από πολύ κοντά, στο πετσί μας με τους γονιούς μας, που δουλεύανε σαν τα μουλάρια και αποκόμιζαν ψίχουλα. Για να έρθει ο Παπανδρέου και να το ισορροπήσει το πράγμα, αποκαθιστώντας αδικίες δεκαετιών.
Θα μου πεις και επί Σημίτη υπήρχαν λεφτά στην πιάτσα. Βεβαίως και υπήρχαν, αλλά με μία διαφορά:
Τα λεφτά που έδωσε ο Αντρέας, ήταν δουλεμένα. Τα όφειλαν το κράτος και η πλουτοκρατία στους εργαζόμενους.
Το χρήμα του Κινέζου ήταν φούμαρο και αέρας κοπανιστός. Γι’ αυτό και πληρώθηκε τόσο ακριβά…
Αλλά ο Αντρέας μας βρωμάει, ενώ ο Κώστας ήταν ο αμνός του Θεού. Κι ας περνάγανε κάτω απ’ τα μάτια του τα μύρια όσα σκάνδαλα και σκανδαλάκια κι εκείνο ακόμη το μύριο του Τσουκάτου, που Κύριος είδε που κατέληξε. Ήταν όμως εγκρατής και ευπρεπής, πήγαινε Μέγαρο, δεν έτρεχε στα μπουζούκια ν’ ακούει Ρίτα και «Αυτός ο άνθρωπος, αυτός». Από εκεί θα πήρε πατρόν κι αυτός ο μερακλής ο Μπισμπίκης, από τα παπανδρεϊκά καμώματα, και σκανδαλίζει σήμερα το χριστεπώνυμον πλήθος!
Υ.Γ.: Και βεβαίως, όταν ο ελληνικός λαός κατάλαβε τι παπάρα έκανε, έσπευσε να τον φέρει πίσω στην πρωθυπουργία τον Αντρέα. Γνωρίζοντας πολύ καλά, ότι επέστρεφε το φάντασμά του και μόνο. Αλλά ο συμβολισμός ήταν τόσο μα τόσο ισχυρός…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου