Γιώργος Σταματόπουλος
Αποδίδει, δημοσκοπικά τουλάχιστον, η πολιτική των επιδομάτων, των ψιχίων δηλαδή με τα οποία η κυβέρνηση προσπαθεί να καλύψει την αγάπη της για τους λίγους φίλους της ελίτ και των λειχόντων τα υποπόδια αυτής και ταυτόχρονα την περιφρόνησή της ή την αδιαφορία της για... τους πραγματικά πάσχοντες.
Καθώς φαίνεται πολλοί άνθρωποι αρκούνται στα ψιχία αυτά -αν ήταν διαφορετικά θα έπρεπε να εκμανούν οι πάσχοντες [και αγρίως λοιδορούμενοι] και να αντιδράσουν κάπως στην τεράστια αυτή κοροϊδία της κυβέρνησης. Προφανώς η αξιοπρέπεια δεν έχει εξοριστεί από πολιτικούς μόνο αλλά και από την ίδια την κοινωνία.
Δεν καταλαβαίνει η κοινωνία την ταπείνωση που υφίσταται από τους οικονομικούς φωστήρες της αυτοαποκαλούμενης καλύτερης κυβέρνησης της χώρας από τότε που συστήθηκε το ελληνικό κράτος;
Επιδόματα σημαίνει δημόσια ταπείνωση και όποιοι δεν το αντιλαμβανόμαστε είμαστε άξιοι της μοίρας μας. Το γνωρίζουν αυτό οι κύριοι της Δεξιάς, για τούτο και δεν δίνουν σημασία σε εκείνους που αντιδρούν και απαιτούν μια πιο δίκαιη πολιτική. Η αντίδραση της αντιπολίτευσης δεν φαίνεται να τους εγγίζει ή να τους πιέζει και να τους στενοχωρεί.
Το θέμα δεν είναι η αντιπολίτευση αλλά η ίδια η κοινωνία -αυτή είναι που πρέπει να ορθώσει ανάστημα αξιοπρέπειας, να αντιληφθεί τι παίζεται σε βάρος της, έξω από κόμματα και πολιτικές. Πώς μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο όταν το σύστημα της χώρας έχει δομήσει την επικράτειά του κατά τρόπο τέτοιον ώστε η κοινωνία να απουσιάζει ως πολιτικό υποκείμενο;
Και όμως, με αυτό το σύστημα και με την ευχέρεια που δίνει το Σύνταγμα να δίνεται εντολή σχηματισμού κυβέρνησης και στο τρίτο κόμμα δεν υπάρχει ο όρος «κυβέρνηση ηττημένων» και άρα μπορεί να συγκροτηθεί κυβέρνηση πλειοψηφίας -άμα το πρώτο κόμμα είναι μικρότερο από την ένωση των δύο δεύτερων και τρίτων τότε ας πάει σπίτι του και να χαίρεται την πρωτιά του διότι η πρωτιά δεν αρκεί, είναι λίγη και μικρή, τι να της κάνουμε;
Και τι πάει να πει προγραμματική σύγκλιση; Δεν ενδιαφέρονται το ίδιο όλοι για την Ελλάδα; Τα ίδια προβλήματα δεν καλούνται να αντιμετωπίσουν και επιλύσουν, όταν κόπτονται για τα συμφέροντα του λαού; Εντάξει με τη Νέα Δημοκρατία, που ευθαρσώς μάλιστα διαλαλεί την πίστη της στην ελεύθερη αγορά και στους μεγάλους επιχειρηματίες. Με τους άλλους τι γίνεται; Με αυτούς εννοείται που όπου βρεθούν και όπου σταθούν δεν παύουν να κηρύσσουν το τεράστιο ενδιαφέρον τους για τα συμφέροντα της απλής κοινωνίας. Θέλουν να υπερασπιστούν αυτήν την κοινωνία; Ιδού η Ρόδος και λοιπά. Ολα τ' άλλα είναι κούφια λόγια και πολλές φορές και ασυνάρτητα.
Προφανώς τα μικροκομματικά συμφέροντα και η λαχτάρα [για δες!] για εξουσία δεν επιτρέπει σε αυτούς τους λάτρεις (sic) της κοινωνίας να συμπλεύσουν και να εκδιώξουν αυτό το κυβερνητικό απεχθές συνονθύλευμα. Καλώς. Η ταπείνωση που υφίσταται η ελληνική κοινωνία δεν τους κάνει να ντρέπονται; Εκτός αν είναι του ιδίου φυράματος -τρέχα γύρευε. Η ταπείνωση όμως δεν αντέχεται...
Καθώς φαίνεται πολλοί άνθρωποι αρκούνται στα ψιχία αυτά -αν ήταν διαφορετικά θα έπρεπε να εκμανούν οι πάσχοντες [και αγρίως λοιδορούμενοι] και να αντιδράσουν κάπως στην τεράστια αυτή κοροϊδία της κυβέρνησης. Προφανώς η αξιοπρέπεια δεν έχει εξοριστεί από πολιτικούς μόνο αλλά και από την ίδια την κοινωνία.
Δεν καταλαβαίνει η κοινωνία την ταπείνωση που υφίσταται από τους οικονομικούς φωστήρες της αυτοαποκαλούμενης καλύτερης κυβέρνησης της χώρας από τότε που συστήθηκε το ελληνικό κράτος;
Επιδόματα σημαίνει δημόσια ταπείνωση και όποιοι δεν το αντιλαμβανόμαστε είμαστε άξιοι της μοίρας μας. Το γνωρίζουν αυτό οι κύριοι της Δεξιάς, για τούτο και δεν δίνουν σημασία σε εκείνους που αντιδρούν και απαιτούν μια πιο δίκαιη πολιτική. Η αντίδραση της αντιπολίτευσης δεν φαίνεται να τους εγγίζει ή να τους πιέζει και να τους στενοχωρεί.
Το θέμα δεν είναι η αντιπολίτευση αλλά η ίδια η κοινωνία -αυτή είναι που πρέπει να ορθώσει ανάστημα αξιοπρέπειας, να αντιληφθεί τι παίζεται σε βάρος της, έξω από κόμματα και πολιτικές. Πώς μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο όταν το σύστημα της χώρας έχει δομήσει την επικράτειά του κατά τρόπο τέτοιον ώστε η κοινωνία να απουσιάζει ως πολιτικό υποκείμενο;
Και όμως, με αυτό το σύστημα και με την ευχέρεια που δίνει το Σύνταγμα να δίνεται εντολή σχηματισμού κυβέρνησης και στο τρίτο κόμμα δεν υπάρχει ο όρος «κυβέρνηση ηττημένων» και άρα μπορεί να συγκροτηθεί κυβέρνηση πλειοψηφίας -άμα το πρώτο κόμμα είναι μικρότερο από την ένωση των δύο δεύτερων και τρίτων τότε ας πάει σπίτι του και να χαίρεται την πρωτιά του διότι η πρωτιά δεν αρκεί, είναι λίγη και μικρή, τι να της κάνουμε;
Και τι πάει να πει προγραμματική σύγκλιση; Δεν ενδιαφέρονται το ίδιο όλοι για την Ελλάδα; Τα ίδια προβλήματα δεν καλούνται να αντιμετωπίσουν και επιλύσουν, όταν κόπτονται για τα συμφέροντα του λαού; Εντάξει με τη Νέα Δημοκρατία, που ευθαρσώς μάλιστα διαλαλεί την πίστη της στην ελεύθερη αγορά και στους μεγάλους επιχειρηματίες. Με τους άλλους τι γίνεται; Με αυτούς εννοείται που όπου βρεθούν και όπου σταθούν δεν παύουν να κηρύσσουν το τεράστιο ενδιαφέρον τους για τα συμφέροντα της απλής κοινωνίας. Θέλουν να υπερασπιστούν αυτήν την κοινωνία; Ιδού η Ρόδος και λοιπά. Ολα τ' άλλα είναι κούφια λόγια και πολλές φορές και ασυνάρτητα.
Προφανώς τα μικροκομματικά συμφέροντα και η λαχτάρα [για δες!] για εξουσία δεν επιτρέπει σε αυτούς τους λάτρεις (sic) της κοινωνίας να συμπλεύσουν και να εκδιώξουν αυτό το κυβερνητικό απεχθές συνονθύλευμα. Καλώς. Η ταπείνωση που υφίσταται η ελληνική κοινωνία δεν τους κάνει να ντρέπονται; Εκτός αν είναι του ιδίου φυράματος -τρέχα γύρευε. Η ταπείνωση όμως δεν αντέχεται...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου