Ας πάμε πίσω στα βασικά.
Οι λέξεις «σύντροφος» και «συντρόφισσα» στο αλφαβητάρι της Αριστεράς έχουν κεντρική θέση. Στις σχέσεις μεταξύ των κομματικών μελών σφυρηλατείται η ενότητα, η κοινή πορεία, η αλληλεγγύη προς τον στρατηγικό στόχο. Όταν αποκαλείς κάποιον/κάποια... «σύντροφο»/«συντρόφισσα», κάνεις μια σοβαρή δήλωση ειλικρίνειας: Μαζί θα βαδίσουμε, θα σε στηρίξω με όλες μου τις δυνάμεις όπως ακριβώς θα με στηρίξεις και εσύ το ίδιο αποφασιστικά.
Απαραίτητη προϋπόθεση αυτής της συντροφικής σχέσης είναι να μην εκμεταλλεύεται κανένα από τα δύο μέρη την ειλικρίνεια και την καλή προαίρεση του άλλου. Εάν το πράξει, τότε σπάει η αλυσίδα της αλληλεγγύης και αφήνεις εκτεθειμένο το άτομο και το σύνολο, το κάνεις ευεπίφορο στις κάθε λογής επιθέσεις των αντιπάλων.
Στην Αριστερά αποστρεφόμαστε -ή τουλάχιστον θα έπρεπε να αποστρεφόμαστε- την έννοια της ανάθεσης. Δεν περιμένουμε κάποιον ηγέτη ή στέλεχος να κάνει πράξη όσα εμείς επιθυμούμε. Δεν ανάγουμε κανένα πρόσωπο σε φωτεινό παντογνώστη ή απόλυτο τιμωρό. Εάν διολισθαίνουμε σε τέτοιες λογικές και πρακτικές, τότε διαπράττουμε διπλό ατόπημα: Αφενός ενθαρρύνουμε την κυρίαρχη αντίληψη πως η πολιτική είναι ένα «σπορ ειδικών», που με τον τσαμπουκά που προσδίδει το ταμπεραμέντο, η πληροφόρηση ή οι γνώσεις, θα δώσει τις μάχες μόνος του. Αφετέρου, όμως, καθιστούμε τον εκάστοτε «παντογνώστη» έρμαιο επιθέσεων των αντιπάλων. «Τράβα εσύ μπροστά, εμείς εδώ πίσω θα σε στηρίζουμε».
Ο πολιτικός ναρκισσισμός, άλλωστε, στον κόσμο της Αριστεράς δεν είναι απλά μια συμπαθητική παρέκκλιση, αλλά υπονομεύει την ενότητα και τις κοινές μάχες. Το άτομο θεωρεί πως όλα περιστρέφονται γύρω του, πως κατέχει την μοναδική αλήθεια και την τέλεια μέθοδο. Πόσο βοηθούμε το εκάστοτε ναρκισσιστικό άτομο όταν του φουσκώνουμε παραπάνω το «εγώ»; Και πόσο υπηρετούμε το κοινό μας πολιτικό σχέδιο όταν το σπρώχνουμε να ανέβει κι άλλα σκαλιά ναρκισσισμού ενόσω δεν καταλαβαίνει ότι βυθίζεται στην ανυποληψία;
Ακριβώς, λοιπόν, επειδή η Αριστερά δεν είναι συνονθύλευμα προσώπων φωτισμένων, που τους ακολουθούν ανόητοι βαστάζοι, ισχύει ακριβώς και το σχήμα «ουδείς αναντικατάστατος». Οι πολιτικές μάχες δεν είναι απλά φιλονικίες, διαπληκτισμοί και καυγάδες. Υπάρχουν συλλογικές αποφάσεις, επεξεργασίες, πρόγραμμα και συναινέσεις.
Βρισκόμαστε στο παρά πέντε της έναρξης της προεκλογικής καμπάνιας, μιας εκστρατείας που απ’ ό,τι φαίνεται, θα κρατήσει λίγες εβδομάδες. Επιδίωξη του καθεστώτος Μητσοτάκη είναι η συμμετοχή να μείνει χαμηλά, ώστε -εάν επικρατήσει στις εκλογές της απλής αναλογικής- να έχει κάθε νομιμοποίηση να πετάξει το εκλογικό αποτέλεσμα στα σκουπίδια και να σύρει την χώρα σε δεύτερες εκλογές.
Το καθεστώς Μητσοτάκη, προκειμένου να διώξει κόσμο από την κάλπη, θα χρησιμοποιήσει κάθε μέσο, θα σπείρει ψεύδος και τοξικότητα, μοιρολατρεία και απογοήτευση. Και έχει όλα επιπρόσθετα επικοινωνιακή υπεροπλία για να το πετύχει.
Σε αυτή την μάχη δεν χωράνε ούτε αποκλίνουσες στρατηγικές, ούτε προσωπικοί μικροπολιτικοί τακτικισμοί. Όποιος και όποια δεν επιθυμεί να βάλει το «εγώ» του/της κάτω από το «εμείς», τότε καλύτερα να αποσυρθεί από την μάχη. Και αν δεν καταλαβαίνει την ζημιά που προκαλεί στον κοινό οργανισμό, τότε όλοι οι υπόλοιποι πρέπει να προστατεύσουν τον κοινό αγώνα.
Με άλλα λόγια, ναι, κανείς δεν περισσεύει από ένα κόμμα της Αριστεράς. Αρκεί να μην θεωρεί ότι οι υπόλοιποι είναι περιττοί...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου