Όλα ξεκινούν από την απάντηση σε αυτό το ερώτημα. Ο Ιουδαϊσμός δεν είναι εθνικισμός, αλλά θρησκεία.
Δημήτρης Β. Πεπόνης
Το σκέλος του Ορθόδοξου Ιουδαϊσμού που αντιτίθεται στον Σιωνισμό αμφισβητεί την ταυτότητα του ισραηλινού κράτους ως ιουδαϊκού, δηλαδή την αυτονόητη σύνδεση της θρησκείας του Ιουδαϊσμού και του λαού των Ιουδαίων, όπου γης, με το εθνικό κράτος του Ισραήλ, και αξιώνει την αποσύνδεση της ιουδαϊκής θρησκείας από το ισραηλινό κράτος, επιχειρηματολογώντας γύρω από τους εξής κεντρικούς άξονες:
Πρώτον, το κράτος του Ισραήλ δεν αποτελεί αποκλειστικό αντιπρόσωπο και εκφραστή του Ιουδαϊσμού και δεν δικαιούται να μιλάει στο όνομα των Ιουδαίων όπου γης. Δηλαδή αμφισβητείται η προνομιακή και αποκλειστική θέση που διεκδικεί και διαφυλάσσει για τον εαυτό του το εθνικό ισραηλινό κράτος σε σχέση με την ιουδαϊκή θρησκεία.
Δεύτερον, το ισραηλινό κράτος με τις πολιτικές του τροφοδοτεί τον αντισημιτισμό, δηλαδή κατ’ αυτούς τον αντι-ιουδαϊσμό (την απέχθεια για την ιουδαϊκή θρησκεία και τον λαό της), που είναι αιώνες παλαιότερος όχι μόνο από τον αντισιωνισμό, αλλά και από τον χριστιανικό ευρωπαϊκό αντισημιτισμό: οι πολυθεϊστές Ρωμαίοι της προχριστιανικής εποχής έδιωξαν τους Ιουδαίους από την Ιερουσαλήμ και τους Αγίους Τόπους.
Τρίτον, το κράτος του Ισραήλ όχι απλώς δεν αποτελεί καταφύγιο και εγγυητή της ασφάλειας των Ιουδαίων όπου γης αλλά είναι ένα από τα πιο επικίνδυνα κράτη στον πλανήτη για να ζει ένας Ιουδαίος. Κάνει λιγότερο, όχι περισσότερο ασφαλείς τους Ιουδαίους της Διασποράς.
Τέλος, ο Ιουδαϊσμός δεν ορίζεται με βάση την εθνικότητα, την εθνότητα ή τη φυλή, παρά αποτελεί θρησκεία, δηλαδή τίθεται θέμα ορισμού του ποιος είναι Ιουδαίος και με ποια κριτήρια. Ο λαός του Μωσαϊκού Νόμου δεν ταυτίζεται με τον λαό του κράτους του Ισραήλ.
Ποιος είναι λοιπόν ο λαός του ισραηλινού κράτους; Οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι για τους Αμερικανούς ό,τι είναι η Γαλλία για τους Γάλλους ό,τι είναι η Βρετανία για τους Βρετανούς και ό,τι είναι το Ισραήλ για τους…; Ποια είναι η απάντηση; Για τους Ισραηλινούς, θα απαντήσει ο αντισιωνιστικός Ορθόδοξος Ιουδαϊσμός, όχι για τους Ιουδαίους. Οι Ιουδαίοι είναι αυτοί που έλαβαν εντολή από τον Θεό να εκπληρώσουν τον Νόμο (תּוֹרָה/Tōrā/Torah). Αυτό, και μόνο αυτό, ενώνει και συνέχει τους Ιουδαίους ως λαό, κοινότητα ή έθνος ιστορικά: ο Νόμος. Ούτε η γλώσσα, ούτε τα εδάφη, ούτε η πρωτεύουσα.
Η ιουδαϊκή ιστορία εδράζεται σε τρία πράγματα: στον Θεό, τον Νόμο και τον Λαό (των Ιουδαίων). Αν αφαιρεθεί ο Νόμος από τον ιουδαϊκό λαό δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ των Ιουδαίων και οποιουδήποτε άλλου λαού. Γιατί ο Ιουδαϊσμός δεν είναι εθνικισμός, αλλά θρησκεία. Ο Νόμος, η Τορά, είναι η μόνη εξουσία επί του ιουδαϊκού λαού, και επομένως ούτε το ισραηλινό κράτος, ούτε οποιαδήποτε άλλη αμερικανική ή χριστιανοσιωνιστική οργάνωση, ή οποιαδήποτε άλλη αρχή, μπορούν να μιλούν για τους Ιουδαίους ή στο όνομά τους.
Για τους Ορθόδοξους Ιουδαίους αντισιωνιστές είναι αδιανόητο να ονομάζεται ως ιουδαϊκή η ισραηλινή σημαία, που έχει ως πρότυπο το ιουδαϊκό σάλι προσευχής (Talit) και φέρει το Αστέρι του Δαβίδ, ή να κυριαρχούν σε μια ιουδαϊκή γιορτή το λευκό και το μπλε ως χρώματα που παραπέμπουν στην εθνική σημαία και ιδεολογία του ισραηλινού κράτους. το οποίο, όπως ισχυρίζονται, διαπράττει κλοπή ταυτότητας και κάνει παραχάραξη συμβόλων (π.χ. Menorah) και ιστορίας, προσπαθώντας να μεταμορφώσει τους Ιουδαίους σε Ισραηλινούς.
Θεωρούν τον Σιωνισμό ως ένα τεράστιο πείραμα κοινωνικής μηχανικής με σκοπό τη μετατροπή των μελών της ιουδαϊκής θρησκευτικής κοινότητας σε ισραηλινή πολιτική κοινότητα, δηλαδή σε έθνος, και της ιουδαϊκής θρησκείας σε κοσμική θρησκεία, δηλαδή σε εθνικισμό.
Για αυτούς ο ισραηλινός στρατός δεν αποτελεί οργάνωση μόνο με στρατιωτικό, αλλά και με ιδεολογικό χαρακτήρα, που διδάσκει αξίες διαμετρικά αντίθετες από τις αξίες του Ιουδαϊσμού, λειτουργώντας ως χωνευτήρι στο πλαίσιο της εθνικής ιδεολογίας του ισραηλινού κράτους και ως μηχανισμός κατήχησης της «Εκκλησίας του Σιωνισμού», όπως χαρακτηριστικά λένε.
Ισχυρίζονται πως όταν άνθρωποι, όπως ο τωρινός πρωθυπουργός του Ισραήλ, Μπενιαμίν Νετανιάχου (τον οποίον θεωρούν άθεο), μιλάνε για την ιουδαϊκή θρησκεία εκφράζουν μια αλλοιωμένη προτεσταντική ευαγγελική εκδοχή του Ιουδαϊσμού στο πλαίσιο της κρατικής ιδεολογίας. Κάτω από την επιφάνεια υποκρύπτεται ο φόβος ορισμένων Ορθόδοξων Ιουδαίων, που αντίκειται στον Σιωνισμό, ότι οι Ευαγγελικοί Χριστιανοί, μέσω του Χριστιανικού Σιωνισμού, θέλουν να τους προσηλυτίσουν στον Χριστιανισμό. Ο φόβος ενισχύεται από το γεγονός ότι Ευαγγελικοί υπήρχαν πολύ πριν υπάρξουν Σιωνιστές, οι οποίοι υιοθέτησαν σε μεγάλο βαθμό μια προτεσταντική ευαγγελική ερμηνεία της Βίβλου, απλώς επειδή οι Ευαγγελικοί είχαν μεγάλη επιρροή στη Βρετανία και η Βρετανία είχε την διεθνή Εντολή για την Παλαιστίνη (Mandate for Palestine).
«Τι διαφορά έχει ο Χερτσλ από τον Χριστό;», ρωτάνε σε κοινό ανέκδοτο που χρησιμοποιούν. Και η απάντηση που δίνουν είναι: «Ο Χερτσλ γιόρταζε τα Χριστούγεννα ενώ ο Χριστός τη Χάνουκα». Η θέση που εκφράζει ο Ορθόδοξος Ιουδαϊσμός που αντιτίθεται στον Σιωνισμό, ότι το κράτος του Ισραήλ δεν είναι το κράτος των Ιουδαίων όπου γης αφαιρεί το νομιμοποιητικό θεμέλιο του ισραηλινού κράτους και το αμφισβητεί όχι ως προς τη μορφή του, και ως κράτος καθαυτό, αλλά ως προς το δεσμευτικό χαρακτήρα του περιεχομένου που ισχυρίζεται ότι έχει: ιουδαϊκό.
Θεωρούν τον Σιωνισμό ως κρατική ιδεολογία εκ κατασκευής αντι-ιουδαϊκό διότι, κατ’ αυτούς, αποτέλεσε προσπάθεια εξαφάνισης του Ιουδαϊσμού μετά από την αποτυχία αφομοίωσης των Ιουδαίων στις κατά τόπους ευρωπαϊκές κοινωνίες.
Το συγκεκριμένο πρόβλημα, που συνδυάζει το ζήτημα της αφομοίωσης με το ζήτημα της εθνότητας, άρχισε να αναδύεται την περίοδο του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού. Οι κοσμικοί και περισσότερο αφομοιωμένοι Ιουδαίοι βίωσαν ένα είδος κρίσης ταυτότητας, καθώς από τη μια μεριά υποτιμούσαν τους θρησκευόμενους Ιουδαίους (όπως κάνουν συνήθως οι εξευρωπαϊσμένοι και εκδυτικισμένοι, εκκοσμικευμένοι και άθεοι, με όλους τους θρησκευόμενους) και από την άλλη οι Γάλλοι, οι Γερμανοί και οι Ρώσοι κ.λπ είπαν ακόμα και σε αυτούς τους αφομοιωμένους Ιουδαίους: ξέρετε, αφομοιωμένοι ή όχι, είστε «Εβραίοι» και βασικά θα σας διώξουμε έτσι και αλλιώς. Η κρίση ταυτότητας είχε από τη μια μεριά την άρνηση από τους ίδιους της ιουδαϊκής τους ταυτότητας και από την άλλη την άρνηση από τους άλλους προς αυτούς κάθε ευρωπαϊκής εθνικής ταυτότητας. Ποια ήταν η λύση; Ο Σιωνισμός.
Υπό αυτό το πρίσμα, ο Σιωνισμός αποτελεί μια εθνικιστική άρνηση του Ιουδαϊσμού.
Κάποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι όλα αυτά είναι υπερβολές και ότι η ιουδαϊκή περίπτωση αποτελεί απλά μια ακόμα περίπτωση ανολοκλήρωτης διαδικασίας μετάβασης από μια προνεωτερική σποραδική θρησκευτική ταυτότητα προς μια νεωτερική εδαφική εθνική ταυτότητα.
Όπως οι Έλληνες που κινούνταν από την Κριμαία μέχρι τον Νείλο, από τη Μασσαλία μέχρι την Αλεξάνδρεια και από τη Βιέννη μέχρι την Κωνσταντινούπολη, έμαθαν να ζουν μέσα στα όρια του εθνικού τους κράτους, έτσι και οι Ιουδαίοι θα πρέπει να μάθουν να ζουν στο έδαφος του εθνικού τους ισραηλινού κράτους. Εξάλλου παρόμοιες δυσκολίες αντιμετώπισαν και συνεχίζουν να αντιμετωπίζουν τόσοι και τόσοι μουσουλμανικοί, αραβικοί και μη, πληθυσμοί σε ολόκληρη την ευρύτερη περιοχή. Σε αυτόν τον ισχυρισμό οι Ορθόδοξοι Ιουδαίοι αντισιωνιστες είναι πιθανόν να απαντούσαν ότι οι Ιουδαίοι δεν είχαν διαχρονικά μια και μόνο γλώσσα την οποία μιλούσαν αδιαλείπτως, αλλά πολλές. Ούτε είχαν έναν σχετικά κεντρικό εδαφικό πυρήνα γύρω από τον οποίον ζούσαν ή μια αυτοκρατορία την οποία κυβερνούσαν υπό τον δικό τους Νόμο. Ούτε άλλαξαν θρησκεία, κάτι που θα ήταν αδύνατον γιατί απλώς θα είχαν πάψει να υπάρχουν. Το μόνο πράγμα που τους ένωνε, θα έλεγαν, ήταν ο Νόμος. Ούτε η πολιτεία, ούτε το έδαφος, ούτε η γλώσσα.
Ναι μεν τα εβραϊκά είναι ιερή γλώσσα, αλλά δεν θεωρούν ότι αποτελούν την ιστορική γλώσσα του ιουδαϊκού λαού, καθώς επί αιώνες, ακόμη και την περίοδο του Δεύτερου Ναού, οι Ιουδαίοι δε μιλούσαν την εβραϊκή, αλλά την αραμαϊκή γλώσσα. Ο Πάπας είχε διορθώσει τον Μπενιαμίν Νετανιάχου μόλις ο τελευταίος ανέφερε κατά τη διάρκεια συνομιλίας τους, το 2014, την ιστορική ανακρίβεια πως ο Χριστός μιλούσε εβραϊκά (αραμαϊκά μιλούσε). Στον 20ο αιώνα έγινε μεγάλη προσπάθεια για την καθιέρωση και καθημερινή χρήση της εβραϊκής γλώσσας ως καθομιλουμένης γλώσσας του ιουδαϊκού λαού, στο πλαίσιο εθνοκρατικής οικοδόμησης, καθώς για 2.000 χρόνια ζωής στη Διασπορά η εβραϊκή γλώσσα χρησιμοποιούνταν κυρίως για θρησκευτικούς σκοπούς.
Σε τελική ανάλυση όλα μπορούν να συνοψιστούν σε ένα ερώτημα: το Ισραήλ είναι το κράτος των Ισραηλινών ή το κράτος των Ιουδαίων; Όλα ξεκινούν από την απάντηση σε αυτό το ερώτημα.
Το σκέλος του Ορθόδοξου Ιουδαϊσμού που αντιτίθεται στον Σιωνισμό αμφισβητεί την ταυτότητα του ισραηλινού κράτους ως ιουδαϊκού, δηλαδή την αυτονόητη σύνδεση της θρησκείας του Ιουδαϊσμού και του λαού των Ιουδαίων, όπου γης, με το εθνικό κράτος του Ισραήλ, και αξιώνει την αποσύνδεση της ιουδαϊκής θρησκείας από το ισραηλινό κράτος, επιχειρηματολογώντας γύρω από τους εξής κεντρικούς άξονες:
Πρώτον, το κράτος του Ισραήλ δεν αποτελεί αποκλειστικό αντιπρόσωπο και εκφραστή του Ιουδαϊσμού και δεν δικαιούται να μιλάει στο όνομα των Ιουδαίων όπου γης. Δηλαδή αμφισβητείται η προνομιακή και αποκλειστική θέση που διεκδικεί και διαφυλάσσει για τον εαυτό του το εθνικό ισραηλινό κράτος σε σχέση με την ιουδαϊκή θρησκεία.
Δεύτερον, το ισραηλινό κράτος με τις πολιτικές του τροφοδοτεί τον αντισημιτισμό, δηλαδή κατ’ αυτούς τον αντι-ιουδαϊσμό (την απέχθεια για την ιουδαϊκή θρησκεία και τον λαό της), που είναι αιώνες παλαιότερος όχι μόνο από τον αντισιωνισμό, αλλά και από τον χριστιανικό ευρωπαϊκό αντισημιτισμό: οι πολυθεϊστές Ρωμαίοι της προχριστιανικής εποχής έδιωξαν τους Ιουδαίους από την Ιερουσαλήμ και τους Αγίους Τόπους.
Τρίτον, το κράτος του Ισραήλ όχι απλώς δεν αποτελεί καταφύγιο και εγγυητή της ασφάλειας των Ιουδαίων όπου γης αλλά είναι ένα από τα πιο επικίνδυνα κράτη στον πλανήτη για να ζει ένας Ιουδαίος. Κάνει λιγότερο, όχι περισσότερο ασφαλείς τους Ιουδαίους της Διασποράς.
Τέλος, ο Ιουδαϊσμός δεν ορίζεται με βάση την εθνικότητα, την εθνότητα ή τη φυλή, παρά αποτελεί θρησκεία, δηλαδή τίθεται θέμα ορισμού του ποιος είναι Ιουδαίος και με ποια κριτήρια. Ο λαός του Μωσαϊκού Νόμου δεν ταυτίζεται με τον λαό του κράτους του Ισραήλ.
Ποιος είναι λοιπόν ο λαός του ισραηλινού κράτους; Οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι για τους Αμερικανούς ό,τι είναι η Γαλλία για τους Γάλλους ό,τι είναι η Βρετανία για τους Βρετανούς και ό,τι είναι το Ισραήλ για τους…; Ποια είναι η απάντηση; Για τους Ισραηλινούς, θα απαντήσει ο αντισιωνιστικός Ορθόδοξος Ιουδαϊσμός, όχι για τους Ιουδαίους. Οι Ιουδαίοι είναι αυτοί που έλαβαν εντολή από τον Θεό να εκπληρώσουν τον Νόμο (תּוֹרָה/Tōrā/Torah). Αυτό, και μόνο αυτό, ενώνει και συνέχει τους Ιουδαίους ως λαό, κοινότητα ή έθνος ιστορικά: ο Νόμος. Ούτε η γλώσσα, ούτε τα εδάφη, ούτε η πρωτεύουσα.
Η ιουδαϊκή ιστορία εδράζεται σε τρία πράγματα: στον Θεό, τον Νόμο και τον Λαό (των Ιουδαίων). Αν αφαιρεθεί ο Νόμος από τον ιουδαϊκό λαό δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ των Ιουδαίων και οποιουδήποτε άλλου λαού. Γιατί ο Ιουδαϊσμός δεν είναι εθνικισμός, αλλά θρησκεία. Ο Νόμος, η Τορά, είναι η μόνη εξουσία επί του ιουδαϊκού λαού, και επομένως ούτε το ισραηλινό κράτος, ούτε οποιαδήποτε άλλη αμερικανική ή χριστιανοσιωνιστική οργάνωση, ή οποιαδήποτε άλλη αρχή, μπορούν να μιλούν για τους Ιουδαίους ή στο όνομά τους.
Για τους Ορθόδοξους Ιουδαίους αντισιωνιστές είναι αδιανόητο να ονομάζεται ως ιουδαϊκή η ισραηλινή σημαία, που έχει ως πρότυπο το ιουδαϊκό σάλι προσευχής (Talit) και φέρει το Αστέρι του Δαβίδ, ή να κυριαρχούν σε μια ιουδαϊκή γιορτή το λευκό και το μπλε ως χρώματα που παραπέμπουν στην εθνική σημαία και ιδεολογία του ισραηλινού κράτους. το οποίο, όπως ισχυρίζονται, διαπράττει κλοπή ταυτότητας και κάνει παραχάραξη συμβόλων (π.χ. Menorah) και ιστορίας, προσπαθώντας να μεταμορφώσει τους Ιουδαίους σε Ισραηλινούς.
Θεωρούν τον Σιωνισμό ως ένα τεράστιο πείραμα κοινωνικής μηχανικής με σκοπό τη μετατροπή των μελών της ιουδαϊκής θρησκευτικής κοινότητας σε ισραηλινή πολιτική κοινότητα, δηλαδή σε έθνος, και της ιουδαϊκής θρησκείας σε κοσμική θρησκεία, δηλαδή σε εθνικισμό.
Για αυτούς ο ισραηλινός στρατός δεν αποτελεί οργάνωση μόνο με στρατιωτικό, αλλά και με ιδεολογικό χαρακτήρα, που διδάσκει αξίες διαμετρικά αντίθετες από τις αξίες του Ιουδαϊσμού, λειτουργώντας ως χωνευτήρι στο πλαίσιο της εθνικής ιδεολογίας του ισραηλινού κράτους και ως μηχανισμός κατήχησης της «Εκκλησίας του Σιωνισμού», όπως χαρακτηριστικά λένε.
Ισχυρίζονται πως όταν άνθρωποι, όπως ο τωρινός πρωθυπουργός του Ισραήλ, Μπενιαμίν Νετανιάχου (τον οποίον θεωρούν άθεο), μιλάνε για την ιουδαϊκή θρησκεία εκφράζουν μια αλλοιωμένη προτεσταντική ευαγγελική εκδοχή του Ιουδαϊσμού στο πλαίσιο της κρατικής ιδεολογίας. Κάτω από την επιφάνεια υποκρύπτεται ο φόβος ορισμένων Ορθόδοξων Ιουδαίων, που αντίκειται στον Σιωνισμό, ότι οι Ευαγγελικοί Χριστιανοί, μέσω του Χριστιανικού Σιωνισμού, θέλουν να τους προσηλυτίσουν στον Χριστιανισμό. Ο φόβος ενισχύεται από το γεγονός ότι Ευαγγελικοί υπήρχαν πολύ πριν υπάρξουν Σιωνιστές, οι οποίοι υιοθέτησαν σε μεγάλο βαθμό μια προτεσταντική ευαγγελική ερμηνεία της Βίβλου, απλώς επειδή οι Ευαγγελικοί είχαν μεγάλη επιρροή στη Βρετανία και η Βρετανία είχε την διεθνή Εντολή για την Παλαιστίνη (Mandate for Palestine).
«Τι διαφορά έχει ο Χερτσλ από τον Χριστό;», ρωτάνε σε κοινό ανέκδοτο που χρησιμοποιούν. Και η απάντηση που δίνουν είναι: «Ο Χερτσλ γιόρταζε τα Χριστούγεννα ενώ ο Χριστός τη Χάνουκα». Η θέση που εκφράζει ο Ορθόδοξος Ιουδαϊσμός που αντιτίθεται στον Σιωνισμό, ότι το κράτος του Ισραήλ δεν είναι το κράτος των Ιουδαίων όπου γης αφαιρεί το νομιμοποιητικό θεμέλιο του ισραηλινού κράτους και το αμφισβητεί όχι ως προς τη μορφή του, και ως κράτος καθαυτό, αλλά ως προς το δεσμευτικό χαρακτήρα του περιεχομένου που ισχυρίζεται ότι έχει: ιουδαϊκό.
Θεωρούν τον Σιωνισμό ως κρατική ιδεολογία εκ κατασκευής αντι-ιουδαϊκό διότι, κατ’ αυτούς, αποτέλεσε προσπάθεια εξαφάνισης του Ιουδαϊσμού μετά από την αποτυχία αφομοίωσης των Ιουδαίων στις κατά τόπους ευρωπαϊκές κοινωνίες.
Το συγκεκριμένο πρόβλημα, που συνδυάζει το ζήτημα της αφομοίωσης με το ζήτημα της εθνότητας, άρχισε να αναδύεται την περίοδο του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού. Οι κοσμικοί και περισσότερο αφομοιωμένοι Ιουδαίοι βίωσαν ένα είδος κρίσης ταυτότητας, καθώς από τη μια μεριά υποτιμούσαν τους θρησκευόμενους Ιουδαίους (όπως κάνουν συνήθως οι εξευρωπαϊσμένοι και εκδυτικισμένοι, εκκοσμικευμένοι και άθεοι, με όλους τους θρησκευόμενους) και από την άλλη οι Γάλλοι, οι Γερμανοί και οι Ρώσοι κ.λπ είπαν ακόμα και σε αυτούς τους αφομοιωμένους Ιουδαίους: ξέρετε, αφομοιωμένοι ή όχι, είστε «Εβραίοι» και βασικά θα σας διώξουμε έτσι και αλλιώς. Η κρίση ταυτότητας είχε από τη μια μεριά την άρνηση από τους ίδιους της ιουδαϊκής τους ταυτότητας και από την άλλη την άρνηση από τους άλλους προς αυτούς κάθε ευρωπαϊκής εθνικής ταυτότητας. Ποια ήταν η λύση; Ο Σιωνισμός.
Υπό αυτό το πρίσμα, ο Σιωνισμός αποτελεί μια εθνικιστική άρνηση του Ιουδαϊσμού.
Κάποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι όλα αυτά είναι υπερβολές και ότι η ιουδαϊκή περίπτωση αποτελεί απλά μια ακόμα περίπτωση ανολοκλήρωτης διαδικασίας μετάβασης από μια προνεωτερική σποραδική θρησκευτική ταυτότητα προς μια νεωτερική εδαφική εθνική ταυτότητα.
Όπως οι Έλληνες που κινούνταν από την Κριμαία μέχρι τον Νείλο, από τη Μασσαλία μέχρι την Αλεξάνδρεια και από τη Βιέννη μέχρι την Κωνσταντινούπολη, έμαθαν να ζουν μέσα στα όρια του εθνικού τους κράτους, έτσι και οι Ιουδαίοι θα πρέπει να μάθουν να ζουν στο έδαφος του εθνικού τους ισραηλινού κράτους. Εξάλλου παρόμοιες δυσκολίες αντιμετώπισαν και συνεχίζουν να αντιμετωπίζουν τόσοι και τόσοι μουσουλμανικοί, αραβικοί και μη, πληθυσμοί σε ολόκληρη την ευρύτερη περιοχή. Σε αυτόν τον ισχυρισμό οι Ορθόδοξοι Ιουδαίοι αντισιωνιστες είναι πιθανόν να απαντούσαν ότι οι Ιουδαίοι δεν είχαν διαχρονικά μια και μόνο γλώσσα την οποία μιλούσαν αδιαλείπτως, αλλά πολλές. Ούτε είχαν έναν σχετικά κεντρικό εδαφικό πυρήνα γύρω από τον οποίον ζούσαν ή μια αυτοκρατορία την οποία κυβερνούσαν υπό τον δικό τους Νόμο. Ούτε άλλαξαν θρησκεία, κάτι που θα ήταν αδύνατον γιατί απλώς θα είχαν πάψει να υπάρχουν. Το μόνο πράγμα που τους ένωνε, θα έλεγαν, ήταν ο Νόμος. Ούτε η πολιτεία, ούτε το έδαφος, ούτε η γλώσσα.
Ναι μεν τα εβραϊκά είναι ιερή γλώσσα, αλλά δεν θεωρούν ότι αποτελούν την ιστορική γλώσσα του ιουδαϊκού λαού, καθώς επί αιώνες, ακόμη και την περίοδο του Δεύτερου Ναού, οι Ιουδαίοι δε μιλούσαν την εβραϊκή, αλλά την αραμαϊκή γλώσσα. Ο Πάπας είχε διορθώσει τον Μπενιαμίν Νετανιάχου μόλις ο τελευταίος ανέφερε κατά τη διάρκεια συνομιλίας τους, το 2014, την ιστορική ανακρίβεια πως ο Χριστός μιλούσε εβραϊκά (αραμαϊκά μιλούσε). Στον 20ο αιώνα έγινε μεγάλη προσπάθεια για την καθιέρωση και καθημερινή χρήση της εβραϊκής γλώσσας ως καθομιλουμένης γλώσσας του ιουδαϊκού λαού, στο πλαίσιο εθνοκρατικής οικοδόμησης, καθώς για 2.000 χρόνια ζωής στη Διασπορά η εβραϊκή γλώσσα χρησιμοποιούνταν κυρίως για θρησκευτικούς σκοπούς.
Σε τελική ανάλυση όλα μπορούν να συνοψιστούν σε ένα ερώτημα: το Ισραήλ είναι το κράτος των Ισραηλινών ή το κράτος των Ιουδαίων; Όλα ξεκινούν από την απάντηση σε αυτό το ερώτημα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου