Αν υπάρχει μια διανοουμενίστικη ρήση του υποκόσμου, δεν μπορεί να είναι παρά η εξής και μάλιστα η καλύτερη: να είσαι γνωστός, διαβόητος καλύτερα, ως «αποτελεσματικός ενός αριθμού δολοφονιών». Δεν γίνεται καν αναφορά στον αριθμό (πόσους έφαγες, βρε αδερφέ;), γιατί –προφανώς– δεν χρειάζεται! Τουτέστιν, η απόλυτη τελειότητα... Οχι μόνο σε σέβονται στη φυλακή, αλλά μέχρι και πρωθυπουργός μπορείς να γίνεις αν σε ακολουθεί μια τέτοια φήμη... λέω εγώ τώρα.
Η ρήση αυτή υπήρξε πράγματι. Και επειδή κατά μάνα κατά κύρη, κατά γιο και κατάρα να μας μάσει, η εν λόγω παμμεγιστότατη φρασούλα δεν ακολούθησε μόνο τον πατέρα, αλλά ταίριαξε ταμάμ και στον γιο, που, επίσης, θα μπορούσε να γίνει πρωθυπουργός καθόσον τον ακολουθούσε μια τέτοια φήμη... λέω εγώ τώρα.
Το όνομα πατρός μού είναι απολύτως αδύνατον να το προφέρω. Απορώ πώς το λένε κι αυτοί οι άνθρωποι εκεί πάνω και δεν στραμπουλάν τη γλώσσα τους: Þorvaldur Ásvaldsson. Μάλιστα. Ας τον πούμε για ευκολία Δρακούλη Χασοζωίτσογλου, το γένος Γεωργιάδη... λέω εγώ τώρα. Εποχή άφησε ο Δρακούλης στην Ισλανδία, σου λέει – η ιστορία, όχι εγώ. Χύθηκε αίμα, χάθηκε κόσμος και κοσμάκης, σου ξαναλέει. Από κοντά κι ο γιος του που, λόγω ονόματος (τελικά και οι ντόπιοι μπουρδουκλώνονταν) και ανέντιμου πρότερου βίου, τον είπαν «Ερικ ο Ερυθρός». Από τη Νορβηγία το έσκασε ο Ερικ, στην Ισλανδία πήγε, σκότωνε κι εκεί αβέρτα, οπότε το ’σκασε για τη γη των Ινουίτ, τη Γροιλανδία. Αυτόχθονες της γης των πάγων ήταν αυτοί οι Ινουίτ («άνθρωπος» σημαίνει η λέξη) και «Γροιλανδία» την ονόμασε ο τυχάρπαστος, που «πράσινη γη» σημαίνει κι ας μην έχουν δει ποτέ τους πράσινα λιβάδια. Εκεί όχι μόνο έζησε, αλλά συντόνισε και αποστολές αποίκων. Ηταν, βλέπεις, η τέλεια γη: αρκετά απομακρυσμένη από τη δικαιοσύνη των «πολιτισμένων» και αρκετά παλιά, ώστε να έχει τους δικούς της κανόνες. Αν σε μία περιοχή οι συγγενείς του θύματος ήταν περισσότεροι από αυτούς του θύτη, ο δεύτερος τη γλίτωνε. Τουτέστιν, χαράς ευαγγέλια για τον Ερικ τον Ερυθρό!
Αμα σου λέω πως ακόμα και πρωθυπουργός μπορείς να γίνεις σαν όλο και περισσότερα εγκλήματα κάνεις, να με ακούς. Αυτό έγινε και του Δρακούλη ο γιος. Οχι μόνο αποίκισε τα εδάφη των αυτοχθόνων, αλλά αναδείχθηκε και σε ερμηνευτή των νόμων. Ο αρχιδολοφόνος έγινε αρχηγός, δικαστής και νομοθέτης!
Χρόνια πολλά πριν γίναν όλα τούτα και σε μια γη πολύ μακρινή από τη δική μας. Ελα, όμως, που τελικά έχουμε περισσότερα κοινά απ’ ό,τι φαινομενικά δεν φαίνονται. Επίσης χρόνια πολλά πριν, εδώ, στη δική μας γη, είχαμε έναν αντίστοιχο Ερικ Ερυθρό. Προκρούστη τον έλεγαν και γιος του ήταν ο Σίνης ο Πιτυοκάμπτης. Αυτός ο γιος, διαβόητος ληστής ήταν στην Κόρινθο. Ανάποδα κρέμαγε τα θύματά του, με το ’να πόδι σε ένα δέντρο και τ’ άλλο στο αντικρινό. Αφηνε ελεύθερα τα δέντρα και ο άνθρωπος κοβόταν στα δυο. Ο Προκρούστης, ο πατήρ, είχε μάθει όλες τις τακτικές του βασανισμού στον γιο του. Ο ίδιος, ένα κρεβάτι είχε, εκεί στο έμπα στο Χαϊδάρι: αν ήσουν πιο κοντός, σε τράβαγε και σε ξέσκιζε. Αν ήσουν πιο ψηλός, έκοβε ό,τι περίσσευε. Ετσι, για την προσωπική του τέρψη. Δικαιοσύνη και ισότητα «ήθελε» να αποδώσει ο πατήρ: όλοι να είναι ίσοι απέναντι στο δίκαιο που ο ίδιος όριζε με το κρεβάτι του. Οποιος δεν προσαρμόζεται βίαια στα προκαθορισμένα πλαίσια, πεθαίνει... Για κάτσε, γιατί κάτι παρόμοιο σαν να θυμάμαι να έχει πει κάποιος Πέτσας ονόματι νομίζω: «Οποιος δεν προσαρμόζεται, πεθαίνει».
Ενας άλλος, πάλι, Γεωργιάδης Σπυρέτος ονόματι νομίζω, βλέποντας τις έντονες αντιδράσεις των πολιτών κατά τη χαμογελαστή επίσκεψη Μητσοτάρχα στα καμένα της Πεντέλης (που δεν είναι καμένα, αλλά περίπου καμένα, γιατί έδρασε εξαιρετικά ο κρατικός μηχανισμός και εκτός από μία που κάηκε ζωντανή, κανένας άλλος δεν κάηκε!), ε αυτούς είδε ο Αδωνις και είπε: «Οση σχέση είχαν αυτοί οι διαμαρτυρόμενοι με την περιοχή, έχω εγώ με τη Γροιλανδία»... Κοίτα να δεις που έχει τελικά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου