Οι ρακοσυλλέκτες κυβερνούν ακόμη σε μια χώρα παλιατζίδικο …

Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου

Η χώρα χρειάζεται πολιτικούς και όχι ρακοσυλλέκτες για να μην καταλήξει από τον γύψο που την τοποθέτησαν επιτήδεια χέρια «τεχνοκρατών» σε στρατόπεδο συγκέντρωσης και τάφο της δημοκρατίας υπό την «κάνη» στρατοκρατών. Πολιτικοί ασφαλώς δεν είναι αυτοί που συγκυβερνούν, τούτοι μοιάζουν με ρακοσυλλέκτες ιδεών και πολιτικών τεχνικών χειραγώγησης, όπως και οικονομικών μεθόδων. Παλιατζήδες κυβερνούν τη χώρα που εμπνέεται από παλιάτσους ξένους και ντόπιους, εμφανίζοντας κάθε είδους παλιατζούρα ως νεωτερισμό και σωτήρια λύση για την......παραμονή της χώρας στο ευρώ.

Σε καμία περίπτωση η εμπορία της ανήθικης πολιτικής που αποκρυσταλλώνουν τα μνημόνια με την τρόικα, δεν θα μπορούσε να θεωρηθεί πρόοδος και εκσυγχρονισμός, όπως διατείνεται η διαπλοκή και φορείς της παλιατσαρίας που καμώνεται την αστική τάξη της Ελλάδας, ως δήθεν φορέας ευρωπαϊσμού. Φορέας μεταπώλησης παλιών και κακομεταχειρισμένων νεοφιλελεύθερων ιδεών, προσώπων και φθαρμένων, χιλιοαποτυχημένων οικονομικών μεθόδων είναι η ελληνική ελίτ, αλλά άντε τώρα να κάνεις τέτοια κουβέντα και να γίνεις καλοκαιριάτικα αντιληπτός μέσα στον πανικό και την μικροπολιτική αχρειότητα που επικρατούν στο «Παλιατζίδικο - Ελλάς»!

Ο ρακοσυλλέκτης είναι πολύ πρακτικός άνθρωπος και ξέρει να ξεχωρίζει την αξία των φθαρμένων, νομίζουν και διαλαλούν οι πελάτες του καθεστώτος, και τον υμνούν, έχοντας μάλλον την αίσθηση ότι σαν σκουπίδια θα διατηρήσουν και οι ίδιοι κάποια αξία χρήσης αυτή την περίοδο της γενικευμένης κατάρρευσης αξιών στον τόπο μας. Στο επίπεδο αυτό αναπτύσσεται και ο δημόσιος διάλογος: σε επίπεδο παλιατζίδικου. Κουβεντιάζουμε με αφήγηση παλιατσαρίας για την «ανάπτυξη», από την στιγμή κατά την οποία οι συγκυβερνώντες υιοθέτησαν την ύφεση ως οικονομικό μοντέλο «αναζωογόνησης» της αγοράς!!

Είναι παλιάτσοι όσοι συνεχίζουν να εξαπατούν το πόπολο, ομνύοντας στο μνημόνιο ή σαχλαμαρίζοντας ότι δήθεν αποσκοπούν στην αναθεώρηση αυτού του κειμένου που ήρθε για να αντικαταστήσει την συνταγματική τάξη της χώρας, όπως και η τρόικα την πολιτική της τάξη αντίστοιχα. Θέση σε αυτό το νέο καθεστώς έχουν αποκλειστικά ρακοσυλλέκτες και όχι πολιτικοί…και έτσι μην απορείτε που τα σκουπίδια που δομούν συνολικά το ελληνικό καθεστώς, αψηφώντας τον δεύτερο νόμο της θερμοδυναμικής, «τραγουδούν» ακόμη! Επιχειρούν να κλείσουν την ελληνική οικονομία στον γύψο και να προκαλέσουν «αντι-εντροπικές» συνθήκες για ένα διάστημα, ώστε να επιτευχθεί ανάπτυξη σε σημαντικά χαμηλότερο επίπεδο, μετά από δήθεν δημοσιονομική εξυγίανση!

Είναι ή δεν είναι παλιάτσος ο ρακοσυλλέκτης μας που στοχάζεται και πολιτεύεται έτσι καθώς γνωρίζει ότι η οικονομία της Ελλάδας δεν αποτελεί ένα κλειστό σύστημα και ότι σε συνθήκες παρατεταμένης ύφεσης, δομικής ως προς το παραγωγικό μοντέλο της χώρας, καμία απολύτως δημοσιονομική εξυγίανση δεν μπορείς να επιφέρεις, εκτός ίσως από περιορισμένες περικοπές εξόδων, που μέσα σε αυτό το περιβάλλον πιθανότατα θα απορρυθμίσουν περισσότερο την λειτουργία του ευρύτερου δημόσιου τομέα; Είναι τόσο αστοιχείωτοι οι συγκυβερνώντας που αγνοούν αυτό που μοιάζει επίσης να μην καταλαβαίνει η τρόικα; Δεν μπορείς να δημιουργήσεις συνθήκες ανάπτυξης πλέον στην Ελλάδα με αντιπληθωριστική πολιτική ( Σύμφωνο Σταθερότητας, μνημόνιο), διότι τα προγράμματα ακραίας λιτότητας σε συνδυασμό με τον περιορισμό της ρευστότητας στην αγορά, εξαιτίας της χρεοκοπίας και της δανειακής σύμβασης, επιχειρούν το αδύνατο: να προκαλέσουν κέρδος/μείωση του ελλείμματος σε συνθήκες αρνητικής εντροπίας. Όμως το κέρδος με μορφή αρνητικής εντροπίας δεν είναι πραγματοποιήσιμο, παρά μόνο σε βάρος του ευρύτερου συστήματος (ευρωζώνη), μόνον σε βάρος ενός πλεονάσματος εντροπίας που θεωρούμε ότι υπάρχει κάπου αλλού. Υπάρχει σήμερα κάπου αλλού στην Ευρωζώνη, πλεόνασμα εντροπίας; Δυστυχώς, αξιόλογο μόνον στην Γερμανία, καθώς έτσι στήθηκε το σύστημα (παραγωγικό μοντέλο) στην Ευρωζώνη.

Άρα, φίλε, όπως καταλαβαίνεις, τούτοι οι ρακοσυλλέκτες που κυβερνούν στην Ελλάδα, βάλθηκαν με λογιστικές αλχημείες να διαψεύσουν το δεύτερο θερμοδυναμικό αξίωμα, το οποίο ισχύει στην οικονομία αναλογικά με την φυσική επιστήμη …και στην πολιτική, όπως θα μπορούσα να διαβεβαιώσω,. Μα, θα μου πείτε, όλοι οι άλλοι από τα διεθνή κέντρα ηλίθιοι είναι και δεν καταλαβαίνουν τι συμβαίνει στην Ελλάδα και πού οδηγείται η κατάσταση: σε έξοδο της χώρας από την ευρωζώνη, ή σε έξοδο της Γερμανίας από το καθεστώς παραγωγής πλεονάσματος που έχει υιοθετήσει και το οποίο υπηρετεί την παραγωγική της δομή και το σύστημα παραγωγής κέρδους; Καθόλου ηλίθιοι δεν είναι, θα έλεγα, εννοώντας αυτούς που διευθύνουν το γενικότερο καζινοκαπιταλιστικό σύστημα σήμερα, ή το γερμανικό μοντέλο νεοφιλελευθερισμού. Πόλεμο έχουμε μεταξύ της κεντρικοευρωπαϊκής ελίτ και του χρηματοπιστωτικού λόμπυ, με την Ελλάδα να χρησιμοποιείται ως αποσταθεροποιητικός παράγοντας, όπως από την αρχή της κρίσης έχω εξηγήσει μάλλον αναλυτικά.

Στο πλαίσιο αυτό η τρόικα με τα μνημόνια προσέφερε μια ορθολογική προσέγγιση του ανορθολογικού (με όρους εθνικής οικονομίας) και οι ρακοσυλλέκτες του πολιτικού μας συστήματος φρόντισαν, υιοθετώντας την θέση του ανορθολογιστή-εφαρμοστή να προπαγανδίζουν μέτρα σαφώς ανορθολογικά ως μονόδρομο ορθολογικότητας. Μην με ρωτήσεις αν τούτοι είναι οι παλαβοί της υπόθεσης! Στην πραγματικότητα δεν ξέρω, αν και πιστεύω ότι δεν έχει σημασία. Στο βαθμό που είσαι παλιάτσος που ευημερείς υποστηρίζοντας ένα μεταπρατικό καθεστώς, και ηλίθιος να μην είσαι, γίνεσαι. Παρακολουθήστε την αφήγηση Σαμαρά τα τελευταία δυόμιση χρόνια και θα αντιληφθείτε τι εννοώ. 

Η φοβική κυβερνώσα ελίτ της Ελλάδας, υπό την ουσιαστική ηγεσία όσων ο Καραμανλής - και άλλοι πριν από αυτόν - αποκαλούσε Νταβάδες, διέπραξε το μοιραίο λάθος. Αντί να δώσει λύση στο κοινωνικοπολιτικό αδιέξοδο που παρήγαγε την ελληνική οικονομική κρίση, ενώ διογκώνεται σήμερα από αυτήν, προτίμησε να στηριχθεί στους ρακοσυλλέκτες και όχι στους πολιτικούς. Η Ελληνική ελίτ, δηλαδή, απολύτως ανίκανη να δρα δημιουργικά, αντί να προωθήσει δυνάμεις που θα μπορούσαν να αναγεννήσουν το αστικό καθεστώς στην χώρα μέσω του εκδημοκρατισμού και της παραγωγικής ανασυγκρότησης, προτίμησε να βασιστεί στο κλειστό σύστημα της διαπλοκής, μέσω της ανακύκλησης ρακών, φοβούμενη την περιπέτεια μέσω του αναπροσδιορισμού των σχέσεων ηγεμονίας στην χώρα. Οι τελευταίες περνούν πλέον μέσω της αμφισβήτησης της ΕΕ. Και τούτο δεν πρόκειται για κλασικό ευρωσκεπτικισμό, αλλά μάλλον για μια πολιτική επιχείρηση ευρωπαϊκής αναγέννησης (δημοκρατικό ευρωπαϊσμό), την οποία υπονομεύει, εκτός από τη Γερμανία και το χρηματοπιστωτικό λόμπι και ο Μεγάλος Συνασπισμός των παλιατζήδων στην Ελλάδα, καθώς αποτελούν πιόνι επί του οποίου παλεύει το χέρι του τραπεζίτη με το χέρι του σύγχρονου κεντροευρωπαίου βιομήχανου.

Τι πέτυχαν μέχρι τώρα οι ρακοσυλλέκτες μας; Να οδηγήσουν την Ελλάδα ένα βήμα πριν από την έξοδο από την ευρωζώνη, αφού φρόντισαν πρώτα να καταστήσουν τη χώρα εμπόλεμη ζώνη και να στεγνώσουν την αγορά, μεταφέροντας τεράστιους και ζωτικούς πόρους στους Νταβάδες και το τραπεζικό σύστημα. Το πρακτικό αποτέλεσμα είναι να ζεις σε καθεστώς πτώχευσης με σκληρό νόμισμα και οικονομική ασφυξία, που σε επίπεδο αξιών ισοδυναμεί με «δραχμοποίηση» της οικονομίας, δίχως τα αναπτυξιακά/πολιτικά οφέλη που θα είχες με την υιοθέτηση εθνικού νομίσματος μετά την απομάκρυνση σου από την χρηματαγορά. Έτσι είδες τον μισθό σου να μειώνεται κατά μέσο όρο 30%, εσύ ασφαλώς που δεν έχασες την δουλειά σου, το μέσο οικογενειακό εισόδημα σου, Έλληνα, να μειώνεται σε σχέση με το 2008 κατά 50%, ενώ η αγοραστική σου δύναμη να πέφτει σε επίπεδα που βιώσαμε μετά την πτώση της χούντας των συνταγματαρχών και πριν αρχίσει η ροή κονδυλίων από την ΕΟΚ. Ο μέσος καθαρός μηνιαίος μισθός στην Ελλάδα το 2008 ανερχόταν στα 1.200 ευρώ,. Τώρα βρίσκεται σαφώς κάτω από τα 700! Και όλα αυτά για να αυξηθεί η παραγωγικότητα, όπως σου έλεγαν τα ΜΜΕ της διαπλοκής και οι ρακοσυλλέκτες του πολιτικού συστήματος.

Την πάτησες, όμως και εδώ - όπως σε είχαμε προειδοποιήσει από την αρχή. Παρόλο που το μισθολογικό κόστος στην Ελλάδα μειώθηκε κατά 8%, η ανταγωνιστικότητα της Ελλάδας δεν αυξήθηκε, ενώ ο όγκος της συνολικής παραγωγής μειώθηκε κατά 12%». Το μόνον που βελτιώθηκε μέσα σε αυτό το κλίμα είναι ο ρυθμός συσσώρευσης, η αναδιανομή από κάτω προς τα επάνω με άλλα λόγια, ενώ ο δείκτης Gini που απεικονίζει την ανισότητα, τράβηξε και αυτός την ανηφόρα. Μάλιστα το περίεργο για τον εργαζόμενο είναι να παρατηρεί το εισόδημά του να μειώνεται ταχύτατα, ενώ οι τιμές εξακολουθούν να αυξάνονται και επιπλέον να αναγκάζεται να πληρώνει ακόμα περισσότερους φόρους. Που θα πάει αυτή η κατάσταση, αναρωτιέται. Μα, στην πρόσθεση εξωτερικής υποτίμησης στην εσωτερική, μια και δεν υπάρχει άλλο λίπος να αντληθεί από τα νοικοκυριά! Αυτό βέβαια προϋποθέτει και την ρευστοποίηση των ενεργητικών του δημοσίου!

Τούτο επιχειρούν τώρα, έτσι ώστε να μην έχει η χώρα οικονομικές προϋποθέσεις να ασκήσει αυτοδύναμη πολιτική, όταν οι παλιάτσοι οδηγήσουν την Ελλάδα εκτός ευρωζώνης. Τότε, σε λίγο δηλαδή, δεν θα έχεις καμία άλλη επιλογή εκτός από την επαναστατική πολιτική ή την απόλυτη εγκατάλειψη σαν σκουπίδι στα χέρια του ρακοσυλλέκτη, μήπως καταφέρει να σου δώσει αξία με τον μεταπρατικό τρόπο που αυτός γνωρίζει. Και μια και η επαναστατική πολιτική προϋποθέτει εντελώς διαφορετικά διεθνή περιβάλλοντα και εσωτερικές σχέσεις ηγεμονίας, ο ρακοσυλλέκτης μέσω της ανακύκλησης των ίδιων μεθόδων και προσώπων, θα επαναδομήσει αυτό το κράτος πατρωνίας που εκ των πραγμάτων κατέρρευσε. Με τα φθαρμένα υλικά του οικοδομήματος του 1974 θα επιχειρήσει να στήσει το νέο «φτωχικό» των Ελλήνων, οδηγώντας την κοινωνία άλλα δέκα-δεκαπέντε χρόνια πιο πίσω, εκεί κάπου στα μέσα του ’50.

Άρα δεν υπάρχει ελπίδα; Υπό φυσιολογικούς, πολιτικούς όρους, όχι. Η τελευταία ελπίδα χάθηκε πριν από λίγες εβδομάδες, στις εκλογές. Τώρα η θετική πιθανότητα συνδέεται με το θαύμα. Με το εξαιρετικό και απίθανο που θα μεταβάλει ριζικά το εντροπικό περιβάλλον στην ΕΕ, αποδυναμώνοντας ριζικά την Γερμανία, αλλάζοντας τον ρόλο του τραπεζικού συστήματος και αποκαθηλώνοντας το αντιπληθωριστικό δόγμα. Αν δεν συμβεί αυτό ή κάτι παρόμοιο, η Ελλάδα θα βιώσει, όχι απλώς τα αποτελέσματα μιας μείζονος διπλωματικής ήττας της αστικής της τάξης στο πλαίσιο του διεθνούς ανταγωνισμού, αλλά μία καταστροφή που με πραγματικούς οικονομικούς όρους θα ξεπερνά την «ζημιά» μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Μόνον η αναβίωση της δημοκρατικής πολιτικής στην θέση του παραπλανητικού εθνικισμού και του καθεστώτος των παλιατζήδων, θα μπορούσε ίσως να διαμορφώσει την εσωτερική δυναμική για απελευθέρωση από τον τραγέλαφο της τρόικας και την διεθνή απομόνωση που ευνοεί κάθε είδους ρακοσυλλέκτη, ο οποίος, ενσαρκώνοντας την απόλυτη φάρσα, παριστάνει τον ευρωπαϊστή. 

kafeneio-gr.blogspot.gr