Οι σκέψεις του Πιτσιρίκου (μερικές έστω...)

Παραλιακές σκέψεις

Αυτό το όμορφο ελληνικό καλοκαίρι –ναι, είναι πολύ όμορφο, αν και πολλοί προσπαθούν να κρύψουν ή να μη δουν την ομορφιά του- έχω περάσει ατελείωτες ώρες διαβάζοντας, γράφοντας, κολυμπώντας και κάνοντας σκέψεις. Η μία σκέψη πάνω στην άλλη. Δεν τις προλαβαίνω. Όχι τίποτα σπουδαίες σκέψεις αλλά τέλος πάντων.

Αραχτός στην παραλία –και περιτριγυρισμένος μόνο από αλλοεθνείς-, σκέφτομαι τι ωραία και απλή που είναι η ζωή.

Δεν μπορώ να καταλάβω πώς αφήσαμε τα πράγματα να φτάσουν ως εδώ.

Καταλαβαίνω ότι οι κοινωνίες του Μεσαίωνα δεν είχαν την πολυτέλεια να σχεδιάσουν το μέλλον τους, αφού ήταν απασχολημένες με τους λιμούς, τους πολέμους, τις δεισιδαιμονίες και το κυνήγι μαγισσών. Τι σχεδιασμό για το μέλλον να κάνεις, όταν σε χτυπάει η πανώλη;

Αλλά ο Μεσαίωνας είναι παρελθόν –ή όχι;-, οπότε οι σημερινές ευρωπαϊκές κοινωνίες δεν έχουν δικαιολογίες για το γεγονός πως δεν προνόησαν, ώστε να είναι ανθρώπινες και όχι οικονομικές.

Βέβαια, σκέφτομαι πως η κυριαρχία του νεοφιλελευθερισμού δεν έγινε μέσα από κάποια επανάσταση αλλά ούτε καν μέσα από μεγάλα κινήματα πολιτών. Ήρθε υπόγεια, ύπουλα, ήρεμα και αθόρυβα, και κατέλαβε τα πάντα. Σχεδόν κανείς δεν πήρε χαμπάρι πώς στο διάολο συνέβη αυτό. Εγώ τουλάχιστον δεν έχω καταλάβει ακόμα πώς έγινε αυτό το πράγμα.

Υποτίθεται πως οι ευρωπαϊκές κοινωνίες του 21ου αιώνα θα έπρεπε να έχουν μηχανισμούς όχι μόνο αντίστασης αλλά και δρομολόγησης των εξελίξεων ώστε να τις οδηγήσουν –μέσα από διάλογο και σχεδιασμό- σε μια επιθυμητή για τους πολίτες κατάσταση και όχι σε μια κατάρα που απειλεί εκατομμύρια ανθρώπους και εξαθλιώνει εκατομμύρια άλλους.

Αντιθέτως, βλέπουμε τις κοινωνικές ομάδες να προσπαθούν να διατηρήσουν τα δικαιώματά τους με σκόρπιες, σπασμωδικές κινήσεις και ξεπερασμένες πρακτικές, και –αντί να οδηγούν τις εξελίξεις- να ακολουθούν μόνιμα και να απολογούνται.

Η υποδούλωση των πολιτικών στις αγορές τους μετέτρεψε σε μαριονέτες, έκανε τη δημοκρατία καρικατούρα και όμηρο των αγορών, και οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στον γκρεμό.

Υπνωτισμένες οι ευρωπαϊκές κοινωνίες παρακολουθούν την κυριαρχία των αγορών, πέφτουν για μια ακόμα φορά στην παγίδα του ανόητου εθνικισμού -»οι Γερμανοί είναι ανώτεροι και πειθαρχημένοι», «οι Έλληνες είναι θεοί» κλπ- και όλοι μαζί πάμε ντουγρού πάνω στον τοίχο.

Κι ενώ περιμένεις να ακουστούν εκατομμύρια φωνές από διαφορετικές χώρες που θα επισημάνουν πως δεν πάμε καλά -πως η πορεία είναι λάθος και πρέπει να αλλάξουμε πορεία γιατί θα στουκάρουμε πάνω στον τοίχο-, δεν ακούγεται κιχ.

Αντί να αναδειχτούν εκείνες οι κοινωνικές ομάδες που θα επισημάνουν το λάθος και θα προτείνουν αλλαγές και λύσεις, έχει κυριαρχήσει ο φόβος.

Το κοινό σημείο των πολιτών της Ευρώπης σήμερα δεν είναι ούτε η Ευρωπαϊκή Ένωση, ούτε το ευρώ. Το μόνο κοινό σημείο των πολιτών της Ευρώπης είναι ο φόβος.

Βρίσκω αστεία την «αγωνία» κάποιων διανοούμένων για τη μοίρα της Ευρώπης. Ποιας Ευρώπης; Της Ευρώπης του φόβου;

Διαβάζω επιφανείς Έλληνες να εκφράζουν τον ειλικρινή καημό τους μήπως μείνει η Ελλάδα έξω από το ευρώ και χάσει την ευρωπαϊκή της ταυτότητα και με πιάνουν τα γέλια. Δεν μπορεί να είσαι σκεπτόμενος άνθρωπος και να έχεις ταυτίσει την ευρωπαϊκή ταυτότητα με τις αγορές, το ευρώ και τον φόβο. Γιατί περί αυτού πρόκειται. Αυτή είναι η Ευρώπη σήμερα. Μια τελειωμένη υπόθεση.

Και την Ευρώπη του φόβου – του φόβου που είναι η σύγχρονη πανώλη- δεν την έχει κανείς ανάγκη.

Δεν μπορείς να φτιάξεις κάτι υγιές και όμορφο με υλικό τον φόβο. Μόνο ένα τέρας. Αυτό θέλουμε;

Όποια χώρα πιστεύει στην Ευρωπαϊκή Ένωση –την Ευρώπη των λαών κλπ- πρέπει να φωνάξει «δεν φοβάμαι» και να αποχωρήσει από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Είναι ο μόνος τρόπος να καταφέρει να ξυπνήσει την Ευρώπη. Πριν τον τοίχο.

(Κάτι τέτοια σκέφτομαι στις παραλίες. Αλλά μετά, κάνω μια βουτιά και μου περνάει.)

Let’s dance!

Δεν χορεύουμε, δεν χορεύουμε. Αυτό είναι το πρόβλημα. Δεν χορεύουμε. Κι όποιος δεν χορεύει είναι ύποπτος. Ή νεκρός.

Υποτίθεται πως η καταστροφή της Ελλάδας οφείλεται στο ότι επικράτησε το πρότυπο του Ζορμπά. Κολοκύθια τούμπανα.Αυτά είναι ανοησίες κρατικοδίαιτων και αταλάντων «διανοούμενων» που δεν μπόρεσαν ποτέ να ξεπεράσουν το κόμπλεξ που τους προκαλεί η παγκόσμια -ακόμα και σήμερα- απήχηση του Νίκου Καζαντζάκη.

Αν είχε επικρατήσει ο Ζορμπάς και η φιλοσοφία του για τη ζωή, η Ελλάδα θα ήταν παράδεισος. Είναι μια καλή ευκαιρία αυτό το καλοκαίρι κάποιοι να διαβάσουν και κάποιοι να ξαναδιαβάσουν -μπας και το καταλάβουν αυτή τη φορά- τον «Βίο και Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά».

pitsirikos.net