Του Νίκου Κοτζιά.
Το βέτο που έθεσε ο Ιταλός Πρωθυπουργός στην πρόσφατη Σύνοδο Κορυφής εξέθεσε ανεπανόρθωτα όλη την κυβέρνηση και τα τρία κόμματα που την συναποτελούν. Ο Μόντι, που ουσιαστικά έθεσε βέτο, λέγοντας ότι δεν πρόκειται να τελειώσει η σύνοδος κορυφής χωρίς να υπάρξουν μέτρα στην κατεύθυνση που ζητούσε εξέθεσε την ελληνική......κυβέρνηση για τους εξής 5 λόγους:
1. Ο Μόντι έθεσε ουσιαστικά βέτο διότι αξιοποίησε τις δυνατότητες συμμαχιών. Επί σχεδόν τρία χρόνια τους λέω να πάψουν να πηγαίνουν αποκλειστικά σε Βερολίνο και Βρυξέλλες και να προσπαθήσουν να φτιάξουν μια συμμαχία των κρατών με «ελλείμματα». Ποτέ δεν είπα ότι είναι μια εύκολη υπόθεση. Αυτό για το οποίο επέμενα ήταν ότι ήταν αναγκαίος όρος επιβίωσης της χώρας. Μπορεί κάποιος να αντιτείνει ότι η Ιταλία και η Ισπανία είναι μεγάλες χώρες και έχουν μεγαλύτερα περιθώρια κινήσεων. Ορθά. Αλλά θα τους αντιτείνω ότι το δικό μας πρόβλημα είναι πολλαπλά πιο ζωτικό για την επιβίωσή μας και άρα πολλαπλά πιεστικό προκειμένου να κάνουμε συμμαχίες.
2. Η τελευταία σύνοδος κορυφής της ΕΕ, απέδειξε ότι ακόμα και αστικές δυνάμεις μπορεί να αντιστέκονται στις θεωρίες του νέου ραγιαδισμού σύμφωνα με τις οποίες όταν χρωστάς δεν μπορείς να κάνεις διαπραγματεύσεις, παρά μόνο να είσαι «καλό παιδί». Η αλήθεια αυτή αποδείχτηκε, διότι όπως έγραψαν οι New York Times της προηγούμενης Παρασκευής, «οι Ιταλοί έκαναν την αδυναμία τους (τα χρέη) στοιχείο ισχύος στη διαπραγμάτευση», κάτι που το έχει διδάξει η ιστορία της διπλωματίας εδώ και αιώνες! Και εμείς εξακολουθούμε να κυβερνόμαστε και να χειρίζονται τα οικονομικά μας οι οπαδοί των μονόδρομων και της οικιοθελούς παράδοσης.
3. Η τελευταία σύνοδος δικαίωσε τη θέση που υπερασπίζομαι εδώ και τρία χρόνια ότι για να πας στις διαπραγματεύσεις πρέπει να έχεις μελετήσει καλά τα αδύναμα σημεία του αντίπαλου, έστω της άλλης πλευράς στη διαπραγμάτευση και να αξιοποιείς μέχρι τα άκρα τις αντιθέσεις του. Ο Μόντι και ο Ολάντ κατέγραψαν με προσοχή τη δέσμευση της Μέρκελ στο γερμανικό κοινοβούλιο ότι θα προωθήσει «ένα αναπτυξιακό πακέτο». Δέσμευση που έγινε προκειμένου να εξασφαλίσει την υπερψήφιση του «Συμφώνου Σταθερότητας». Με άλλα λόγια, η Μέρκελ βρέθηκε σε συμπληγάδες: από την μια για να περάσει στους γερμανικούς ομοσπονδιακούς θεσμούς το Σύμφωνο, θα έπρεπε να διασφαλίσει το «αναπτυξιακό πακέτο» στην ΕΕ. Από την άλλη για να το διασφαλίσει το πακέτο θα έπρεπε να συμβιβαστεί με την συμμαχία Ιταλίας, Ισπανίας και εν μέρει Γαλλίας.
4. Στην πρόσφατη Σύνοδο Κορυφής αποδείχτηκε ότι αντί να εκφοβίζεις τον λαό σου, θα πρέπει να «εκβιάζεις» τους κακοπροαίρετους εταίρους σου. Ο Μόντι είπε στη Μέρκελ ότι αν δεν πάρει αυτό που ήθελε ως ελάχιστο αναγκαίο, τότε δεν είχε πρόβλημα να τινάξει στον αέρα όλη την Ευρωζώνη. Οι δικοί μας βασιλικότεροι του βασιλέως θεωρούν ακόμα και την σκέψη για μια τέτοια διαπραγματευτική τακτική ως «αντιευρωπαϊκό αμάρτημα».
5. Το θεμελιακό ερώτημα που προκύπτει είναι τι έκανε η ελληνική πλευρά; Γιατί δεν δήλωσε επιτόπου ότι ούτε εκείνη μπορούσε να γυρίσει στην Ελλάδα χωρίς να πάρει αυτά για τα οποία έθεταν οι άλλοι νότιοι βέτο και οι Γερμανοί έπρεπε να ανταποκριθούν λόγο του βέτο που είχε ασκήσει η αντιπολίτευση στο Βερολίνο; Γιατί; Διότι για άλλη μια φορά η ελληνική κυβέρνηση δεν ήταν προετοιμασμένη για τέτοιες εξελίξεις, αλλά ούτε είχαν μελετήσει τις αλλαγές στην Ευρώπη, ενώ στους εκπροσώπους της έλειψαν τα απαιτούμενα αντανακλαστικά, ενώ από ότι φαίνεται δεν διέθεταν το απαιτούμενο σθένος να υπερασπιστούν την χώρα, ενώ, αντίθετα, έχουν το απαραίτητο θράσος να εκβιάζουν και να φοβίζουν τους έλληνες πολίτες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου