Eλλάδα, ΗΠΑ, Γερμανία...

Από τον Γιώργο Μαλούχο Π.

                   

Την ώρα που ο Βαυαρός υπουργός Οικονομικών Μάρκους Σέντερ προεξοφλούσε χθες με δηλώσεις του ότι «Η Ελλάδα δεν μπορεί και δεν θέλει να τα καταφέρει», η καγκελάριος της Γερμανίας Ανγκελα Μέρκελ άκουγε με νεύματα πλήρους συγκατάβασης τον Σλοβάκο πρωθυπουργό Ρόμπερτ Φίκο να αναπτύσσει τις λίαν επικριτικές απόψεις του για την Ελλάδα.

Την ίδια ώρα, η Φινλανδία και η Ολλανδία, χώρες με διαρκή προθυμία να εκφράσουν τις πολιτικές του Βερολίνου ακόμα και πριν από την ίδια τη Γερμανία, αμφισβητούσαν έντονα τις αποφάσεις της τελευταίας Συνόδου Κορυφής, ενώ, στην Αθήνα, ο Χορστ Ράιχεμπαχ «προσγείωνε»απότομα όσους αιθεροβάμονες ήθελαν να πιστεύουν ότι η γερμανική στάση έναντι της Ελλάδας πρόκειται να μεταβληθεί, με τις δηλώσεις του που ελάχιστα ως μηδενικά περιθώρια αισιοδοξίας επέτρεπαν για κάποια μορφή συνεννόησης…

Όμως, την ίδια ακριβώς ώρα, συνέβαιναν και άλλα πράγματα: το διεθνές ενδιαφέρον για τις ελληνικές ενεργειακές έρευνες στα δυτικά της χώρας ξεπερνούσε κάθε προσδοκία στην ανταπόκριση του σχετικού διαγωνισμού,ενώ, ακόμα πιο σημαντικό, ο ρόλος της Ελλάδας ως στρατηγικής σημασίας συμμάχου της Δύσης στην περιοχή, ειδικά ενόψει εξελίξεων μείζονος σημασίας στην Ανατολική Μεσόγειο, βρισκόταν στο επίκεντρο συνάντησης του υπουργού Εξωτερικών Δημήτρη Αβραμόπουλου με τον Αμερικανό πρέσβη Ντάνιελ Μπένεθ Σμιθ,ο οποίος μετέφερε για ακόμα μία φορά τη στήριξη της χώρας του προς την Αθήνα - η οποία άλλωστε έχει εκφραστεί πολλάκις τα δύο τελευταία χρόνια σε καθοριστικές στιγμές για την Ελλάδα, κατά τις οποίες το Βερολίνο ευθέως απείλησε τη χώρα μας με καταστροφή.

Πλέον, μόνον όσοι δεν θέλουν να δουν την πραγματικότητα δεν αντιλαμβάνονται ότι η Ελλάδα έχει στοχοποιηθεί και συστηματικά χρησιμοποιηθεί τα τελευταία δύο χρόνια από το Βερολίνο που αποκομίζει διαρκώς οικονομικά, πολιτικά και θεσμικά οφέλη από τον χειρισμό της κρίσης. Και που σήμερα σκληραίνει ακόμα περισσότερο τη στάση του έναντι της χώρας μας η οποία απειλείται όλο και πιο άμεσα από αυτή τη σκλήρυνση: στο γερμανικό χρονοδιάγραμμα, τα λήγοντα χρέη του Αυγούστου αποτελούν τον άμεσο επόμενο μοχλό πίεσης.

Την ίδια στιγμή, οι Ηνωμένες Πολιτείες επιθυμούν μια Ελλάδα που θα παραμείνει όρθια και σταθερή, που δεν θα διαλυθεί και που θα είναι σε θέση να συμβάλλει αποφασιστικά και στη σταθερότητα της ευρύτερης περιοχής μας, η οποία δοκιμάζεται όσο ποτέ εδώ και δεκαετίες. Κι αυτό,δεν μπορεί να γίνει με τη χώρα διαλυμένη.

Η Ελλάδα έχει πολύ μεγάλα προβλήματα. Εχει πολλά που πρέπει να αλλάξει η ίδια, είτε το λένε οι ξένοι είτε όχι. Εχει δομικά ζητήματα που πρέπει να ξεπεραστούν και χρειάζονται μεγάλη προσπάθεια.

Όμως, όποιος πιστεύει, ειδικά τώρα πια, ότι η ασφυκτική πίεση που της ασκείται από το Βερολίνο έχει ως σκοπό τη… «βελτίωσή» της, ή, πολύ περισσότερο, έχει ως κίνητρο κάποιο είδος «αλληλεγγύης», βρίσκεται απλώς εκτός πάσης πραγματικότητος: η Γερμανία την έχει μετατρέψει σε ένα είδος εργαλείου για την εφαρμογή μιας πολιτικής με πολύ ευρύτερη ατζέντα και πολύ διαφορετική στόχευση, επιχειρώντας ταυτόχρονα και μια πλήρη γεωπολιτική υπαγωγή της Ελλάδας στα εθνικά, οικονομικά και όχι μόνον, συμφέροντά της.

Σαφώς και πρέπει να κάνουμε αλλαγές. Και μεγάλες. Και γρήγορα. Αλλά αυτές που έχει ανάγκη η χώρα μας. Όχι αυτές που υπηρετούν άλλους εις βάρος της. Πέρα από την ατζέντα του Βερολίνου για την Ελλάδα, υπάρχει και η δική μας ατζέντα για την Ελλάδα! Που είπαμε: πρέπει να αλλάξει,αλλά όχι και να πεθάνει. Και που έχει πολύ μεγάλες νέες οικονομικές δυνατότητες αλλά και πεδίο άσκησης κρίσιμου ρόλου, που θα τη στηρίξουν να σταθεί ξανά στα πόδια της. Και , επιτέλους, για πρώτη φορά, κάνει τώρα τα πρώτα της ουσιαστικά βήματα προς αυτή την κατεύθυνση.

Ενώ λοιπόν πολλοί πιστεύουν ότι δεν υπάρχει λεπτό για χάσιμο ως προς τη γερμανική ατζέντα, εκεί που δεν υπάρχει – και δεν πρέπει να υπάρχει –ούτε λεπτό για χάσιμο, είναι ως προς την άσκηση των μεγάλων επιλογών του γεωπολιτικού ρόλου της χώρας και ως προς την ανάπτυξη τους.
Και, ευτυχώς, η δουλειά προς αυτή την κατεύθυνση, έχει πλέον ξεκινήσει.Ευτυχώς, γιατί αυτός είναι ο μόνος δρόμος για μια Ελλάδα ισχυρή, που πρέπει να ζήσει, και όχι οδηγούμενη με μαθηματική βεβαιότητα στην καταστροφή, επειδή έτσι εξυπηρετείται η εθνική πολιτική του Βερολίνου,για την οποία, τώρα πια ουδείς αμφιβάλλει, ότι κάθε άλλο παρά«ευρωπαική» ή αλληλέγγυα είναι.

www.tovima.gr