Λεβέντης, μοχθηρός και ελεήμων

Το έπιασε στον αέρα ο Αλέξης Τσίπρας, αλλά δεν πρόλαβαν – φαίνεται – είτε να το ανα­λύσουν σωστά είτε να το απο­κωδικοποιήσουν ότι οι τρεις πολιτικοί αρχηγοί της συγκυβέρνησης εμφανί­στηκαν στις προγραμματικές δηλώσεις έχοντας αναλάβει ο καθένας από έναν ρόλο. Ο Σαμαράς ήταν το καλό παιδί για τους δανειστές, ο Βενιζέλος ο μο­χθηρός τιμητής του Τσίπρα και ο Κουβέλης ο ελεήμων πατερούλης του λα­ού που στενάζει και προσδοκά αλλα­γές στα Μνημόνια.Κανείς δεν γνωρίζει αν αυτή η δια­νομή ρόλων έγινε συνειδητά και κατό­πιν συνεννοήσεων ή είναι αποτέλεσμα της ανάγκης ο καθένας να προβάλει διαφορετικές προτεραιότητες και πο­λιτικά επιχειρήματα, γιατί έτσι κι αλ­λιώς τα διακυβεύματά τους δεν είναι τα ίδια. Η εμφάνιση, λοιπόν, Σαμαρά, Κουβέλη και Βενιζέλου στις προγραμματικές δηλώσεις ήταν αποκαλυπτική για τις διαφορετικές αγωνίες που δια­κατέχουν τον καθένα τους και τις άλ­λου τύπου στοχεύσεις.

Κατ’ αρχάς ο Σαμαράς επιχείρησε να ισορροπήσει ως πρωθυπουργός τριών πολύ διαφορετικών μεταξύ τους και με σοβαρές εσωτερικές αντιθέσεις κομ­μάτων. Προσπάθησε να μη δημιουργή­σει προβλήματα, αμφιβολίες, εντάσεις και αντιστάσεις μεταξύ τριών κοινοβου­λευτικών ομάδων που μέχρι πριν από 3 εβδομάδες κονταροχτυπιούνταν στα μαρμαρένια προεκλογικά αλώνια. Ήταν ασυγκρίτως πιο διαλλακτικός, πιο ήρε­μος, πιο στρογγυλός και πιο απολογητι­κός από κάθε άλλη φορά. Με μια «σβη­σμένη» δίψα και ένα ξέπνοο πάθος, επι­χείρησε να εμφανιστεί ως ο υπεύθυνος ηγέτης. Η αλήθεια είναι ότι η αποστολή που επιχείρησε δεν ήταν καθόλου εύ­κολη, αφού έπρεπε:

♦ να εμφανιστεί ως εγγυητής της συμφωνίας των 3 κομμάτων και μεσο­λαβητής για την άμβλυνση αντιθέσεων, αντιπαραθέσεων και διαφορών,

♦ να πείσει τους εταίρους ότι έχει ήδη μεταμορφωθεί από διαπρύσιος αντιμνημονιακός κήρυκας σε εκπρόσωπο της πι­στής εφαρμογής του Μνημονίου.

Ακόμα και η τελευταία κόντρα του με τον Αλέξη Τσίπρα για την ανάληψη της πολιτικής ευθύνης για την πορεία των ιδιωτικοποιήσεων, ήταν εμφανές ότι έγινε για την τιμή των όπλων. Η αλήθεια είναι ότι ο Σαμαράς μάλλον παρέσυρε στην παγίδα του τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, αφού επιλέγοντας να βασίσει την παρέμβασή του σε ένα εντατικό πρό­γραμμα ιδιωτικοποιήσεων πέρα και πάνω από τα υπεσχημένα στο Μνημό­νιο, άλλαξε ατζέντα και η «γαργάρα» για την επαναδιαπραγμάτευση πέρασε σε δεύτερη μοίρα. Ο Σαμαράς υπερτο­νίζοντας το θέμα των αποκρατικοποι­ήσεων επιθυμούσε να στείλει ένα μή­νυμα στην τρόικα ότι οι συμφωνίες θα γίνουν απόλυτα σεβαστές και ότι ο χαμένος χρόνος θα αναπληρωθεί.

Ταυτόχρονα, επιχεί­ρησε να φύγει μπρο­στά από την εσωκομ­ματική «μουρμούρα» ότι εγκαταλείφθηκε άρον - άρον η επαναδιαπραγμά­τευση. Η αλήθεια είναι ότι εσωκομματικά η κατάσταση δεν είναι και τόσο ήρεμη όσο φαίνεται στη Ν.Δ. Απλώς η επάνοδος στην εξουσία κρύβει κάτω από το χαλί τα σοβαρά ερωτηματικά στελεχών και βου­λευτών για το πού πάει η κατάσταση. Το ευρύ πρόγραμμα των αποκρατικοποιήσεων κλείνει στην ουσία το μάτι στη νεοφιλε­λεύθερη πτέρυγα του κόμματος, στην οποία μοιάζει να στηρίζεται πια ο Σαμαράς με­τά τη βίαιη μετακόμιση στα στασίδια των Ανεξάρτητων Ελλήνων μεγάλου μέρος της λαϊκής ομάδας της Ν.Δ.

Και εδώ συναντιέται με τον Ευάγγελο Βενιζέλο, ο οποίος, μπορεί να μην έχει εσωτερικά προβλήματα στο ζήτημα της επαναδιαπραγμάτευσης αφού τα κυ­βερνητικά βήματα φαίνεται να επιβε­βαιώνουν τη μνημονιακή προεκλογική στρατηγική του στις εκλογές τη 6ης Μα­ΐου, αλλά επείγεται να πείσει ότι επηρε­άζει την κυβέρνηση σε μνημονιακή κα­τεύθυνση. Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ μοι­άζει να έχει αναλάβει σχεδόν «εργολα­βικά» την αποδόμηση του Αλέξη Τσίπρα, όπως φάνηκε και από τις παρεμβάσεις του στη Βουλή το Σαββατοκύριακο. Οι λόγοι είναι προφανείς:

Από τη μια, επιχειρεί να τον κατα­στήσει «λίγο» και «αναξιόπιστο» σε μια μεγάλη μερίδα ψηφοφόρων κάποτε του ΠΑΣΟΚ που τον στήριξαν.

Από την άλλη, επιχειρεί να περι­φρουρήσει όσους τον ψήφισαν και να επαναπατρίσει όσους πήγαν στη Ν.Δ. λόγω φόβου. Ο Βενιζέλος έτσι κι αλλι­ώς νιώθει μια πολύπλευρη πίεση. Επιχει­ρώντας να καταστεί ο βασικός πολιτικός αντίπαλος του Τσίπρα, προσπαθεί τόσο να σπάσει το δίπολο Ν.Δ. - ΣΥΡΙΖΑ όπως διαμορφώθηκε στις τελευταίες εκλογές όσο και να επιβεβαιώσει ότι το ΠΑΣΟΚ αποτελεί ηγεμονική δύναμη στην Κε­ντροαριστερά. Σε μια περίοδο που Ν.Δ. και ΔΗΜΑΡ αναγκαστικά θάβουν την κριτική τους στο κυβερ­νητικό παρελθόν του ΠΑΣΟΚ, ο Βενιζέ­λος επιχειρεί με τη ρητορική του να «σπρώξει» τον ΣΥΡΙΖΑ στις κομμα­τικές δυνάμεις του λα­ϊκισμού και του κρατι­σμού και να τον ταυτίσει με δυνάμεις  που  εγκατέλειψαν μαζικά το ΠΑΣΟΚ επειδή αυτό απέρριψε τη λογική του κομματικού κράτους. Ο νους του προέδρου του ΠΑΣΟΚ έτσι κι αλλιώς εί­ναι στις κινήσεις που γί­νονται στην αυλή του για τη δημιουργία ενός μεταρ­ρυθμιστικού φορέα της Κεντροαριστεράς και γι’ αυτό θα πρέπει ο ίδι­ος να έχει ήδη ανοίξει τα μέτωπα και να έχει δημιουργήσει τις συμ­μαχίες του. Στην προσπάθεια αυτήν επι­χειρεί να κόψει το άνοιγμα της ΔΗΜΑΡ σε ΠΑΣΟΚογενείς δυνάμεις, αντιτάσσο­ντας τη συγκρότηση ενός μετώπου αντίστοιχου της ιταλικής «Ελιάς»,όπου πολ­λές δυνάμεις μπορούν να ενταχθούν χωρίς να περάσουν την πόρτα της ΔΗΜΑΡ.

Ο Φώτης Κουβέλης, από την πλευρά του, επιμένει στη λογική της επαναδιαπραγμάτευσης που θα οδηγήσει στην αποδέσμευση των Μνημονίων, παρ’ ότι η διαδικασία αυτή ενταφιάστηκε και επίσημα στις προγραμματικές δηλώ­σεις. Εκφράζοντας μέσω στελεχών της ΔΗΜΑΡ τη δυσφορία για την απότομη και άκαμπτη προσγείωση στη μνημονιακή πραγματικότητα από τον Γιάννη Στουρνάρα και εμμένοντας ότι η επανα­διαπραγμάτευση θέλει σχέδιο, επιμο­νή, υπομονή και στρατηγική, το κόμμα του Φ. Κουβέλη επιχειρεί να πείσει ότι αποτελεί την υπεύθυνη Αριστερά που δεν κλείνει τα μάτια της στην πραγμα­τικότητα. Ο ίδιος στην ομιλία του στη Βουλή επιχείρησε να κρατήσει άσβε­στο το φως της περίφημης αποδέσμευ­σης. Στο βάθος του τούνελ – εκτός των σοβαρών αντιρρήσεων, από μικρή είναι η αλήθεια μερίδα στελεχών, για την κυ­βερνητική εμπλοκή – αναβοσβήνει ο συναγερμός της πλήρους ενσωμάτω­σης στα πλοκάμια της εξουσίας. Πολλοί εκτιμούν ότι κινδυνεύει με πλήρη απα­ξίωση ο όρος «Αριστερά» στο λογότυ­πο του κόμματος. Στελέχη του κόμμα­τος επισημαίνουν ότι, μπορεί ώς τώρα οι πιρουέτες του Φώτη Κουβέλη να είναι αποτελεσματικές, αλλά η παραμονή του κόμματος στο κυβερνητικό σχήμα με την πλήρη υποταγή στα Μνημόνια κινδυνεύει να καταπιεί το εγχείρημα της κυβερνώσας Αριστεράς. Μέχρι τώ­ρα η ΔΗΜΑΡ μοιάζει να αποκρούει στω­ικά τις συνεχείς βολές του ΣΥΡΙΖΑ για τη συμμετοχή στην κυβέρνηση, αλλά από τον Σεπτέμβρη τα πράγματα αναμένε­ται να δυσκολέψουν, γι’ αυτό και ο Φ. Κουβέλης επιχειρεί να κρατήσει ζωντα­νές τις κόκκινες γραμμές του. Για πόσο; Θα φανεί. Η πρώτη πρόκληση κοντοζυγώνει από τη στάση που θα κρατήσει η ΔΗΜΑΡ στην πρόταση νόμου του ΣΥΡΙΖΑ για επαναφορά συλλογικών συμβά­σεων, κατώτατου μισθού και εργασια­κών συνθηκών στην περίοδο πριν από το δεύτερο Μνημόνιο.

Έτσι κι αλλιώς, για τους τρεις το πρώ­το κρας-τεστ θα είναι οι δημοσκοπήσεις του Σεπτεμβρίου…

topontiki.gr