Ζευγάρια

Του Γιώργου Σκούρτη

(μια Γυναίκα μονολογεί κι είναι σαν να μας μιλάει προσωπικά. Τι λέει; Ατέλειωτο το θέμα… Έχει την πλάκα της.)

Μάλιστα… Θ’ αναρωτιέσαι τι σκέφτομαι. Αυτή η ιστορία με τα ζευγάρια δεν είναι καθόλου εύκολη … Ας πούμε η δικιά μου ιστορία… Νομίζω πως συμβαίνει στα περισσότερα ζευγάρια..Είναι … θέλω να πω, αυτό το θέμα της μοναξιάς που λέμε. Δηλαδή, απ΄ την μοναξιά αρχίζει και μετά συνεχίζεται με το ζευγάρωμα, γιατί, έτσι είμαστε, πρέπει κάπου να ανήκουμε, δεν γίνεται να ανήκουμε στον εαυτό μας, δεν υπάρχει αυτό, και τα ζώα άμα δεις όλα ανήκουν κάπου, στην οικογένεια, στην ομάδα, έτσι κι εμείς θέλουμε να ανήκουμε στην ομάδα των «δύο» πρώτα κι από κει και πέρα σε άλλες πολλές ομάδες, αθλητικές, ιδεολογικές, εθνοτικές…Για μένα ξεκίνησα να σου πω.

Όχι, δεν κάναμε παιδιά γιατί είπαμε πως τα «παιδιά» μας θα είναι η παντοτινή αγάπη μεταξύ μας, η αφοσίωση, η ερωτική έλξη…Μα κι αυτά σαν τα παιδιά είναι, όταν μεγαλώνουν «φεύγουν»…Ε;

Τις περισσότερες φορές που χωρίζουμε, παρακαλάω να βρει καμιά άλλη γυναίκα, να μην ξαναγυρίσει. Θα με πονέσει, βέβαια, αλλά θα το παλέψω, θέλω να πω, θ’ αντέξω μέχρι να βρω κι εγώ κάποιον άλλον άντρα. Κάποια στιγμή, δεν μπορεί, θα πάψω να κρατιέμαι πάνω του κι αυτός πάνω μου. Αλλά μπα. Δεν τυχαίνει…

Εγώ έχω χωρίσει με τον άντρα μου πάμπολλες φορές. Και πάλι σμίγαμε. Και πάλι χωρίζαμε. Ερχόταν μια στιγμή που δε γινότανε αλλιώς, έπρεπε να φύγει ή αυτός ή εγώ, αλλιώς θα σφαζόμαστε, το νιώθαμε. Χωρίζαμε μια μέρα, δυο, μια βδομάδα… Και μήνα ακόμη. Και μετά πάλι, κάποιος έκανε την κίνηση, ο άλλος έτοιμος να τη δεχτεί, τσουπ, ξανά μαζί. Κι όσο το σκέφτομαι, τόσο καταλήγω στη μοναξιά. Όχι όμως σ’ αυτό που λένε οι διάφοροι «μοναξιά» κι εννοούνε κι εγώ δεν ξέρω τι. Εγώ σου μιλάω για την απλή μοναξιά, να θες κάποιον δίπλα σου, έστω να τον βρίζεις κι έστω ας σε βρίζει… Δηλαδή, εγώ κι ο άντρας μου, έρχεται μια στιγμή που δεν μπορούμε να ζούμε χώρια, δηλαδή, μόνοι μας …Και συμβαίνει και τάλλο: χάνουμε τους κοινούς μας φίλους. Άλλοι δε μιλάνε σε μένα, άλλοι δε μιλάνε στον άντρα μου, άλλος «ανήκει» στη δική μου ομάδα, άλλος στου άντρα μου. Τώρα είμαστε πάλι μαζί, πρόσκαιρα, βέβαια… Αδυναμία θα μου πεις. Ίσως… Εγώ όμως το πάω πιο βαθιά, πιο απλά αν θες: Σύμπτωση, λέω. Θέλω να πω ότι αν στις μέρες που είμαστε χωρισμένοι, τύχαινε εγώ να βρω κάποιον άλλον άντρα, που να μου αρέσει -και να του αρέσω, φυσικά - τότε μπορεί και να μην ξαναγύρναγα στον άντρα μου. Όχι μπορεί. Σίγουρα. Το ίδιο θα έκανε κι αυτός…

Σαν κάτι που έχω διαβάσει και με τάραξε: « με τρελαίνεις όταν μου λείπεις και μετά πάλι με τρελαίνεις για το πότε θα μ΄αφήσεις μόνο μου.» Φοβερό δεν είναι; Έτσι ήρθε και προχτές. Δεν είπαμε τίποτα… Να σου πω να γελάσεις;… Μόλις ήρθε, μετά τέσσερις μέρες, ξέρεις τι έκανε; Πήγε στην τουαλέτα!...Βλέπεις, δεν μπορεί να ενεργηθεί με ανακούφιση πουθενά αλλού. Άχ, με πιάνουνε τα γέλια!... Ύστερα φάγαμε, είδαμε τηλεόραση, πέσαμε στο κρεβάτι και κάπου μέσα στη νύχτα, κοιμισμένοι, κάτι κάναμε, έρωτα κάναμε, δεν ξέρω, αυτός είναι ο έρωτας; Αυτό είναι φυσική ανάγκη!... Αυτά…Ξέρεις τι λέω, ε; Πως κάθε φορά διαλέγουμε την καταπίεσή μας. Όταν χωρίζουμε, διαλέγουμε την καταπίεσή μας. Διαλέγουμε την καταπίεση της μοναξιάς μας. Όταν ξανασμίγουμε, διαλέγουμε την καταπίεση του άλλου… Δεν ξέρω τι θα γινόταν αν είχαμε πολλά λεφτά. Να πεις «φεύγω, πάω ένα ταξίδι…». Δεν ξέρω… Σ’ αυτές τις περιπτώσεις τα λεφτά, το μόνο που προσφέρουν είναι ότι δίνουν μια ποικιλία στη μιζέρια. Αν, φυσικά, υποθέσουμε, πως ξέρουμε τι θέλουμε, γιατί ξέρω και κάτι πλούσιους που ζούνε σε μαύρη συμφορά, τέλος πάντων… Είναι και το άλλο το κακό. Σαν παντρεμένοι που είμαστε, δεν έχουμε παρέες. Θέλω να πω πως έχουμε, αλλά είναι κι αυτοί παντρεμένοι. Σε μια παρέα παντρεμένων δε χωράει ελεύθερη γυναίκα που μπορεί να ξεμυαλίσει τους άντρες, ούτε άντρας που μπορεί να φλερτάρει γυναίκα… Η παρέα των παντρεμένων τους αποβάλλει αμέσως… Έχει συμβεί πολλές φορές… Κι έτσι, όταν χωρίζουμε, δεν έχουμε με ποιόν να κάνουμε παρέα. Ώσπου να δικτυωθούμε, που λέμε, ώσπου να βγούμε παραέξω, έχουμε λυγίσει…. Σάμπως έχουμε και νεύρα;… Ρημάδι είναι… Θέλω να σου πω μ’ αυτά, ότι τον έχω βαρεθεί τον άντρα μου!... Δεν ξέρω τι ακριβώς θέλω τώρα, αλλά μπορεί και να θέλω ν΄ αγαπήσω, τρελά, παθιασμένα, παιδικά πες. Το ίδιο πιστεύω πως του χρειάζεται κι αυτουνού. Όμως να… πάντα μαζί. Μέχρι που σιχαινόμαστε ο ένας τον άλλον. Δεν υπάρχει πια έκπληξη, καταλαβαίνεις; Τα ίδια, τα ίδια, τα ίδια… Μπορεί κάποια στιγμή να σφαχτούμε για ένα κουτί σπίρτα! Το κουτί θα’ ναι; Όχι … Η λαχτάρα για κάτι άλλο που δε συμβαίνει, θα’ ναι…

Αυτή η αγάπη που γίνεται μίσος, χωρίς να το πάρουμε χαμπάρι… Κι έτσι θα πεθάνουμε, καταλαβαίνεις;… Καμιά φορά, εκεί που κάθομαι, κλαίω. Έτσι απλά που σ’ το λέω. Κλαίω… Μετά, στεγνώνουν τα δάκρυα μόνα τους, την ώρα που εγώ πλένω τα πιάτα. Τρομερό δεν είναι;…

Απ’ την άλλη πάλι, έχω μια φίλη, ελεύθερη, που ζει τη ζωή της. Τις στιγμές που μιλάμε σοβαρά για όλ’ αυτά, ξέρεις τι μου λέει; «Σε ζηλεύω.» Ακούς;… Εγώ ακούω τις ιστορίες της και μου φαίνονται σαν σινεμά κι αυτή μου λέει πως με ζηλεύει!... Φοβερό δεν είναι; Και της τα λέω όλα, ε; Τα ξέρει όλα για μένα και τον άντρα μου.

Πώς καταντήσαμε έτσι, θε μου!... Το πιο τρομερό και γελοίο απ’ όλα ξέρεις ποιο είναι;… Όταν σκέφτομαι πως πιθανώς ο άντρας μου να καταπιέζεται εξαιτίας μου. Δηλαδή, να μη φχαριστιέται με άλλη γυναίκα νομίζοντας πως μου κάνει κάτι, δεν ξέρω.. κάτι κακό.!... Είναι τρομερό. Το νιώθεις;… Τον φαντάζομαι να με φαντάζεται σαν μέγαιρα και με πιάνουν τα διαόλια μου. Μακάρι να το έκανε! Ειλικρινά… Τον λυπάμαι. Βέβαια, αυτός δε θα με λυπάται, είμαι σίγουρη. Ω, γι αυτό είμαι σίγουρη!... Μπορεί να με βρίζει, αλλά δε θα λυπάται τη ζωή μου που μαραζώνει κοντά του… Οχ, θε μου… Μακάρι να έβρισκε μια γυναίκα…. Μακάρι να’ ρχόταν μια μέρα και να μου’ λεγε «ξέρεις, αγαπάω… θέλω…» . Μακάρι… Και μακάρι να μου τύχει κι εμένα… Δε θα υπολογίσω τίποτα, στ’ ορκίζομαι. Θα πάω! ΘΑ ΠΑΩ… Πεθαίνουμε, καταλαβαίνεις;…

Δεν αντέχω στη σκέψη πως θα πεθάνω, έχοντας γνωρίσει μονάχα τον άντρα μου! Μονάχα τον έρωτα με τον άντρα μου! Αυτόν!... Είναι φριχτό!... Απάνθρωπο!... Θα κάνω καμιά τρέλα, δεν ξέρω…. Θα πάρω τον πρώτο τυχόντα και θα πάω… Έτσι. Για να το μάθει ο άντρας μου και να χωρίσουμε. Πρέπει κάτι να γίνει, καταλαβαίνεις;… Πρέπει να αλλάξουμε ποιότητα, δεν πάει άλλο!... Δεν μπορούμε πια να μιλήσουμε, δε λέμε τίποτα. Όταν είμαστε μαζί δε μας ενδιαφέρει τίποτα!... Πλήττουμε. Είμαστε νεκροί!... Κάτι πρέπει να κάνει το κράτος, η κυβέρνηση, η εκκλησία… Δεν πάει άλλο, θα σφαχτούμε!

Πρέπει να γίνει ειδικό υπουργείο για τους παντρεμένους, δεν ξέρω…. Γελάς;… Για γέλια είναι, ναι… Είναι τρομερό, αλλά είναι για γέλια. Τέτοια παγίδα, δεν την περίμενα ποτέ… Οι άνθρωποι πρέπει να χωριστούνε σε δυο κατηγορίες: στους ελεύθερους και στους παντρεμένους. Έχεις δει άνθρωπο να μεταμορφώνεται σε παντρεμένο;… Είναι φριχτό σου λέω. Ασύλληπτο! Και το πιο τρομερό απ’ όλα είναι πως κανείς δε μαθαίνει απ’ τον άλλον. Κανείς. Όλοι κάποια στιγμή θα περάσουν από δω ή τουλάχιστον πασχίζουν να περάσουν!... Είναι απάνθρωπο!...Και κάνουν και παιδιά! Και τα περισσότερα ζευγάρια κάνουν παιδιά γιατί έτσι-τάχα μου! – θα μείνουν για πάντα μαζί! Και τσουπ χωρίζουν και μαλώνουν και γίνονται βούκινο και – συμβαίνει πολύ συχνά – ξαναπαντρεύονται άλλους που κι αυτοί έχουν παιδιά! Της τρελής γίνεται!

Γι αυτό όλο και περισσότεροι γίνονται «ζωόφιλοι», παίρνουν σκυλιά, γατιά, πουλιά, κροκοδείλους…ό,τι νάναι, αρκεί να είναι «δικό» τους, να τους υπακούει, να τους κάνει παρέα. Τώα τι πάεινα πει ζωόφιλος που κρατάει κοτζάμ σκύλο στο σαλόνι και το βγάζει βόλτα με το λουρί και το φίμωτρο δεν ξέρω…

Έχω μια φίλη, χωρισμένη…. Βαριέσαι;… Δε θέλεις να σου πω;… Έχω πολλά να σου πω… Καλά… Βέβαια, πολλές είναι οι χωρισμένες, όμως αυτή η φίλη μου είναι περίπτωση. Μόλις χώρισε, ήταν να τη λυπούνται οι μοναχικές γάτες. Έχεις δει μοναχική γάτα το μήνα που ερωτεύονται; Δεν υπάρχει πιο θλιβερό θέαμα. Ραγίζει η καρδιά σου… Τεντώνεται μπροστά σου, τουρλώνει τα πισινά της, ανοίγει το «τέτοιο» της και νιαουρίζει τόσο θλιβερά που σου’ ρχεται να της βάλεις μέσα το μικρό σου δακτυλάκι… Με συγχωρείς… Γελάω , αλλά είναι πολύ θλιβερό…

Έτσι ήταν κι η φίλη μου. Ξαφνικά την έχασα. Την είδα πάλι τις προάλλες κι έμεινα. Έλαμπε! Της λέω «είσ’ ερωτευμένη, βρε;». Γέλασε… «Ναι», μου λέει, «είμ’ ερωτευμένη με τον εαυτό μου». Ύστερα κάτσαμε και τα είπαμε. Τρελάθηκα! Εκεί να δεις το σινεμά που σου λέω. Τι σινεμά, μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας! Ξέρεις τι μου είπε; Πως πήγε, λέει, στο εξωτερικό κι αγόρασε –στην αρχή τυχαία και ντροπαλά μετά συνειδητά κι άφοβα- ό, τι σεξουαλικό αντικείμενο έχουνε βγάλει για την ευχαρίστηση της γυναίκας κι άρχισε, λέει, να κάνει έρωτα μόνη της. Ντρεπόταν στην αρχή, δεν μπορούσε, αλλά σιγά-σιγά ένιωθε και πιο καλά, πιο καλά, ώσπου στο τέλος ανακάλυψε τέτοια ωραία και τρομερά πράγματα στη σεξουαλικότητά της, που έκανε να πάει με άντρα πάνω από τρεις μήνες… Και μην την πεις μαλακισμένη, δεν είναι. Και τώρα έχει κι όποιον άντρα θελήσει. Ανακαλύπτοντας τον εαυτό της, έγινε πραγματικά άλλος άνθρωπος. Και μ’ όποιον άντρα πάει, την ερωτεύεται… Αλλ’ αυτή δε μένει με κανένα. Ζει την ιστορία όσο της δίνει ευχαρίστηση και μόλις μυριστεί πως ο άντρας πάει να κρεμαστεί πάνω της, φεύγει.. Μόνη της. Δεν την πειράζει καθόλου… Βέβαια, αυτή έχει ένα πλεονέκτημα. Ή μάλλον δύο. Έχει επάγγελμα που κερδίζει τα λεφτά της αλλά και που την κάνει να νιώθει «υπαρκτό» πρόσωπο… Τι να σου πω, τη ζηλεύω. Δεν τη βάζω σαν παράδειγμα, αλλά να, πιστεύω πως το πρόβλημα παραμένει ο εαυτός μας. Για μας τις γυναίκες είναι και ο πουριτανισμός του περίγυρου. Αν μια γυναίκα ομολογήσει πως κάνει χρήση δονητή οι περισσότεροι θα την λυπηθούν και οι άλλοι θα την πουν ανώμαλη. Τι είναι αυτός ο περιβόητος δονητής; Απ΄την αρχαιότητα ακόμα! Θα τους δείτε στα μουσεία. Από πέτρα, δέρμα, ξύλο…

Πριν απ΄τον Φρόιντ ακόμα και περισσότερο μετά, οι ψυχίατροι γιάτρευαν την γυναικεία υστερία ξέρεις με ποιο φάρμακο; Την ξάπλωναν και της χάιδευαν την κλειτορίδα! Έτσι μόνο ηρεμούσαν τον «υστερικό παροξυσμό».. Μετά πάλι κάποιος γιατρός ερευνητής ανακάλυψε τον ιατρικό δονητή, ε και σήμερα πια - εξ αιτίας της καταναλωτικής σεξομανίας - έχει γίνει σεξουαλικό φετίχ. Το φάρμακο κατάντησε να σαρκάζεται σαν ασθένεια! 

Όποιος δε συμφιλιωθεί με τον εαυτό του, όποιος δεν αυτοαγαπηθεί, νομίζω πως δεν μπορεί ν’ αγαπήσει σωστά κάποιον άλλον. Πιο πολύ κρεμόμαστε στον άλλον, γαντζωνόμαστε, παρά τον αγαπάμε… Δεν ξέρω αν καταλαβαίνεις… Του κρεμάμε τους φόβους μας, τις ανασφάλειές μας, τα χούγια μας, φορτωνόμαστε κι εμείς τα δικά του κι άντε, προχωράμε δίπλα-δίπλα, σαν μίζερα γαϊδούρια… Μια φίλη μου παντρεύτηκε, ξέρεις γιατί;… Γιατί τη νύχτα φοβότανε τους κλέφτες, τους «σκούρους» που λέμε, κάθε γειτονιά έχει το γκέτο της, κάθε γκέτο ανθρώπους που φοβούνται μην τους πιάσουνε χωρίς χαρτιά, κρύβονται, «τα αρούρια!»- απ΄το «αρουραίοι» - όπως τους λέει μια άλλη φίλη που μόλις δύσει ο ήλιος δεν ξεμυτάει, αυτή που κάθε βράδυ έκανε την έξοδό της… Το φαντάζεσαι;… Νέα κοπέλα, μοντέρνα, απ’ αυτές που βλέπεις στις διαδηλώσεις και στα κλαμπ.… Άντε να βγάλεις άκρη. . .

Τι φοβάται; Τους απελπισμένους. Γέμισε ο κόσμος απελπισμένους!

Λοιπόν, πολλά είπα…Κι αυτά δεν τελειώνουνε… Τι ώρα είναι;… Με περιμένει ο άντρας μου. Θέλω επειγόντως την πρέζα μου, τα χάπια μου και την απελπισία μου….

Πλάκα δεν έχω;

Γιώργος Σκούρτης Ιούνιος 2012

mediasoup.gr/monologoi