Γράφει ο Γιώργος Παππάς
Την περίοδο που υπουργός Ανάπτυξης ήταν ο Μιχάλης Χρυσοχοϊδης «άνοιξε» ένα πρόγραμμα
χρηματοδότησης επιχειρηματικών ιδεών από το ΕΣΠΑ και τις τράπεζες. Την πρώτη
μέρα η ανταπόκριση ήταν εντυπωσιακά μεγάλη. Υπεβλήθησαν περίπου 1000
τηλεφωνικές αιτήσεις. Έμπλεος ενθουσιασμού ο κ. Χρυσοχοϊδης πήγε την επομένη
στην αρμόδια υπηρεσία για να μοιραστεί με τους υπαλλήλους τη χαρά του. Τους....βρήκε συνοφρυωμένους.
Η αιτία; Από τις 1000 αιτήσεις για χρηματοδότηση νέων επιχειρηματικών
πρωτοβουλιών οι 700 ήταν για δημιουργία καφετεριών και μπαρ!
Τι δείχνει αυτό το παράδειγμα; Ότι ακόμη κι αν εξασφαλίσεις ρευστότητα, αν δεν έχεις ένα ολοκληρωμένο σχέδιο με ιεραρχήσεις και προτεραιότητες, η πολυπόθητη ανάπτυξη θα παραμείνει μαγική εικόνα. Εκτός αν θεωρείται ανάπτυξη η διόγκωση του τομέα εστίασης. Ακούμε συνεχώς από τις ηγεσίες των κομμάτων, που είναι στην κυβέρνηση, ότι η πολιτική της δημοσιονομικής προσαρμογής δεν πρόκειται να βγει αν δεν πλαισιωθεί από μια επιθετική στρατηγική ανάπτυξης που θα μειώνει την ανεργία και θα αποκλιμακώνει την ύφεση. Σωστό.
Ωστόσο, η ανάπτυξη δεν είναι κάτι που διατάσσεται, ούτε επιβάλλεται με προεδρικά διατάγματα και υπουργικές αποφάσεις. Απαιτούνται πολλά πράγματα: καθαρή εικόνα για την εγχώρια πραγματικότητα (αδυναμίες, στρεβλώσεις, δυνατότητες), ικανότητα ανάλυσης του διεθνούς καταμερισμού εργασίας και αξιοποίησης των ευκαιριών που παρουσιάζονται, προκειμένου η χώρα να αποκτήσει ρόλο μέσα σ’ αυτό το περιβάλλον, εκμετάλλευση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων μας, εξαντλητική προετοιμασία και, κυρίως, ένα πρόγραμμα παρέμβασης το οποίο στις γενικές γραμμές του οφείλει να εκπονήσει το κράτος.
Πρέπει μ’ άλλα λόγια το άρχον πολιτικό συγκρότημα να αναμετρηθεί με ορισμένα βασικά ερωτήματα:
1) Θα συνεχίσουμε να ενθαρρύνουμε δραστηριότητες με σχεδόν μηδενική προστιθέμενη αξία στο ΑΕΠ και ελάχιστη συμβολή στην καταπολέμηση της ανεργίας (καφετέριες, μπαρ, σουβλατζίδικα, ταβέρνες, μικρομάγαζα ένδυσης);
2) Θα εξακολουθήσουμε να συντηρούμε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που παράγει μαζικά δικηγόρους, γιατρούς, φαρμακοποιούς, μηχανικούς, καθηγητές και δημοσιογράφους, άρα υποψήφιους ανέργους ή στην καλύτερη περίπτωση κακά αμειβόμενους υπαλλήλους σε εργασίες που δεν έχουν καμία σχέση με το αντικείμενο που σπούδασαν;
Τι δείχνει αυτό το παράδειγμα; Ότι ακόμη κι αν εξασφαλίσεις ρευστότητα, αν δεν έχεις ένα ολοκληρωμένο σχέδιο με ιεραρχήσεις και προτεραιότητες, η πολυπόθητη ανάπτυξη θα παραμείνει μαγική εικόνα. Εκτός αν θεωρείται ανάπτυξη η διόγκωση του τομέα εστίασης. Ακούμε συνεχώς από τις ηγεσίες των κομμάτων, που είναι στην κυβέρνηση, ότι η πολιτική της δημοσιονομικής προσαρμογής δεν πρόκειται να βγει αν δεν πλαισιωθεί από μια επιθετική στρατηγική ανάπτυξης που θα μειώνει την ανεργία και θα αποκλιμακώνει την ύφεση. Σωστό.
Ωστόσο, η ανάπτυξη δεν είναι κάτι που διατάσσεται, ούτε επιβάλλεται με προεδρικά διατάγματα και υπουργικές αποφάσεις. Απαιτούνται πολλά πράγματα: καθαρή εικόνα για την εγχώρια πραγματικότητα (αδυναμίες, στρεβλώσεις, δυνατότητες), ικανότητα ανάλυσης του διεθνούς καταμερισμού εργασίας και αξιοποίησης των ευκαιριών που παρουσιάζονται, προκειμένου η χώρα να αποκτήσει ρόλο μέσα σ’ αυτό το περιβάλλον, εκμετάλλευση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων μας, εξαντλητική προετοιμασία και, κυρίως, ένα πρόγραμμα παρέμβασης το οποίο στις γενικές γραμμές του οφείλει να εκπονήσει το κράτος.
Πρέπει μ’ άλλα λόγια το άρχον πολιτικό συγκρότημα να αναμετρηθεί με ορισμένα βασικά ερωτήματα:
1) Θα συνεχίσουμε να ενθαρρύνουμε δραστηριότητες με σχεδόν μηδενική προστιθέμενη αξία στο ΑΕΠ και ελάχιστη συμβολή στην καταπολέμηση της ανεργίας (καφετέριες, μπαρ, σουβλατζίδικα, ταβέρνες, μικρομάγαζα ένδυσης);
2) Θα εξακολουθήσουμε να συντηρούμε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που παράγει μαζικά δικηγόρους, γιατρούς, φαρμακοποιούς, μηχανικούς, καθηγητές και δημοσιογράφους, άρα υποψήφιους ανέργους ή στην καλύτερη περίπτωση κακά αμειβόμενους υπαλλήλους σε εργασίες που δεν έχουν καμία σχέση με το αντικείμενο που σπούδασαν;
3) Θα οργανωθεί, επιτέλους, μια διαφορετική πολιτική για τον
αγροτικό τομέα που θα έχει ως στόχο να «σπάσει» τις μονοκαλλιέργειες σε
ολόκληρες περιοχές, και ταυτοχρόνως, θα δημιουργεί τις προϋποθέσεις αυτάρκειας
σε προϊόντα που μπορεί να βγάλει σε αφθονία η ελληνική γη, ώστε να μην
επιβαρύνεται ο προϋπολογισμός, εισάγοντας η χώρα λεμόνια από τη Χιλή, ντομάτες
από την Αργεντινή, πορτοκάλια, κρεμμύδια, πράσα και φακές από γειτονικές και
μακρινές περιοχές;
4) Θα δούμε με διαφορετικό μάτι και θα ενισχύσουμε
συνεταιριστικές προσπάθειες στην παραγωγή, στην εμπορία και στην κατανάλωση;
Θα πει κάποιος: Μα,
είναι δυνατόν να εξουδετερώσεις από τη μια μέρα στην άλλη νοοτροπίες ετών; Είναι εφικτό να μειώσεις το ειδικό
βάρος της αυταπασχόλησης και της μικρής επιχειρηματικότητας στην ελληνική
οικονομία; Είναι εύκολο να αλλάξεις τις συνήθειες και τα βολέματα μεγάλων
κοινωνικών ομάδων; Σωστά, δεν είναι εύκολο. Είναι, όμως, επιβεβλημένο να
γίνει. Αν δεν το κάνεις ως κράτος
οργανωμένα, θα το κάνει με εξαιρετικά βίαιο τρόπο η κρίση.
Το δυστύχημα είναι ότι αυτοί που έχουν την ευθύνη διαχείρισης και καλούνται να δώσουν τη μάχη της αναμόρφωσης της οικονομίας και της παραγωγής ούτε σχέδιο διαθέτουν (από φλυαρία και φληναφήματα περί σχεδίου να φάνε και οι κότες) ούτε, επιπροσθέτως, είναι σε θέση να εμφανιστούν ως εμπνευστές ενός νέου παραδείγματος που θα λειτουργήσει μεταδοτικά. Έχουν χάσει την έξωθεν καλή μαρτυρία, λόγω του κακόφημου παρελθόντος τους. Ζυγίστηκαν, μετρήθηκαν και βρέθηκαν λιποβαρείς. Αυτό είναι επί της ουσίας το πρόβλημα της χώρας.
Το δυστύχημα είναι ότι αυτοί που έχουν την ευθύνη διαχείρισης και καλούνται να δώσουν τη μάχη της αναμόρφωσης της οικονομίας και της παραγωγής ούτε σχέδιο διαθέτουν (από φλυαρία και φληναφήματα περί σχεδίου να φάνε και οι κότες) ούτε, επιπροσθέτως, είναι σε θέση να εμφανιστούν ως εμπνευστές ενός νέου παραδείγματος που θα λειτουργήσει μεταδοτικά. Έχουν χάσει την έξωθεν καλή μαρτυρία, λόγω του κακόφημου παρελθόντος τους. Ζυγίστηκαν, μετρήθηκαν και βρέθηκαν λιποβαρείς. Αυτό είναι επί της ουσίας το πρόβλημα της χώρας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου