Την θυσία την είδαμε, το ευρώ μήπως ξέρεις πότε; Με ρώταγε τις προάλλες φίλος, καλά εξοικειωμένος στο πολιτικό θυσιαστήριο. Προφανώς λόγω «εξοικείωσης» δεν θα διαστάσει να ψηφίσει στη βουλή και τα νέα μέτρα εσωτερικής υποτίμησης, τα οποία με έναν ιστορικά επιβεβαιωμένο, αλλά .............πάντως μαγικό τρόπο δεν είναι που προκαλούν ύφεση και φτωχοποίηση, αλλά στη συνέχεια θα προσδιορίσουν και την μορφή οικονομικής ανάπτυξης. Ετούτη θα διαμορφωθεί σε ένα χαμηλό ποιοτικά επίπεδο, προκαλώντας πιέσεις για εξωτερική υποτίμηση, η οποία στο βαθμό που δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί, εξαιτίας ενός σκληρού νομίσματος που δεν ορίζεις, θα υποκατασταθεί από πρόσθετη συγκαλυμμένη υποτίμηση, με την μορφή του διπλού νομισματικού συστήματος.
Άρα, η θυσία της ελληνικής κοινωνίας θα καταλήξει σε δύο πράγματα: (1) σε μια μορφή οπισθοδρομικής ,κοινωνικά κάλπικης, ανάπτυξης που θα χαρακτηρίζεται από ένταση εργασίας και όχι ένταση κεφαλαίου με απασχόληση υψηλής τεχνολογίας και (2) σε μια μορφή διπλού νομισματικού, που θα υποστηρίζει καλύτερα αυτή την μορφή, δίχως να επηρεάζει την διαμόρφωση της αξίας του κοινού νομίσματος αναφοράς εντός της περιοχής του ευρώ.
Αυτό σημαίνει «πάση θυσία στο ευρώ», που διακηρύττει μια οπισθοδρομική, αντεθνική, μεταπρατική και «εργολαβική» αστική τάξη, η οποία με την μορφή της πολιτικής ελίτ αποκρυσταλλώνεται στη ΝΔ, στο ΠΑΣΟΚ , στο κόμμα του κ. Κουβέλη και σε μερικούς άλλους παράγοντες μεταξύ αυτών ή δεξιότερα αυτών , ενώ ως μορφή επιχειρηματικής ελίτ απαντάται κυρίως στο πρόσωπο των διαπλεκομένων μεγαλοεπιχειρηματιών. Έτσι, το «πάση θυσία στο ευρώ» είναι μια πολιτικοοικονομική αφήγηση που δομείται στο πλαίσιο της στρατηγικής υποτίμησης της εργατικής δύναμης και των εισοδημάτων που συνδέονται με αυτήν, ενώ η εισαγωγή διπλού νομισματικού που θα ακολουθήσει αναγκαστικά - αν δεν αλλάξει η θεσμική δομή της ευρωζώνης και δεν πάψει η Ελλάδα να αποτελεί μοναδική εξαίρεση στους κόλπους της - θα έρθει να εναρμονίσει την εσωτερική αγορά στην στρατηγική υποτίμησης της εργασίας. Δηλαδή, μέσω αυτού του μηχανισμού, θα υποτιμηθεί και η περιουσία των Ελλήνων, όπως και τα ήδη επενδυμένα κεφαλαιουχικά αγαθά, ως προς το ευρώ.
Αυτό παραστατικά το όρισα την προηγούμενη περίοδο ως «δραχμοποίηση» εντός του ευρώ, αποσαφηνίζοντας ότι τούτο δεν έχει καμία σχέση με την υιοθέτηση εθνικού νομίσματος (πχ. Δραχμή), που υπό μη-νεοφιλελεύθερους όρους, αλλά σαφώς κεϋνσιανιστικούς και σοσιαλιστικούς (αναδιανομή), θα μπορούσε να διαμορφώσει εντελώς διαφορετικές συνθήκες αυτόνομης και ισχυρής ανάπτυξης με παραγωγική ανασυγκρότηση και εκμετάλλευση μάλιστα του ανενεργού κεφαλαίου σε ευρώ. Μόνον που τέτοιο ζήτημα στην πραγματικότητα ποτέ δεν ετέθη, αν εξαιρέσει κανείς ένα μέρος της αριστεράς και ένα ακόμη μικρότερο από δεξιά, τα οποία, στο γενικότερο πλαίσιο αναφοράς που το έθεσαν, παρεξηγήθηκαν. Το καθεστώς τούς τοποθέτησε στο κλαμπ της δραχμής και τους εξοβέλισε, (απέκλεισε από την δημόσια διαβούλευση), διασκεδάζοντας παράλληλα την ουσία της δικής του στρατηγικής, η οποία αντικειμενικά ορίζει την Συγκυβέρνηση και τους συμμάχους/ υποστηριχτές της ως το κλαμπ της δραχμοποίησης.
Στην Ελλάδα, φίλοι, το κλαμπ της δραχμοποίησης, διεξάγοντας έναν εικονικό πόλεμο με το κλαμπ της δραχμής, διασφάλισε την ταξική του νίκη απέναντι στα δύο τρίτα της ελληνικής κοινωνίας, τα οποία εξαπάτησε πολυποίκιλα. Το κεφάλαιο και οι αετονύχηδες ατζέντηδές του πολιτικοί, δεν έρχονται πλέον να αξιοποιήσουν την εργασία για την παραγωγή υπεραξίας σε ένα σύγχρονο, αποδοτικό και ανταγωνιστικό με τεχνολογικούς όρους περιβάλλον , αλλά επιδιώκουν τον εξανδραποδισμό των εργαζομένων, τον εξευτελισμό της εργασίας και το ξεπούλημα/απόλυτη κάρπωση της δημόσιας περιουσίας. Αυτό δεν θα μπορούσε να γίνει, ούτε ασφαλώς να νομιμοποιηθεί πολιτικά, εκτός ευρωζώνης.
Πώς φανατιστήκατε λοιπόν πως θα μας επέτρεπε η κ. Μέρκελ, αλλά και οι χρηματιστές/τραπεζίτες να βγούμε από το ευρώ; Εκτός από την γενικότερη αναστάτωση που θα επέφερε αυτή η κίνηση και την σχετική πλέον ζημία, κυρίως στον επίσημο ευρωπαϊκό τομέα που κατέχει ελληνικά ομόλογα, θα είχαμε τρία μείζονα ζητήματα: (1) διάλυση της ευρωζώνης και προσβολή του νεο- ηγεμονικού μοντέλου της (Γερμανία), (2) παράδειγμα προς μίμηση για άλλους λαούς, οι οποίοι αντιλαμβάνονται πλέον ότι το ευρώ, δεν είναι απλώς νόμισμα, αλλά πολιτικοοικονομικό πλαίσιο που ρυθμίζει την ανάπτυξή τους σε υποδεέστερο ποιοτικά επίπεδο, την δημοκρατία τους και την ευημερία τους, εντός ενός συστήματος εσωτερικής ιεραρχίας στην ευρωζώνη, το οποίο καθορίζει όχι ακριβώς ο Γαλλογερμανικός άξονας, αλλά η σχέση της Γερμανίας με το χρηματοπιστωτικό λόμπι και (3) προστριβή στα όρια της σύγκρουσης Γερμανίας-ΗΠΑ, καθώς η Γερμανική βιομηχανική ελίτ θα θεωρούσε την «αποσκίρτηση» της Ελλάδας προϊόν κερδοσκοπικών σκοπιμοτήτων τα οποία στηρίζουν ή υποθάλπουν οι ΗΠΑ.
Η επίσκεψη της κ. Μέρκελ στην Αθήνα, δίχως να σημαίνει κάποια μεταβολή ως προς το περιεχόμενο και την μορφή του «θυσιαστηρίου», συμβολίζει την χείρα φιλίας και καλής συνεργασίας προς την Αμερικανική πλευρά, που βαίνει προς κρίσιμες εκλογές, καθώς η τελευταία υπό την διοίκηση Ομπάμα συνεργάστηκε το τελευταίο τρίμηνο αποτελεσματικά με τους Γερμανούς στο σχέδιο «Appeasement» , κατευνασμού χρηματαγοράς και επενδυτών εντός της ΕΕ. Συμβολίζει την παραμονή ακόμη και της απομονωμένης Ελλάδας ,υπό όρους ασφαλώς εξαίρεσης και θυσίας των δύο τρίτων της κοινωνίας, στην Ευρωζώνη, ενώ ταυτόχρονα γίνεται προάγγελος της εισαγωγής διπλού νομισματικού στην χώρα μας – όπως μου δόθηκε η ευκαιρία να εξηγήσω στο προηγούμενο διαδικτυακό μου σημείωμα. Αυτό σημαίνει η χθεσινοβραδινή τοποθέτηση της Επικεφαλής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, Κριστίν Λαγκάρντ, μετά το πέρας των εργασιών του Eurogroup, η οποία από την μία χαιρετίζει την βούληση των ηγεσιών των κομμάτων του ελληνικού κυβερνητικού συνασπισμού να τοποθετήσουν την κοινωνία πιο βαθιά στο θυσιαστήριο, ενώ από την άλλη επισημαίνει ότι «πολλά μένουν ακόμη να γίνουν σε όλους τους τομείς, τόσο σε δημοσιονομικές όσο και σε διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, στη φορολογία και στην αναχρηματοδότηση του χρέους».
Ποιος θα αναχρηματοδοτήσει το ελληνικό χρέος; Οι θεσμοί της ευρωζώνης (επίσημος τομέας), ή η ίδια η χρηματαγορά. Η δεύτερη θα ήταν παράλογο να το κάνει μετά μάλιστα την τραγική για το ελληνικό συμφέρον αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους, ενώ οι πρώτοι δεν σκοπεύουν να υπονομεύσουν τον νέο μηχανισμό ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών που εισήγαγαν για να υποστηρίξουν όλες τις υπό δυσμενή πιστωτική κάλυψη χώρες της ευρωζώνης εκτός από την Ελλάδα. Άρα τι απομένει; Να καλύψει ο ελληνικός λαός, τα δύο τρίτα της κοινωνίας, την αναχρηματοδότηση του χρέους. Μπορεί να γίνει αυτό δίχως διπλό νομισματικό, με παράλληλη τυπική «διασφάλιση» ότι το μέτρο θα είναι προσωρινό και η διαδικασία αναστρέψιμη, ώστε η Ελλάδα μόλις ορθοποδήσει οικονομικά και το χρέος της πάψει να απειλεί το ευρώ, θα επιστρέψει ως κανονικό μέλος της; Όχι, είναι η απάντηση.
Η Ελλάδα οδηγείται συντεταγμένα, και επιτρέψτε μου να πω πρόστυχα, από την πλευρά του πολιτικού της συστήματος στην «δραχμοποίηση» της εσωτερικής της αγοράς, με δραματική υποτίμηση όλων των αξιών που αναφέρονται στο έδαφος, στα ιδιωτικά ακίνητα, στην δημόσια περιουσία και ασφαλώς στην εργασία. Ενισχυτικός μηχανισμός αυτού θα είναι το διπλό νομισματικό.
Και μετά ο φίλος πολιτικός με ρωτά - μάλλον χιουμοριστικά - εάν γνωρίζω πότε θα πάρουμε την επόμενη δόση των 31,5 δις και των κάτι παραπάνω από χρωστούμενα από την προηγούμενη δόση! Μην ανησυχείτε θα τα πάρετε (και όχι πάρουμε), αλλά τεμαχισμένα και υπό την γνωστή διαδικασία, αφού πρώτα ενισχύσετε την φλόγα που καίει στον βωμό της ελληνικής κοινωνίας, εξευτελιστείτε πατόκορφα και στο τέλος ζητήσετε εσείς την άδεια για εφαρμογή διπλού νομισματικού, για ανακούφιση της αγοράς από την πολύ περιορισμένη ρευστότητα! Φυσικά, μετά από αυτό, που θα πραγματοποιηθεί σε έκτακτη σύνοδο κορυφής και μετά ασφαλώς τις αμερικανικές εκλογές, θα θριαμβολογήσει σύσσωμη η ελληνική διαπλοκή, καθώς θα θεωρήσει ότι βρήκε λύση στο πρόβλημα ανάπτυξης και κυρίως παραμονής της στα πράγματα, καθώς η έξοδος μετά από αυτά από την ευρωζώνη θα θεωρείται ακόμη πιο ασύμφορη οικονομικά και παρακινδυνευμένη πολιτικά ενέργεια.
Η Ελλάδα, φίλοι, ήταν λάθος να προπαγανδίσει τη έξοδό της από την Ευρωζώνη μετά την κρίση. Ήταν λάθος το «επιστροφή στη δραχμή», γι’ αυτό με είδατε τόσο αρνητικό σε αυτήν την αφήγηση – και όχι επί της πολιτικοοικονομικής ουσίας που έθετε το ζήτημα της ανάπτυξης, της δημοκρατίας και ευημερίας εντός της ευρωζώνης. Ήταν όμως εγκληματικό το δίλημμα «ευρώ ή δραχμή» και ταφόπλακα για το εθνικό συμφέρον και την κοινωνία το «πάση θυσία στο ευρώ»! Ο κ. Σαμαράς είναι ένας πολιτικός που έρχεται να ολοκληρώσει την ελεεινή συμπεριφορά του κ. Παπανδρέου, όπως ακριβώς η ΝΔ τον αμοραλισμό του ΠΑΣΟΚ. Ο δικομματισμός της μεταπολίτευσης και η διαπλοκή του για να σωθούν όπως- όπως και να περισώσουν το προϊόν της απληστίας τους, θυσιάζουν τα δύο τρίτα του λαού και την επόμενη γενιά, πολύ φοβάμαι μαζί με την δημοκρατία στον τόπο μας.
Η πιστωτική κρίση της Ελλάδας δεν έπρεπε να εστιαστεί στην Αθήνα, ήταν μια ευρωπαϊκή υπόθεση και σε ευρωπαϊκό πλαίσιο, έπρεπε να αντιμετωπισθεί. Η έλευση της κ. Μέρκελ στην Αθήνα και η διαλεκτική που αναπτύσσει, κατατείνουν στον συμβολισμό πως η κρίση είναι εσωτερικό πρόβλημα της Ελλάδας, που απλώς διαταράσσει την οργάνωση στην Ευρωζώνη, την αξία του ευρώ, όπως και τις προοπτικές της ένωσης. Η κρίση, μάς λέει η κυρία Μέρκελ, είναι ζήτημα προσαρμογής της συμπεριφοράς της Ελλάδας στους ευρωπαϊκούς θεσμούς, ενώ πρόκειται για εντελώς διαφορετικής φύσης πολιτικό ζήτημα που αφορά στο διακυβερνητικό μοντέλο της ΕΕ και την θεσμική συγκρότηση της ευρωζώνης.
Η ελληνική κοινωνία πληρώνει και θα πληρώσει με τεράστια θυσία, μεγαλύτερη από αυτή που αντιστοιχεί σε πολεμικές καταστροφικές ήττες, την ακατανόμαστη πράξη του κυρίαρχου πολιτικού συστήματος να αποδεχτεί/εσωτερικεύσει τον ρόλο του «αποδιοπομπαίου τράγου» με κύριο σημαίνον το «όλοι μαζί τα φάγαμε». Πρόκειται κυριολεκτικά για τυχοδιωκτικό χειρισμό της πολιτικομεγαλοεπιχειρηματικής κάστας της χώρας μας, ο οποίος θα οδηγήσει τελικά σε μείζονα θεσμική κρίση. Η οικονομική κρίση δεν θεραπεύτηκε εγκαίρως πολιτικά με την συντεταγμένη μεταβολή ηγεμονίας στον τόπο και εξ΄αυτού θα προκύψει στη συνέχεια δραματική κρίση δημοκρατίας. Αυτό, δυστυχώς για την κ. Μέρκελ - πέρα ημών - θα καταλήξει να συμβολίζει ιστορικά η παρουσία της στην Ελλάδα σε τούτη την συγκυρία. Δυστυχώς ούτε η ευρωπαίοι ηγέτες διαθέτουν σοβαρή κριτική, αναλυτική ικανότητα και προνοητικότητα. Εκτός εάν δεν τους ενδιαφέρει ούτε αυτή τη φορά η υπόθεση του ευρωπαϊσμού. Εκτός και αν έχουμε επιστρέψει στην χειρότερη εποχή των φαύλων εθνικισμών κάτω από υπό τον μανδύα της μετανεωτερικότητας, της παγκοσμιοποίησης και του νεοφιλελευθερισμού. Εκτός αν για άλλη μια φορά το γερμανικό κεφάλαιο χρησιμοποιεί ως δόρυ τον ευρωπαϊκό ιδεαλισμό σε συνδυασμό με τον «οικονομικό ρεαλισμό» για να γεννήσει τέρατα στην ήπειρο!
Στην Ελλάδα τα τέρατα είναι εύκολο να γεννηθούν, καθώς μόνον μέσω αυτών θα καλυφτούν τα τερατουργήματα ενός καθεστώτος διαπλεκόμενης και χρόνια αριβιστικής ηγεμονίας. Σε κάθε περίπτωση όμως η ευθύνη για την εξέλιξη στην Ελλάδα είναι υπόθεση όλων μας. Αν δεις τον εαυτό σου ως μοιραίο θύμα στο θυσιαστήριο της σύγχρονης ευρωπαϊκής ιστορίας και δεν αντιδράσεις πολιτικά, εντοπίζοντας το ακριβές πολιτικό πρόβλημα της χώρας, όπως το διαπραγματεύτηκε η γραφή μου την τελευταία πενταετία, απλώς θα έχεις παραδοθεί ως « σφάγιο» στο θυσιαστήριο και μάλλον δεν θα πρέπει να ζητήσεις αργότερα «τα ρέστα» από κανέναν. Η ιστορία δεν αναγνωρίζει εξαπατημένους λαούς, ενώ η πραγματική ζωή εκδικείται πολιτικά - και όχι μόνον - όσους παραμένουν προσκολλημένοι στην αφήγηση της θυματοποίησης και της αδυναμίας, ή του οικονομισμού και της κούφιας ηθικολογίας, ή του ρατσιστικού εθνικισμού και της απολιτικής δοξασίας. Η κρίση της Ελλάδας για να μην λάβει χαρακτηριστικά εθνικής καταστροφής, πρέπει να αντιμετωπισθεί σήμερα πολιτικά στο πλαίσιο μιας νέα ηγεμονίας με την μη- διαπλεκόμενη αριστερά στο τιμόνι και δίχως αποκλεισμούς ( δεν θέλω να δω αποκλεισμένους ούτε καν τους νεοναζιστές)! Είναι η μόνη ρεαλιστική λύση… και αυτή δεν μπορεί να προσφέρει η «θεά» Μέρκελ!
Αυτό σημαίνει «πάση θυσία στο ευρώ», που διακηρύττει μια οπισθοδρομική, αντεθνική, μεταπρατική και «εργολαβική» αστική τάξη, η οποία με την μορφή της πολιτικής ελίτ αποκρυσταλλώνεται στη ΝΔ, στο ΠΑΣΟΚ , στο κόμμα του κ. Κουβέλη και σε μερικούς άλλους παράγοντες μεταξύ αυτών ή δεξιότερα αυτών , ενώ ως μορφή επιχειρηματικής ελίτ απαντάται κυρίως στο πρόσωπο των διαπλεκομένων μεγαλοεπιχειρηματιών. Έτσι, το «πάση θυσία στο ευρώ» είναι μια πολιτικοοικονομική αφήγηση που δομείται στο πλαίσιο της στρατηγικής υποτίμησης της εργατικής δύναμης και των εισοδημάτων που συνδέονται με αυτήν, ενώ η εισαγωγή διπλού νομισματικού που θα ακολουθήσει αναγκαστικά - αν δεν αλλάξει η θεσμική δομή της ευρωζώνης και δεν πάψει η Ελλάδα να αποτελεί μοναδική εξαίρεση στους κόλπους της - θα έρθει να εναρμονίσει την εσωτερική αγορά στην στρατηγική υποτίμησης της εργασίας. Δηλαδή, μέσω αυτού του μηχανισμού, θα υποτιμηθεί και η περιουσία των Ελλήνων, όπως και τα ήδη επενδυμένα κεφαλαιουχικά αγαθά, ως προς το ευρώ.
Αυτό παραστατικά το όρισα την προηγούμενη περίοδο ως «δραχμοποίηση» εντός του ευρώ, αποσαφηνίζοντας ότι τούτο δεν έχει καμία σχέση με την υιοθέτηση εθνικού νομίσματος (πχ. Δραχμή), που υπό μη-νεοφιλελεύθερους όρους, αλλά σαφώς κεϋνσιανιστικούς και σοσιαλιστικούς (αναδιανομή), θα μπορούσε να διαμορφώσει εντελώς διαφορετικές συνθήκες αυτόνομης και ισχυρής ανάπτυξης με παραγωγική ανασυγκρότηση και εκμετάλλευση μάλιστα του ανενεργού κεφαλαίου σε ευρώ. Μόνον που τέτοιο ζήτημα στην πραγματικότητα ποτέ δεν ετέθη, αν εξαιρέσει κανείς ένα μέρος της αριστεράς και ένα ακόμη μικρότερο από δεξιά, τα οποία, στο γενικότερο πλαίσιο αναφοράς που το έθεσαν, παρεξηγήθηκαν. Το καθεστώς τούς τοποθέτησε στο κλαμπ της δραχμής και τους εξοβέλισε, (απέκλεισε από την δημόσια διαβούλευση), διασκεδάζοντας παράλληλα την ουσία της δικής του στρατηγικής, η οποία αντικειμενικά ορίζει την Συγκυβέρνηση και τους συμμάχους/ υποστηριχτές της ως το κλαμπ της δραχμοποίησης.
Στην Ελλάδα, φίλοι, το κλαμπ της δραχμοποίησης, διεξάγοντας έναν εικονικό πόλεμο με το κλαμπ της δραχμής, διασφάλισε την ταξική του νίκη απέναντι στα δύο τρίτα της ελληνικής κοινωνίας, τα οποία εξαπάτησε πολυποίκιλα. Το κεφάλαιο και οι αετονύχηδες ατζέντηδές του πολιτικοί, δεν έρχονται πλέον να αξιοποιήσουν την εργασία για την παραγωγή υπεραξίας σε ένα σύγχρονο, αποδοτικό και ανταγωνιστικό με τεχνολογικούς όρους περιβάλλον , αλλά επιδιώκουν τον εξανδραποδισμό των εργαζομένων, τον εξευτελισμό της εργασίας και το ξεπούλημα/απόλυτη κάρπωση της δημόσιας περιουσίας. Αυτό δεν θα μπορούσε να γίνει, ούτε ασφαλώς να νομιμοποιηθεί πολιτικά, εκτός ευρωζώνης.
Πώς φανατιστήκατε λοιπόν πως θα μας επέτρεπε η κ. Μέρκελ, αλλά και οι χρηματιστές/τραπεζίτες να βγούμε από το ευρώ; Εκτός από την γενικότερη αναστάτωση που θα επέφερε αυτή η κίνηση και την σχετική πλέον ζημία, κυρίως στον επίσημο ευρωπαϊκό τομέα που κατέχει ελληνικά ομόλογα, θα είχαμε τρία μείζονα ζητήματα: (1) διάλυση της ευρωζώνης και προσβολή του νεο- ηγεμονικού μοντέλου της (Γερμανία), (2) παράδειγμα προς μίμηση για άλλους λαούς, οι οποίοι αντιλαμβάνονται πλέον ότι το ευρώ, δεν είναι απλώς νόμισμα, αλλά πολιτικοοικονομικό πλαίσιο που ρυθμίζει την ανάπτυξή τους σε υποδεέστερο ποιοτικά επίπεδο, την δημοκρατία τους και την ευημερία τους, εντός ενός συστήματος εσωτερικής ιεραρχίας στην ευρωζώνη, το οποίο καθορίζει όχι ακριβώς ο Γαλλογερμανικός άξονας, αλλά η σχέση της Γερμανίας με το χρηματοπιστωτικό λόμπι και (3) προστριβή στα όρια της σύγκρουσης Γερμανίας-ΗΠΑ, καθώς η Γερμανική βιομηχανική ελίτ θα θεωρούσε την «αποσκίρτηση» της Ελλάδας προϊόν κερδοσκοπικών σκοπιμοτήτων τα οποία στηρίζουν ή υποθάλπουν οι ΗΠΑ.
Η επίσκεψη της κ. Μέρκελ στην Αθήνα, δίχως να σημαίνει κάποια μεταβολή ως προς το περιεχόμενο και την μορφή του «θυσιαστηρίου», συμβολίζει την χείρα φιλίας και καλής συνεργασίας προς την Αμερικανική πλευρά, που βαίνει προς κρίσιμες εκλογές, καθώς η τελευταία υπό την διοίκηση Ομπάμα συνεργάστηκε το τελευταίο τρίμηνο αποτελεσματικά με τους Γερμανούς στο σχέδιο «Appeasement» , κατευνασμού χρηματαγοράς και επενδυτών εντός της ΕΕ. Συμβολίζει την παραμονή ακόμη και της απομονωμένης Ελλάδας ,υπό όρους ασφαλώς εξαίρεσης και θυσίας των δύο τρίτων της κοινωνίας, στην Ευρωζώνη, ενώ ταυτόχρονα γίνεται προάγγελος της εισαγωγής διπλού νομισματικού στην χώρα μας – όπως μου δόθηκε η ευκαιρία να εξηγήσω στο προηγούμενο διαδικτυακό μου σημείωμα. Αυτό σημαίνει η χθεσινοβραδινή τοποθέτηση της Επικεφαλής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, Κριστίν Λαγκάρντ, μετά το πέρας των εργασιών του Eurogroup, η οποία από την μία χαιρετίζει την βούληση των ηγεσιών των κομμάτων του ελληνικού κυβερνητικού συνασπισμού να τοποθετήσουν την κοινωνία πιο βαθιά στο θυσιαστήριο, ενώ από την άλλη επισημαίνει ότι «πολλά μένουν ακόμη να γίνουν σε όλους τους τομείς, τόσο σε δημοσιονομικές όσο και σε διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, στη φορολογία και στην αναχρηματοδότηση του χρέους».
Ποιος θα αναχρηματοδοτήσει το ελληνικό χρέος; Οι θεσμοί της ευρωζώνης (επίσημος τομέας), ή η ίδια η χρηματαγορά. Η δεύτερη θα ήταν παράλογο να το κάνει μετά μάλιστα την τραγική για το ελληνικό συμφέρον αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους, ενώ οι πρώτοι δεν σκοπεύουν να υπονομεύσουν τον νέο μηχανισμό ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών που εισήγαγαν για να υποστηρίξουν όλες τις υπό δυσμενή πιστωτική κάλυψη χώρες της ευρωζώνης εκτός από την Ελλάδα. Άρα τι απομένει; Να καλύψει ο ελληνικός λαός, τα δύο τρίτα της κοινωνίας, την αναχρηματοδότηση του χρέους. Μπορεί να γίνει αυτό δίχως διπλό νομισματικό, με παράλληλη τυπική «διασφάλιση» ότι το μέτρο θα είναι προσωρινό και η διαδικασία αναστρέψιμη, ώστε η Ελλάδα μόλις ορθοποδήσει οικονομικά και το χρέος της πάψει να απειλεί το ευρώ, θα επιστρέψει ως κανονικό μέλος της; Όχι, είναι η απάντηση.
Η Ελλάδα οδηγείται συντεταγμένα, και επιτρέψτε μου να πω πρόστυχα, από την πλευρά του πολιτικού της συστήματος στην «δραχμοποίηση» της εσωτερικής της αγοράς, με δραματική υποτίμηση όλων των αξιών που αναφέρονται στο έδαφος, στα ιδιωτικά ακίνητα, στην δημόσια περιουσία και ασφαλώς στην εργασία. Ενισχυτικός μηχανισμός αυτού θα είναι το διπλό νομισματικό.
Και μετά ο φίλος πολιτικός με ρωτά - μάλλον χιουμοριστικά - εάν γνωρίζω πότε θα πάρουμε την επόμενη δόση των 31,5 δις και των κάτι παραπάνω από χρωστούμενα από την προηγούμενη δόση! Μην ανησυχείτε θα τα πάρετε (και όχι πάρουμε), αλλά τεμαχισμένα και υπό την γνωστή διαδικασία, αφού πρώτα ενισχύσετε την φλόγα που καίει στον βωμό της ελληνικής κοινωνίας, εξευτελιστείτε πατόκορφα και στο τέλος ζητήσετε εσείς την άδεια για εφαρμογή διπλού νομισματικού, για ανακούφιση της αγοράς από την πολύ περιορισμένη ρευστότητα! Φυσικά, μετά από αυτό, που θα πραγματοποιηθεί σε έκτακτη σύνοδο κορυφής και μετά ασφαλώς τις αμερικανικές εκλογές, θα θριαμβολογήσει σύσσωμη η ελληνική διαπλοκή, καθώς θα θεωρήσει ότι βρήκε λύση στο πρόβλημα ανάπτυξης και κυρίως παραμονής της στα πράγματα, καθώς η έξοδος μετά από αυτά από την ευρωζώνη θα θεωρείται ακόμη πιο ασύμφορη οικονομικά και παρακινδυνευμένη πολιτικά ενέργεια.
Η Ελλάδα, φίλοι, ήταν λάθος να προπαγανδίσει τη έξοδό της από την Ευρωζώνη μετά την κρίση. Ήταν λάθος το «επιστροφή στη δραχμή», γι’ αυτό με είδατε τόσο αρνητικό σε αυτήν την αφήγηση – και όχι επί της πολιτικοοικονομικής ουσίας που έθετε το ζήτημα της ανάπτυξης, της δημοκρατίας και ευημερίας εντός της ευρωζώνης. Ήταν όμως εγκληματικό το δίλημμα «ευρώ ή δραχμή» και ταφόπλακα για το εθνικό συμφέρον και την κοινωνία το «πάση θυσία στο ευρώ»! Ο κ. Σαμαράς είναι ένας πολιτικός που έρχεται να ολοκληρώσει την ελεεινή συμπεριφορά του κ. Παπανδρέου, όπως ακριβώς η ΝΔ τον αμοραλισμό του ΠΑΣΟΚ. Ο δικομματισμός της μεταπολίτευσης και η διαπλοκή του για να σωθούν όπως- όπως και να περισώσουν το προϊόν της απληστίας τους, θυσιάζουν τα δύο τρίτα του λαού και την επόμενη γενιά, πολύ φοβάμαι μαζί με την δημοκρατία στον τόπο μας.
Η πιστωτική κρίση της Ελλάδας δεν έπρεπε να εστιαστεί στην Αθήνα, ήταν μια ευρωπαϊκή υπόθεση και σε ευρωπαϊκό πλαίσιο, έπρεπε να αντιμετωπισθεί. Η έλευση της κ. Μέρκελ στην Αθήνα και η διαλεκτική που αναπτύσσει, κατατείνουν στον συμβολισμό πως η κρίση είναι εσωτερικό πρόβλημα της Ελλάδας, που απλώς διαταράσσει την οργάνωση στην Ευρωζώνη, την αξία του ευρώ, όπως και τις προοπτικές της ένωσης. Η κρίση, μάς λέει η κυρία Μέρκελ, είναι ζήτημα προσαρμογής της συμπεριφοράς της Ελλάδας στους ευρωπαϊκούς θεσμούς, ενώ πρόκειται για εντελώς διαφορετικής φύσης πολιτικό ζήτημα που αφορά στο διακυβερνητικό μοντέλο της ΕΕ και την θεσμική συγκρότηση της ευρωζώνης.
Η ελληνική κοινωνία πληρώνει και θα πληρώσει με τεράστια θυσία, μεγαλύτερη από αυτή που αντιστοιχεί σε πολεμικές καταστροφικές ήττες, την ακατανόμαστη πράξη του κυρίαρχου πολιτικού συστήματος να αποδεχτεί/εσωτερικεύσει τον ρόλο του «αποδιοπομπαίου τράγου» με κύριο σημαίνον το «όλοι μαζί τα φάγαμε». Πρόκειται κυριολεκτικά για τυχοδιωκτικό χειρισμό της πολιτικομεγαλοεπιχειρηματικής κάστας της χώρας μας, ο οποίος θα οδηγήσει τελικά σε μείζονα θεσμική κρίση. Η οικονομική κρίση δεν θεραπεύτηκε εγκαίρως πολιτικά με την συντεταγμένη μεταβολή ηγεμονίας στον τόπο και εξ΄αυτού θα προκύψει στη συνέχεια δραματική κρίση δημοκρατίας. Αυτό, δυστυχώς για την κ. Μέρκελ - πέρα ημών - θα καταλήξει να συμβολίζει ιστορικά η παρουσία της στην Ελλάδα σε τούτη την συγκυρία. Δυστυχώς ούτε η ευρωπαίοι ηγέτες διαθέτουν σοβαρή κριτική, αναλυτική ικανότητα και προνοητικότητα. Εκτός εάν δεν τους ενδιαφέρει ούτε αυτή τη φορά η υπόθεση του ευρωπαϊσμού. Εκτός και αν έχουμε επιστρέψει στην χειρότερη εποχή των φαύλων εθνικισμών κάτω από υπό τον μανδύα της μετανεωτερικότητας, της παγκοσμιοποίησης και του νεοφιλελευθερισμού. Εκτός αν για άλλη μια φορά το γερμανικό κεφάλαιο χρησιμοποιεί ως δόρυ τον ευρωπαϊκό ιδεαλισμό σε συνδυασμό με τον «οικονομικό ρεαλισμό» για να γεννήσει τέρατα στην ήπειρο!
Στην Ελλάδα τα τέρατα είναι εύκολο να γεννηθούν, καθώς μόνον μέσω αυτών θα καλυφτούν τα τερατουργήματα ενός καθεστώτος διαπλεκόμενης και χρόνια αριβιστικής ηγεμονίας. Σε κάθε περίπτωση όμως η ευθύνη για την εξέλιξη στην Ελλάδα είναι υπόθεση όλων μας. Αν δεις τον εαυτό σου ως μοιραίο θύμα στο θυσιαστήριο της σύγχρονης ευρωπαϊκής ιστορίας και δεν αντιδράσεις πολιτικά, εντοπίζοντας το ακριβές πολιτικό πρόβλημα της χώρας, όπως το διαπραγματεύτηκε η γραφή μου την τελευταία πενταετία, απλώς θα έχεις παραδοθεί ως « σφάγιο» στο θυσιαστήριο και μάλλον δεν θα πρέπει να ζητήσεις αργότερα «τα ρέστα» από κανέναν. Η ιστορία δεν αναγνωρίζει εξαπατημένους λαούς, ενώ η πραγματική ζωή εκδικείται πολιτικά - και όχι μόνον - όσους παραμένουν προσκολλημένοι στην αφήγηση της θυματοποίησης και της αδυναμίας, ή του οικονομισμού και της κούφιας ηθικολογίας, ή του ρατσιστικού εθνικισμού και της απολιτικής δοξασίας. Η κρίση της Ελλάδας για να μην λάβει χαρακτηριστικά εθνικής καταστροφής, πρέπει να αντιμετωπισθεί σήμερα πολιτικά στο πλαίσιο μιας νέα ηγεμονίας με την μη- διαπλεκόμενη αριστερά στο τιμόνι και δίχως αποκλεισμούς ( δεν θέλω να δω αποκλεισμένους ούτε καν τους νεοναζιστές)! Είναι η μόνη ρεαλιστική λύση… και αυτή δεν μπορεί να προσφέρει η «θεά» Μέρκελ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου