Το Νόμπελ, η ειρήνη και ο εμπαιγμός

Ο Ταρίκ Αλί μιλάει στην Έιμυ Γκούντμαν για το Νόμπελ Ειρήνης στην Ε.Ε, την Ελλάδα και τον ΣΥΡΙΖΑ

μετάφραση: Ιωάννα Βόγλη

Ποια ήταν η αντίδρασή σας μόλις ακούσατε ότι απονεμήθηκε στην Ευρωπαϊκή Ένωση το Νόμπελ Ειρήνης;
Ξέσπασα σε γέλια. Η Νορβηγική Επιτροπή για το Νόμπελ Ειρήνης, που απαρτίζεται κυρίως από παροπλισμένους παλιούς Νορβηγούς πολιτικούς, καταφέρνει πάντα να μας εκπλήσσει και να μας απογοητεύει. Συμπεριφέρονται διαρκώς με αυτό τον τρόπο. Οι επιλογές της Επιτροπής τα τελευταία είκοσι χρόνια είναι για γέλια, και σε κάποιες περιπτώσεις τερατώδεις. Δίνουν το βραβείο στην Ε.Ε. σε μια στιγμή που...

ουσιαστικά, προωθεί σε οικονομικό επίπεδο την ανεργία και δημιουργεί πραγματικές ταξικές διαιρέσεις σε όλες σχεδόν τις χώρες της Ευρώπης. Σε μια στιγμή που οι πολιτικές τις οποίες προωθεί έχουν προκαλέσει ένα τεράστιο κύμα βίας στους δρόμους της Ελλάδας, ενώ υπάρχει τεράστιο δημοκρατικό έλλειμα. Η συμμετοχή στις ευρωεκλογές, σε ολόκληρη την Ευρώπη, έχει σημειώσει πτώση πάνω από 40% τα τελευταία είκοσι χρόνια. Ψηφίζουν μόνο το 43% των ευρωπαίων πολιτών, ενώ οι νέοι δεν ψηφίζουν σχεδόν καθόλου.

Πριν μερικά χρόνια, η Ευρωπαϊκή Συνθήκη ψηφίστηκε οριακά, ενώ οι πολιτικοί που την υπέγραψαν ούτε καν την είχαν διαβάσει. Ας μην ξεχνάμε, επίσης, ότι κάθε χώρα που γίνεται μέλος της Ε.Ε. αυτομάτως γίνεται και μέλος του ΝΑΤΟ. Με άλλα λόγια, όταν απονέμεις το βραβείο στην Ε.Ε. βραβεύεις και το ΝΑΤΟ. Ως προς αυτό, αξίζει να θυμηθούμε ότι σχεδόν όλες οι μεγάλες χώρες της Ε.Ε. διατηρούν στρατεύματα στο Αφγανιστάν. Όλες οι μεγάλες χώρες της Ε.Ε. στήριξαν και επικύρωσαν την κατοχή του Ιράκ, αν και κάποιες ήταν αντίθετοι στον πόλεμο. Πρόκειται λοιπόν για τον απόλυτο εμπαιγμό, ιδίως αυτή την περίοδο, που οι δρόμοι της Νότιας Ευρώπης σείονται από τις διαδηλώσεις. Αποδεικνύει επίσης ότι αυτοί οι Νορβηγοί πρώην πολιτικοί, οι οποίοι απαρτίζουν την επιτροπή, δεν έχουν καμία επαφή με την πραγματικότητα. Και είμαι βέβαιος ότι θα υπάρξουν αντιδράσεις και εντός της Νορβηγίας, όπως συμβαίνει σχεδόν κάθε φορά που ανακοινώνεται το Νόμπελ Ειρήνης.

Το Νορβηγικό Συμβούλιο Ειρήνης (Norwegian Peace Council) ζήτησε την παραίτηση του προέδρου της Επιτροπής Νόμπελ, μετά την απονομή του Νόμπελ Ειρήνης στην Ε.Ε., δηλώνοντας: «Η απονομή του Νόμπελ Ειρήνης 2012 στην Ε.Ε. καταδεικνύει ότι η Επιτροπή κάθε άλλο παρά πολιτικά αμερόληπτη είναι: τα τελευταία χρόνια η Ε.Ε., με την πολιτική που ακολουθεί, αποδεδειγμένα αντιπροσωπεύει το αντίθετο της ειρήνης. Στην Ε.Ε. υπάρχει σοβαρό δημοκρατικό έλλειμμα, με τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων να αυξάνουν την κοινωνική ανισότητα».
Το Νορβηγικό Συμβούλιο Ειρήνης έχει ασκήσει και στο παρελθόν κριτική στις επιλογές της Επιτροπής. Στην πραγματικότητα, ο Άλφρεντ Νόμπελ είχε ορίσει ότι το Νόμπελ Ειρήνης πρέπει να απονέμεται μόνο σε όσους προωθούν ενεργά την ειρήνη. Όμως η Ε.Ε. δεν κάνει κάτι τέτοιο: για παράδειγμα, στην περίπτωση της Μέσης Ανατολής στηρίζει ανελλιπώς το Ισραήλ όσον αφορά την κατοχή της Παλαιστίνης. Κατά το παρελθόν προσπάθησε να απομονώσει την εκλεγμένη παλαιστινιακή κυβέρνηση. Συνεχίζει να στηρίζει το ΝΑΤΟ –είναι άλλωστε τμήμα του– και τον πόλεμο στο Αφγανιστάν. Άρα, το ερώτημα που τίθεται είναι με ποιο σκεπτικό η Επιτροπή πήρε τη συγκεκριμένη απόφαση, τη στιγμή που είναι σίγουρο ότι θα προκαλέσει την αντίδραση πολλών, πολλών σουηδών και νορβηγών βουλευτών. Ήμουν στο Όσλο, πριν λίγα χρόνια, κατά την απονομή του ίδιου βραβείου στον Ομπάμα, όταν περίπου 10.000 άνθρωποι διαδήλωναν εναντίον της απόφασης αυτής, καθώς ο Ομπάμα είχε μόλις ανακοινώσει ότι θα κλιμακώσει τον πόλεμο στο Αφγανιστάν και το Πακιστάν. Η Επιτροπή για το Νόμπελ Ειρήνης έχει μετατραπεί σε μια εκδοχή της Ε.Ε. Λειτουργούν αντιδημοκρατικά, διορίζονται μόνοι τους, δεν λογοδοτούν σε κανέναν. Αυτό πρέπει να αλλάξει. Η Επιτροπή πρέπει να διεθνοποιηθεί, δεν είναι δυνατόν να αποτελείται από αυτούς τους ξεγραμμένους πολιτικούς.

Ο εκπρόσωπος τύπου του ΣΥΡΙΖΑ, Πάνος Σκουρλέτης, δήλωσε: «Δεν μπορώ να καταλάβω με ποια λογική πάρθηκε αυτή η απόφαση. Σε πολλά μέρη της Ευρώπης, και κατεξοχήν στην Ελλάδα, ζούμε καθημερινά τις επιπτώσεις ενός ακήρυκτου πολέμου».

Η Ελλάδα αποτελεί τυπική περίπτωση: οι γερμανικές τράπεζες κυρίως, με τη βοήθεια των γαλλικών τραπεζών και των πολιτικών που στηρίζουν το σύστημα, έχουν εξαθλιώσει τη ζωή σχεδόν όλων των Ελλήνων, συμπεριλαμβανομένης και της μεσαίας τάξης — με μόνη εξαίρεση τους πολύ πλούσιους. Τον τελευταίο ενάμιση χρόνο έχω επισκεφθεί την Ελλάδα κάμποσες φορές και η κατάσταση είναι πραγματικά άσχημη. Και όταν διαφάνηκε η πιθανότητα να νικήσει στις εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ –και ήταν πολύ μεγάλη– οι πολιτικοί της Ε.Ε., ακόμα και ο νεοεκλεγείς Φρανσουά Ολάντ, εμφανίστηκαν στις οθόνες της ελληνικής τηλεόρασης καλώντας τον ελληνικό λαό «να μην ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ γιατί θα συντριβεί, θα είναι αυτοκτονικό, η Ελλάδα θα καταστραφεί». Αυτές οι απειλές έφεραν αποτέλεσμα και οι γηραιότεροι πολίτες, κυρίως, δεν ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ· τον ψήφισαν όμως οι νεότεροι. Με δυο λόγια, αυτή η ανοικτή και αντιδημοκρατική παρέμβαση στις εκλογές της Ελλάδας, μιας χώρας-μέλους της Ε.Ε., είχε αντίκτυπο, κάτι εξαιρετικά αρνητικό.

Το ερώτημα λοιπόν είναι γιατί τα μέλη της Επιτροπής Νόμπελ οδηγούνται σε μια τέτοια απόφαση. Γιατί δεν έχουν καμία επαφή με την πραγματικότητα, γιατί δεν τους ενδιαφέρει και γιατί αισθάνονται ότι θα παραμείνουν μέλη για όλη τους τη ζωή, αφού ο ένας προτείνει τον άλλον. Αλλά νομίζω ότι αυτή τη φορά, το είπα και προηγουμένως, το παρατράβηξαν και ο κόσμος θα εξαγριωθεί.

Ο Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο, επαίνεσε την απόφαση της Επιτροπής Νόμπελ.

Ο Μπαρόζο ήταν πρωθυπουργός της Πορτογαλίας κατά τη διάρκεια του πολέμου στο Ιράκ και αποφάσισε να στηρίξει τον πόλεμο, παρά την επιθυμία της πλειοψηφίας του πορτογαλικού λαού. Το βρίσκω εξωφρενικό να μιλάει για υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων κάποιος που συμμετείχε σε έναν πόλεμο που στοίχισε τη ζωή σε πάνω από ένα εκατομμύριο ανθρώπους. Όχι μόνο εκτός της Ε.Ε., αλλά και εντός αυτής ο Μπαρόζο και οι άλλοι ηγέτες έχουν ψηφίσει νόμους οι οποίοι αμφισβητούν το habeas corpus, περιορίζουν τα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα των ευρωπαίων πολιτών, έχουν επιτρέψει τον βασανισμό ευρωπαίων πολιτών σε άλλα μέρη του κόσμου ή την αποστολή τους στο Γκουαντάναμο. Άρα, το όλον πράγμα είναι ένα επικοινωνιακό παιχνίδι.

Ο Tariq Ali μίλησε με την Amy Goodman στο Democracy Now, στις 12.10.2012.

ΕΝΘΕΜΑΤΑ