Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου
Θυμάμαι όταν από την αρχή της κρίσης έδινα με ακρίβεια το διεθνές ανταγωνιστικό πλαίσιο εντός του οποίου ελάμβανε χώρα το ελληνικό δράμα, με πόση επιπολαιότητα και ηλιθιότητα αντιδρούσαν όσοι καλοέβλεπαν μια διεθνή παρέμβαση για σταθεροποίηση του καθεστώτος της διαπλοκής, μετά τον εγκλωβισμό του μεταξύ ελλειμμάτων και αδυναμίας πίστωσης. Θυμάμαι τις παιδαριώδεις λοιδορίες των «ανθρώπων της αγοράς», που στο πρόσωπο της τρόικας έβλεπαν την........... αγία τριάδα της ελευθέριας οικονομίας, που θα ξήλωνε τους δημοσίους υπάλληλους, μαζί με τις δημόσιες υπηρεσίες και θα έδινε την ευκαιρία να γίνουν οι ίδιοι «δημόσιοι λειτουργοί», από την πίσω πόρτα: ως επιχειρηματίες, εργολάβοι του δημοσίου, ή υπάλληλοι τέτοιων εταιρειών παροχής υπηρεσιών, ή ως πάροχοι μεταπρατικού έργου σε υπηρεσίες (κλάδους) που μονοπωλεί το δημόσιο. Ιδιωτικό μονοπώλιο ή ολιγοπώλιο, δηλαδή, στη θέση του κρατικού μονοπωλίου. Θυμάμαι πως αυτό το πλαίσιο κατατεμαχιζόταν είτε με κριτήριο τον οικονομισμό, είτε στη βάση δορυφορικών συμφερόντων των ΗΠΑ, της Ρωσίας ή της Γερμανίας.
Θυμάμαι την αδυναμία να κατανοηθεί ότι η ελληνική κρίση δεν αποτελούσε απλώς έκφραση της κρίσης υπερσυσσώρευσης του σύγχρονου καπιταλισμού, ούτε μια κλασική περίπτωση κρίσης του κεφαλαιοκρατικού κράτους στη φάση αναθεωρήσεων της Νέας Οικονομίας. Θυμάμαι και θλίβομαι τον εφησυχασμό, το αηδιαστικό στυλάκι του τηλεοπτικού lifestyle, τον κομματικό και συνδικαλιστικό αυτοματισμό με την ρουτίνα τους, την τραγική αδυναμία ανάλυσης, το ρατσιστικά εθνικιστικό πρίσμα της προσέγγισης, την κυριαρχία της αφήγησης «όλοι μαζί τα φάγαμε» σε συνδυασμό με το «είμαστε έθνος ανάδελφο», ή την αποδοχή του «είμαστε λαός κλεφτών και διεφθαρμένων αμαρτωλών» , ή της κυβερνητικής αφηγήσεως «αμαρτήσαμε, αλλά τώρα που συνειδητοποιήσαμε την μωρότητα μας και το αδιέξοδο του αμοραλισμού μας θα γίνουμε ξανά ενάρετοι ευρωπαίοι, αφού πρώτα πληρώσουμε το αντίτιμο του εξαγνισμού μας, στους σοφούς της ιεράς εξέτασης του ΔΝΤ και της ΕΕ»!
Θυμάμαι… και ξαφνικά δεν θυμάμαι τίποτε! Η μνήμη μπλοκάρει στην έρημο. Η Ελλάδα ερημοποιείται, αεριοποιείται, ιδιοποιείται, πριν δραχμοποιηθεί και καταστεί ζώνη συμπλοκής των κυνηγών του έξυπνου χρήματος με τους κυνηγούς του ευρώ και κυνηγούς του γερμανικού ηγεμονισμού, όπως και κυνηγούς γεωπολιτικών αναθεωρήσεων στην Ανατολική Μεσόγειο, σ τα Δυτικά Βαλκάνια και το Αιγαίο, υπό την αιγίδα της Νέας Τάξης - που από τις πολλές αταξίες χαοποιείται - και την σφραγίδα των κυνηγών σκουρόχρωμων, αλλόθρησκων κεφαλών!
Πόλεμο διεθνών παραγόντων και συμφερόντων με θέατρο την Ελλάδα διαπιστώνουν μόλις τώρα, οι διαπλεκόμενοι που μας αποκαλούσαν φαντασιόπληκτους, όταν τον περιγράφαμε και τον ερμηνεύαμε, προτού οι ελληνικές κυβερνήσεις επιλέξουν την τρελή πορεία στο σπιράλ της αβύσσου υπό το σύνθημα «μνημόνιο ή πτώχευση» , το οποίο στη συνέχεια μετεξελίχθηκε σε «ευρώ ή δραχμή», για να καταλήξει σε λίγο σε «διπλό νομισματικό ή χάος». Φαιδροί , φοβισμένοι, κουτοπόνηροι και εσείς θρασύδειλοι υποστηρικτές ή άβουλοι ψηφοφόροι ενός καθεστώτος ερημοποίησης της Ελλάδας , σε λίγο και εσείς θα πάθετε «αμνησία»! Όχι από συναίσθηση της πραγματικότητας και όχι στιγμιαία όπως όσοι αναζητούν πολιτική λύση στην ανεξέλεγκτη, καιροσκοπική απορρύθμιση που προκαλέσατε συνειδητά ή ασυνείδητα , ή / και με την αδιαφορία σας, αλλά από ελεεινό τυχοδιωκτισμό. Η τυχοδιωκτική αστική τάξη της Ελλάδας εισέρχεται σε παρατεταμένη κρίση ταυτότητας που θα χαρακτηρίζεται από κοινωνικοοικονομική και επικοινωνιακή αμνησία και πολιτικό Αλτσχάιμερ. Λίστες, ποιες λίστες; Ληστές, ποιοι σοσιαλιστές ή ποιοι σεμνοί και ταπεινοί δεξιοί ή πολιτικοί του μεσαίου χώρου και της προοδευτικής αγοράς; Διαπλοκή, ποια διαπλοκή; Μεγάλη είναι η δυσκολία του «ασθενούς» διαπλεκόμενου στο να θυμάται ονόματα, αντικείμενα, τόπους, ώρες και ημερομηνίες, μαύρες λίστες , μαύρο χρήμα και μαύρες σχέσεις νταβάδων- πολιτικών και κάποιων αχυρανθρώπων τους στις μεγάλες μπίζνες και στον δημόσιο τομέα. Άσε που η διαπλοκή άρχισε να εμφανίζει επιπλέον και κατάθλιψη με προοδευτική εκδήλωση αισθήματος δυσπιστίας μεταξύ των κεντρικών φορέων της, ενώ παράλληλα ο Μεγάλος Διαπλεκόμενος Ασθενής γίνεται άκρως φιλύποπτος με συναισθηματική απάθεια, μείωση του ενδιαφέροντος για «επενδύσεις» και επαναστατικά ξεσπάσματα: «άντε, να μην τα πάρουμε και κηρύξουμε νέο εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα από τα δεσμά της ερωτομανίας με το ευρώ, - τα δεσμά της ευρωτυραννίας, πώς να πω - καλώντας Ρώσους και Αμερικανούς να σώσουν τον ελληνικό λαό από την αιμοδιψή τρόικα »!
Είδατε τι μπορεί να συμβεί στους ναυαγούς της ερήμου; Μέχρι και οπτασίες παρουσιάζονται, πάντοτε αντίστοιχες της πολιτικής και πολιτισμικής ιδιοσυγκρασίας τους! Τώρα πια η φαντασία της ασθενούς διαπλοκής θα οργιάσει, έτσι για να δείτε, όσοι δεν καταλάβατε μέχρι σήμερα, ποίοι σε αυτόν τον τόπο πάσχουν από φαντασιοπληξία, ενώ διαδίδουν τα προσωπικά τους, ιδιοτελή οράματα ως αντικειμενικότητες, ρεαλισμό και ορθολογισμό. Τώρα θα αντιληφθείτε και οι πλέον πολιτικώς ορθά σκεπτόμενοι, πώς κατασκευάζεται η φαντασίωση με πολιτικούς, εκμεταλλευτικούς όρους , ποια είναι η ιδεολογική της φύση και πώς αυτή κατατείνει να σας μετατρέψει σε κοινωνικά ζόμπι, που σύρονται όχι ακριβώς από τους δεσμοφύλακες του ευρώ, αλλά από τους μεταπράτες του εθνικού και κοινωνικού συμφέροντος στις πιο άπληστες αγορές του κόσμου. Στο ενεχυροδανειστήριο των αλληλοϋποβλεπόμενων δανειστών της χώρας παραδίδουν τον πλούτο της Ελλάδας, υπό όλες τις μορφές πηγών και κεφαλαίου, ενώ εμείς αγωνιούμε για τα εργασιακά και ανταγωνιζόμαστε πολιτικά για την ηγεμονία πάνω στην έρημο που θα απομείνει!
Το ζήτημα είναι ένα μην συνεχιστεί η πολιτική διαδικασία ερημοποίησης της Ελλάδας, δηλαδή να μην θεσμοθετηθεί η ευρωπροτεκτορατοποίηση της χώρας, που θα σηματοδοτήσει μια κρίσιμη κοινωνικοπολιτική μεταβολή με την μορφή ενός σκληρού, μακροχρόνιου χρεοστασίου, το οποίο θα ορίσει την « αλλαγή» - τους όρους της νέας αντικοινωνικής και αντιδημοκρατικής μεταπολίτευσης.
Αυτή η μορφή ερημοποίησης, χαρακτηρίζεται ως διαδικασία σταδιακών υποβαθμίσεων των αξιών στον τόπο μας με την καταστροφή κεφαλαίου και δραματική υποτίμηση της εργατικής δύναμης, που θα συνοδευτεί από φυσική/περιβαλλοντική καταστροφή, με την έννοια της βιολογικής παραγωγικότητας και μείωσης της ήδη προβληματικής βιοποικιλότητας. Παράλληλα η ερημοποίηση στην οποία αναφέρομαι εμφανίζει όλα τα χαρακτηριστικά μιας έρπουσας καταστροφής, όχι απλώς των πολιτικών σχέσεων στη χώρα, αλλά και της πολιτικής διαδικασίας αυτής καθ’ εαυτής, όπως και του κοινοβουλευτισμού. Χάνει την έννοια ο πολιτικός ανταγωνισμός και κυριαρχεί ο τεχνοκρατισμός ως μετεξέλιξη και σύγχρονος μανδύας του κομματισμού, της πατρωνίας και της διαπλοκής , όπως ανέρχεται επίσης ο φασισμός, με την μορφή του υπερεθνικισμού, πάντοτε υπεράνω της πολιτικής! Έτσι υποβαθμίζεται η ανάγκη πολιτικοποίησης της κρίσης και η ανάγκη γονιμοποίησης της πολιτικής με νέες ιδέες και πρακτικές, συνεργασίες και συμμαχίες, που αφορούν στην ταξική συνειδητοποίηση των αποτελεσμάτων της συγκεκριμένης διαχείρισης της κρίσης, στην παραγωγική ανασυγκρότηση, στην αναδιανομή και στο κοινωνικό μοντέλο που θα μπορούσε να υποστηρίξει την ανάπτυξη της χώρας με όρους μεταβιομηχανικού ανταγωνισμού, παγκοσμίως.
Η χώρα βρίσκεται σε αδιέξοδο, επειδή ελάχιστοι είπαν από την αρχή τα πράγματα με το όνομα τους, επιδιώκοντας την συγκρότηση ενός μετώπου πολιτικής διαπραγμάτευσης εντός της ΕΕ . Η Ελλάδα ζημιώθηκε και δεν ωφελήθηκε από την ένταξή της στην ευρωζώνη. Η ΟΝΕ υπήρξε παράγοντας οπισθοδρόμησης μιας ήδη υποβαθμισμένης ως βιομηχανική παραγωγή, χώρας. Η υποτιθέμενη αύξηση της ανταγωνιστικότητας με την συνταγή της τρόικας και με άξονα τον βιομηχανικό τομέα αποτελεί μύθο, δεδομένου ότι η Ελλάδα δεν έχει σοβαρή εξαγωγική βιομηχανία. Άρα, για να είχε κάποια λογική αποτελεσματικότητας αυτή η στρατηγική της τρόικας θα έπρεπε πρώτα να υπάρχει αυτό που δεν υφίσταται… και ανάποδα δεν γίνονται τα πράγματα στην οικονομία!
Η εσωτερική υποτίμηση αντί να ενισχύσει την όποια ανταγωνιστικότητα, έστω και σε χαμηλό ποιοτικό επίπεδο παραγωγής, θα συμβάλει στο αντίθετο, εξαιτίας την διάρθρωσης του παραγωγικού μοντέλου, όπως θα συνέβαινε και στην περίπτωση της εξωτερικής υποτίμησης υπό τα σημερινά δεδομένα, με την διαφορά πως σε αυτή την περίπτωση θα υπήρχε μεγαλύτερη ελαστικότητα στις εφαρμοζόμενες πολιτικές και ελπίδα (γενικώς και αορίστως) σε καμιά δεκαετία η χώρα να έχει αποκτήσει ισχυρή εξαγωγική βιομηχανία, με απασχόληση υψηλής τεχνολογίας στον πρωτογενή και δευτερογενή τομέα, όπως και στις υπηρεσίας. Τούτο θα απαιτούσε ασφαλώς μεγάλο όγκο Εξωτερικών Άμεσων Επενδύσεων και διατήρηση του στρατηγικού τομέα της οικονομίας της χώρας στα χέρια του δημοσίου. Πράγμα που παύει να υφίσταται απολύτως σήμερα με τις «τρελές» ιδιωτικοποιήσεις της κυβέρνησης.
Άρα τι συζητάμε; Τα δημοσιονομικά σου τα ορθολογικοποιείς στη βάση της αλλαγής του παραγωγικού σου μοντέλου . Οι δημόσιες υπηρεσίες και επιχειρήσεις δεν εξάγουν κατά κανόνα προϊόντα. Αυτά παράγονται σχεδόν αποκλειστικά από ιδιωτικές επιχειρήσεις και εκεί είναι το κρίσιμο πρόβλημα, που αγνοείται από τους περισσότερους. Τον δημόσιο τομέα μπορείς να τον χειριστείς και να τον μειώσεις την περίοδο της ανάπτυξης και όχι μέσα στην δομική, μακρόχρονη ύφεση. Έτσι δεν κερδίζει ο εν δυνάμει παραγωγικός ιδιωτικός τομέας, αλλά χαντακώνεται από την έλλειψη ρευστού και από την ύφεση. Έτσι προαγάγεις την ερημοποίηση της χώρας, στερώντας της επιθετικές δυνάμεις στον διεθνή ανταγωνισμό. Η Ελλάδα ευνουχίζεται σήμερα ποικιλόμορφα - πως αλλιώς να το πω - κι εμείς κουβεντιάζουμε για την δόση και το μέγεθος του βρόγχου με τον οποίο αυτή και οι επόμενες κυβερνήσεις θα στραγγαλίσουν τελείως τα νοικοκυριά και την πιθανότητα ποιοτικής ανάπτυξης με προστασία του περιβάλλοντος και κατεύθυνση τον εξαγωγικό χαρακτήρα της οικονομίας!
Αυτό ήταν το ζήτημα που έπρεπε να μας απασχολεί και επ’ αυτού να διαπραγματευόμαστε σκληρά με τους Γερμανούς και να επιχειρηματολογούμε στα διεθνή φόρα. Επ΄αυτού έπρεπε να κάνουμε εσωτερική πολιτική και να αναπτύσσουμε τις διεθνείς μας σχέσεις και την στρατηγική μας. Αυτό θα έδειχνε την δυσλειτουργικότητα και την αντιπαραγωγική λειτουργία του «γερμανικού ευρώ» στο πλαίσιο μιας δυναμικής ελληνικής ανάπτυξης και θα έθετε τους πολιτικούς και κοινωνικούς όρους για την πιθανότητα ανάπτυξης με εθνικό νόμισμα. Τούτο τέλος, θα έδειχνε την πολιτική αθλιότητα και τον αντικοινωνικό χαρακτήρα ενός διπλού νομισματικού συστήματος στη βάση του ευρώ και με ρυθμιστή Ευρωπαϊκό μηχανισμό. Όχι, με λάθος μεθοδολογία και με αντιοικονομικό τρόπο σκεφτόμαστε για να δομήσουμε οικονομική πολιτική και με αντιπολιτικό για να ορίσουμε την πολιτική δράση της χώρας. Το Αλτσχάιμερ της διαπλοκής παρουσιάζει ευρύτατες κοινωνικές παρενέργειες, μεγεθύνοντας το αδιέξοδο και τον πανικό. Τα πράγματα είναι πολύ απλά, τόσο απλά που δεν αντέχονται πλέον από κανένα σχεδόν πολιτικό φορέα. Ναι, αλλά δεν αντέχονται και από τον άνεργο, τον ζαβλακωμένο από τις περικοπές εργαζόμενο και τον «ατμοποιημένο» μικρό ή μεσαίο επιχειρηματία. Γι’ αυτούς η απλότητα ταυτίζεται με την απελπισία. Και οι απελπισμένοι κάνουν συνήθως τρία πράγματα: ή παραδίδονται ως άβουλα μαλάκια στον ηγεμόνα και στην τύχη τους, ή εξεγείρονται γενικώς και όποιον πάρει ο χάρος – παίρνει συνήθως τους πιο κοντινούς τους – ή κάνουν μπίζνες παίζοντας τα ρέστα τους! Μπορεί να κάνουν και ομάδες για λεηλασίες ή πογκρόμ εναντίον εξαθλιωμένων μεταναστών και δολοφονικές επιθέσεις σε όποιον θεωρούν ότι μοιάζει στον εαυτό τους, το οποίον μισούν και σιχαίνονται. Έτσι απλά σε μια ερημοποιημένη χώρα θα κατασπαράζει ο ένας τον άλλον , όχι ακριβώς για να υπάρξει, αλλά για να καλύψει την ερημιά του εσωτερικού του κόσμου, που δεν κατάφερα να σας πείσω ότι προκύπτει από την πολιτική ερήμωση της Ελλάδας κατά την μεταπολίτευση και ιδιαίτερα κατά τα τελευταία χρόνια της αλήτικης ευημερίας!
Οι περισσότεροι μάθατε να βλέπετε την πολιτική και την ιδεολογία στραβά: ως στοιχείο απολίτιστο ή ακόμη ως ύβρι στον πολιτισμό, ενώ είναι αυτά τα άτιμα που συγκροτούν πολιτισμό και δομούν οικονομική συμπεριφορά. Αυτό «δίδασκε» ακόμη και ο Αριστοτέλης, μέσω ασφαλώς μιας ιδεαλιστικής και όχι ιδεολογικής φόρμας, αλλά δυστυχώς και αυτό «χάθηκε» στην μετάφραση και μετατράπηκε στο περίφημο «όλα είναι οικονομία», ή σε εθνικό ύμνο, όπου η όψη συγχέεται με την κόψη και η «βια» με εκείνον που σηκώνει κεφάλι για να μιλήσει καταμεσής της ερήμου για …πολιτική! Αυτό αποκαλείται φίλοι, στην κυριολεξία, Greek Default…
Θυμάμαι… και ξαφνικά δεν θυμάμαι τίποτε! Η μνήμη μπλοκάρει στην έρημο. Η Ελλάδα ερημοποιείται, αεριοποιείται, ιδιοποιείται, πριν δραχμοποιηθεί και καταστεί ζώνη συμπλοκής των κυνηγών του έξυπνου χρήματος με τους κυνηγούς του ευρώ και κυνηγούς του γερμανικού ηγεμονισμού, όπως και κυνηγούς γεωπολιτικών αναθεωρήσεων στην Ανατολική Μεσόγειο, σ τα Δυτικά Βαλκάνια και το Αιγαίο, υπό την αιγίδα της Νέας Τάξης - που από τις πολλές αταξίες χαοποιείται - και την σφραγίδα των κυνηγών σκουρόχρωμων, αλλόθρησκων κεφαλών!
Πόλεμο διεθνών παραγόντων και συμφερόντων με θέατρο την Ελλάδα διαπιστώνουν μόλις τώρα, οι διαπλεκόμενοι που μας αποκαλούσαν φαντασιόπληκτους, όταν τον περιγράφαμε και τον ερμηνεύαμε, προτού οι ελληνικές κυβερνήσεις επιλέξουν την τρελή πορεία στο σπιράλ της αβύσσου υπό το σύνθημα «μνημόνιο ή πτώχευση» , το οποίο στη συνέχεια μετεξελίχθηκε σε «ευρώ ή δραχμή», για να καταλήξει σε λίγο σε «διπλό νομισματικό ή χάος». Φαιδροί , φοβισμένοι, κουτοπόνηροι και εσείς θρασύδειλοι υποστηρικτές ή άβουλοι ψηφοφόροι ενός καθεστώτος ερημοποίησης της Ελλάδας , σε λίγο και εσείς θα πάθετε «αμνησία»! Όχι από συναίσθηση της πραγματικότητας και όχι στιγμιαία όπως όσοι αναζητούν πολιτική λύση στην ανεξέλεγκτη, καιροσκοπική απορρύθμιση που προκαλέσατε συνειδητά ή ασυνείδητα , ή / και με την αδιαφορία σας, αλλά από ελεεινό τυχοδιωκτισμό. Η τυχοδιωκτική αστική τάξη της Ελλάδας εισέρχεται σε παρατεταμένη κρίση ταυτότητας που θα χαρακτηρίζεται από κοινωνικοοικονομική και επικοινωνιακή αμνησία και πολιτικό Αλτσχάιμερ. Λίστες, ποιες λίστες; Ληστές, ποιοι σοσιαλιστές ή ποιοι σεμνοί και ταπεινοί δεξιοί ή πολιτικοί του μεσαίου χώρου και της προοδευτικής αγοράς; Διαπλοκή, ποια διαπλοκή; Μεγάλη είναι η δυσκολία του «ασθενούς» διαπλεκόμενου στο να θυμάται ονόματα, αντικείμενα, τόπους, ώρες και ημερομηνίες, μαύρες λίστες , μαύρο χρήμα και μαύρες σχέσεις νταβάδων- πολιτικών και κάποιων αχυρανθρώπων τους στις μεγάλες μπίζνες και στον δημόσιο τομέα. Άσε που η διαπλοκή άρχισε να εμφανίζει επιπλέον και κατάθλιψη με προοδευτική εκδήλωση αισθήματος δυσπιστίας μεταξύ των κεντρικών φορέων της, ενώ παράλληλα ο Μεγάλος Διαπλεκόμενος Ασθενής γίνεται άκρως φιλύποπτος με συναισθηματική απάθεια, μείωση του ενδιαφέροντος για «επενδύσεις» και επαναστατικά ξεσπάσματα: «άντε, να μην τα πάρουμε και κηρύξουμε νέο εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα από τα δεσμά της ερωτομανίας με το ευρώ, - τα δεσμά της ευρωτυραννίας, πώς να πω - καλώντας Ρώσους και Αμερικανούς να σώσουν τον ελληνικό λαό από την αιμοδιψή τρόικα »!
Είδατε τι μπορεί να συμβεί στους ναυαγούς της ερήμου; Μέχρι και οπτασίες παρουσιάζονται, πάντοτε αντίστοιχες της πολιτικής και πολιτισμικής ιδιοσυγκρασίας τους! Τώρα πια η φαντασία της ασθενούς διαπλοκής θα οργιάσει, έτσι για να δείτε, όσοι δεν καταλάβατε μέχρι σήμερα, ποίοι σε αυτόν τον τόπο πάσχουν από φαντασιοπληξία, ενώ διαδίδουν τα προσωπικά τους, ιδιοτελή οράματα ως αντικειμενικότητες, ρεαλισμό και ορθολογισμό. Τώρα θα αντιληφθείτε και οι πλέον πολιτικώς ορθά σκεπτόμενοι, πώς κατασκευάζεται η φαντασίωση με πολιτικούς, εκμεταλλευτικούς όρους , ποια είναι η ιδεολογική της φύση και πώς αυτή κατατείνει να σας μετατρέψει σε κοινωνικά ζόμπι, που σύρονται όχι ακριβώς από τους δεσμοφύλακες του ευρώ, αλλά από τους μεταπράτες του εθνικού και κοινωνικού συμφέροντος στις πιο άπληστες αγορές του κόσμου. Στο ενεχυροδανειστήριο των αλληλοϋποβλεπόμενων δανειστών της χώρας παραδίδουν τον πλούτο της Ελλάδας, υπό όλες τις μορφές πηγών και κεφαλαίου, ενώ εμείς αγωνιούμε για τα εργασιακά και ανταγωνιζόμαστε πολιτικά για την ηγεμονία πάνω στην έρημο που θα απομείνει!
Το ζήτημα είναι ένα μην συνεχιστεί η πολιτική διαδικασία ερημοποίησης της Ελλάδας, δηλαδή να μην θεσμοθετηθεί η ευρωπροτεκτορατοποίηση της χώρας, που θα σηματοδοτήσει μια κρίσιμη κοινωνικοπολιτική μεταβολή με την μορφή ενός σκληρού, μακροχρόνιου χρεοστασίου, το οποίο θα ορίσει την « αλλαγή» - τους όρους της νέας αντικοινωνικής και αντιδημοκρατικής μεταπολίτευσης.
Αυτή η μορφή ερημοποίησης, χαρακτηρίζεται ως διαδικασία σταδιακών υποβαθμίσεων των αξιών στον τόπο μας με την καταστροφή κεφαλαίου και δραματική υποτίμηση της εργατικής δύναμης, που θα συνοδευτεί από φυσική/περιβαλλοντική καταστροφή, με την έννοια της βιολογικής παραγωγικότητας και μείωσης της ήδη προβληματικής βιοποικιλότητας. Παράλληλα η ερημοποίηση στην οποία αναφέρομαι εμφανίζει όλα τα χαρακτηριστικά μιας έρπουσας καταστροφής, όχι απλώς των πολιτικών σχέσεων στη χώρα, αλλά και της πολιτικής διαδικασίας αυτής καθ’ εαυτής, όπως και του κοινοβουλευτισμού. Χάνει την έννοια ο πολιτικός ανταγωνισμός και κυριαρχεί ο τεχνοκρατισμός ως μετεξέλιξη και σύγχρονος μανδύας του κομματισμού, της πατρωνίας και της διαπλοκής , όπως ανέρχεται επίσης ο φασισμός, με την μορφή του υπερεθνικισμού, πάντοτε υπεράνω της πολιτικής! Έτσι υποβαθμίζεται η ανάγκη πολιτικοποίησης της κρίσης και η ανάγκη γονιμοποίησης της πολιτικής με νέες ιδέες και πρακτικές, συνεργασίες και συμμαχίες, που αφορούν στην ταξική συνειδητοποίηση των αποτελεσμάτων της συγκεκριμένης διαχείρισης της κρίσης, στην παραγωγική ανασυγκρότηση, στην αναδιανομή και στο κοινωνικό μοντέλο που θα μπορούσε να υποστηρίξει την ανάπτυξη της χώρας με όρους μεταβιομηχανικού ανταγωνισμού, παγκοσμίως.
Η χώρα βρίσκεται σε αδιέξοδο, επειδή ελάχιστοι είπαν από την αρχή τα πράγματα με το όνομα τους, επιδιώκοντας την συγκρότηση ενός μετώπου πολιτικής διαπραγμάτευσης εντός της ΕΕ . Η Ελλάδα ζημιώθηκε και δεν ωφελήθηκε από την ένταξή της στην ευρωζώνη. Η ΟΝΕ υπήρξε παράγοντας οπισθοδρόμησης μιας ήδη υποβαθμισμένης ως βιομηχανική παραγωγή, χώρας. Η υποτιθέμενη αύξηση της ανταγωνιστικότητας με την συνταγή της τρόικας και με άξονα τον βιομηχανικό τομέα αποτελεί μύθο, δεδομένου ότι η Ελλάδα δεν έχει σοβαρή εξαγωγική βιομηχανία. Άρα, για να είχε κάποια λογική αποτελεσματικότητας αυτή η στρατηγική της τρόικας θα έπρεπε πρώτα να υπάρχει αυτό που δεν υφίσταται… και ανάποδα δεν γίνονται τα πράγματα στην οικονομία!
Η εσωτερική υποτίμηση αντί να ενισχύσει την όποια ανταγωνιστικότητα, έστω και σε χαμηλό ποιοτικό επίπεδο παραγωγής, θα συμβάλει στο αντίθετο, εξαιτίας την διάρθρωσης του παραγωγικού μοντέλου, όπως θα συνέβαινε και στην περίπτωση της εξωτερικής υποτίμησης υπό τα σημερινά δεδομένα, με την διαφορά πως σε αυτή την περίπτωση θα υπήρχε μεγαλύτερη ελαστικότητα στις εφαρμοζόμενες πολιτικές και ελπίδα (γενικώς και αορίστως) σε καμιά δεκαετία η χώρα να έχει αποκτήσει ισχυρή εξαγωγική βιομηχανία, με απασχόληση υψηλής τεχνολογίας στον πρωτογενή και δευτερογενή τομέα, όπως και στις υπηρεσίας. Τούτο θα απαιτούσε ασφαλώς μεγάλο όγκο Εξωτερικών Άμεσων Επενδύσεων και διατήρηση του στρατηγικού τομέα της οικονομίας της χώρας στα χέρια του δημοσίου. Πράγμα που παύει να υφίσταται απολύτως σήμερα με τις «τρελές» ιδιωτικοποιήσεις της κυβέρνησης.
Άρα τι συζητάμε; Τα δημοσιονομικά σου τα ορθολογικοποιείς στη βάση της αλλαγής του παραγωγικού σου μοντέλου . Οι δημόσιες υπηρεσίες και επιχειρήσεις δεν εξάγουν κατά κανόνα προϊόντα. Αυτά παράγονται σχεδόν αποκλειστικά από ιδιωτικές επιχειρήσεις και εκεί είναι το κρίσιμο πρόβλημα, που αγνοείται από τους περισσότερους. Τον δημόσιο τομέα μπορείς να τον χειριστείς και να τον μειώσεις την περίοδο της ανάπτυξης και όχι μέσα στην δομική, μακρόχρονη ύφεση. Έτσι δεν κερδίζει ο εν δυνάμει παραγωγικός ιδιωτικός τομέας, αλλά χαντακώνεται από την έλλειψη ρευστού και από την ύφεση. Έτσι προαγάγεις την ερημοποίηση της χώρας, στερώντας της επιθετικές δυνάμεις στον διεθνή ανταγωνισμό. Η Ελλάδα ευνουχίζεται σήμερα ποικιλόμορφα - πως αλλιώς να το πω - κι εμείς κουβεντιάζουμε για την δόση και το μέγεθος του βρόγχου με τον οποίο αυτή και οι επόμενες κυβερνήσεις θα στραγγαλίσουν τελείως τα νοικοκυριά και την πιθανότητα ποιοτικής ανάπτυξης με προστασία του περιβάλλοντος και κατεύθυνση τον εξαγωγικό χαρακτήρα της οικονομίας!
Αυτό ήταν το ζήτημα που έπρεπε να μας απασχολεί και επ’ αυτού να διαπραγματευόμαστε σκληρά με τους Γερμανούς και να επιχειρηματολογούμε στα διεθνή φόρα. Επ΄αυτού έπρεπε να κάνουμε εσωτερική πολιτική και να αναπτύσσουμε τις διεθνείς μας σχέσεις και την στρατηγική μας. Αυτό θα έδειχνε την δυσλειτουργικότητα και την αντιπαραγωγική λειτουργία του «γερμανικού ευρώ» στο πλαίσιο μιας δυναμικής ελληνικής ανάπτυξης και θα έθετε τους πολιτικούς και κοινωνικούς όρους για την πιθανότητα ανάπτυξης με εθνικό νόμισμα. Τούτο τέλος, θα έδειχνε την πολιτική αθλιότητα και τον αντικοινωνικό χαρακτήρα ενός διπλού νομισματικού συστήματος στη βάση του ευρώ και με ρυθμιστή Ευρωπαϊκό μηχανισμό. Όχι, με λάθος μεθοδολογία και με αντιοικονομικό τρόπο σκεφτόμαστε για να δομήσουμε οικονομική πολιτική και με αντιπολιτικό για να ορίσουμε την πολιτική δράση της χώρας. Το Αλτσχάιμερ της διαπλοκής παρουσιάζει ευρύτατες κοινωνικές παρενέργειες, μεγεθύνοντας το αδιέξοδο και τον πανικό. Τα πράγματα είναι πολύ απλά, τόσο απλά που δεν αντέχονται πλέον από κανένα σχεδόν πολιτικό φορέα. Ναι, αλλά δεν αντέχονται και από τον άνεργο, τον ζαβλακωμένο από τις περικοπές εργαζόμενο και τον «ατμοποιημένο» μικρό ή μεσαίο επιχειρηματία. Γι’ αυτούς η απλότητα ταυτίζεται με την απελπισία. Και οι απελπισμένοι κάνουν συνήθως τρία πράγματα: ή παραδίδονται ως άβουλα μαλάκια στον ηγεμόνα και στην τύχη τους, ή εξεγείρονται γενικώς και όποιον πάρει ο χάρος – παίρνει συνήθως τους πιο κοντινούς τους – ή κάνουν μπίζνες παίζοντας τα ρέστα τους! Μπορεί να κάνουν και ομάδες για λεηλασίες ή πογκρόμ εναντίον εξαθλιωμένων μεταναστών και δολοφονικές επιθέσεις σε όποιον θεωρούν ότι μοιάζει στον εαυτό τους, το οποίον μισούν και σιχαίνονται. Έτσι απλά σε μια ερημοποιημένη χώρα θα κατασπαράζει ο ένας τον άλλον , όχι ακριβώς για να υπάρξει, αλλά για να καλύψει την ερημιά του εσωτερικού του κόσμου, που δεν κατάφερα να σας πείσω ότι προκύπτει από την πολιτική ερήμωση της Ελλάδας κατά την μεταπολίτευση και ιδιαίτερα κατά τα τελευταία χρόνια της αλήτικης ευημερίας!
Οι περισσότεροι μάθατε να βλέπετε την πολιτική και την ιδεολογία στραβά: ως στοιχείο απολίτιστο ή ακόμη ως ύβρι στον πολιτισμό, ενώ είναι αυτά τα άτιμα που συγκροτούν πολιτισμό και δομούν οικονομική συμπεριφορά. Αυτό «δίδασκε» ακόμη και ο Αριστοτέλης, μέσω ασφαλώς μιας ιδεαλιστικής και όχι ιδεολογικής φόρμας, αλλά δυστυχώς και αυτό «χάθηκε» στην μετάφραση και μετατράπηκε στο περίφημο «όλα είναι οικονομία», ή σε εθνικό ύμνο, όπου η όψη συγχέεται με την κόψη και η «βια» με εκείνον που σηκώνει κεφάλι για να μιλήσει καταμεσής της ερήμου για …πολιτική! Αυτό αποκαλείται φίλοι, στην κυριολεξία, Greek Default…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου