Οι ξένοι δημοσιογράφοι με τους οποίους μίλησα το τελευταίο διάστημα με ρώτησαν αν πιστεύω πως η κυβέρνηση Σαμαρά θα βγάλει τον μήνα. Τους απάντησα πως δεν ξέρω αν η κυβέρνηση θα βγάλει τον μήνα αλλά είναι σχεδόν βέβαιο πως πλησιάζει η ώρα που πρωθυπουργός θα γίνει ο Αλέξης Τσίπρας.
Δεν έκανα καμιά φοβερή πρόβλεψη. Η πλειοψηφία των Ελλήνων – ανεξάρτητα από την πολιτική τους τοποθέτηση- πιστεύουν πως το κόμμα που θα νικήσει στις επόμενες εκλογές θα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ.
Και τι θα σημάνει μια νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές; Ίσως, πολλά. Αλλά μπορεί και απολύτως τίποτα.
Πιστεύω πως οι Έλληνες έχασαν την ευκαιρία να αλλάξουν την πορεία και τη μοίρα της χώρας -και τη δική τους- στις εκλογές του Ιουνίου.
Φοβήθηκαν; Δείλιασαν; Έπεσαν θύματα εκβιασμού; Αυτό που έχει σημασία είναι πως έκαναν πάλι κυβέρνηση εκείνα τα διεφθαρμένους κόμματα και εκείνους τους διεφθαρμένους πολιτικούς που οδήγησαν τη χώρα στην χρεοκοπία.
Και έστειλαν ένα ξεκάθαρο μήνυμα στο εξωτερικό και στο εσωτερικό για την ποιότητα και την ηθική της πλειοψηφίας των Ελλήνων. Δεν έχουν μόνο οι πολιτικοί ευθύνες, έχουν και οι πολίτες.
Κι αυτή τη φορά δεν μπορεί κανένας Έλληνας να πει ότι δεν ήξερε. Τα ξέραμε όλοι όλα.
Κάποιοι φίλοι μου γράφουν πως έχω γίνει Συριζαίος – βέβαια, αρκετοί άλλοι δεν με βρίσκουν αρκετά αριστερό, ενώ κάποιοι άλλοι πιστεύουν πως κάνω κακό στην Αριστερά με τα κείμενά μου (λες και είμαι ο Τρότσκι).
Κατά καιρούς, με έχουν βαφτίσει δεξιό, νεοφιλελεύθερο, κομμουνιστή, φασίστα, αριστεριστή, αναρχικό, απολιτίκ και διάφορα άλλα. Εγώ προσπαθώ να γίνω άνθρωπος. Επίσης, προσπαθώ να χρησιμοποιώ τη λογική.
Ναι, πιστεύω πως ο ΣΥΡΙΖΑ έπρεπε να είχε νικήσει στις εκλογές του περασμένου Ιουνίου. Αλλά όχι επειδή είμαι οπαδός του ΣΥΡΙΖΑ – δεν είμαι. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα έπρεπε να είχε νικήσει επειδή σε μια χρεοκοπημένη χώρα που η Δικαιοσύνη αγνοείται –και κανένας πολιτικός δεν οδηγήθηκε στο δικαστήριο για την χρεοκοπία της χώρας-, θα έπρεπε οι πολίτες να αποδώσουν δικαιοσύνη ή να αποδείξουν πως επιθυμούν να υπάρξει δικαιοσύνη. Και οι εκλογές του Ιουνίου ήταν η τέλεια ευκαιρία. Μπορεί και η τελευταία.
Οι πολίτες επέλεξαν Νέα Δημοκρατία, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, ενώ έβαλαν στη Βουλή και την Χρυσή Αυγή. Ο λαός εμίλησε.
Και δεν μπορεί να πει κάποιος πως δεν είχε επιλογές. Οι «αριστεροί» είχαν την επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ και οι «δεξιοί» τους Ανεξάρτητους Έλληνες.
Η δικαιολογία πως τα δυο αυτά κόμματα δεν θα έκαναν κυβέρνηση συνεργασίας δεν στέκει. Κάτω από την πίεση των πολιτών, θα συνεργάζονταν μια χαρά. Η χρεοκοπία και το Μνημόνιο δεν θα άφηναν περιθώρια ούτε στον Τσίπρα, ούτε στον Καμμένο. Θα αναγκάζονταν να συνεργαστούν. Δεν είναι χαζοί.
Οι διαφορές ΣΥΡΙΖΑ και Ανεξάρτητων Ελλήνων στο μεταναστευτικό δεν θα αποτελούσαν πρόβλημα, αφενός επειδή ο Αλέξης Τσίπρας έχει ήδη παραδεχτεί πως η Αριστερά έκανε λάθη και δεν εκτίμησε την έκταση του μεταναστευτικού προβλήματος και αφετέρου επειδή τα δυο κόμματα θα μπορούσαν να συμφωνήσουν πως οι μετανάστες –αντί να οδηγούνται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης- θα χρησιμοποιηθούν ως μοχλός πίεσης προς τις βόρειες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης που δεν τους θέλουν στο έδαφός τους αλλά τους προτιμούν καθηλωμένους στην Ελλάδα.
Να θυμίσω πως ο Αντώνης Σαμαράς, πριν από τρεις εβδομάδες στο Παρίσι, είπε –αναφερόμενος στους μετανάστες- πως «Στην Ελλάδα, όμως, είναι σαν όμηροι (οι μετανάστες), αφού στην ουσία αλλού θέλουν να πάνε». (Αλλά αν πάνε αλλού, πώς θα υπάρχει η Χρυσή Αυγή που την έχουν ανάγκη το πολιτικό κατεστημένο και η οικονομική ελίτ για να την χρησιμοποιούν σαν μπαμπούλα; Αλήθεια, πότε θα δείρει κανέναν πλούσιο η Χρυσή Αυγή; Μόνο φτωχούς και εξαθλιωμένους δέρνει. Εγώ περίμενα ο αρχηγός και οι βουλευτές της Χρυσής Αυγής να πλακώσουν τον Αλαφούζο αλλά αυτοί έχουν πλακωθεί στις συνεντεύξεις στο κανάλι του. Αντί για φίδια, ο ΣΚΑΪ δείχνει πια χρυσαυγίτες. Εντάξει, το ίδιο είναι.)
Και γιατί χάθηκε η ευκαιρία στις εκλογές του Ιουνίου; Γιατί να μην μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να αλλάξει την κατάσταση μετά τις επόμενες εκλογές;
Αφενός γιατί οι πολίτες νομιμοποίησαν Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ και, ουσιαστικά, τους έδωσαν άφεση αμαρτιών για την χρεοκοπία της χώρας. Στο δίλημμα «Δικαιοσύνη ή ευρώ», οι πολίτες επέλεξαν το ευρώ – με κίνδυνο να τα χάσουν και τα δυο. Τώρα οι πολίτες θα ζητήσουν να οδηγηθούν στη Δικαιοσύνη αυτοί τους οποίους ψήφισαν πριν από τέσσερις μήνες; Το πουλάκι πέταξε. Είπαμε ο λαός να είναι πάντα αθώος αλλά έχει και η αθωότητα το όριά της – που είναι κοντά στα όρια της βλακείας.
Αφετέρου, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι σήμερα το κόμμα που ήταν τον περασμένο Ιούνιο – τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ «δικτυώνεται». Και γι’ αυτό δεν ευθύνεται μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ. Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ αντιλαμβάνεται πως οι πολίτες ενδιαφέρονται μόνο για την τσεπούλα τους, εσείς περιμένετε ο ΣΥΡΙΖΑ να κάνει τις ανατροπές, τις ρήξεις και την επανάσταση;
Τις ανατροπές, τις ρήξεις και τις επαναστάσεις τις κάνουν οι πολίτες, όχι τα κόμματα. Τα κόμματα ακολουθούν.
Στην πρόσφατη συνέντευξή του στο Unfollow, ο Αλέξης Τσίπρας μας είπε: «Πρέπει να αλλάξουν όμως πολλά και στην αντίληψη που έχει ο κόσμος για το πώς θα βγούμε από την κρίση. Διότι εγώ βλέπω ότι υπάρχει μια βεβαιότητα στο κόσμο ότι ερχόμαστε εμείς κι ένα κύμα το οποίο διευρύνεται – αλλά σε μια λογική ανάθεσης. Σου αναθέτω την εργολαβία να μας σώσεις. Εγώ θα κάθομαι στον καναπέ. Εσύ να μας σώσεις. Αυτή είναι η λογική της ανάθεσης. Αυτό είναι τελείως λάθος κι αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα για μας. Ν’ αλλάξουμε αυτήν τη νοοτροπία του κόσμου».
Δύσκολο να αλλάξει η νοοτροπία του κόσμου και η λογική της ανάθεσης.
Στις τελευταίες διαδηλώσεις, διαπίστωσα πως το μπλοκ του ΣΥΡΙΖΑ έχει μεγαλώσει αλλά, οπωσδήποτε, υπολείπεται ακόμα αρκετά του μπλοκ του ΠΑΜΕ. Κρίνοντας από τη συμμετοχή των πολιτών στις διαδηλώσεις, θα νόμιζες πως νικητής των επόμενων εκλογών δεν θα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά το ΚΚΕ.
Η πλειοψηφία αυτών που ψήφισαν τον ΣΥΡΙΖΑ στις τελευταίες εκλογές δεν δείχνουν ιδιαίτερη αγωνιστικότητα. Λογικό είναι, αφού πρόκειται –κυρίως- για πρώην ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ που είναι μαθημένοι να είναι αραχτοί στους καναπέδες και να καθαρίζει για αυτούς το μέσο, ο γνωστός, ο πρόεδρος της τοπικής οργάνωσης κοκ. Πού να τρέχεις τώρα στις διαδηλώσεις; Τους καταλαβαίνω τους ανθρώπους – έγινε η ζωή τους άνω κάτω.
Ένας ακόμα λόγος που ο ΣΥΡΙΖΑ προβληματίζει πολύ είναι ο Φώτης Κουβέλης. Ο Φώτης Κουβέλης μέχρι πριν δυόμισι χρόνια ήταν στέλεχος του Συνασπισμού και κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ. Την συνέχεια την ξέρετε. Έγινε η «αριστερά της ευθύνης» στην κυβέρνηση του Μνημονίου, χωρίς καν να θέσει ούτε ένα αίτημα απονομής δικαιοσύνης, αν και είναι δικηγόρος.
Τι είναι αυτό που μπορεί να σε πείσει πως ο Φώτης Κουβέλης αποδείχτηκε συστημικός και ανώδυνος –για να μην πω τίποτα χειρότερο- και ο Γιάννης Δραγασάκης, για να αναφέρω ένα τυχαίο παράδειγμα, θα σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και δεν θα γίνει ένα ακόμα αριστερό πιόνι των τραπεζιτών, των εφοπλιστών των εκδοτών και των καναλαρχών;
Τίποτα δεν μπορεί να σε πείσει για αυτό –ειδικά, όταν βλέπεις κάποιους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ να κωλοτρίβονται διαρκώς στα παράθυρα των καθεστωτικών ΜΜΕ- αλλά δεν υπάρχουν άλλες επιλογές.
Ο ΣΥΡΙΖΑ θα νικήσει στις εκλογές επειδή δεν υπάρχουν άλλες επιλογές, όχι επειδή έχει εμπνεύσει τους πολίτες και τους έχει ενθουσιάσει. Αυτό δεν είναι κολακευτικό για τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά ακόμα περισσότερο δεν είναι καθόλου κολακευτικό για τους πολίτες.
Ειλικρινά, δεν ξέρω τι περιμένουν οι Έλληνες από τον Αλέξη Τσίπρα, εκτός βέβαια από το ότι θα γίνει ο δεύτερος νεότερος πρωθυπουργός στην ιστορία του νεοελληνικού κράτους.
Επίσης, δεν καταλαβαίνω από πού προκύπτει πως οι πολίτες μιας χώρας μπορούν να είναι κότες, ανήθικοι, διεφθαρμένοι, αμόρφωτοι, παρτάκηδες, φθονεροί, ψεύτες, υποκριτές και για τα μπάζα αλλά αυτοί οι ίδιοι πολίτες να έχουν την απαίτηση ο πρωθυπουργός της χώρας να είναι γενναίος, ηθικός, αξιοπρεπής, τέρας μόρφωσης, αλτρουιστής, σπαθί στο λόγο του, μάγκας και λεβεντιά.
Το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι οι πολιτικοί.
Το πρόβλημα της Ελλάδας είναι οι Έλληνες.
Και οι Έλληνες έχασαν την ευκαιρία να αλλάξουν –ή να δείξουν πως θέλουν να αλλάξουν- τον περασμένο Ιούνιο.
Όποιος φοβάται δεν αλλάζει ποτέ.
(Επειδή η ζωή είναι πολύ ωραία για να την περνάς απαντώντας σε μέιλ, να πω στους λίγους φίλους που ενοχλήθηκαν επειδή μίλησα στη δημοσιογράφο των New York Times –κάτι παρόμοιο είχε συμβεί πριν από μερικούς μήνες με τον Guardian αλλά εκεί κάποιοι είχαν ενοχληθεί από την απάντησή μου- πως είναι δικαίωμά μου να μιλάω όπου θέλω. Υπενθυμίζω πως τα τελευταία δυόμισι χρόνια επέλεξα να μην μιλήσω σε κανένα ελληνικό ΜΜΕ –με μία και μοναδική εξαίρεση τον Real FM και, ειδικά, την Ελληνοφρένεια-, αλλά δεν έχω κανένα πρόβλημα με τα ξένα ΜΜΕ. Παιδιά, εσείς, αν σας ρωτήσουν την γνώμη σας οι New York Times, να αρνηθείτε να τους την πείτε.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου