Γράφει ο Κων/νος Σπ.
ΔρακάτοςΑν ζητήσετε από ένα πλήθος ανθρώπων να κάνουν μία αξιολογική κατάταξη αυτών των τεσσάρων προσωπικοτήτων, σε συνδυασμό με τους επιθετικούς προσδιορισμούς του καθενός, είμαι βέβαιος ότι θα πάρετε 81 διαφορετικές απαντήσεις, όσες και μπορούν να γίνουν, σύμφωνα με τα μαθηματικά. Ο λόγος είναι απλός και οφείλεται στην αδυναμία του μυαλού του κοινού ανθρώπου να παραλογιστεί λογικά (προσοχή: οι πολιτικοί δεν κατατάσσονται σ’αυτή την κατηγορία)...
Με αυτή την έννοια, η προβολή τέτοιων
αντιφατικών συσχετισμών, όπως έγινε τελευταία αλλά και παλαιότερα περί τον
Μωάμεθ, αλλά και τον Χριστό, πρόσφατα, δεν είναι τυχαία. Ούτε και έγινε, βέβαια,
για ”καλλιτεχνικούς” ή ”ιστορικούς” λόγους. Υπάρχει κάποιος λόγος και αυτός
είναι και φανερός και ευκολονόητος. Επιδιώκεται η πρόκληση ταραχής. Γιατί η
ταραχή, ως γνωστόν, προκαλεί είτε φόβο, είτε θυμό, ή και τα δύο μαζί. Μέσω των
δύο αυτών συναισθημάτων δίνεται η δυνατότητα στους ”προστάτες” των μεγάλων μαζών
και Λαών, να τους χειραγωγούν και να τους ελέγχουν. Μέσω των θρησκευτικών
ιερατείων, αυτούς που φοβούνται και μέσω των πολιτικών ”καθοδηγητών”, αυτούς που
θυμώνουν. Παλαιά και δοκιμασμένη συνταγή.
Πως αλλιώς μπορεί κανείς να ερμηνεύσει τις άκρως προσβλητικές, δήθεν ”καλλιτεχνικές” αρλούμπες που κατά ”καιρούς”, εμφανίζονται για τον Μωάμεθ; Γιατί και μόνο το γεγονός ότι εκατομμύρια άνθρωποι, σε όλο τον κόσμο, τον θεωρούν πνευματικό/θρησκευτικό τους ηγέτη, είναι αρκετό ώστε να τυγχάνει του απόλυτου σεβασμού, πιστών και μη. Το ίδιο φυσικά ισχύει και για τον Χριστό αλλά και κάθε άλλο θρησκευτικό ηγέτη. Και εν πάση περιπτώσει, κανείς, καλώς ή κακώς δεν μας ενδιαφέρει, δεν μπορεί να φανταστεί τον Χριστός ως εραστή, ή τον Μωάμεθ ως εκτελεστή τρομοκράτη.
Πάντως, το Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όργανο της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (για να μην νομίζετε ότι η ΕΕ έχει μόνο την Μέρκελ), δεν βρήκε ούτε χρόνο ούτε λόγια για να καταδικάσει τέτοιες ηλιθιότητες. Βρήκε όμως χρόνο να ”συνεδριάσει” και να ”αποφασίσει” ότι ο Σταυρός και άλλα Χριστιανικά Θρησκευτικά σύμβολα, στις τάξεις των σχολείων της Ιταλίας, θα πρέπει να αφαιρεθούν γιατί θίγουν, λέει, την θρησκευτική πίστη των αλλόθρησκων μαθητών. Τέτοιες ”ευαισθησίες” στην Ευρώπη του ”πολιτισμού”, της ”ελευθερίας” και της ”δικαιοσύνης”. Γι’ αυτό και πάει κατά διαόλου.
Είχα πάντα την απορία, τι εξυπηρετούν ”πληροφορίες” σαν κι’ αυτήν, ας πούμε, ότι ο Χριστός ήταν έγγαμος. Θα πάψει, δηλαδή, για τον λόγο αυτό να ισχύει, ως φιλανθρώπινη, η προτροπή του, ”Αγαπάτε αλλήλους”, ή το ”Ο έχων δύο χιτώνας μεταδότω τω μη έχοντι και ο έχων τροφάς ομοίως” και γενικώς η Χριστιανική φιλοσοφία; Το ότι κατά καιρούς έχουν γίνει και γίνονται εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, εν ονόματι του Χριστού ή του Μωάμεθ, αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να διαγράψουμε τα ανθρωπιστικά τους διδάγματα; Για να τα αντικαταστήσουμε με τι; Ή μήπως οι άνθρωποι έγιναν ευτυχέστεροι όταν ”απαλλάχτηκαν” από το ”όπιο” της θρησκείας, σύμφωνα με την Μαρξιστική θεωρία, ολικώς μεταλλαγμένης, κατά την Λενινιστική/Σταλινική ερμηνεία και εφαρμογή της;
Πάντως, και μόνο τις λεπτομέρειες της είδησης, απ’ όπου συμπεραίνουν ότι ο Χριστός ήταν έγγαμος, να διαβάσει κανείς, είναι αρκετό για να ”πεισθεί” για την σοβαρότητά της. Βρήκαν, λέει, ένα κομμάτι πάπυρου (4Χ8 εκ., μικρότερο και από ένα πακέτο τσιγάρα), επάνω στο οποίο ήταν γραμμένο κάτι που αρχικά δεν διαβαζόταν, αλλά με κάποιο κόλπο αυτοί το διάβασαν και έλεγε ότι ”… ο Ιησούς τους είπε: η γυναίκα μου… ” και στη συνέχεια ”… η μητέρα που μου έδωσε τη ζωή… ” και στο τέλος ”… η Μαρία είναι αντάξιά της… ”. Δηλαδή ”έγραφε” ακριβώς αυτό που τους χρειαζόταν! Τέτοια ”ατράνταχτα” στοιχεία… καταλάβατε.
Ο Χριστός και ο Μωάμεθ, λοιπόν, ως ιδρυτές των δύο πολυπληθέστερων θρησκειών στον πλανήτη, μοιραία, έχουν γίνει μέσα, στα χέρια των πολιτικο/οικονομικών ολιγαρχιών, επηρεασμού τεράστιων μαζών. Κάτι που δεν μπορεί να γίνει, σε τόσο ευρεία κλίμακα, με πολιτικο/στρατιωτικές ιστορικές προσωπικότητες. Παράδειγμα, ο Μαρξ, ή ο Αβραάμ Λίνκολν, ή ο Ναπολέων. Τι θα μπορούσε να γράψει κανείς γι’ αυτούς, που να είναι ικανό να ξεσηκώσει και να φανατίσει μαζικά Λαούς; Γι’ αυτούς, ο ”καλλιτεχνικός” οίστρος δεν… ερεθίζεται. Πώς να… φαντασιωθεί ο ”καλλιτέχνης”;
Η περίπτωση με τον Μ. Αλέξανδρο, είναι μια άλλη ιστορία. Μπορεί η ενδεχόμενη ”καλλιτεχνική ή άλλη κακομεταχείριση” της προσωπικότητας αυτής να μην ξεσηκώνει ”κρίσιμο” αριθμό ατόμων, η πολιτική εκμετάλλευσή της όμως είναι καταλυτική σε μια ”δύσκολη”, από γεωστρατηγικής σημασίας περιοχή όπως είναι η Βαλκανική. Και αυτό γίνεται. Η ίδια η Σλαβική ”Μακεδονία” του Γκρουέφσκι, (κατ’ ευθείαν απογόνου του Μ. Αλεξάνδρου, για να γελάσουμε λίγο) και τα τριγύρω Κράτη, έχουν λόγο να είναι ”πειθαρχικά” στις εντολές ”ανωτέρων”. Όλοι κάτι έχουν να χάσουν εκτός από τον Γκρουέφσκι και την ”Μακεδονία” του, που θα τα χάσει όλα. Έτσι λοιπόν, συντηρείται για χρόνια, μια κατάσταση και θα συντηρείται όσο χρόνο εξυπηρετεί και μετά θα ”μιλήσει” (όπως μίλησε και στο Κόσοβο) και η… ιστορία που τώρα, δήθεν σιωπά, ή ομιλεί ”μη ακουόμενη”, κατά την (ιδιοτελή) … πρακτικογραφική έκφραση.
Άφησα τελευταίο τον κ. Γιώργο Α. Παπανδρέου, γιατί είναι ειδική περίπτωση. Γόνος μεγάλης πολιτικής οικογένειας, που απέκτησε ειδικότητα και έγραψε ιστορία, στις ”ειδικές αποστολές” που, κατά καιρούς, της ανατέθηκαν. Τα αποτελέσματα, θετικά ή αρνητικά, θα τα καταγράψουν άλλοι, αρμοδιότεροι εμού. Εγώ αυτό που θεωρώ ενδιαφέρον και θέλω να σχολιάσω, είναι η συστηματική προσπάθεια που καταβάλλεται, από γνωστούς ενδιαφερόμενους, ώστε να προβληθεί ο κ. ΓΑΠ ως διανοούμενος. Είναι τόσο εμφανής η προσπάθεια αυτή, παρά τις αντίθετες εντυπώσεις που έχει σχηματίσει ο κόσμος γι’ αυτόν, που προκαλεί την απορία. Γιατί άραγε; Έχει καταγραφεί π.χ. στην λίστα των διανοουμένων του πλανήτη μας, σε πολύ καλή σειρά κατάταξης. Επανεξελέγη Πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς. Είναι περιζήτητος για διαλέξεις, στο εξωτερικό, έναντι αδράς αμοιβής και δεν θα μου φανεί καθόλου παράξενο αν ακούσω ότι έχει προταθεί και για κάποιο βραβείο Νόμπελ, ή άλλο ισάξιο.
Με αυτά τα δεδομένα θα μπορούσε κάποιος να θεωρήσει ότι η προσωπικότητα αυτή στην Ελλάδα έχει ίσως αδικηθεί. Μπορεί επίσης, το έργο του των τριάντα και πλέον ετών, ως κυβερνητικός αξιωματούχος για κάποιο άγνωστο λόγο, να μην έχει εκτιμηθεί δεόντως. Μπορεί. Από την άλλη όμως λες: καλά βρε παιδί μου, όλα αυτά που είδαμε τα δύο τελευταία χρόνια που βρέθηκε στο προσκήνιο ως πρωθυπουργός, ήταν οφθαλμαπάτη; Να μιλάει, δηλαδή, ο άνθρωπος από στήθους κι’ εμείς να τον βλέπουμε να διαβάζει; Να παίρνει κρίσιμες, για τον τόπο και τον Λαό, αποφάσεις, καθυποτάσσοντας και κατατροπώνοντας, πολιτικούς και κυκλώματα συμφερόντων διεθνώς κι’ εμείς να πιστεύουμε ότι μας πούλησε, ολοκληρώνοντας μια ”ειδική αποστολή”, που του είχε ανατεθεί; Τέτοια στραβομάρα; Τέτοια κακία;
Εγώ πάντως διατηρώ μία επιφύλαξη και μία υποψία. Η επιφύλαξη είναι: τι επιστημονικά ενδιαφέρον μπορεί να προσφέρει αυτός ο άνθρωπος ώστε οι ανά τον κόσμο επιστήμονες να κάνουν ουρά για να τον ακούσουν; Και οι υποψία: αμείβεται, μήπως, με αυτό τον παράξενο τρόπο, για να είναι ”σταντβάϊ”, για κάποια νέα ”ειδική αποστολή”; Πάντως αυτή την υποψία μου την ενισχύει και μια τυχαία σύγκριση που έκανα, με τον πηδηχτούλη Στρος Καν. Ο Ντομινίκ κατέστρεψε την καριέρα τους και η ”έντιμη διεθνής κοινότητα” του κάνει μούτρα, γιατί θέλησε να συνευρεθεί, με μία κυρία στο τζάμπα και με το ζόρι. Ενώ ο κ. Γιώργος που έκανε το ίδιο σ’ ένα ολόκληρο λαό, αντ-αμείβεται με 46.000 δολάρια την ώρα, για να διαβάσει αυτά που του έχουν γράψει, όπως πάντα και με την παρουσία του στο γεύμα που ακολουθεί δώρο. Έχω άδικο;
Τώρα, μετά απ’ όσα διαβάσατε, έχετε τον ακριβή ορισμό του όρου ”λογικός παραλογισμός”, στη βάση του οποίου λειτουργεί η πολιτική. Ε’, πως να μην τρελαθούμε!
Πως αλλιώς μπορεί κανείς να ερμηνεύσει τις άκρως προσβλητικές, δήθεν ”καλλιτεχνικές” αρλούμπες που κατά ”καιρούς”, εμφανίζονται για τον Μωάμεθ; Γιατί και μόνο το γεγονός ότι εκατομμύρια άνθρωποι, σε όλο τον κόσμο, τον θεωρούν πνευματικό/θρησκευτικό τους ηγέτη, είναι αρκετό ώστε να τυγχάνει του απόλυτου σεβασμού, πιστών και μη. Το ίδιο φυσικά ισχύει και για τον Χριστό αλλά και κάθε άλλο θρησκευτικό ηγέτη. Και εν πάση περιπτώσει, κανείς, καλώς ή κακώς δεν μας ενδιαφέρει, δεν μπορεί να φανταστεί τον Χριστός ως εραστή, ή τον Μωάμεθ ως εκτελεστή τρομοκράτη.
Πάντως, το Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όργανο της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (για να μην νομίζετε ότι η ΕΕ έχει μόνο την Μέρκελ), δεν βρήκε ούτε χρόνο ούτε λόγια για να καταδικάσει τέτοιες ηλιθιότητες. Βρήκε όμως χρόνο να ”συνεδριάσει” και να ”αποφασίσει” ότι ο Σταυρός και άλλα Χριστιανικά Θρησκευτικά σύμβολα, στις τάξεις των σχολείων της Ιταλίας, θα πρέπει να αφαιρεθούν γιατί θίγουν, λέει, την θρησκευτική πίστη των αλλόθρησκων μαθητών. Τέτοιες ”ευαισθησίες” στην Ευρώπη του ”πολιτισμού”, της ”ελευθερίας” και της ”δικαιοσύνης”. Γι’ αυτό και πάει κατά διαόλου.
Είχα πάντα την απορία, τι εξυπηρετούν ”πληροφορίες” σαν κι’ αυτήν, ας πούμε, ότι ο Χριστός ήταν έγγαμος. Θα πάψει, δηλαδή, για τον λόγο αυτό να ισχύει, ως φιλανθρώπινη, η προτροπή του, ”Αγαπάτε αλλήλους”, ή το ”Ο έχων δύο χιτώνας μεταδότω τω μη έχοντι και ο έχων τροφάς ομοίως” και γενικώς η Χριστιανική φιλοσοφία; Το ότι κατά καιρούς έχουν γίνει και γίνονται εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, εν ονόματι του Χριστού ή του Μωάμεθ, αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να διαγράψουμε τα ανθρωπιστικά τους διδάγματα; Για να τα αντικαταστήσουμε με τι; Ή μήπως οι άνθρωποι έγιναν ευτυχέστεροι όταν ”απαλλάχτηκαν” από το ”όπιο” της θρησκείας, σύμφωνα με την Μαρξιστική θεωρία, ολικώς μεταλλαγμένης, κατά την Λενινιστική/Σταλινική ερμηνεία και εφαρμογή της;
Πάντως, και μόνο τις λεπτομέρειες της είδησης, απ’ όπου συμπεραίνουν ότι ο Χριστός ήταν έγγαμος, να διαβάσει κανείς, είναι αρκετό για να ”πεισθεί” για την σοβαρότητά της. Βρήκαν, λέει, ένα κομμάτι πάπυρου (4Χ8 εκ., μικρότερο και από ένα πακέτο τσιγάρα), επάνω στο οποίο ήταν γραμμένο κάτι που αρχικά δεν διαβαζόταν, αλλά με κάποιο κόλπο αυτοί το διάβασαν και έλεγε ότι ”… ο Ιησούς τους είπε: η γυναίκα μου… ” και στη συνέχεια ”… η μητέρα που μου έδωσε τη ζωή… ” και στο τέλος ”… η Μαρία είναι αντάξιά της… ”. Δηλαδή ”έγραφε” ακριβώς αυτό που τους χρειαζόταν! Τέτοια ”ατράνταχτα” στοιχεία… καταλάβατε.
Ο Χριστός και ο Μωάμεθ, λοιπόν, ως ιδρυτές των δύο πολυπληθέστερων θρησκειών στον πλανήτη, μοιραία, έχουν γίνει μέσα, στα χέρια των πολιτικο/οικονομικών ολιγαρχιών, επηρεασμού τεράστιων μαζών. Κάτι που δεν μπορεί να γίνει, σε τόσο ευρεία κλίμακα, με πολιτικο/στρατιωτικές ιστορικές προσωπικότητες. Παράδειγμα, ο Μαρξ, ή ο Αβραάμ Λίνκολν, ή ο Ναπολέων. Τι θα μπορούσε να γράψει κανείς γι’ αυτούς, που να είναι ικανό να ξεσηκώσει και να φανατίσει μαζικά Λαούς; Γι’ αυτούς, ο ”καλλιτεχνικός” οίστρος δεν… ερεθίζεται. Πώς να… φαντασιωθεί ο ”καλλιτέχνης”;
Η περίπτωση με τον Μ. Αλέξανδρο, είναι μια άλλη ιστορία. Μπορεί η ενδεχόμενη ”καλλιτεχνική ή άλλη κακομεταχείριση” της προσωπικότητας αυτής να μην ξεσηκώνει ”κρίσιμο” αριθμό ατόμων, η πολιτική εκμετάλλευσή της όμως είναι καταλυτική σε μια ”δύσκολη”, από γεωστρατηγικής σημασίας περιοχή όπως είναι η Βαλκανική. Και αυτό γίνεται. Η ίδια η Σλαβική ”Μακεδονία” του Γκρουέφσκι, (κατ’ ευθείαν απογόνου του Μ. Αλεξάνδρου, για να γελάσουμε λίγο) και τα τριγύρω Κράτη, έχουν λόγο να είναι ”πειθαρχικά” στις εντολές ”ανωτέρων”. Όλοι κάτι έχουν να χάσουν εκτός από τον Γκρουέφσκι και την ”Μακεδονία” του, που θα τα χάσει όλα. Έτσι λοιπόν, συντηρείται για χρόνια, μια κατάσταση και θα συντηρείται όσο χρόνο εξυπηρετεί και μετά θα ”μιλήσει” (όπως μίλησε και στο Κόσοβο) και η… ιστορία που τώρα, δήθεν σιωπά, ή ομιλεί ”μη ακουόμενη”, κατά την (ιδιοτελή) … πρακτικογραφική έκφραση.
Άφησα τελευταίο τον κ. Γιώργο Α. Παπανδρέου, γιατί είναι ειδική περίπτωση. Γόνος μεγάλης πολιτικής οικογένειας, που απέκτησε ειδικότητα και έγραψε ιστορία, στις ”ειδικές αποστολές” που, κατά καιρούς, της ανατέθηκαν. Τα αποτελέσματα, θετικά ή αρνητικά, θα τα καταγράψουν άλλοι, αρμοδιότεροι εμού. Εγώ αυτό που θεωρώ ενδιαφέρον και θέλω να σχολιάσω, είναι η συστηματική προσπάθεια που καταβάλλεται, από γνωστούς ενδιαφερόμενους, ώστε να προβληθεί ο κ. ΓΑΠ ως διανοούμενος. Είναι τόσο εμφανής η προσπάθεια αυτή, παρά τις αντίθετες εντυπώσεις που έχει σχηματίσει ο κόσμος γι’ αυτόν, που προκαλεί την απορία. Γιατί άραγε; Έχει καταγραφεί π.χ. στην λίστα των διανοουμένων του πλανήτη μας, σε πολύ καλή σειρά κατάταξης. Επανεξελέγη Πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς. Είναι περιζήτητος για διαλέξεις, στο εξωτερικό, έναντι αδράς αμοιβής και δεν θα μου φανεί καθόλου παράξενο αν ακούσω ότι έχει προταθεί και για κάποιο βραβείο Νόμπελ, ή άλλο ισάξιο.
Με αυτά τα δεδομένα θα μπορούσε κάποιος να θεωρήσει ότι η προσωπικότητα αυτή στην Ελλάδα έχει ίσως αδικηθεί. Μπορεί επίσης, το έργο του των τριάντα και πλέον ετών, ως κυβερνητικός αξιωματούχος για κάποιο άγνωστο λόγο, να μην έχει εκτιμηθεί δεόντως. Μπορεί. Από την άλλη όμως λες: καλά βρε παιδί μου, όλα αυτά που είδαμε τα δύο τελευταία χρόνια που βρέθηκε στο προσκήνιο ως πρωθυπουργός, ήταν οφθαλμαπάτη; Να μιλάει, δηλαδή, ο άνθρωπος από στήθους κι’ εμείς να τον βλέπουμε να διαβάζει; Να παίρνει κρίσιμες, για τον τόπο και τον Λαό, αποφάσεις, καθυποτάσσοντας και κατατροπώνοντας, πολιτικούς και κυκλώματα συμφερόντων διεθνώς κι’ εμείς να πιστεύουμε ότι μας πούλησε, ολοκληρώνοντας μια ”ειδική αποστολή”, που του είχε ανατεθεί; Τέτοια στραβομάρα; Τέτοια κακία;
Εγώ πάντως διατηρώ μία επιφύλαξη και μία υποψία. Η επιφύλαξη είναι: τι επιστημονικά ενδιαφέρον μπορεί να προσφέρει αυτός ο άνθρωπος ώστε οι ανά τον κόσμο επιστήμονες να κάνουν ουρά για να τον ακούσουν; Και οι υποψία: αμείβεται, μήπως, με αυτό τον παράξενο τρόπο, για να είναι ”σταντβάϊ”, για κάποια νέα ”ειδική αποστολή”; Πάντως αυτή την υποψία μου την ενισχύει και μια τυχαία σύγκριση που έκανα, με τον πηδηχτούλη Στρος Καν. Ο Ντομινίκ κατέστρεψε την καριέρα τους και η ”έντιμη διεθνής κοινότητα” του κάνει μούτρα, γιατί θέλησε να συνευρεθεί, με μία κυρία στο τζάμπα και με το ζόρι. Ενώ ο κ. Γιώργος που έκανε το ίδιο σ’ ένα ολόκληρο λαό, αντ-αμείβεται με 46.000 δολάρια την ώρα, για να διαβάσει αυτά που του έχουν γράψει, όπως πάντα και με την παρουσία του στο γεύμα που ακολουθεί δώρο. Έχω άδικο;
Τώρα, μετά απ’ όσα διαβάσατε, έχετε τον ακριβή ορισμό του όρου ”λογικός παραλογισμός”, στη βάση του οποίου λειτουργεί η πολιτική. Ε’, πως να μην τρελαθούμε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου