Άνθρωποι σε χώρες της ευρωζώνης κοιμούνται στους δρόμους και τρώνε από κάδους σκουπιδιών σε αυξανόμενους αριθμούς, λόγω των ανάλγητων απαιτήσεων λιτότητας της διαβόητης τρόικαςΤόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ισπανία, δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους διαδηλώνοντας κατά των μέτρων λιτότητας που επιβάλλονται από τις κυβερνήσεις τους.
Τα μέτρα αυτά είναι αναγκαία για αυτές τις κυβερνήσεις για να διατηρήσουν την εύνοια της τρόικας που ελέγχει τα κεφάλαια διάσωσης.
Η τρόικα θέλει να δει σε αυτές τις χώρες το χτύπημα του προϋπολογισμού για τους στόχους του ελλείμματος, ως προϋπόθεση για να είναι επιλέξιμοι για να λάβουν την επόμενη δόση.
Το πρόβλημα με την ατζέντα της τρόικας είναι ότι οι περικοπές στον προϋπολογισμό και οι αυξήσεις φόρων που απαιτούν ως προϋπόθεση για τη συνέχιση της στήριξης, θα οδηγήσουν σε περαιτέρω συρρίκνωση των οικονομιών της Ελλάδα, την Ισπανία και άλλες χώρες της κρίσης. Αυτά τα μέτρα οδηγούν σε μεγαλύτερα ελλείμματα, με αποτέλεσμα οι χώρες να ξανά πέσουν κάτω από τους στόχους για το έλλειμμα.
Ενώ επιβάλλουν απαιτήσεις λιτότητας στις χώρες της κρίσης …θα μπορούσε να είναι σπουδαίο άθλημα στο Βερολίνο και τις Βρυξέλλες (το να δείξουν πόσο σκληροί είναι), καταστρέφουν εκατομμύρια ζωές στις χώρες της κρίσης. Οι New York Times είχαν ένα άρθρο σχετικά με την Ισπανία την περασμένη εβδομάδα, όπου ανέφερε ότι το 25% ποσοστό ανεργίας της χώρας, έχει ωθήσει πολλούς πρώην ανθρώπους της μεσαίας τάξης να κοιμούνται στους δρόμους και να τρώνε από δοχεία απορριμμάτων. Αναφέρει επίσης το άρθρο ότι, πολλά εστιατόρια και καταστήματα τροφίμων βάζουν τώρα κλειδαριές για τους κάδους για να κρατήσουν τους ανθρώπους μακρυά από την κατανάλωση σκουπιδιών. Υπάρχουν παρόμοιες ιστορίες τρόμου και σε άλλες χώρες της κρίσης στην ευρωζώνη.
Ο παραλογισμός αυτού του πόνου είναι ότι είναι εντελώς προληπτικός. Αν η ΕΚΤ προσδιόριζε ως θέμα της πολιτικής την προώθηση ενός υψηλότερου ρυθμού αύξησης των μισθών και του πληθωρισμού στη Γερμανία, τότε αυτό θα μπορούσε να διευκολύνει το είδος της ανάπτυξης που θα μπορούσε να φέρει τα ποσοστά ανεργίας στην Ισπανία, την Ελλάδα και αλλού σε πιο φυσιολογικά επίπεδα.
Η βασική ιστορία είναι πολύ απλή. Ως αποτέλεσμα του γεγονότος ότι η Γερμανία είχε ισχυρή αύξηση της παραγωγικότητας κατά την τελευταία δεκαετία, σε συνδυασμό με την ραγδαία αύξηση των περιορισμών αποζημίωσης της εργασίας, οι τιμές των γερμανικών προϊόντων μειώθηκαν σημαντικά, σε σχέση με την τιμή των προϊόντων που παράγονται αλλού στην ευρωζώνη κυρίως η σημερινή κρίση χώρες.
Αυτή η απόκλιση σε σχέση με τις τιμές οδήγησαν τις χώρες σε κρίση, να έχουν μεγάλο εμπορικό έλλειμμα με τη Γερμανία. Κατά την τελευταία δεκαετία, τα ελλείμματα αυτά υποστηρίχθηκαν από δανεισμό από τις γερμανικές τράπεζες. Αυτή η ροή ήταν πιο σημαντική στις περιπτώσεις της Ισπανίας και της Ιρλανδίας, όπου ο δανεισμός βοήθησε να τροφοδοτήσει τεράστιες φούσκες στον στεγαστικό τομέα.
Σε βραχυπρόθεσμο επίπεδο, τα εμπορικά ελλείμματα και τα ελλείμματα του προϋπολογισμού θα πρέπει να υποστηρίζονται από δάνεια από το ΔΝΤ, την ΕΚΤ και τα διάφορα κεφάλαια διάσωσης που δημιουργούν. Η μακροπρόθεσμη λύση για την κατάσταση αυτή απαιτεί ότι οι γερμανικές τιμές αυξάνονται σε σχέση με τις τιμές στις χώρες της κρίσης.
Ο εύκολος τρόπος για να επιτευχθεί αυτό το αποτέλεσμα είναι να κάνουμε τις τιμές στη Γερμανία να ανέβουν πιο γρήγορα, για παράδειγμα, 4-5 % ετήσιου πληθωρισμού για μια σειρά ετών. Ο πιο δύσκολος τρόπος είναι η διαδρομή που ακολουθείται σήμερα.
Το κόστος της ακολουθούμενης διαδρομής είναι οι άνθρωποι που πεινούν και οι άστεγοι στην Ισπανία και την Ελλάδα. Το κόστος είναι μια γενιά νέων ανθρώπων που στερούνται την ευκαιρία να ξεκινήσουν μια καριέρα. Είναι και μια γενιά εργαζομένων μεγαλύτερης ηλικίας που τους πέταξαν έξω από το εργατικό δυναμικό , στην καλύτερη περίπτωση, με μια πενιχρή σύνταξη για την υποστήριξή τους σε μια πρόωρη συνταξιοδότηση.
Μιλάμε για δεκάδες εκατομμύρια ζωές που καταστράφηκαν, αλλά οι οικονομολόγοι τείνουν να προτιμούν δολάρια και σεντ.
Οι χώρες της κρίσης αναγκάζονται να υποστούν τεράστιο πόνο μόνο και μόνο για να μην δει η Γερμανία, το ίδιο είδος των ρυθμών πληθωρισμού που γνώρισε στα ευημερούσα δεκαετία του ’60. Αυτό αγγίζει τα όρια της τρέλας. Αν υπήρχε κάποια δικαιοσύνη στον κόσμο, οι άνθρωποι σε όλη την Ευρώπη θα είχαν πάρει τις τσουγκράνες και θα πήγαιναν σε αυτούς τους χαρτογιακάδες με τα διδακτορικά. Δυστυχώς, οι άνθρωποι που έχουν σπείρει τον όλεθρο τόσο σε όλη την ήπειρο κατά πάσα πιθανότητα θα συνεχίσει να προκαλούν για το ορατό μέλλον….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου