Μας γέρασαν προώρως, Γιώργο, το κατάλαβες;

Όταν είσαι γέρος κέφτεσαι τη ζωή.
Όταν είσαι νέος, τη ζεις.

Αυτό είναι ένα δικό μου ρητό, το οποίο χρησιμοποιώ συχνά και με πολλές παραλλαγές.
Ισχύει στις μέρες μας, όμως;

Έχω μια παρέα 30άρηδων και μια παρέα 40άρηδων.

Όταν καθόμαστε να πιούμε ένα καφέ με τους 30άρηδες, ξεκινάμε μιλώντας για γκόμενες, αλλά τελικά -πώς το πάμε, πώς το φέρνουμε- το θέμα γυρίζει στην κρίση και στα προβλήματα.
Οι περισσότεροι είναι άνεργοι, καθημερινά αντιμετωπίζουν πολλά προβλήματα, τους κόβουν τα τηλέφωνα κάθε τρεις και λίγο γιατί δεν τα πληρώνουν, παρατάνε τα σπίτια που νοίκιαζαν και γυρνούν άρον-άρον στο σπίτι των γονιών τους γιατί δεν τη βγάζουν, ενώ όσοι έχουν ακόμη δουλειά φοβούνται πως από μέρα σε μέρα θα τη χάσουν και τελικά όλοι συζητούν καθημερινά για τα προβλήματα της κρίσης και της φτώχειας.
Κάθονται λοιπόν να πιουν έναν καφέ και αναπόφευκτα καταλήγουν να μιλούν για πολιτική, για οικονομικά θέματα και εν γένει για την επικαιρότητα.
Η διασκέδαση, οι διακοπές, οι έρωτες έχουν περάσει αναγκαστικά σε δεύτερη μοίρα.

Όταν καθόμαστε να πιούμε καφέ με τους 40άρηδες, τότε αισθάνομαι πως η κρίση δεν υπάρχει ή ότι υπάρχει σε κάποιο διπλανό σύμπαν.

Ασχολούμαστε με τις εισαγωγές και τις εξαγωγές κάθε αιδοίου της παρέας και τα κατορθώματα κάθε πέους της παρέας.

Και δώστου πειράγματα και δώστου χουφτώματα και δώστου ανεμελιά και δεύτερη εφηβεία.

Τα κοινωνικά θέματα που απασχολούν την παρέα έχουν ανώτατο όριο το αν τελικά η Χ που χώρισε τον Ψ, τελικά είχε γκόμενο τον Ζ ή αν απλά ο Ψ ήταν μικροτσούτσουνος και γι’ αυτό τον βαρέθηκε η Χ.

Μια φορά στο τόσο που θα εισχωρήσει στην παρέα κάποιος ενοχλητικός και θα αναφερθεί σε κάποιο πολιτικό θέμα, θα ακούσει το γνωστό “βρε δε πα’ να γαμηθούνε όλοι, λέω ‘γω;” και το θέμα θα τελειώσει εκεί και ο ενοχλητικός θα σκύψει το κεφάλι του από ντροπή που επιχείρησε να σπάσει το κλίμα ευφορίας στην παρέα.

Ο κόσμος αντιστράφηκε, φίλοι μου.

Οι 30άρηδες, με την ορμή της ηλικίας τους να συγκρατείται με το ζόρι από τα σφιχτά φερμουάρ των τζιν, τελικά κάθονται σαν συνταξιούχοι και μετρούν τα ευρουλάκια τους για να δουν αν βγαίνει ο μήνας.

Και τσακώνονται για τα πολιτικά και για τα τοιαύτα, φτάνοντας καμιά φορά σαν παππούδες να τσακώνονται ακόμη και για τον εμφύλιο.

Οι 40άρηδες απ’ την άλλη, στη φάση της ωριμότητάς τους όπου η νεότητα ισοφαρίζεται πια από την πείρα, παρά τα προβλήματά τους, ζουν ανέμελα, σα να μη συμβαίνει τίποτα.

Και συνεχίζουν ακάθεκτοι να ζουν τη δεύτερή τους εφηβεία, αδιαφορώντας για όσα μπορούν να τους ρυτιδιάσουν την ψυχολογία.

Με λίγα λόγια, όταν θέλω να γκομενίσω και να χασκογελάσω, προτιμώ την παρέα των 40άρηδων, ενώ όταν θέλω να κλάψω τη μοίρα μου, επιλέγω την παρέα των 30άρηδων.

“Μας γέρασαν προώρως, Γιώργο, το κατάλαβες;”

(Μανόλης Αναγνωστάκης, “Νέοι της Σιδώνος, 1970″)

toixo-toixo.blogspot.gr