Αυτή την εποχή κοιτώντας κανείς γύρω του μπορεί πολύ εύκολα να απελπιστεί. Πόσο μάλλον, αν η όραση του, δεν δύναται να ξεπεράσει τον ορίζοντα της μύτης του. Είναι απόλυτα κατανοητό πως αυτό, ως γεγονός, είναι φυσικό επακόλουθο της εξαντλητικής, πλέον, πίεσης που υφιστάμεθα όλοι μας τόσο σε συλλογικό όσο και σε ατομικό επίπεδο. Η κόπωση, στην οποία έχουμε περιέλθει ως κοινωνία, μας αφήνει με «μουδιασμένες» τις αισθήσεις, με αποτέλεσμα η χειραγώγηση του κοινωνικού συνόλου, από εκείνους που έχουν όφελος να το πράξουν, να είναι πολύ απλούστερη και ευκολότερη διαδικασία συγκριτικά με άλλες χρονικές περιόδους. Μέθοδοι, δηλαδή, που όμοιές τους γίνονταν ευκολότερα αντιληπτές πριν από μερικά χρόνια από τον μέσο άνθρωπο, πλέον αποτελούν δυσδιάκριτες και αποτελεσματικότατες πρακτικές χειραγώγησης οι οποίες αξιοποιούνται από το σύστημα σε καθημερινή βάση.
Από την μία πλευρά, η υπερψήφιση του νομοσχεδίου για τις τηλεοπτικές άδειες προσέφερε μία αίσθηση απόδοσης δικαιοσύνης σε όλους, όσοι έχουν κόψει κάθε σχέση, για ευνόητους λόγους, με το συγκεκριμένο μέσο εδώ και πολλά χρόνια. Από την άλλη πλευρά, η εφαρμογή του νομοσχεδίου γεννά πολλά ερωτήματα τα οποία συνοψίζονται σε μια αίσθηση απορίας και φόβου. Ο φόβος αυτός γεννάται από την υπόθεση της δημιουργίας εξίσου ή και περισσότερο μη ποιοτικών τηλεοπτικών φορέων με εκείνων που προηγήθηκαν, καθώς και από την υπόθεση πως δεν έχουν σταθμιστεί ξεκάθαρα μέτρα αντιμετώπισης της διαπλοκής και της διαφθοράς. Σε αυτό το σημείο εντοπίζεται η ευθύνη της κυβέρνησης. Το ανθρώπινο λάθος και η ολιγωρία δεν έχουν χώρο σε τέτοιας αξίας ζητήματα. Η κυβέρνηση πρέπει να δώσει τις άδειες σε φορείς οι οποίοι θα προσδώσουν ένα εντελώς διαφορετικό τηλεοπτικό τοπίο ώστε να μπορούμε, κάποια στιγμή, να μιλάμε για αλλαγή παραδείγματος. Οτιδήποτε λιγότερο θα μας οδηγήσει σταδιακά, αν όχι άμεσα, στην ίδια κατεστημένη αντίληψη και πραγματικότητα, άρα απογοήτευση και οργή.
Οι νέοι τηλεοπτικοί φορείς οφείλουν να ασχολούνται με οτιδήποτε προάγει τον πολιτισμό και οπωσδήποτε όχι με δημόσιες σχέσεις που μπορούν να αποτελέσουν τροχοπέδη στο στόχο αυτό. Ενδεικτικά αναφέρω το χρέος τους να ασχολούνται και να ενημερώνουν τους θεατές για τη λογοτεχνία, τις εικαστικές τέχνες, τη μουσική, το θέατρο και οτιδήποτε υπηρετεί το ωραίο και αυτό να το πράττουν μακριά από τα «φίλτρα» των καλλιτεχνικών κυκλωμάτων και άλλων συμφερόντων, με μοναδικό γνώμονα τις έσω ανάγκες των ανθρώπων για ποιότητα. Οφείλουν να στηρίζουν προγράμματα για όλους τους ανθρώπους και ειδικότερα για νέους και παιδιά που θα προάγουν την ανθρωπιστική τους παιδεία. Οφείλουν να παράγουν προγράμματα που θα προωθούν την ιδέα του αθλητισμού ως τρόπου ζωής και όχι του πρωταθλητισμού ως μονόδρομου παρακμής. Οφείλουν να παράγουν αντικειμενική ενημέρωση, στα όρια του δυνατού, αναδεικνύοντας, ταυτόχρονα, την όποια ιδιαίτερη τεκμηριωμένη άποψη κι όχι προπαγανδίζοντας τυχάρπαστες σκοπιμότητες.
Ίσως κάποιοι να διαφωνούν με την άποψη του F. Dostoyevsky πως «η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο». Αυτό, όμως, που κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει είναι πως η ασχήμια, όχι μόνο δεν τον έσωσε, αλλά τον ευτέλισε μέχρι το βαθμό που να της μοιάζει. Ας δοθεί, επιτέλους, η ευκαιρία στην ομορφιά. Ακόμη και αν δεν σώσει όλο τον κόσμο, μπορεί να σώσει πολλούς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου