Συντάκτης: Τάσος Παππάς
Βόρεια Κορέα ή Βενεζουέλα; Ποιο από τα δύο μοντέλα είναι περισσότερο αποκρουστικό για τη νεοφιλελεύθερη Δεξιά και τη μεταλλαγμένη σοσιαλδημοκρατία;
Εννοείται και τα δύο, παρά το γεγονός ότι στη Βενεζουέλα γίνονται κανονικά εκλογές, λειτουργεί Κοινοβούλιο και υπάρχει Σύνταγμα, ενώ στη Β. Κορέα όλα αυτά είναι μαγική εικόνα.
Ποιο από τα δύο μοντέλα ονειρεύονται να εφαρμόσουν τα κόμματα της ριζοσπαστικής Αριστεράς αν οι λαοί κάνουν την αποκοτιά και τα εμπιστευθούν;
Και τα δύο ή έναν συνδυασμό των δύο, εφόσον πάρουμε τοις μετρητοίς όσα ισχυρίζονται οι αντίπαλοί τους.
Για παράδειγμα, εγκαλείται η εγχώρια «παλαβή Αριστερά» ότι ερωτοτροπεί με την ιδέα του ολοκληρωτισμού. Σύμφωνα με τους επικριτές της, έχει βάλει στόχο να μετατρέψει την Ελλάδα σε Βόρεια Κορέα, με τον Τσίπρα να παίζει ρόλο Κιμ (κάποιον από τους τρεις της διαβόητης δυναστείας), χρησιμοποιώντας αυταρχικές μεθόδους με κομμουνιστική σφραγίδα σε μια προσπάθεια να ελέγξει τα πάντα.
Σας φαίνονται αυτά γελοία; Οντως είναι, ωστόσο δεν έχουν πέραση μόνο στην Ελλάδα.
Οπου ο νεοφιλελευθερισμός νιώθει να απειλείται γιατί τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα δείχνουν να αντιστέκονται (προφανώς για να μην έχουν την τύχη του ΠΑΣΟΚ), τα ίδια επιχειρήματα επιστρατεύει για να εκφοβίσει τις κοινωνίες.
Μετήλθε όλα τα μέσα προκειμένου να αποτρέψει τον σχηματισμό αριστερής κυβέρνησης στην Πορτογαλία.
Τραπεζίτες, βιομήχανοι, ευρωπαϊκοί θεσμοί, Δεξιά προειδοποίησαν για τον κίνδυνο να γίνει η χώρα κάτι σαν τη Βενεζουέλα του Τσάβες (αν και πεθαμένος τρομάζει). Δεν τα κατάφεραν, αλλά δεν το έβαλαν κάτω.
Τώρα εκβιάζουν την κυβέρνηση με το θέμα του χρέους και οι γνωστοί οίκοι αξιολόγησης (τα βρόμικα χέρια των αγορών) ξεκίνησαν το παιχνίδι της δολιοφθοράς.
Στην Ισπανία, όπου η ηγεσία του σοσιαλιστικού κόμματος αρνείται μέχρι τώρα να συνεργαστεί με τον ύποπτο για χρηματισμό Ραχόι, στο στόχαστρο της δεξιάς πτέρυγας των σοσιαλιστών, του πρώην πρωθυπουργού Φελίπε Γκονθάλες (αυτός που οργάνωσε παρακρατικό δολοφονικό μηχανισμό για να αντιμετωπίσει την ΕΤΑ) και του Λαϊκού Κόμματος έχουν μπει οι Podemos, η ανερχόμενη πολιτική δύναμη της Ισπανίας.
Η επίθεση εξελίσσεται σε όλα τα μέτωπα: Κατηγορούνται ότι χρηματοδοτήθηκαν από το Ιράν, ότι είναι καθαροί λενινιστές που δρουν όπως οι σύμμαχοί τους στη Βενεζουέλα, ότι κινούνται με εγχειρίδιο πραξικοπηματία για να κερδίσουν μεγάλα κομμάτια της εξουσίας στον στρατό, την αστυνομία, τις μυστικές υπηρεσίες και τη δημόσια ραδιοτηλεόραση.
Καμία πρωτοτυπία. Το ίδιο ανέμπνευστο, παλιομοδίτικο, αντιαριστερό παραλήρημα. Ευανάγνωστη η πρόθεση.
Για τους «υπερασπιστές της δημοκρατίας» τα κόμματα που δικαιούνται να κυβερνούν σήμερα στην Ευρώπη είναι η Δεξιά, η υπάκουη σοσιαλδημοκρατία και βεβαίως όποτε χρειάζεται τσόντα για να βγαίνουν τα κουκιά υπάρχει και η πάντα πρόθυμη άκρα Δεξιά της γραβάτας.
Ανάγωγα
Με λίγη προσπάθεια και μπόλικο μένος, τα πάντα χωράνε σ’ ένα δελτίο ειδήσεων, αρκεί να υπηρετείται ο στόχος. Και ένας Τούρκος καναλάρχης που ισχυρίζεται ότι συμφώνησε με τον Ελληνα πρωθυπουργό προκειμένου να πάρει τηλεοπτική συχνότητα (για να φρίξουν οι πατριώτες με την ενδοτικότητα του Τσίπρα) και το σποτάκι του ΠΑΜΕ που καλεί τους εργαζομένους να κλιμακώσουν την πάλη τους (για να αναδειχτεί ο πλουραλισμός, έστω κι αν οτιδήποτε κομμουνιστικό προκαλεί αλλεργία στους ιθύνοντες) και ο βορβορώδης λόγος του κατηγορούμενου χρυσαυγίτη Κασιδιάρη (αυτός γιατί βρίζει την κυβέρνηση). Αχ αυτές οι συχνότητες...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου