Η κυβέρνηση αφού έκανε ξεκάθαρο στην κοινωνία πως οι εργολάβοι, τα καρτέλ και οι στοές της οικονομικής ελίτ κατέκλεψαν τη χώρα, δεν κατάφερε απλώς να εκλεγεί, αλλά να συμβαδίσει με την κοινωνία. Αυτό το δεύτερο είναι αναμφίβολα πιο σημαντικό και ουσιαστικό.
Του Κώστα Βαξεβάνη
Αυτή η θέση μάχης, δεν ήταν εκδικητικότητα και ρεβάνς, αλλά θέση για τον ανασχηματισμό της κοινωνίας. Δεν απευθυνόταν στους πολιτικούς αντιπάλους, αλλά στους κοινωνικούς συμμάχους. Επίσης δεν εξέφραζε μόνο το ηθικό πλεονέκτημα της κυβέρνησης αλλά τον μοναδικό τρόπο που υπήρχε για να ορθοποδήσει η χώρα.
Η δύσκολη κατάσταση στην οποία είναι η χώρα, τους τελευταίους μήνες, δημιούργησε μια ευρεία συζήτηση στους κυβερνητικούς κύκλους. Αν το βασικό είναι να μπουν φυλακή όσοι έκλεψαν ή να επιστρέψουν χρήματα ώστε να λειτουργήσει η οικονομία. Με αυτό τον ίδιο προβληματισμό ή μάλλον την ίδια επιχειρηματολογία ως πρόφαση, οι προηγούμενες κυβερνήσεις, είχαν προχωρήσει σε ευνοϊκές διατάξεις που προέβλεπαν έως και ακαταδίωκτο για όσους έκαναν διάφορες ρυθμίσεις που επέστρεφαν ψίχουλα για τα κατακλεμμένα ταμεία. Με το ίδιο επιχείρημα, οι Υπουργοί Οικονομικών του δικομματισμού δημιουργούσαν νόμους για τον επαναπατρισμό κεφαλαίων (μια sic διατύπωση για το μαύρο χρήμα στο εξωτερικό) με τους οποίους νομιμοποιούσαν ουσιαστικά το μαύρο χρήμα με μια ελάχιστη φορολόγηση της τάξης του 5%. Έτσι έφερε το χρήμα για τις μίζες νόμιμα στην Ελλάδα, ο Χριστοφοράκος και η παρέα του επί Αλογοσκούφη.
Η κυβέρνηση φαίνεται πως πήρε την απόφαση, να προβεί σε διάφορες ρυθμίσεις με το επιχείρημα της είσπραξης χρήματος στη δύσκολη περίοδο της κρίσης. Έτσι στο πολυνομοσχέδιο, με το άρθρο 106, προβλέπει πως τα καρτέλ (ανάμεσά τους αυτό των κατασκευαστικών που περιλαμβάνει 3 εργολάβους με 200 εταιρικά σχήματα) μπορούν να εξασφαλίσουν το ακαταδίωκτο, επιστρέφοντας όχι τα κλεμμένα αλλά τα πρόστιμα που τους έχουν επιβληθεί. Το συγκεκριμένο άρθρο, ακυρώνει τις ποινικές διώξεις που επικρέμμονται πάνω από την κλεπτοκρατική ελίτ και μέσω του νόμου περί νομιμοποίησης εσόδων από εγκληματικές ενέργειες.
Αν πρόκειται να κάνουμε μια στάθμιση για το τι είναι αναγκαίο αυτή τη στιγμή, ίσως πολλοί να πάρουν θέση υπέρ της εξασφάλισης εσόδων και όχι της τιμωρίας. Υπάρχουν όμως δύο λεπτομέρειες. Αν η κυβέρνηση το πιστεύει, τότε πρέπει να το ανακοινώσει με όλη την επιχειρηματολογία της και όχι να το περνάει βράδυ σε πολυνομοσχέδια. Πρέπει να ενημερώσει και να πείσει τον κόσμο που την επέλεξε γιατί είχε ως σημαία την πάταξη της διαφθοράς, πως αυτό είναι αναγκαίο. Δηλαδή να μην κόψει τη σύνταξη αλλά να εξασφαλίσει έσοδα από την άλλη όχθη του χρήματος. Η δεύτερη βασική λεπτομέρεια, είναι πως επιλέγει να ρυθμίσει εκκρεμότητες και ευθύνες για το πιο αδηφάγο και κομπραδόρικο κομμάτι του ελληνικού κεφαλαίου. Για τα καρτέλ των κατασκευαστικών και τους εθνικούς εργολάβους.
Σημαντικό επίσης είναι ποιά ακριβώς θα είναι η οικονομική απολαβή. Αν για παράδειγμα μια εταιρεία που έκλεψε μέσω του καρτέλ 1 δις, αλλά αναγκάζεται να πληρώσει απλώς το ποσό που τους έχει επιβληθεί ως πρόστιμο και το οποίο δεν υπερβαίνει το 10% του ποσού, τότε σίγουρα πρόκειται για μια συμφέρουσα μπίζνα όχι για την κυβέρνηση αλλά για τον επιχειρηματία. Κλέβει 100 και επιστρέφει το πολύ 10 εξασφαλίζοντας ακαταδίωκτο.
Η επιλογή αυτή, δηλαδή της νομοθέτησης στη ζούλα και χωρίς ενημέρωση για το πρόβλημα και τις ανάγκες που προκύπτουν, βάζει την κυβέρνηση σε μια διαδικασία συνδιαλλαγής παλαιού τύπου. Δεν έχει σημασία το επιχείρημα ότι το κάνει για καλό, αλλά το ότι το κάνει με αυτό τον τρόπο και με επιχειρήματα όχι πειστικά για την κοινωνία
Στην κοινωνία υπάρχει μεγάλο κομμάτι που είναι έτοιμο να ανταλλάξει έσοδα με τινωρία. Που θέλει να μπει ένας φυλακή, όχι για να εκδικηθεί αλλά για να πιστοποιήσει πως υπάρχει Δικαιοσύνη και παράδειγμα για το μέλλον. Το περί δικαίου αίσθημα μπορεί να μην εξασφαλίζει συντάξεις και έσοδα βραχυπρόθεσμα (μακροχρόνια το κάνει) αλλά εξασφαλίζει υποστηρικτές στην κοινωνία και πεποίθηση πως δημιουργείται μια άλλη κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα για την οποία μπορούν να γίνουν και θυσίες.
Όπως εύστοχα γράφει ο Γιώργος Φλωράς (http://www.koutipandoras.gr/article/oyte-o-xatzhdakhs-den-tolmhse-na-dwsei-asylia-sta-kartel-kai-to-kanei-o-staoakhs) τέτοια ασυλία στα καρτέλ δεν τόλμησε ούτε ο Χατζηδάκης. Δεν είναι τυχαίο, που η αντιπολίτευση από το κόμμα του Κυριάκου ως την κοίτη του ξερο-Ποταμιού, η οποία ασκεί κριτική στον Τσίπρα ακόμη και για το ανύπαρκτο σπίτι του, δεν αντιδρά σε αυτό το θέμα που παρέχει προνομιακό πεδίο αντιπαράθεσης.
Μοναδικό επιχείρημα δεν μπορεί να είναι «ή θα πάρουμε λεφτά από αυτούς ή θα κόψουμε συντάξεις». Υπάρχει και το επιχείρημα αν θα υπάρχει τελικώς Δικαιοσύνη ή όχι και αν η κυβέρνηση μπορεί να κυβερνήσει με διαφορετικό τρόπο απ ό,τι οι άλλοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου