«Εκδικητική πόλη»: εάν έτσι, revanchist city, περιγράφεται το φαινόμενο του λεγόμενου εξευγενισμού των πόλεων και η στάση των επικυρίαρχων απέναντι στους διαμένοντες στο άστυ προλετάριους, σήμερα, με ανάλογους όρους, μπορούμε να μιλάμε για την «εκδικητική Ευρώπη». Και αν στη δεύτερη περίπτωση στόχος είναι οι νεοπρολετάριοι του Νότου και όχι των άστεων, εντάσσεται και τούτο στη συνολικότερη διαδικασία ανάπτυξης του καπιταλισμού: έτσι καλύπτονται οι βαθιές μελανές ουλές που δημιούργησαν οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές και, κυρίως, έτσι, συντρίβοντας τους "από κάτω", ενισχύονται οι προσπάθειες για την αναδιάταξη του συστήματος. Εδώ ο «εξευγενισμός» συντελείται δια της συμμόρφωσης των σελέμηδων με τα ελλείμματα. Η κατακρεούργηση του κοινωνικού κράτους, η αποδόμηση των εργασιακών σχέσεων, οι ιδιωτικοποιήσεις κ.ο.κ. αποτελούν τη ρεβάνς του κεφαλαίου, με πρόσχημα των εκσυγχρονισμό των δήθεν καλοπερασάκηδων, για τις παραχωρήσεις στις οποίες είχε υποχρεωθεί τις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες.
«Οι εκμεταλλεύτριες τάξεις χρειάζονται την πολιτική κυριαρχία για να διατηρούν την εκμετάλλευση, δηλαδή για [να υπερασπίζονται] τα ιδιοτελή συμφέροντα μιας μηδαμινής μειοψηφίας [του κεφαλαίου], ενάντια στην τεράστια πλειοψηφία του λαού (Λένιν, Κράτος και Επανάσταση). Στη διαδικασία του εξευγενισμού, με όρους κεφαλαίου, του Νότου, οι κατέχοντες την πολιτική εξουσία σήμερα φαίνεται πως διαθέτουν τις εμμονές εκείνων που δεν διείδαν την επικινδυνότητα της εξαθλίωσης που επέφερε στα εργατικά στρώματα και στη μεσαία τάξη η Μεγάλη Ύφεση. Επιμένουν να υπερασπίζονται τα συμφέροντα της μειοψηφίας του κεφαλαίου λησμονώντας πως κάπως έτσι εκκολάφτηκε το αβγό του φιδιού.
Ο φασισμός αναβιώνει επικίνδυνα: αν το παράδειγμα της Αυστρίας δεν εγείρει τα ανακλαστικά του homo europeus, οι ρεβανσιστικές πολιτικές της διαρκούς λιτότητας είναι περίπου βέβαιο πως θα οδηγήσουν σε νέες τραγωδίες. Στον παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό, οι νέοι ημιπαράφρονες ενδέχεται να προκύψουν από την αντίπερα του Ατλαντικού, την ώρα που η Ευρώπη θα στερείται αντιπαραδείγματος. Η πολυδιασπασμένη αριστερά αδυνατεί να αποτελέσει ανάχωμα, τα δε "από τα κάτω" κινήματα δεν είναι παρά αναιμικές αντι-δράσεις στην επέλαση του νεοφιλελευθερισμού.
Η Ευρώπη μοιάζει να εκδικείται τους αδύναμους, παντού στα εδάφη της. Τα νομοσχέδιο για τα εργασιακά στη Γαλλία, τα προβλήματα στη Μεγάλη Βρετανία ή το πολιτικό αδιέξοδο στην Ισπανία καταδεικνύουν το μέγεθος της νόσου.
«Δεν μπορούμε να ζητάμε από την Ελλάδα να λάβει πρόσθετα μέτρα. Αυτό σημαίνει ότι κάποια "γεράκια" θέλουν να σκοτώσουν την Ελλάδα. Δεν μπορούμε να επιτρέψουμε αυτόν τον εκβιασμό. Το διακύβευμα είναι πολύ μεγάλο για την Ευρώπη…»: ο Τζιάνι Πιτέλα, επικεφαλής της πολιτικής ομάδα των Σοσιαλιστών και Δημοκρατών, μοιάζει να κατανοεί το πρόβλημα. Όμως, το ζήτημα είναι εάν εκείνοι που εκπροσωπεί επιθυμούν να παρέμβουν, ώστε το σκότος να διαρραγεί, ή να παραμείνουν αθύρματα των ιδεοληπτικών του κεφαλαίου.
Αλλά εάν όντως «η βία είναι η μαμή της ιστορίας», η κοντινή μας επόμενη σελίδα προδιαγράφεται εξίσου αιματηρή με την προηγούμενη του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου.
«Οι εκμεταλλεύτριες τάξεις χρειάζονται την πολιτική κυριαρχία για να διατηρούν την εκμετάλλευση, δηλαδή για [να υπερασπίζονται] τα ιδιοτελή συμφέροντα μιας μηδαμινής μειοψηφίας [του κεφαλαίου], ενάντια στην τεράστια πλειοψηφία του λαού (Λένιν, Κράτος και Επανάσταση). Στη διαδικασία του εξευγενισμού, με όρους κεφαλαίου, του Νότου, οι κατέχοντες την πολιτική εξουσία σήμερα φαίνεται πως διαθέτουν τις εμμονές εκείνων που δεν διείδαν την επικινδυνότητα της εξαθλίωσης που επέφερε στα εργατικά στρώματα και στη μεσαία τάξη η Μεγάλη Ύφεση. Επιμένουν να υπερασπίζονται τα συμφέροντα της μειοψηφίας του κεφαλαίου λησμονώντας πως κάπως έτσι εκκολάφτηκε το αβγό του φιδιού.
Ο φασισμός αναβιώνει επικίνδυνα: αν το παράδειγμα της Αυστρίας δεν εγείρει τα ανακλαστικά του homo europeus, οι ρεβανσιστικές πολιτικές της διαρκούς λιτότητας είναι περίπου βέβαιο πως θα οδηγήσουν σε νέες τραγωδίες. Στον παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό, οι νέοι ημιπαράφρονες ενδέχεται να προκύψουν από την αντίπερα του Ατλαντικού, την ώρα που η Ευρώπη θα στερείται αντιπαραδείγματος. Η πολυδιασπασμένη αριστερά αδυνατεί να αποτελέσει ανάχωμα, τα δε "από τα κάτω" κινήματα δεν είναι παρά αναιμικές αντι-δράσεις στην επέλαση του νεοφιλελευθερισμού.
Η Ευρώπη μοιάζει να εκδικείται τους αδύναμους, παντού στα εδάφη της. Τα νομοσχέδιο για τα εργασιακά στη Γαλλία, τα προβλήματα στη Μεγάλη Βρετανία ή το πολιτικό αδιέξοδο στην Ισπανία καταδεικνύουν το μέγεθος της νόσου.
«Δεν μπορούμε να ζητάμε από την Ελλάδα να λάβει πρόσθετα μέτρα. Αυτό σημαίνει ότι κάποια "γεράκια" θέλουν να σκοτώσουν την Ελλάδα. Δεν μπορούμε να επιτρέψουμε αυτόν τον εκβιασμό. Το διακύβευμα είναι πολύ μεγάλο για την Ευρώπη…»: ο Τζιάνι Πιτέλα, επικεφαλής της πολιτικής ομάδα των Σοσιαλιστών και Δημοκρατών, μοιάζει να κατανοεί το πρόβλημα. Όμως, το ζήτημα είναι εάν εκείνοι που εκπροσωπεί επιθυμούν να παρέμβουν, ώστε το σκότος να διαρραγεί, ή να παραμείνουν αθύρματα των ιδεοληπτικών του κεφαλαίου.
Αλλά εάν όντως «η βία είναι η μαμή της ιστορίας», η κοντινή μας επόμενη σελίδα προδιαγράφεται εξίσου αιματηρή με την προηγούμενη του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου