Ανθίζουν τα όνειρα και τα θαύματα. Άνοιξη. Αλλά τι όνειρα να βλέπουν τα παιδιά κάτω από τα βομβαρδισμένα ερείπια στο Χαλέπι; Τι όνειρα να βλέπουν οι πρόσφυγες της Ειδομένης και οι δουλοπάροικοι της Μανωλάδας; Εφιάλτες σίγουρα. Τους βλέπω να περιπλανώνται στους αιώνες. Να φεύγουν από τις στέπες για να έρθουν στην Ευρώπη. Να κατακλύζουν ύστερα την Αμερική. Τους ξαναβλέπω στη Λεκάνη της Σκόνης (Dustbowl), στην περιοχή των κεντρικών ΗΠΑ, τη φοβερή εκείνη δεκαετία του 1930, που ακολούθησε το μεγάλο κραχ, με την παρατεταμένη ξηρασία και τις θύελλες σκόνης, όπως η κόκκινη σκόνη της Σαχάρας που σκεπάζει τις ψυχές και τις σκηνές των σημερινών απόκληρων. Τους βλέπω να στήνουν και να ξεστήνουν τις «Χούβερβιλς», τις κατασκηνώσεις των τσαντιριών (σαν τη dogville του Φρίερς), να τους κυνηγούν οι σερίφηδες, ο «κοινωνικός αυτοματισμός», η Κου Κλουξ Κλαν και η μαφία, να τους καταγγέλλουν στο τμήμα μετανάστευσης, αφού πρώτα κάνουν τη δουλειά στα βαμβακοχώραφα, ή να τους σκοτώνουν σαν τους αρουραίους και να μη το μαθαίνει κανείς. Και τώρα εδώ, με τα πρόσωπα κολημένα στα συρματοπλέγματα που ύψωσαν οι.. πολιτισμένοι της μεσευρώπης.
Βλέπω τους γιους και τις θυγατέρες των ανέστιων, των πεινασμένων και των άνεργων όλων των καιρών να πολιορκούν τη ζωή, εκεί όπου αυτή εξακολουθεί να καρπίζει. Έρχονται από παντού. Πάνε παντού. Κι απέναντι οι θεατές, οι δήθεν συμπάσχοντες με τα πάθη του Χριστού, θεϊκά όμορφοι μες στην άνοιά τους και με την πλήρη αυτοπεποίθηση της βλακείας τους, να θεωρούν πως ό,τι βλέπουν δεν είναι παρά μία ακόμη τηλεοπτική παράσταση. Αλλά να, ένας εθελοντής γιατρός στο Χαλέπι δείχνει με τη θυσία του ότι πάντα θα υπάρχει ο de l’ un, η εξαίρεση, αυτή που θα διατηρεί τον αρχαίο σπόρο της ανθρωπιάς και της ουσιαστικής Αγάπης για τον Άλλο… Χτυπάει η καμπάνα. Πρώτη Ανάσταση. Αλλά η ανάσταση της ανθρωπιάς αργεί ακόμα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου