Αρχές του ’80 επιστρέφουν οι πρώτοι πολιτικοί εξόριστοι. Το νέο διαδίδεται από στόμα σε στόμα, σχεδόν ψιθυριστά. Το ίδιο κιόλας βράδυ παραφυλάω έξω από το καφενείο. Όπου έχουν μαζευτεί οι άντρες. Είμαι κρυμμένος κάτω από το παράθυρο. Τους φαντάζομαι ψηλούς, με γενειάδες και τραχιά χαρακτηριστικά. Να στήνουν ομηρικούς καβγάδες με την αντίπαλη πλευρά. Σηκώνω το κεφάλι με προφύλαξη. Δυο ξασπρισμένα γεροντάκια με πρόσωπο μικρού παιδιού κάθονται στις καρέκλες τους, παίζουν τάβλι και κουμ καν και χωρατεύουν με τους άλλους. Σαν να μην έλειψαν ποτέ από εκεί. Μια γλύκα νιώθω να με διατρέχει. Επιστρέφω αμέσως σπίτι και πέφτω στο κρεβάτι. Αργά τη νύχτα ξανάρχονται στο όνειρό μου. Ψηλοί, με γενειάδες και τραχιά χαρακτηριστικά. Έχουν σηκώσει, λέει, νέο αντάρτικο ενάντια στον χαμένο χρόνο της ζωής τους και θέλουνε να πάω μαζί τους για να πολεμήσω. Θυμάμαι ότι έσφιξα την καρδιά και δίχως να αποχαιρετήσω τους δικούς μου, έτρεξα να τους ακολουθήσω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου