Τά Πρασσεινάλογα!... του Στάθη
Μια φορά κι έναν καιρό κάποιος που λεγόταν Ερνέστο Τσε Γκεβάρα είπε και συνέχισε έως τον θάνατό του στη μάχη να λέει Patria o Muerte, πατρίδα ή θάνατoς. Τη φράση αυτή πήρε στα χέρια της η τιτουλάρια Αριστερά, την εξέτασε και αποφάνθηκε ότι είναι εθνικιστική. Κι έτσι ο Ερνέστο Τσε Γκεβάρα εξαφανίσθηκε από την Ιστορία και ουδείς έκτοτε ξανάκουσε να μιλούν για αυτόν.
Δεν ξέρω αν είναι μοναδικό – ίσως να συμβαίνει και σε άλλες χώρες –, είναι πάντως εκπληκτικό το φαινόμενο, μια χαζομάρα να γίνεται το επίκεντρο ομηρικών μαχών – αρκεί αυτή η χαζομάρα να είναι προϊόν των πιο πονηρών μηχανισμών που λειτουργούν σε αυτήν τη χώρα από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και ύστερα.
Για το μέγα πατριωτικό πρόβλημα λοιπόν περί το «Μακεδονικό» σαν έτοιμος από καιρό ο μηχανισμός των παμπόνηρων αμόλησε τη φόλα του συσχετισμού των συλλαλητηρίων με τον εθνικισμό, τον φασισμό και τη γραφικότητα.
Κι αμέσως γύρω απ’ το «Μακεδονικό» στήθηκε ένας πόλεμος ομηρικών διαστάσεων, όχι για την ουσία του προβλήματος, αλλά για τις μορφές που η Κίρκη της προπαγάνδας μπορεί να του προσδίδει.
Σε αυτό το επίπεδο ο εθνικισμός των Σκοπίων παρέλκει, η χειραγώγηση της περιοχής από τους Αμερικανούς δεν αποτελεί (το) πρόβλημα, ενώ αντιθέτως σε πρόβλημα ζωής ή θανάτου του έθνους μας ανάγεται η… Χρυσή Αυγή.
Πολλές φορές το μέγεθος του εχθρού σου δείχνει το δικό σου μέγεθος. Εν προκειμένω αν θέλεις να κοντύνεις ένα μεγάλο μέγεθος του κατασκευάζεις έναν μικρό εχθρό.
Η Αριστερά είναι ένα μεγάλο μέγεθος, διότι αγωνίζεται για τη δικαιοσύνη στα ανθρώπινα. Ανεξαρτήτως της επιτυχίας της ή της αποτυχίας της να βρει τον δρόμο και τον τρόπο για την επικράτηση της δικαιοσύνης και ανεξαρτήτως της συγκυρίας που άλλοτε γιγάντωσε την Αριστερά κι άλλοτε τη συρρίκνωσε, η Αριστερά θα παραμένει μεγάλο μέγεθος, όσον το αίτημα του εξανθρωπισμού των ανθρώπινων πραγμάτων παραμένει ζητούμενο.
Συνεπώς, για να κοντύνει η Αριστερά και να παραμένει κοντή, έπρεπε να πολιορκηθεί και να πολιορκείται από μικρούς εχθρούς. Για να είναι πειστικοί αυτοί οι εχθροί έπρεπε να κατασκευάζονται από «χώρους», από θυλάκους μέσα στην ίδια Αριστερά.
Έτσι λοιπόν κατά την περίοδο της μεταπολίτευσης (για να μην πάμε παλιότερα) όταν ακόμα φασιστικός κίνδυνος στην Ελλάδα δεν υπήρχε αξιοσημείωτος, ορισμένοι κύκλοι (και δημοσιογραφικοί) έκαναν ό,τι μπορούσαν για να επισημαίνουν τέτοιους κινδύνους, και να τους αναδεικνύουν με σκοπό να τους μετατρέψουν σε αυτοεκπληρούμενες προφητείες. Ούτω πως
όταν ακόμα η Χρυσή Αυγή ήταν στο 0,01% η φασαρία που έκανε εναντίον της ο μηχανισμός των πονηρών της έδωσε την αρχική δημοσιότητα που χρειαζόταν για να αρχίσει να θεριεύει. Αυτός
ο εύκολος «αντιφασισμός» των πονηρών ουδεμία σχέση είχε και έχει με τους μεγαλειώδεις αντιφασιστικούς αγώνες. Αντιθέτως αυτός ο εύκολος «αντιφασισμός» υπάρχει εδώ και χρόνια στην ημερήσια διάταξη με τόσο καλά μελετημένες εκφυλιστικές προδιαγραφές, ώστε γενιές νεαρών να βλέπουν τον εχθρό τους στο πρόσωπο του μπάτσου κι όχι του καπιταλιστή.
Το πρόβλημα δεν ήταν πλέον ο κ. Σημίτης λόγου χάριν, όστις ανασκολόπιζε την εργασία, αλλά οι παρλαπίπες που έλεγε ο κάθε φασιστάκος για οτιδήποτε – ευκολάκι! Και μέσα σ’ αυτό το ευκολάκι ένα μέρος της Αριστεράς συρρίκνωσε το μέγεθός του στο ύψος του κάθε Κασιδιάρη. Αυτός ο εύκολος «αντιφασισμός» δεν είχε κανέναν αντίλογο στη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, για παράδειγμα, αλλά του σηκώνεται η τρίχα για τη συνέχεια του ελληνισμού. Αυτοί
οι «αντιφασίστες» υπογράφουν μνημόνια με το καντάρι, κάνουν ό,τι τους διατάσσουν οι Αμερικάνοι, συγκυβερνούν με όσους λένε οι ίδιοι ακροδεξιούς και ψεκασμένους, αλλά βγάζουν τον λαό εθνικιστή και γραφικόν – μάλιστα κατά μάζες – χαρίζοντας την αγωνία του για τις τύχες του στην ακροδεξιά και τους φασίστες! Εύγε!
Σήμερα αυτοί οι γενικώς «εύκολοι» στολίζουν τον λαό με τους ίδιους προσδιορισμούς που τον στόλιζαν και τον στολίζουν οι νεοφιλελεύθεροι: λαϊκιστή και εθνικιστή. Κι αν όχι όλον τον λαό, εκείνο το μέρος του που ακολουθεί (!) ή συναγελάζεται (!!) με τους φασίστες. Πρόβατο ο λαός. Εκτός από ακαμάτηδες οι Έλληνες, εκτός από τεμπέληδες, λαμόγια, διεφθαρμένοι, αντισημίτες και ανάδελφοι είναι και πρόβατα. Έξοχη μαρξιστική ανάλυση.
Μια σκόπιμη σύγχιση των εννοιών διαχέεται στην κοινωνία επί δεκαετίες με αυτή τη φωλιά των πονηρών να πρωτοστατεί. Πατριωτισμός, εθνικισμός, διεθνισμός, πατρίδα, έθνος, κράτος, όλα έχουν γίνει μαλλιά κουβάρια
με ένα μέρος της Αριστεράς να δείχνει πρωτοφανή περιφρόνηση για τον λαό, επιδεικνύοντας ελιτισμό (της γλίτσας), αλαζονεία και αμορφωσιά που καταλήγουν σε έναν σεχταρισμό κι έναν ναρκισσισμό άνευ προηγουμένου. Αυτή η περιφρόνηση προς τον λαό αφήνει ελεύθερο το πεδίο στη νεοφιλελεύθερη δημαγωγία αλλά και την ακροδεξιά διείσδυση. Οι φωλιές που οι πονηροί έχουν στήσει μέσα στην Αριστερά (και σήμερα δίνουν τον τόνο στην κυβερνητική ρητορική) έχουν κάνει το θαύμα τους. Διότι η αποξένωση του λαού από την Αριστερά είναι και αποξένωση από τη Δημοκρατία. Με τελευταίο ζητούμενο την αποξένωση και από την πατρίδα…
ΥΓ.: Αύριο πώς θα την ονομάσουν τη Θράκη οι «άλλοι»; Νόβα Θράκη; Μέσα Θράκη; Αφίρ Θράκη;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου