Νίκησον οργήν τω λογίζεσθαι καλώς...

Τά Πρασσεινάλογα!... του Στάθη

Καθώς γράφονταν αυτές οι γραμμές, ο Μίκης έκανε μια εξωφρενική δήλωση. Που, ούτε ως χιούμορ μπορεί να γίνει αποδεκτή. Είπε ότι «και η Χρυσή Αυγή αγαπά την πατρίδα, αλλά με...

τρόπο… εριστικό». Όλοι μας, αριστεροί, δεξιοί, δημοκράτες διαφωνούμε. Η πατρίδα της Χρυσής Αυγής είναι ο ναζισμός και ο φόνος. Είναι η διαμελισμένη από τους Ναζί Μακεδονία. Η πατρίδα της Χρυσής Αυγής είναι ο θάνατος. Δεν είναι «παραπλανημένα παιδιά» οι Χρυσαυγίτες, ούτε είναι παραπλανημένοι (πλέον) όσοι τους ακολουθούν, είναι τα τέρατα που έρχονται από το Άουσβιτς και η Γη αηδιάζει…
Να πούμε λοιπόν ότι ο Μίκης έκανε λάθος. Να του κάνουμε κριτική. Γιατί όχι; ούτε το αλάθητο έχει ο Μίκης, ούτε ήταν λίγες οι φορές που υπέστη κριτική. Μάλιστα κατά καιρούς, ο γίγαντας αυτός τα έχει ακούσει από όλα τα κόμματα και τα ρεύματα της Αριστεράς, ενίοτε και με γλώσσα σκληρή, καθ’ ότι    συχνά οι αριστεροί μιλούν με ένταση, καθώς υπερασπίζονται την ιδεολογία τους και καθώς προσπαθούν να πείσουν. Βεβαίως ορισμένες φορές το παρακάνουμε και όταν μιλάμε δεν ακούμε κανέναν παρά μόνον ότι έχουμε μέσα στο κεφάλι μας. Κριτική λοιπόν στον Μίκη, ναι, ανθρωποφαγία προς τι; Τι το καλό φέρει αυτό το μένος εναντίον του Μίκη; αντικρούει μήπως την τυχόν εσφαλμένη στάση του ή αντιθέτως μας ανοίγει πάλι παλιές καταραμένες (αλλά και οικείες) ατραπούς προς τα τενάγη του Άδη;

Βρέθηκαν άνθρωποι να πουν ότι «ο Μίκης πέθανε». Βρέθηκαν άλλοι που με μικροπρέπεια έκαμαν την αμετροέπεια παντιέρα ρόσα της ωμοφαγίας. Οι πιο σκοτεινές στιγμές της ιστορίας όλων μας βρικολάκιασαν με ανησυχητική ευκολία. Μάλιστα ορισμένοι σφυρηλάτησαν τα καρφιά για τον σταυρό του Μίκη Θεοδωράκη με λυρικούς λυγμούς, χρησιμοποίησαν ποιήματα και μουσικές, το ίδιο του το έργο, εναντίον του. Εναντίον του Μίκη των αιώνων που έρχονται! Ποιοι; εμείς οι ευεργετηθέντες!

Και καλά, από τους ανθρώπους της Αριστεράς που Γονάτισε το μένος και η δολιότης, η αποδόμηση και η κατασυκοφάντηση του Μίκη Θεοδωράκη είναι κάτι το (μάταιο μεν αλλά) αναμενόμενο. Για πολλούς όμως ορμώμενους από την υπόλοιπη Αριστερά, προς τι τέτοιος ορυμαγδός μίσους; Διότι σε ορισμένες περιπτώσεις δεν επρόκειτο περί κριτικής, αλλά περί διαπόμπευσης. Αυτό είμαστε; αυτό είναι το ήθος μας; «Ο Μίκης είναι νεκρός»;! Πού τον στήσανε και τον φάγανε; στη μάντρα της Καισαριανής; Ποιοι το κάνανε; Εμείς; Ντροπή, σύντροφοι!

Τι δεν έχουμε καταλάβει ακόμα; Τα τραγούδια του Μίκη τα σιγοτραγούδησαν ακόμα και οι βασανιστές του τις εποχές των μεγάλων μακελειών. Και τώρα που έγινε η θάλασσα γιαούρτι, ερχόμαστε εμείς οι…αρχημπαρουτοκαπνισμένοι να βγάλουμε τα σώψυχά μας εναντίον του τελευταίου Κολοκοτρώνη που μας ευλογεί; Σε ποια γκουλάγκ πλέουμε αδιόρθωτοι;

Χρησιμοποιώ κι εγώ συχνά (περισσότερο ίσως από όσο θα έπρεπε) σκληρή γλώσσα και ξέρω το κόστος, τις παρενέργειες των αντιμαχιών, πλην όμως συχνά απαραίτητων και αναπόδραστων. Η γλώσσα όμως που χρησιμοποιήθηκε από ορισμένους εναντίον του Μίκη, μικρόψυχη, μισάνθρωπη και με αποτρόπαιη κακότητα, θίγει βαθιά τις ψυχές των ανθρώπων και     αποδεικνύει ότι η χολή είναι η πρώτη ύλη από την οποία πεθαίνει η κομμουνιστική ηθική. Κι αν για έναν Μίκη εκδηλώθηκε τέτοια μάνητα, για τους υπόλοιπους, εμάς τα μικρά ανθρωπάκια, τι έλεος μπορεί να υπάρξει για τα λάθη μας ή τα «λάθη μας»; Είμαι βέβαιος ότι πολλοί πολίτες ένοιωσαν τρόμο και αποστροφή. Όπως νοιώθουν και οργή ακόμα περισσότεροι, όταν κάποιοι από μας τους κάνουμε τον ινστρούχτορα και τον Ιαβέρη αντί να συζητάμε με όλους για όλα.

Ο Μίκης έχει μια αγαπητική και ερωτική σχέση με τους Έλληνες – και με όλους τους ανθρώπους. Τούτο εστί το αίμα του.

www.topontiki.gr