Ναι, μια ωραία παραμυθού. Να έγραφα λέει ένα τρανό παραμύθι που τα παιδιά των πολέμων δεν θα πέθαιναν στις πλατείες, στα σπίτια, στα σχολειά, δεν θα πνιγόντουσαν στις θάλασσες καθώς οι γονείς αναγκάστηκαν σε μια βάρκα να τα βάλουν για ένα άσυλο. Θα έσμιγαν με άλλα παιδιά και θα έπαιζαν κουτσό, κρυφτό και μπίλιες. Οι μεγάλοι θα στεκόντουσαν προσοχή και θα έκαναν σιωπή, μια όμορφη σιωπή, σεβασμού σιωπή, ένας ύμνος στην παιδική ηλικία τούτη η σιωπή, ενός λεπτού σιγή και δυο σιωπές και τρεις σιγές και τέσσερις. Να μην τα φανερώσουν οι φασαρίες, μην μαρτυρήσουν οι κραυγές και τα άσκοπα τα λόγια τις κρυψώνες τους τις παιδικές, πίσω απ' τα δέντρα και τις κολώνες, στις σκιές καθώς κρύβονται με τα κουτσοδόντικα χαμόγελα και τα κοτσιδάκια στα μαλλιά.
Θα ήθελα να ήμουν σεναριογράφος.
Ναι, σεναριογράφος ταινιών επιστημονικής φαντασίας. Να έγραφα λέει μια ταινία που οι μεγάλοι θα έσμιγαν στους δρόμους και θα φώναζαν συνθήματα κατά του φασισμού. Ποτέ ξανά! θα βροντοφώναζαν και θα το εννοούσαν. Όσοι δεν μπορούσαν να πάνε, θα άνοιγαν τα βράδια τα παραθύριά τους, θα έβγαζαν τα κεφάλια τους έξω και τις φωνές τους, τις φωνές τους που θα γύριζαν τις πόλεις, τα χωριά και τα λαγκάδια και θ' αντάμωναν με των άλλων τις φωνές των δρόμων. Ύστερα, εκείνοι που φοβισμένοι ήταν ή αδιάφοροι υπήρξαν, θα τολμούσαν, θα τολμούσαν και θα φώναζαν πολύ, πιο δυνατά απ' όλους η δική τους η φωνή, καμιά σιγή δεν θα υπήρχε, ούτε ενός λεπτού, ούτε δυο. Στη μέση της πλατείας λευκά μαντίλια όλα μαζί θα ανέμιζαν.
Θα ήθελα να ήμουν ποιήτρια.
Ναι, ποιήτρια. Ένα ποίημα να έγραφα για τους εξόριστους της χούντας και τα θύματα του Ολοκαυτώματος, τη Γιούρα, τον Άη-Στράτη, το Μακρονήσι και τα Άουσβιτς, τα Νταχάου και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τους φούρνους αερίων και dance me your beauty with a burning violin. Δεν θα είχα τίποτα να πω όμως, ούτε ένα στίχο, μια στροφή, μια ομοιοκαταληξία δεν θα 'βρισκα να γράψω, επειδή η πλάση όμορφα φτιαγμένη δεν θα έστελνε ανθρώπους στο θάνατο, στις κακουχίες, στις στερήσεις, στις μαζικές δολοφονίες, άνθρωποι-σκιές δεν θα υπήρχαν, χαρούμενοι πάντα θα ζούσαν.
Θα ήθελα να ήμουν εγώ.
Ναι, εγώ. Είμαι εγώ. Που πέντε λέξεις θα γράψω. Για το φασισμό. Τα κλειστά σύνορα. Τον πόλεμο. Τους ναζί. Και λέω. Φωνάζω. Ουρλιάζω. Τυλίγω στα μαλλιά μου ένα μαντίλι. Ένα λευκό μαντίλι. Ανοίγω τα παράθυρό μου. Το στόμα μου ανοίγω. Ποτέ ξανά. Πρόσφυγας πνιγμένος. Ποτέ ξανά. Παρθένι. Ποτέ ξανά. Νταχάου. Ποτέ ξανά. Άμαχοι νεκροί. Φωνάζω, φωνάζω. Μέσα Νοέμβρη, φωνάζω, ενός λεπτού σιγή δεν κρατώ. Για κανένα φασισμό. Κανέναν πνιγμό. Μέσα Νοέμβρη στέκομαι περήφανα. Σαν αγωνίστρια γενναία. Και φωνάζω: "Εδώ Πολυτεχνείο, Εδώ Πολυτεχνείο, σας μιλά ο ραδιοφωνικός σταθμός των ελεύθερων αγωνιζομένων μαθητών, των ελεύθερων αγωνιζομένων Ελλήνων. "
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου