Και γιατί ύβρις δηλαδή; Γιατί ύβρις και όχι ξεφτίλα; Επειδή ο Σημίτης είναι πρώην πρωθυπουργός; Επειδή κατσικώθηκε στην καμπούρα μας μια ολόκληρη οκταετία; Έχουν περάσει δεκατέσσερα χρόνια από τότε που άφησε πίσω του το Μαξίμου, δικαιούμαστε νομίζω να μιλάμε λίγο πιο ελεύθερα όταν αναφερόμαστε στα πεπραγμένα του. Ιδίως από την ώρα που τόσα και τόσα πρώην μέλη του υπουργικού του συμβουλίου έχουν ακούσει από το στόμα του δικαστή τη λέξη «ένοχος». Και μερικοί εξ αυτών, μάλιστα, έχουν αντικρίσει και τον κόσμο πίσω από τα κάγκελα…
Αλλά ας μην το πούμε ξεφτίλα. Ας μείνουμε στο πλαίσιο της ύβρεως, αναφερόμενοι στην τελευταία παρέμβαση του Σημίτη. Στη δήλωσή του χθες στα «Νέα» για την φυλάκιση Παπαντωνίου και τα παρελκόμενα αυτής. Παραθέτω τα λεγόμενα του πρωην πρωθυπουργού για να μην μπουρδουκλωνόμαστε:
«Είναι εμφανές ότι από διάφορες πλευρές επιχειρείται να ανοίξει ένα άλλο πεδίο συζήτησης, το οποίο θα διευκολύνει την κυβέρνηση να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές μέσα σε ένα κλίμα σκανδαλολογίας και λάσπης. Τα προβλήματα της χώρας είναι τέτοια και τόσο σοβαρά που δεν επιτρέπουν αποπροσανατολισμούς και παραδοξότητες. Τους καταλαβαίνω γιατί το κάνουν και τι σκοπούς επιδιώκουν να εξυπηρετήσουν, αλλά προσωπικά δεν πρόκειται να συμμετάσχω στην προσπάθεια ούτε να συνεισφέρω απαντώντας τους. Επαναλαμβάνω: άλλα είναι τα προβλήματα της χώρας και δεν λύνονται με τη σκανδαλολογία».
Αν έγραφα τώρα στο Sportdog, θα χαρακτήριζα όλα τα ανωτέρω με μια κλασική γηπεδική έκφραση:
«Πετάμε την μπάλα στην εξέδρα».
Είναι εκεί που γέρνει το γήπεδο, σαν να λέμε, που σ’ έχει πάρει η κατηφόρα, που σ’ έχει ξεβρακώσει ο αντίπαλος, που θέλεις να κρατήσεις καθυστέρηση με κάθε δυνατό τρόπο και τι στο διάολο να κάνεις, ρίχνεις μια γερή κλωτσιά και τη στέλνεις τη στρογγυλή θεά στην κερκίδα. Και ώσπου να στην επιστρέψουν οι θαμώνες, έχεις πάρει μια ανάσα, έχει καθαρίσει λίγο η κεφάλα, έχει αποσυμφορηθεί κάπως η πίεση.
Στα παλιά τα χρόνια, βεβαίως, γινόσαντε αυτά. Τότε που είχε μία και μοναδική μπάλα στο γήπεδο και έπρεπε να περιμένεις να σου επιστραφεί όταν έβγαινε από τις γραμμές του τερέν. Στις μέρες μας έχει ένα σωρό μπάλες και μόλις πάρουν δρόμο αμέσως τα μπολ μπόιζ σου δίνουν μια καινούρια για να συνεχιστεί ο αγώνας χωρίς καθυστέρηση. Ποδόσφαιρο ήρθες να παίξεις φιλαράκι, δεν ήρθες να μας σπας τα νεύρα κερδίζοντας χρόνο σε κάθε δυνατή ευκαιρία…
Στα παλιά τα χρόνια όλα αυτά. Ίσως και τώρα να γίνονται σε κάποια γήπεδα στα κορφοβούνια. Αλλά στον πολιτισμένο κόσμο, τα ξεφορτωθήκαμε. Στον πολιτισμένο κόσμο λοιπόν, άμα σε κατηγορούν, άμα σου την πέφτουν, άμα σε ξεχέζουν πρέπει να πάρεις θέση. Πρέπει να απαντήσεις, πρέπει να βγεις μπροστά, πρέπει να μιλήσεις. Ιδίως όταν είσαι πολιτικός και όχι κάποιο τρολάκι του κερατά που το γλεντάνε οι όμοιοί του στο Τουίτερ. Άμα είσαι πρώην πρωθυπουργός, που σου κάνανε τη χαρη οι Έλληνες και οι Ελληνίδες να σε εκλέξουν. Εκτός κι αν νομίζεις ότι τους έκανες εσύ καμιά χάρη!
Αυτά συμβαίνουν όταν κυβερνούσες επί οκτώ χρόνια τον τόπο και πίσω από την πλάτη σου χορεύανε τα φίδια και οι σκορπιοί. Μια χαρά το αγνόησες τότε, πενταχαρούμενος για την υγεία των τεφτεριών σου. Μόνο που το πάρτι τέλειωσε και ήρθε η ώρα να πληρωθεί ο λογαριασμός. Τι θα γίνει φιλαράκι; Θα παριστάνεις για πολύ ακόμη τη Φιλιππινέζα που μουρμουράει στους εισπράκτορες ότι «το κύριο ντεν είναι εντώ»;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου