Του Γ. Λακόπουλου
Και να θέλεις να αγιάσεις απέναντι τον Κώστα Σημίτη, όταν δεν σε αφήνει ο ίδιος, δεν σε αφήνουν οι υποστηρικτές του. Αυτή τη φορά είναι από τα ΝΕΑ ο Μιχάλης Μητσός, ένας από τους καλυτέρους γραφιάδες της εποχής, που σημειώνει: «Ο Σημίτης έχει ακόμη πολλά να πει, κριτικά και αυτοκριτικά. Και πάντα θα ταράζει τα νερά και θα ενοχλεί επειδή δεν υπηρετεί κάποια σκοπιμότητα, ή κάποιο συμφέρον. Αλλά μόνο τη συνείδηση του».
Ποτέ άλλοτε σε μια τόσο μικρή καλογραμμένη παράγραφο δεν χώρεσαν τόσες πολλές ανακρίβειες. Τίποτε από όσα αναφέρονται δεν ισχύουν στην περίπτωση Σημίτη. Να τα πάρουμε με τη σειρά:
» Ο Σημίτης έχει ακόμη πολλά να πει»: Δεν έχει να πει τίποτε ή τουλάχιστον δεν πρόκειται να πει αυτά που πρέπει να πει. Μετά την πρωθυπουργία του και το άδοξο τέλος του στην πολιτική έχει πει τόσα πολλά που μπούχτισαν και οι λίγοι φίλοι του.
Έχει γράψει βιβλία, έχουν εκδοθεί τα… «Άπαντα»του -οι ομιλίες που του έγραφαν άλλοι δηλαδή- έχουν γραφεί βιβλία γι’ αυτόν, έχει παρουσιάσει μια μίζερη αυτοβιογραφία και έχουμε πήξει στις αγιογραφίες. Ο δημόσιος λόγος του είναι μονοθεματικές επαναλήψεις και μονοτονία. Άρα τι άλλο περιμένει ο Μητσός;
«Κριτικά και αυτοκριτικά«: Το αυτοκριτικά που το είδε ο σπουδαίος αρθρογράφος των ΝΕΩΝ; Ο Σημίτης έχει πάρει διαζύγιο με την αυτοκριτική. Ίσως για τα «έφτιαξε» από νωρίς με τη μικροψυχία.
Να αναφέρουμε ορισμένες περιπτώσεις:
Το 1989 όταν συντάχθηκε με τους αντιπάλους του Παπανδρέου – τους εκτός ΠΑΣΟΚ και στο χώρο της διαπλοκής. Το 1994-95 όταν πίεζε τον Δημήτρη Κρεμαστινό να βεβαιώσει ότι ο Παπανδρέου στο «Ωνάσειο» ήταν κλινικά νεκρός για να εκλεγεί αμέσως νέος πρωθυπουργός. Αν το έκανε ο καθηγητής, η χώρα θα είχε δυο πρωθυπουργούς: έναν που εξελέγη και έναν που δεν πέθανε, ούτε παραιτήθηκε ποτέ.
Στο αυτοαναφορικό βιβλίο του στο οποίο ανασύρει ακόμη και κουτσομπολιά για τον προσωπικό βίο του Παπανδρέου προκειμένου να τον μειώσει. Για να μην προσθέσουμε και το 2001 όταν έβαλε το αξιοπρεπή Τάσο Γιαννίτση να μεταρρυθμίσει το ασφαλιστικό και μετά τον ξήλωσε και δεν τον άφησε ούτε καν να πάει το νόμο στη Βουλή, επειδή διαφωνούσαν οι συνδικαλιστές που τον στήριζαν στο κόμμα. Ωραίος εκσυγχρονιστής. Ή το 1996 όταν παραβίασε την αστική αγωγή του και συλλυπήθηκε πρώτα την πρώην σύζυγο του νεκρού Παπανδρέου και μετά τη χήρα του.
Όσο για την κριτική, ίσως είναι το μόνο που θα συνεχίσει. Με τον ίδιο χολερικό τρόπο με τη σοφιστικέ επικάλυψη.
«Πάντα θα ταράζει τα νερά και θα ενοχλεί»: Πού την είδε την ταραχή ο Μιχάλης; Ο Σημίτης περπατάει στο δρόμο και δεν γυρίζει άνθρωπος να τον κοιτάξει. Το 2008 ο Γ. Παπανδρέoυ τον πέταξε με εξευτελιστικό τρόπο έξω από την Κοινοβουλευτική ομάδα και δεν βρέθηκε κανένας να τον υπερασπιστεί- πλην μια δήλωσης που έκαναν ο Αλέκος Παπαδόπουλος και η Σούλα Μερεντίτη. Όσο για την «ενόχληση» πραγματικά προκαλεί. Αλλά για άλλους λόγους που τους ξέρουν όλοι: γιατί δεν θυμάται ότι υπήρξε πρωθυπουργός.
«Δεν υπηρετεί κάποια σκοπιμότητα ή κάποιο συμφέρον, αλλά μόνο τη συνείδηση του«: Για τη συνείδηση του δεν ξέρουμε -ας τα βρει με τον δημιουργό του. Αλλά για τα συμφέροντα και τις σκοπιμότητες, δεν υπήρξε πρωθυπουργός που να έχει συνδεθεί τόσο στενά μαζί τους. Ο πολιτικός βίος του από τότε που γνωστά συμφέροντα και μηχανισμοί τον δρομολόγησαν για την πρωθυπουργία είναι μια διαρκής σχέση με συμφέροντα.
Οι σκοπιμότητες τον χαρακτηρίζουν ακόμη και σήμερα στα 83 του. Γι’ αυτό απογοητεύει, όπως συνέβη τη Θεσσαλονίκη με όσα είπε για τις Πρέσπες. Σε πλήρη αντίθεση με όσα δημόσια προσδοκούσαν φίλοι του όπως ο Νίκος Αλιβιζάτος και ο Μιχάλης Σταθόπουλος -που προφανώς βρήκαν» μη ικανοποιητική» τη θέση του.
Άστα, Μιχάλη. Αυτός ο πολιτικός που περιγράφεις δεν υπάρχει. Ο Κώστας Σημίτης είναι σοβαρός άνθρωπος και συγκροτημένος πολιτικός. Αλλά συνδέεται με επιλογές, πρόσωπα και καταστάσεις -ειδικά στα ΜΜΕ- που δεν δημιουργούν προϋποθέσεις ευθανασίας για κανένα δημόσιο πρόσωπο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου