Ογδόντα πρόσφυγες, ογδόντα ικέτες λιθοβολούνται από τους υπηρέτες ενός φαιού, ξενόφοβου πολιτισμού, που, παραδόξως, πιστεύουν ότι είναι συνεχιστές του αρχαίου εκείνου πολιτισμού που δόξαζε την φιλοξενία! υΜόνο που είναι η άμεση συνέχεια της εγχώριας Κου Κλουξ Κλαν που κυνηγούσε τους Έλληνες πρόσφυγες το 1916, οι οποίοι κατέφευγαν στην Ελλάδα για να γλιτώσουν από τη γενοκτονία των Τούρκων, ή τους Έλληνες των νέο-απελευθερωμένων περιοχών, όπως η Ήπειρος, που δεινοπαθούσε από χειρότερους δυνάστες, τους Έλληνες τσιφλικάδες. Είναι οι απόγονοι των «Επίστρατων»(η Χρυσή Αυγή της εποχής), οι παρακρατικοί της οποίας εκτέλεσαν μεταξύ 19 και 23 Νοεμβρίου του ίδιου χρόνου 20 πρόσφυγες (μικρασιάτες κυρίως) κοντά στο φθισιατρείο «Σωτηρία» με την δήθεν κατηγορία της κατασκοπείας υπέρ των αγγλογάλλων. Είναι οι κατιόντες των ξενόφοβων του συλλαλητηρίου του 1923 στους στύλους του Ολυμπίου Διός που φώναζαν στους τραγικούς Έλληνες της Μικράς Ασίας: «Φωτιά στους τουρκόσπορους»! Είναι οι οπαδοί του Ν. Κρανιωτάκη, εκδότη του «Πρωινού Τύπου», που ζητούσε εν έτει 1933 να επιβληθεί στους πρόσφυγες να φορούν κίτρινο περιβραχιόνιο ώστε να τους αποφεύγουν οι γηγενείς! Είναι οι συνδικαλιστές του Εργατικού Κέντρου Αθήνας, που το 1914 με ψήφισμά τους απευθυνόταν σε όλα τα εργατικά σωματεία της Ελλάδας, και ζητούσαν «να μην επιτρέπηται εις τους πρόσφυγας να εργάζονται εις τας εργασίας εντοπίων εργατών…»! Είναι οι ίδιοι που σήμερα επιμένουν ότι ο Γιάννης Αντετοκούμπο είναι «ξένος», είναι «αμετάστρεπτος» και «δεν θα γίνει Έλληνας ποτέ»! Κι όμως επιμένουν πως δεν είναι ρατσιστές.
Τι είναι λοιπόν ρατσισμός; Είναι η αδυναμία να συγκροτήσουμε τους εαυτούς μας χωρίς τον αποκλεισμό των άλλων, χωρίς μίσος, χωρίς εχθρούς. Κι αφού δεν έχουμε τη δυνατότητα να αυτοκαθοριστούμε, ετεροκαθοριζόμαστε. Σ’ αυτή την κοινωνία του μίσους(ακόμα και εναντίον του εαυτού μας) χρειάζεται η Αγάπη και η αγωνιστική αλληλεγγύη για να επανασυγκολλήσει τα θραύσματά της. Και στην αντιπαράθεση των αξιών, η ανθρωπιά να νικήσει το μίσος και την απανθρωπιά. Η γιαγιά της Λέσβου, ο καϊκτσής των ναυαγών, ο Γιάννης Μπεχράκης, η Γιάννα, η Νίνα, οι ήρωες της ανθρωπιάς μας να μας σηκώσουν από τη λάσπη της μιζέριας και της σιχασιάς.
Πάνω απ’ όλα θα πρέπει να ξανασκεφτούμε ότι το ξένο εμάς τους ίδιους κατοικεί, καθώς τα παιδιά μας παίρνουν ξανά το δρόμο της ξενιτιάς. Η ξενότητα γίνεται εκ νέου η κρυμμένη πλευρά της ταυτότητάς μας, καθώς ερημώνεται το σπίτι μας. Στο πλαίσιο, λοιπόν, της πλανητικής οικονομικής και πολιτικής αναδιάταξης διαμορφώνονται νέες μορφές ετερότητας και το ερώτημα που τίθεται είναι αν μπορούμε να ζήσουμε μαζί με τους άλλους, χωρίς αποκλεισμούς και χωρίς την εξάλειψη των διαφορών μας.
Η απάντησή μας είναι καταφατική. Μπορούμε. Αρκεί να απορριφθεί διαρρήδην η θέση των νεοναζιστών που αντικατέστησαν την υψηλή έννοια της ανθρωπότητας και της αξιοπρέπειας με την αγριότητα εναντίον όλων εκείνων που δεν μοιράζονται την ίδια τοπική, εθνική και ιδεολογική ένταξη(υποστηρίζοντας την δήθεν ανωτερότητα του έθνους και της φυλής).
Αποδεχόμενοι, συνεπώς, τον ξένο που μας κατοικεί θα μπορέσουμε να ζήσουμε όλοι μαζί. Γιατί ο ξένος αρχίζει να υπάρχει όταν αναδύεται η συνείδηση της διαφοράς, και χάνεται όταν αναγνωρίζουμε ότι όλοι μας είμαστε ξένοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου