Δεν είμαι διόλου σίγουρη ότι ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος γνωρίζει τι σημαίνει, τι προσδιορίζει ο νεομαρξισμός.
@ai_Katerina
Πιστεύω ότι εκσφενδονίζει απλώς λέξεις που ερεθίζουν, γαργαλούν το θλιβερό κοινό του, αλλά ταυτόχρονα έχουν και μια φιλοσοφική allure για να τον τοποθετήσουν ένα σκαλί παραπάνω από την αγραμματοσύνη τους. Κι αν σήμερα ο εκπρόσωπος της Δεξιάς καταγγέλλει το Netflix ως αριστερό, δεν πρέπει να μείνουμε μόνο στο γέλιο, στην καζούρα και στο χαβαλέ. Αυτό που καταγγέλλει ο Βουλευτής Μπογδάνος, είναι αυτή η «εξέλιξη» που σήμερα θεωρείται κανονικότητα αλλά λίγα χρόνια πριν υπήρξε η αριστερή θέση και ίσως η πρωτοπορία.
Το κάθε Netflix θέλει συνδρομητές. Από τη συνδρομή τους κερδίζει. Και το κάθε Netflix απευθύνεται σε ευρύτατα παγκόσμια κοινά. Σε αυτά τα κοινά που πια θεωρούν ότι η αξία της ανθρώπινης ζωής είναι ανεκτίμητη και δεν καθορίζεται από το χρώμα του δέρματος, κοινά που έχουν εμπεδώσει ότι δεν μπορείς να βασανίζεις, να δολοφονείς, να εκμεταλλεύεσαι την ανθρώπινη απελπισία.
Κοινά που γνωρίζουν ότι οι τεράστιες κοινωνικές ανισότητες είναι πυρηνικές βόμβες και κοινωνικά καταφύγια δεν υπάρχουν.
Κοινά που από τον καναπέ του μικροαστικού σπιτιού τους, μπορεί και να φοβούνται την «αλλοίωση» του… πολιτισμού τους, αλλά ταυτόχρονα αναγνωρίζουν τον πόνο, την απελπισία, την ανάγκη για ζωή και ελπίδα της προσφυγιάς.
Κοινά που ακόμη κι αν χλευάζουν, συνειδητοποιούν ότι ο σεξουαλικός προσδιορισμός κάθε ανθρώπου είναι όχι μόνο αναφαίρετο δικαίωμα του, αλλά τιμή του και καμάρι του.
Κοινά που μπορεί να ομνύουν σε δημοκρατικές μπανανίες αλλά που ταυτόχρονα γνωρίζουν παρά πολύ καλά ότι Δίκαιο δεν είναι τίποτα περισσότερο από το δίκιο του ισχυρού.
Κοινά που μπορεί να τρέμουν να υψώσουν φωνή, όμως ξέρουν να αναγνωρίζουν τον ήρωα.
Τι κάνει το κάθε Netflix? Απεικονίζει κινηματογραφικά αυτό που όλοι ξέρουμε.
Είναι αυτό αριστερό; Δεν είναι πια. Ή ίσως και να είναι.
Η αριστερά πολιτικά ηττάται. Αλλά κοινωνικά νικάει. Αργά, με θλιβερά πισωγυρίσματα βασανιστικά, πολλές φορές και ιστορικά ανεπαίσθητα. Αυτά που πάλεψε επί χρόνια, επι αιώνες είναι πια κοινωνικά δεδομένα. Είναι αυτά που ασπάζονται πλειοψηφικά κοινωνικά σώματα. Είναι η κανονικότητα των συνδρομητών του κάθε Netflix.
Και ο πονηρός Κωνσταντίνος Μπογδάνος το γνωρίζει. Το αναγνωρίζει. Και ζητάει να σταματήσει. Ζητάει να πισωγυρίσουμε. Να υμνήσουμε τις εποχές του Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια.
Να επιστρέψουμε στις εποχές της φυλετικής και εθνικής καθαρότητας.
Να επιστρέψουμε στις εποχές της πυρηνικής οικογενείας όπου η μαμά είναι η Μαίρη Παναγιωταρά και ο μπαμπάς ο κουβαλητής του σπιτιού.
Εκεί που η Αστυνομία ορίζει από τη διαμαρτυρία για το μεροκάματο μέχρι το κρεβάτι μας. Εκεί που τα παιδιά είναι λευκά, ροδομάγουλα, καθαρά και χριστιανόπουλα.
Εκεί που ο χασάπης φέρνει το κρέας στο τραπέζι, αφού πρώτα έχει πλύνει τα αίματα. Εκεί που τα αίματα δεν είναι σε κοινή θέα.
Και ας μην έχουμε αυταπάτες. Η Νέα Δεξιά αντεπιτίθεται. Ο κάθε είδους ρατσισμός είναι στα υψηλά του. Παρά τα κοινώς θρυλούμεθα για την ανοησία Τραμπ, προσωπικά πιστεύω ότι είναι ευφυέστατος και πατάει εκεί ακριβώς που βρωμάνε τα κοινωνικά αντανακλαστικά. Κι ακόμη πιο ενδεικτικό από τον μπροστάρη Τραμπ, είναι ο κρυπτόμενος Μπάιντεν. Στις ΗΠΑ το εκλογικό σώμα έχει να επιλέξει μεταξύ αυτού που πρεσβεύει ότι τους άοπλους τους πυροβολούμε στο κεφάλι και αυτού που προτείνει τους άοπλους να τους πυροβολούμε στο πόδι.
Γράφει ο Μπρεχτ στο βιβλίο «Για την τέχνη και τη πολιτική»: «Μερικοί πιστεύουν ακόμα, ότι μπορούν να ενεργούν έτσι συνέχεια, αλλά μια ματιά στα βιβλία των λογαριασμών τους θα τους πείσει , αργά ή γρήγορα, για το αντίθετο. Είναι μονάχα ζήτημα χρόνου. Μια διακήρυξη ενάντια στο φασισμό δεν μπορεί να έχει ίχνος ειλικρίνειας, όταν μένουν ανέπαφες οι κοινωνικές καταστάσεις, που τον παράγουν σαν φυσική αναγκαιότητα.»
Κάποια στιγμή, συντομότερα από όσο πιστεύουμε, θα δούμε τον χασάπη να σφάζει το αρνί μπροστά στα μάτια μας. Και όχι, δεν θα το δούμε στο Netflix. Θα το δούμε δίπλα μας. Κι ο κάθε Μπογδάνος φοβάται ότι μπορούμε να το αναγνωρίσουμε. Και έχει δίκιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου