Είναι μια κλασική φθινοπωρινή μέρα σήμερα, στην καρδιά του καλοκαιριού. Τα μολυβιά σύννεφα με αυτοκτονικές τάσεις μάλλον, φλερτάρουν επικίνδυνα με τις κοφτερές απολήξεις των κεραιών. Ίσως πάλι μπερδεμένα από την ομοιοχρωμία τυφλωμένα από έρωτα για τις ταράτσες, παραβλέπουν, όπως όλοι οι ερωτευμένοι τον κίνδυνο που καιροφυλακτεί.
Τα πουλιά κοπάδια ολόκληρα, πού βρέθηκαν μέσα στο τσιμέντο αλήθεια, πετούν παραζαλισμένα μπροστά από τις μπαλκονόπορτες των ανθρώπων. Τα πουλιά φοβούνται τη μπόρα που έρχεται κι οι άνθρωποι τον κορωνοϊό που φτάνει παρέα με τον θάνατο, την ανεργία τη φτώχεια,
Από τις τηλεοράσεις ξύλινες φωνές, ενημερώνουν τους αποχαυνωμένους από τόσα χτυπήματα τη τελευταία δεκαετία ενοίκους για νέα κρούσματα, νεκρούς, γλίσχρα επιδόματα παρηγοριά στον νηστικό, τους παλικαρισμούς του μισότρελου σουλτάνου, τα ψελλίσματα στήριξης των φίλων και συμμάχων, τα ίδια ξανά και ξανά από το 1922, τότε που αφήσαν τους δικούς μας να σφαχτούν από τους Τσέτες μπροστά στα αδειανά καράβια τους΄ Αλίμονό σου αν δεν έχεις νύχια να ξυστείς, δεν θα σε ξύσει άλλος
Οι δρόμοι σχεδόν άδειοι κι ας είναι η δεύτερη μέρα των εκπτώσεων, Ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος, Νεαροί μετανάστες και λίγοι τουρίστες βολτάρουν στην Αριστοτέλους και την Εγνατία, Άφαντη η βουλή των συνταξιούχων, ο φόβος της αρρώστιας τους σκόρπισε. Η Μητροπόλεως έρημη, αργοσβήνει μαζί με τη μεσαία τάξη.
Στα καφέ τα γκαρσόνια με τις διάφανες παρωπίδες, ανοικτές πάνω - κάτω, ανάθεμα κι αν καταλαβαίνω από τι τους προστατεύουν, με παγωμένα χαμόγελα σερβίρουν τους λιγοστούς πελάτες, βιώνοντας το μεροκάματο του διπλού τρόμου. Για τον ιό και την ανεργία.
Μόνον οι ζητιάνοι πλήθαιναν σ΄αυτόν τον τόπο, προσμένοντας μάταια τον οβολό των ελάχιστων περαστικών.
Η θάλασσα, ρυτιδιασμένη γριά, έρμαιο του ανέμου που της χαράζει το πρόσωπο, πάει κι έρχεται ανάλογα με τις διαθέσεις του πάνω στην πράσινη από τα βρύα προκυμαία. Κλειστός ο ορίζοντας βλέπεις, δεν έχει πού αλλού να διαβεί.
Φθινόπωρο μέσα στο κατακαλόκαιρο, πού να έρθει κι ο Χειμώνας...
Τα πουλιά κοπάδια ολόκληρα, πού βρέθηκαν μέσα στο τσιμέντο αλήθεια, πετούν παραζαλισμένα μπροστά από τις μπαλκονόπορτες των ανθρώπων. Τα πουλιά φοβούνται τη μπόρα που έρχεται κι οι άνθρωποι τον κορωνοϊό που φτάνει παρέα με τον θάνατο, την ανεργία τη φτώχεια,
Από τις τηλεοράσεις ξύλινες φωνές, ενημερώνουν τους αποχαυνωμένους από τόσα χτυπήματα τη τελευταία δεκαετία ενοίκους για νέα κρούσματα, νεκρούς, γλίσχρα επιδόματα παρηγοριά στον νηστικό, τους παλικαρισμούς του μισότρελου σουλτάνου, τα ψελλίσματα στήριξης των φίλων και συμμάχων, τα ίδια ξανά και ξανά από το 1922, τότε που αφήσαν τους δικούς μας να σφαχτούν από τους Τσέτες μπροστά στα αδειανά καράβια τους΄ Αλίμονό σου αν δεν έχεις νύχια να ξυστείς, δεν θα σε ξύσει άλλος
Οι δρόμοι σχεδόν άδειοι κι ας είναι η δεύτερη μέρα των εκπτώσεων, Ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος, Νεαροί μετανάστες και λίγοι τουρίστες βολτάρουν στην Αριστοτέλους και την Εγνατία, Άφαντη η βουλή των συνταξιούχων, ο φόβος της αρρώστιας τους σκόρπισε. Η Μητροπόλεως έρημη, αργοσβήνει μαζί με τη μεσαία τάξη.
Στα καφέ τα γκαρσόνια με τις διάφανες παρωπίδες, ανοικτές πάνω - κάτω, ανάθεμα κι αν καταλαβαίνω από τι τους προστατεύουν, με παγωμένα χαμόγελα σερβίρουν τους λιγοστούς πελάτες, βιώνοντας το μεροκάματο του διπλού τρόμου. Για τον ιό και την ανεργία.
Μόνον οι ζητιάνοι πλήθαιναν σ΄αυτόν τον τόπο, προσμένοντας μάταια τον οβολό των ελάχιστων περαστικών.
Η θάλασσα, ρυτιδιασμένη γριά, έρμαιο του ανέμου που της χαράζει το πρόσωπο, πάει κι έρχεται ανάλογα με τις διαθέσεις του πάνω στην πράσινη από τα βρύα προκυμαία. Κλειστός ο ορίζοντας βλέπεις, δεν έχει πού αλλού να διαβεί.
Φθινόπωρο μέσα στο κατακαλόκαιρο, πού να έρθει κι ο Χειμώνας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου