Επισημάνσεις του Αγγελου Τσέκερη

 

Κι εδώ βλέπουμε τι γίνεται στο σημείο που συμπίπτουν η νάβτεξ και η αντινάβτεξ

 

Άγγελος Τσέκερης

Μην αφήσουν ένα κομμένο κεφάλι αλόγου στο κρεβάτι της Τουλουπάκη, αμέσως να πείτε ότι την έχουν στοχοποιήσει.
Το υπόλοιπο άλογο το παράτησαν μπροστά στους...αστυνομικούς που φύλαγαν το σπίτι, αλλά δεν τους φάνηκε να συμβαίνει κάτι ύποπτο.
Κι αυτή δεν φτάνει που χώνει τη μύτη της σε ξένες υποθέσεις, απαιτεί και αστυνομική προστασία.
Έχετε δει σε κανένα σοβαρό κράτος να φυλάει η αστυνομία τους εισαγγελείς Διαφθοράς;
Εδώ την αστυνομία την έχουμε για να βαράει κόσμο όταν παραβιάζει τα στοπ ο Δημητριάδης.
Οι εισαγγελείς Διαφθοράς να κάνουν τη δουλειά τους και να μην προκαλούν, δήλωσε στη Βουλή ο δον Χρυσοχοΐδης.

Είπε επίσης ότι μάλλον πρόκειται για ξεκαθάρισμα λογαριασμών ανάμεσα σε συμμορίες της νύχτας.
Αλλά μπορεί και να το σκηνοθέτησε η ίδια. Κανένα ενδεχόμενο δεν πρέπει να αποκλείεται εξαρχής.

Σε κάθε περίπτωση είναι ντροπή να συκοφαντούνται τίμιοι άνθρωποι μόνο και μόνο επειδή τα φάγανε από τη Novartis και την είχαν απειλήσει και δημοσίως.
Διαβεβαίωσε ωστόσο ότι ο ίδιος θα κάνει έρευνα και, αν προκύψει κάτι εις βάρος του, θα μας ενημερώσει αμέσως.
Και ο Καμίνης έσπευσε να διαβεβαιώσει ότι πρόκειται για διάρρηξη ρουτίνας, αλλά δεν καταλάβαμε αν το είπε ως καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου ή ως πεπειραμένος διαρρήκτης.
Αν ήταν ο Σέρλοκ Χολμς, θα είχε βρει στάχτες από μια μάρκα πούρων που τα πουλάει μόνο ένα κατάστημα, του οποίου μοναδικός πελάτης είναι κάποιος που κάνει μόνο διαρρήξεις ρουτίνας και ποτέ δεν στοχοποιεί εισαγγελείς Διαφθοράς.
Και να βλέπαμε τότε τι θα λέγατε, που πάτε να δημιουργήσετε πολιτικό θόρυβο με το παραμικρό.
Όχι τίποτ’ άλλο, θα τα βλέπουν οι Τούρκοι αυτά και θα σκέφτονται τι σοβαρό κράτος που είμαστε.
Πολύ καλά το σκέφτηκε η Κεραμέως αυτό με τον μέσον όρο. Θα μπορούσε να εφαρμοστεί και αλλού.
Τα μπιτσόμπαρα, π.χ., που το πρωί είναι άδεια, κατά μέσον όρο σε όλη τη μέρα έχουν όσο κόσμο προβλέπεται.
Το ίδιο και τα λεωφορεία, που το βράδυ είναι στο αμαξοστάσιο και δεν έχουν μέσα κανέναν.
Κρίμα, αν το είχαμε σκεφτεί νωρίτερα, δεν θα είχαμε τώρα 300 κρούσματα τη μέρα.
Μπορούμε πάντως να αφήσουμε 15 μαθητές σε κάθε τάξη και όσους περισσεύουν να τους μαζέψουμε όλους μαζί σε ένα γήπεδο.
Ίδιος θα είναι ο μέσος όρος, δεν πρόκειται να συμβεί τίποτα.
Μπορούμε επίσης να διπλασιάσουμε τους μαθητές ανά τάξη και να τους βάλουμε να φοράνε διπλές μάσκες.
Αν χρειαστεί, να τους δώσουμε και δύο παγούρια. Για περισσότερη ασφάλεια.
Η απάντηση της Κεραμέως σε όλα αυτά είναι ότι όποιος ζητάει προσλήψεις καθηγητών και πρόσθετες σχολικές αίθουσες είναι ψεκασμένος.
Ξέρετε, είναι αυτή η γελοία θεωρία των ΣΥΡΙΖαίων ότι η Κεραμέως δεν προσλαμβάνει μόνιμους καθηγητές επειδή το απαγορεύουν το εβραϊκό λόμπι, ο Μπιλ Γκέιτς και οι Ελοχίμ που κρύβουν υπερόπλα κάτω από την Ακρόπολη.
Δεν έχουμε καταλάβει γιατί η επέκταση των χωρικών υδάτων στο Ιόνιο είναι αυστηρό μήνυμα στην Τουρκία, αλλά για να το λέει ο Κουμουτσάκος, που πριν από δυο χρόνια φώναζε ότι είναι προδοσία, κάτι θα ξέρει.
Σας το εξήγησε ο άνθρωπος ότι είναι άλλες οι συνθήκες τώρα. Υπάρχει το σύμφωνο Τουρκίας - Λιβύης, έχει καταρρεύσει η σκευωρία Novartis και η χώρα έχει υφυπουργό Οικονομικών τον Απόστολο Βεσυρόπουλο.
Και έχουμε οριοθετήσει και την Πανεπιστημίου με τον “μεγάλο περίπατο”.
Αλλά, άμα δεν σκαμπάζετε από εξωτερική πολιτική, τι φταίει αυτός;
Εντάξει, επί ΣΥΡΙΖΑ η επέκταση των χωρικών υδάτων στο Ιόνιο ήταν προδοσία και επειδή δεν θα είχε μούτρα η Ντόρα Μπακογιάννη να πάει στην ορκωμοσία του Ερντογάν.
Το βασικό όμως το έθιξε ο Βελόπουλος, που είπε τι τις θέλετε τις ΑΟΖ με την Ιταλία, αυτοί είναι προαιώνιοι εχθροί μας.
Ξέρετε, οι Ρωμαίοι, οι Βενετοί που κατέλαβαν την Κωνσταντινούπολη, η τεσσάρα της Γιουβέντους στην ΑΕΚ το 1977 και τέτοια.
Να διαβάσετε και τα Μυστικά της Μακαρονάδας Μπολονέζ της Πηνελόπης Δέλτα.
Και οι Νεφελίμ είναι προαιώνιος εχθρός μας, αλλά πού να μας τα εξηγεί, είμαστε ανίδεοι από γεωπολιτική.
Ακατάλληλο, λέει, το πλωτό φράγμα των 500.000 ευρώ που παρήγγειλε ο Στεφανής για να κρατήσει μακριά τα στίφη των αλλόθρησκων στο Αιγαίο. Ποιος να το περίμενε.
Κρίμα, γιατί φαινότανε και από το φεγγάρι σαν το Σινικό Τείχος.
Δεν πειράζει, στρατηγέ, θα το τοποθετήσουμε στον Γράμμο για να απωθούμε τους κομμουνιστοσυμμορίτες.
Κάτι πρέπει να γίνει στον ΣΥΡΙΖΑ. Ή να επιταχυνθεί το Συνέδριο ή να περιοριστεί κάπως ο φραξιονισμός με τσίπουρα. Θα καταστραφούμε...

www.avgi.gr

Ο Ελληνοτουρκικός διάλογος και η "βαριά σκιά" του Ανδρέα Παπανδρέου...

 

Γεράσιμος Λιβιτσάνος

 

Στον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ και πρωθυπουργό στην κρίση του 1987, αποδίδεται η θεμελίωση της θέσης για διάλογο με την Τουρκία αποκλειστικά και μόνο για το θέμα της υφαλοκρηπίδας. Πώς το πνεύμα της προσέγγισης του Ανδρέα Παπανδρέου συνεχίζει να επιδρά και σήμερα αλλά... και να προκαλεί αντιδράσεις.
«Συζητάμε μόνον τη υφαλοκρηπίδα». Η φράση αυτή, διατυπωμένη με τον έναν η τον άλλο τρόπο, βρίσκεται στα χείλη κάθε στελέχους -σχεδόν από οποιοδήποτε τμήμα του πολιτικού φάσματος- αναφερθεί στην προοπτική διαλόγου Ελλάδας – Τουρκίας. Ιδίως αυτές τις μέρες που η έναρξη μίας ακόμη σειράς διερευνητικών επαφών Αθήνας και Άγκυράς βρίσκεται προ των πυλών. Για την θέση αυτή, που λειτουργεί σχεδόν ως δόγμα στην εξωτερική πολιτική της χώρας, έχουν γραφτεί και ειπωθεί πολλά. Όμως οι περισσότερες προσεγγίσεις (είτε όσων συμφωνούν είτε όσων διαφωνούν) συγκλίνουν σε ένα πράγμα: Το πολιτικό πρόσωπο που την καθιέρωσε, ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου. Οι αντιλήψεις του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ και επί 11 χρόνια πρωθυπουργού της χώρας, ακόμη και σήμερα ρίχνουν βαριά την σκιά τους στις θέσεις που διατυπώνουν τα πολιτικά κόμματα και κατ’ επέκταση στις εξελίξεις στα ελληνοτουρκικά.
Βασικός λόγος για τον οποίο η παρακαταθήκη του Ανδρέα Παπανδρέου, μοιάζει να σφραγίζει ακόμη και σήμερα τις εξελίξεις δεν είναι οι απόψεις του αυτές καθαυτές. Κυρίως είναι το το γεγονός ότι συνοδεύθηκαν από αντίστοιχες πρακτικές στις σχέσεις Ελλάδας – Τουρκίας: Ο Ανδρέας Παπανδρέου υπήρξε το πρωταγωνιστικό πρόσωπο στις δύο μεγάλες κρίσεις στο Αιγαίο με αφορμή τουρκικές απόπειρες για έρευνες στην ελληνική υφαλοκρηπίδα.
Είτε ως ηγέτης της αντιπολίτευσης το 1976, με την ιστορική φράση του «Βυθίσατε το Χόρα» όταν το τουρκικό ωκεανογραφικό ετοιμάζονταν να «βγεί» στο Αιγαίο.
Είτε το 1987 με την κρίση του ερευνητικού πλοίου «Σισμίκ». Τοτε που η αποφασιστική στάση της κυβέρνησης Παπανδρέου οδήγησε τον πρόεδρο της Τουρκίας, Τουργκούτ Οζάλ, να κάνει πίσω στην απόφαση του να πραγματοποιηθούν έρευνες εντός ελληνικής υφαλοκρηπίδας. Το προηγούμενο διάστημα θεωρήθηκε ότι οι δύο χώρες βρέθηκαν πολύ κοντά στην σύρραξη. Η κρίση του 1987 ήταν αυτή που έκανε τον Ανδρέα Παπανδρέου να χαίρει εκτιμήσεως για τους χειρισμούς του στα εθνικά θέματα, σε πολιτικό ακροατήριο ευρύτερο από αυτό του ΠΑΣΟΚ.

Η θέση του Α.Παπανδρέου για τον ελληνοτουρκικό διάλογο
Ακριβώς εκείνη την χρονιά, το 1987, ο Ανδρέας Παπανδρέου διατυπώνει με τον πιο ολοκληρωμένο τρόπο την προσέγγισή του σχετικά με τον ελληνοτουρκικό διάλογο και το ότι αποκλειστικό αντικείμενο μπορεί να είναι μόνον το θέμα της υφαλοκρηπίδας.
Στην συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου της 27ης Μαρτίου του 1987, εν μέσω ελληνοτουρκικής κρίσης, ο Ανδρέας Παπανδρέου δηλώνει: «Επειδή τονίζει διαρκώς η Τουρκία ότι επιζητεί διάλογο, θα ήθελα να τονίσω ότι το μόνον νομικό θέμα που υπάρχει είναι η υφαλοκρηπίδα. Δηλαδή η οριοθέτησή της, όχι η διανομή της. Υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ διανομής που γίνεται με βάση τους πολτικοστρατιωτικούς συσχετισμούς δυνάμεων και της οριοθέτησης που είναι μια καθαρά νομική πράξη».
Παράλληλα ο Ανδρέας Παπανδρέου δηλώνει θετικός για το ενδεχόμενο προσφυγής στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, ξεκαθαρίζοντας ότι οποιοδήποτε άλλο είδος διαλόγου αποτελεί εθνική ήττα. Όπως λέει «εμείς έχουμε καλέσει και επαναλαμβάνω και τώρα να προχωρήσει σε αποδοχή της πρότασης μας (σ.α την Τουρκία) να πάμε στην Χάγη. Αυτό προϋποθέτει ένα συνυποσχετικό υπογραμμένο και από τους δύο. Με αυτή την έννοια διάλογος για το συνυποσχετικό είναι λογικός και ουδέποτε είχαμε η έχουμε αντίρρηση για την πραγματοποίηση του. Πολιτικό διάλογο με την Τουρκία για άλλα θέματα δεν είναι δυνατόν να κάνουμε γιατί είναι όλα πολιτικά και αφορούν αποκλειστικά το ποια κυριαρχικά δικαιώματα η Ελλάδα θα παραχωρήσει στην Τουρκία. Αυτό δεν λέγεται διάλογος. Αυτό είναι μήνυμα προς ηττημένο και δεν δεχόμεθα τέτοια μηνύματα. Ούτε είναι ηττημένη η Ελλάδα, ούτε πρόκειται να είναι ηττημένη η Ελλάδα».

 Νωρίτερα αναφερόμενος στις τουρκικές επιδιώξεις για έρευνες ο Ανδρέας Παπανδρέου είναι σαφής: «Οι δοκιμές γίνονται ή θα γίνουν στην ελληνική υφαλοκρηπίδα. Αυτό αποτελεί καταστρατήγηση ή μια παραβίαση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της πατρίδας μας. Δεν είναι απλό, μικρής περιορισμένης σημασίας μέτρο. Είναι το βήμα για την διχοτόμηση του Αιγαίου. Εάν κανείς δει τον χάρτη του Αιγαίου και τα σημεία που έχουν επιλεγεί, θα δεις ουσιαστικά ότι αυτό που προωθείται είναι η διχοτόμηση του Αιγαίου». Ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ είχε άλλωστε συγκεκριμένη εκτίμηση για την τουρκική προσέγγιση λέγοντας πως «η Τουρκία αμφισβητεί το Διεθνές Δίκαιο όσον αφορά την υφαλοκρηπίδα». Είχε αναφερθεί και στο ζήτημα της επήρειας των νησιών τονίζοντας πως «είναι βασική αρχή τόσο της σύμβασης της Γενευης όσο και της απόφασης για το Δίκαιο της Θάλασσας των Ηνωμένων Εθνών, είναι σαφές ότι τα νησιά έχουν υφαλοκρηπίδα είναι μάλιστα μια από τις βασικότερες αρχές αυτών των κειμένων. Τούτο αποτελεί όχι μόνο συμβατικό αλλά και εθιμικό δίκαιο».
Ιδιαίτερη σημασία και για τα σημερινά δεδομένα έχει μία επισήμανση που είχε κάνει τότε ο Ανδρέας Παπανδρέου. Είχε πει αναφορικά με την Σύμβαση της Γενεύης πως «το γεγονός ότι η Τουρκία, οι Ηνωμένες Πολιτείες, το Ισραήλ και η Βενεζουέλα είναι οι μόνες χώρες που δεν το υπέγραψαν δεν σημαίνει ότι δεν ισχύει. Ισχύει». Ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε αναφερθεί και στις μεσολαβήσεις του αμερικανικού παράγοντα. Σχολίασε ότι «έχει αναγραφεί, σε ορισμένη μερίδα του τύπου, ότι εμείς επιζητούμε επιδιαιτησία από το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ. Δεν επιζητούμε επιδιαιτησία αλλά σαφώς θέτουμε και το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ ενώπιον των ιστορικών των ευθυνών».

Ο ρόλος της Τουρκίας
Τρία χρόνια αργότερα από την κρίση του «Σισμίκ», το 1990 ο Ανδρέας Παπανδρέου συνεχίζει να ανησυχεί για τον ρόλο της Τουρκίας. Σε δημόσιες δηλώσεις του για το θέμα στις 12 Μαρτίου εκείνης της χρονιάς, αποτιμά τους στόχους της γειτονικής χώρας. Με τρόπο που μοιάζει να ταιριάζει και στην σημερινή συγκυρία.
Όπως αναφέρει ο Α.Παπανδρέου «ο ρόλος της Τουρκίας αναβαθμίζεται σε σημαντικό σημείο και σε σχέση με τη Συρία, το Ιράν και το Ιράκ και σε ότι αφορά τις μουσουλμανικές πλειοψηφίες ή μειονότητες σε άλλες περιοχές που δεν μας αφορούν άμεσα. Επομένως, θα πρέπει να προσπαθούμε να μειώνουμε με κάθε τρόπο τις τριβές και να διαμορφώνουμε κλίμα μείωσης τριβών και εντάσεων αλλά μην έχουμε την ψευδαίσθηση ότι αυτό το πρόβλημα έχει λυθεί και έχει φύγει από τη μέση. Δεν έχει φύγει από τη μέση». Σημειώνει μάλιστα «αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να μειώνουμε την ένταση σε σχέση με την Τουρκία και να προσπαθούμε να αποφευχθεί η σύγκρουση, αυτό που είχα ονομάσει «Μη Πόλεμο». Γιατί, ειρήνη σημαίνει ότι δεν υπάρχει η πρόθεση, αλλά δυστυχώς η πρόθεση υπάρχει και διαφωνώ με ορισμένους σχετικά τον ρόλο της Τουρκίας σήμερα και αύριο».

Αμφισβητήσεις κι επικρίσεις
Έκτοτε για ένα μεγάλο μέρος του πολιτικού συστήματος η προαναφερθείσα προσέγγιση θεωρείται πάντα ορθή και επίκαιρη. Για άλλους όμως αποτιμήθηκε ως τροχοπέδη στην διαδικασία προώθησης του ελληνοτουρκικού διαλόγου. Η θέση της συζήτησης αποκλειστικά για την υφαλοκρηπίδα έχει ερμηνευθεί ως μια συνθήκη που οδηγεί Ελλάδα και Τουρκία σε έναν μόνιμο ανταγωνισμό και διατηρεί τις συνθήκες έντασης στο Αιγαίο και την ευρύτερη περιοχή της ανατολικής Μεσογείου.
Παρά το ότι ο ίδιος το αρνήθηκε, επί πρωθυπουργίας του Κώστα Σημίτη, εκτιμάται ότι σε σημαντικό βαθμό η αντίληψη του Ανδρέα Παπανδρέου αμφισβητήθηκε στην πράξη. Αυτό φέρεται ότι συνέβη το 1997 όταν στην Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ που έγινε στην Μαδρίτη η ελληνική κυβέρνηση, υπέγραψε την περίφημη συμφωνία στην οποία γίνεται αναφορά σε «νόμιμα και ζωτικά συμφέροντα» της Τουρκίας στο Αιγαίο δίχως αυτά να κατονομάζονται. Διατύπωση πολύ πιο γενική και σαφώς όχι στο ίδιο πνεύμα της αναγνώρισης της υφαλοκρηπίδας ως μόνης διαφοράς.
Δύο χρόνια αργότερα στο Ελσίνκι, πάντα επί διακυβέρνησης του Κώστα Σημίτη από την Σύνοδο Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης προκύπτει το περίφημο κείμενο στο οποίο γίνεται λόγος για «εκκρεμείς συνοριακές διαφορές και άλλα συναφή θέματα». Διατύπωση με ακόμη πιο γενικό χαρακτήρα. Η τότε κυβέρνηση υπερασπίζεται τις επιλογές της υποστηρίζοντας πως πέτυχε την ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Επίσης την υποψηφιότητα της Τουρκίας ως προς ένταξη μέλος, προκειμένου αυτή η υποψηφιότητα να αξιοποιηθεί ως μοχλός πίεσης προς την Άγκυρα και να οδηγήσει στην αλλαγή της συμπεριφοράς της. Η συμφωνία του Ελσίνκι υπήρξε ιδιαίτερα επιδραστική. Ακόμη και σήμερα στην ιστοσελίδα του υπουργείου Εξωτερικών αναφέρεται ως επίσημη ελληνική θέση η εξής: «Τον Μάρτιο του 2002, στο πλαίσιο της διαδικασίας της ελληνο-τουρκικής προσέγγισης που εγκαινιάσθηκε το 1999, οι δύο πλευρές συμφώνησαν σε μια διαδικασία εμπιστευτικών Διερευνητικών Επαφών, οι οποίες συνεχίζονται μέχρι σήμερα». Διευκρινίζεται όμως ότι αυτές θα γίνουν «με σκοπό να διερευνηθεί εάν και κατά πόσον υπάρχει κοινό έδαφος και συντρέχουν οι προϋποθέσεις για την έναρξη διαπραγματεύσεων που θα μπορούσαν ενδεχομένως να καταλήξουν σε συμφωνία για την υφαλοκρηπίδα. Σε περίπτωση που διαφανεί ότι δεν καθίσταται δυνατή η εξεύρεση κοινού εδάφους εντός εύλογου χρόνου, η πάγια θέση της Ελλάδας, η οποία συνάδει απολύτως με το διεθνές δίκαιο και έχει τεθεί και ως κριτήριο στην ενταξιακή πορεία της Τουρκίας, είναι η παραπομπή του ζητήματος στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης (ΔΔΧ), προκειμένου να μη διαιωνισθεί η διαφορά. Δεδομένου, όμως, ότι η Τουρκία δεν έχει αναγνωρίσει τη γενική υποχρεωτική δικαιοδοσία του Δικαστηρίου, απαιτείται ειδική συμφωνία (συνυποσχετικό) που θα αποτελέσει τη νομική βάση για τη δικαιοδοσία του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης».
Οι θέσεις του Ανδρέα Παπανδρέου, ακόμη και το τελευταίο διάστημα, που βρίσκεται στην επικαιρότητα ο ελληνοτουρκικός διάλογος, δέχονται επικρίσεις. Χαρακτηριστικές είναι οι αναφορές που έχει κάνει ο Χρήστος Ροζάκης, πρώην Υφυπουργός Εξωτερικών στην κυβέρνηση του Κώστα Σημίτη, καθηγητής Διεθνούς Δικαίου, και πρώην αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Μάλιστα ο Χρήστος Ροζάκης είναι και μέλος του Επιστημονικού Συμβουλίου του Υπουργείου Εξωτερικών αν και η θητεία του – σύμφωνα με διαρροές του ΥΠΕΞ – δεν πρόκειται να ανανεωθεί μετά την δήλωση του όπου χαρακτηρίσε «μαξιμαλιστική» την ελληνική θέση για τη επήρεια του Καστελόριζου. Παρόλα αυτά, φωνές στο εσωτερικό της Ν.Δ υποστηρίζουν ότι η διατήρησή του σε αυτή την θέση δίνει μεγαλύτερη πληρότητα απόψεων στο συμβουλευτικό αυτό όργανο.
Όπως ανέφερε ο Χρήστος Ροζάκης, σε άρθρο του στην «Καθημερινή» στις 10 Αυγούστου σχετικά με την έναρξη διερευνητικών επαφών μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας: «Μα τι είναι τέλος πάντων αυτές οι διερευνητικές. Μετά το Ελσίνκι, και ως αποτέλεσμα αυτού, η κυβέρνηση Σημίτη αποφάσισε, τηρώντας τις δεσμεύσεις του Ελσίνκι, να ξεκινήσει διάλογο με την Τουρκία. Μόνο αγκάθι το γεγονός ότι δεσμευόταν από την πολιτική του Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος κατόρθωσε να επιβάλει τη λογική της αναγνώρισης μιας μόνο διαφοράς, αυτή της υφαλοκρηπίδας».
Το άρθρο του Χρήστου Ροζάκη θα επικαλεστεί σε άρθρο του στην Εφημερίδα των Συντακτών, δύο ημέρες αργότερα στις 12 Αυγούστου, ο Σωτήρης Βαλντέν, στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ. Όπως χαρακτηριστικά επισημαίνει, το άρθρο του Χ.Ροζάκη «υπενθυμίζει πράγματα που οι σημερινοί θιασώτες του «ενός και μόνου ζητήματος» προτιμούν να αποκρύβουν: πως το δόγμα αυτό ήταν επινόηση του Ανδρέα Παπανδρέου». Ανάλογες εκτιμήσεις έχουν κατά καιρούς εκφραστεί και από άλλα πολιτικά στελέχη, τόσο από τον χώρο της Νέας Δημοκρατίας, όσο και του ΠΑΣΟΚ (ή μετέπειτα του ΣΥΡΙΖΑ). Παρόλα αυτά ουδέποτε έχουν αυτές οι απόψεις μετουσιωθεί σε επίσημη πολιτική θέση κάποιου πολιτικού φορέα.
Οι εξελίξεις στις ελληνοτουρκικές σχέσεις είναι συνεχείς. Δεν αποκλείεται μάλιστα να διανύουμε μια περίοδο στην οποία θα υπάρξουν καθοριστικές αλλαγές αφού η σημερινή κρίση με το Oruc Reis θα οδηγήσει πιθανότατα Ελλάδα και Τουρκία στο τραπέζι του διαλόγου. Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει αν οι διερευνητικές επαφές -που καταβάλλεται προσπάθεια με διεθνή μεσολάβηση να ξεκινήσουν- θα ακολουθήσουν την πεπατημένη του αδιεξόδου ή αν θα οδηγήσουν σε αποτέλεσμα. Μπορούμε όμως να «διακινδυνεύσουμε» την πρόβλεψη ότι σε αυτή την διαδικασία η πολιτική «κληρονομιά» του Ανδρέα Παπανδρέου στα εθνικά θέματα, θα συζητηθεί...

www.news247.gr

Εδώ που φτάσαμε, μόνο ο λαός μπορεί να σώσει την πατρίδα

Στάθης

 

Εν τέλει, θα επιβεβαιωθεί ο Κονδύλης και κάποιοι άλλοι ευάριθμοι συν αυτώ, όταν έλεγαν και προέβλεπαν ότι η σύγκρουση της Ελλάδας με την Τουρκία είναι αναπόφευκτη; Βεβαίως, όλα αυτά τα χρόνια της παγκοσμιοποίησης, η Ελλάδα θα έπρεπε να φέρεται και να προετοιμάζεται ως εάν η πρόβλεψη του Κονδύλη να ήταν βέβαιη, όπως εκείνες της Κασσάνδρας. Αυτό όμως ήταν αδύνατον, διότι η Ελλάδα διατελεί χώρα υποτελής ήδη πολλές δεκαετίες, με τη δεκαετία των μνημονίων να την έχει υποβαθμίσει σε χώρα υπό καθεστώς εντολής, σε προτεκτοράτο.
Όμως, ο γέγονε, γέγονε! Τώρα τι γίνεται; Βρισκόμαστε στην εποχή μετά την παγκοσμιοποίηση και, κατά ιστορική ειρωνεία, η Τουρκία έχει επιστρέψει στην εποχή πριν από την πρώτη παγκοσμιοποίηση (την εποχή του "ελεύθερου εμπορίου"), στην εποχή δηλαδή των κανονιοφόρων. Κι ακριβώς αυτήν την πολιτική ασκεί, εκείνη των κανονιοφόρων. Σε γενικές γραμμές, όλοι οι ενδιαφερόμενοι γνωρίζουν τι συμβαίνει μέσα στην Τουρκία καθώς και τι η Τουρκία έχει καταφέρει να συμβαίνει γύρω της.
Γνωρίζουμε όμως όλοι οι ενδιαφερόμενοι τι συμβαίνει μέσα στη χώρα μας και πώς μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τι συμβαίνει γύρω μας; Εδώ πρέπει να σταθούμε στους δύο παράγοντες που προσδιορίζουν αυτό το θεώρημα: το ελληνικό πολιτικό σύστημα πρώτον, και τον ελληνικό λαό, δεύτερον. Για το πολιτικό μας σύστημα (μιας εθνικής αστικής τάξης χωρίς φιλοδοξίες, κι ενός λαού καταδημαγωγημένου) λίγα χρειάζεται να πει κανείς.
Είναι πασίγνωστα: υποτέλεια στους επικυρίαρχους, δημιουργία (και διαρκής δυσλειτουργία) ενός πελατειακού κράτους, άμβλυνση (και εκφυλισμός) των ιδεολογικών διαφορών των κομμάτων στο πλαίσιο του δικομματικού μονοκομματισμού, του "εκσυγχρονισμού" και της ομογενοποιημένης σκέψης, γενικώς μια παρακμή μέσα στην οποίαν βυθίζεται η χώρα σαν σε μονόδρομο και κισμέτ.
Από την άλλη πλευρά ο λαός, μετά την επανείσοδό του στο πολίτευμα (επί Ανδρέα Παπανδρέου) άρχισε να πληρώνει τα λύτρα (επί Ανδρέα Παπανδρέου) αυτής της αποκατάστασης, υφιστάμενος τη δημαγωγία και το λαϊκισμό των ηγετών του, ενώ, στη συνέχεια, οδηγήθηκε στην ψευδή ευμάρεια του "εκσυγχρονισμού". Στην αποκοπή του από τον πολιτισμό του και στην αποψίλωση της εθνικής του ταυτότητας.

 

Ο λαός ενάντια στους ταγούς του

Τούτων ούτως εχόντων, τι μέλλει γενέσθαι, ώστε να αποτραπεί ο τουρκικός κίνδυνος; Τίποτε! Εκτός ίσως από ένα θαύμα – αν θέλουμε να διατηρήσουμε την ιστορική αισιοδοξία μας και να πιστεύουμε στα θαύματα (όπως εκείνο του 1940). Αν ο λαός δεν αλλάξει το πολιτικό σύστημα, το πολιτικό σύστημα δεν θα απευθυνθεί ποτέ στο λαό. Κι αν το πολιτικό σύστημα δεν απευθυνθεί στον λαό, ο τουρκικός κίνδυνος δεν μπορεί να αντιμετωπισθεί. Παρά μόνο από τις μεταβλητές του πολέμου.
Διότι, αν η Τουρκία οδηγήσει τα πράγματα σε πόλεμο, υπάρχει για αυτήν ο κίνδυνος να ηττηθεί. Όμως για εμάς, θα έπρεπε εδώ και καιρό οι μεταβλητές του πολέμου να είναι βεβαιότητες υπέρ μας, να μην επαφίεται δηλαδή η νίκη μας στο φιλότιμο των Ελλήνων. Αλλά στην προετοιμασία τους. Όμως, εκτός από το σύστημα, μεγάλο ρόλο στην α- προετοιμασία του λαού μας έχει παίξει και η καθ’ ημάς Αριστερά (πλην ΚΚΕ).
Η οποία παρ' ότι προέρχεται από μια παράδοση που βρίθει πολεμικών κειμένων, πολεμικής σκέψης και πολεμικής ρητορικής (Μαρξ, Ένγκελς, Λένιν, Αλιέντε, Τσε κ.ά.), η ίδια υποβάθμισε την προσέγγισή της σε θέματα εθνικής ανεξαρτησίας (αλλά και ταξικής πάλης) σε μια ψευτοπασιφιστική δημαγωγία (κι ενίοτε ιδεολογική τρομοκρατία), η βολική αρλουμπολογία τύπου ΜΚΟ και κυρίαρχων (νέο)φιλελευθέρων κλισέ. Αν η Ελλάδα βγει απ' αυτήν την κρίση αλώβητη και συνεχίσει λοβοτομημένη, θα λαβωθεί την επόμενη φορά, ίσως θανάσιμα.
Οι περισσότεροι εξ ημών γνωρίζουν ότι δεν μπορούμε να συνεχίσουμε έτσι. Οι μόνοι που θέλουν να συνεχίσουμε στην πεπατημένη ακόμα και αν υποστούμε βαριά ήττα, είναι όσοι συναπαρτίζουν το πολιτικό μας σύστημα. Μπορεί ο λαός να στραφεί εν αιθρία εναντίον των ταγών του; Το έκανε δύο φορές, όταν ξέσπασε η κρίση των μνημονίων. Παρ’ ότι πρόλαβε να ξεπατώσει το ΠΑΣΟΚ, και τις δύο φορές προδόθηκε, μια από την Δεξιά και μία απ' την Αριστερά (που ενέδωσε). Τώρα αν προδοθεί η εθνική του υπόσταση, τι θα κάνει; Ή, κυρίως, τι μπορεί να κάνει για να μην προδοθεί η εθνική του υπόσταση; Η απάντηση στο πρώτο σκέλος του ερωτήματος, άδηλη. Στο δεύτερο σκέλος απρόβλεπτη…

                                                                                                                         Πηγή: slpress.gr

Cheerleading στα ελληνικά σχολεία ή ακραίος σεξισμός από το παράθυρο;

 

Βασίλης Σ. Κανέλλης

 

Είναι πράγματι αγνή η πρόθεση για την παρουσίαση του αθλητικού χορού ή θα μετατραπεί όπως στις ΗΠΑ σε ένα ακόμη μέσο ευτελισμού του γυναικείου φύλου και..παρουσίασης της γυναίκας ως bimbo προς τέρψιν του ανδρικού -οπαδικού- κοινού;
Εν μέσω πανδημίας, αγωνίας για το πότε θα ανοίξουν τα σχολεία, τουρκικών προκλήσεων και μιας οικονομίας που βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού, έπεσε και το… σοβαρό θέμα για να έρθουμε σε ισορροπία.
Ερχεται το cheerleading στα σχολεία μάθαμε γιατί όπως λέει κι ο λαός: «Τι του λείπει του ψωριάρη, φούντα με μαργαριτάρι».
Και για όσους δεν κατάλαβαν τι είναι το cheerleading… ελληνιστί είναι οι τσιρλίντερς που βλέπουμε σε αγώνες μπάσκετ να χορεύουν στα διαλείμματα.
Είναι οι μαζορέτες που βλέπουμε σε αμερικανικές ταινίες να κάνουν ακροβατικά και να χορεύουν προς… τέρψιν του ανδρικού πληθυσμού.
Ετσι, λοιπόν, μια «αμερικανιά» μας έρχεται για να συμπληρωθεί η ελληνική εκπαίδευση που τόσα λίγα προβλήματα έχει ώστε να ασχολείται με τις μαζορέτες.
Βεβαίως, υπάρχουν πολλοί που πιστεύουν ότι δεν είναι κακό το cheerleading να εισαχθεί στα σχολεία. Αλλωστε θεωρείται άθλημα από τη ΔΟΕ, πάει και Ολυμπιακούς Αγώνες, γίνονται πρωταθλήματα και συμμετέχουν χιλιάδες κορίτσια.
Θα είναι, όμως, έτσι; Θα πρόκειται για ένα αγώνισμα, ένα άθλημα το οποίο προσφέρει ευεξία στους συμμετέχοντες; Που προσφέρει τη δυνατότητα να αναπτύξουν γυμναστικές δεξιότητες, να κάνουν όμορφα ακροβατικά και να εκπλήξουν με την ευλυγισία τους τα κορίτσια που θα συμμετέχουν;
Απ’ ότι βλέπουμε στα αμερικανικά σχολεία και κολέγια ή στους αγώνες μπάσκετ καμιά σχέση δεν έχει όλο αυτό το σόου με άθλημα, με γυμναστικές επιδείξεις. 

Θα έλεγε κανείς, χωρίς δόση υπερβολής, ότι πρόκειται για ένα ακραίο σεξιστικό σόου στο οποίο η γυναίκα –και στην συγκεκριμένη περίπτωση μικρά κορίτσια- παρουσιάζεται ως «αντικείμενο του πόθου». Κορίτσια όμορφα κάνουν ακροβατικά, επιλέγονται (κυρίως στους αγώνες) χορεύτριες κατά κύριο λόγο να… εμψυχώσουν τους άνδρες αθλητές και τους άνδρες θεατές.
Σε τι διαφέρει άραγε ο τρόπος που γίνεται τις περισσότερες φορές το cheerleading με ένα «παζάρι γυναικών» που τα βλέμματα των ανδρών πέφτουν αδηφάγα πάνω τους;
Και γιατί δηλαδή να επιλέγεται ένα γυναικείο θέαμα που καμιά σχέση δεν έχει με γυμναστική αλλά περισσότερο με χορό σε νυχτερινό κέντρο ή σε μπιτς μπαρ της Μυκόνου, δήθεν για να καταλαγιάσουν τα… οπαδικά πάθη;
Αυτό και μόνο είναι σεξιστικό. Εν έτει 2020 η γυναίκα να χρησιμοποιείται ως «αντικείμενο», ως «θέαμα» για να μένουν ήρεμοι οι άνδρες – οπαδοί.
Αυτή είναι η πραγματικότητα, όπως τουλάχιστον ισχύει στην Αμερική, την «βασίλισσα» του cheerleading. Θα γίνει το ίδιο και στην Ελλάδα; Ποιος ξέρει; Αλλά είναι σίγουρα ένα θέμα που προξένησε εντύπωση και προκάλεσε ποικίλες αντιδράσεις.
Όταν κόβονται ώρες από την Κοινωνιολογία ή τα Καλλιτεχνικά για να χωρέσουν οι μαζορέτες τότε σίγουρα υπάρχει πρόβλημα.
Επίσης, που μπορεί να χρησιμεύσει στην Ελλάδα το cheerleading, ακόμη και στην αθώα του διάσταση; Υπάρχουν σχολικά πρωταθλήματα και κολεγιακοί αγώνες με χιλιάδες θεατές ώστε να υπάρχουν και μαζορέτες;
Εδώ με το ζόρι λειτουργεί το εκπαιδευτικό σύστημα και αγωνιούμε κάθε χρόνο αν θα έρθουν στην ώρα τους τα βιβλία και οι καθηγητές και μας χρειαζόταν και το μάθημα για τις μαζορέτες;
Στην Ελλάδα τίποτε δεν αντιμετωπίζεται με σοβαρότητα. Θα μπορούσε το cheerleading να είναι όντως ένα άθλημα, αθλητικές επιδείξεις που συνδυάζουν χορό με ακροβατικά.
Πιστεύει έστω κι ένας Έλληνας ότι δεν θα ευτελιστεί όλη η διαδικασία και δεν θα γίνει ένα «θέαμα» όπου θα πουλιέται «σάρκα» προς τέρψιν του αντρικού πληθυσμού;
Σκεφτείτε δε και τα φαινόμενα μπούλινγκ και τις διακρίσεις μεταξύ των κοριτσιών. Η «χοντρούλα», η «κοντή», η «ασχημούλα» που δεν έχει καμιά θέση σε ένα θέαμα.
Όχι, το cheerleading δεν είναι του… διαβόλου. Ισως να ήταν και μια πολύ ενδιαφέρουσα ενασχόληση αγοριών και κοριτσιών στα σχολεία (κι όχι μόνο) αν παρέμενε η ουσία του. Δηλαδή ένας συνδυασμός ρυθμικής γυμναστικής και ακροβατικών, ένας αθλητικός χορός.
Όταν όμως η γυναίκα χρησιμοποιείται ως «ανδρικό αξεσουάρ εκτόνωσης».
Όταν διαμορφώνει ή ενισχύει σεξιστικά πρότυπα περί των κοριτσιών που πρέπει να είναι «όμορφες», bimbo, sexy με «καυτά» σορτσάκια και φουστίτσες προκειμένου να αρέσουν.
Όταν οι cheerleaders είναι απλό, διακοσμητικό στοιχείο των αγώνων κι ένα… ευχάριστο διάλειμμα για τους θεατές, τότε υπάρχει πρόβλημα.
Αν, λοιπόν, ο σκοπός της κυβέρνησης και της Ομοσπονδίας Τσίρλιντινγκ – Αθλητικού Ομαδικού Χορού είναι να γνωρίσει στους Ελληνες τον αθλητικό χορό, τότε καλοδεχούμενη η απόφαση.
Αν, όμως, διαμορφωθεί μια εικόνα σαν κι αυτήν που βλέπουμε κατά κόρον στις ΗΠΑ τότε υπάρχει πρόβλημα.
Η θέση της γυναίκας στον κόσμο έχει κατακτηθεί εδώ και πολλά χρόνια. Χρειάζονται πολλά περισσότερα να γίνουν για να πέσουν και τα τελευταία κάστρα σεξισμού και να εξαφανιστούν τα πιο άθλια στερεότυπα που επιβιώνουν κυρίως σε κλειστές κοινωνίες και αμόρφωτους πολιτισμούς.
Ας μη γίνει, λοιπόν, και το cheerleading ένα ακόμη μέσο για την ενίσχυση των διακρίσεων μεταξύ ανδρών και γυναικών…

www.in.gr

«Όπου έχουν δίκιο»!

Του Γεωργίου Νικ. Σχορετσανίτη

Το θράσος της προεδρεύουσας χώρας στην ευρωπαϊκή ένωση, τουτέστιν  της Γερμανίας, δεν έχει προηγούμενο!  Ή καλύτερα η ωμότητα με την οποία φέρνει στο προσκήνιο την πάγια θέση της υπέρ της Τουρκίας, ωσάν να μην ηγείται της Ε.Ε. αλλά να ασχολείται κατά κύριο λόγο με την υπεράσπιση των δικών της αποκλειστικώς συμφερόντων στην διπλανή μας, γείτονα, χώρα.

Ας πάρουμε, καλύτερα, τα πράγματα από την αρχή. Το τι ακριβώς διαμείβεται αυτές τις μέρες σε πολιτικό επίπεδο είναι σε όλους, σε γενικές γραμμές, γνωστό. Όλες όμως οι προσπάθειες της ελληνικής πολιτείας να οδηγήσουν σε κάποιας μορφής χειροπιαστές κυρώσεις εναντίον της ξέφρενης και επιθετικής πορείας της Τουρκίας, προσκρούουν βίαια και σθεναρά στο νεοανεγερθέν τείχος του Βερολίνου. Με διπλωματικά τερτίπια και τεχνάσματα, δρομολογώντας καθυστερήσεις  και πιθανούς εκβιασμούς,  οδηγεί τα πράγματα εκεί όπου θέλει αποφεύγοντας έτσι τις εστιασμένες συζητήσεις στο φλέγον ευρωπαϊκό ζήτημα. Αλήθεια πόσο ευτυχείς αισθάνονται οι  εκπρόσωποι της ελληνικής κυβέρνησης όταν κάθε λίγο και λιγάκι ακούνε την εκπρόσωπο της παραπάνω χώρας της Ε.Ε. να δηλώνει ότι όλοι εκεί βρίσκονται κοντά στις ελληνικές θέσεις!

Μηνύματα στήριξης της Ελλάδας, «στους Έλληνες φίλους»,  ακριβέστερα, αλλά τινί τρόπω; Ενδιαφέρθηκε ώστε να μην υπάρξουν ουσιαστικές κυρώσεις εναντίον της Τουρκίας με το σκεπτικό ότι είναι χώρα του ΝΑΤΟ, αλλά ποιος αλήθεια πιστεύει τα λεγόμενά της. Αλλού είναι, δυστυχώς, η ουσία. Προασπίζεται, και ορθώς, τα δικά της συμφέροντα στην περιοχή. Έτσι ωμά! Η κατάσταση, όμως,  έχει πλέον ξεφύγει της απλής υποκρισίας.

Η απύθμενη διπλωματική κοροϊδία μετατράπηκε σε γερμανική ωμότητα. Ποιος έστειλε τελευταία τον Γερμανό υπουργό εξωτερικών στις δύο χώρες και με ποιο συγκεκριμένα σκοπό; Ερώτημα αφελούς πολίτη: Ποιες είναι οι θέσεις σας αγαπητοί εταίροι πάνω στο ζήτημα που απειλεί ολόκληρο το οικοδόμημα του ΝΑΤΟ; Τι ήρθε να βολιδοσκοπήσει ο απεσταλμένος της, εδώ; Τις δικές μας υποχωρήσεις ώστε να αρχίσει ο διάλογος ανάμεσά μας; Να αποστρατικοποιήσουμε τα δεκαέξι νησιά, να μην υπογράψουμε ξανά διμερείς συμβάσεις με άλλες χώρες αν δεν την ρωτήσουμε πρώτα και  πάρουμε την έγκρισή της, γιατί το ακούσαμε και αυτό, τι άλλο, ή ακριβέστερα, ποια  ακριβώς; Πόσα άλλα γίνονται στα παρασκήνια χωρίς να ενημερώνεται ο ελληνικός λαός όλον αυτόν τον καιρό; Είναι προφανές ότι αυτό που επιθυμεί η γείτονα χώρα είναι να  εξαντλήσει ψυχολογικά, τουλάχιστον, την δική μας. Επιθυμεί θερμό επεισόδιο, τώρα πριν τις αμερικανικές εκλογές, του Νοεμβρίου, όταν πολύ πιθανόν να αλλάξουν κάποιες παράμετροι.

Και το Βερολίνο;

Γιατί επιμένει  στο διάλογο τόσο ωμά χωρίς να ξεκαθαρίζει θέματα και προϋποθέσεις;

Πόσο αλήθεια ευτυχής μπορεί να αισθάνεται ένας ευρωπαίος πολίτης όταν η προεδρεύουσα χώρα της Ένωσης έχει αυτή τη συμπεριφορά εναντίον συγκεκριμένου κράτους μέλους;

Αλήθεια  ίδια  θα ήταν η συμπεριφορά της αν απειλούταν κάποια άλλη χώρα της Ε. Ε;

Μάλλον όχι. Απλώς και ξεδιάντροπα μας θεωρεί δεδομένους και προτεκτοράτο της!  Γιατί κόπτεται τόσο για μια χώρα εκτός της Ένωσης και δεν προστατεύει πρώτα απ’ όλα το εσωτερικό της; Χιλιοειπωμένα ερωτήματα χωρίς, φυσικά, απάντηση. Μόνο κοροϊδία, υποκρισία και ωμότητα χαρακτηρίζει την συμπεριφορά του Βερολίνου εδώ και καιρό απέναντι στη χώρα μας. Αδιαφορεί για τις ευρωπαϊκές ευθύνες της, η χώρα αυτή και προστατεύει αποκλειστικώς τα δικά της συμφέροντα. Αυτό νομίζω το καταλαβαίνουν οι πολιτικοί μας, αλλά μάλλον αποφεύγουν να το συζητήσουν και να το παραδεχτούν δημοσίως.

Το Βερολίνο προσπαθεί να σύρει τη χώρα μας σε διάλογο με την γείτονα με τη δική της, και μόνον, ατζέντα. Αυτή είναι η ουσία, και αυτό για να μη χαλάσει την προνομιακή της σχέση  με την ανατολική χώρα, αδιαφορώντας για μια άλλη χώρα, μέλος της ένωσης.

Οι πολιτικοί της Γερμανίας, όμως,  ποτέ δεν είχαν κάποια βαρύτητα ως διαπραγματευτές. Δεν μοιάζουν επ’ ουδενί με τους Άγγλους, τους πρώτους διδάξαντες την ύπουλη  λοβιτούρα. Τα επιχειρήματα της χώρας μας είναι πολλά, τα αιτήματά μας είναι γνωστά και έχουν αναλυθεί κατά κόρον στον Τύπο. Να τα απαριθμήσουμε δεν έχει νόημα αρκεί να τα θέσουν κάποτε, επιτέλους, οι πολιτικοί μας εκεί που πρέπει ως απαραίτητες προϋποθέσεις για την έναρξη διαλόγου. Μέσα σε όλα αυτά έπρεπε να έχει ήδη τεθεί και το πρόβλημα της παράνομης κατοχής μεγάλου τμήματος της Κυπριακής Δημοκρατίας, μέλους επίσης της Ε.Ε.,  από την επιθετική Τουρκία για σχεδόν μισό αιώνα, με παραμονή ικανού αριθμού στρατιωτών και συνεχόμενους εποικισμούς.  

Τι έχει να πει η προεδρεύουσα χώρα της Ευρώπης και επ’ αυτού;

Είναι μάλλον γι’ αυτή θέμα ήσσονος σημασίας και προτιμά την ενασχόλησή της μόνο με την Λευκορωσία! Τελικά αναπάντητο μένει το ερώτημα που προκύπτει από τα λεγόμενα της Γερμανίδας καγκελαρίου,  «που έχουμε δίκιο», λοιπόν;

www.presspublica.gr

Η τριπλή κρίση ενός δύσκολου Σεπτέμβρη...

 

Νικόλ Λειβαδάρη

 

Ο δύσκολος πολιτικός Σεπτέμβρης οδηγεί στα βαθιά μια τριπλής, και άδηλης διάρκειας, κρίσης - υγειονομικής, οικονομικής και εθνικής. Και, μαζί, οδηγεί κυβέρνηση και αντιπολίτευση σε...προκλήσεις που υπερβαίνουν κατά πολύ την επικοινωνιακή ή απλή εσωκομματική διαχείριση.
Για την κυβέρνηση, από τον Μάρτιο μέχρι σήμερα η πανδημία έχει λειτουργήσει ως η ασύμμετρη απειλή αλλά και ως το βολικό άλλοθι που καλύπτει ανεπάρκειες, ακυρωμένες προεκλογικές υποσχέσεις και πολιτικές κυβιστήσεις. Η περίοδος όμως του «ελληνικού υγειονομικού θριάμβου» παρήλθε και η κυβέρνηση κρίνεται πλέον επί των πεπραγμένων - ή μη πεπραγμένων - της και όχι από τα πρωτοσέλιδα των πρωθυπουργικών θριάμβων.
Η δεύτερη φάση της πανδημίας ενσκύπτει καλπάζουσα, επιστήμονες και ειδικοί που ηρωοποιήθηκαν στην πρώτη περίοδο της κρίσης δείχνουν ευθέως την κυβέρνηση ως υπεύθυνη για πολιτικές - και όχι επιστημονικές - αποφάσεις που επιβάρυναν τα επιδημιολογικά δεδομένα, και εάν το κύμα έξαρσης του κορονοϊού δεν ανασχεθεί άμεσα ο μεγάλος φόβος είναι ότι θα δοκιμαστεί η αντοχή του εθνικού συστήματος Υγείας.
Επ’ αυτού η κυβέρνηση θα κληθεί να απαντήσει γιατί, από την άνοιξη μέχρι σήμερα, δεν εκμεταλλεύτηκε τον χρόνο για να ενισχύσει τα δημόσια νοσοκομεία, είτε με περισσότερες ΜΕΘ είτε με προσλήψεις γιατρών. Με δεδομένο δε ότι με τον «μη ανασχηματισμό» και την αφαίρεση αρμοδιοτήτων ο ρόλος του υπουργού Υγείας έχει καταστεί μάλλον διακοσμητικός η ευθύνη, όπως και η πίεση της αντιπολίτευσης, θα αφορά πλέον τον ίδιον τον πρωθυπουργό.
Το αυτό, και με μεγαλύτερη ένταση, ισχύει και στο μέτωπο της οικονομίας. Το ρίσκο διάσωσης του τουρισμού όχι μόνον δεν βγήκε αλλά επιτάχυνε το δεύτερο κύμα της πανδημίας, τα τουριστικά έσοδα οδεύουν στο χειρότερο δυνατό σενάριο των μόλις 3 έως 4 δις ευρώ, και κατά τις πληροφορίες στο οικονομικό επιτελείο υπολογίζουν ήδη την ύφεση του τριμήνου κοντά στο 20%. Ενώπιον αυτής της πραγματικότητας ο Κυριάκος Μητσοτάκης ετοιμάζεται να ανακοινώσει από την Θεσσαλονίκη παράταση μιας σειράς παρεμβάσεων ανακούφισης των πληττόμενων κλάδων - όπως οι αναστολές εργασίας και πληρωμών - μαζί με δύο «ψαλιδισμένα» μέτρα του προεκλογικού του προγράμματος: την μείωση των ασφαλιστικών εισφορών κατά δύο ποσοστιαίες μονάδες και την σταδιακή μείωση της εισφοράς αλληλεγγύης.
Με το χρέος όμως να τρέχει ήδη πάνω από το 200% του ΑΕΠ, την ανεργία να αγγίζει μνημονιακά επίπεδα και τις πρώτες εκταμιεύσεις από το ευρωπαϊκό πακέτο των 32 δις να μην αναμένονται πριν από την άνοιξη του 2021, τα μέτρα αυτά παραπέμπουν μάλλον σε ασπιρίνες. Κι εάν η στρατηγική απάντηση της κυβέρνησης στην κρίση εξαντλείται στο εγχειρίδιο νεοφιλελευθερισμού της επιτροπής Πισσαρίδη, τότε ο Κυριάκος Μητσοτάκης ρισκάρει να βρεθεί αντιμέτωπος όχι μόνο με δημοσιονομική κρίση άλλα και με κοινωνική έκρηξη.
Αυτή ακριβώς η εικόνα στην οικονομία και οι κοινωνικές αναταράξεις που φέρνει η ανεργία και η διάλυση των εργασιακών σχέσεων, αποτιμώνται από τον ΣΥΡΙΖΑ και ως η «αχίλλειος πτέρνα» της κυβέρνησης. Στην Κουμουνδούρου αναμένουν και τις πρώτες δημοσκοπήσεις του φθινοπώρου για να επιβεβαιώσουν αυτή την εκτίμηση, ήδη όμως το βασικό πεδίο στο οποίο επενδύει πολιτικά η αξιωματική αντιπολίτευση είναι η οικονομία και τα εργασιακά. Πρόκειται για ένα πεδίο που, υπό προϋποθέσεις, θα μπορούσε όντως να διαμορφώσει τάσεις πολιτικών και δημοσκοπικών ανατροπών, ο ΣΥΡΙΖΑ όμως φαίνεται ότι έχει να διανύσει αρκετό δρόμο ακόμη για να καρπωθεί την φθορά της κυβέρνησης.
Στην πραγματικότητα, κάθε επιχείρηση αντεπίθεσης της Κουμουνδούρου προσκρούει στις ανοιχτές και βαθιές πολιτικές εκκρεμότητες εντός του κόμματος - εκκρεμότητες που ξεκινούν από το εάν, πότε και πώς θα γίνει το συνέδριο ή από την παρουσίαση του προγράμματος και της εναλλακτικής πρότασης διακυβέρνησης και φθάνουν έως το υπαρξιακό ζητούμενο του τερματισμού των εσωτερικών συγκρούσεων και του μετασχηματισμού του ΣΥΡΙΖΑ.
Για πολλοστή φορά, το μήνυμα που εκπέμπεται το τελευταίο διάστημα είναι πως ο Αλέξης Τσίπρας είναι έτοιμος για άμεσες και ριζικές πρωτοβουλίες επί όλων αυτών. Η βασική εκκρεμότητα όμως που καλείται πλέον να απαντήσει ο «όλος ΣΥΡΙΖΑ» και όχι μόνον ο Αλέξης Τσίπρας είναι το εάν αποτελεί προτεραιότητά του να ξανακυβερνήσει - είτε ως δύναμη αμιγώς αριστερή, είτε ως κεντροαριστερή, αλλά σε κάθε περίπτωση ως κόμμα που έχει λάβει εντολή εκπροσώπησης του 32% του εκλογικού σώματος. Και αναλόγως να πορευτεί και στον δύσκολο Σεπτέμβρη, και στον ακόμη πιο δύσκολο χειμώνα…

tvxs.gr

Σήμα κινδύνου!

 

Εθνική συμφορά στο Αιγαίο αν η χώρα δεν επιστρέψει στην εθνική γραμμή: καμία διαπραγμάτευση επί δικαιωμάτων – Το καθήκον του Μητσοτάκη, οι προειδοποιήσεις του Καραμανλή, ο ρόλος του Τσίπρα, οι προτάσεις του Παυλόπουλου – Μόνο με εκλογές αλλαγή πολιτικής

 

Του Γιώργου Λακόπουλου
 

Να τα πάρουμε από την αρχή- από το 1923: Με τη Συνθήκη της Λοζάνης -που «διόρθωσε» σε βάρος της Ελλάδας τη συνθήκη των Σεβρών, για γνωστούς λόγους- διαμορφώθηκε η συνοριακή γραμμή μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, στη στεριά και στη θάλασσα: συγκεκριμένη, διακριτή, φυλασσόμενη εκατέρωθεν και αδιαμφισβήτητη.

Εντάσεις υπήρξαν έκτοτε, εξ αιτίας της Τουρκίας. Αλλά για το Κυπριακό, την μεταχείριση των μειονοτήτων, την στρατιωτική κατάσταση ορισμένων νησιών.  Όχι για τα σύνορα.

Αντίθετα μετά την ένταξη της Ελλάδας στην κοινοτική Ευρώπη τα ελληνικά σύνορα ενισχύθηκαν- παρότι για λόγους που ξέρουμε δεν υπάρχει η δυνατότητα ευρωπαϊκής στρατιωτικής υπεράσπισης. Αυτή η ενίσχυση αυτή ήταν το πρώτο κριτήριο του Κωνσταντίνου Καραμανλή  για την «βίαιη» ένταξη στην τότε ΕΟΚ. Αν έκανε δημοψήφισμα, η απάντηση θα ήταν αρνητική.

 

Μολών λαβέ

Ο Καραμανλής και ο  Ανδρέας Παπανδρέου ως θεμελιωτές της Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας διαμόρφωσαν ορατή, σκληρή και καθαρή γραμμή απέναντι στην Άγκυρα: « Δεν διεκδικούμε τίποτε, δεν παραχωρούμε τίποτε, δεν διαπραγματευόμαστε τίποτε».

Το μόνο που άφηναν προς συζήτηση δεν ήταν η «υφαλοκρηπίδα», όπως λένε  με πονηρία διάφοροι σήμερα. Ήταν «η υφαλοκρηπίδα των νησιών» -κατά την πάγια διατύπωση. Έχει σημασία.

Πρακτικά το μόνο θέμα προς συζήτηση -εννοείται πέρα από τα θέματα «χαμηλής πολιτικής»- ήταν η  διαμόρφωση του συνυποσχετικού για την παραπομπή της οριοθέτησης στη δικαιοδοσία του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης.  Στη συνέχεια προστέθηκε και η οριοθέτηση των ΑΟΖ -που δεν είναι θέμα κυριαρχίας.

Αυτή η εθνική γραμμή ήταν σταθερή, σαφής και αποτελεσματική για έναν απλό λόγο: άφηνε στην Τουρκία ένα μόνο δρόμο για τις διαρκώς κλιμακούμενες διεκδικήσεις της και την αμφισβήτηση ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων: τον πόλεμο.  Ή αν θα το λέγαμε αλλιώς: «Μολών λαβέ».

Υπήρξαν θερμά επεισόδια στο Αιγαίο, αλλά κανείς στην Άγκυρα δεν θα αποφάσιζε πόλεμο με μια ισχυρή χώρα του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αυτή ήταν η καλύτερη γραμμή άμυνας για την Ελλάδα- και την ακολουθούσαν πιστά οι κυβερνήσεις της.

 

Η μοιραία παρέκβαση

Αυτή η γραμμή χαλάρωσε -για να βρούμε την πιο ήπια έκφραση- μετά από δυο δεκαετίες από την κυβέρνηση Σημίτη -που στην εξωτερική πολιτική ήταν στην ουσία κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου.

 Στις αρχές του 1996 έγινε η μοιραία παρέκβαση. Πριν καν ορκιστεί ο διάδοχος του Ανδρέα Παπανδρέου έκανε το λάθος. Στον άξονα  Ίμια- Μαδρίτη- Ελσίνκι, διαμορφώθηκε μια διαφορετική οπτική από τη πλευράς της Αθήνας. Για πρώτη φορά δημιουργήθηκαν περιθώρια συζητήσεων για ελληνοτουρκικές «διαφορές» στο Αιγαίο. 

 Αυτό έχει μείνει πλέον στο στόμα εταίρων και συμμάχων της χώρας που  ζητούν «διάλογο» για την «επίλυση των διαφορών» – που δεν ορίζονται.

Ο Κώστας Καραμανλής ακολούθως, έκανε από συζητήσεις μέχρι κουμπαριές με τον Ερντογάν, αλλά επανέφερε την εθνική γραμμή στην αρχική της μορφή- ασκώντας εξωτερική πολιτική με  ανδρεοπαπανδρεϊκό τρόπο. Π.χ. στο Βουκουρέστι αδιαφόρησε για την αναγγελία του πλανητάρχη Μπους για είσοδο των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ «αύριο» και με την απειλή βέτο την απέτρεψε.

Με τον Γ. Παπανδρέου η πρόβλεψη ήταν ότι τα πράγματα θα επανέρχονταν στην σημιτική παρέκβαση. Αλλά η αναγκαστική ενασχόλησή του με το δημοσιονομικό πρόβλημα που παρέλαβε σακάτεψε την κυριαρχία της χώρας σε άλλο επίπεδο. Ο Σαμαράς δεν ασχολήθηκε με αυτά τα θέματα -ή δεν πρόλαβε.

Με τον Αλέξη Τσίπρα -διατηρήθηκε η μεταπολιτευτική γραμμή, παρά την  πίεση για «διάλογο» από κάποιους στο κόμμα του, αλλά και από ξένους που βρήκαν την ευκαιρία απέναντι σε μια αδύναμη χώρα.
Με υπουργό Εξωτερικών τον Ν. Κοτζιά έμεινε σταθερός: κουβέντα με τους Τούρκους -και αμοιβαίες επισκέψεις κορυφής, αλλά ούτε βήμα πίσω σε θέμα κυριαρχίας και Λοζάνης. Το ξέκοψε και σε …ζωντανή μετάδοση επί ελληνικού εδάφους στον ίδιο τον Ερντογάν ο τότε αρχηγός του ελληνικού κράτους Προκόπης Παυλόπουλος.

 

Μητσοτάκης, όπως λέμε Σημίτης

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης -ασκώντας ο ίδιος  εξωτερική πολιτική ενίοτε ερήμην του υπουργού Εξωτερικών- έδειξε εξ αρχής πρόθεση να τροποποιήσει την διαχρονική στάσης της χώρας,  με τις ενδιάμεσες ρωγμές της, υπέρ των… ρωγμών.

Στην πρώτη συνάντηση με τον Τούρκο Πρόεδρο δεν είπε λέξη τις παραβιάσεις στο Αιγαίο. Μετά στη δεύτερη είπε ότι «με καλή θέληση από τις δύο πλευρές θα λυθούν τα προβλήματα». Στον φιλότουρκο Τραμπ δήλωσε «προβλέψιμος σύμμαχος».

Το μήνυμα του κατευνασμού εστάλη. Παρά τις ενστάσεις στο μεταναστευτικό και τον Έβρο, η επανα-σημιτοποίηση της εξωτερικής  πολιτικής ήταν ορατή. 

Ο «Σουλτάνος» διάβασε ως «μπόσικη» την ελληνική στάση. Αφού πρώτα καταρράκωσε την κυπριακή  ΑΟΖ, προχώρησε σε εμπράγματη  αμφισβήτηση της ελληνικής, με επικίνδυνες προκλήσεις γκριζοποίησης περιοχών στο Αιγαίο.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν είχε στρατηγική, πιάστηκε απροετοίμαστη και κατέληξε σε πρακτικές μυστικής διπλωματίας και οδηγείται σε διάλογο-, που θα ονομαστεί  κατ’ αρχάς «διερεύνηση προθέσεων»- με ανοιχτή ατζέντα. Μόνο τις τελευταίες μέρες  επέστρεψε στη ρητορική «συζητάμε μόνο για τις θαλάσσιες ζώνες».

 

Η πετσοκομμένη επήρεια

Η εικόνα είναι θολή και η πρόγνωση διόλου αισιόδοξη για τη Ελλάδα.  Χωρίς σχέδιο η κυβέρνηση έκανε σπασμωδικές και ασύνδετες κινήσεις.

Ενώ δηλώνει ετοιμότητα για στρατιωτική υπεράσπιση αφήνει το Καστελλόριζο, έξω από τη «ρύθμιση» με την Αίγυπτο. Ενώ κατά την ελληνική θέση -και όχι μόνο- όλα τα νησιά έχουν πλήρη επήρεια ΑΟΖ, καλοβλέπει και την  αρχή της αναλογικότητας -που θέλουν οι Τούρκοι. Αφήνει στην άκρη την  αρχή της μέσης γραμμής και δίνει στην Κρήτη  – στη συμφωνία με την Αίγυπτο- ΑΟΖ κατά 90% και στην Κάσο, Κάρπαθο και Ρόδο περίπου 80%.

Για πολλούς αναλυτές, το κενό ρύθμισης ανατολικά του 28ου μεσημβρινού, τέμνει ελληνικά νησιά και συνιστά οιονεί γκριζοποίηση.

 Όπως αναδείχθηκε από την αξιωματική αντιπολίτευση και πολλούς ειδικούς, οι διατυπώσεις της Συμφωνίας με την Αίγυπτο αφήνουν κερκόπορτα στα  ανατολικά  του  28ου  μεσημβρινού.  Μια άλλη κερκόπορτα υπέδειξε ο Βαγγέλης Βενιζέλος  με την επέκταση των χωρικών υδάτων  στο Ιόνιο: μπορεί να εδραιώσει την έννοια της αντιδιαστολής με το Αιγαίο, αν η κυβέρνηση δεν το διευκρινίσει -και δεν το έκανε.

Στην πραγματικότητα, η κυβέρνηση το τελευταίο διάστημα λιγότερο ξεκαθάρισε τι προτίθεται να πράξει η ίδια και περισσότερο προσπαθούσε να αναδείξει τι θα πράξουν οι σύμμαχοι της χώρας.

 

Η συμμαχική «στήριξη» για.. διάλογο

Αυτοί κάνουν το αναμενόμενο. Δικαιώνουν την Ελλάδα, καταδικάζουν την  Τουρκία για την παραβατική συμπεριφορά της, την απειλούν με κυρώσεις, αλλά άμεσα δραστικά μέτρα εναντίον της δεν παίρνουν. 

Η Ελλάδα ούτε καν το επισημαίνει. Είναι χαρακτηριστικό ότι η Αθήνα δεν διέψευσε το δημοσίευμα του Spiegel  που αποδίδει τον Γερμανό υπουργό Εξωτερικών την αίσθηση ότι «η Ελλάδα δεν πιέζει για άμεση επιβολή κυρώσεων, αλλά αρκείται στον καταρχάς τερματισμό των τουρκικών γεωτρήσεων».  Άρα για τη βασική προϋπόθεση του… διαλόγου.

Η πρόσφατη απόφαση του Συμβούλιου Υπουργών Εξωτερικών και οι δηλώσεις της Μέρκελ στρέφονται κατά της Τουρκίας. Αν το δει όμως κανείς με προσοχή λειτουργούν και ως  άλλοθι για να καθίσει η Ελλάδα στο τραπέζι χωρίς κλειστή ατζέντα. Και με τον διάλογο «να τα βρούμε».

Δεν τους ενδιαφέρει το αντικείμενο του διάλογου. Θέλουν να μην υπάρχει  ελληνοτουρκική ένταση και οι χώρες της περιοχής να συντονίζονται κατά της ρωσικής διείσδυσης υπό την αιγίδα της Άγκυρας.

Ο  Τραμπ, εμφανίζεται ως αδιάφορος διαιτητής περισσότερο για προεκλογικούς λόγους. Ο Μακρόν, θερμός υποστηρικτής της Ελλλάδας, υπερασπίζεται κυρίως τη χαμένη ιμπεριαλιστική τιμή της Γαλλίας στη Βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή  και το… πολιτικό του μέλλον.

Πρωτίστως η Ανγκελα Μέρκελ- παρά την θρυλούμενη δυσφορία της για τον Μητσοτάκη- στηρίζει την Ελλάδα, <σε οσα έχει δίκιο>, είπε στην τελευταία δήλωσή της-που η κυβέρνηση προσπάθησε να εξαφανίσει. Η καγκελάριος της ζητάει ακόμη πιο επίμονα να λύσει τις «διάφορες» της με τους Τούρκους με διάλογο. Και δεν εννοεί μόνο  τις θαλάσσιες ζώνες.

Οι Τούρκοι με φόντο την στρατηγική αναθεώρησης της σε ενδεχόμενο διάλογο με την Ελλάδα θα βάλουν στο τραπέζι την μειονότητα, την δικαιοδοσία στη θάλασσα και στον αέρα του Αιγαίου, τις «αμφισβητούμενες» περιοχές και νησίδες, την  αποστρατιωτικοποίηση τον Ανατολικό Αιγαίο και ό,τι άλλο συνιστά τον τουρκικό μεγαλοϊδεατισμό της «γαλάζιας πατρίδας».

 

Η καμπάνα Καραμανλή

Απέναντι σ’ αυτό η κυβέρνηση έχει ασαφή πολιτική: ζητάει να σταματήσουν οι προκλήσεις, για να προσέλθει στο διάλογο,  αναφέρει ποια θέματα θεωρεί ως αντικείμενο του, αλλά δεν κλείνει κατηγορηματικά ότι δεν πρόκειται να δεχθεί στο τραπέζι οτιδήποτε άλλο.

Όλα δείχνουν ότι ο Μητσοτάκης ετοιμάζεται να διακινδυνεύσει τη συμμετοχή σε μια διαδικασία στην οποία θα τεθούν και άλλα θέματα πλην των θαλασσίων ζωνών και θα εμφανισθεί η Ελλάδα ως αδιάλλακτη, αν τα απορρίψει.

Σε κυβερνητικά γραφεία πλανάται ένα είδος «σημιτικού αταβισμού» που αναγνωρίζει εμμέσως «ζωτικά συμφέροντα» των Τούρκων, εκεί που τα μόνα ζωτικά  συμφέροντα είναι τα ελληνικά και είναι απαραβίαστα. Αλλιώς είναι σαν να αναγνωρίζουμε λόγους αναθεώρησης της Λοζάνης.

Διορατικός και με προσωπική εμπειρία στα ελληνοτουρκικά, ειδικά επί Ερντογάν,  ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής έσπασε την δεκαετή σιωπή του τον περασμένο Οκτώβριο και προειδοποίησε- κυρίως την κυβέρνηση Μητσοτάκη: «Υποδείξεις εταίρων και συμμάχων να τα βρούμε με την Τουρκία απορρίπτονται».

 Με την επισήμανση ότι σ’ αυτή την υπόθεση η Ελλάδα θα είναι μόνη της. Με σύμμαχο μόνο την στρατιωτική ισχύ της και την ομοψυχία των πολιτών της.

Εδώ αρχίζουν να μας ζώνουν τα φίδια. Γιατί είναι προφανές ότι αυτές οι «υποδείξεις τρίτων» για συμβιβασμούς ΔΕΝ απορρίπτονται  κατηγορηματικά από τη σημερινή  κυβέρνηση. Αντίθετα αξιωματούχοι της τις… επιδιώξουν και διαμορφώνουν ήδη κλίμα για την  ….υποχρέωσή της Ελλάδας για διάλογο, στον οποίο κάποιες «παραχωρήσεις»  είναι αυτονόητες. Δεν μπορούμε να τα έχουμε  όλα δικά μας.

 

Τα ελληνικά δικαιώματα δεν αλλάζουν

Εδώ είναι το πρόβλημα. Όχι απλώς μπορούμε, αλλά και επιβάλλεται να έχουμε απολύτως δικά μας όσα εντάσσονται εντός των συνόρων μας – όπως έχουν χαραχθεί από το 1923 και είναι απαραβίαστα- και όσα απορρέουν εξ αυτών.

Μονομερείς αναθεωρήσεις συνθηκών δεν νοούνται. Η  αναθεωρητική στρατηγική του Ερντογάν, θα πέφτει στο κενό όσο η Ελλάδα δείχνει ότι δεν προτίθεται να συζητήσει οτιδήποτε εφάπτεται με κυριαρχικά της δικαιώματα, ή άλλο θέμα. Όσο και αν προσπαθούν οι Τούρκοι να  εμφανίσουν διεθνώς τη χάραξη των συνόρων ως… αδικία απέναντί τους. 

Τα παράπονα στον Ατατούρκ. Αποκαταστάσεις «αδικιών» με συζητήσεις επί ελληνικής εθνικής κυριαρχίας δεν υπάρχουν.  Ακόμη και αν «αδικείται» η Τουρκία στην θάλασσα πρέπει να μάθει να ζει με αυτό. Ούτε παραχωρήσεις, ούτε διευκολύνσεις, ούτε κατανόηση θα βρει από την Ελλάδα. Αυτή πρέπει να-είναι, όπως ήταν από το 1974,  η ελληνική θέση. Χωρίς ρήγματα.

Κι όμως από πολλές πλευρές αναδύεται ότι κάτι άσχημο μεθοδεύεται  στο παρασκήνιο στην συνοριακή γραμμή που χωρίζει την Ελλάδα με την Τουρκία. Ακόμη και αν δεν βρεθούμε μπροστά την υποχρέωση να υπερασπιστούμε παραβίαση εδάφους υπάρχουν φίλοι και σύμμαχοι που θέλουν να μας οδηγήσουν σε μια διαδικασία εκχώρησης δικαιωμάτων μέσω συνεκμετάλλευσης στο Αιγαίο, υπό τον εκβιασμό αποτροπής της εδαφικής απειλής.

 

Η εμπλοκή της Ευρώπης με τριμερή

Ως Πρωθυπουργός και κεντρικός διαχειριστής ο Κυριάκος Μητσοτάκης  επωμίζεται την ευθύνη να μην φτάσουν ως εκεί τα πράγματα.  Καθώς ως τώρα οι επιδόσεις του κάθε άλλο παρά καθησυχαστικές είναι, έμπειροι διπλωματικοί παρατηρητές θεωρούν επείγουσα την ηχηρή επιστροφή στη γραμμή «δεν συζητάμε τίποτε» – πλην ζωνών.

Σ’ αυτό το σημείο έκανε εντύπωση η πρόταση του πρώην Προέδρου της Δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλου για τριμερή- και όχι  ελληνοτουρκική -συζήτηση επί της οριοθέτησης της  ζωνών, με ελληνική πρόσκληση για επίσημη συμμετοχή της  Ευρωπαϊκής Ένωσης στο τραπέζι.

Το επιχείρημα του ότι πρόκειται για συζήτηση που αφορά ευρωπαϊκή ΑΟΖ και όχι μόνο ελληνική έχει και νομική βάση. Από αυτή την άποψη η  Ελλάδα νομιμοποιείται να καλέσει από τη διερευνητική φάση κιόλας και την Κομισιόν -και η άρνηση θα ήταν νομικά αδύνατη.

Από την ίδια σκοπιά ο Πρωθυπουργός έχει το δικαίωμα -και την υποχρέωση – να ζητήσει από την κοινοτική Ευρώπη και τις μεγάλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες κάτι περισσότερο ουσιώδες από την ένθερμη αλληλεγγύη: ρητή δέσμευση για εφαρμογή του άρθρου 42, παρ. 2 της Συνθήκης, αν κράτος -μέλος δεχθεί επίθεση.

Όσο ο Κυριάκος Μητσοτάκης παραβλέπει αυτή την ελληνική κίνηση, διαμορφώνονται περιθώρια για ελιγμούς των σύμμαχων και ώθηση της Ελλάδας σε διάλογο που είτε θα απολήξει σε «μοιρασιά», είτε θα της καταλογιστεί «υπονόμευσή» του αν δεν την αποδεχθεί Με άλλα λόγια  μένει ανοιχτός ο δρόμος για συμφορές. 

 

Ο «Δούρειος Ίππος» του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και οι εκλογές

Σ’ αυτό το σημείο ο ρόλος του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης και πρώην Πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα, είναι κρίσιμος, ως μοχλός πίεσης προς την Κυβέρνηση να κινηθεί στην κατεύθυνση της απόλυτης κατοχύρωσης των ελληνικών συμφερόντων χωρίς διαμεσολαβητές.

Ήτοι να απορρίψει -σε επίπεδο Συμβούλιου Κορυφής- κάθε πίεση από  εταίρους και συμμάχους -ένθεν κακείθεν του Ατλαντικού- χωρίς να αφήνει κανένα κενό για διάθεση υποχώρησης.  Εκ παραλλήλου ο Αλέξης Τσίπρας  θα ενισχύσει την θέση του κόμματός του, αν κόψει με το μαχαίρι κάθε εσωτερική συζήτηση περί συμβιβασμών, που διακινεί μια ομάδα, δίκην «Δούρειου Ίππου» στην κομματική πολιτική.

Στην Βουλή ο Αλέξης Τσίπρας έκανε μια καίρια επισήμανση: κάλεσε τον Πρωθυπουργό να πει την αλήθεια. Στη μια πλευρά της αυτή η αλήθεια έχει όσα θα μας ζητηθούν να παραχωρήσουμε. Και στην άλλη έχει τη θέση ότι οποιασδήποτε συμβιβασμός δεν καλύπτεται από την εντολή  που πήρε το 2019 κυβέρνηση.

Συνεπώς αν ο Πρωθυπουργός έχει κατά νου να προχωρήσει -στο όνομα της αποκλιμάκωσης της έντασης-  δεν δικαιούται να κάνει το παραμικρό βήμα χωρίς να ζητήσει πρώτα την επικύρωση της πρόθεσής του από τη λαϊκή ετυμηγορία. Αφού δεν μπορεί να το κάνει έστω με ομοφωνία του Συμβουλίου των Πολιτικών Αρχηγών.

Με άλλα λόγια: ο δρόμος που ενδεχομένως αλλάζει τις σταθερές της ελληνικής πολιτικής έναντι της Τουρκίας περνάει από τις κάλπες. 

www.anoixtoparathyro.gr

Δημ. Κούβελας Διευθυντής φαρμακολογίας ΑΠΘ: «Τα κρούσματα δεν είναι πραγματικά, οφείλονται στο φαινόμενο της “υπερδιάγνωσης”! Μικρές οι πιθανότητες να μεταδώσει ασυμπτωματικός τον ιό»

Η πιθανότητα να μεταδώσουν τον ιό οι ασυμπτωματικοί είναι πάρα-πάρα πολύ μικρή, επειδή δεν έχουν πάνω τους αρκετό φορτίο ιών, όπως τόνισε ο διευθυντής φαρμακολογίας του Α.Π.Θ.  Δημήτρης Κούβελας.
Να δίνουμε σημασία στα πραγματικά ποσοστά μεταδοτικότητας και θνησιμότητας, τόνισε ο καθηγητής Δημήτρης Κούβελας στην Αγγελική Καρδιολάκα των Παραπολιτικών. «Γκρεμίζοντας» την κινδυνολογία που έχει αναπτυχθεί τις τελευταίες μέρες με την αύξηση των «κρουσμάτων», για τα οποία τόνισε ότι «δεν είναι πραγματικά περιστατικά».
Σε συνέντευξή του στα Παραπολιτικά FM ο Κούβελας τόνισε ότι το 99% των υποτιθέμενων «κρουσμάτων» είναι το αποτέλεσμα «υπερδιάγνωσης» που γίνεται των «ψευδών θετικών» στον κορωναϊό, που ούτε νοσούν, αλλά ούτε και μεταδίδουν τον ιό σε άλλους ανθρώπους…
 

πηγη:flogasport.gr / difernews

μέσω thefaq.gr

 

ΥΓ του blog: ....σκίζονται και κόπτονται, με δάκρυα ή όχι, υπεύθυνα κυβερνητικά και λοιπά νεοφιλελεύθερα μειράκια, ότι θέλουνε να σώσουν από τον φονικό ιό τις γιαγιάδες και του παππούδες, περιορίζοντας δικαιώματα, ελευθερίες και μπολιάζοντας τους υποχρεωτικά για το καλό τους ενώ ταυτόχρονα τους εξαθλιώνουν, τους φτωχοποιούν και τους εξολοθρεύουν με τις φονικές πολιτικές τους πετσοκόβοντας ξανά τις συντάξεις τους όπως ευθαρσώς και απροκαλύπτως δηλώνει στο σημερινό έντυπο "Βήμα της Κυριακής" (ΕΔΩ)  ο οικονομικός σύμβουλος του Πρωθυπουργού Άλεξ Πατέλης "οι ηλικιωμένοι ζουν εις βάρος των νέων" και εμείς "σταματάμε να παίρνουμε τα λεφτά από τους νέους και να τα δίνουμε στους ηλικιωμένους"....Υποκρισία; ....ΟΧΙ Δούλεμα χοντρό και ψέμα ανερυθρίαστο....Αυτοί και τέτοια ήταν πάντα, οι ίδιοι και η πολιτική τους, λεφτά για τους λίγους και φτώχεια για τους πολλούς, ..δυστυχώς όμως ο κόσμος δεν καταλαβαίνει, όσο κι αν το βίωσε, και συνεχίζει να βλέπει σαν μεσσία και σωτήρα τον αυριανό εκμεταλλευτή του επειδή άλλαξε ρούχα και πρόσωπο..... 

Ο Κασιμάτης, η Καθημερινή και o φασίζων αστισμός

«…Το ολοκληρωτικό καθεστώς, ωστόσο, δεν είναι παρά το προηγούμενο αστικό καθεστώς χωρίς τις αναστολές του…»: όσο κι αν κοπίασαν οι υπερασπιστές, θεωρητικοί της αστικής δημοκρατίας, να διαψεύσουν τη ρήση του Μαξ Χορκχάιμερ (1939) για τον φασισμό, δεν τα καταφέρνουν πάντα, ούτε τα καταφέρνουν καλά. Συχνάκις τους διαψεύδει η ίδια η ιστορική πραγματικότητα.

 

Κατέ Καζάντη

 

Από τις βαριές βιομηχανικές μονάδες που στήριξαν το ναζιστικό καθεστώς, ως τους εγχώριους επί Κατοχής και επί Χούντας πλουτίσαντες, το κεφάλαιο έχει δείξει πως, απτόητο, μπορεί να κάνει δουλίτσες με οιονδήποτε, αν τούτος δεν ανακόπτει την επεκτατική ορμή του. Κι επειδή μοναχό του δεν μπορεί να ηγεμονεύσει την κοινωνία, γνωρίζει μια χαρά και οργανικούς διανοούμενους να φτιάχνει και να τους εξαπολύει στα, δικά του έτσι κι αλλιώς, ΜΜΕ.

Κατά τη διάρκεια των συστημικών κρίσεων, λοιπόν, από τους τάχα μου ανεξάρτητους εμπειρογνώμονες, που κατά κυριολεξία επιστρατεύονται, ως τους αρθρογράφους με το επιφαινόμενο της αναλυτικής ουδετερότητας, σε μια πραγματικότητα όπου δήθεν οι ιδεολογίες δεν χρειάζονται, το αστικό καθεστώς ξαναθυμάται την ολοκληρωτική του εκδοχή.

Και τότε ο σπερματικός λόγος του φασισμού αναφύεται μέσα από δήθεν ανώδυνες επισημάνσεις. Το μείζον πρόβλημα, δεν βρίσκεται, φυσικά, στα περίπου ταυτισμένα με τη χυδαιότητα Μέσα. Όταν, για παράδειγμα, εφημερίδες όπως το “Πρώτο Θέμα” ή η “Athens Voice” ξέπλεναν  τη Χρυσή Αυγή, ανάγοντας σε “κοσμικό ρεπορτάζ”  τους κοιλιακούς του Κασιδιάρη ή τις ενδυματολογικές επιλογές της Ουρανίας Μιχαλολιάκου, τούτο δεν ήταν το χειρότερο.

Η ξετσιπωσιά του συστήματος φαίνεται εκεί όπου χτυπά η καρδιά του: στην κυριλέ, επίσημη εκδοχή του, εκεί όπου εμφανίζεται κομψεπίκομψα, με κάθε αστική ευγένεια. Έχει δε προηγουμένως πείσει το λαό για την αυταπόδεικτη αξία κάθε αστικού δημιουργήματος, κάθε αστικής συνήθειας, κάθε αστικής επιλογής.

Αλλά η φενάκη αποκαλύπτεται στην υποψία πως τα συμφέροντα του κεφαλαίου κινδυνεύουν, υπό το ενδεχόμενο της ταξικής πάλης.

 Έτσι, στην ελληνική πραγματικότητα, από την κρίση του 2008 και μετά, οι ναυαρχίδες του Τύπου διολίσθησαν: εύκολα ο κεντροαριστερός ΔΟΛ μπάταρε προς τα δεξιά, για να εξαγοραστεί κατόπιν και να αποκτήσει απροσχημάτιστα δεξιό προφίλ, η δε κεντροδεξιά, έγκριτη, υποτίθεται, “Καθημερινή”, επίσης  απροσχημάτιστα, απομάκρυνε, με συνοπτικές διαδικασίες, κάθε γραφίδα που αποτελούσε, όπως λέγεται στην πιάτσα, “αριστερό άλλοθι”.  Έδωσε δε, ταυτόχρονα, καινούργιο, πολεμικό στίγμα με νέους, ευεπίφορους σε κάθε ακρότητα, συνεργάτες.

Τέτοια ήταν, παντού και πάντοτε, η αστική τάξη: μπροστάρισσα στην κατασκευή προτύπων που αναπαράγουν την κυριαρχία της (θεωρία της αριστείας), αδίστακτη στις συμμαχίες της. Μπορεί να γίνει ομοτράπεζη “μιας σοβαρής Χρυσής Αυγής” (Μπάμπης Παπαδημητρίου), να αποδομεί την επέτειο του Πολυτεχνείου (Τάκης Θεοδωρόπουλος), να ασχημονεί επί των πολιτικών της αντιπάλων (Στέφανος Κασιμάτης).

Στα δε πρόσωπα–οργανικούς διανοούμενους που βάζει κάθε φορά στην πρώτη γραμμή, για να εθίζουν την κοινή γνώμη στα εμέσματα του φασιστικού/ρατσιστικού λόγου, καθρεφτίζεται όλη η σαπίλα της.

Από το «σε πτύω τρις κατά πρόσωπον, τέως αλήτη και νυν Πρωθυπουργέ» του ιδρυτή της “Καθημερινής”, Γεωργίου Βλάχου, στον Ελευθέριο Βενιζέλο, και τη στήριξη της εφημερίδος στον Μεταξά και την 4η Αυγούστου, ως τις τωρινές πομπές της, η ιστορική συνέχεια του φασίζοντος αστισμού εξασφαλίζεται αδιατάρακτα.

 (Σκίτσο του Vicki Nerino)

Πηγή: artinews.gr 

ΚΚΕ(μ-λ): Τιμή και δόξα στην αγωνίστρια Ebru Timtik

Τη μνήμη της αγωνίστρια Ebru Timtik τιμά το ΚΚΕ(μ-λ) αναφέροντας πως «μπήκε στη λίστα με τους δολοφονημένους που έδωσαν τη ζωή τους για ένα δίκαιο και ελεύθερο κόσμο, αγωνιστές που μένουν αθάνατοι και εμπνέουν τους λαούς στους αγώνες σε Τουρκία, Ελλάδα αλλά και παγκόσμια».

Το... κόμμα της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς σημειώνει πως πρόκειται για την τέταρτη νεκρή απεργό πείνας μέσα σε ένα χρόνο στην Τουρκία και στέλνει το μήνυμα: «Από την Ελλάδα μέχρι την Τουρκία, κοινοί αγώνες για το γκρέμισμα αυτού του συστήματος που καταπιέζει, εκμεταλλεύεται, δολοφονεί λαούς».

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΚΚΕ(μ-λ)

"Εάν πεθάνει ένας δικηγόρος, θα ζητά δικαιοσύνη από τον στον τάφο του! Θα σπάσουμε όλες αυτές τις αλυσίδες!" Ebru Timtik

Έφυγε από τη ζωή, μετά από 238 ημέρες απεργίας πείνας και ενώ είχε φτάσει στα 30 κιλά, η αγωνίστρια Ebru Timtik, μέλος του Νομικού Γραφείου του Λαού. Η Ebru ξεκίνησε την απεργία μετά την άδικη καταδίκη της πέρυσι για συμμετοχή σε τρομοκρατική οργάνωση, με ποινή κάθειρξης πάνω από 13 έτη, όπως και οι υπόλοιποι συνάδελφοί της. Είχε υπερασπιστεί αρκετούς αγωνιστές, αλλά και τις οικογένειες της Dilek Doğan και του 15χρονου Berkin Elvan που δολοφονήθηκαν από την τουρκική αστυνομία. Τρεις ακόμα αγωνιστές συνεχίζουν την απεργία μέχρι θανάτου με τη ζωή τους να βρίσκεται σε κίνδυνο.

Ενώ οι κοντινοί της άνθρωποι είχαν ενημερώσει για την κρισιμότητα της κατάστασής της, το φασιστικό καθεστώς του AKP προσπαθούσε να υποβάλει σε βασανιστήριο αναγκαστικής σίτισης τόσο την ίδια όσο και τον επίσης απεργό πείνας και συνάδελφό της Aytaç Ünsal.

Πρόκειται για την τέταρτη νεκρή απεργό πείνας μέσα σε ένα χρόνο στην Τουρκία. Στη λίστα των δολοφονημένων βρίσκεται η Helin Bölek, ο Mustafa Koçak και ο İbrahim Gökçek, μέλη του συγκροτήματος Grup Yorum, που με τον συνεχή αγώνα και την τέχνη τους θέλουν να εκφράσουν τους καταπιεσμένους κόντρα στους καταπιεστές τους.

Με τη μελωδία των τραγουδιών τους ξεπροβόδισαν οι Grup Yorum την Ebru στην τελετή στο cemevi στο Γκαζί. H τουρκική αστυνομία εισέβαλε βίαια στην κηδεία της Ebru, πετώντας δακρυγόνα, για να απαγάγει τη σορό της. Οι τουρκικοί κατασταλτικοί μηχανισμοί παρεμβαίνουν σε κηδείες αγωνιστών, προκειμένου να μην τιμηθεί ο ηρωικός τους θάνατος. Με παρόμοιο τρόπο προσπάθησαν να απαγάγουν την σωρό του Mustafa Koçak. Τελικά, το πλήθος του κόσμου που βρισκόταν εκεί κατάφερε να ανατρέψει τη βίαιη απαγωγή της Ebru.

Η Ebru Timtik είναι πλέον σύμβολο γυναίκας-αγωνίστριας, σύμβολο αγώνα ενάντια στο φασιστικό καθεστώς της Τουρκίας. Η Ebru Timtik μπήκε στη λίστα με τους δολοφονημένους που έδωσαν τη ζωή τους για ένα δίκαιο και ελεύθερο κόσμο, αγωνιστές που μένουν αθάνατοι και εμπνέουν τους λαούς στους αγώνες σε Τουρκία, Ελλάδα αλλά και παγκόσμια. Πρόκειται για πολιτικές δολοφονίες απέναντι σε αριστερούς και κομμουνιστές αγωνιστές που το τουρκικό κράτος φοβάται, γι’ αυτό τους διώκει, τους φυλακίζει, τους βασανίζει και τελικά τους σκοτώνει.

Παραθέτουμε το μήνυμα του συναδέλφου της, Aytaç Ünsal: «Αγαπημένη μου, σε δολοφόνησαν. Αγαπημένη μου φίλη, αδελφή συντρόφισσα, σε σκότωσαν, αλλά ξαναγεννήθηκες στην ψυχή και στο μυαλό των ανθρώπων. Ποιος δικηγόρος στον κόσμο θα χάσει τη ζωή του για το Δίκαιο; Θα το διεκδικήσουμε τώρα εμείς για σένα».

Το ελληνικό και το τουρκικό κράτος, παρά τις μεταξύ τους αντιπαραθέσεις, έχουν σίγουρα κοινό το φόβο τους για τον εχθρό-λαό. Γι’ αυτό και στις 28/8 που πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση διαμαρτυρίας στην Αθήνα, έξω από την τουρκική πρεσβεία και πορεία ως τα γραφεία της Ε.Ε. για το θάνατο της Ebru, η αστυνομία περικύκλωσε τους διαδηλωτές και έκανε χρήση βίας και χημικών Στη Θεσσαλονίκη, στην αντίστοιχη συγκέντρωση, έγιναν δύο προσαγωγές μελών του Λαϊκού Μετώπου. Πρόκειται για δείγματα της κοινής προσπάθειας των δύο αστικών τάξεων να καταστείλουν τις δίκαιες αντιδράσεις. Δείγματα που πρέπει να οδηγήσουν σε κοινούς αγώνες των δυο λαών. ενάντια σε όλους αυτούς που δεν διστάζουν να τους δολοφονούν.

Από την Ελλάδα μέχρι την Τουρκία, κοινοί αγώνες για το γκρέμισμα αυτού του συστήματος που καταπιέζει, εκμεταλλεύεται, δολοφονεί λαούς.

• Αθάνατοι οι Τούρκοι και Κούρδοι αγωνιστές!
• Αθάνατη η Ebru Timtik!
• Από την Ελλάδα μέχρι την Τουρκία κοινοί αγώνες ενάντια στο φασισμό και στον ιμπεριαλισμό!
• Φιλία, ειρήνη και κοινή πάλη των λαών μας ενάντια στους κοινούς εχθρούς!
• Αγώνας για λευτεριά, δημοκρατία, ανεξαρτησία και σοσιαλισμό!

www.kkeml.gr

 

ΥΓ του blog: ...στην απέναντι όχθη του Αιγαίου το ψευτοδημοκρατικό αλλά κατά βάση φασιστικό καθεστώς του σουλτάνου δολοφονεί λαούς κι αγωνιστές του Δικαίου και της ελευθερίας, καταπιέζει και ποδοπατάει ανθρώπινα δικαιώματά και δημοκρατικές ελευθερίες αλλά η απ' εδώ μεριά της Δύσης τον χαδεύει και κάνει μπίζνες μαζί του...όταν θα ξυπνήσει, ο τουρκικός νεοθωμανικός επεκτατισμός θα βρίσκεται μπρος τα τείχη των μητροπόλεών τους...

Ο Άγιος Μωυσής ο Αιθίοπας και το θαύμα του Μαγιορκίνη

 

Στέλιος Κούλογλου

O Άγιος Μωυσής ο Αιθίοπας που μόλις γιορτάσαμε, ανήμερα 28 Αυγούστου, είναι ένας μεγάλος και τρανός άγιος, που έχει κάνει πολλά θαύματα. Ο Μωυσής κατάφερε τους τελευταίους μήνες να οδηγήσει μια ολόκληρη χώρα μέσα από δύσκολα μονοπάτια. Πρόσφατα παραδείγματος χάριν, κάνοντας θόρυβο στο Καστελόριζο, αντιμετώπισε αποτελεσματικά την τουρκική επιθετικότητα.
Μεγάλωσε... μάλιστα και την Ελλάδα επεκτείνοντας την αιγιαλίτιδα ζώνη στα 12 μίλια στο Ιόνιο. Είναι αλήθεια ότι πριν από δύο χρόνια οι δικοί του έλεγαν ότι αυτό αποτελεί εθνική προδοσία, αλλά ο Μωυσής, με ένα θαύμα, κατάφερε όλα αυτά να τα ξεχάσουν τα ΜΜΕ. Είναι αλήθεια ότι στοίχισε 20 εκατ. ευρώ, αλλά ποιος είπε ότι τα θαύματα είναι δωρεάν;
Όπως διαβάζω στη βιογραφία του στη Wikipedia, ο Άγιος Μωυσής «ήταν σκλάβος κάποιου κτηματία αλλά κατάφερε να ξεφύγει». Δεν ξέρω αν εννοεί ότι ήταν σκλάβος του πατέρα του ή της Siemens, αλλά στη συνέχεια η βιογραφία πέφτει μέσα: «Σύντομα βρέθηκε με μια συμμορία κακοποιών, και καθώς ήταν μεγαλόσωμος και δυνατός έγινε αρχηγός τους».
Τα θαύματα του Μωυσή στην Ελλάδα είναι καθημερινά. Μόλις εχθές κατάφερε να δει οράματα ο κυβερνητικός εκπρόσωπος κ. Πέτσας, που  δήλωσε ότι βλέπει «περιορισμό της πανδημίας» Παλιότερα είχε κάνει το θαύμα του Μούτζη του Νεοκτή και των Σκόιλ ελικίκου, που οι άπιστοι αποκάλεσαν σκάνδαλο. Τις προάλλες η σπάνια περίπτωση πιστής που έχει διορίσει επικεφαλής στο Παιδείας, έκανε το λεγόμενο «θαύμα του μέσου όρου», προσθέτοντας και διαιρώντας τον αριθμό των μαθητών ανά την Ελλάδα, με αποτέλεσμα να έχουμε  αριθμό μαθητών ανά τάξη που θα ζήλευαν και οι πλουσιότερες χώρες του κόσμου.
Οσοι  αμφισβητούν ότι ο Μωυσής είναι θεόσταλτος, επικαλούνται τη διάδοση του κοροναϊού στις εκκλησίες. Τα πολλά κρούσματα στην Καρδίτσα, παραδείγματος χάριν, ξεκίνησαν από τον παπά και τους ψάλτες μιας εκκλησίας. Στη Μυτιλήνη που βρίσκεται σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης και  μερική καραντίνα, ο ιός μεταφέρθηκε, σύμφωνα με την Εφημερίδα των Συντακτών, «σε ιερέα και από εκεί και πέρα ο ιός χτύπησε τον ψάλτη, τον νεωκόρο, τους επιτρόπους και ποιος ξέρει πόσους ακόμα... Στο μεταξύ, διεγνώσθη και δεύτερος ιερέας αλλά και τρίτος στη συνέχεια, ο οποίος με τη σειρά του μετέδωσε τον ιό σε πιστούς, μεταξύ αυτών και σε μια οικογένεια που τον είχε καλέσει για αγιασμό. Αποτέλεσμα, να νοσήσει όλη η οικογένεια.. ».
Αυτά όμως τα θλιβερά περιστατικά αποδεικνύουν απλώς ότι στις εκκλησίες, που κανονικά δεν κολλάει, υπάρχουν και αμαρτωλοί. Για αυτό ο Μωυσής δεν έκλεισε τις εκκλησίες ούτε επέβαλλε μάσκες στους ιερείς: το έκανε επίτηδες για να τους δοκιμάσει.
Είναι τόσο μεγάλες οι θαυματουργές ιδιότητες του Μωυσή, ώστε ακόμη και τους επιστήμονες έχει μετατρέψει σε κομπογιαννίτες και τους τελευταίους σε επιστήμονες. Σε όλη την Ευρώπη έχουν πάρει ειδικά μέτρα για το άνοιγμα των σχολείων. Στην Ιταλία, λόχου χάριν, η  κυβέρνηση έχει παραγγείλει μονοθέσια θρανία, με ρόδες για να τηρούν τα παιδιά τις αποστάσεις ασφαλείας, έβαλε όριο 15 παιδιά ανά τάξη, δημιούργησε 4.000 νέα τμήματα και έκανε προσλήψεις 50.000 έκτακτων εκπαιδευτικών. Στη Δανία το όριο είναι 10-12 μαθητές. Στο Βέλγιο άνοιξαν νέες αίθουσες διδασκαλίας και διδάσκονται κατά ομάδες. Στη Γερμανία κάνουν μαζικά τεστ.
Στην Ελλάδα δεν έγινε τίποτα από αυτά. Xάρις στις θαυματουργές ιδιότητες του Μωυσέως, ο συνεργαζόμενος με το υπουργείο Υγείας καθηγητής επιδημιολογίας, Γκίκας Μαγιορκίνης, κατατρόπωσε πανηγυρικά τις πρόσφατες οδηγίες του  ΠΟΥ και της UNICEF για το άνοιγμα των σχολείων και τον αριθμό των μαθητών:  δήλωσε ότι αριθμός των μαθητών δεν έχει σημασία, καθώς «τα μοντέλα δείχνουν ότι δεν υπάρχει δραματική αλλαγή στην μετάδοση σταγονιδίων, αν υπάρχει μικρότερος αριθμός μαθητών» Τι να κολλήσουν 5 από τους 10 στη Δανία ή 13 από τους 26 στην Ελλάδα, δεν αλλάζει και τίποτα. Είναι αυτό που λένε: τι να φας μια πιστολιά, τι να φας μια κανονιά.
Μάλιστα προχωρώντας στην πλήρη ανασκευή των διεθνών επιστημονικών ψευτό-δεδομένων, χάρις βεβαίως στις θαυματουργές ιδιότητες του Μωυσή, πρόσθεσε ότι «αν αυξηθούν οι τάξεις»,  όπως δηλαδή κάνουν οι  Κουτόφραγκοι στο εξωτερικό, «μπορεί να αυξηθούν οι εστίες μόλυνσης με την αύξηση του αριθμού των εκπαιδευτικών»! Όσο λιγότερους εκπαιδευτικούς έχουμε τόσο καλύτερα δηλαδή.  Εμπρός για μονοθέσια Γυμνάσια και Λύκεια με ένα καθηγητή σε όλη την Ελλάδα. Αμ πως, που έλεγε κι ο Χατζηχρήστος.
Άγιε Μωυσή,  η Παναγία να σε φυλάει, βοήθα να μη γίνουν τα παιδιά που μπήκαν χθες στα Πανεπιστήμια σαν τους άσχετους ξένους επιστήμονες αλλά σαν τον παραπάνω φωτισμένο καθηγητή και τους άλλους της επιστημονικής ομάδας του υπουργείου που τον ακούν αμιλήτοι. 'Η μέχρι τώρα μας παραμύθιαζαν με το κράτημα αποστάσεων, τους περιορισμούς στον αριθμό των επιβατών στα πλοία και τα λεωφορεία, τις θέσεις στο σινεμά, στα εστιατόρια και όλα τα σχετικά; (σοβαρά τώρα: πως να μην ανθίσουν οι θεωρίες συνωμοσίας όταν δίνονται τόσο αντιφατικές οδηγίες, αυτό δεν απασχολεί κανένα υπεύθυνο;)
Τέλος, μέρα που είναι,  να μάθουμε και το τέλος του Άγιου Μωυσή του Αιθίοπα, σύμφωνα πάντα με την wikipedia: «Τελικά βασανίστηκε από βαρβάρους επιδρομείς και παρέδωσε το πνεύμα του στον Κύριο». Βάλτε αντί για επιδρομείς τη λέξη εκλογείς, και είστε μέσα!

tvxs.gr

ΥΓ του blog: …..αυτά συμβαίνουν πάντα με τα μέλη της οικογένειας (μία είναι η οικογένεια) από του πατρός άρξασθαι…...λένε τα μεγαλύτερα ψέματα, με την μεγαλύτερη άνεση κι αληθοφάνεια κι έχουν την αναίδεια να τα πιστέψουμε...άλλως απορούν  με το επίπεδο και την αριστεία μας ως λαού...υπηκόων...

Ο κίνδυνος της σύγκρουσης και η ατλαντική επιδιαιτησία

 

Πέτρος Παπακωνσταντίνου

Η ένταση μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας λόγω των ερευνών του Oruc Reis έχει ήδη ξεπεράσει σε διάρκεια την κρίση του Χόρα, το 1976. Ο κίνδυνος θερμού επεισοδίου έστω από ατύχημα δεν είναι καθόλου αμελητέος, όπως έδειξε το περιστατικό με την ελληνική φρεγάτα Λήμνος και την τουρκική Kemal Reis. Εύλογα η κοινή γνώμη αναρωτιέται γιατί φτάσαμε ως εδώ και τι πρέπει να περιμένουμε στο εγγύς μέλλον.
Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις βρίσκονται σε τροχιά κλιμακούμενων εντάσεων τα τελευταία χρόνια εξ αιτίας σειράς παραγόντων. Τρεις από αυτούς παίζουν προεξάρχοντες ρόλους. Ο πρώτος σχετίζεται με την ανακάλυψη μεγάλων κοιτασμάτων φυσικού αερίου στην Ανατολική Μεσόγειο την προηγούμενη δεκαετία- το ισραηλινό Λεβιάθαν το 2010, το κυπριακό Αφροδίτη το 2011 και το αιγυπτιακό Ζορ το 2015. Οι ανακαλύψεις δημιούργησαν προσδοκίες για ανάλογα κοιτάσματα στο χώρο της ελληνικής υφαλοκρηπίδας και τράβηξαν το ενδιαφέρον μεγάλων εταιρειών όπως η αμερικανική Exxon, η γαλλική Total, η ιταλική ENI και η ρωσική Novatek.
Ο πιο κοντινός και εύκολος δρόμος διοχέτευσης του φυσικού αερίου από αυτά τα κοιτάσματα στην Ευρώπη θα ήταν μέσω Τουρκίας. Ωστόσο η κυβέρνηση Ερντογάν είχε ήδη προκαλέσει την οργή του Ισραήλ από την υπόθεση του Μαβί Μαρμαρά (2010) και της Αιγύπτου λόγω της υποστήριξης των Αδελφών Μουσουλμάνων στην «Αραβική Άνοιξη» (2011), ενώ οι Αμερικανοί δεν έβλεπαν με καλό μάτι τη διευρυνόμενη συνεργασία της με τη Μόσχα (S-400 κ.α.) μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα του 2016. Σ’ αυτή την ατμόσφαιρα κερδίζει έδαφος το ριψοκίνδυνο, οικονομικά και γεωπολιτικά, σχέδιο κατασκευής του αγωγού EastMed, μήκους 1.900 χιλιομέτρων και σε βάθος τριών, ο οποίος, αν κάποτε γίνει πραγματικότητα (πράγμα αμφίβολο) θα μεταφέρει φυσικό αέριο στην Ευρώπη μέσω Ελλάδας και Ιταλίας. Η πίεση στην Τουρκία έγινε πιο έντονη τον περασμένο Ιανουάριο, όταν συγκροτήθηκε το EastMed Forum από Ισραήλ, Κύπρο, Ελλάδα, Ιταλία, Αίγυπτο, Ιορδανία και Παλαιστίνη, δίνοντας τροφή σε υπερφίαλες προσδοκίες περί του «νέου ΟΠΕΚ της ανατολικής Μεσογείου». Νοιώθοντας ότι απειλείται με αποκλεισμό και περιθωριοποίηση από μια ανίερη συμμαχία, η Τουρκία του Ερντογάν επέλεξε να απαντήσει πλήττοντας αυτήν που, στα μάτια της, αντιπροσωπεύει τον πιο αδύναμο κρίκο, την Ελλάδα. Η συμφωνία με την κυβέρνηση της Τρίπολης υπό τον Σαράζ για τη χάραξη ΑΟΖ εξυπηρετούσε, πέραν των άλλων, και αυτή τη στόχευση.
Ο δεύτερος παράγοντας ήταν η αποδυνάμωση της αμερικανικής ισχύος στην περιοχή ύστερα από το φιάσκο των πολέμων της εποχής Μπους και τη σταδιακή απόσυρση αμερικανικών δυνάμεων ήδη επί εποχής Ομπάμα. Η διάλυση της Λιβύης ύστερα από την επίθεση του ΝΑΤΟ στον Καντάφι και ο συριακός εμφύλιος δημιούργησαν καινούργιες μαύρες τρύπες στην περιοχή. Ζυγιάζοντας κινδύνους (κυρίως λόγω Κουρδικού) και προσδοκώμενα κέρδη, η Τουρκία του Ερντογάν έσπευσε να καλύψει το γεωπολιτικό κενό, φιλοδοξώντας να αναδειχθεί σε μεγάλη περιφερειακή δύναμη με προβολές στρατιωτικής ισχύος από το Ιράκ και τη Συρία μέχρι τη Λιβύη. Παρά τις ισχυρές αντιδράσεις από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ και το Πεντάγωνο, ο Τραμπ, ασκώντας εξωτερική πολιτική υπερδύναμης με όρους μετοχικής εταιρείας, ευνοούσε ένα είδος «outsourcing» των αμερικανικών συμφερόντων, ελπίζοντας ότι η Τουρκία θα λειτουργούσε ως ανάχωμα στις φιλοδοξίες ανταγωνιστικών δυνάμεων, όπως η Ρωσία και το Ιράν. Καθώς τα προγνωστικά αυτή την περίοδο προεξοφλούν νίκη του Μπάιντεν στις εκλογές της 3ης Νοεμβρίου (αν και τίποτα δεν μπορεί ακόμη να θεωρείται βέβαιο), ο Ερντογάν βιάζεται να αξιοποιήσει το παράθυρο ευκαιρίας που θεωρεί ότι είναι ακόμη ανοιχτό, αλλά μπορεί γρήγορα να κλείσει.

Τι θέλει ο Ερντογάν

Ο τρίτος στη σειρά, αλλά όχι και σε σημασία παράγοντας αφορά τις αρνητικές, για την ειρήνη και ασφάλεια στην περιοχή, μετατοπίσεις στο ηγεμονικό μπλοκ της Τουρκίας. Η στροφή προς τον απολυταρχισμό στο εσωτερικό και τις επιθετικές διεκδικήσεις στο εξωτερικό ήταν ήδη ορατή από την πρώτη σοβαρή αμφισβήτηση του Ερντογάν με το κύμα των διαδηλώσεων που ξεκίνησαν από το Γκεζί Παρκ της Κωνσταντινούπολης, το 2013. Επιταχύνθηκαν απότομα, όμως, ύστερα από το αποτυχημένο πραξικόπημα του 2016, για το οποίο ο Ερντογάν είναι πεπεισμένος ότι προήλθε από τις ΗΠΑ. Το επόμενο διάστημα, το άρχον συγκρότημα της Τουρκίας περνάει από την «μουσουλμανική δημοκρατία» (κατ’ αναλογία προς την ευρωπαϊκή χριστιανοδημοκρατία) των «μηδενικών προβλημάτων με τους γείτονες» στο εκρηκτικό κράμα νεοοθωμανισμού- φασίζοντος εθνικισμού, με αποκρυστάλλωμα την κυβερνητική συμμαχία ΑΚΡ- ΜΗΡ (Γκρίζοι Λύκοι). Οι στρατιωτικές επεμβάσεις σε Συρία, Ιράκ και Λιβύη, όπως και το δόγμα περί «γαλάζιας πατρίδας» στο Αιγαίο βοηθούν τον Ερντογάν και τους συμμάχους του να εκτρέπουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια για την επιδείνωση των κοινωνικών προβλημάτων καθώς το «τουρκικό οικονομικό θαύμα» λαχανιάζει, η λίρα χάνει διαρκώς έδαφος, τα συναλλαγματικά αποθέματα εξαντλούνται, ξένα κεφάλαια αρχίζουν να φεύγουν και ο κίνδυνος να συρθεί η χώρα ικέτης στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (κάτι που θα μπορούσε να σημάνει το πολιτικό τέλος του Ερντογάν) γίνεται ολοένα και πιο ορατός.
Ωστόσο αυτή η ριψοκίνδυνη «φυγή προς τα εμπρός» προκαλεί αντισυσπειρώσεις. Η Γαλλία, η μακράν ισχυρότερη μεσογειακή χώρα, δεν έχει καμία διάθεση να ανεχθεί την ανάδυση μιας Τουρκίας- ηγεμονικής δύναμης στο ανατολικό τμήμα της mare nostrum, όπως πρόσφατα χαρακτήρισε τη Μεσόγειο ο Εμανουέλ Μακρόν. Η Αίγυπτος, που έχει ένα μακρύ, πορώδες σύνορο με τη Λιβύη, αλλά και τα Εμιράτα, που φιλοδοξούν να γίνουν «Ισραήλ του Κόλπου», επείγονται επίσης να συγκρατήσουν την τουρκική επέκταση. Ο βομβαρδισμός, στις αρχές Ιουλίου, της τουρκικής βάσης στην Αλ Ουατίγια της Λιβύης (γράφτηκε και δεν διαψεύστηκε, αλλά ούτε επιβεβαιώθηκε, ότι έγινε από αεροπλάνα των Εμιράτων με επιμελητειακή υποστήριξη της Γαλλίας) εγγράφεται σε αυτό το πλαίσιο. Η μερική συμφωνία Ελλάδας- Αιγύπτου για την ΑΟΖ ερέθισε ακόμη περισσότερο την Άγκυρα, αν και δεν ξεπερνούσε τις δικές της κόκκινες γραμμές (Καστελόριζο, 28ος μεσημβρινός). Με αυτά τα δεδομένα, η ελληνοτουρκική κρίση των τελευταίων εβδομάδων ήταν περίπου προδιαγεγραμμένη, άλλωστε την προεξοφλούσαν επαίοντες και αξιωματούχοι σειράς χωρών καιρό τώρα. Το πρώτο, εύλογο ερώτημα είναι αν πρέπει να περιμένουμε τα χειρότερα.
Σε ό, τι αφορά την Τουρκία, ο Ερντογάν μπορεί να είναι μεγαλομανής, αλλά δεν είναι τυχοδιώκτης. Σκοπός του δεν είναι να οδηγήσει τα πράγματα σε πόλεμο με την Ελλάδα (γνωρίζει και ο ίδιος ότι θα ήταν καταστροφικός και για τις δύο πλευρές), αλλά να την οδηγήσει σε μια συνολική διαπραγμάτευση εφ΄ όλης της ύλης από θέση ισχύος. Γιαυτό και οι πρόσφατες προκλήσεις της Τουρκίας δεν ξεπερνούν τις κόκκινες γραμμές. Το Oruc Reis διεξάγει έρευνες σε διεθνή και όχι ελληνικά ύδατα (αν και ο ανυποψίαστος τηλεθεατής ή αναγνώστης στην Ελλάδα μάλλον δεν το έχει πάρει χαμπάρι, αφού ελάχιστοι είναι εκείνοι που του υπενθυμίζουν τη θεμελιώδη διαφορά μεταξύ πλήρους κυριαρχίας επί των χωρικών υδάτων και περιορισμένων κυριαρχικών δικαιωμάτων εκμετάλλευσης στα διεθνή ύδατα της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ). Ωστόσο, παρότι δεν επιδιώκει τον πόλεμο, ο Ερντογάν δεν διστάζει να διακινδυνεύσει ένα θερμό επεισόδιο, προκαλώντας την Ελλάδα να είναι η πρώτη που θα τραβήξει τη σκανδάλη, με την πεποίθηση ότι σε αυτή την περίπτωση θα εγγράψει καινούργιες γκρίζες ζώνες, όπως στα Ίμια.

Τα διλήμματα για την Ελλάδα

Όσο για την Ελλάδα, είναι προφανές ότι η κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκη δεν επιδιώκει τη σύγκρουση- χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αποκλείεται να συρθεί σ’ αυτήν. Από την αναγγελία του EastMed Forum μέχρι τις συμφωνίες για ΑΟΖ με Ιταλία και Αίγυπτο, στόχος ήταν η άσκηση πίεσης στην Τουρκία για την επίλυση των διαφορών (επισήμως η Ελλάδα αναγνωρίζει ως μόνη προς διευθέτηση διαφορά τον ορισμό υφαλοκρηπίδας/ΑΟΖ) μέσω προσφυγής σε Διεθνές Δικαστήριο. Ακόμη και η μερική συμφωνία με την Αίγυπτο που εμφανίστηκε ως άσκηση επιθετικής διπλωματίας και εξόργισε τη Γερμανία, καθώς φάνηκε να αδειάζει τη μεσολαβητική πρωτοβουλία της, εντασσόταν στην ίδια στρατηγική: η Αθήνα επιδίωξε να εξασφαλίσει κάποια ατού ενόψει της επικείμενης διαπραγμάτευσης ώστε να ισοσταθμίζει το τουρκικό τετελεσμένο της συμφωνίας με την Τρίπολη, και όχι να τορπιλίσει τη διαπραγμάτευση. Άλλωστε με το να σταματάει στον 28ο μεσημβρινό και να προβλέπει μειωμένη επήρεια για την Κρήτη, η Αθήνα έκλεινε το μάτι στην Άγκυρα για ακόμη περισσότερο μειωμένη επήρεια στο Καστελόριζο- κάτι που σημαίνει ότι η συνέχεια των ΑΟΖ Ελλάδας και Κύπρου δεν πρόκειται ποτέ να υπάρξει.
Το θέμα είναι ότι ο Ερντογάν, και συνολικά το κυρίαρχο μπλοκ της Τουρκίας, δεν πρόκειται να δεχθούν μια διαπραγμάτευση και, τελικά, την προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο μόνο για υφαλοκρηπίδα/ΑΟΖ αν δεν έχει προηγηθεί η επίλυση του προβλήματος των χωρικών υδάτων. Πρώτον, και το κυριότερο, γιατί αυτό είναι το καθοριστικό ζήτημα για την Τουρκία (η οποία, όχι τυχαία, γιαυτό και μόνο γιαυτό το ζήτημα έχει κηρύξει casus belli). Ενδεχόμενη επέκταση των χωρικών υδάτων από τα 6 στα 12 ναυτικά μίλια σε όλο το Αιγαίο, συμπεριλαμβανομένων ηπειρωτικών και νησιωτικών ακτών, θα μεγάλωνε την έκταση της πλήρους ελληνικής κυριαρχίας από 43% σε 72% και θα έκλεινε όλα τα περάσματα ανοιχτής θάλασσας στα μεγάλα λιμάνια της Μικράς Ασίας για τα τουρκικά πλοία και αεροπλάνα, πράγματα που καμία τουρκική κυβέρνηση δεν πρόκειται να αποδεχθεί αν δεν έχει προηγηθεί ταπεινωτική στρατιωτική ήττα. Επιπροσθέτως, γιατί η όποια συμφωνία για τα χωρικά ύδατα προδιαγράφει σε μεγάλο βαθμό την απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου για τον ορισμό υφαλοκρηπίδας/ ΑΟΖ- αν π.χ. έχουμε 12 νμ χωρικά ύδατα στην Εύβοια και την Κρήτη, 10 στη Λήμνο, 6 στο Καστελόριζο, με ρητή συναίνεση ή ανοχή της Τουρκίας, ανάλογη θα είναι η κατεύθυνση προς την οποία θα κινηθεί το Διεθνές Δικαστήριο για τις ΑΟΖ.
Είναι γνωστό ότι το 2003, επί κυβέρνησης Σημίτη, οι μυστικές διαπραγματεύσεις μεταξύ των δύο πλευρών είχαν φτάσει πολύ κοντά σε μια συμβιβαστική λύση στο θέμα των χωρικών υδάτων, με επιλεκτική εφαρμογή του δικαιώματος επέκτασης, η οποία θα άνοιγε το δρόμο για την προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο για τις ΑΟΖ. Σήμερα, ισχυρές δυνάμεις της Δύσης, πρώτα απ’ όλα οι ΗΠΑ και η Γερμανία, πιέζουν για την επιστροφή σε αυτή την προσέγγιση, κάτι που θα απέτρεπε τον κίνδυνο του μοιραίου ρήγματος στη νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ. Ενδεχομένως πιστεύουν ότι στην Ελλάδα για πρώτη φορά από τη μεταπολίτευση είναι ώριμα τα πράγματα για να περάσει η γραμμή του μεγάλου συμβιβασμού και της συνεκμετάλλευσης, καθώς τόσο η ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη όσο και η αξιωματική αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί τελικά να την καταπιούν, έστω με πολλούς εσωτερικούς τρανταγμούς (κάτι που δεν ήταν δυνατόν όταν ο επίσης πρόθυμος Κωνσταντίνος Μητσοτάκης είχε απέναντί του τον Ανδρέα Παπανδρέου ή όταν ο Σημίτης είχε απέναντί του τον Καραμανλή).
Δεν ξέρουμε αν έχουν δίκιο στους υπολογισμούς τους. Το βέβαιο είναι ότι μια παρόμοια γραμμή προσέγγισης ενέχει μεγάλο ρίσκο, καθώς δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι η Τουρκία του Ερντογάν δεν θα θέσει στο τραπέζι άλλες, καίριας σημασίας διεκδικήσεις της- αποστρατιωτικοποίηση νησιών του Αιγαίου, γκρίζες ζώνες επί βραχονησίδων- που συνιστούν μείζονα ζητήματα εθνικής ασφάλειας για την Ελλάδα. Με αυτά τα δεδομένα, το καλύτερο στο οποίο θα μπορούσαν να προσβλέπουν αυτή τη στιγμή οι δύο λαοί, Έλληνες και Τούρκοι, θα ήταν η αποκλιμάκωση της κρίσης χωρίς θερμά επεισόδια και νέα τετελεσμένα και στη συνέχεια η έναρξη απ΄ευθείας διαβουλεύσεων μεταξύ Αθήνας και Άγκυρας, χωρίς ατλαντική επιδιαιτησία, για τη μείωση της έντασης και την αναζήτηση λύσεων στο πλαίσιο του διεθνούς δικαίου, με τους αναπόφευκτους συμβιβασμούς σε θέματα που δεν αφορούν θεμελιώδη ζητήματα ασφαλείας για καμία από τις δύο πλευρές.

Υ.Γ. Υπό το φως των πρόσφατων εξελίξεων, δελεάζεται κανείς να υποστηρίξει ότι η παραίτηση από την εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων της περιοχής θα ήταν όχι μόνο οικολογικά βέλτιστη λύση, αλλά και το κλειδί για την αποκλιμάκωση της έντασης με την Τουρκία. Δυστυχώς, τίποτα δεν είναι περισσότερο αβέβαιο. Είναι αλήθεια ότι μέχρι την ανακάλυψη του κοιτάσματος ΠΡΙΝΟΣ, το 1973-74, η Τουρκία δεν είχε εγείρει καμία από τις διεκδικήσεις που προβάλλει σήμερα και οι ελληνοτουρκικές εντάσεις περιστρέφονταν σχεδόν αποκλειστικά γύρω από το Κυπριακό. Ωστόσο η εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων ήταν τότε και είναι σήμερα μόνο ο καταλύτης σε ένα μόνιμο συγκρουσιακό υπόστρωμα- ούτε το casus belli για τα χωρικά ύδατα θα εξέλιπε, ούτε το Κυπριακό θα λυνόταν από τη μια μέρα στην άλλη. Ας αφήσουμε που, ακόμη κι αν η Ελλάδα παραιτούνταν μονομερώς από την εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων, η Τουρκία είναι σίγουρο ότι δεν θα το έκανε. Το αν, πότε, πού, με ποιο τρόπο και σε ποιο βαθμό θα εκμεταλλευτεί η Ελλάδα τον φυσικό της πλούτο είναι ένα σοβαρό θέμα εσωτερικής πολιτικής που πρέπει να συζητηθεί πολύ εξονυχιστικά, σε ορθολογική βάση (τι περιμένουμε να κερδίσουμε, τι επιπτώσεις θα έχει στο περιβάλλον και στον τουρισμό σε κάθε περίπτωση κλπ). Ακούμε με μεγάλο ενδιαφέρον προτάσεις αριστερών και οικολογικών δυνάμεων, στην Ελλάδα και διεθνώς, που προτείνουν να ανταμείβονται με διεθνή συμφωνία οι χώρες που παραιτούνται από την εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων τους, συμβάλλοντας σημαντικά στην αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής. Ωστόσο θα ήταν αφελές να πιστέψει κανείς ότι η οικολογία είναι ο από μηχανής θεός που λύνει όλα τα προβλήματα, ακόμη και ζητήματα ζωής ή θανάτου στην εξωτερική πολιτική των κρατών. Είναι άλλο πράγμα να αποφασίσεις, με τη δική σου βούληση, αν και πώς θα ασκήσεις ένα κυριαρχικό δικαίωμα και εντελώς άλλο να παραιτηθείς μονομερώς από αυτό το δικαίωμα, ανοίγοντας την όρεξη σε όσους επιβουλεύονται και άλλα.

Πηγή: ppapacon.blogspot.com