Δημητρης Τσιρκας (FB)
Αυτό που συμβαίνει από χθες στο ΝΒΑ δεν είναι μποϊκοτάζ. Είναι απεργία. Και είναι μάλιστα μια πολιτική απεργία, που δεν γίνεται για καλύτερες συνθήκες ή αμοιβές, αλλά για κάτι πέρα και πάνω από το μπάσκετ.
Είναι...
επιπλέον, μια «παράνομη» απεργία, αφού η συλλογική σύμβαση που έχουν υπογράψει οι παίκτες του ΝΒΑ με τη λίγκα, δεν επιτρέπει τέτοια δυνατότητα.
Από τη στιγμή όμως, που οι παίκτες, πρώτα των Milwaukee Bucks, κατόπιν και άλλων ομάδων, το αποφάσισαν, δεν υπήρχε τίποτα που θα μπορούσε να το σταματήσει. Η διοίκηση του ΝΒΑ είναι αναγκασμένη να το καταπιεί, διαφορετικά διακινδυνεύει τη γενικευμένη κατακραυγή από την πλειοψηφία του κόσμου που στηρίζει τις κινητοποιήσεις ενάντια στον ρατσισμό.
Για πρώτη φορά μετά τη δολοφονία του George Floyd, γινόμαστε μάρτυρες μιας μείζονος πολιτικής πράξης. Όχι μιας ακόμα συμβολικής κίνησης υπέρ των μαύρων, σαν και αυτές που βλέπουμε καθημερινά τους τελευταίους μήνες από τον χώρο του θεάματος, του αθλητισμού και των προοδευτικών ελίτ.
Γιατί όλοι μπορούν να φορέσουν ένα μπλουζάκι του Black Lives Matter, να γονατίσουν συμβολικά ή να κρατήσουν ενός λεπτού σιγή για τα θύματα της αστυνομικής βίας. Δεν κοστίζει κάτι, τουναντίον, φέρνει και θετική δημοσιότητα.
Τώρα ωστόσο, κάποιοι αποφάσισαν να μη μείνουν στο συμβολικό, αλλά να περάσουν στην πράξη, αναλαμβάνοντας και το κόστος. Γιατί υπάρχει κόστος και μετριέται σε δεκάδες εκατομμύρια δολάρια.
Και αυτά μπορούν εύκολα να διαλύσουν την επιφανειακή ενότητα του «όλοι καταγγέλλουμε τον ρατσισμό και αποτίουμε φόρο τιμής στους νεκρούς», αρκεί πίσω από τα φώτα, τα πράγματα να μείνουν ως έχουν και κυρίως, η καπιταλιστική μηχανή να συνεχίσει να παράγει κέρδος.
Για να χρησιμοποιήσουμε μια γνωστή αμερικανική έκφραση: οι παίκτες του ΝΒΑ αποφάσισαν να βάλουν “skin in the game” (δέρμα στο παιχνίδι), να σηκώσουν δηλαδή τον πήχη και να αναλάβουν προσωπικό και επαγγελματικό ρίσκο, στην ιστορική μάχη κατά του ρατσισμού στις ΗΠΑ.
Όμως, στη συγκεκριμένη περίπτωση αυτή η φράση δεν είναι μεταφορική, αφού η συντριπτική πλειοψηφία των παικτών που απεργούν είναι μαύροι και έχουν βιώσει στο πετσί τους τον ρατσισμό και την αστυνομική βία. Είχαν δηλαδή εξαρχής skin in the game. Κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Αυτό που συμβαίνει από χθες στο ΝΒΑ δεν είναι μποϊκοτάζ. Είναι απεργία. Και είναι μάλιστα μια πολιτική απεργία, που δεν γίνεται για καλύτερες συνθήκες ή αμοιβές, αλλά για κάτι πέρα και πάνω από το μπάσκετ.
Είναι...
επιπλέον, μια «παράνομη» απεργία, αφού η συλλογική σύμβαση που έχουν υπογράψει οι παίκτες του ΝΒΑ με τη λίγκα, δεν επιτρέπει τέτοια δυνατότητα.
Από τη στιγμή όμως, που οι παίκτες, πρώτα των Milwaukee Bucks, κατόπιν και άλλων ομάδων, το αποφάσισαν, δεν υπήρχε τίποτα που θα μπορούσε να το σταματήσει. Η διοίκηση του ΝΒΑ είναι αναγκασμένη να το καταπιεί, διαφορετικά διακινδυνεύει τη γενικευμένη κατακραυγή από την πλειοψηφία του κόσμου που στηρίζει τις κινητοποιήσεις ενάντια στον ρατσισμό.
Για πρώτη φορά μετά τη δολοφονία του George Floyd, γινόμαστε μάρτυρες μιας μείζονος πολιτικής πράξης. Όχι μιας ακόμα συμβολικής κίνησης υπέρ των μαύρων, σαν και αυτές που βλέπουμε καθημερινά τους τελευταίους μήνες από τον χώρο του θεάματος, του αθλητισμού και των προοδευτικών ελίτ.
Γιατί όλοι μπορούν να φορέσουν ένα μπλουζάκι του Black Lives Matter, να γονατίσουν συμβολικά ή να κρατήσουν ενός λεπτού σιγή για τα θύματα της αστυνομικής βίας. Δεν κοστίζει κάτι, τουναντίον, φέρνει και θετική δημοσιότητα.
Τώρα ωστόσο, κάποιοι αποφάσισαν να μη μείνουν στο συμβολικό, αλλά να περάσουν στην πράξη, αναλαμβάνοντας και το κόστος. Γιατί υπάρχει κόστος και μετριέται σε δεκάδες εκατομμύρια δολάρια.
Και αυτά μπορούν εύκολα να διαλύσουν την επιφανειακή ενότητα του «όλοι καταγγέλλουμε τον ρατσισμό και αποτίουμε φόρο τιμής στους νεκρούς», αρκεί πίσω από τα φώτα, τα πράγματα να μείνουν ως έχουν και κυρίως, η καπιταλιστική μηχανή να συνεχίσει να παράγει κέρδος.
Για να χρησιμοποιήσουμε μια γνωστή αμερικανική έκφραση: οι παίκτες του ΝΒΑ αποφάσισαν να βάλουν “skin in the game” (δέρμα στο παιχνίδι), να σηκώσουν δηλαδή τον πήχη και να αναλάβουν προσωπικό και επαγγελματικό ρίσκο, στην ιστορική μάχη κατά του ρατσισμού στις ΗΠΑ.
Όμως, στη συγκεκριμένη περίπτωση αυτή η φράση δεν είναι μεταφορική, αφού η συντριπτική πλειοψηφία των παικτών που απεργούν είναι μαύροι και έχουν βιώσει στο πετσί τους τον ρατσισμό και την αστυνομική βία. Είχαν δηλαδή εξαρχής skin in the game. Κυριολεκτικά και μεταφορικά.
μέσω www.nonews-news.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου