Ανδρέας Κοσιάρης
Η επιλογή της Κάμαλα Χάρις για τη θέση της αντιπροέδρου στην υποψηφιότητα του Τζο Μπάιντεν για την προεδρία των ΗΠΑ δεν ήταν απλά αναμενόμενη. Είχε προαναγγελθεί ουσιαστικά από τον ίδιο τον Μπάιντεν, ήδη από τα ντιμπέιτ των Δημοκρατικών υποψήφιων τον περασμένο χειμώνα, αλλά και πριν από αυτά, με τον γηραιό πρώην αντιπρόεδρο να δεσμεύεται σε κάθε ευκαιρία να επιλέξει «άτομο χρώματος ή/και γυναίκα» για τη θέση
Αναμφισβήτητα, επικοινωνιακά η επιλογή έχει πολλά θετικά στοιχεία. Η άποψη πως η πολιτική σκηνή στην Ουάσινγκτον δεν αντιπροσωπεύει τη δημογραφική πραγματικότητα των ΗΠΑ είναι διάχυτη στη βάση των Δημοκρατικών – και όχι άδικα. Στο πλευρό ενός ακόμα λευκού άνδρα, σχεδόν κάθε άλλη επιλογή παρά αυτή μιας μαύρης γυναίκας θα ήταν επικοινωνιακή αυτοκτονία για τους Δημοκρατικούς, που με τον Μπάιντεν είχαν έτσι κι αλλιώς ένα πρόβλημα με τον ενθουσιασμό της βάσης τους.
Αν όμως η επιλογή της Κάμαλα Χάρις είναι ένα κλείσιμο του ματιού στις οργανώσεις βάσης, γυναικών και μαύρων, είναι ταυτόχρονα και άλλη μία χειραψία με το αμερικανικό status quo.
Ο Τζο Μπάιντεν είναι σαρξ εκ σαρκός του συστήματος – γι’αυτό άλλωστε είχε επιλεγεί ως συνοδοιπόρος του Μπαράκ Ομπάμα, για να ικανοποιήσει τα αμερικανικά επιχειρηματικά και χρηματο-οικονομικά λόμπι, που ένιωθαν ένα άγχος με την υποψηφιότητα του άγνωστου κεντρώου μαύρου.
Η πολιτεία που επί δεκαετίες εκπροσώπησε ως γερουσιαστής ο Μπάιντεν, το Ντέλαγουερ, είναι μια μικρή λωρίδα στη βορειοανατολική ακτή των ΗΠΑ, με λιγότερους από ένα εκατομμύριο κατοίκους, αλλά περισσότερες από ένα εκατομμύριο εγγεγραμμένες εταιρείες. Το «θαύμα» των περισσότερων εταιρειών από κατοίκους, οφείλεται στη λειτουργία του Ντέλαγουερ ως φορολογικού παραδείσου εντός των ΗΠΑ, με λίστα του Δικτύου Φορολογικής Δικαιοσύνης από το 2009 να το κατατάσσει στην πρώτη θέση των πιο οικονομικά αδιαφανών περιοχών παγκοσμίως.
Ο Μπάιντεν βρισκόταν πάντα στη δεξιά πτέρυγα των Δημοκρατικών, συνεργαζόμενος μετά χαράς με γερουσιαστές από «την απέναντι πλευρά του διαδρόμου», ξεκάθαρα ρατσιστές όπως ο Στρομ Θέρμοντ και οικονομικά νεοφιλελεύθερους όπως ο Ρόναλντ Ρήγκαν.
Και η Κάμαλα Χάρις; Στην καλύτερη των περιπτώσεων τοποθετείται στο κέντρο του Δημοκρατικού κόμματος. Έκανε την καριέρα της ως εισαγγελέας, πρώτα στην Κομητεία Αλαμέδα, έπειτα σε όλο το Σαν Φρανσίσκο κι αργότερα σε ολόκληρη την πολιτεία της Καλιφόρνια.
Οι εκλογές της σε όλο και υψηλότερους θώκους έγιναν πάντα με τη στήριξη των πανίσχυρων βιομηχανικών λόμπι της Καλιφόρνια, είτε της «παλαιάς» βιομηχανίας είτε της «νέας» τεχνολογικής της Σίλικον Βάλλεϊ. Είχε επίσης πάντοτε τη στήριξη των συνδικαλιστικών ενώσεων των αστυνομικών, παρουσιαζόμενη ως η υποψήφια «του Νόμου και της Τάξης», συχνά απέναντι σε πιο προοδευτικούς αντιπάλους.
Το απέδειξε και με το παραπάνω ως επικεφαλής της Εισαγγελίας του Σαν Φρανσίσκο, όταν το γραφείο της από το 2004 ως το 2011 πραγματοποίησε πάνω από 1900 καταδίκες για κατοχή μαριχουάνας, περισσότερες από τον προκάτοχό της και από οποιαδήποτε επόμενη εισαγγελία – ξεπερνώνται μονάχα από την εξαιρετικά ζόρικη για τους μαύρους της Καλιφόρνια περίοδο των αρχών της δεκαετίας του ‘90.
Οι καταδίκες για κατοχή ναρκωτικών, και δη μαριχουάνας, είναι ένα από τα σημαντικότερα «όπλα» του συστημικού ρατσισμού απέναντι σε νεαρούς μαύρους, καθώς οι συλλήψεις και οι καταδίκες των μαύρων είναι συντριπτικά δυσανάλογες σε σχέση με αυτές των λευκών. Αυτό παρά το γεγονός ότι τα στατιστικά στοιχεία δείχνουν ότι η χρήση ναρκωτικών στους λευκούς Αμερικανούς είναι διαχρονικά μεγαλύτερη από αυτή των μαύρων.
Η Χάρις, ως εισαγγελέας του Σαν Φρανσίσκο και αργότερα ως γενική εισαγγελέας της πολιτείας της Καλιφόρνια, τάχθηκε σθεναρά κατά της μείωσης ποινών για εγκλήματα «χαμηλού επιπέδου». αλλά και κατά της επανεξέτασης σε καταδίκες με υποψία (και συχνά αποδείξεις) λανθασμένων χειρισμών, απόκρυψης ή αλλοίωσης στοιχείων και ψευδών καταθέσεων.
Το 2015 αρνήθηκε ως γενική εισαγγελέας να στηρίξει νομοθεσία που θα εξανάγκαζε το υπουργείο Δικαιοσύνης να ερευνά τα περιστατικά όπου αστυνομικοί ανοίγουν πυρ ενάντια σε πολίτες. Όταν τον Δεκέμβριο του 2015 η αστυνομία του Σαν Φρανσίσκο δολοφόνησε τον Μάριο Γουντς με 20 σφαίρες, πολλές εκ των οποίων στην πλάτη, και τον Μάιο του 2016 δολοφόνησε την Τζέσικα Γουίλιαμς, μια άοπλη νεαρή γυναίκα, το 21ο θύμα της αστυνομίας του Σαν Φρανσίσκο μέσα σε μια πενταετία — η Χάρις συνέχιζε να αρνείται από τη θέση της ως γενική εισαγγελέας να διεξάγει έρευνα για τα πεπραγμένα των αστυνομικών αρχών της πόλης.
Σε μία περίοδο που ολοένα περισσότεροι Αμερικανοί αμφισβητούν τον ρόλο της αστυνομίας και τη βλέπουν ως το μακρύ χέρι του συστήματος που τους καταπιέζει καθημερινά, ο Τζο Μπάιντεν επέλεξε μία γυναίκα με το παρατσούκλι «κορυφαία μπατσίνα» («top cop») για να τον συνοδεύσει στο «εισιτήριο» για την προεδρία.
Το μήνυμα προς τις εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπων που βρίσκονται εδώ και μήνες στους δρόμους των αμερικανικών πόλεων είναι αντίστοιχο με τις χάντρες και τα καθρεφτάκια των Ευρωπαίων αποίκων στους ιθαγενείς.
Η αντιπρόεδρος θα είναι γυναίκα, θα είναι έγχρωμη, θα έχει μεταναστευτικές ρίζες. Αυτό θα πρέπει να είναι αρκετό. Διότι κατά τα άλλα, είναι εκπρόσωπος του ίδιου συστήματος με τον λευκό συνυποψήφιό της. Του συστήματος που αντεπιτίθεται, όχι στον Τραμπ που δεν το έβλαψε ποτέ, αλλά στους Αμερικανούς που αντιδρούν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου